فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*
11-10-2009, 09:03
http://shiaupload.ir/images/44586329429947172556.png
فايده اخروي انفاق چيست ؟
قرآن مجيد در آيه 254 سوره «بقره»، به يكى از وظائفى كه سبب وحدت جامعه و تقويت حكومت، بنيه دفاعى و جهاد مى شود اشاره مى كند، مى فرمايد:
«اى كسانى كه ايمان آورده ايد! از آنچه به شما روزى داده ايم انفاق كنيد»
(يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِمّا رَزَقْناكُمْ).
گر چه جمله مِمّا رَزَقْناكُمْ: «از آنچه به شما روزى داده ايم» مفهوم وسيعى دارد كه هم انفاق هاى مالى واجب و مستحب را شامل مى شود، و هم انفاق هاى معنوى مانند علم و دانش و امور ديگر، ولى، با توجه به تهديدى كه در ذيل آيه آمده، بعيد نيست منظور، انفاق واجب، يعنى زكات و مانند آن باشد، به علاوه، انفاق واجب است كه بنيه بيت المال و حكومت را تقويت مى كند.
ضمناً از تعبير به «مِمّا» استفاده مى شود انفاق واجب هميشه بخشى از مال را در بر مى گيرد نه همه آن را.
اما با توجه به آخرين جمله آيه كه كافران را ظالمان مى شمرد، اشاره اى است كه ترك انفاق نوعى كفر و ظلم است و اين جز در انفاقات واجب، تصور نمى شود.و در ادامه مى افزايد: امروز كه توانائى داريد انفاق كنيد
«پيش از آن كه روزى فرا رسد كه نه خريد و فروش در آن است و نه رابطه دوستى و نه شفاعت»
(مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ يَوْمٌ لا بَيْعٌ فيهِ وَ لا خُلَّةٌ وَ لا شَفاعَةٌ).
اشاره به اين كه راه هاى نجاتى كه در دنيا از طرق مادى وجود دارد هيچ كدام در آنجا نيست، نه بيع و معامله اى مى توانيد انجام دهيد كه سعادت و نجات از عذاب را براى خود بخريد، نه دوستى هاى مادى اين جهان كه با سرمايه هاى خود كسب مى كنيد در آنجا نفعى به حال شما دارد;
زيرا آنها نيز به نوبه خود گرفتار اعمال خويش اند و از خود به ديگرى نمى پردازند و نه شفاعت در آنجا به حال شما سودى دارد; زيرا شفاعت الهى در سايه كارهاى الهى انجام مى گيرد كه انسان را شايسته شفاعت مى كند و شما آن را انجام نداده ايد و اما شفاعت هاى مادى كه با مال و ثروت در اين دنيا قابل به دست آوردن است در آنجا وجود نخواهد داشت.
بنابراين، شما با ترك انفاق و انباشتن اموال، و بخل نسبت به ديگران تمام درهاى نجات را به روى خود بسته ايد.
و در پايان آيه مى فرمايد:
«كافران همان ظالمان اند»
(وَ الْكافِرُونَ هُمُ الظّالِمُونَ).
اشاره به اين كه آنها كه انفاق و زكات را ترك مى كنند هم به خويشتن ستم روا مى دارند و هم به ديگران.
قرآن در اين جمله مى خواهد اين حقيقت را روشن سازد كه:
اولاً ـ كافران به خود ستم مى كنند; زيرا با ترك انفاق واجب و ساير وظائف دينى و انسانى، خود را از بزرگ ترين سعادت ها محروم مى سازند، و اين اعمال آنها است كه در آن جهان دامانشان را مى گيرد و خداوند درباره آنها ستمى نكرده است.
ثانياً ـ افراد كافر به اجتماعشان نيز ستم مى كنند، و اصولاً كفر سرچشمه قساوت، سنگدلى، مادى گرى و دنيا پرستى است و اينها همه سرچشمه هاى اصلى ظلم و ستم هستند.(1)
1- تفسیر نمونه، جلد 2، صفحه 302.
http://upload.tazkereh.ir/images/77330497490317730057.gif
فايده اخروي انفاق چيست ؟
قرآن مجيد در آيه 254 سوره «بقره»، به يكى از وظائفى كه سبب وحدت جامعه و تقويت حكومت، بنيه دفاعى و جهاد مى شود اشاره مى كند، مى فرمايد:
«اى كسانى كه ايمان آورده ايد! از آنچه به شما روزى داده ايم انفاق كنيد»
(يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِمّا رَزَقْناكُمْ).
گر چه جمله مِمّا رَزَقْناكُمْ: «از آنچه به شما روزى داده ايم» مفهوم وسيعى دارد كه هم انفاق هاى مالى واجب و مستحب را شامل مى شود، و هم انفاق هاى معنوى مانند علم و دانش و امور ديگر، ولى، با توجه به تهديدى كه در ذيل آيه آمده، بعيد نيست منظور، انفاق واجب، يعنى زكات و مانند آن باشد، به علاوه، انفاق واجب است كه بنيه بيت المال و حكومت را تقويت مى كند.
ضمناً از تعبير به «مِمّا» استفاده مى شود انفاق واجب هميشه بخشى از مال را در بر مى گيرد نه همه آن را.
اما با توجه به آخرين جمله آيه كه كافران را ظالمان مى شمرد، اشاره اى است كه ترك انفاق نوعى كفر و ظلم است و اين جز در انفاقات واجب، تصور نمى شود.و در ادامه مى افزايد: امروز كه توانائى داريد انفاق كنيد
«پيش از آن كه روزى فرا رسد كه نه خريد و فروش در آن است و نه رابطه دوستى و نه شفاعت»
(مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ يَوْمٌ لا بَيْعٌ فيهِ وَ لا خُلَّةٌ وَ لا شَفاعَةٌ).
اشاره به اين كه راه هاى نجاتى كه در دنيا از طرق مادى وجود دارد هيچ كدام در آنجا نيست، نه بيع و معامله اى مى توانيد انجام دهيد كه سعادت و نجات از عذاب را براى خود بخريد، نه دوستى هاى مادى اين جهان كه با سرمايه هاى خود كسب مى كنيد در آنجا نفعى به حال شما دارد;
زيرا آنها نيز به نوبه خود گرفتار اعمال خويش اند و از خود به ديگرى نمى پردازند و نه شفاعت در آنجا به حال شما سودى دارد; زيرا شفاعت الهى در سايه كارهاى الهى انجام مى گيرد كه انسان را شايسته شفاعت مى كند و شما آن را انجام نداده ايد و اما شفاعت هاى مادى كه با مال و ثروت در اين دنيا قابل به دست آوردن است در آنجا وجود نخواهد داشت.
بنابراين، شما با ترك انفاق و انباشتن اموال، و بخل نسبت به ديگران تمام درهاى نجات را به روى خود بسته ايد.
و در پايان آيه مى فرمايد:
«كافران همان ظالمان اند»
(وَ الْكافِرُونَ هُمُ الظّالِمُونَ).
اشاره به اين كه آنها كه انفاق و زكات را ترك مى كنند هم به خويشتن ستم روا مى دارند و هم به ديگران.
قرآن در اين جمله مى خواهد اين حقيقت را روشن سازد كه:
اولاً ـ كافران به خود ستم مى كنند; زيرا با ترك انفاق واجب و ساير وظائف دينى و انسانى، خود را از بزرگ ترين سعادت ها محروم مى سازند، و اين اعمال آنها است كه در آن جهان دامانشان را مى گيرد و خداوند درباره آنها ستمى نكرده است.
ثانياً ـ افراد كافر به اجتماعشان نيز ستم مى كنند، و اصولاً كفر سرچشمه قساوت، سنگدلى، مادى گرى و دنيا پرستى است و اينها همه سرچشمه هاى اصلى ظلم و ستم هستند.(1)
1- تفسیر نمونه، جلد 2، صفحه 302.
http://upload.tazkereh.ir/images/77330497490317730057.gif