نرگس منتظر
29-01-2011, 20:09
http://s19.rimg.info/265b9317025910a3acb1045815105770.gif (http://shabahang20.blogfa.com/)http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_besm_001.gifhttp://s19.rimg.info/265b9317025910a3acb1045815105770.gif (http://shabahang20.blogfa.com/)
توصیه یک عارف به روحانیان
http://img.tebyan.net/big/1388/12/11713774461094826317528142031105414324.jpg
هرچند هیچ مؤمنی نباید به خاطر دنیا به هر کسی رو بیاندازد و حتی در دل هم نباید به غیر خدا امید داشته باشد، اما این نکته درباره طلاب و روحانیان اهمیت بیشتری می یابد زیرا اگر به خاطر دنیا خود را خوار کنند، به کسوت روحانیت ضربه زده اند.
آیت الله العظمی بهاء الدینی می فرمایند:
«قداست روحانی ارزان به دست نیامده، تا ارزان از دست دهیم؛ بلکه برای به دست آوردن آن خونها ریخته شده و زجرهای فراوان کشیده شده است. وظیفه کلیه طلاب، حفظ قداست این لباس با ارزش است.
آقایان نباید نزد روحانی و غیر روحانی سر خم کنند و برای مال دنیا شأن خود و روحانیت را زایل کنند. باید تا ممکن است قناعت پیشه باشند. بزرگان و علمای سلف هیچ کدام به مجرد وارد شدن به درس سطح، خانه شخصی نداشتند؛ که طلبه مبتدی امروز، اشتهای داشتن آن را دارد و برای تهیه آن به هر کس رو می زند.
...باید توجه داشته باشیم که از نشانه های تکامل و عوامل رشد شخصیت ما «مناعت طبع» است؛ یعنی از هر کس پول قبول نکنیم و در هر جا که معرکه ای به پاست وارد نشویم.» (1)
ایشان در جایی دیگر می گویند:
«فقر و تنگدستی، فشار روحی و جسمی و برخوردهای حکومت با حوزه های علمیه به ویژه حوزه قم کار را بر اهل علم سخت کرده بود. برخی که از ایمان قوی برخوردار نبودند و در برابر زرق و برق دنیا مقاومت نداشتند، خود را می باختند و فریب ظواهر را می خوردند و ما بسیاری از آنان را دیدیم که عاقبت به خیر نشدند و سرانجام با وضع بسیار بدی از دنیا رفتند.
اما بسیاری ماندند، صدمات زیادی را تحمل کردند، روزها بیرون از قم به سر می بردند و شبها- در تاریکی شب- به حجره خود باز می گشتند، گرسنگی می کشیدند، رنج می بردند، اما دست از حوزه و تحصیل برنمی داشتند. توکل آنان موجب آسان شدن مشکلات شده بود.
در رأس علما و بزرگانی که رنج بسیار و اذیت فراوانی دید، مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی بود.
فرزند ایشان؛ مرحوم حاج شیخ مرتضی حائری تعریف می کرد:
پدرم چون از وجوهات مصرف نمی کرد، روزهایی بود که ما هیچ چیزی در خانه نداشتیم و کمترین پولی برای خرید غذا نبود. 5 تا 6 ماه خرج ما را حضرت می دادند. خیلی از شبها غذا نداشتیم اما بی غذا هم نمی شدیم!» (2)
جالب این است که در کتاب شریف «کافی»، بابی با عنوان «باب الاستغناء عن الناس» در ذیل «كتاب الإیمان و الكفر» وجود دارد که در بردارنده احادیث نابی از معصومین علیهم السلام درباره مناعت طبع و بی نیازی از مردم است.
قبل از این که برخی از روایات را بخوانیم، توجه به این نکته لازم است که مقصود این نیست که انسان به مردم مراجعه نکند و بگوید من خود را بی نیاز می دانم، مثلا اگر مریض شد به پزشک مراجعه نکند و... بلکه منظور این است که برای دنیا، خود را خوار و کوچک نکند.
بگوید شفا فقط به دست خداست اما لازم است به پزشک مراجعه کنیم چون خداوند کارها را از طریق مجرای خودشان انجام می دهد. اما توکلش به خدا باشد و به کس دیگری امید نداشته باشد و چشم طمع به دست کسی نداشته باشد.
https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/57973533879740543779.gif
توصیه یک عارف به روحانیان
http://img.tebyan.net/big/1388/12/11713774461094826317528142031105414324.jpg
هرچند هیچ مؤمنی نباید به خاطر دنیا به هر کسی رو بیاندازد و حتی در دل هم نباید به غیر خدا امید داشته باشد، اما این نکته درباره طلاب و روحانیان اهمیت بیشتری می یابد زیرا اگر به خاطر دنیا خود را خوار کنند، به کسوت روحانیت ضربه زده اند.
آیت الله العظمی بهاء الدینی می فرمایند:
«قداست روحانی ارزان به دست نیامده، تا ارزان از دست دهیم؛ بلکه برای به دست آوردن آن خونها ریخته شده و زجرهای فراوان کشیده شده است. وظیفه کلیه طلاب، حفظ قداست این لباس با ارزش است.
آقایان نباید نزد روحانی و غیر روحانی سر خم کنند و برای مال دنیا شأن خود و روحانیت را زایل کنند. باید تا ممکن است قناعت پیشه باشند. بزرگان و علمای سلف هیچ کدام به مجرد وارد شدن به درس سطح، خانه شخصی نداشتند؛ که طلبه مبتدی امروز، اشتهای داشتن آن را دارد و برای تهیه آن به هر کس رو می زند.
...باید توجه داشته باشیم که از نشانه های تکامل و عوامل رشد شخصیت ما «مناعت طبع» است؛ یعنی از هر کس پول قبول نکنیم و در هر جا که معرکه ای به پاست وارد نشویم.» (1)
ایشان در جایی دیگر می گویند:
«فقر و تنگدستی، فشار روحی و جسمی و برخوردهای حکومت با حوزه های علمیه به ویژه حوزه قم کار را بر اهل علم سخت کرده بود. برخی که از ایمان قوی برخوردار نبودند و در برابر زرق و برق دنیا مقاومت نداشتند، خود را می باختند و فریب ظواهر را می خوردند و ما بسیاری از آنان را دیدیم که عاقبت به خیر نشدند و سرانجام با وضع بسیار بدی از دنیا رفتند.
اما بسیاری ماندند، صدمات زیادی را تحمل کردند، روزها بیرون از قم به سر می بردند و شبها- در تاریکی شب- به حجره خود باز می گشتند، گرسنگی می کشیدند، رنج می بردند، اما دست از حوزه و تحصیل برنمی داشتند. توکل آنان موجب آسان شدن مشکلات شده بود.
در رأس علما و بزرگانی که رنج بسیار و اذیت فراوانی دید، مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی بود.
فرزند ایشان؛ مرحوم حاج شیخ مرتضی حائری تعریف می کرد:
پدرم چون از وجوهات مصرف نمی کرد، روزهایی بود که ما هیچ چیزی در خانه نداشتیم و کمترین پولی برای خرید غذا نبود. 5 تا 6 ماه خرج ما را حضرت می دادند. خیلی از شبها غذا نداشتیم اما بی غذا هم نمی شدیم!» (2)
جالب این است که در کتاب شریف «کافی»، بابی با عنوان «باب الاستغناء عن الناس» در ذیل «كتاب الإیمان و الكفر» وجود دارد که در بردارنده احادیث نابی از معصومین علیهم السلام درباره مناعت طبع و بی نیازی از مردم است.
قبل از این که برخی از روایات را بخوانیم، توجه به این نکته لازم است که مقصود این نیست که انسان به مردم مراجعه نکند و بگوید من خود را بی نیاز می دانم، مثلا اگر مریض شد به پزشک مراجعه نکند و... بلکه منظور این است که برای دنیا، خود را خوار و کوچک نکند.
بگوید شفا فقط به دست خداست اما لازم است به پزشک مراجعه کنیم چون خداوند کارها را از طریق مجرای خودشان انجام می دهد. اما توکلش به خدا باشد و به کس دیگری امید نداشته باشد و چشم طمع به دست کسی نداشته باشد.
https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/57973533879740543779.gif