موضوع: مشاعره

می بده تا دهمت آگهی از سر قضا
که به روی که شدم عاشق و از بوی که مست

کمر کوه کم است از کمر مور این جا
ناامید از در رحمت مشو ای باده پرست

تا بود عشق تو بود من عاشق تو بودم
من عاشق قدیمم کی بود تا نبودم

گم گشته بودم از خود در گوشهٔ خرابات
عشقت دلیلم آمد راهی به خود نمودم

مجال من همين باشد که پنهان عشق او ورزم



کنار و بوس و آغوشش چه گويم چون نخواهد شد

در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگس مستش مست



در نعل سمند او شکل مه نو پیدا

وز قد بلند او بالای صنوبر پست

تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس



ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

کی رفته ای زدل، که تمنا کنم تو را

کی بوده ای نهفته که پیدا کنم تو را

غیبت نکرده ای که شوم طالب ظهور

پنهان نگشته ای که هویدا کنم تو را

اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

زبان خموش ولیکن دهان پر از عربیست




پری نهفته رخ و دیو در کرشمه حسن

بسوخت دیده ز حیرت که این چه بوالعجبیست

تا بود عشق تو بود من عاشق تو بودم
من عاشق قدیمم کی بود تا نبودم

گم گشته بودم از خود در گوشهٔ خرابات
عشقت دلیلم آمد راهی به خود نمودم

منم که شهره شهرم، به عشق ورزیدن


منم که دیده نیالوده ام، به بد دیدن....

نميتوان غم دل را به خنده بيرون كرد

ز خنده رويي گل تلخي از گلاب نرفت