خادمه زینب کبری(س)
05-02-2011, 19:47
خودم رو ریز می بینم
roz2
حس حقارت از کجا میآید؟
http://img.tebyan.net/big/1389/10/1326723855137204991371391101811955773246.jpg
وقتی بچهای به دنیا میآید، سال اول زندگی او بسیار اهمیت دارد. مادر و پدر باید چنان او را مورد لطف خود قرار دهند که اعتمادی کامل و آرامشی عمیق در او شکل بگیرد که به موقع در آغوش مادر و محیط امن آنجا شیر خواهد خورد... برای همین است که میگویند بچههای زیر یک سال به محض گریه کردن باید مورد توجه قرار بگیرند. این حس اعتماد در هسته خانواده شکل میگیرد و مادران آگاه، آن را تکمیل میکنند؛ بهطوری که به بچه حس منطقی «تو خوبی، بقیه خوبن» القا میشود اما در شرایط ناامن، بچهها به این باور میرسند که «من خوب نیستم، بقیه خوبن» و این میتواند به حس حقارت کودک ختم شود.
نظریه اریکسون، به وجود آمدن عقدههای حقارت را بر این اساس میداند اما موضوع به اینجا ختم نمیشود و پدید آمدن این حس، پیچیدهتر از این حرفهاست. مقداری از زمینه ایجاد آن را باید در ژنتیک و ارثی که کودک از والدینش میبرد، جستوجو کرد. بعضی از شخصیتها هستند که همواره خودشان را کمتر از دیگران میبینند، نه اینکه واقعا کمتر باشند؛ بلکه این، حس درونی آنهاست. در مسایل اجتماعی حتی گاهی میبینید که آنها همچون دیگران یا حتی موفقترند اما ذاتا اعتماد به نفس پایینی دارند و این برداشت شخصی و تصویری که از خود دارند، موجب میشود از نظر عملکردی و شغلی عقب بمانند. پس مساله ذاتی به علاوه برخوردار نبودن از یک هوش هیجانی مناسب و همچنین عدم فراگیری مهارتهای ارتباطی با دیگران (که این مهارتها را باید همه ما در طول زندگی کسب کنیم) مساوی میشود با پدید آمدن حس حقارت در یک فرد. از جمله عوامل دیگری که گاه باعث «احساس حقارت» و یا به اصطلاح دیگر «خود کم بینی» می شود، پرخاش و سخت گیری والدین می باشد. وقتی کودک در مقابل دیگران، مخصوصا در مقابل همسالان و همبازی های خود مورد پرخاش و اهانت قرار می گیرد و این کار تا جایی پیش می رود که اطرافیان هم کم کم همین رفتار را با او در پیش می گیرند، «احساس حقارت» در او شروع به جوانه زدن می کند.
وقتی «احساس حقارت» تبدیل به عقده گردید، علاوه بر اینکه امکان اصلاح و تبدیل آن به یک قدرت سازنده مشکل خواهد بود. بلکه به قدرت مخربی تبدیل خواهد شد که احتمال دارد شخص را به طرف جنایت، خیانت و خودکشی نیز سوق دهد.
والدین نباید به هر نحو که شده از کودک بخواهند که مانند فرد دیگری باشد، یا حتی مثل کسی که خود آنها روزی دوست داشته اند آنگونه باشند، اما به آن نرسیده اند. چراکه این ها کودک را از خود ناامید می کند و کودک، خود را حقیر و ناتوان از آنچه که از او خواسته شده می بیند و در نتیجه دچار خودکم بینی و عدم اعتمادبه نفس می شود.
http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_776.gif
roz2
حس حقارت از کجا میآید؟
http://img.tebyan.net/big/1389/10/1326723855137204991371391101811955773246.jpg
وقتی بچهای به دنیا میآید، سال اول زندگی او بسیار اهمیت دارد. مادر و پدر باید چنان او را مورد لطف خود قرار دهند که اعتمادی کامل و آرامشی عمیق در او شکل بگیرد که به موقع در آغوش مادر و محیط امن آنجا شیر خواهد خورد... برای همین است که میگویند بچههای زیر یک سال به محض گریه کردن باید مورد توجه قرار بگیرند. این حس اعتماد در هسته خانواده شکل میگیرد و مادران آگاه، آن را تکمیل میکنند؛ بهطوری که به بچه حس منطقی «تو خوبی، بقیه خوبن» القا میشود اما در شرایط ناامن، بچهها به این باور میرسند که «من خوب نیستم، بقیه خوبن» و این میتواند به حس حقارت کودک ختم شود.
نظریه اریکسون، به وجود آمدن عقدههای حقارت را بر این اساس میداند اما موضوع به اینجا ختم نمیشود و پدید آمدن این حس، پیچیدهتر از این حرفهاست. مقداری از زمینه ایجاد آن را باید در ژنتیک و ارثی که کودک از والدینش میبرد، جستوجو کرد. بعضی از شخصیتها هستند که همواره خودشان را کمتر از دیگران میبینند، نه اینکه واقعا کمتر باشند؛ بلکه این، حس درونی آنهاست. در مسایل اجتماعی حتی گاهی میبینید که آنها همچون دیگران یا حتی موفقترند اما ذاتا اعتماد به نفس پایینی دارند و این برداشت شخصی و تصویری که از خود دارند، موجب میشود از نظر عملکردی و شغلی عقب بمانند. پس مساله ذاتی به علاوه برخوردار نبودن از یک هوش هیجانی مناسب و همچنین عدم فراگیری مهارتهای ارتباطی با دیگران (که این مهارتها را باید همه ما در طول زندگی کسب کنیم) مساوی میشود با پدید آمدن حس حقارت در یک فرد. از جمله عوامل دیگری که گاه باعث «احساس حقارت» و یا به اصطلاح دیگر «خود کم بینی» می شود، پرخاش و سخت گیری والدین می باشد. وقتی کودک در مقابل دیگران، مخصوصا در مقابل همسالان و همبازی های خود مورد پرخاش و اهانت قرار می گیرد و این کار تا جایی پیش می رود که اطرافیان هم کم کم همین رفتار را با او در پیش می گیرند، «احساس حقارت» در او شروع به جوانه زدن می کند.
وقتی «احساس حقارت» تبدیل به عقده گردید، علاوه بر اینکه امکان اصلاح و تبدیل آن به یک قدرت سازنده مشکل خواهد بود. بلکه به قدرت مخربی تبدیل خواهد شد که احتمال دارد شخص را به طرف جنایت، خیانت و خودکشی نیز سوق دهد.
والدین نباید به هر نحو که شده از کودک بخواهند که مانند فرد دیگری باشد، یا حتی مثل کسی که خود آنها روزی دوست داشته اند آنگونه باشند، اما به آن نرسیده اند. چراکه این ها کودک را از خود ناامید می کند و کودک، خود را حقیر و ناتوان از آنچه که از او خواسته شده می بیند و در نتیجه دچار خودکم بینی و عدم اعتمادبه نفس می شود.
http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_776.gif