6. خودسازى و تهذيب نفس :حضرت على(عليه السلام) مى فرمايند: قلب جوان مانند زمين خالى و مستعد است که هر چيزى را که در آن قرار مى گيرد مى پذيرد. قرآن نيز به تزکيه و تهذيب نفس تأکيد فراوان دارد:
(قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکّاها);
کسى که تزکيه کند رستگار است. جوان مى تواند با عهد و پيمان بستن با خود و مراقبت از اعمال روزانه، و محاسبه ى اعمال و رفتار، خود را در مسير رهروان حق قرار دهد. امام خمينى(رحمه الله) در نامه اى به فرزند خود مى نويسد: تا عمر و جوانى و قوت و اختيار باقى است اصلاح نفس کن و در عمل کوشش کن. اگر قيد و بندهاى شيطانى در جوانى از آن ها غفلت شود، هر روز از عمر تو بگذرد ريشه دارتر و قوى تر مى شود.
7. توبه و بازگشت:جوان به اقتضاى سن خود بيشتر در لغزش هاى گناه قرار مى گيرد، اما با توبه و برگشت به سوى خدا مى تواند آن را جبران و خود را مشمول عفو خداوند بخشنده و مهربان نمايد.
(إِلاَّ الَّذِينَ تابُوا مِنْ بَعْدِ ذلِکَ وَ أَصْلَحُوا فَإِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ);
مگر کسانى که بعد از آن توبه کنند و جبران نمايند، خداوند غفور و رحيم است. و پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) درباره توبه ى جوان مى فرمايند: ما من شىء احب الى الله تعالى من شاب تائب; هيچ چيز نزد خداوند دوست داشتنى تر از جوان توبه کار نيست. حاصل سخن اين که، دوره ى نوجوانى و جوانى، دوره اى حساس و سرنوشت ساز است و نياز به يک راه نماى آگاه و عالم دارد و بهترين راه نما که بتواند ما را به سرمنزل مقصود برساند، قرآن کريم و روايات معصومين(عليهم السلام) است.