شهیده
28-05-2011, 12:33
آثار دورى از یاد خدا
فراموش كردن خدا آثار زیانبارى در پى دارد. قرآن و روایات با برشمردن این آثار، مؤمنان را از غفلت و فراموشى خدا برحذر مىدارند. از جمله پیامدهاى آن كه در قرآن آمده است عبارتاند از:
1. خودفراموشى
فراموشى حق، فقر و بیچارگى انسان را از یادش مىبرد. او خود را در وجود و كمالات وجودى بىنیاز و مستقل مىبیند و به خود و دیگران دل مىبندد و آرام مىگیرد، و از پوییدن راه كمال و سعادت باز مىماند. قرآن درباره آن مىگوید:
وَلا تَكُونُوا كَالَّذینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ أُوْلئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ. (حشر: 19)
از آنان مباشید كه خدا را فراموش كردند و خدا نیز چنان كرد كه خود را فراموش كنند، ایشان نافرمانند.
با یاد خداى متعال علم حضورى نفس به خود گسترش مىیابد و با ادامه ذكر و مراقبت، حقیقت نفس- كه عین فقر و نیاز به خداى متعال است- آشكار مىگردد و سالك خدا را به چشم دل در جانش به شهود مىبیند. از این گذر خسارتبارترین پیامد فراموشى حق خودفراموشى و محرومیّت از شهود و لقاى حق، براى همگان به ویژه سالكان است؛
2. همنشینى با شیطان
بنده با یاد خدا به افتخار همنشینى با او تشرّف مىیابد. امام باقر (ع) از توراتى كه در آن تحریف نشده حكایت مىكند كه خداى متعال به حضرت موسى (ع) گفت:
یا موسى انَا جَلیسُ مَنْ ذَكَرَنى.
اى موسى! من همنشین كسى هستم كه مرا یاد كند.
روى تافتن از یاد خداى متعال جز آنكه آدمى را از چنین شرافتى محروم مىسازد، او را به همنشینى با شیطان سقوط مىدهد.
وَمَن یَعْشُ عَن ذِكْرِ الرَّحْمنِ نُقَیِّضْ لَهُ شَیْطَاناً فَهُوَ لَهُ قَرِینٌ. (زخرف: 36 و 37)
هر كه از یاد خداى رحمن روى گرداند، شیطانى بر او مىگماریم كه همواره همراهش باشد.
عرفان اسلامى، ص: 182
نامكتاب:عرفان اسلامى
نام مؤلف:سید قوام الدین حسینى
foz3foz3foz3
فراموش كردن خدا آثار زیانبارى در پى دارد. قرآن و روایات با برشمردن این آثار، مؤمنان را از غفلت و فراموشى خدا برحذر مىدارند. از جمله پیامدهاى آن كه در قرآن آمده است عبارتاند از:
1. خودفراموشى
فراموشى حق، فقر و بیچارگى انسان را از یادش مىبرد. او خود را در وجود و كمالات وجودى بىنیاز و مستقل مىبیند و به خود و دیگران دل مىبندد و آرام مىگیرد، و از پوییدن راه كمال و سعادت باز مىماند. قرآن درباره آن مىگوید:
وَلا تَكُونُوا كَالَّذینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ أُوْلئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ. (حشر: 19)
از آنان مباشید كه خدا را فراموش كردند و خدا نیز چنان كرد كه خود را فراموش كنند، ایشان نافرمانند.
با یاد خداى متعال علم حضورى نفس به خود گسترش مىیابد و با ادامه ذكر و مراقبت، حقیقت نفس- كه عین فقر و نیاز به خداى متعال است- آشكار مىگردد و سالك خدا را به چشم دل در جانش به شهود مىبیند. از این گذر خسارتبارترین پیامد فراموشى حق خودفراموشى و محرومیّت از شهود و لقاى حق، براى همگان به ویژه سالكان است؛
2. همنشینى با شیطان
بنده با یاد خدا به افتخار همنشینى با او تشرّف مىیابد. امام باقر (ع) از توراتى كه در آن تحریف نشده حكایت مىكند كه خداى متعال به حضرت موسى (ع) گفت:
یا موسى انَا جَلیسُ مَنْ ذَكَرَنى.
اى موسى! من همنشین كسى هستم كه مرا یاد كند.
روى تافتن از یاد خداى متعال جز آنكه آدمى را از چنین شرافتى محروم مىسازد، او را به همنشینى با شیطان سقوط مىدهد.
وَمَن یَعْشُ عَن ذِكْرِ الرَّحْمنِ نُقَیِّضْ لَهُ شَیْطَاناً فَهُوَ لَهُ قَرِینٌ. (زخرف: 36 و 37)
هر كه از یاد خداى رحمن روى گرداند، شیطانى بر او مىگماریم كه همواره همراهش باشد.
عرفان اسلامى، ص: 182
نامكتاب:عرفان اسلامى
نام مؤلف:سید قوام الدین حسینى
foz3foz3foz3