موضوع: مشاعره

وقتی خوش است به جمع بتان ماهرو اگر
کز کینه دور باشی و دل با صفا کنی

یاری دارم یگانهٔ سرمستی
هستی که جز او نیست به عالم هستی

گویند بگیر دست او را در دست
دستش گیرم اگر بیابم دستی

یقین دان وعده حق الهی است
که روزی لاجرم او خواهد آمد

مشو غافل ز بانگ کعبه دوست
که از سوی حرم او خواهد آمد

درد می‌کش که تا دوا یابی
درد می‌نوش تا صفا یابی

ای که گوئی خدای می‌جویم
بگذر از خود که تا خدا یابی

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

سروری یابی چو سرداران عشق
گر به پای عاشقان سرافکنی

جان تو چون یوسف و تن پیرهن
یوسف مصری نه این پیراهنی

یک جرعهٔ تو مست کند هر دو جهان را


چیزی که لبت ریخت به پیمانه‌ام امشب





شاید که شکارم شود آن مرغ بهشتی


گاهی شکن دام و گهی دانه‌ام امشب

بیا بر چشم ما بنشین که خوش آب روان بینی
دمی از خود بیاسائی سر آبی چنان بینی

در آ در گوشهٔ دیده کناری گیر از مردم
که بر دست و کنار آنجا کنارش در میان بینی

یا حریف نعمت اللهی که این سان سرخوشی


یا ز خم خسروانی می فراوان خورده ای

یک حقیقت به هر زبان گویا
خوش کلامی بود اگر خوانی

سر زلفش اگر به دست آری
جمع گردی ازین پریشانی