ملکوت* گامی تارهایی *
04-10-2011, 17:14
شما هم از آینه می ترسید؟
اینکه یک فرد تصور خوبی از ظاهر خود نداشته باشد، گاهی به حدی شدید می شود که روان پزشکان به آن «اختلال بدشکلی بدنی» می گویند.
http://www.aftabir.com/thumb?src=/articles/health_therapy/mental_health/images/7287335cbef55cd9758c0122bfd09d0c.jpg
اینکه یک فرد تصور خوبی از ظاهر خود نداشته باشد، گاهی به حدی شدید می شود که روان پزشکان به آن «اختلال بدشکلی بدنی» می گویند. تعجب نکنید این عنوان موضوعی حیرت آور و تازه نیست بلکه یک جور بیماری است که بسیاری را درگیر کرده که حتی خودشان هم از ابتلا به آن بی خبرند. آنچه می خوانید نتیجه گفت وگو با پروفسور جی کوین تامپسون، مولف کتابی در مورد تئوری، ارزیابی و درمان این اختلال است. پروفسور تامپسون، استاد روان شناسی بالینی در دانشگاه فلوریدای جنوبی است و سال ها در این باب مطالعه کرده است.
● به مبتلا یان چطور کمک کنیم؟
بهترین اقدام اعزام فرد نزد روان پزشک به خصوص با تخصص در اختلالات خوردن است. نقش اطرافیان در فرآیند بهبود بسیار پیچیده است. ممکن است درمانگر از اطرافیان بخواهد که به درخواست بیمار برای تایید مداوم ظاهر خود پاسخ ندهند. اما در عین حال به چالش کشیدن مشکل بیمار هم صلاح نیست (مثلا نباید دائم گفت من مشکلی در موی تو نمی بینم) چون با این کار دیدگاه بیمار به کل بی اعتبار جلوه می کند. اطرافیان باید به او گوش دهند و حمایتش کنند تا از اهداف درمانی فاصله نگیرد.
● چه شد که به مشکلات تناسب اندام علاقه مند شدید؟
به تدریج بعد از دهه ۸۰ وقتی پرخوری عصبی به عنوان اختلال بالینی شناخته شد تمرکز هم روی اختلالات خوردن بود. نخستین کار در زمینه اختلالات خوردن، روی تصور فرد از خود متمرکز شد با این اطلاعات که نارضایتی از ظاهر و شکل و شمایل بدن فقط محدود به بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی نیست بلکه در افرادی که به اختلالات خوردن مبتلا نیستند، هم دیده می شود. از اواسط دهه ۸۰ میلادی مطالعاتم روی تصور فرد از ظاهر و بدن خود در نمونه های مختلف مثل ورزشکاران، افرادی که تحت عمل جراحی پلاستیک قرار گرفته اند، نوجوانان، بالغان و افراد با نژادها و ملیت های مختلف متمرکز شد.
● تعریف تان از Body Image چیست؟
این عبارت یعنی دیدگاه درونی فرد از ظاهر خودش. به عبارت ساده یعنی اینکه افراد ظاهرشان را چگونه می دانند و چه احساسی از ظاهرشان دارند. البته این موضوع چند وجهی است و اجزای متعددی دارد. این سؤال را از همه مراجعانم می پرسم که آیا هر آنچه دیگران از ظاهر آنها می بینند خودشان هم می بینند؟ مثلا اینکه فردی قسمت خاصی از بدنش را (مثلا کمر یا ران) بزرگ تر از سایرین می بیند درحالی که با سنجش های مربوطه این قسمت کاملا اندازه آن مناسب بوده، این نشان دهنده به هم خوردن تصور فرد از ظاهر و بدن است. در اغلب موارد ظاهر فرد مشکلی ندارد بلکه فرد مورد نظر بعضی جنبه های آن را دوست نداشته و آن را قبول ندارد. برای ارزیابی و تشخیص این اختلال از پرسشنامه های متعدد و سنجش های ویژه استفاده می شود. این سنجش ها موارد مختلفی را مشخص می کند:سطوح پیشرفته نارضایتی از ظاهر و بدن و حتی سطوح پیشرفته گریز از اجتماع به دلیل احساسات منفی که فرد از ظاهر خود دارد. بیش از ۳۰ مقیاس سنجش اختلالات تصور فرد از ظاهر خود که بیشترین استفاده را دارند، معرفی کرده ایم. وقتی فردی تصور خوبی از ظاهرش نداشته باشد و این مسئله شدید شود با عملکرد اجتماعی و شغلی او تداخل پیدا می کند یا اضطراب و افسردگی شدید را موجب می شود.
● مشخصه اختلال بدشکلی بدن چیست؟
ویژگی اصلی این اختلال در این است که فرد مبتلا بی نهایت از بعضی جنبه های ظاهرش ناخشنود است و حتی آنها را توهین آمیز و بی اعتبار می داند. نکته مهم در این افراد این است که ارزیابی فرد از ظاهر خودش با آنچه دیگران در مورد او حس می کنند همخوانی ندارد مثلا دیگران هیچ جنبه غیرمعمول یا غیرعادی در ظاهر او نمی بینند یا اگر هم در ظاهر فرد مشکلی وجود دارد بسیار جزئی و ناچیز است (مثلا گوش یا بینی فرد کمی بزرگ است) اما خودش این مورد را بسیار بزرگ و قابل توجه حس می کند. از دیدگاه بالینی آنچه جزو مهم ترین مورد محسوب می شود این است که فرد مبتلا، به شکل وسواس گونه ای روی آن قسمت از بدن که از آن ناراضی است تمرکز می کند و این وسواس با موجودیت فرد تداخل دارد. اختلال بدشکل بودن بدنی جنبه های مختلفی از ظاهر را در بر می گیرد اما مطالعات نشان می دهد این موضوع در بعضی موارد بیشتر است:موی سر، بینی، پوست، چشم ها، ران پا، شکم، اندازه قفسه سینه، لب ها، گونه، جای زخم ها روی بدن، قد و دندان ها.
اینکه یک فرد تصور خوبی از ظاهر خود نداشته باشد، گاهی به حدی شدید می شود که روان پزشکان به آن «اختلال بدشکلی بدنی» می گویند.
http://www.aftabir.com/thumb?src=/articles/health_therapy/mental_health/images/7287335cbef55cd9758c0122bfd09d0c.jpg
اینکه یک فرد تصور خوبی از ظاهر خود نداشته باشد، گاهی به حدی شدید می شود که روان پزشکان به آن «اختلال بدشکلی بدنی» می گویند. تعجب نکنید این عنوان موضوعی حیرت آور و تازه نیست بلکه یک جور بیماری است که بسیاری را درگیر کرده که حتی خودشان هم از ابتلا به آن بی خبرند. آنچه می خوانید نتیجه گفت وگو با پروفسور جی کوین تامپسون، مولف کتابی در مورد تئوری، ارزیابی و درمان این اختلال است. پروفسور تامپسون، استاد روان شناسی بالینی در دانشگاه فلوریدای جنوبی است و سال ها در این باب مطالعه کرده است.
● به مبتلا یان چطور کمک کنیم؟
بهترین اقدام اعزام فرد نزد روان پزشک به خصوص با تخصص در اختلالات خوردن است. نقش اطرافیان در فرآیند بهبود بسیار پیچیده است. ممکن است درمانگر از اطرافیان بخواهد که به درخواست بیمار برای تایید مداوم ظاهر خود پاسخ ندهند. اما در عین حال به چالش کشیدن مشکل بیمار هم صلاح نیست (مثلا نباید دائم گفت من مشکلی در موی تو نمی بینم) چون با این کار دیدگاه بیمار به کل بی اعتبار جلوه می کند. اطرافیان باید به او گوش دهند و حمایتش کنند تا از اهداف درمانی فاصله نگیرد.
● چه شد که به مشکلات تناسب اندام علاقه مند شدید؟
به تدریج بعد از دهه ۸۰ وقتی پرخوری عصبی به عنوان اختلال بالینی شناخته شد تمرکز هم روی اختلالات خوردن بود. نخستین کار در زمینه اختلالات خوردن، روی تصور فرد از خود متمرکز شد با این اطلاعات که نارضایتی از ظاهر و شکل و شمایل بدن فقط محدود به بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی نیست بلکه در افرادی که به اختلالات خوردن مبتلا نیستند، هم دیده می شود. از اواسط دهه ۸۰ میلادی مطالعاتم روی تصور فرد از ظاهر و بدن خود در نمونه های مختلف مثل ورزشکاران، افرادی که تحت عمل جراحی پلاستیک قرار گرفته اند، نوجوانان، بالغان و افراد با نژادها و ملیت های مختلف متمرکز شد.
● تعریف تان از Body Image چیست؟
این عبارت یعنی دیدگاه درونی فرد از ظاهر خودش. به عبارت ساده یعنی اینکه افراد ظاهرشان را چگونه می دانند و چه احساسی از ظاهرشان دارند. البته این موضوع چند وجهی است و اجزای متعددی دارد. این سؤال را از همه مراجعانم می پرسم که آیا هر آنچه دیگران از ظاهر آنها می بینند خودشان هم می بینند؟ مثلا اینکه فردی قسمت خاصی از بدنش را (مثلا کمر یا ران) بزرگ تر از سایرین می بیند درحالی که با سنجش های مربوطه این قسمت کاملا اندازه آن مناسب بوده، این نشان دهنده به هم خوردن تصور فرد از ظاهر و بدن است. در اغلب موارد ظاهر فرد مشکلی ندارد بلکه فرد مورد نظر بعضی جنبه های آن را دوست نداشته و آن را قبول ندارد. برای ارزیابی و تشخیص این اختلال از پرسشنامه های متعدد و سنجش های ویژه استفاده می شود. این سنجش ها موارد مختلفی را مشخص می کند:سطوح پیشرفته نارضایتی از ظاهر و بدن و حتی سطوح پیشرفته گریز از اجتماع به دلیل احساسات منفی که فرد از ظاهر خود دارد. بیش از ۳۰ مقیاس سنجش اختلالات تصور فرد از ظاهر خود که بیشترین استفاده را دارند، معرفی کرده ایم. وقتی فردی تصور خوبی از ظاهرش نداشته باشد و این مسئله شدید شود با عملکرد اجتماعی و شغلی او تداخل پیدا می کند یا اضطراب و افسردگی شدید را موجب می شود.
● مشخصه اختلال بدشکلی بدن چیست؟
ویژگی اصلی این اختلال در این است که فرد مبتلا بی نهایت از بعضی جنبه های ظاهرش ناخشنود است و حتی آنها را توهین آمیز و بی اعتبار می داند. نکته مهم در این افراد این است که ارزیابی فرد از ظاهر خودش با آنچه دیگران در مورد او حس می کنند همخوانی ندارد مثلا دیگران هیچ جنبه غیرمعمول یا غیرعادی در ظاهر او نمی بینند یا اگر هم در ظاهر فرد مشکلی وجود دارد بسیار جزئی و ناچیز است (مثلا گوش یا بینی فرد کمی بزرگ است) اما خودش این مورد را بسیار بزرگ و قابل توجه حس می کند. از دیدگاه بالینی آنچه جزو مهم ترین مورد محسوب می شود این است که فرد مبتلا، به شکل وسواس گونه ای روی آن قسمت از بدن که از آن ناراضی است تمرکز می کند و این وسواس با موجودیت فرد تداخل دارد. اختلال بدشکل بودن بدنی جنبه های مختلفی از ظاهر را در بر می گیرد اما مطالعات نشان می دهد این موضوع در بعضی موارد بیشتر است:موی سر، بینی، پوست، چشم ها، ران پا، شکم، اندازه قفسه سینه، لب ها، گونه، جای زخم ها روی بدن، قد و دندان ها.