نرگس منتظر
08-04-2011, 22:38
نماز موهبتی الهی
وجعلناهم ائمّهً یهدون بامرنا و اوحینا الیهم فعل الخیرات و اقام الصّلوهِ و ایتاءَ الزّكوهِ و كانوا لنا عابدین
و آنان را پیشوایانی قرار دادیم كه به دستور ما هدایت می‌كنند و به آنان وحی فرستادیم تا كارهای نیك انجام دهند و نماز را برپا دارند و زكات بدهند و آنان همگی عبادت كننده ما بودند.(انبیاء،73)
سومین و چهارمین موهبت و ویژگی آنها این است كه ما به آنها انجام كار خیر را وحی كردیم، و همچنین برپا داشتن نماز و ادای زكات.
این وحی می‌تواند وحی تشریعی بوده باشد یعنی ما انواع كارهای خیر و ادای نماز و اعطای زكات را در برنامه‌های دینی آنها گنجانیدیم و نیز می‌تواند وحی تكوینی باشد یعنی به آنها توفیق و توان جاذبه معنوی برای انجام این امور بخشیدیم.
البته هیچ یك از این امور جنبه اجباری و اضطراری ندارد بلكه تنها آمادگیها و زمینه‌ها است كه بدون اراده و خواست خود آنها هرگز به نتیجه نمی‌رسد.
ذكر اقامه صلوه و اداء زكات بعد از فعل خیر است؛ به خاطر اهمیت این دو برنامه است كه نخست بطور عام در جمله (اوحینا الیهم فعل الخیرات) بعد به طور خاص بیان شده است.[1]
فعل خیرات را كه از انواع عبادات (نماز و زكات) است وحی كردیم.[2]
در تفسیر مجمع البیان آمده: ابن عباس گوید: یعنی برنامه‌های نبوّت و به‌پا داشتن نماز و ادای زكات را به آنها وحی كردیم.[3]
انجام كارهای نیك و نماز و زكات را به آنان وحی كردیم.
صاحب المیزان می‌گوید: ائمه موید به روح القدس، و روح الطهاره و موید به قوتی ربانی هستند كه ایشان را به فعل خیرات و اقامه نماز و دادن زكات (انفاق مالی مخصوص بهر شریعتی) دعوت می‌كند.
[1] . تفسیر نمونه، ج 13، ص 456.
[2] . روض الجنان، ج 13، ص 249.
[3] . مجمع البیان، ج 7 ـ 8 ص 88.
http://s17.rimg.info/bd5954e09106738d7723c1f730a37cdb.gif (http://www.cloob.com/etc/main/redirector/?url=http://shabahang20.blogfa.com/)
وجعلناهم ائمّهً یهدون بامرنا و اوحینا الیهم فعل الخیرات و اقام الصّلوهِ و ایتاءَ الزّكوهِ و كانوا لنا عابدین
و آنان را پیشوایانی قرار دادیم كه به دستور ما هدایت می‌كنند و به آنان وحی فرستادیم تا كارهای نیك انجام دهند و نماز را برپا دارند و زكات بدهند و آنان همگی عبادت كننده ما بودند.(انبیاء،73)
سومین و چهارمین موهبت و ویژگی آنها این است كه ما به آنها انجام كار خیر را وحی كردیم، و همچنین برپا داشتن نماز و ادای زكات.
این وحی می‌تواند وحی تشریعی بوده باشد یعنی ما انواع كارهای خیر و ادای نماز و اعطای زكات را در برنامه‌های دینی آنها گنجانیدیم و نیز می‌تواند وحی تكوینی باشد یعنی به آنها توفیق و توان جاذبه معنوی برای انجام این امور بخشیدیم.
البته هیچ یك از این امور جنبه اجباری و اضطراری ندارد بلكه تنها آمادگیها و زمینه‌ها است كه بدون اراده و خواست خود آنها هرگز به نتیجه نمی‌رسد.
ذكر اقامه صلوه و اداء زكات بعد از فعل خیر است؛ به خاطر اهمیت این دو برنامه است كه نخست بطور عام در جمله (اوحینا الیهم فعل الخیرات) بعد به طور خاص بیان شده است.[1]
فعل خیرات را كه از انواع عبادات (نماز و زكات) است وحی كردیم.[2]
در تفسیر مجمع البیان آمده: ابن عباس گوید: یعنی برنامه‌های نبوّت و به‌پا داشتن نماز و ادای زكات را به آنها وحی كردیم.[3]
انجام كارهای نیك و نماز و زكات را به آنان وحی كردیم.
صاحب المیزان می‌گوید: ائمه موید به روح القدس، و روح الطهاره و موید به قوتی ربانی هستند كه ایشان را به فعل خیرات و اقامه نماز و دادن زكات (انفاق مالی مخصوص بهر شریعتی) دعوت می‌كند.
[1] . تفسیر نمونه، ج 13، ص 456.
[2] . روض الجنان، ج 13، ص 249.
[3] . مجمع البیان، ج 7 ـ 8 ص 88.
http://s17.rimg.info/bd5954e09106738d7723c1f730a37cdb.gif (http://www.cloob.com/etc/main/redirector/?url=http://shabahang20.blogfa.com/)