رایکا
11-10-2009, 19:44
آدمهای ناامن و منافقِ آشفته خاطر، كه بر اثر نفاق و تظاهر، ناامنی خاطر یافته باشند، ظاهراً آرام و باطناً بی‌قرارند و هر صدای نا‌بهنگامی، آنان را دو چندانِ دیگران هراسان و آشفته و نگران می‌سازد.
در قرآن كریم آیات و اشارات تأمل انگیزی درباره‌صدا وجود دارد. چند آیه هست كه از صدای بلند و بی‌ملاحظه بانگ برداشتن انتقاد كرده است:
1- «واقصد فی مشیك واغضض من صوتك إنّ انكر الاصوات لصوت الحمیر؛ و در راه رفتنت میانه‌روی كن و صدایت را آهسته بدار، چرا كه ناخوشترین آوازها بانگ دراز گوشان است» (سوره لقمان، آیه19).
در این آیه و آیات نظیر آن، خداوند درباره بلند نكردن صدا، پند و رهنمود اخلاقی می‌دهد. به ویژه به اعراب (كه نباید با عربها اشتباه كرد؛ زیرا اعراب در عرف قرآن به اهل بادیه كه بی‌فرهنگ هستند اطلاق می‌گردد) و نیز آنان كه بی‌ملاحظه یا بی توجه هستند، می آموزد كه وقتی در حضور پیامبر(ص) هستند، آهسته حرف بزنند و صدای خود را بلند نكنند؛ و از این جمله است آیه:«یا ایها الّذین آمنوا لاترفعوا اصواتكم فوق صوت النّبِّی ولاتجهروا له بالقول كجهر بعضكم لبعض أن تحبط اعمالكم وانتم لاتشعرون.
انَّ الّذین یغضّون اصواتهم عند رسول‌الله اولئك الّذین امتحن اللّه قلوبهم للتَّقوی لهم مغفرة وأجر عظیم. إنّ الّدین ینادونك من وراء الحجرات اكثرهم لایعقلون؛ ای كسانی كه ایمان آورده‌اید، صداهایتان را از صدای پیامبر بلندتر مسازید؛ و در سخن گفتن با او، مانند بلند حرف زدنتان با همدیگر، بلند حرف مزنید، مبادا كه اعمالتان تباه شود و آگاه نباشید. بی‌گمان، كسانی كه صداهایشان را نزد پیامبر خدا [آهسته و] پوشیده می دارند، اینانند كه خداوند دلهایشان را به تقوا پالوده است؛ایشان از آمرزش و پاداشی عظیم برخوردارند. بی‌گمان، كسانی كه تو را از پشت درِ حجره‌ها صدا می‌زنند، بیشترشان نابخردند» (سوره حجرات، آیات2 ـ4).
در قرآن كریم آیات و اشارات تأمل انگیزی درباره‌صدا وجود دارد. چند آیه هست كه از صدای بلند و بی‌ملاحظه بانگ برداشتن انتقاد كرده است:
1- «واقصد فی مشیك واغضض من صوتك إنّ انكر الاصوات لصوت الحمیر؛ و در راه رفتنت میانه‌روی كن و صدایت را آهسته بدار، چرا كه ناخوشترین آوازها بانگ دراز گوشان است» (سوره لقمان، آیه19).
در این آیه و آیات نظیر آن، خداوند درباره بلند نكردن صدا، پند و رهنمود اخلاقی می‌دهد. به ویژه به اعراب (كه نباید با عربها اشتباه كرد؛ زیرا اعراب در عرف قرآن به اهل بادیه كه بی‌فرهنگ هستند اطلاق می‌گردد) و نیز آنان كه بی‌ملاحظه یا بی توجه هستند، می آموزد كه وقتی در حضور پیامبر(ص) هستند، آهسته حرف بزنند و صدای خود را بلند نكنند؛ و از این جمله است آیه:«یا ایها الّذین آمنوا لاترفعوا اصواتكم فوق صوت النّبِّی ولاتجهروا له بالقول كجهر بعضكم لبعض أن تحبط اعمالكم وانتم لاتشعرون.
انَّ الّذین یغضّون اصواتهم عند رسول‌الله اولئك الّذین امتحن اللّه قلوبهم للتَّقوی لهم مغفرة وأجر عظیم. إنّ الّدین ینادونك من وراء الحجرات اكثرهم لایعقلون؛ ای كسانی كه ایمان آورده‌اید، صداهایتان را از صدای پیامبر بلندتر مسازید؛ و در سخن گفتن با او، مانند بلند حرف زدنتان با همدیگر، بلند حرف مزنید، مبادا كه اعمالتان تباه شود و آگاه نباشید. بی‌گمان، كسانی كه صداهایشان را نزد پیامبر خدا [آهسته و] پوشیده می دارند، اینانند كه خداوند دلهایشان را به تقوا پالوده است؛ایشان از آمرزش و پاداشی عظیم برخوردارند. بی‌گمان، كسانی كه تو را از پشت درِ حجره‌ها صدا می‌زنند، بیشترشان نابخردند» (سوره حجرات، آیات2 ـ4).