معمار
22-03-2012, 14:42
شکی نیست که تمام وقایع در عالم هستی به اذن و اراده حکیمانه خدا به وجود میاد
این خدا بود که اراده به یزید داد و یزید هم با سوء اختیار خودش امام حسین(ع)رو به شهادت رسوند ولی خدا که به یزید این اراده رو داد قطعا از کار یزید ناراضی بود.چرا که در سوره بقره آیه 205 می فرماید که: وَ اللَّهُ لا یُحِبُّ الْفَساد-- و خداوند فساد را دوست ندارد
دلیلم بر این ادعا آیه زیر است:
وَ إِن تُصِبْهُمْ حَسَنَةٌ یَقُولُواْ هَاذِهِ مِنْ عِندِ اللَّهِ وَ إِن تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ یَقُولُواْ هَاذِهِ مِنْ عِندِكَ قُلْ كلٌُّ مِّنْ عِندِ اللَّهِ(نساء 78)
مَّا أَصَابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ وَ مَا أَصَابَكَ مِن سَیِّئَةٍ فَمِن نَّفْسِكَ(نساء 79)
اگر به آنها [منافقان] حسنه (و پیروزى) برسد، مى گویند: «این، از ناحیه خداست.» و اگر سیّئه (و شكستى) برسد، مى گویند: «این، از ناحیه توست.» بگو: «همه اینها از ناحیه خداست.
آنچه از نیكیها به تو مى رسد، از طرف خداست و آنچه از بدى به تو مى رسد، از سوى خود توست
سؤالى که در این جا پیش میاد اینه که در آیه اول، همه نیكیها و بدیها (حسنات و سیئات) به خدا نسبت داده شده، در حالى كه آیه دوم فقط نیكیها را به خدا نسبت مىده و بدیها و سیئات را به مردم؟!
تفسیر این آیه به صورت اجمالی اینه که:
در آیه اول تمام حسنات و سیئات به خداوند نسبت داده شده و علتش اینه كه تمام منابع قدرت حتى قدرتهایى كه از آن سوء استفاده مىشه ، از ناحیه خدا است
و اگه در آیه دوم" سیئات" به مردم نسبت داده شده است اشاره به همان" جنبه هاى منفى" قضیه و سوء استفاده از مواهب و قدرتهاى خدادادى است،
این خدا بود که اراده به یزید داد و یزید هم با سوء اختیار خودش امام حسین(ع)رو به شهادت رسوند ولی خدا که به یزید این اراده رو داد قطعا از کار یزید ناراضی بود.چرا که در سوره بقره آیه 205 می فرماید که: وَ اللَّهُ لا یُحِبُّ الْفَساد-- و خداوند فساد را دوست ندارد
دلیلم بر این ادعا آیه زیر است:
وَ إِن تُصِبْهُمْ حَسَنَةٌ یَقُولُواْ هَاذِهِ مِنْ عِندِ اللَّهِ وَ إِن تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ یَقُولُواْ هَاذِهِ مِنْ عِندِكَ قُلْ كلٌُّ مِّنْ عِندِ اللَّهِ(نساء 78)
مَّا أَصَابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ وَ مَا أَصَابَكَ مِن سَیِّئَةٍ فَمِن نَّفْسِكَ(نساء 79)
اگر به آنها [منافقان] حسنه (و پیروزى) برسد، مى گویند: «این، از ناحیه خداست.» و اگر سیّئه (و شكستى) برسد، مى گویند: «این، از ناحیه توست.» بگو: «همه اینها از ناحیه خداست.
آنچه از نیكیها به تو مى رسد، از طرف خداست و آنچه از بدى به تو مى رسد، از سوى خود توست
سؤالى که در این جا پیش میاد اینه که در آیه اول، همه نیكیها و بدیها (حسنات و سیئات) به خدا نسبت داده شده، در حالى كه آیه دوم فقط نیكیها را به خدا نسبت مىده و بدیها و سیئات را به مردم؟!
تفسیر این آیه به صورت اجمالی اینه که:
در آیه اول تمام حسنات و سیئات به خداوند نسبت داده شده و علتش اینه كه تمام منابع قدرت حتى قدرتهایى كه از آن سوء استفاده مىشه ، از ناحیه خدا است
و اگه در آیه دوم" سیئات" به مردم نسبت داده شده است اشاره به همان" جنبه هاى منفى" قضیه و سوء استفاده از مواهب و قدرتهاى خدادادى است،