شهیده
14-08-2011, 05:04
http://www.sheekh-3arb.info/islam/Library/img/3ater/div110.files/image048.gif (http://shabahang20.blogfa.com/)
نماز، سپاس نعمت
انسان، اسیر محبّت دیگران است و نعمت و نیكى، انسان را به مقام سپاس و تشكّر مىكشید. اگر كسى نعمتى به ما بخشید و احسانى در حق ما كرد، با زبان و عمل، سپاسگزار او مىشویم.
ما بنده خداییم و غرق در نعمتهاى او، پس در هر نفسى، نه یك نعمت بلكه صدها نعمت موجود است و بر این نعمتها نه یك شكر، بلكه هزاران شكر لازم است. كافى است كه اندكى چشم بصیرت بگشائیم و ببینیم لطف و فضل خدا را درباره خودمان، آنگاه خواهىنخواهى سپاس او خواهیم گفت.
نماز، نوعى سپاس از نعمتهاى فراوان و بىشمار اوست.
خداوند، به ما هستى بخشید. آنچه براى زندگى مادى و معنوى لازم داشتیم، عطا كرد. هوش و عقل و استعدادمان داد. قطرات باران، برگ درختان، ماهیان دریا، پرندگان آسمان، نور خورشید و هدایت عقل و ولایت پاكان و راهنمایى وجدان را جهت سعادت ما ارزانى داشت.
اعضایى متناسب، قوایى مفید، مربّیانى دلسوز، طبیعتى رام و مسخّر براى ما قرار داد، تا با او بیشتر آشنا باشیم. اگر لب ما نرم نبود، توان سخن گفتن نداشتیم. اگر انگشت شصت نداشتیم، حتّى دكمه یقه خود را نمىتوانستیم ببندیم. اگر آبها، شور و تلخ بود، درختان نمىرویید. اگر زمین جاذبه نداشت، اگر فاصله خورشید به ما نزدیكتر بود، اگر هنگام تولّد، مكیدن را نمىدانستیم، اگر قدرت نطق و گویایى نداشتیم، اگر چشممان نابینا بود، اگر از موهبت عقل بى بهره بودیم ... و هزاران اگر دیگر. به تعبیر قرآن، نعمتهاى الهى، قابل شمارش نیست. آیا این همه نعمت، تشكّر لازم ندارد؟ آیا بى انصافى و حق ناشناسى نیست كه انسان، غرق نعمتهاى خدا باشد ولى حالت سپاس به درگاه صاحب نعمت نداشته باشد؟
نماز، تشكّر از خداست كه ولىّ نعمت ماست، هر چه داریم از اوست.
البتّه این سپاس، براى خدا سودى ندارد، بلكه براى خودمان مفید است و نشان معرفت ماست. همچنان كه تشكّر یك دانشآموز از معلّم، بیانگرِ كمال و رشد فكرى اوست و از تشكّر او چیزى عاید معلّم نمىشود.
چه غافلاند، آنان كه بر سر سفره نعمت خدا، عمرى مىنشینند و یكبار هم به شكرانه این موهبتها در آستان آن خداى متعال، پیشانى عبودیت و سجده شكر بر زمین نمىگذارند!
http://www.sheekh-3arb.info/islam/Library/img/3ater/div110.files/image048.gif (http://shabahang20.blogfa.com/)
نماز، سپاس نعمت
انسان، اسیر محبّت دیگران است و نعمت و نیكى، انسان را به مقام سپاس و تشكّر مىكشید. اگر كسى نعمتى به ما بخشید و احسانى در حق ما كرد، با زبان و عمل، سپاسگزار او مىشویم.
ما بنده خداییم و غرق در نعمتهاى او، پس در هر نفسى، نه یك نعمت بلكه صدها نعمت موجود است و بر این نعمتها نه یك شكر، بلكه هزاران شكر لازم است. كافى است كه اندكى چشم بصیرت بگشائیم و ببینیم لطف و فضل خدا را درباره خودمان، آنگاه خواهىنخواهى سپاس او خواهیم گفت.
نماز، نوعى سپاس از نعمتهاى فراوان و بىشمار اوست.
خداوند، به ما هستى بخشید. آنچه براى زندگى مادى و معنوى لازم داشتیم، عطا كرد. هوش و عقل و استعدادمان داد. قطرات باران، برگ درختان، ماهیان دریا، پرندگان آسمان، نور خورشید و هدایت عقل و ولایت پاكان و راهنمایى وجدان را جهت سعادت ما ارزانى داشت.
اعضایى متناسب، قوایى مفید، مربّیانى دلسوز، طبیعتى رام و مسخّر براى ما قرار داد، تا با او بیشتر آشنا باشیم. اگر لب ما نرم نبود، توان سخن گفتن نداشتیم. اگر انگشت شصت نداشتیم، حتّى دكمه یقه خود را نمىتوانستیم ببندیم. اگر آبها، شور و تلخ بود، درختان نمىرویید. اگر زمین جاذبه نداشت، اگر فاصله خورشید به ما نزدیكتر بود، اگر هنگام تولّد، مكیدن را نمىدانستیم، اگر قدرت نطق و گویایى نداشتیم، اگر چشممان نابینا بود، اگر از موهبت عقل بى بهره بودیم ... و هزاران اگر دیگر. به تعبیر قرآن، نعمتهاى الهى، قابل شمارش نیست. آیا این همه نعمت، تشكّر لازم ندارد؟ آیا بى انصافى و حق ناشناسى نیست كه انسان، غرق نعمتهاى خدا باشد ولى حالت سپاس به درگاه صاحب نعمت نداشته باشد؟
نماز، تشكّر از خداست كه ولىّ نعمت ماست، هر چه داریم از اوست.
البتّه این سپاس، براى خدا سودى ندارد، بلكه براى خودمان مفید است و نشان معرفت ماست. همچنان كه تشكّر یك دانشآموز از معلّم، بیانگرِ كمال و رشد فكرى اوست و از تشكّر او چیزى عاید معلّم نمىشود.
چه غافلاند، آنان كه بر سر سفره نعمت خدا، عمرى مىنشینند و یكبار هم به شكرانه این موهبتها در آستان آن خداى متعال، پیشانى عبودیت و سجده شكر بر زمین نمىگذارند!
http://www.sheekh-3arb.info/islam/Library/img/3ater/div110.files/image048.gif (http://shabahang20.blogfa.com/)