موضوع: تورا من چشم در راهم .....(( ادبيات انتظار ٬نجوا بامولاي منتظران))

مى ‏بارد از دستش اعجاز، مردى كه بالانشین است
تا عاشقى را بفهمید، هان! فرصت آخرین است!

سحرى بكن با عصایت، تا نیل چشمم بخشكد
چشمان من رود رود است، دستان من گندمین است

ماییم و گاهى تغزّل، در كوچه باغ مزامیر
شعرى بخوان از زبورت؛ تصنیفِ گل، دلنشین است!

ارزانیت باد قلبم، ارزانیت باد شعرم؛
این است دار و ندارم؛ دار و ندارم همین است!

مى ‏روید امواج دریا در پهنه داغ و آتش
آن روز آغاز عشق است، آغاز سبز زمین است.

ای حُسن یوسف دکمه ی پیراهن تو

دل می شکوفد گل به گل از دامن تو


جز در هوای تو مرا سیر و سفر نیست

گلگشت من دیدار سرو و سوسن تو



آغاز فروردین چشمت ، مشهد من

شیراز من ، اردیبهشت دامن تو


هر اصفهانِ ابرویت نصف جهانم

خرمای خوزستانِ من خندیدن تو


من جز برای تو ، نمی خواهم خودم را

ای از همه من های من بهتر ، منِ تو


هرچیز و هر کس رو به سویی در نمازند

ای چشم های من ، نمازِ دیدنِ تو !


حیران و سرگردان چشمت تا ابد باد

منظومه ی دل بر مدار روشنِ تو...

.

می آید آنکه دلش با ماست
دنیا به خاطر او برپاست

آن کس که قامت رعنایش
قد قامت همه گل هاست

یک بی نهایت بی تفسیر
یک بی شباهت بی همتاست

اینجا و هرچه به هر جا هست
با یک اشاره او زیباست

پایان این شب بی مهری
حبل المتین جهان آراست

می آید آن که به شهر عشق
از عاشقان جهان پیماست

نامش همیشه و تا تاریخ
شورآفرین و امید افزاست

این چشم ها که محروم از یک نگه به یارند

بهتر که کور گردند، بگذار خون ببارند

آنکو قرار دارد کی داغ یار دارد؟

دعوی عشق کم کن عشّاق بی قرارند

آنانکه یاد اویند دائم به جستجویند

حتّی خزان ز هجران در موسم بهارند

قومی کنار یارند امّا زیار دورند

قومی زیار دورند امّا کنار یارند

آنانکه بی تو سوزند سوزند عالمی را

ای وای اگر بدین سوز آهی ز دل بر آرند

ای خانۀ غمت دل ای فرش مقدمت گل

بر چشمها بنه پا انگار کن که خارند

اشجار سبز با تو کمتر ز نخل خشکند

گل های سرخ بیتو چون شعله های نارند


شاعر: گمنام

ساعت رسیده رأس قرارِ دوازده
دردی نشسته گوشه کنار دوازده

خورشید رفته عشق بیارد برایمان
در پشت ابر مانده تبار دوازده

در لابه لای غربت خود غوطه میخورد
در سیل اشک، دار و ندار دوازده

ساعت هنوز عاشق وقت رسیدن است
افتاده باز دورِ مدار دوازده

دست زمان به صورت آن ماه قد نداد
بالا گرفته قامت یار دوازده

ساعت از انتظار سرش درد میکند
حتی زمین شده ست دچار دوازده

در ایستگاه عقربه ها ایستاده ایم
چشم انتظار سوتِ قطار دوازده

مرضیه عاطفی

عاقبت روزی گره خواهد گشود از بند ما
عاقبت روزی شود از عمقِ دل لبخند ما

جمعه های بی تو اما پر شده از چون و چند
خسته شد تقویم از اما و چون و چند ما

وای از آن لحظه که ما بی پرده می بینیمتان
می شود آن روز چشمان شما سوگند ما

دست من در دست تو چنگ است در حبل المتین
نیست چیزی غیر من مانع بر این پیوند ما

عکس ایامی که بی تو سر شده، با تو شود
ظلم و تبعیض و غم و رنگ و ریا در بند ما

تا ابد دیگر نیاید مثل تو معشوق پاک
هم نیاید عاشقان بی وفا مانند ما

انتظار ما شده ارثیۀ ما از پدر
کاش مانع می شدی زین ارث بر فرزند ما






شاعر : ابراهیم کریمی

تا کی در انتظار گذاری به زاریم

باز آی بعد از اینهمه چشم انتظاریم



دیشب به یاد زلف تو در پرده های ساز

جان سوز بود شرح سیه روزگاریم


بس شکوه کردم از دل ناسازگار خود

دیشب که ساز داشت سرسازگاریم


شمعم تمام گشت و چراغ ستاره مرد

چشمی نماند شاهد شب زنده داریم


طبعم شکار آهوی سر در کمند نیست

ماند به شیر شیوه وحشی شکاریم


شرمم کشد که بی تو نفس میکشم هنوز

تا زنده ام بس است همین شرمساریم









شاعر :شهریار

شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردنست
روز ستاره تا سحر تیره به آه کردنست


متن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهان
حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردنست


چون تو نه در مقابلی عکس تو پیش رونهیم
اینهم از آب و آینه خواهش ماه کردنست


نو گل نازنین من تا تو نگاه می کنی
لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنست


ماه عباد تست و من با لب روزه دار ازین
قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردنست


لیک چراغ ذوق هم این همه کشته داشتن
چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردنست


غفلت کائنات را جنبش سایه ها همه
سجده به کاخ کبریا خواه نخواه کردنست


از غم خود بپرس کو با دل ما چه می کند
این هم اگر چه شکوه شحنه به شاه کردنست


عهد تو سایه و صبا گو بشکن که راه من
رو به حریم کعبه لطف اله کردنست


گاه به گاه پرسشی کن که زکات زندگی
پرسش حال دوستان گاه به گاه کردنست


بوسه تو به کام من کوه نورد تشنه را
کوزه آب زندگی توشه راه کردنست


خود برسان به شهریار ای که در این محیط غم
بی تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست









شاعر :شهریار

هفته به هفته جمعه به تکرار میرسد
هر بار گفته ایم که اینبار میرسد

هر بار گفته ایم که با ذکر یا حسین
از کربلا و مکه خریدار میرسد

اما گذشت هفته ای و یادمان نبود
این جمعه های یخ زده بسیار میرسد

این جلسه سه شنبه شب جمکران کجاست
آن لحظه ایی که لحظه دیدار میرسد

آقا سلام و ذکر شما رو به کربلا
با بوی سیب و عشق علمدار میرسد

ما را که بی قرار حرم میکنی بس است
گویا جواب از حرم یار میرسد

ما را به کربلا برسان ایها العزیز
حالا نوای العطش انگار میرسد

این جمعه ها برای من از حد گذشته است
حتما که کار عشق به بازار میرسد

شاعر : حسین باغ شیخی

از لحظه ای که روح دمیدند در گلم
روی تو نقش بست در آیینه ی دلم

با سیل اشگ رخت به دریا کشیده ام
یارب مباد موج رساند به ساحلم

تنها برای دیدن روی تو زنده ام
هجران اگر نکُشت شود وصل قاتلم

خورشید را ز خانه ی خود دور می کنم
قربان آن شبی که تویی ماه محفلم

وقتی که چون نسیم شوم کو به کوی تو
بال فرشتگان الهی است محملم

من لایق زیارت روی تو نیستم
از لطف توست گر بشمارند قابلم

بر کلّ مشکلات جهان فائق آمدم
تنها بود ندیدن روی تو مشکلم

خشکیده نخل طاعتم از گرمی گناه
جز میوه ی محبّت تو نیست حاصلم

چون برّه ای که نیست به چوپان توجّهش
تو با منیّ و من همه جا از تو غافلم

من «میثم» از زیادی آب و گل توام
دردا که از گناه بود پای در گِلم


شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار