زمزمه عارفانه امام در نماز

[ملکوت* گامی تارهایی *]

«امام در بخشی از قنوت نمازشان با خدای خویش چنین راز و نیاز می کنند.
ای آنکه فروغش تیرگیها را می پوشاند.
ای آنکه پرتو قدسش دره های هولناک را روشن می کند.
ای آنکه اهل زمین و آسمانها در برابر او خاشع هستند.
ای آنکه هر ستمگر متکبری در برابرش سرافکنده است.
ای آگاه به ضمایر پنهان؛
دانش و رحمت تو همه را فرا گرفته؛
پس تائبان و روندگان راهت را بیامرز و آنان را از عذاب دوزخ حفظ کن. در انجام وعده ات شتاب کن که تو خلف وعده نمی کنی.
پروردگارا! نیرنگ بازان را هرچه زودتر هلاک کن و آنان را در بدترین سرا به شوم ترین عاقبت دچار ساز.

http://www.hawzah.net (http://www.hawzah.net)

[فاطر]

أَبِي حَمْزَةَ الثُّمَالِيِّ قَالَ‏ رَأَيْتُ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ عليه السلام يُصَلِّي فَسَقَطَ رِدَاؤُهُ عَنْ أَحَدِ مَنْكِبَيْهِ قَالَ فَلَمْ يُسَوِّهِ حَتَّى فَرَغَ مِنْ صَلَاتِهِ قَالَ فَسَأَلْتُهُ عَنْ ذَلِكَ فَقَالَ وَيْحَكَ أَ تَدْرِي بَيْنَ يَدَيْ مَنْ كُنْتُ إِنَّ الْعَبْدَ لَا يُقْبَلُ مِنْ صَلَاتِهِ إِلَّا مَا أَقْبَلَ عَلَيْهِ مِنْهَا بِقَلْبِه‏[1] (http://www.eideha.com/#_ftn1)


ابو حمزه ثمالى نقل كرده كه وى گفت: على بن الحسين عليهما السّلام را در نماز ديدم كه عباء آن حضرت از روى يكى از شانه‏هايشان افتاده بود آن را مرتّب و منظم نكردند تا از نمازشان فارغ شدند، از آن حضرت راجع به آن پرسيدم.
حضرت فرمودند: واى بر تو، آيا مى‏دانى در مقابل چه كسى من بودم، بنده نمازش قبول نمى‏شود مگر آن مقدارى از آن كه شخص به قلبش اقبال بر آن دارد.








[1] (http://www.eideha.com/#_ftnref1) علل الشرائع ؛ ج‏1 ؛ ص232