فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*
09-11-2009, 22:04
http://shiaupload.ir/images/wqvtb6gu4njz6tch5g7f.gif http://upload.tazkereh.ir/images/45399908413904648139.gif http://shiaupload.ir/images/wqvtb6gu4njz6tch5g7f.gif
http://files.myopera.com/ansaralmahdi313/archive/SAHEB2.gif
رابطه معنوي امام با پيروانش
«اي رميله! هر مؤمني كه بيمار مي‌شود، ما به بيماري‌اش رنجور مي‌شويم و با غم و اندوه او، غمگين. دعايي نمي‌كند، مگر برايش آميني مي‌گوييم و هنگامي كه ساكت است، برايش دعا مي‌كنيم».
انسان‌هاي كمال‌جو و حقيقت طلب در مسير زندگاني خويش، افزون بر به كارگيري عقل دروني به دنبال حجت آشكار و انسان كاملي هستند كه با نور خويش، راه هدايت معنوي را به آنان بنماياند و به قله قاف هدايت معنوي برساند. علّامه طباطبايي درباره تصرف معنوي امام مي‌فرمايد:
«امام علاوه بر ارشاد و هدايت ظاهري، داراي يك نوع هدايت و جذبه معنوي است و به وسيله حقيقت و نورانيت باطن، ذاتش در قلوب شايسته مردم تأثير و تصرف مي‌نمايد و آنان را به سوي مرتبه كمال و غايت ايجاد جذب مي‌كند».1
در هر دوره و زماني، انسان كاملي كه حامل معنويت تمام عيار خلقت است، وجود داشته و دارد كه او، وليّ خدا و امام معصوم است؛ امامي كه پرتو عنايت او و نسيم روح‌افزاي ولايتش، دل‌ها را بهاري مي‌كند و عطر و بوي عشق را در جان‌ها مي‌پراكند. امامي كه باب فيض خداوندي است:
«أين باب الله الّذي منه يؤتي?؛ كجاست آن درِ خدايي كه از او وارد مي‌شوند؟2
شيعه هماره به خود مي‌بالد كه از اين باب‌ها، مسير هدايت و كمال را درمي‌يابد؛ در حزن و اندوه آنان، محزون و در شادي‌شان، شادمان مي‌شود، چنان‌كه پيشوايان نيز چنين لطف و احساسي نسبت به شيعيان خويش دارند. رُمَيْلَه، يكي از شيعيان امام علي بن ابي‌طالب(ع) مي‌گويد:
در زمان خلافت اميرمؤمنان دچار بيماري شديدي شدم و در روز جمعه احساس بهبود كردم. با خود گفتم بهتر است به نماز امام حاضر شوم. آن روز پس از نماز، براي شنيدن سخنان امام در همان مجلس نشستم. ناگهان درد وجودم را فرا گرفت و احساس ناراحتي كردم، ولي صبر كردم تا سخن امام تمام شد. هنگام خروج از مسجد، امام به من فرمود:
«اي رميله! هر مؤمني كه بيمار مي‌شود، ما به بيماري‌اش رنجور مي‌شويم و با غم و اندوه او، غمگين. دعايي نمي‌كند، مگر برايش آميني مي‌گوييم و هنگامي كه ساكت است، برايش دعا مي‌كنيم».
من به ايشان گفتم: اي اميرمؤمنان! خدا مرا فدايت كند، آيا اين توجه شما براي كساني است كه در حيطة حكومت و نظر شما هستند؟ پاسخ داد: «اي رميله، هيچ مؤمني چه در شرق و چه در غرب زمين، از نگاه ما غايب نيست».3
اين رابطه و احساس معنوي، ميان امام موعود و منتظرانش در زمان غيبت، در مرتبه‌اي اعلا وجود دارد. در نامة شريف مولا حضرت مهدي به شيخ مفيد آمده است:
«ما بر تمامي اخبار شما آگاهيم و هيچ‌يك از آنها بر ما پوشيده نيست. همانا كه ما در مراعات جان شما كوتاهي نمي‌كنيم و ياد شما را از خاطر نمي‌بريم كه اگر جز اين بود، نابساماني‌ها و مصيبت‌ها بر سرتان فرود مي‌آمد و دشمنان، شما را درهم مي‌شكستند».4
سيد حسين اسحاقي
ماهنامه موعود شماره 103
پي‌نوشت‌ها:
1. محمد حسين طباطبائي، شيعه در اسلام، ص 260.
2. دعاي ندبه، مفاتيح‌الجنان.
3. بحارالانوار، ج 52، ص 175
4. شيخ عباس قمي، سفينة‌البحار، ج 3، ص 408
http://shiaupload.ir/images/42153654505145130541.gif
http://files.myopera.com/ansaralmahdi313/archive/SAHEB2.gif
رابطه معنوي امام با پيروانش
«اي رميله! هر مؤمني كه بيمار مي‌شود، ما به بيماري‌اش رنجور مي‌شويم و با غم و اندوه او، غمگين. دعايي نمي‌كند، مگر برايش آميني مي‌گوييم و هنگامي كه ساكت است، برايش دعا مي‌كنيم».
انسان‌هاي كمال‌جو و حقيقت طلب در مسير زندگاني خويش، افزون بر به كارگيري عقل دروني به دنبال حجت آشكار و انسان كاملي هستند كه با نور خويش، راه هدايت معنوي را به آنان بنماياند و به قله قاف هدايت معنوي برساند. علّامه طباطبايي درباره تصرف معنوي امام مي‌فرمايد:
«امام علاوه بر ارشاد و هدايت ظاهري، داراي يك نوع هدايت و جذبه معنوي است و به وسيله حقيقت و نورانيت باطن، ذاتش در قلوب شايسته مردم تأثير و تصرف مي‌نمايد و آنان را به سوي مرتبه كمال و غايت ايجاد جذب مي‌كند».1
در هر دوره و زماني، انسان كاملي كه حامل معنويت تمام عيار خلقت است، وجود داشته و دارد كه او، وليّ خدا و امام معصوم است؛ امامي كه پرتو عنايت او و نسيم روح‌افزاي ولايتش، دل‌ها را بهاري مي‌كند و عطر و بوي عشق را در جان‌ها مي‌پراكند. امامي كه باب فيض خداوندي است:
«أين باب الله الّذي منه يؤتي?؛ كجاست آن درِ خدايي كه از او وارد مي‌شوند؟2
شيعه هماره به خود مي‌بالد كه از اين باب‌ها، مسير هدايت و كمال را درمي‌يابد؛ در حزن و اندوه آنان، محزون و در شادي‌شان، شادمان مي‌شود، چنان‌كه پيشوايان نيز چنين لطف و احساسي نسبت به شيعيان خويش دارند. رُمَيْلَه، يكي از شيعيان امام علي بن ابي‌طالب(ع) مي‌گويد:
در زمان خلافت اميرمؤمنان دچار بيماري شديدي شدم و در روز جمعه احساس بهبود كردم. با خود گفتم بهتر است به نماز امام حاضر شوم. آن روز پس از نماز، براي شنيدن سخنان امام در همان مجلس نشستم. ناگهان درد وجودم را فرا گرفت و احساس ناراحتي كردم، ولي صبر كردم تا سخن امام تمام شد. هنگام خروج از مسجد، امام به من فرمود:
«اي رميله! هر مؤمني كه بيمار مي‌شود، ما به بيماري‌اش رنجور مي‌شويم و با غم و اندوه او، غمگين. دعايي نمي‌كند، مگر برايش آميني مي‌گوييم و هنگامي كه ساكت است، برايش دعا مي‌كنيم».
من به ايشان گفتم: اي اميرمؤمنان! خدا مرا فدايت كند، آيا اين توجه شما براي كساني است كه در حيطة حكومت و نظر شما هستند؟ پاسخ داد: «اي رميله، هيچ مؤمني چه در شرق و چه در غرب زمين، از نگاه ما غايب نيست».3
اين رابطه و احساس معنوي، ميان امام موعود و منتظرانش در زمان غيبت، در مرتبه‌اي اعلا وجود دارد. در نامة شريف مولا حضرت مهدي به شيخ مفيد آمده است:
«ما بر تمامي اخبار شما آگاهيم و هيچ‌يك از آنها بر ما پوشيده نيست. همانا كه ما در مراعات جان شما كوتاهي نمي‌كنيم و ياد شما را از خاطر نمي‌بريم كه اگر جز اين بود، نابساماني‌ها و مصيبت‌ها بر سرتان فرود مي‌آمد و دشمنان، شما را درهم مي‌شكستند».4
سيد حسين اسحاقي
ماهنامه موعود شماره 103
پي‌نوشت‌ها:
1. محمد حسين طباطبائي، شيعه در اسلام، ص 260.
2. دعاي ندبه، مفاتيح‌الجنان.
3. بحارالانوار، ج 52، ص 175
4. شيخ عباس قمي، سفينة‌البحار، ج 3، ص 408
http://shiaupload.ir/images/42153654505145130541.gif