ولایت و امامت شرط توحید

[ملکوت* گامی تارهایی *]

هنگامی که امام رضا( علیه السلام)به نیشابور رسید و خواست از آنجا به سمت خراسان و به سوی مأمون خارج شود ، عده ای از اصحاب حدیث و دانشوران پیرامون آن حضرت جمع گشته ، عرض کردند : ای پسر رسول خدا (صلوات الله علیه و اله) از شهر ما می گذری و از میان ما می روی ، آیا برای ما حدیثی بیان نمی فرمایی که از آن بهرمند شویم .
و این در حالی بود که امام (علیه السلام )در میان کجاوه نشسته بود ؛ پس سر مبارک خود را بیرون آورده و فرمود :
از پدرم موسی بن جعفر( علیه السلام) شنیدم که فرمود: شنیدم پدرم جعفربن محمد (علیه السلام ) فرمود: شنیدم پدرم محمدبن علی (علیه السلام ) فرمود: شنیدم پدرم علی بن حسین (علیه السلام) فرمود: شنیدم پدرم حسین بن علی (علیه السلام) فرمود: شنیدم پدرم امیر المومنین علی بن ابی طالب (علیه السلام) فرمود: شنیدم رسول خدا (صلوات الله علیه واله) فرمود : شنیدم جبرئیل (علیه السلام) گفت: شنیدم خدای عزوجل می فرمود:
لا اله الا الله حصنی ، فمن دخل حصنی امن من عذابی .
کلمه توحید ، لا اله الا الله ، دژ من است ، هر کس در حصار و قلعه من داخل شود ، از عذاب من در امان است .
فلمّا مرت الراحلة نادانا بشروطها ، و انا من شروطها .
بعد از این سخن مرکب حضرت به راه افتاد ، پس از لحظاتی بار دیگر امام رضا (علیه السلام) سر مبارک خود را از کجاوه بیرون آورد و با صدای بلند فرمود: اما بدانید و آگاه باشید کلمه توحید و یکتا پرستی و ایمنی از عذاب الهی شرط و شروطی دارد ، و شرط و شروط آن من هستم .
ایمان و عقیده به ولایت و امامت ، شرط توحید حقیقی است.

{عیون اخبار الرضا (ع) / 2 _ بحار / 49