ملکوت* گامی تارهایی *
08-02-2011, 01:55
http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_21nppjc1a.gif
انگشتانش را روی دکمهها میگذارد و مینویسد. خودش را آخرین ورژنی که در رؤیاهایش ساخته- در دنیایی که آن هم ساختگی است- بروز میدهد.
زمانی دیگر، وقتی است که میترسد. با نشانیای دیگر وارد میشود و از ترس و تنهاییاش میگوید. وقتی خسته است و از زمین و زمان گلایه دارد، آن وقت هم به نشانیای دیگر وارد میشود.
گاهی برای سرگرمی، زمانی برای پیدا کردن همصحبت، بعضی وقتها هم برای سلام و عرض ادب و تجدید خاطرات با دوستان قدیمی. اینها زمانهایی است که به دوستانی که آنها هم مجازی هستند سر میزند تا بتواند برای لحظهای هم که شده کودک درونش را آرام کند و سر او و بقیه کلاه بگذارد. نشان به آن نشانی که معلوم نیست چیزی هست یا نیست.
نکیسا 17 سال بیشتر ندارد دیپلماش را که گرفت، قید درس و مدرسه را زد و با شرکت در کلاسهای زبان انگلیسی، کامپیوتر، ایروبیک و...وقتش را پر کرد؛ « 14 سالم بود که بهواسطه یکی از دوستانم با دنیای مجازی و کاربرد آن برای چت با دیگران یا بهتر است بگویم چت با جنس مخالف، آشنا شدم. اولش برای خنده و شوخی بود ولی مدت زیادی نگذشت که حس کردم از این کار لذت میبرم و دوست دارم وقت بیشتری برای آن بگذارم. حسابی از درس و مشق افتادم ولی دیگر دست خودم نبود؛ مثل معتادها شده بودم.
از مدرسه که برمیگشتم حتی استراحت هم نمیکردم، مستقیم میرفتم پای کامپیوتر تا ببینم خبری شده یا نه؟ دیپلم که گرفتم، وقتم آزادتر شد. حالا میتوانم زمان بیشتری برای آن بگذارم ولی بعد از این مدت، یاد گرفتم با برنامهریزی سراغش بروم؛ یعنی روزها بخوابم و شبها حرف بزنم.»
نکیسا درباره علت انتخاب این روش برای ارتباط با دیگران میگوید: «من یک دخترم، یک سری محدودیتها دارم. مهمترینش این است که خودم نمیتوانم برای زمانم تصمیم بگیرم. برای رفتن به بیرون، خرید کردن، قرار گذاشتن با دوستانم و... باید به چند نفر جواب پس بدهم. ولی در این محیط، بدون اینکه از خانه بیرون بروم و مجبور باشم با مادرم بحث کنم، با هرکسی دلم بخواهد حرف میزنم.
از همه مهمتر اینکه رابطهام منحصر به یک نفر نیست. هر بار تنها با ساخت یک آدرس اینترنتی، ارتباط جدیدی را برقرار میکنم. این کار باعث شده روابط اجتماعیام تقویت شود چون در این محیط، فرصت فکر کردن برای پاسخ به پرسشهای احتمالی فرد مقابل، بیشتر از محیط رودررو است و این، تمرینی شده که در ارتباطات حضوری هم بتوانم جوابهای دندانشکنی بدهم. (میخندد)
این نوجوان 17 ساله که با تعدادی از دوستان اینترنتیاش رابطه چند سالهای را به همین شکل دنبال کرده است میگوید: «اگر با چند نفر ارتباطم طولانی شده تنها به این خاطر است که حس میکنم از نظر رفتاری و کلامی به آنها شبیه هستم. خیلیها از این محیط و در واقع از دیده نشدن، سوءاستفاده میکنند و دنبال رفع عقدههای روانیشان هستند و با صحبت درباره مسائل مختلف سعی میکنند خود را ارضا کنند. هیچ وقت نخواستم با این افراد ارتباط بگیرم ولی با کسانی که حس کنم منظور بدی ندارند حرف میزنم و اگر ببینم با آنها تفاهم فکری دارم ارتباطم را ادامه میدهم.»
محسن فرمهینی فراهانی، روانشناس و استادیار دانشگاه میگوید: «ارتباطات بین فردی بهواسطه کامپیوتر تفاوت برجستهای نسبت به ارتباطات رودررو ندارد ولی موضوعی که باعث برخی تفاوتها میشود، میزان سرعت انتقال اطلاعات در این دو نوع ارتباط است. شکلگیری برداشت، ایجاد اعتماد و برقراری رابطه صمیمانه در ارتباطات کامپیوتری به زمان بیشتری از ارتباطات رودررو نیاز دارد. از این منظر ارتباطات رودررو مناسبترین و بهترین شکل ارتباط نیست، بلکه شاید سریعترین شکل باشد. در ارتباط اینترنتی افراد با صرف وقت و نوآوری در تلاشاند که در سطح کلامی و غیرکلامی با دیگران ارتباط برقرار کرده و روابطی در حال پیشرفت داشته باشند.
انگشتانش را روی دکمهها میگذارد و مینویسد. خودش را آخرین ورژنی که در رؤیاهایش ساخته- در دنیایی که آن هم ساختگی است- بروز میدهد.
زمانی دیگر، وقتی است که میترسد. با نشانیای دیگر وارد میشود و از ترس و تنهاییاش میگوید. وقتی خسته است و از زمین و زمان گلایه دارد، آن وقت هم به نشانیای دیگر وارد میشود.
گاهی برای سرگرمی، زمانی برای پیدا کردن همصحبت، بعضی وقتها هم برای سلام و عرض ادب و تجدید خاطرات با دوستان قدیمی. اینها زمانهایی است که به دوستانی که آنها هم مجازی هستند سر میزند تا بتواند برای لحظهای هم که شده کودک درونش را آرام کند و سر او و بقیه کلاه بگذارد. نشان به آن نشانی که معلوم نیست چیزی هست یا نیست.
نکیسا 17 سال بیشتر ندارد دیپلماش را که گرفت، قید درس و مدرسه را زد و با شرکت در کلاسهای زبان انگلیسی، کامپیوتر، ایروبیک و...وقتش را پر کرد؛ « 14 سالم بود که بهواسطه یکی از دوستانم با دنیای مجازی و کاربرد آن برای چت با دیگران یا بهتر است بگویم چت با جنس مخالف، آشنا شدم. اولش برای خنده و شوخی بود ولی مدت زیادی نگذشت که حس کردم از این کار لذت میبرم و دوست دارم وقت بیشتری برای آن بگذارم. حسابی از درس و مشق افتادم ولی دیگر دست خودم نبود؛ مثل معتادها شده بودم.
از مدرسه که برمیگشتم حتی استراحت هم نمیکردم، مستقیم میرفتم پای کامپیوتر تا ببینم خبری شده یا نه؟ دیپلم که گرفتم، وقتم آزادتر شد. حالا میتوانم زمان بیشتری برای آن بگذارم ولی بعد از این مدت، یاد گرفتم با برنامهریزی سراغش بروم؛ یعنی روزها بخوابم و شبها حرف بزنم.»
نکیسا درباره علت انتخاب این روش برای ارتباط با دیگران میگوید: «من یک دخترم، یک سری محدودیتها دارم. مهمترینش این است که خودم نمیتوانم برای زمانم تصمیم بگیرم. برای رفتن به بیرون، خرید کردن، قرار گذاشتن با دوستانم و... باید به چند نفر جواب پس بدهم. ولی در این محیط، بدون اینکه از خانه بیرون بروم و مجبور باشم با مادرم بحث کنم، با هرکسی دلم بخواهد حرف میزنم.
از همه مهمتر اینکه رابطهام منحصر به یک نفر نیست. هر بار تنها با ساخت یک آدرس اینترنتی، ارتباط جدیدی را برقرار میکنم. این کار باعث شده روابط اجتماعیام تقویت شود چون در این محیط، فرصت فکر کردن برای پاسخ به پرسشهای احتمالی فرد مقابل، بیشتر از محیط رودررو است و این، تمرینی شده که در ارتباطات حضوری هم بتوانم جوابهای دندانشکنی بدهم. (میخندد)
این نوجوان 17 ساله که با تعدادی از دوستان اینترنتیاش رابطه چند سالهای را به همین شکل دنبال کرده است میگوید: «اگر با چند نفر ارتباطم طولانی شده تنها به این خاطر است که حس میکنم از نظر رفتاری و کلامی به آنها شبیه هستم. خیلیها از این محیط و در واقع از دیده نشدن، سوءاستفاده میکنند و دنبال رفع عقدههای روانیشان هستند و با صحبت درباره مسائل مختلف سعی میکنند خود را ارضا کنند. هیچ وقت نخواستم با این افراد ارتباط بگیرم ولی با کسانی که حس کنم منظور بدی ندارند حرف میزنم و اگر ببینم با آنها تفاهم فکری دارم ارتباطم را ادامه میدهم.»
محسن فرمهینی فراهانی، روانشناس و استادیار دانشگاه میگوید: «ارتباطات بین فردی بهواسطه کامپیوتر تفاوت برجستهای نسبت به ارتباطات رودررو ندارد ولی موضوعی که باعث برخی تفاوتها میشود، میزان سرعت انتقال اطلاعات در این دو نوع ارتباط است. شکلگیری برداشت، ایجاد اعتماد و برقراری رابطه صمیمانه در ارتباطات کامپیوتری به زمان بیشتری از ارتباطات رودررو نیاز دارد. از این منظر ارتباطات رودررو مناسبترین و بهترین شکل ارتباط نیست، بلکه شاید سریعترین شکل باشد. در ارتباط اینترنتی افراد با صرف وقت و نوآوری در تلاشاند که در سطح کلامی و غیرکلامی با دیگران ارتباط برقرار کرده و روابطی در حال پیشرفت داشته باشند.