نمایش نتایج: از شماره 1 تا 5 , از مجموع 5

موضوع: رهنمود انتخاب دوست خوب

  1. Top | #1

    عنوان کاربر
    همكار انجمن
    تاریخ عضویت
    March 2010
    شماره عضویت
    284
    نوشته
    13,820
    تشکر
    35,203
    مورد تشکر
    35,963 در 11,458
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    رهنمود انتخاب دوست خوب

    رهنمود انتخاب دوست خوب


    یکی از مهمترین مسائل زندگی انسان در هر عصر و دوره و در هر فرهنگ و مکانی دوست یابی و انتخاب دوست است.

    دین مبین ما رهنمودهای زیادی در این زمینه برای پیروانش دارد و هشدارهای جدی میدهد که اگر از آنها غفلت شود معلوم نیست این جهل ما را به کجا میکشاند چون در این رابطه پای دنیا و آخرت در میان است .
    انسان بعد از رشد در محیط خانوادگی و آموزشی وارد گروه رفاقتی میشود و اهمیت این محیط از محیط های قبلی بیشتر است به قدری که دو محیط قبل را تحت الشعاع خود قرار میدهد و تأثیرات از این گروه ممکن است تا ابد دامنگیر شخص شود درست .
    و میدانیم و آموخته ایم که در قیامت پیوند حسبی، نسبی، خانوادگی، همه این‏ها قطع می‏شود. « یَومَ یَفِرُّ المَرءُ مِن أخِیهِ وَ اُمِّهِ وَ أبِیهِ» ؛ روزی که انسان ازبرادر مادر و پدر خود گریزان است. اما پیوند رفاقتی این‏طور نیست. بلکه این رابطه تبدیل میشود و گسسته نمیشود .
    خداوند متعال در قرآن کریم در این رابطه میفرماید : «الْأَخِلاَّءُ یَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلاَّ الْمُتَّقینَ» ؛ در آن روز دوستان غیر از پرهیزگاران دشمن یکدیگرند.
    یک دسته از رفاقت‏ها به جای دوستی، دشمنی می‏آورد.خوب پس چه میشود که عده ای در این پیوند ناگسستنی همدیگر را لعن میکنند و این رابطه نحوست و شومی برایشان داشته است و عده ای با خیر و نیکی از هم یاد میکنند و همدیگر را دعا میکنند ؟
    به طور کلی هر پیوندی، یک سبب می‏خواهد. باید چیزی به عنوان «محور رفاقت» باشد تا دو نفر با هم رفیق شوند. دو نفر که دارند در خیابان راه می‏روند که یکدفعه با هم رفیق نمی‏شوند! یک چیزی باید باشد تا اینها را به هم ربط بدهد. به‏طور خلاصه، آن چیزی که می‏خواهد محور قرار بگیرد و سبب این پیوند بشود، یا یک امر مادی است و یا یک امر معنوی. یعنی اتصال‏ها، یک وقت بر محور مادیت درست می‏شود و یک وقت بر محور معنویت ایجاد می‏شود. اتصال انسان با انسان بر محور یکی از این دو مسأله است.
    وقتی که کسی بدون توجه به آثاری که ممکن است یک شخص در زندگیش بگذارد طرح دوستی با او میریزد باید منتظر هر نتیجه ای هم باشد .
    ما در معارفمان داریم رفاقت‏هایی که بر محور مادیات و امور دنیایی درست شده است، در آخرت به دشمنی تبدیل می‏شود. «الْأَخِلاَّءُ یَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ» امّا اگر رفاقت بر محور معنویت و امور اخروی باشد چنین نمی‏شود؛ «إِلاَّ الْمُتَّقینَ» رفاقت پرهیزکاران استثناء شده‏است. یعنی اگر پیوند رفاقت بر محور معنویت باشد، به دشمنی و عداوت تبدیل نمی‏شود و باقی می‏ماند. این رفاقت در قیامت کارساز نیز هست. این یک قضیه و مطلب کلّی است که در متن معارف ما هست.
    روایتی از امام صادق(علیه السلام) است که مثل «ضرب قانون» می‏ماند. گویی حضرت در باب دوستی یک قانون کلی را مطرح می‏فرمایند. حضرت می‏فرماید: «أَلَا كُلُّ خَلَّةٍ كَانَتْ فِی الدُّنْیَا فِی غَیْرِ اللَّهِ فَإِنَّهَا تَصِیرُ عَدَاوَةً یَوْمَ الْقِیَامَة»1؛
    آگاه باشید! هر دوستی رفاقتی که در دنیا «فی غیر الله» بر محور معنویت نباشد، «تصیر عداوة یوم القیامة» در روز قیامت، تبدیل به دشمنی می‏شود.
    دلیل ناپایداری دوستی‏های «مادی محور»


    دلیل این مطلب چیست؟ اگر با دید فلسفی به این موضوع بنگریم میبینیم «ماده» محدود است امّا معنویت نامحدود است. اگر «ماده» محور دوستی قرار بگیرد، رفاقت بر محور انتفاع‏ها و منفعت‏ها پایدار می‏ماند. یعنی تا وقتی که از رفیق سود برده شود، رفاقت پابرجا است. آن‏چه مطرح است سودبری است. آن‏چه مهم است این است که نیازها و توقعات انسان هم نامحدود است. لذا اگر محور رفاقت مادی باشد، چون ماده محدود بوده و توقع انسان هم نامحدود است، حالا باید دو طرف با یكدیگر نزاع كنند تا به منافعشان برسند.بر همین مبناست که میبینم رفقای سالیان دور به ناگاه دشمنان خونی میشوند و در صدد بر می آیند همدیگر ار نابود کنند دلیلش این است که این رفاقت، بر محور معنویت نبود، بر محور مادیت بود.

    از نظر درونی، به طور کلی، کسی را انتخاب کن که بعد معنوی تو را شکوفا کند. یادآور بعد معنوی تو باشد. تو را به یاد خدا بیاندازد.
    نه این‏که شهوت تو را تحریک کند یا هواهای نفسانیه تو را برانگیزد
    امضاء





    خیلی ازیـــــــــــــخ کردن های ما ازســـــــــــــرما نیســـــــــــــت…
    لحـــــــــــــن بعضــــــــــــــیها
    زمســــــــــــتونیــــــ ـــــه …
    ----------------------------------------------------------------

    به یکدیگر دروغ نگوییم......

    آدم است ....

    باور می کند،

    دل میبندد....


  2.  

  3. Top | #2

    عنوان کاربر
    همكار انجمن
    تاریخ عضویت
    March 2010
    شماره عضویت
    284
    نوشته
    13,820
    تشکر
    35,203
    مورد تشکر
    35,963 در 11,458
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    پاسخ : رهنمود انتخاب دوست خوب

    دوستی‏هایی همراه با پشیمانی


    روایتی از علی (علیه السلام) داریم که امام صادق در ادامه روایت قبلی آن را نقل می‏کند که امیرالمومنین فرمودند: «لِلأخِلَّاءِ نَدَامَةٌ» انسان به هر شکل که با کسی دوستی کند، پشیمان می‏شود، «إلا المُتَّقِینَ»2 مگر متقین. در این‏جا مطلب را به طور کلی بیان می‏فرمایند. در روایت حرفی از آخرت نیامده است. در آن روایت «روز قیامت» داشت، امّا این‏جا بحث قیامت مطرح نیست. به اصطلاح روایت اطلاق دارد. هر دوستی و رفاقتی، پایانش پشیمانی است، چه در دنیا یا چه در آخرت؛ مطلب کاملاً روشن و ساده است. دوستان، آخرش همه پشیمان‏اند، مگر چه کسانی؟ آن کسی که محور دوستی‏شان معنویت بود. چرا که دوستی بی معنویت بی بیراهه میروند در پی زرق و برق دنیا و چشم و هم چشمی با دیگران از زندگی و به دست آوردن موفقیت های واقعی و ماندگار باز میمانند .


    مشخّصات دوست خوب


    حالا می‏رویم سراغ مشخصات رفیق خوب. در معارف ما این مطب آمده است که اگر خواستی رفیق پیدا کنی، باید به دنبال چه کسی بگردی. اولاً باید رابطه‏ات برای خدا باشد نه بر محور دنیا، ثانیاً باید طرف مقابلت ویژگی‏هایی داشته باشد تا رفاقت و دوستی‏ات سودمند باشد. شرع به تو مشخصه می‏دهد. مشخصه‏ها کاملاً بر محور همین بحثی که الآن عرض کردم. در دو رابطه مطرح است. هم در رابطه با درون افراد، هم در رابطه با بیرون افراد ملاک‏ها و مشخصاتی بیان شده است.
    خوب یک وقت شما ممکن است در صدد باشید که دوست خوبی انتخاب کنید ولی معیارها را اشتباه در نظر میگیرید شما ممکن است فکر کنید دوست خوب کسی است که در هر حالی شما را تأیید کند و همراه شما باشد تا بشود دوست خوب نه این همیشه صادق نیست چون دوست خوب دوستی است که عیب شما را به شما باز گو کند اگر تمایل دارید با یک انسان باخدا که طرح دوستی بریزید و خیر دنیا و آخرت را به دست آورید باید قید و بندها را هم بپذیرید از خیلی چیزهای بی ارزش بزنید تا این دوستی شما را رشد بدهد و به کمال برساند در پی لذت و راحتی بودن شما را به جایی نمیرساند،دقت کنید .


    امضاء





    خیلی ازیـــــــــــــخ کردن های ما ازســـــــــــــرما نیســـــــــــــت…
    لحـــــــــــــن بعضــــــــــــــیها
    زمســــــــــــتونیــــــ ـــــه …
    ----------------------------------------------------------------

    به یکدیگر دروغ نگوییم......

    آدم است ....

    باور می کند،

    دل میبندد....


  4. Top | #3

    عنوان کاربر
    همكار انجمن
    تاریخ عضویت
    March 2010
    شماره عضویت
    284
    نوشته
    13,820
    تشکر
    35,203
    مورد تشکر
    35,963 در 11,458
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    پاسخ : رهنمود انتخاب دوست خوب

    1. خصوصیّت درونی «دوست خوب»
    از نظر درونی، به طور کلی، کسی را انتخاب کن که بعد معنوی تو را شکوفا کند. یادآور بعد معنوی تو باشد. تو را به یاد خدا بیاندازد. نه این‏که شهوت تو را تحریک کند یا هواهای نفسانیه تو را برانگیزد. در یک روایتی دارد: «قیلَ لِنَّبیِّ صلی الله علیه و آله وسلم: أَیُّ الْأَصْحَابِ أَفْضَلُ» از پیغمبر پرسیدند: بهترین رفیق کیست؟ آدم که می‏خواهد رفیق انتخاب کند که با او مصاحبت کند و رابطه تنگاتنگ داشته باشد، چه خصوصیاتی باید دارا باشد؟ «قَالَ: إِذَا ذَكَرْتَ أَعَانَكَ وَ إِذَا نَسِیتَ ذَكَرَكَ»3حضرت فرمود: آن کسی که اگر به یاد خدا افتادی، تو را کمک کند و اگر خدا از یادت رفته است، تو را به یاد خدا بیاندازد.4 این جنبه درونی دارد.

    کمک‏ کار صالح


    از نظر ظاهر هم عرض کردم، خصوصیتی مطرح است. یک روایت دیگر از پیغمبر اکرم است که تقریباً نظیر روایت قبلی است. «إِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِعَبْدٍ خَیْراً جَعَلَ لَهُ وَزِیراً صَالِحاً‏» وقتی خداوند بخواهد به بنده‏ای خیری برساند، برای او یک وزیر صالح قرار می‏دهد. وزیر یعنی کسی که کمک‏کار انسان است، تقریباً همان رفیق است. «إِنْ نَسِیَ ذَكَّرَهُ وَ إِنْ ذَكَرَ أَعَانَهُ»5 ؛ ر ازخدا غافل شد او را به یاد خدا می‏اندازد و اگر به یاد خدا افتاد او را یاری می‏کند.6
    بهترین دوستان کسی است که برای اطاعت الهی کمک کند. تو داری طاعت الهی انجام می‏دهی، عملی انجام می‏دهی که مورد رضای خداوند است، آن‏ کسی که به تو کمک کند، بهترین رفیق تو است. این شخص بهترین رفیق تو است. این‏ها همه در بُعد عملی است.



    امضاء





    خیلی ازیـــــــــــــخ کردن های ما ازســـــــــــــرما نیســـــــــــــت…
    لحـــــــــــــن بعضــــــــــــــیها
    زمســــــــــــتونیــــــ ـــــه …
    ----------------------------------------------------------------

    به یکدیگر دروغ نگوییم......

    آدم است ....

    باور می کند،

    دل میبندد....


  5. Top | #4

    عنوان کاربر
    همكار انجمن
    تاریخ عضویت
    March 2010
    شماره عضویت
    284
    نوشته
    13,820
    تشکر
    35,203
    مورد تشکر
    35,963 در 11,458
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    پاسخ : رهنمود انتخاب دوست خوب

    2. خصوصیّت بیرونی «دوست خوب»
    1، زبانی؛ دوست باید از نظر بیرونی، یعنی کارها و اعمالی که می‏خواهم انجام بدهم، لفظاً مرا راهنمایی و کمک کند. یعنی اگر دید من دارم معصیت می‏کنم، من را نهی کند. اگر دارم کار خلاف می‏کنم، او مرا نهی کند. 2 ،عملی؛ اگر دید من دارم کار خیر می‏کنم، مرا کمک کند که من کار خیرم را ادامه دهم. مرا تشویق کند. مرا به کار خیر امر کند. برای کار خیر مرا کمک کند. یک همچنین رفیقی انتخاب کن. 3، رفتاری؛ من کسی را انتخاب کنم که او از نظر عمل به من روش بدهد. از نظر عملش به من کار درست کردن را یاد بدهد. لازم نیست که لفظاً به من چیزی بگوید. عملاً بیاموزد. چرا؟ چون بُرد عمل در تأثیرگذاری از بعد لفظی بالاتر و أقوی است. رفیقی انتخاب کن که کار خیر بکند، از آن طرف هم از شر پرهیز کند. به تو آموزش عملی بدهد چون این بُردش بیشتر است، تا آن‏که لفظاً بگوید.
    دوست «امر و نهی کن» بهتر از دوست «چاپلوس و متملق»


    ما در روایات باب رفاقت، هر سه مطلب را داریم که این‏ها، مستقیماً با مسأله تربیت رابطه تنگاتنگ دارد.اما قولی و زبانی؛ علی (علیه السلام) می‏فرماید: « صَدِیقُکَ مَن نَهَاکَ » دوست تو آن کسی است که اگر خواستی معصیت بکنی، تو را نهی‏ کند. اگر خواستی کار زشت کنی، به تو بگوید: نکن! حرام است! معصیت است! تو را نهی از منکر کند. « وَ عَدُوُّکَ مَن أغرَاکَ»7 دشمن تو آن است که اگر خواستی کار زشت انجام بدهی، تو را فریب‏ بدهد و مغرورت کند. چه به امر شر دعوت کند، چه اگر کار زشتی انجام دادی، تو را تشویق کند. چه بسا از «مَن أغرَاکَ» این مراد باشد. این دوست تو است که اگر کار بد کردی، تو را نهی کند، و دشمنت کسی است که اگر کار بد کردی، بگوید به به! چه کار خوبی کردی! جمله اول با جمله دوم روایت تناسب دارد.


    امضاء





    خیلی ازیـــــــــــــخ کردن های ما ازســـــــــــــرما نیســـــــــــــت…
    لحـــــــــــــن بعضــــــــــــــیها
    زمســــــــــــتونیــــــ ـــــه …
    ----------------------------------------------------------------

    به یکدیگر دروغ نگوییم......

    آدم است ....

    باور می کند،

    دل میبندد....


  6. Top | #5

    عنوان کاربر
    همكار انجمن
    تاریخ عضویت
    March 2010
    شماره عضویت
    284
    نوشته
    13,820
    تشکر
    35,203
    مورد تشکر
    35,963 در 11,458
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    kabotar پاسخ : رهنمود انتخاب دوست خوب

    کمک‏ کار برای اطاعت الهی


    اما دوم، از علی (علیه السلام): «المُعینُ عَلَی الطَّاعَةِ خَیرُ الأصحَابِ»8؛ بهترین دوستان کسی است که برای اطاعت الهی کمک کند. تو داری طاعت الهی انجام می‏دهی، عملی انجام می‏دهی که مورد رضای خداوند است، آن‏ کسی که به تو کمک کند، بهترین رفیق تو است. این شخص بهترین رفیق تو است. این‏ها همه در بُعد عملی است.
    دوستی با نیکان، بهترین وسیله نجات از بدی‏ها


    سوم، آنکه از نظر رفتاری به من روش بدهد، نه این‏که مرا لفظی کمک کند، عملاً من را تربیت کند. علی (علیه السلام) فرمودند: «لَیسَ شَیئٌ أدعَی لِخَیرٍ وَ أنجَی مِن شَرٍّ مِن صُحبَهِ الأخیَارِ» چیزی بهتر از دوستی با خوبان انسان را به عمل خیر دعوت نکرده و او را از شر نجات نمی‏دهد. اخیار، کسانی هستند که از نظر عملی آدم خیری است، یعنی آن‏هایی که عملشان این‏گونه است. این تعبیر به « أدعی، أنجی » در روایت یعنی خیلی دعوتش بیشتر است. چرا؟ چون دعوت اینها عملی است و عمل بُردش روی انسان از نظر آموزشی أقوی است تا قول و حرف. لذا حضرت می‏گوید: « أدعی »
    این که می‏گوید: « أنجی » برای چیست؟ پیش آمده یک کار زشتی بخواهی مرتکب شوی و به یاد رفیقت بیافتی و پاکی و خوبی او را به یاد بیاوری و خجالت بکشی و آن کار را ترک کنی؟ این دوستی تو را از گناه نجات داده است.
    این تعبیر « أدعی، أنجی » که می‏فرماید جهتش این است که عمل تأثیرگذاری‏اش در تربیت بیشتر است. لذا کسی که انسان می‏خواهد به او روش بدهد، اگر آموزش با عمل باشد، بُردش از گفتار بیشتر است. خلاصه مطلب اینکه در انتخاب رفیق، آن چیزی که باید محور باشد همین مسأله معنویت است، نه مادیت. این باید محور رفاقت باشد، چنین رفاقتی پایدار است و در دنیا و قیامت به دشمنی تبدیل نخواهد شد.

    منبع: پایگاه اینترنتی آیت الله آقا مجتبی تهرانی
    فرآوری: محمدی_گروه دین و اندیشه تبیان


    [1]. بحارالأنوار ،66، 237
    [2]. همان
    [3]. بحارالأنوار، 74،140
    [4]. ذکر در این‏جا به معنی یاد خدا است. «ذکر» از نظر استعمالات‏اش، عبارت از یاد خدا کردن است هرچند معنای خودش صرفاً چیزی را به یاد آوردن است. لذا اگر ذکر به طور مطلق استعمال شود، که روایات ما و حتی در محاورات ما معمولاً این‏طور است، منظور همان یاد خدا است.
    [5]. بحارالأنوار ،74، 166
    [6]. فرضاً اگر «ذکر» راجع به عمل بیرونی هم باشد، مسأله‏ای نیست.
    [7]. غررالحکم ،415
    [8]. غررالحکم ،416




    امضاء





    خیلی ازیـــــــــــــخ کردن های ما ازســـــــــــــرما نیســـــــــــــت…
    لحـــــــــــــن بعضــــــــــــــیها
    زمســــــــــــتونیــــــ ـــــه …
    ----------------------------------------------------------------

    به یکدیگر دروغ نگوییم......

    آدم است ....

    باور می کند،

    دل میبندد....


اطلاعات موضوع

کاربرانی که در حال مشاهده این موضوع هستند

در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)

کلمات کلیدی این موضوع

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
  • شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
  • شما نمیتوانید فایل پیوست کنید.
  • شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
  •  
© تمامی حقوق از جمله طراحی قالب برای سایت آیه های انتظار محفوظ می باشد © طراحی و ویرایش Masoomi