چنین استوار
زینب(س)، کربلاست. او خوب می داند این کاروان به کجا می رود. او بارها از زبان
برادر شنیده است که این کاروان، در خون لنگر می اندازد و در ساحل شهادت می آرامد
و راهی را که برادر با سر می رود، خواهر با پا باید ادامه دهد؛
راهی که شهادت آغاز آن است و اسارت کمال بخش آن.
خوب می داند که ساحل فرات، دریای تشنگی است.
خوب می داند بوسه گاه پیامبر، میزبان خنجر خواهد شد و در غروبی
تلخ باغ نبوت، لگدمال پاییز می شود. خوب می داند که داغ دار و
بی یار، پرستار بیماری تب دار و کودکانی سوگوار خواهد بود؛
با راهی نیمه تمام که تا «شام» بر شترانی لنگ و هم سفر دژخیمانی
سیاه دل، باید طی شود. و این همه را می داند و می ماند در تمام این لحظه های
داغ و درد، بی اخمی بر جبین و تردیدی در «راه»، پا به پای شهادت می رود
و شگفتا همراه برادر بر سر هر شهید حاضر می شود و تسلای خاطر برادر می گردد.
تنها در شهادت دو جگرگوشه اش در خیمه می ماند تا برادر را در هنگامه حمله
پاره های قلبش شرمنده نبیند. خوان ششم، کوفه است؛
با کوچه هایی آشنا و فضایی که در آن هر صبحگاهی طنین گرم اذان پدر، معطرش
می ساخت، اینک میزبان 72 سر، 72 آفتاب و در تعبیر سیاه اندیشان، 72 «خارجی»
است، در آستانه شهر همه به تماشا آمده اند، زنان آراسته و پای کوبان و شهر آذین بسته و آماده.
زینب(س) از این خوان نیز به سلامت می گذرد، درحالی که صدای
شکستن استخوان غرور در زیر پتک فریادش، همه کوچه پس کوچه های کوفه را پر کرده است.
دشوارترین خوان، شام است، پایتخت جنایت و غرور، سرزمین زراندوزی ها
و کینه توزی ها. آنجا که 42 سال تزویر معاویه، اندیشه ها را به خواب کشانده است
و دل ها را نیز، آنجا که سرها را با زر خرید ه اند و سرکشان و آزادگان را از لب تیغ آب داده اند.
شام شکاننده ترین خوان است. ویرانه ای که رقیه می گیرد. تشتی که لبان برادر
را در زیر ضربه های چوب برادر می نشاند و کوچه هایی که آن قدر فاجعه انگیز
و رنج آورند که وقتی از آخرین بازمانده سلسله امامان پرسیدند، کدام صحنه از
مجموعه صحنه هایی که بر اهل بیت(ع) گذشت دشوارتر بود،
سه بار غمگنانه سرود: الشام، الشام، الشام!
زینب(س) فاتح هفت خوان است و فاتح همه فردا. همه آنان که ره پوی جاده
روشن، اما پرسنگلاخ و خطرخیز حقیقت اند، به شناخت زینب(س) نیازمندند و او
در مشرق صبوری ایستاده است با سرانگشتی که راه را نشان می دهد و چشمانی
خیس که دشت همه قلب ها را میهمان طراوت و باروری خواهد ساخت. زینب(س) بارانی
است که بر همه هزاره ها خواهد بارید و هر آن کس که این باران را درنیابد شکفتن و رُستن نخواهد دید.
زینب(س) تنها، آموزگار صبوری نیست که همه ارزش های و عظمت ها یکجا در
سیرت و سیمای او نشسته است، آنگاه که سخنان گرم و ستم سوزش در کوفه شعله ها
افروخت، امام سجاد(ع) در خطابی که جغرافیای روح زینب را می نمایاند،
فرمود: «خدا را سپاس گزار که عقیله، بنی هاشم هستی.»
زینب عقیله قبیله نور است و دانای رازدان طریق معرفت و عشق و آنان که با اویند،
هرگز راه گم نمی کنند و در راه نمی مانند و قافله قلب و اندیشه خویش را از کربلا
تا شام و از شام تا دوست، از همه عقبه ها و خطرگاه ها خواهند گذراند
نقل قول
