موضوع: مشاعره با اشعار زیبای مهدوی

نگار من که سفر کرده باز می‌ آید
چو مهر از پس ابری فراز می ‌آید

از اینکه دیده به راهم چه غم که وقت نیاز
عزیز بنده نوازم به ناز می‌ آید

دلم قرار نمي‌گيرد از تلاطم عشق
مگو: " براي چه؟ " وقت قرار نزديک است

اگر در کف ديوارها گل و لا‌ست
عجيب نيست، که ديدار يار نزديک است

تیرمان بر سنگ خورد و خونمان بر خاک ریخت
سهم مان دنیای پر نخجیر شد مارا ببخش

مدتی گر عاشقی از یاد رفت از ما مرنج
اندکی گر مثنوی تاخیر شد ما را ببخش

شمشیرها را گو: ببارند از سر بغض
از عشق، ما جز این تمنایی نداریم!

وقتی عطش می بارد از ابرسترون
جز نام آبی تو، آوایی نداریم

ما ندانستیم راز عقل و سرّ عشق چیست
عقل مرد و عاشقی تحقیر شد ما را ببخش

از حدیث قدسی چشمت کسی شرحی نخواند
مصحف زلف تو بد تفسیر شد ما را ببخش

شب نیمه ی شعبان ، گرفتم با تو اِحیا

گدایت را دعا کن ، تو ای مهدی زهرا


تو نور هل اتایی ، تو مصباحُ الهُدایی

تو را حقّ ابالفضل ، مرا کن کربلایی

یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور
این سرشوریده باز آید به سامان غم مخور

چرخ گردون گر دو روزی بر مراد ما نگشت
تا ابد یکسان نماند حال دوران غم مخور

راستی یک سؤال ، یار کجاست؟

مرد موعود انتظار کجاست....!؟


خواندن شعر های داغ چه سود

کوچه های پر از چراغ چه سود


زندگی بی دل و دماغ چه سود

ندهد بی تو یاس باغ چه سود

دل غمگین تو را خوش خبری می آید
که سواری به شتاب از سفری می آید

خیز از این خواب گران با دل و جانت حس کن
که نسیم خوش وقت سحری می آید

دیگر حنای توبه ام رنگی ندارد

در پیش چشمان تو ای مظلوم عالم!


با این بدی هایی که در حقّت نمودم

فهمیده ای که بهر تو وزر و وَبالم