ملکوت* گامی تارهایی *
09-02-2011, 22:22
يکي از مشکلاتي که امروزه در خانواده‌ها با آن مواجه‌ايم، عدم برقراري ارتباط عاطفي و عميق بين اعضاي خانواده است...
اين مشکل عمدتا به دليل دور هم نبودن هنگام غذا خوردن است و اينکه افراد خانواده زمان خاصي را براي دور هم جمع شدن اختصاص نمي‌دهند. در گذشته بزرگ‌ترهاي خانواده معتقد بودند که جمعه‌ها متعلق به افراد خانواده است و اعضاي خانواده بايد دور هم جمع شوند. بنابراين بايد وقتشان را تنظيم کنند تا ناهار و شام هر ساعتي که هست سر موقع حضور داشته باشند و با هم غذا بخورند. اگر امکان‌پذير نيست که افراد خانواده هنگام ناهار کنار هم باشند مي‌توان زمان شام خوردن را به اين موضوع اختصاص داد. اين کار از نظر رواني، اثرات خوبي را روي تقويت عواطف افراد و نزديک شدن به هم و صميميت اعضاي خانواده ايجاد مي‌کند.
http://kay.smiley.free.fr/images/6807.gif
با توجه به اينکه امروزه بيشتر افراد شاغل هستند و استرس‌هاي زيادي به آنها وارد مي‌شود و هرکس مشکلات خاص خودش را دارد، زمان‌بندي کردن کارها مشکل است. اما آيا تا به حال اين سوال را از خودتان پرسيده‌ايد که چقدر زمان براي همسر، فرزند و والدين‌تان مي‌گذاريد؟ همان‌طور که همه مي‌دانند اين زمان بسيار محدود است. بنابراين حداقل زماني که مي‌توانيد در اختيار داشته باشيد زمان غذا خوردن است. يعني زماني که مي‌توانيد با ساير اعضاي خانواده ارتباط چشمي برقرار کنيد، احوال هم را بپرسيد و از حال و هواي هم خبردار شويد. متاسفانه امروزه مد شده که بچه‌ها به محض ورود به خانه به اتاقشان مي‌روند، پدر خانواده پاي لپ‌‌تاپش مي‌نشيند و همان‌جا غذايش را مي‌خورد. مادر مشغول کارهاي مربوط به خودش است و هرازگاهي چيزي مي‌خورد. با همه اين احوال شکايت مي‌کنيم چرا نوجوانان و جوانان‌مان به خانواده اهميت نمي‌دهند. چرا از پدر و مادر فراري‌اند؟ در حالي که خود ما اين رفتارها را در کودکان‌مان ايجاد کرده‌ايم. پس دور هم بودن از نظر رواني روي روابط عاطفي و حتي روي روحيه خود افراد تاثير بسيار خوبي دارد. زيرا افراد در چنين شرايطي مي‌دانند که خانواده‌اي دارند که در کنارشان احساس امنيت و آرامش مي‌کنند. اگر کسي صدها مشکل هم داشته باشد، مي‌داند که در کنار خانواده‌اش مي‌تواند آنها را حل کند يا لااقل درباره آنها صحبت کند و نگاه ملاطفت‌آميز پدر و مادر مي‌تواند براي فرزند اميدوارکننده باشد. ما به دليل محروميت‌هاي عاطفي‌اي که داريم مشکلات رواني پيدا مي‌کنيم. يعني در کنار هم قرار نگرفتن و تقويت نکردن يکديگر باعث اين‌گونه مشکلات خواهد شد. نکته‌اي که بايد مدنظر قرار دهيد اين است که فقط هم کنار يکديگر قرار گرفتن اصل نيست. ما بايد بدانيم چه جايگاهي داريم. يعني حالا که هنگام غذا خوردن است من بايد عصباني شوم يا خير؟ بايد از فرزندم ايراد بگيرم که چرا نمره کمي در درس‌هايت گرفته‌اي يا نه و... طرز صحيح برخورد تک‌تک اعضاي خانواده مي‌تواند در اين زمينه نقش مهمي داشته باشد.
http://kay.smiley.free.fr/images/6807.gif
اين مشکل عمدتا به دليل دور هم نبودن هنگام غذا خوردن است و اينکه افراد خانواده زمان خاصي را براي دور هم جمع شدن اختصاص نمي‌دهند. در گذشته بزرگ‌ترهاي خانواده معتقد بودند که جمعه‌ها متعلق به افراد خانواده است و اعضاي خانواده بايد دور هم جمع شوند. بنابراين بايد وقتشان را تنظيم کنند تا ناهار و شام هر ساعتي که هست سر موقع حضور داشته باشند و با هم غذا بخورند. اگر امکان‌پذير نيست که افراد خانواده هنگام ناهار کنار هم باشند مي‌توان زمان شام خوردن را به اين موضوع اختصاص داد. اين کار از نظر رواني، اثرات خوبي را روي تقويت عواطف افراد و نزديک شدن به هم و صميميت اعضاي خانواده ايجاد مي‌کند.
http://kay.smiley.free.fr/images/6807.gif
با توجه به اينکه امروزه بيشتر افراد شاغل هستند و استرس‌هاي زيادي به آنها وارد مي‌شود و هرکس مشکلات خاص خودش را دارد، زمان‌بندي کردن کارها مشکل است. اما آيا تا به حال اين سوال را از خودتان پرسيده‌ايد که چقدر زمان براي همسر، فرزند و والدين‌تان مي‌گذاريد؟ همان‌طور که همه مي‌دانند اين زمان بسيار محدود است. بنابراين حداقل زماني که مي‌توانيد در اختيار داشته باشيد زمان غذا خوردن است. يعني زماني که مي‌توانيد با ساير اعضاي خانواده ارتباط چشمي برقرار کنيد، احوال هم را بپرسيد و از حال و هواي هم خبردار شويد. متاسفانه امروزه مد شده که بچه‌ها به محض ورود به خانه به اتاقشان مي‌روند، پدر خانواده پاي لپ‌‌تاپش مي‌نشيند و همان‌جا غذايش را مي‌خورد. مادر مشغول کارهاي مربوط به خودش است و هرازگاهي چيزي مي‌خورد. با همه اين احوال شکايت مي‌کنيم چرا نوجوانان و جوانان‌مان به خانواده اهميت نمي‌دهند. چرا از پدر و مادر فراري‌اند؟ در حالي که خود ما اين رفتارها را در کودکان‌مان ايجاد کرده‌ايم. پس دور هم بودن از نظر رواني روي روابط عاطفي و حتي روي روحيه خود افراد تاثير بسيار خوبي دارد. زيرا افراد در چنين شرايطي مي‌دانند که خانواده‌اي دارند که در کنارشان احساس امنيت و آرامش مي‌کنند. اگر کسي صدها مشکل هم داشته باشد، مي‌داند که در کنار خانواده‌اش مي‌تواند آنها را حل کند يا لااقل درباره آنها صحبت کند و نگاه ملاطفت‌آميز پدر و مادر مي‌تواند براي فرزند اميدوارکننده باشد. ما به دليل محروميت‌هاي عاطفي‌اي که داريم مشکلات رواني پيدا مي‌کنيم. يعني در کنار هم قرار نگرفتن و تقويت نکردن يکديگر باعث اين‌گونه مشکلات خواهد شد. نکته‌اي که بايد مدنظر قرار دهيد اين است که فقط هم کنار يکديگر قرار گرفتن اصل نيست. ما بايد بدانيم چه جايگاهي داريم. يعني حالا که هنگام غذا خوردن است من بايد عصباني شوم يا خير؟ بايد از فرزندم ايراد بگيرم که چرا نمره کمي در درس‌هايت گرفته‌اي يا نه و... طرز صحيح برخورد تک‌تک اعضاي خانواده مي‌تواند در اين زمينه نقش مهمي داشته باشد.
http://kay.smiley.free.fr/images/6807.gif