عهد روزانه قران کریم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عهد قرآن و نهج البلاغه روز پنجشنبه 20 اردیبهشت 1403



صفحه 573 سوره مبارکه جن آیات 14تا28



وَ أَنَّا مِنَّا الْمُسْلِمُونَ وَ مِنَّا الْقَاسِطُونَ فَمَنْ أَسْلَمَ فَأُولٰئِکَ تَحَرَّوْا رَشَداً (14)
و اینکه گروهی از ما مسلمان و گروهی ظالمند؛ هر کس اسلام را اختیار کند راه راست را برگزیده است،
وَ أَمَّا الْقَاسِطُونَ فَکَانُوا لِجَهَنَّمَ حَطَباً (15)
و امّا ظالمان آتشگیره و هیزم دوزخند!
وَ أَنْ لَوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْنَاهُمْ مَاءً غَدَقاً (16)
و اینکه اگر آنها [= جنّ و انس‌] در راه (ایمان) استقامت ورزند، با آب فراوان سیرابشان می‌کنیم!
لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ وَ مَنْ يُعْرِضْ عَنْ ذِکْرِ رَبِّهِ يَسْلُکْهُ عَذَاباً صَعَداً (17)
هدف این است که ما آنها را با این نعمت فراوان بیازماییم؛ و هر کس از یاد پروردگارش روی گرداند، او را به عذاب شدید و فزاینده‌ای گرفتار می‌سازد!
وَ أَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلاَ تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً (18)
و اینکه مساجد از آن خداست، پس هیچ کس را با خدا نخوانید!
وَ أَنَّهُ لَمَّا قَامَ عَبْدُ اللَّهِ يَدْعُوهُ کَادُوا يَکُونُونَ عَلَيْهِ لِبَداً (19)
و اینکه هنگامی که بنده خدا [= محمّد (ص)] به عبادت برمی‌خاست و او را می‌خواند، گروهی پیرامون او بشدّت ازدحام می‌کردند!»
قُلْ إِنَّمَا أَدْعُو رَبِّي وَ لاَ أُشْرِکُ بِهِ أَحَداً (20)
بگو: «من تنها پروردگارم را می‌خوانم و هیچ کس را شریک او قرار نمی‌دهم!»
قُلْ إِنِّي لاَ أَمْلِکُ لَکُمْ ضَرّاً وَ لاَ رَشَداً (21)
بگو: «من مالک زیان و هدایتی برای شما نیستم!»
قُلْ إِنِّي لَنْ يُجِيرَنِي مِنَ اللَّهِ أَحَدٌ وَ لَنْ أَجِدَ مِنْ دُونِهِ مُلْتَحَداً (22)
بگو: «(اگر من نیز بر خلاف فرمانش رفتار کنم) هیچ کس مرا در برابر او حمایت نمی‌کند و پناهگاهی جز او نمی‌یابم؛
إِلاَّ بَلاَغاً مِنَ اللَّهِ وَ رِسَالاَتِهِ وَ مَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَإِنَّ لَهُ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَداً (23)
تنها وظیفه من ابلاغ از سوی خدا و رساندن رسالات اوست؛ و هر کس نافرمانی خدا و رسولش کند، آتش دوزخ از آن اوست و جاودانه در آن می‌مانند!
حَتَّى إِذَا رَأَوْا مَا يُوعَدُونَ فَسَيَعْلَمُونَ مَنْ أَضْعَفُ نَاصِراً وَ أَقَلُّ عَدَداً (24)
(این کار شکنی کفّار همچنان ادامه می‌یابد) تا آنچه را به آنها وعده داده شده ببینند؛ آنگاه می‌دانند چه کسی یاورش ضعیفتر و جمعیّتش کمتر است!
قُلْ إِنْ أَدْرِي أَ قَرِيبٌ مَا تُوعَدُونَ أَمْ يَجْعَلُ لَهُ رَبِّي أَمَداً (25)
بگو: «من نمی‌دانم آنچه به شما وعده داده شده نزدیک است یا پروردگارم زمانی برای آن قرارمی‌دهد؟!
عَالِمُ الْغَيْبِ فَلاَ يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَداً (26)
دانای غیب اوست و هیچ کس را بر اسرار غیبش آگاه نمی‌سازد،
إِلاَّ مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ فَإِنَّهُ يَسْلُکُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً (27)
مگر رسولانی که آنان را برگزیده و مراقبینی از پیش رو و پشت سر برای آنها قرار می‌دهد...
لِيَعْلَمَ أَنْ قَدْ أَبْلَغُوا رِسَالاَتِ رَبِّهِمْ وَ أَحَاطَ بِمَا لَدَيْهِمْ وَ أَحْصَى کُلَّ شَيْ‌ءٍ عَدَداً (28)
تا بداند پیامبرانش رسالتهای پروردگارشان را ابلاغ کرده‌اند؛ و او به آنچه نزد آنهاست احاطه دارد و همه چیز را احصاء کرده است!»

يُعْرِضْآیه 17: ریشه عَرَضَ در آیه 71 آیه و 78 بار تکرار شده.
أَعْرَضَ‏ عنّي: به روشنى روى از من برگرداند، در آيات: (ثُمَّ أَعْرَضَ عَنْها- 22/ سجده) (فَأَعْرِضْ‏ عَنْهُمْ وَ عِظْهُمْ‏- 63/ نساء) (وَ أَعْرِضْ‏ عَنِ الْجاهِلِينَ‏- 199/ اعراف) (وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي‏- 124/ طه) (وَ هُمْ عَنْ آياتِها مُعْرِضُونَ‏- 32/ انبياء) و چه بسا كه حرف (عن) حذف شود مثل آيات: (إِذا فَرِيقٌ مِنْهُمْ مُعْرِضُونَ‏) (ثُمَّ يَتَوَلَّى فَرِيقٌ مِنْهُمْ وَ هُمْ مُعْرِضُونَ‏) و (فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنا عَلَيْهِمْ‏) (وَ جَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ‏- 133/ آل عمران)
ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن با تفسير لغوى و ادبى قرآن ج‏2 580
عرض‏
: العَرْض‏: پهنا، نقطه مقابل طول يا دراز است- اصلش اين است كه- عَرْض‏- در باره اجسام گفته مى‏شود و سپس در غير جسم نيز بكار مى‏رود چنانكه گفت:
(فَذُو دُعاءٍ عَرِيضٍ‏- 51/ فصّلت) واژه- عَرْض‏- مخصوص كنار و جانب چيزى است، در عبارات: عَرَضَ‏ الشّي‏ءُ: عرض و پهنايش ظاهر شد.
عَرَضْتُ‏ العودَ على الإناءِ: چوب را بر كنار ظرف به پهنا قرار دادم‏ اعْتَرَضَ‏ الشّي‏ءُ في حلقه: در گلويش گير كرد.
اعْتَرَضَ‏ الفرسُ في مشيه: آن اسب در رفتنش چموشى و توسنى كرد فيه‏ عُرْضِيَّةٌ: توسنى كردن و با سختى رفتن.
عَرَضْتُ‏ الشّي‏ءَ على البيع و على فلان و لفلان: آن چيز را براى فروش بر او عرضه كردم، مثل آيات: (ثُمَ‏ عَرَضَهُمْ‏ عَلَى الْمَلائِكَةِ- 31/ بقره) (وَ عُرِضُوا عَلى‏ رَبِّكَ صَفًّا- 48/ كهف) (إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمانَةَ- 72/ احزاب) (وَ عَرَضْنا جَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ لِلْكافِرِينَ‏ عَرْضاً- 100/ كهف) (وَ يَوْمَ‏ يُعْرَضُ‏ الَّذِينَ كَفَرُوا عَلَى النَّارِ- 20/ احقاف) عَرَضْتُ‏ الجندَ: سپاه را سان ديدم.
العَارِض‏: كسى كه چهره خود آشكار كند و گاهى اين واژه مخصوص پيدا شدن ابر در آسمان است مثل آيه: (هذا عارِضٌ‏ مُمْطِرُنا- 24/ احقاف) و به چيزى و حالتى كه از بيمارى به انسان عارض مى‏شود، مى‏گويند: بِهِ‏ عَارِضٌ‏ من سقمٍ: آثارى و نشانه‏هايى از بيمارى در او نمايان، و آشكار است و گاهى به چهره و گونه، عَارِض‏- گويند مثل- أخذ من‏ عَارِضَيْهِ‏ دو طرف رخسارش را فرا گرفت و گاهى در مورد دندان‏ها بكار مى‏رود مثل:
العَوَارِض‏ للثّنايا: دندانهايى كه در خنديدن نمايان مى‏شود.
فلان شديد العَارِضَة: كنايه از خوش زبانى و شيرين سخنى است.
بعيرٌ عَرُوضٌ‏: شترى كه از گرسنگى و بى علفى با دو طرف دهانش خار مى‏خورد.
عُرْضَة: آهنگ و قدرت آنچه را كه براى برخورد با چيزى آماده و ظاهر مى‏شود، در آيه گفت: (وَ لا تَجْعَلُوا اللَّهَ عُرْضَةً لِأَيْمانِكُمْ‏- 224/ بقره) بعيرٌ عُرْضَةٌ للسّفر: شترى كه آماده براى مسافرت است.
أَعْرَضَ‏: جانب خويش ظاهر كرد، و اگر گفته شود:
أَعْرَضَ‏ لي كذا: چهره خويش آشكار كرد و دسترسى به او ممكن شد أَعْرَضَ‏ عنّي: به روشنى روى از من برگرداند، در آيات: (ثُمَّ أَعْرَضَ عَنْها- 22/ سجده) (فَأَعْرِضْ‏ عَنْهُمْ وَ عِظْهُمْ‏- 63/ نساء) (وَ أَعْرِضْ‏ عَنِ الْجاهِلِينَ‏- 199/ اعراف) (وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي‏- 124/ طه) (وَ هُمْ عَنْ آياتِها مُعْرِضُونَ‏- 32/ انبياء) و چه بسا كه حرف (عن) حذف شود مثل آيات: (إِذا فَرِيقٌ مِنْهُمْ مُعْرِضُونَ‏) (ثُمَّ يَتَوَلَّى فَرِيقٌ مِنْهُمْ وَ هُمْ مُعْرِضُونَ‏) و (فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنا عَلَيْهِمْ‏) (وَ جَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ‏- 133/ آل عمران) گفته شده همان عرض و پهنايى است كه نقطه مقابل طول و دراز است چنين تصوّرى از وجوه مختلفى است:
1- يا اينكه مى‏خواهد بگويد عرض بهشت در جهان و نشأة آخرت مثل فراخنا و پهناى آسمانهاى دنيا و نشأة اوّل است چنانكه گفت: (يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ وَ السَّماواتُ‏- 48/ ابراهيم).
2- و يا اينكه آسمانها و زمين در آخرت بزرگتر از چيزى كه اكنون هست مى‏باشد و حصولش ناممكن نيست، روايت شده است كه شخصى يهودى از عمر (رض) در باره اين آيه پرسيد و گفت: فأين النّار؟ پس آتش و عذاب كجاست، عمر پاسخ داد: وقتى كه شب فرا مى‏رسد روز كجاست.
3- گفته شده واژه- عَرْضُهَا- در آيه: (32/ آل عمران) وسعت و بزرگى بهشت است نه از جهت مساحت بلكه از جهت گسترش مسرّت و شادمانى در آن، چنانكه در ضدّ آن معنى مى‏گويند: الدّنيا على فلان حلقة خاتم و كفّه حابل (دنيا بر او از نظر اندوه و سختى و تنگى حال همچون حلقه انگشترى است و همچون كفه دام كه محدود است.) و مثل عبارت- سعة هذه الدّار كسعة الأرض: فضاى وسيع اين خانه مثل زمين بزرگ است.
گفته شده- عَرْض‏- در اينجا از عبارت عرض البيع- گرفته شده چنانكه مى‏گويند: بيع كذا بعرض: در وقتى كه چيزى به متاعى فروخته مى‏گويى: عرض هذا الثّوب كذا و كذا: عرض اين جامه چنين و چنان است يعنى عوض آن.
عَرَض‏: هر چيزى است كه ثباتى نداشته باشد و متكلّمين آن را به طور استعاره در باره چيزى كه جز با جوهر يا اصل هر چيز ثباتى ندارد بكار برده‏اند مثل: رنگ و طعم.
الدّنيا عَرَضٌ‏ حاضرٌ: هشدارى است بر اينكه دنيا پايدار نيست و ثباتى ندارد، خداى تعالى گويد:(تُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيا وَ اللَّهُ يُرِيدُ الْآخِرَةَ- 67/ انفال) (يَأْخُذُونَ عَرَضَ هذَا الْأَدْنى‏- 169/ اعراف) (وَ إِنْ يَأْتِهِمْ عَرَضٌ مِثْلُهُ‏- 169/ اعراف) و آيه: (لَوْ كانَ‏ عَرَضاً قَرِيباً- 42/ توبه) يعنى: مطلبى سهل و آسان و باطنى. گفت: (وَ لا جُناحَ عَلَيْكُمْ فِيما عَرَّضْتُمْ‏ بِهِ مِنْ خِطْبَةِ النِّساءِ- 235/ بقره) (اگر در امر همسر گزينى و خطبه نكاح يعنى عقد همسرى به كنايه چيزى بگوئيد گناهى بر شما نيست) مثل اينكه به همسرش بگويد: أنت جميلة و مرغوب فيك: تو زيبا هستى و مورد آرزوئى، و از اين قبيل سخنان ..

صفحات قران و نهج البلاغه در پیام رسانه ای زیر

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عهد قرآن و نهج البلاغه روز جمعه 21 اردیبهشت 1403




صفحه 574 سوره مبارکه مزمل آیات 1تا19



بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ‌ (0)
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
يَا أَيُّهَا الْمُزَّمِّلُ‌ (1)
ای جامه به خود پیچیده!
قُمِ اللَّيْلَ إِلاَّ قَلِيلاً (2)
شب را، جز کمی، بپاخیز!
نِصْفَهُ أَوِ انْقُصْ مِنْهُ قَلِيلاً (3)
نیمی از شب را، یا کمی از آن کم کن،
أَوْ زِدْ عَلَيْهِ وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِيلاً (4)
یا بر نصف آن بیفزا، و قرآن را با دقّت و تأمّل بخوان؛
إِنَّا سَنُلْقِي عَلَيْکَ قَوْلاً ثَقِيلاً (5)
چرا که ما بزودی سخنی سنگین به تو القا خواهیم کرد!
إِنَّ نَاشِئَةَ اللَّيْلِ هِيَ أَشَدُّ وَطْئاً وَ أَقْوَمُ قِيلاً (6)
مسلّماً نماز و عبادت شبانه پابرجاتر و با استقامت‌تر است!
إِنَّ لَکَ فِي النَّهَارِ سَبْحاً طَوِيلاً (7)
و تو در روز تلاش مستمر و طولانی خواهی داشت!
وَ اذْکُرِ اسْمَ رَبِّکَ وَ تَبَتَّلْ إِلَيْهِ تَبْتِيلاً (8)
و نام پروردگارت را یاد کن و تنها به او دل ببند!
رَبُّ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ لاَ إِلٰهَ إِلاَّ هُوَ فَاتَّخِذْهُ وَکِيلاً (9)
همان پروردگار شرق و غرب که معبودی جز او نیست، او را نگاهبان و وکیل خود انتخاب کن،
وَ اصْبِرْ عَلَى مَا يَقُولُونَ وَ اهْجُرْهُمْ هَجْراً جَمِيلاً (10)
و در برابر آنچه (دشمنان) می‌گویند شکیبا باش و بطرزی شایسته از آنان دوری گزین!
وَ ذَرْنِي وَ الْمُکَذِّبِينَ أُولِي النَّعْمَةِ وَ مَهِّلْهُمْ قَلِيلاً (11)
و مرا با تکذیب‌کنندگان صاحب نعمت واگذار، و آنها را کمی مهلت ده،
إِنَّ لَدَيْنَا أَنْکَالاً وَ جَحِيماً (12)
که نزد ما غل و زنجیرها و (آتش) دوزخ است،
وَ طَعَاماً ذَا غُصَّةٍ وَ عَذَاباً أَلِيماً (13)
و غذایی گلوگیر، و عذابی دردناک،
يَوْمَ تَرْجُفُ الْأَرْضُ وَ الْجِبَالُ وَ کَانَتِ الْجِبَالُ کَثِيباً مَهِيلاً (14)
در آن روز که زمین و کوه‌ها سخت به لرزه درمی‌آید، و کوه‌ها (چنان درهم کوبیده می‌شود که) به شکل توده‌هایی از شن نرم درمی‌آید!
إِنَّا أَرْسَلْنَا إِلَيْکُمْ رَسُولاً شَاهِداً عَلَيْکُمْ کَمَا أَرْسَلْنَا إِلَى فِرْعَوْنَ رَسُولاً (15)
ما پیامبری به سوی شما فرستادیم که گواه بر شماست، همان گونه که به سوی فرعون رسولی فرستادیم!
فَعَصَى فِرْعَوْنُ الرَّسُولَ فَأَخَذْنَاهُ أَخْذاً وَبِيلاً (16)
(ولی) فرعون به مخالفت و نافرمانی آن رسول برخاست، و ما او را سخت مجازات کردیم!
فَکَيْفَ تَتَّقُونَ إِنْ کَفَرْتُمْ يَوْماً يَجْعَلُ الْوِلْدَانَ شِيباً (17)
شما (نیز) اگر کافر شوید، چگونه خود را (از عذاب الهی) بر کنار می‌دارید؟! در آن روز که کودکان را پیر می‌کند،
السَّمَاءُ مُنْفَطِرٌ بِهِ کَانَ وَعْدُهُ مَفْعُولاً (18)
و آسمان از هم شکافته می‌شود، و وعده او شدنی و حتمی است.
إِنَّ هٰذِهِ تَذْکِرَةٌ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلاً (19)
این هشدار و تذکّری است، پس هر کس بخواهد راهی به سوی پروردگارش برمی‌گزیند!

کَثِيباًآیه 14: این کلمه فقط یک بار در قرآن آمده.
ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن با تفسير لغوى و ادبى قرآن ج‏3 312
كثب‏
: در آيه گفت: وَ كانَتِ الْجِبالُ‏ كَثِيباً مَهِيلًا 14/ مزمل يعنى ريگهاى متراكم و درهم فشرده شده، جمعش- أَكْثِبَة و كُثُب‏ و كُثْبَان‏- است.
كَثِيبَة: مخلوطى از شير كم با مقدارى خرما كه به خاطر مخلوط بودنشان اينطور ناميده شده.
كَثَبَ‏: وقتى است كه چيزى جمع شود و فراهم آيد.
كَاثِب‏: جمع كننده.
تَكْثِيبُ‏ الصّيدِ: وقتى است كه شكار نزديك باشد كه بتواند شكار شود، أعراب مى‏گويند:
أَكْثَبَكَ‏ الصّيدُ فارْمِهِ: شكار نزديك است آنرا بزن و تيرش بينداز.

قاموس قرآن ج‏6 90
كثب: يَوْمَ تَرْجُفُ الْأَرْضُ وَ الْجِبالُ وَ كانَتِ الْجِبالُ‏ كَثِيباً مَهِيلًا مزمل:14. كثيب بمعنى تلّ شن و اصل كثب بمعنى جمع است، «كثب الشّى‏ء كثبا: جمعه» در صحاح گويد: تلّ شن را كثيب گويند كه بمكانى ريخته و جمع‏ شده است (يعنى مكثوب) «مهيل» تلّ شنى است كه اگر از پائين آنرا حركت دهند قلّه‏اش سرازير ميشود و مى‏ريزد يعنى: روزى زمين و كوهها ميلرزند و كوهها همچون تپّه لغزنده شوند، اين كلمه فقط يكبار در كلام اللّه آمده است اين آيه نظير إِذا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجًّا. وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسًّا واقعة:4 و 5. ميباشد.

صفحات قران و نهج البلاغه در پیام رسانه ای زیر

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عهد قرآن و نهج البلاغه روز شنبه 22 اردیبهشت 1403


صفحه 575 سوره مبارکه مزمل آیه 20 و سوره مبارکه مدّثر آیات 1تا18


إِنَّ رَبَّکَ يَعْلَمُ أَنَّکَ تَقُومُ أَدْنَى مِنْ ثُلُثَيِ اللَّيْلِ وَ نِصْفَهُ وَ ثُلُثَهُ وَ طَائِفَةٌ مِنَ الَّذِينَ مَعَکَ وَ اللَّهُ يُقَدِّرُ اللَّيْلَ وَ النَّهَارَ عَلِمَ أَنْ تُحْصُوهُ فَتَابَ عَلَيْکُمْ فَاقْرَءُوا مَا تَيَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ عَلِمَ أَنْ سَيَکُونُ مِنْکُمْ مَرْضَى وَ آخَرُونَ يَضْرِبُونَ فِي الْأَرْضِ يَبْتَغُونَ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ وَ آخَرُونَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَاقْرَءُوا مَا تَيَسَّرَ مِنْهُ وَ أَقِيمُوا الصَّلاَةَ وَ آتُوا الزَّکَاةَ وَ أَقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً وَ مَا تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ مِنْ خَيْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ هُوَ خَيْراً وَ أَعْظَمَ أَجْراً وَ اسْتَغْفِرُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (20)
پروردگارت می‌داند که تو و گروهی از آنها که با تو هستند نزدیک دو سوم از شب یا نصف یا ثلث آن را به پا می‌خیزند؛ خداوند شب و روز را اندازه‌گیری می‌کند؛ او می‌داند که شما نمی‌توانید مقدار آن را (به دقّت) اندازه‌گیری کنید (برای عبادت کردن)، پس شما را بخشید؛ اکنون آنچه برای شما میسّر است قرآن بخوانید او می‌داند بزودی گروهی از شما بیمار می‌شوند، و گروهی دیگر برای به دست آوردن فضل الهی (و کسب روزی) به سفر می‌روند، و گروهی دیگر در راه خدا جهاد می‌کنند (و از تلاوت قرآن بازمی‌مانند)، پس به اندازه‌ای که برای شما ممکن است از آن تلاوت کنید و نماز را بر پا دارید و زکات بپردازید و به خدا «قرض الحسنه» دهید [= در راه او انفاق نمایید] و (بدانید) آنچه را از کارهای نیک برای خود از پیش می‌فرستید نزد خدا به بهترین وجه و بزرگترین پاداش خواهید یافت؛ و از خدا آمرزش بطلبید که خداوند آمرزنده و مهربان است!
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ‌ (0)
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
يَا أَيُّهَا الْمُدَّثِّرُ (1)
ای جامه خواب به خود پیچیده (و در بستر آرمیده)!
قُمْ فَأَنْذِرْ (2)
برخیز و انذار کن (و عالمیان را بیم ده)،
وَ رَبَّکَ فَکَبِّرْ (3)
و پروردگارت را بزرگ بشمار،
وَ ثِيَابَکَ فَطَهِّرْ (4)
و لباست را پاک کن،
وَ الرُّجْزَ فَاهْجُرْ (5)
و از پلیدی دوری کن،
وَ لاَ تَمْنُنْ تَسْتَکْثِرُ (6)
و منّت مگذار و فزونی مطلب،
وَ لِرَبِّکَ فَاصْبِرْ (7)
و بخاطر پروردگارت شکیبایی کن!
فَإِذَا نُقِرَ فِي النَّاقُورِ (8)
هنگامی که در «صور» دمیده شود،
فَذٰلِکَ يَوْمَئِذٍ يَوْمٌ عَسِيرٌ (9)
آن روز، روز سختی است،
عَلَى الْکَافِرِينَ غَيْرُ يَسِيرٍ (10)
و برای کافران آسان نیست!
ذَرْنِي وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِيداً (11)
مرا با کسی که او را خود به تنهایی آفریده‌ام واگذار!
وَ جَعَلْتُ لَهُ مَالاً مَمْدُوداً (12)
همان کسی که برای او مال گسترده‌ای قرار دادم،
وَ بَنِينَ شُهُوداً (13)
و فرزندانی که همواره نزد او (و در خدمت او) هستند،
وَ مَهَّدْتُ لَهُ تَمْهِيداً (14)
و وسایل زندگی را از هر نظر برای وی فراهم ساختم!
ثُمَّ يَطْمَعُ أَنْ أَزِيدَ (15)
باز هم طمع دارد که بر او بیفزایم!
کَلاَّ إِنَّهُ کَانَ لِآيَاتِنَا عَنِيداً (16)
هرگز چنین نخواهد شد؛ چرا که او نسبت به آیات ما دشمنی می‌ورزد!
سَأُرْهِقُهُ صَعُوداً (17)
و بزودی او را مجبور می‌کنم که از قلّه زندگی بالا رود (سپس او را به زیر می‌افکنم)!

ذَرْنِيآیه 11: ریشه وَذَرَ 46 بار در 44 آیه تکرار شده.
ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن با تفسير لغوى و ادبى قرآن ج‏4 438
وذر
: وَذَرَ فعلى است كه زمان گذشته و ماضى ندارد و بمعنى دور افكندن چيزى است كه قابل اعتنا نيست در آيه گفت: قالُوا أَ جِئْتَنا لِنَعْبُدَ اللَّهَ وَحْدَهُ وَ نَذَرَ ما كانَ يَعْبُدُ آباؤُنا- الاعراف/ 70 و وَ يَذَرَكَ‏ وَ آلِهَتَكَ‏- الاعراف/ 127 و فَذَرْهُمْ‏ وَ ما يَفْتَرُونَ‏- الانعام/ 112 و وَ ذَرُوا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا- البقره/ 278 و نظير اين آيات و ويژگى آن در آيه: وَ يَذَرُونَ‏ أَزْواجاً- البقره/ 234 (كه بمعنى همان بى‏توجهى و بى‏اعتنائى به همسران است) كه انشاء اللّه بعد از اين كتاب بحث آن خواهد شد.

قاموس قرآن ج‏7 195
وذر: ترك كردن. راغب انداختن از روى بى‏اعتنائى گفته است ولى آن در همه جا صادق نيست. ناگفته نماند: اعراب ماضى و مصدر و اسم فاعل آنرا از بين برده‏اند و در ماضى و مصدر و فاعل آن ترك، ترك و تارك بكار ميبرند.
وَ قالَ نُوحٌ رَبِّ لا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكافِرِينَ دَيَّاراً نوح: 26. نوح گفت خدايا احدى از كفار را در روى زمين زنده نگذار وَ ذَرُوا ظاهِرَ الْإِثْمِ وَ باطِنَهُ‏ انعام: 120. گناه آشكار و باطن را ترك كنيد. فَما حَصَدْتُمْ‏ فَذَرُوهُ‏ فِي سُنْبُلِهِ‏ يوسف: 47. آنچه درو كرديد در سنبلش بگذاريد.

صفحات قران و نهج البلاغه در پیام رسانه ای زیر

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عهد قرآن و نهج البلاغه روز یکشنبه 23 اردیبهشت 1403


صفحه 575 سوره مبارکه مزمل آیه 20 و سوره مبارکه مدّثر آیات 1تا18


إِنَّ رَبَّکَ يَعْلَمُ أَنَّکَ تَقُومُ أَدْنَى مِنْ ثُلُثَيِ اللَّيْلِ وَ نِصْفَهُ وَ ثُلُثَهُ وَ طَائِفَةٌ مِنَ الَّذِينَ مَعَکَ وَ اللَّهُ يُقَدِّرُ اللَّيْلَ وَ النَّهَارَ عَلِمَ أَنْ تُحْصُوهُ فَتَابَ عَلَيْکُمْ فَاقْرَءُوا مَا تَيَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ عَلِمَ أَنْ سَيَکُونُ مِنْکُمْ مَرْضَى وَ آخَرُونَ يَضْرِبُونَ فِي الْأَرْضِ يَبْتَغُونَ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ وَ آخَرُونَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَاقْرَءُوا مَا تَيَسَّرَ مِنْهُ وَ أَقِيمُوا الصَّلاَةَ وَ آتُوا الزَّکَاةَ وَ أَقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً وَ مَا تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ مِنْ خَيْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ هُوَ خَيْراً وَ أَعْظَمَ أَجْراً وَ اسْتَغْفِرُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (20)
پروردگارت می‌داند که تو و گروهی از آنها که با تو هستند نزدیک دو سوم از شب یا نصف یا ثلث آن را به پا می‌خیزند؛ خداوند شب و روز را اندازه‌گیری می‌کند؛ او می‌داند که شما نمی‌توانید مقدار آن را (به دقّت) اندازه‌گیری کنید (برای عبادت کردن)، پس شما را بخشید؛ اکنون آنچه برای شما میسّر است قرآن بخوانید او می‌داند بزودی گروهی از شما بیمار می‌شوند، و گروهی دیگر برای به دست آوردن فضل الهی (و کسب روزی) به سفر می‌روند، و گروهی دیگر در راه خدا جهاد می‌کنند (و از تلاوت قرآن بازمی‌مانند)، پس به اندازه‌ای که برای شما ممکن است از آن تلاوت کنید و نماز را بر پا دارید و زکات بپردازید و به خدا «قرض الحسنه» دهید [= در راه او انفاق نمایید] و (بدانید) آنچه را از کارهای نیک برای خود از پیش می‌فرستید نزد خدا به بهترین وجه و بزرگترین پاداش خواهید یافت؛ و از خدا آمرزش بطلبید که خداوند آمرزنده و مهربان است!
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ‌ (0)
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
يَا أَيُّهَا الْمُدَّثِّرُ (1)
ای جامه خواب به خود پیچیده (و در بستر آرمیده)!
قُمْ فَأَنْذِرْ (2)
برخیز و انذار کن (و عالمیان را بیم ده)،
وَ رَبَّکَ فَکَبِّرْ (3)
و پروردگارت را بزرگ بشمار،
وَ ثِيَابَکَ فَطَهِّرْ (4)
و لباست را پاک کن،
وَ الرُّجْزَ فَاهْجُرْ (5)
و از پلیدی دوری کن،
وَ لاَ تَمْنُنْ تَسْتَکْثِرُ (6)
و منّت مگذار و فزونی مطلب،
وَ لِرَبِّکَ فَاصْبِرْ (7)
و بخاطر پروردگارت شکیبایی کن!
فَإِذَا نُقِرَ فِي النَّاقُورِ (8)
هنگامی که در «صور» دمیده شود،
فَذٰلِکَ يَوْمَئِذٍ يَوْمٌ عَسِيرٌ (9)
آن روز، روز سختی است،
عَلَى الْکَافِرِينَ غَيْرُ يَسِيرٍ (10)
و برای کافران آسان نیست!
ذَرْنِي وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِيداً (11)
مرا با کسی که او را خود به تنهایی آفریده‌ام واگذار!
وَ جَعَلْتُ لَهُ مَالاً مَمْدُوداً (12)
همان کسی که برای او مال گسترده‌ای قرار دادم،
وَ بَنِينَ شُهُوداً (13)
و فرزندانی که همواره نزد او (و در خدمت او) هستند،
وَ مَهَّدْتُ لَهُ تَمْهِيداً (14)
و وسایل زندگی را از هر نظر برای وی فراهم ساختم!
ثُمَّ يَطْمَعُ أَنْ أَزِيدَ (15)
باز هم طمع دارد که بر او بیفزایم!
کَلاَّ إِنَّهُ کَانَ لِآيَاتِنَا عَنِيداً (16)
هرگز چنین نخواهد شد؛ چرا که او نسبت به آیات ما دشمنی می‌ورزد!
سَأُرْهِقُهُ صَعُوداً (17)
و بزودی او را مجبور می‌کنم که از قلّه زندگی بالا رود (سپس او را به زیر می‌افکنم)!

ذَرْنِيآیه 11: ریشه وَذَرَ 46 بار در 44 آیه تکرار شده.
ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن با تفسير لغوى و ادبى قرآن ج‏4 438
وذر
: وَذَرَ فعلى است كه زمان گذشته و ماضى ندارد و بمعنى دور افكندن چيزى است كه قابل اعتنا نيست در آيه گفت: قالُوا أَ جِئْتَنا لِنَعْبُدَ اللَّهَ وَحْدَهُ وَ نَذَرَ ما كانَ يَعْبُدُ آباؤُنا- الاعراف/ 70 و وَ يَذَرَكَ‏ وَ آلِهَتَكَ‏- الاعراف/ 127 و فَذَرْهُمْ‏ وَ ما يَفْتَرُونَ‏- الانعام/ 112 و وَ ذَرُوا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا- البقره/ 278 و نظير اين آيات و ويژگى آن در آيه: وَ يَذَرُونَ‏ أَزْواجاً- البقره/ 234 (كه بمعنى همان بى‏توجهى و بى‏اعتنائى به همسران است) كه انشاء اللّه بعد از اين كتاب بحث آن خواهد شد.

قاموس قرآن ج‏7 195
وذر: ترك كردن. راغب انداختن از روى بى‏اعتنائى گفته است ولى آن در همه جا صادق نيست. ناگفته نماند: اعراب ماضى و مصدر و اسم فاعل آنرا از بين برده‏اند و در ماضى و مصدر و فاعل آن ترك، ترك و تارك بكار ميبرند.
وَ قالَ نُوحٌ رَبِّ لا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكافِرِينَ دَيَّاراً نوح: 26. نوح گفت خدايا احدى از كفار را در روى زمين زنده نگذار وَ ذَرُوا ظاهِرَ الْإِثْمِ وَ باطِنَهُ‏ انعام: 120. گناه آشكار و باطن را ترك كنيد. فَما حَصَدْتُمْ‏ فَذَرُوهُ‏ فِي سُنْبُلِهِ‏ يوسف: 47. آنچه درو كرديد در سنبلش بگذاريد.

صفحات قران و نهج البلاغه در پیام رسانه ای زیر