►.✿.◄❀100 خاطره از روحاني شهيد مصطفي رداني پور❀►.✿.◄

[نرگس منتظر]

http://shiaupload.ir/images/qv0hr575dvpmujzlm58o.gifhttp://shiaupload.ir/images/v6zpt38bvmi7u8a93z0.gifhttp://shiaupload.ir/images/qv0hr575dvpmujzlm58o.gif


http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif




http://www.navideshahed.com/attachment/1391/05/361813.jpg

نويد شاهد:
اين جمله از اولين وصيتنامه اش براي شاگردان ورهروانش به يادگار ماند:
عمامه من كفن من است


http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif


1- تب كرده بود ، هذيان مي گفت. مي گفتند سرسام گرفته .
دكتر ها جوابش كرده بودند . فقط دو سالش بود، پيچيده بودند گذاشته بودندش يك گوشه .
همسايه ها جمع شده بودند. مادر چند روز، يك سر گريه و زاري مي كرد، آرام نمي شد، مي گفت « مرده ،مصطفي مرده كه خوب نمي شه .»
صبح زود ، درويش آمد دم در ؛ گفت « اين نامه را براي مصطفي گرفتم، برات عمرشه.»

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif


2- هفت هشت سالش بيش تر نبود، ولي راهش نمي دادند، چادر مشكي سرش كرده بود، رويش را سفت گرفته بود، رفت تو ، يك گوشه نشست.
روضه بود ، روضه ي حضرت زهرا. مادر جلوتر رفته بود ، سفت و سخت سفارش كرده بود
« پا نشي بياي دنبال من، ديگه مرد شدي، زشته ، از دم در برت مي گردونند.»
روضه كه تمام شد، همان دم در چادر را برداشت، زد زير بغلش و دِ بدو.

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

3- هر روز كه از دكان كفاشي بر مي گشتند، يك سنگ بر مي داشت مي داد دست علي كه « پرتش كن توي حياط يارو.»
سنگ را پرت كرد آن طرف ديوار توي حياط ،دوتايي تا نفس داشتند دويدند، سر پيچ كه رسيدند، صداي باز شدن درآمد ، صاحب خانه بود.
رنگ علي پريد، مصطفي دستش را محكم كشيد و گفت « زود باش برگرد.» برگشتند طرف صاحب خانه . دادش به هوا بود « نديدين از كدوم طرف رفت؟
مگه گيرش نيارم ...» شانه هايش را بالا انداخت. مثل اين كه اولين بار است كه از آن كوچه رد مي شود.

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

4- نمره اش كم شده بود، بايد ورقه را امضا شده مي برد مدرسه. انگشت پايش را زده بود توي استامپ ،
بعد هم زير ورقه ي امتحانيش . هيچ كس نفهميد كه انگشت كي پاي ورقه اش خورده است.

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

5- روي يكي از بچه ها اسم گذاشته بودند، شپشي، ناراحت مي شد. مصطفي مي دانست يك نفر هست كه از قضيه خبر ندارد.
بچه ها را جمع كرد، به آن يك نفر گفت« زود باش، بلند بگو شپشي!» او هم گفت« خيله خب بابا، شپشي...» همه فرار كردند .
طرف ماند ، كتك مفصلي نوش جان كرد.

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

6- يك دختر جوان ايستاده بود جلوي مغازه ، رويش را سفت گرفته بود. اين پا و آن پا مي كرد. انگار منتظر كسي بود.
راننده تا ديد، پريد پشت ماشينش . چند بار بوق زد، چراغ زد،ماشين را جلو وعقب كرد. انگار نه انگار ، نگاهش هم نمي كرد.
سرش را اين ور و آن ور مي كرد، ناز مي كرد. از ماشين پياده شد ، آمد جلو. گفت « بفرما بالا!» يك هو ديد يك چادر مشكي و يك
جفت كفش پاشنه بلند ماند روي زمين و يك پسر بچه نه ده ساله از زيرش در رفت. مصطفي بود! بعد هم علي پشت سرش، از ته كوچه سركي كشيد،
چادر و كفش را برداشتو دِ در رو.

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

7- «آقا مرتضي ،مصطفي را نديدي؟ فرستادمش دنبال چرم .هنوز برنگشته !» چرم را انداخته بود توي آب،
نشسته بود لب حوض كتاب مي خواند .يك دستش كتاب بود، يكدستش توي حوض . اوستا به مرتضي گفت
« حيف اين بچه نيست مي آريش سركار؟ ببين با چه عشقي درس مي خونه. برادر بزرگش هستي .
بايد حواست به اين چيز ها باشه. » مرتضي گفت «خودش اصرار ميكنه .
دلش مي خواد كمك خرج مادر باشه. درسش رو هم مي خونه.
كارنامه ش رو ديده م . نمره هاش بد نيست.»

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

8- يك گوشه ي هنرستان كتاب خانه راه انداخته بود؛ كتاب خانه كه نه !
يك جايي كه بشود كتاب رود و بدل كرد،بيش تر هم كتابهاي انقلابي و مذهبي .
بعد هم نماز جماعت راه انداخت، گاهي هم بين نماز ها حرف مي زد.
خبرش بعد مدتي به ساواك هم رسيد.

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

9- مادر نشسته بود وسط حياط ، رخت مي شست.مرتضي آمد تو . گفت « يا الله ، مادر چند تا نقاش آورده م، خونه را ببينند.
يه چادر بنداز سرت.» با لباس شخصي بودند . خانه را گشتند. حسابي هم گشتند. چيزي پيدا نكردند.
مصطفي همان روز صبح عكس ها و اعلاميه ها با خودش برده بود.وقت رفتن گفتند
« مراقب جوون هاتون باشين يه عده به اسم اسلام گولشون مي زنن.
توي كارهاي سياسي مي اندازنشون. خراب كار مي شن.»

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

10- معلم جديد بي حجاب بود . مصطفي تا ديد سرش را انداخت پايين.- برجا ! بچه ها نشستند.
هنوز سرش را بالا نياورده بود،دست به سينه محكم چسبيده بود به نيمكت .خانم معلم آمد سراغش .
دستش را انداخت زير چانه اش كه « سرت را بالا بگير ببينم» چشم هايش را بست .
سرش را بالا آورد. تف كرد توي صورتش .
از كلاس زد بيرون .
تا وسط هاي حياط هنوز چشم هايش را باز نكرده بود.

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

11- - ديگه نمي خوام برم هنرستان. – آخه براي چي ؟ - معلم ها بي حجابن .
انگار هيچي براشون مهم نيست. ميخوام برم قم؛ حوزه.

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

12- يك كتاب گرفته بود دستش ، دور حوض مي چرخيد و مي خواند.
مصطفي تا ديد حواسش به دور و بر نيست، هلش داد توي حوض بعد هم شلنگ آب را گرفت رويش
، تا مي خواست بلند شود، دوباره هلش ميداد،آب را مي گرفت رويش. آمده بود سراغ مصطفي ، با چند تا از هم حجره اي هايش.
كه بيندازندش تو همان حوض مدرسه ي حقاني.مصطفي اخم هايش را كرد توي هم. نگاهش را انداخت روي كتابش ،
خيلي جدي گفت« من با كسي شوخي ندارم. الان هم دارم درس مي خونم.»

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

13- چهارده سالش بود كه پدرش فوت كرد، مادر خيلي كه همت مي كرد،
با قالي بافي مي توانست زندگي خودشان را توي اصفهان بچرخاند ،
ديگر چيزي باقي نمي ماند كه براي مصطفي بفرستد قم.
آيت الله قدوسي ماجرا را فهميده بود، برايش شهريه مقرر كرده بود، ماهي پنجاه تومان.
سر هر ماه ، دوتا پاكت روي طاقچه جلوي آينه بود، هيچ وقت رحمت نفهميد از كجا ،
ولي مي دانست يكي مال مصطفي است، يكي مال خودش. هر وقت مي آمدند حجره يا مصطفي نيامده بود، يا اتفاقي با هم مي رسيدند.
هركدام يكي از پاكت ها را بر مي داشتند. توي هر پاكت بيست و پنج تومان بود.

http://smiles.al-wed.com/smiles/65/1636.gif

[نرگس منتظر]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/22142631477334624331.gif

14- گفتم « بذار لباسات رو هم با خودمون ببريم، بشوريم تميز تر بشه براي برگشتن.
» گفت « نه لازم نيست.» با خودم گفتم« داره تعارف ميكنه.» رفتم سراغ بغچه ي لباس هايش .
همه شان خاكي و گچي بودند. گفتم « چرا لباسات گچيه ؟» دستم را گرفت ، برد يك گوشه .
گفت «بهت نگفتم كه نگران نشي.كوره ي آجر پزي بيرون شهر رو مي شناسي؟
فقط پنج شنبه جمعه ها مي ريم. با عبدالله دوتايي مي ريم.
نمي خوام مادر خبردار شه. دلش شور مي افته.»

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/94711169218516003970.gif

[نرگس منتظر]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/22142631477334624331.gif

15- مريض شده بود؛ مي خنديد. مي گفتند اگر گريه كند خوب مي شود.
نمازم را خواندم .مهر را گذاشتم كنارم. نگاهش مي كردم. حال نداشت.صدايش
در نمي آمد. يك نگاه به مهر انداخت.گفت « مرتضي ، چرا عكس دست روي مهره؟
»گفتم « اين يادگار دست حضرت ابوالفضله كه تو راه خدا داده .»گفت « جدي ميگي؟» گفتم
« آره . ميخواي از حضرت ابوالفضل برات بگم؟» حالش عوض شد، اشكش در آمد .من مي گفتم، او گريه .
مي كردصدايش بلند شد. زار زار گريه مي كرد. جان گرفت انگار. بلند شد لباس هايش را پوشيد .
گفت « مي رم جمكران .»گفتم « بذار باهات بيام » گفت « نمي خواد . خودم مي رم.»
به راننده گفته بود « پول ندارم. اگر پول هاي مسافرها جمع كنم ،
تا جمكران من رو مي رسوني؟»

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/94711169218516003970.gif

[نرگس منتظر]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/22142631477334624331.gif

16- يك ميني بوس طلبه براي تبليغ .
هركدام با يك ساك پر از اعلاميه و عكس امام ، پخش شديم توي روستاها.
قرار بود ده شب سخنراني كنيم؛ از اول محرم تاشب عاشورا.
هر شب از شريف امامي ، شب عاشورا بايد از شاه مي گفتيم.
توي همه ي روستا ها هم آهنگ عمل مي كرديم. مصطفي ده بالا بود.
خبر ها اول به او مي رسيد. پيغام داده بود « بايد از مردم امضا بگيريم.
يه طومار درست كنيم؛ بفرستيم قم براي حمايت از امام.»
شب ها بعد از سخن راني امضاها را جمع مي كرديم.
شب پنجم ساواك خبر دار شد. مجبور شديم فرار كنيم.


https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/94711169218516003970.gif

[نرگس منتظر]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/22142631477334624331.gif

17- مردم ريخته بودند توي خيابان ها ، محرم بود. به بهانه ي عزاداري شعار مي دادند.
مجسمه ي شاه را كشيده بودند پايين. سرباز ها مردم را مي گرفتند، مي كردند توي كاميون ها ، كتك مي زدند.
شهر به هم ريخته بود. تازه رسيده بوديم شهررضا. نزديك ميدان شهر پياده شديم.
ده بيست تا طلبه درست وسط درگيري. از هيچ جا خبر نداشتيم.
چند روزي بود كه براي تبليغ رفته بوديم روستاهاي اطراف كردستان ،
ارتباطمان با شهر قطع شده بود . تا سربازها ديدنمان ريختند سرمان تا مي خورديم زدندمان.
انداختندمان پشت كاميون. مصطفي زير دست سرباز ها مانده بود . يك بند ، با مشت و لگد مي زدندش.
زانوهايش را بغل كرده بود. سرش را لاي دست هايش قايم كرده بود. صدايش در نمي آمد.

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/94711169218516003970.gif

[نرگس منتظر]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/22142631477334624331.gif

18- داد مي زد. مي كوبيد به در. مسئول بازداشتگاه را صدا مي زد.
مي گفت « در رو باز كنين ، مي خوام برم دستشويي.» يك از سربازها آمد .
بردش دستشويي . خودش هم ايستاد پشت در . امضايهايي كه از مردم روستاها گرفته بودند
كه بفرستند قم براي حمايت از امام ، توي جيبش بود. اگر مي گشتند.، حتما پيدا مي كردند.
آن وقت معلوم نبود چه بلايي سرشان مي آمد. طومار امضاها را در آورد.
اسم امام رويش بود.نمي توانست بيندازد توي دستشويي. تكه تكه اش كرد. بسم الله گفت. قورتش داد.

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/94711169218516003970.gif

[نرگس منتظر]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/22142631477334624331.gif

19- تو ايستگاه ژاندارمري ، اتوبوس را نگه داشتند. شك كرده بودند.
چهارده تا طلبه با يك بليت سري . افسر ژاندارمري آمد بالا . دو تا از بچه ها را صدا زد پايين.
بليت خواست ، راننده مي گفت« اين ها بليت دارن، بدون بليت كه نمي شه سوار شد...» قبول نمي كرد.
مي گفت «اگر بليت دارن، بايد نشون بدن.» مصطفي رفت پايين،بليت را نشان د اد.
همه را كشيدند پايين. ساك ها پر از اعلاميه و عكس امام بود. ساك اول را باز كردند روي ميز .
رنگ همه پريد. – اين كاغذ ها چيه چپوندين اين تو؟ - مگه نمي بيني؟ ما طلبه ايم .
اين ها هم درس و مشقمونه. الان هم درس تعطيل شده ،داريم مي ريم اصفهان .
بلند شد ساك را پرت كرد طرفمان كه « جمع كنيد اين آت و آشغال ها رو...»
مصطفي زود زير ساك را گرفت كه برنگردد روي زمين .
زير جزوه ها پر از اعلاميه و عكس بود.

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/94711169218516003970.gif

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

شهید مصطفی ردانی پور (وصيت نامه)
(اشهد انّ لا الله الا الله و اشهد انّ محمدا رسول الله و اشهد انّ علي و اولاده المعصومين حجج الله)
بسم الله الرّحمن الرّحيم
سپاس خداوندي را که انور جلال او از افق عقول بندگانش تابان است. و خواسته اش از زبان گوياي کتاب و سنت نمايان. خدايي که دوستان خد را از دلبستگي به دنياي فريب کار رهانيد و به شادي هاي گوناتگونشان رساند.


و اما شما اي روحانيون و طلاب عزيز همان طور که امام فرمودند تذکيه و تعلم را پيشه ي خود سازيد و جوانان عزيز اسلام را هادي باشيد و در آغوش هدايت الهي جاي بگيريد. کار شما بهترين کاراست همان کار پيغمبر و ائمه معصومين است. هدايت و ارشاد و اداره جامه ي اسلامي و پياده کردن احکام نوراني اسلام. و مانند علي بن ابي طالب(ع) در دعا ميخوانيم "ولا تأخده في الله لومة لائم" در راه خدا حرکت کردن سختي و رنج دارد، موانع زياد است وبا صبر و استقامت راه انبياء را ادامه دهيد که امروز جوانان ما با ريختن خونشان موانع راه را برداشتند و بر مي دارند و ما در قيامت در پيشگاه خداوند تبارک و تعالي عذري نداريم و البته اين حرف من با هم درسها و هم سنگران خودم است. نه به بزرگان که سخن گفتن در مقابلشان بي ادبي است. آنان مربي ما هستند و ما شاگرد آنان.

و شما اي پاسدار عزيز و جوان برومند که هدفتان مقدس است و راهتان روشن و حرکتتان حماسه آفرين است. چون هجرتتان آغاز بر هجرتها بود و خون سرختان پيام آور هدفتان و سرهاي بريده و بدن هاي قطعه قطعه شده شما نشانگر مظلوميت تان است. دست از دامان امام زمان و نوکرانش نکشيد که اينان عمال اسلامند و اسلام اصيل رابايد از امثال غفاري ها، سعيدي ها، مطهري ها، بهشتي ها، صدوقي ها، مدني ها، دستغيبي ها و امثالهم گرفت.

بدانيد اسلام منهاي روحانيت اسلام نيست و اين سد دشمن شکن را نگذاريد بشکند.


مادرم

آن زمان که اسلام و انقلاب به خون احتياج داشت تو ثمره ي سالها عمرت را که فرزندي مسلمان بود هديه کردي، چه خوب امانت داري کردي و چه به موقع امانت را دادي. پس شاد باش و فرزندان ديگرت را هم بده و خود مانند زينب معلم ديگران باش.

مبادا بر من گريه کني که اگر شهيد باشم زنده ام، زنده تر از زنده ها. حلالم کن و به برادرانم و به بچه هاي خواهرانم بگو که

آنان بايد خود را براي قرباني شدن آماده کنند و سربازي اسلام را بر عهده بگيرند.


خواهرانم،

در تربيت فرزندانتان بکوشيد و حجاب را رعايت کنيد. زهرا گونه زندگي نماييد و شوهرانتان را به راه خدا واداريد.

مادر خدا پدرم را رحمت و شما را عاقبت به خير کند. انشا الله اگر کربلا مشرف شدي مرا فارموش نکن. و از حضرت امام حسين(ع) تقاضا کن که قربانيت را بپذيرد.

هر وقت خبر کشته شدن من به شما رسيد بگو "انا لله و انا اليه راجعون" و اين را يک امتحان قلمداد کن.

پروردگارا هرچند به نفس مطمئنه نرسيديم و در جهاد اکبر پيروز نگشتيم.اما به جهاد اصغر پرداختيم پس" ربّنا فاغفر لنا ذنوبنا وکفّر عنّا سيّئاتنا و توفّنا مع الأبرار، ربّنا و ءاتنا ما وعدتّنا علي رسلک و لا تخزنايوم القيمة إنّک لا تخلف الميعاد"

برايم تفت نگيريد خرج نکنيد، فاتحه اي ساده و پول آن را به انجمن ايتام اهدا نماييد. در صورت امکان در قبرستان شهدا دفنم کنيد کنار پاسداران تا شايد خداوند به واسطه ي آنان مرا ببخشد. و در هنگام دفنم زيارت عاشورا و روضه حضرت زهرا بخوانيد.

منبع:
وبلاگ شهید ردانی پور
http://warhistory.ir/index.php/commanders?start=10
و
http://irartesh.ir/Forum/Post/4151/Page/2



https://www.uplooder.net/img/image/67/cc8d00ec2441977a50fcf494923318c9/hasa-n-a-li_ebrahimi_said_13930512-4.jpg

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

شهید مصطفی ردانی پور(زندگی نامه)
زندگی نامه شهیدمصطفی ردانی پوربه سال 1337 هـ.ش در يكي از خانه‌هاي قديمي منطقه مستضعف‌نشين (پشت مسجد امام) شهر اصفهان متولد شد. پدرش از راه‌كارگري و مادرش از طريق قالي‌بافي مخارج زندگي خود را تأمين و آبرومندانه زندگي مي‌كردند و از عشق و محبت سرشاري نسبت به ائمه‌اطهار(ع) و حضرت زهرا(س) برخوردار بودند. تا آنجا كه با همان درآمد ناچيز جلسات روضه‌خواني ماهانه در منزلشان برگزار مي‌شد.

او كه از بيت صالحي برخاسته بود و به لحاظ مذهبي ، خانواده‌اي مقيد و متدين داشت ، تحصيل در هنرستان را به دليل جو طاغوتي و فاسد آن زمان تحمل نكرد و از محيط آن كناره گرفت و با مشورت يكي از علما به تحصيل علوم ديني پرداخت .
شهيد رداني پور سال اول طلبگي را در حوزه علميه اصفهان سپري كرد . پس از آن براي ادامه تحصيل و بهره‌مندي از محضر فضلا و بزرگان راهي شهر قم شد و در مدرسه حقاني به درس خود ادامه داد . مدرسه حقاني در آن زمان بنا به فرموده شهيد بهشتي (ره)پذيراي طلابي بود كه از جهت اخلاقي ايماني و تلاش علمي نمونه بودند . او نيز كه از تدين اخلاق حسنه بينش و همت والايي برخوردار بود به عنوان محصل در اين حوزه پذيرفته شد
او كه با سخت كوشي و تحمل مشقتها آشنايي ديرينه‌اي داشت ، حتي در ايام تعطيل از كار و كوشش غافل نبود .
ايشان حدود شش سال مشغول كسب علوم ديني بود . با نضج گرفتن انقلاب اسلامي با تمام وجود در جهت ارشاد و هدايت مردم وارد عمل شد و با استفاده از فرصتها براي تبليغ به مناطق محروم كهكيلويه و بويراحمد و ياسوج سفر كرد و درسازماندهي و هدايت حركت خروشان مردم مسلمان آن خطه تلاش فراواني را ازخود نشان داد.


بعد از پيروزي انقلاب اسلامي

پس از پيروزي انقلاب اسلامي و تشكيل سپاه شهيد رداني پور با عضويت در شوراي فرماندهي سپاه ياسوج فعاليتهاي همه جانبه خود را آغاز كرد .
او با بهره‌گيري از ارتباط با حوزه علميه قم در جهت ارائه خدمات فرهنگي به آن منطقه محروم حداكثر تلاش خود را به كار بست و در مدت مسئوليت يك ساله‌اش در سمت فرماندهي سپاه ياسوج به سهم خود اقدامات مؤثري را به انجام رساند . درگيري با خوانين منطقه و مبارزه با افرادي كه به كشت ترياك مبادرت مي‌ورزيدند از جمله كارهاي اساسي بود كه نقش تعيين كننده‌اي در سرنوشت آينده اين مردم مستضعف به جا گذاشت .
اين شهيد بزرگوار كه با درك شرايط حساس انقلاب اسلامي دو سال از حوزه و درس جدا شده بود با واگذاري مسئوليت به يكي از برادران به دامان حوزه علميه بازگشت تا بر بنيه علمي خود بيفزايد .
هنوز چند ماهي از بازگشت او به قم نگذشته بود كه حركتهاي ضد انقلاب در كردستان و بعضي از مناطق كشور شروع شد. او كه از آگاهي و شناخت بالايي برخوردار بود و نمي‌توانست زمزمه‌هاي شوم تجزيه طلبي مزدوران استكبار جهاني و جنايات آنان را در به شهادت رساندن و سربريدن جهادگران مظلوم و پاسداران قهرمان تحمل نمايد با وجود اينكه در دروس حوزوي به پيشرفتهاي چشمگيري نايل آمده بود . به منظور مقابله با جريانات منحرف و آگاهي بخشي به مردم و بازگردان امنيت و ثبات كردستان به سوي اين خطه شتات . يك سال تمام به همراه نيروهاي جان بركف و رزمنده براي سركوبي اشرار و نابودي ضد انقلاب و بر ملا كردن چهره كثيف آنان تلاش و فعاليت كرد .
در جلسه‌اي كه به اتفاق نماينده حضرت امام قدس سره و امام جمعه اصفهان خدمت حضرت امام مشرف شده بودند ،‌ايشان از معظم له در مورد رفتن به كردستان كسب تكليف كردند. حضرت امام به شهيد رداني پور امر فرمودند . شما بايد به كردستان برويد و كاركنيد .
او در آنجا هم به كار تبليغ و ترويج احكام اسلام مشغول بود و هم به عنوان مجاهد في‌سبيل الله در جنگ با ضد انقلاب شركت مي‌كرد علاوه بر اين در بالا بردن روحيه رزمندگان اسلام در آن شرايط حساس و بحراني نقش به سزايي داشت و در شرايطي كه رزمندگان اسلام تمايل بيشتري به حضور در جبهه‌هاي جنوب را داشتند ، اين شهيد بزرگوار سهم زيادي درنگهداشتن برادران رزمنده در منطقه كردستان داشت و در ترويج اسلام زحمات طاقت فرسايي را متحمل گرديد .


نقش شهيد در جنگ تحميلي

با شروع جنگ تحميلي ، شهيد رداني پور به همراه عده‌اي از همرزمان خود از كردستان وارد جنوب شد و با نيروهاي اعزامي از اصفهان (سپاه منطقه 2) كه در نزديكي آبادان جبهه دارخوين مستقر بودند شروع به فعاليت كرد . ايشان مدتها با رزمندگان اسلام در خطي كه به خط شير معروف بود عليه دشمن بعثي به مبارزه پرداخت و ازمهمترين علل شش ماه مقاومت مستمر نيروها در اين خط وجود اين روحاني عزيز و دلسوز بود كه به آنها روحيه مي‌داد سخنراني مي‌كرد و يا مراسم دعا برگزار مي‌نمود.
ايشان با تجربه‌اي كه از كار در جبهه‌هاي كردستان داشت سلاح بر دوش به تبليغ و تقويت روحي رزمندگان مي‌پرداخت و با برگزاري جلسات دعا و مجالس وعظظ و ارشاد ، نقش مؤثري در افزايش سطح آگاهي و رشد معنوي رزمندگان ايفا مي‌نمود و در واقع وي را مي‌توان يكي از مناديان به حق و توجه به حالات معنوي در جبهه‌ها ناميد .
او در عمليات محرم والفجر 1 و والفجر 2 شركت داشت و تا لحظه شهادت هرگز جبهه را ترك نكرد و فرمان امام عظيم الشأن (قدس سره) را در هر حال بر هر چيزي مقدم مي‌دانست .
ايشان در كمتر از 3سال سطوح فرماندهي رزمي را تا سطح قرارگاه طي كرد ، كه اين مهم ناشي از همت تلاش پشتكار و اخلاص در عمل اين شهيد عزيز بود .



ويژگيها و فضايل اخلاقي

شهيد مصطفي رداني پور
از موسسين لشكر 14 امام حسين و فرمانده قرار گاه فتح
شهيد رداني پور مسلح به سلاح تقوي بود ودر توصيه ديگران به تقوي و خصايل والاي اسلامي تلاش زيادي داشت . خصوصاً به كساني كه مسئوليت داشتند همواره يادآوري مي‌كرد كه :
كساني كه با خون شهدا و ايثار و استقامت و تلاش سربازان گمنام ، عنواني پيدا كرده‌اند مواظب خود باشند اخلاق اسلامي را رعايت كنند و بدانند كه هر كه بامش بيش برفش بيشتر .
او معتقد بود كه بايد در راه خدانسبت به برادران رفتاري محبت آميز داشت و همان گونه كه ازخدا انتظار بخشش مي‌رود ، گذشت از ديگران نيز بايد در سرلوحه برنامه‌ها قرار گيرد .
ايشان با ياد امام زمان (عج) انس و الفتي خاص داشت ، در مناجاتها و دعاها سوزو گدازش به ‌خوبي مشهود بود ، لذا همواره سفارش مي‌كرد :
آقا امام زمان (عج) را فراموش نكنيد و دست از دامن امام و روحانيت نكشيد .
از خصوصيات بارز آن شهيد در طول خدمتش توجه به دعا و مناجات با خدا بود و كمتر وقتي پيش مي‌آمد كه از تعقيبات و نوافل نمازها غفلت كند .
او كه به قدري به دعا و زيارت اهميت مي‌داد كه حتي در وصيتنامه‌اش نيز سفارش مي‌كند كه به هنگام دفنم زيارت عاشورا و روضه حضرت زهرا (س) را بخوانيد .
او چشم به مقام و موقعيت و مال و منال دنيا ندوخت و براي احياي آيين پاك خداوندي و ياري و دستگيري مظلومان سختي‌ها را به جان خريد و در اين راه از جان عزيزش گذشت .
شهيد رداني پور همواره نزديكان خود را در بعد تربيتي افراد خانواده مورد سفاش قرار مي‌داد و در وصيتنامه خود براي تربيت فرزندانش تأكيد كرده است :
همواره آنها را علي گونه و زهرا گونه تربيت نماييد تا سعادت دنيا و آخرت را به همراه داشته باشند .
او هميشه اعمال خود را ناچيز مي‌شمرد و بر اين مطلب تأكيد داشت كه مي‌خواهد رفتنش به جبهه‌ها و گام برداشتن در اين مسير صرفاً براي خدا باشد . به لطف و كرم عميم خداوند اميدوار بود و هميشه دعا مي‌كرد تا مجاهده‌اش كفاره گناهانش شود .
شمع تاريخ
به نام خداي شهيدان كه فرمود شهيد بي‌مرگ است و به پاس خون شهيدان كه قلب گرمشان در آسمان شهر جنايت به خون نشست بگذار كه همت والايشان را بستائيم و غيرت و تقوايشان را شايد كه روز مرگي‌مان را از تن به‌زدائيم .
بگذار جاودانگي شهيدان عشق را كه در قربانگاهها به شهادت ايستادند ، ما نيز شاهد شويم كه شهيدان پيام خويش را سرخ سرخ در سينه‌هاي ما نگاشتند تا كه مرگ بِي‌ثمر و بي‌رنگ را به جاودانگي شهادت بدل كنيم . آنان قلبهاي لبريز از عشق و صداقتشان را كريمان ارزاني كردند و خشماهنگ با بيداد درافتادند تا كه عجز و حقارت را در اندرون تك تك ما فرو شكنند.
اگر ايمانشان را براي ابد به ما هديه كردند اگر ايستاده مردن را به ما آموختند چه ناسپاسي نامردانه ‌ايست كه بي‌يادشان شب را به سر آريم و بي‌نامشان روز را بياغازيم .
چه كسي كربلاي سالار ما حسين (ع) را دوباره بپا كرد ؟ لحظه‌هايي كه زبان در كام مانده‌مان قادر به اعتراض نبود ، و شرافت و تقوي شعور و غيرتمان به غارت مي‌رفت كدامين تن در ظهر بلوغ عصيان سرخي عاشورا به چشمان بي‌نورمان تاباند و جز شهيد چه كسي باور كرد ، كه زندگي در غلظت سياه شب تنها فريب خويش است ؟
براي زيستن (ونور ، براي رستن از شرك ، براي رهائي از مرگ و سرسيدن به جاودانگي تنها شهيد راه مي‌نمايد و صفير تيز گلوله‌هايش مشعل پر شعله راهي مي‌شود كه خلق خدا را به صبح روشن نويد مي‌دهد .
و به دل ترنم آيات كه صبح گشته قريب و به منقار شاخه زيتون تا اوج روشن خورشيدها شهيد پيمود يكشبه صدساله راه را اينكه شهيد با انفجار قلب پر از ايمان – در عمق باور خاموش روحش بذر خجسته آزادگي نشاند ، قلبي به گرمي خورشيد در آسمان شهر جنايت نشست در راستاي ثابت فواره‌هاي خون – صد اغناي قامت پژمرده راست شد .
از شوق و شور شهادت خنجري دگر دميد ، من مرگ هيچ شهيدي را باور نمي‌كنم من با شهيد هميشه باور كردم كه وطن خالي از انديشه آزادي نيست من با شهيد باور كردم كه تا انتهاي اين شب ديجور باقي است فرصت عصيان اينك مزار شهيدان در سينه‌هاي ماست ، كه دوست دارم همه هستي‌ام را ارزاني كنم در پاي ايمان و تقواي همه برادران شهيد شهيدان برادر – اين گلگون پيكرهاي پرفريادي كه در برابر اوج عظمت‌هايشان شرم دارم و شرم از اينكه هنوز ندايشان را جانانه لبيك نگفته‌ام .
اينك تو اي به هر محرم شاهد اي به هر عاشورا شهيد اي به هر كربلا قرباني برخويشتن به بال كه امروز خون سرخ تو در كوچه‌ها مي‌جوشد اين قلب توست .
اينك در قلب تك تك ما يك شهيد يك شاهد بي‌شكست بي‌پايان بيدار و بيدارتر نشسته است و ما را با شهيدان پيوندي هميشگي است .


نحوه شهادت

پس از ازدواج صدق و تلاش اين روحاني عارف و فرمانده شجاع در عمليات والفجر 2 به نقطه اوج رسيد و عاشقانه رداي شهادت پوشيد و به وصال محبوب نايل شد . بدين سان بر پرونده افتخار آفرين دنيوي يكي ديگر از سربازان سلحشور سپاه امام زمان (عج) با شكوهي هر چه تمامتر مهر تأييد نهاده شد و جسم پاكش در منطقه حاج عمران مظلومانه بر زمين ماند و روح با عظمتش به معراج پركشيد ! گر چه تا اين تاريخ نيز ايشان در زمره شهداي مفقودالجسد است .
وي كه بارها در جبهه‌هاي نبرد مجروح گرديد ه بود و اغلب تا سر حد شهادت نيز پيش رفته بود ،‌در حقيقت شهيد زنده‌اي بود كه همواره به دنبال شهادت عاشقانه تلاش مي‌كرد .
اين جمله از اولين وصيتنامه‌اش براي شاگردان ورهروانش به يادگار ماند:
عمامه من كفن من است
درود خداوند بر او باد كه حنظله‌وار زيست و حنظله وار به درجه رفيع شهادت نايل شد.
اميد آنكه خداوند روح اين شهيد عزيز و برادر شهيد گرانقدرش را با شهداي راه حق و فضيلت بالاخص شهداي كربلا محشور فرمايد و ما را از خواب غفلت بيدار سازد.

منبع:
پایگاه اطلاع رسانی نوید شاهد

http://warhistory.ir/index.php/commanders?start=10
http://www.uplooder.net/img/image/3/8f248288097a271b63f8e38eb8a55ab1/hasa-n-a-li____ebrahimi___said____%D8%AD%D8%B3%D9%86%D8%B9% D9%84%DB%8C_%D8%A7%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D9%87%DB%8C%D 9%85%DB%8C_%D8%B3%D8%B9%DB%8C%D8%AF.jpg

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

شهید مصطفی ردانی پور(صد خاطره)آشنایی با شهید مصطفی ردانی پور(صد خاطره) 1- تب کرده بود ، هذیان می گفت. می گفتند سرسام گرفته . دکتر ها جوابش کرده بودند . فقط دو سالش بود، پیچیده بودند گذاشته بودندش یک گوشه . همسایه ها جمع شده بودند. مادر چند روز، یک سر گریه و زاری می کرد، آرام نمی شد، می گفت « مرده ،مصطفی مرده که خوب نمی شه .» صبح زود ، درویش آمد دم در ؛ گفت « این نامه را برای مصطفی گرفتم، برات عمرشه.»


2- هفت هشت سالش بیش تر نبود، ولی راهش نمی دادند، چادر مشکی سرش کرده بود، رویش را سفت گرفته بود، رفت تو ، یک گوشه نشست. روضه بود ، روضه ی حضرت زهرا. مادر جلوتر رفته بود ، سفت و سخت سفارش کرده بود « پا نشی بیای دنبال من، دیگه مرد شدی، زشته ، از دم در برت می گردونند.» روضه که تمام شد، همان دم در چادر را برداشت، زد زیر بغلش و دِ بدو.


3- هر روز که از دکان کفاشی بر می گشتند، یک سنگ بر می داشت می داد دست علی که « پرتش کن توی حیاط یارو.» سنگ را پرت کرد آن طرف دیوار توی حیاط ،دوتایی تا نفس داشتند دویدند، سر پیچ که رسیدند، صدای باز شدن درآمد ، صاحب خانه بود. رنگ علی پرید، مصطفی دستش را محکم کشید و گفت « زود باش برگرد.» برگشتند طرف صاحب خانه . دادش به هوا بود « ندیدین از کدوم طرف رفت؟ مگه گیرش نیارم ...» شانه هایش را بالا انداخت. مثل این که اولین بار است که از آن کوچه رد می شود.



4- نمره اش کم شده بود، باید ورقه را امضا شده می برد مدرسه. انگشت پایش را زده بود توی استامپ ، بعد هم زیر ورقه ی امتحانیش . هیچ کس نفهمید که انگشت کی پای ورقه اش خورده است.


5- روی یکی از بچه ها اسم گذاشته بودند، شپشی، ناراحت می شد. مصطفی می دانست یک نفر هست که از قضیه خبر ندارد. بچه ها را جمع کرد، به آن یک نفر گفت« زود باش، بلند بگو شپشی!» او هم گفت« خیله خب بابا، شپشی...» همه فرار کردند . طرف ماند ، کتک مفصلی نوش جان کرد.

6- یک دختر جوان ایستاده بود جلوی مغازه ، رویش را سفت گرفته بود. این پا و آن پا می کرد. انگار منتظر کسی بود. راننده تا دید، پرید پشت ماشینش . چند بار بوق زد، چراغ زد،ماشین را جلو وعقب کرد. انگار نه انگار ، نگاهش هم نمی کرد. سرش را این ور و آن ور می کرد، ناز می کرد. از ماشین پیاده شد ، آمد جلو. گفت « بفرما بالا!» یک هو دید یک چادر مشکی و یک جفت کفش پاشنه بلند ماند روی زمین و یک پسر بچه نه ده ساله از زیرش در رفت. مصطفی بود! بعد هم علی پشت سرش، از ته کوچه سرکی کشید، چادر و کفش را برداشتو دِ در رو.



7- «آقا مرتضی ،مصطفی را ندیدی؟ فرستادمش دنبال چرم .هنوز برنگشته !» چرم را انداخته بود توی آب، نشسته بود لب حوض کتاب می خواند . یک دستش کتاب بود، یکدستش توی حوض . اوستا به مرتضی گفت « حیف این بچه نیست می آریش سرکار؟ ببین با چه عشقی درس می خونه. برادر بزرگش هستی . باید حواست به این چیز ها باشه. » مرتضی گفت «خودش اصرار میکنه . دلش می خواد کمک خرج مادر باشه. درسش رو هم می خونه. کارنامه ش رو دیده م . نمره هاش بد نیست.»


8- یک گوشه ی هنرستان کتاب خانه راه انداخته بود؛ کتاب خانه که نه ! یک جایی که بشود کتاب رود و بدل کرد، بیش تر هم کتابهای انقلابی و مذهبی . بعد هم نماز جماعت راه انداخت، گاهی هم بین نماز ها حرف می زد. خبرش بعد مدتی به ساواک هم رسید.


9- مادر نشسته بود وسط حیاط ، رخت می شست.مرتضی آمد تو . گفت « یا الله ، مادر چند تا نقاش آورده م، خونه را ببینند. یه چادر بنداز سرت.» با لباس شخصی بودند . خانه را گشتند. حسابی هم گشتند. چیزی پیدا نکردند. مصطفی همان روز صبح عکس ها و اعلامیه ها با خودش برده بود.وقت رفتن گفتند « مراقب جوون هاتون باشین یه عده به اسم اسلام گولشون می زنن. توی کارهای سیاسی می اندازنشون. خراب کار می شن.»


10- معلم جدید بی حجاب بود . مصطفی تا دید سرش را انداخت پایین.- برجا ! بچه ها نشستند. هنوز سرش را بالا نیاورده بود،دست به سینه محکم چسبیده بود به نیمکت . خانم معلم آمد سراغش .دستش را انداخت زیر چانه اش که « سرت را بالا بگیر ببینم» چشم هایش را بست . سرش را بالا آورد. تف کرد توی صورتش . از کلاس زد بیرون . تا وسط های حیاط هنوز چشم هایش را باز نکرده بود.

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

11- - دیگه نمی خوام برم هنرستان. – آخه برای چی ؟ - معلم ها بی حجابن . انگار هیچی براشون مهم نیست. میخوام برم قم؛ حوزه. 12- یک کتاب گرفته بود دستش ، دور حوض می چرخید و می خواند. مصطفی تا دید حواسش به دور و بر نیست، هلش داد توی حوض بعد هم شلنگ آب را گرفت رویش ، تا می خواست بلند شود، دوباره هلش میداد،آب را می گرفت رویش. آمده بود سراغ مصطفی ، با چند تا از هم حجره ای هایش. که بیندازندش تو همان حوض مدرسه ی حقانی.مصطفی اخم هایش را کرد توی هم. نگاهش را انداخت روی کتابش ، خیلی جدی گفت« من با کسی شوخی ندارم. الان هم دارم درس می خونم.» 13- چهارده سالش بود که پدرش فوت کرد، مادر خیلی که همت می کرد، با قالی بافی می توانست زندگی خودشان را توی اصفهان بچرخاند ، دیگر چیزی باقی نمی ماند که برای مصطفی بفرستد قم. آیت الله قدوسی ماجرا را فهمیده بود، برایش شهریه مقرر کرده بود، ماهی پنجاه تومان.سر هر ماه ، دوتا پاکت روی طاقچه جلوی آینه بود، هیچ وقت رحمت نفهمید از کجا ، ولی می دانست یکی مال مصطفی است، یکی مال خودش. هر وقت می آمدند حجره یا مصطفی نیامده بود، یا اتفاقی با هم می رسیدند. هرکدام یکی از پاکت ها را بر می داشتند. توی هر پاکت بیست و پنج تومان بود. 14- گفتم « بذار لباسات رو هم با خودمون ببریم، بشوریم تمیز تر بشه برای برگشتن. » گفت « نه لازم نیست.» با خودم گفتم« داره تعارف میکنه.» رفتم سراغ بغچه ی لباس هایش . همه شان خاکی و گچی بودند. گفتم « چرا لباسات گچیه ؟» دستم را گرفت ، برد یک گوشه . گفت «بهت نگفتم که نگران نشی. کوره ی آجر پزی بیرون شهر رو می شناسی؟ فقط پنج شنبه جمعه ها می ریم. با عبدالله دوتایی می ریم. نمی خوام مادر خبردار شه. دلش شور می افته.» 15- مریض شده بود؛ می خندید. می گفتند اگر گریه کند خوب می شود. نمازم را خواندم . مهر را گذاشتم کنارم. نگاهش می کردم. حال نداشت.صدایش در نمی آمد. یک نگاه به مهر انداخت. گفت « مرتضی ، چرا عکس دست روی مهره؟»گفتم « این یادگار دست حضرت ابوالفضله که تو راه خدا داده .»گفت « جدی میگی؟» گفتم « آره . میخوای از حضرت ابوالفضل برات بگم؟» حالش عوض شد، اشکش در آمد . من می گفتم، او گریه می کرد. صدایش بلند شد. زار زار گریه می کرد. جان گرفت انگار. بلند شد لباس هایش را پوشید . گفت « می رم جمکران .» گفتم « بذار باهات بیام » گفت « نمی خواد . خودم می رم.» به راننده گفته بود « پول ندارم. اگر پول های مسافرها جمع کنم ، تا جمکران من رو می رسونی؟» 16- یک مینی بوس طلبه برای تبلیغ . هرکدام با یک ساک پر از اعلامیه و عکس امام ، پخش شدیم توی روستاها. قرار بود ده شب سخنرانی کنیم؛ از اول محرم تاشب عاشورا. هر شب از شریف امامی ، شب عاشورا باید از شاه می گفتیم. توی همه ی روستا ها هم آهنگ عمل می کردیم. مصطفی ده بالا بود. خبر ها اول به او می رسید. پیغام داده بود « باید از مردم امضا بگیریم. یه طومار درست کنیم؛ بفرستیم قم برای حمایت از امام.» شب ها بعد از سخن رانی امضاها را جمع می کردیم. شب پنجم ساواک خبر دار شد. مجبور شدیم فرار کنیم. 17- مردم ریخته بودند توی خیابان ها ، محرم بود. به بهانه ی عزاداری شعار می دادند. مجسمه ی شاه را کشیده بودند پایین. سرباز ها مردم را می گرفتند، می کردند توی کامیون ها ، کتک می زدند. شهر به هم ریخته بود. تازه رسیده بودیم شهررضا. نزدیک میدان شهر پیاده شدیم. ده بیست تا طلبه درست وسط درگیری. از هیچ جا خبر نداشتیم. چند روزی بود که برای تبلیغ رفته بودیم روستاهای اطراف کردستان ، ارتباطمان با شهر قطع شده بود . تا سربازها دیدنمان ریختند سرمان تا می خوردیم زدندمان. انداختندمان پشت کامیون. مصطفی زیر دست سرباز ها مانده بود . یک بند ، با مشت و لگد می زدندش. زانوهایش را بغل کرده بود. سرش را لای دست هایش قایم کرده بود. صدایش در نمی آمد. 18- داد می زد. می کوبید به در. مسئول بازداشتگاه را صدا می زد. می گفت « در رو باز کنین ، می خوام برم دستشویی.» یک از سربازها آمد . بردش دستشویی . خودش هم ایستاد پشت در . امضایهایی که از مردم روستاها گرفته بودند که بفرستند قم برای حمایت از امام ، توی جیبش بود. اگر می گشتند.، حتما پیدا می کردند. آن وقت معلوم نبود چه بلایی سرشان می آمد. طومار امضاها را در آورد. اسم امام رویش بود.نمی توانست بیندازد توی دستشویی. تکه تکه اش کرد. بسم الله گفت. قورتش داد. 19- تو ایستگاه ژاندارمری ، اتوبوس را نگه داشتند. شک کرده بودند. چهارده تا طلبه با یک بلیت سری . افسر ژاندارمری آمد بالا . دو تا از بچه ها را صدا زد پایین. بلیت خواست ، راننده می گفت« این ها بلیت دارن، بدون بلیت که نمی شه سوار شد...» قبول نمی کرد. می گفت «اگر بلیت دارن، باید نشون بدن.» مصطفی رفت پایین،بلیت را نشان د اد. همه را کشیدند پایین. ساک ها پر از اعلامیه و عکس امام بود. ساک اول را باز کردند روی میز . رنگ همه پرید. – این کاغذ ها چیه چپوندین این تو؟ - مگه نمی بینی؟ ما طلبه ایم . این ها هم درس و مشقمونه. الان هم درس تعطیل شده ،داریم می ریم اصفهان . بلند شد ساک را پرت کرد طرفمان که « جمع کنید این آت و آشغال ها رو...» مصطفی زود زیر ساک را گرفت که برنگردد روی زمین . زیر جزوه ها پر از اعلامیه و عکس بود. 20- رفته بود جمکران ؛ نصفه شب ، پای پیاده ، زیر باران . کار همیشه اش بود؛ هر سه شنبه شب. این دفعه حسابی سرما خورده بود. تب کرده بود و افتاده بود. از شدت تب هذیان می گفت؛ گریه می کرد. داد می زد. می لرزید. بچه ها نگران شده بودند. آن موقع آیت الله قدوسی مسئول حوزه بود، خبرش کردند. راضی نمی شد برگردد. یکی را فرستادند اصفهان، خانواده اش را خبر کند. مرتضی آمد . هرچی اصرار کرد « پاشو بریم اصفهان ، چند روز استراحت کن،دوباره برمی گردی حوزه.» می گفت « نه ! درس دارم»آخر پای مادر را وسط کشید « اگه برنگردی ،مادر به دلش می آد، ناراحت می شه، پاشو بریم ،خوب که شدی بر می گردی.» بالاخره راضی شد چند روز برود اصفهان.

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

21- اوایل انقلاب بود. رفته بود کردستان برای تبلیغ ، مبارزه با کشت خشخاش. آن جا با بچه های اصفهان یک گروه ضربت راه انداخته بود. چند تا روستا را پاک سازی کرده بودند. مزرعه ها ی خشخاش را شخم زده بودند. خیلی ها چشم دیدنش را نداشتند. « همان جایی که هستید وایستید» مصطفی نگاهی به راننده انداخت و گفت « بشین سرجات و هر طوری شد تکان نخور..» فوری پیاده شد. عمامه اش را از سرش برداشت؛ بالا گرفت وداد زد « عمامه من ، کفن منه ، اول باید از رو جنازه من رد شید.» 22- گفتم «با فرمانده تون کار دارم.» گفت « الان ساعت یازده است، ملاقاتی قبول نمی کنه.» رفتم پشت در اتاقش . در زدم ؛ گفت « کیه ؟» گفتم« مصطفی منم.» گفت « بیا تو.» سرش را از سجده بلند کرد، چشم های سرخ ، خیس اشک . رنگش پریده بود. نگران شدم. گفتم« چی شده مصطفی؟ خبری شده ؟ کسی طوریش شده ؟» دو زانو نشست . سرش را انداخت پایین . زل زد به مهرش . دانه های تسبیح را یکی یکی از لای انگشت هایش رد می کرد. گفت « یازده تا دوازده هر روز رافقط برای خدا گذاشته ام . برمیگردم کارامو نگاه می کنم . از خودم می پرسم کارهایی که کردم برای خدا بود یا برای دل خودم.» 23- نگاهش را دوخته بود یک گوشه ، چشم بر نمی داشت. مثل این که تو دنیا نبود . آب می ریخت روی سرش ، ولی انگار نه انگار . تکان نمی خورد . حمام پیران شهر نزدیک منطقه بود. دوتایی رفته بودیم که زود هم برگردیم. مانده بود زیر دوش آب . بیرون هم نمی آمد. یک هو برگشت طرفم،گفت« از خدا خواسته م جنازه ام گم بشه. نه عراقی ها پیدایش کنند، نه ایرانی ها.» 24- می گفت « ما دیگه کردستان کاری نداریم. باید بریم جنوب . مرزهای جنوب بیش تر تهدید می شه. » فرمانده ها قبول نمی کردند. می گفتند « اگه برید ، دوباره این جا شلوغ می شه. منطقه نا امن می شه.» می گفت « ما کار خودمون رو این جا کرده ایم. دیگه جای موندن نیست. جنوب بیش تر به ما احتیاجه.» 25- « بچه ها! کسی حق نداره پاشو توی خونه های مردم بذاره . نماز هم تو خونه های مردم نخونید. شاید راضی نباشن.» تازه رسیده بودیم جنوب؛ پایگاه منتظران شهادت و بعد دارخوین. شصت هفتاد نفری می شدیم. با دو تا سیمرغ و چند تیرباری که باخودمان آورده بودیم. برای خودمان گردانی شده بودیم . هنوز عراقی ها معلوم نبودند، ولی مردم خانه ایشان را ول کرده بودند. درها باز ، وسایل دست نخورده ،همه چی را گذاشته بودند و رفته بودند. مصطفی می گفت « مردم که نمی دونند ما اومده یم این جا. خوب نیست بی خبر سرمون رو بندازیم پایین، بریم تو.»26- - پس آر پي جي کو؟ - آقا مصطفي فعلا ما اومده يم شناسايي ، ديدم دست و پاگيره ، گذاشتمش لب جاده . – حالا ديگه وسط دو تا صف تانک با اين ژ-3 ها نمي شه کاري هم کرد. آرم سپاه رو از لباس هاتون بکنيد. هرچي مدرک و کارت شناسايي هم داريد ، در بياريد چال کنيد. فقط خدا به دادمون برسه. سرش را انداخته بود پاين و تند تند و جعلنا مي خواند. از عقب يک گلوله ي آرپي جي خورد به يکي از تانک ها ؛ مسيرشان را عوض کرند. حالا مصطفي جان گرفته بد. پريد لب جاده آرپي جي را برداشت. دنبال تانک ها مي دويد. سه تايشان را زد. بعد هم آمد نشست که « خوب حسابشون رو رسيديم.»27- بچه ها توي محاصره گير کرده بودند . طاقت نداشت. اين پا آن پا مي کرد. نمي توانست بماند . بايد خودش را مي رساند. پريد پشت نفربر و گفت « هرچي مهمات دم دست داريم بريزيد بالا .» پر که شد ، معطل نکرد.گازش را گرفت و رفت . وقتي به هوش آمد ، افتاده بود وسط خاکريز . بدنش تير مي کشيد. يک نگاه به دور و برش انداخت . نفربر پر از گلوله و موشک آر پي جي سوخته بود و از چهار ستونش دود بلند مي شد. هر چه فکر کرد، نفهميد چه طور از نفربر پرت شده بيرون . دست به بدنش کشيد سالم بود؛ سالمِ سالم.28- گلوله ي توپ خانه ي خودي ، درست صد متري سنگر ، روي يک لوله ي نفت خورده بود و آتش بود که هوا مي رفت. ديده بان قهر کرده بود . نمي آمد توي سنگر . از دست خودش ، ازدست مصطفي،از دست همه دلگير بود. مي گفت « من ديگه ديده باني نمي دم. از اولش هم گفتم بلد نيستم. حالا بفرما. اگه يه خورده اين ورتر خورده بود،مي افتاد رو سر بچه ها . من چي کار بايد مي کردم؟» مصطفي مي گفت« کوتاه بيا. ديگه کاريش نمي شه کرد. اگه تو نيايي کسي رو نداريم جات واسته. خواست خدا بوده . تو که کم نذاشتي.»29- چشم هايش را چسبانده بود به دوربين . زل زده بود تو آتش. از پشت شعله ها عراقي بود که جلو مي آمد با کلي پي ام پي و تانک و آر پي جي . رفت بالا ي سر بچه ها و يکي يکي بيدارشان کرد. چند ساعت بيش تر طول نکشيد . با کلي اسير و غنيمت برگشتند. بار اول بود که از نزديک عراقي مي ديدند. شب که شد،سنگر به سنگر سراغ بچه ها رفت. – يه وقت غرور نگيردتون . فکر نکنيد جنگ همينه . عراقي ها باز هم مي آن. از اين به بعد با حواس جمع تر و توکل بيش تر.30- چند تا فن کاراته و چند تا فحش حسابي نثارش کردم. يکي از آن عراقي هاي گنده بود . دلم گرفته بود. اولين بار بود که جنازه ي يکي از بچه ها را مي فرستاديم عقب.يک هو يک مشت خورد تو پهلوم و پرت شدم آن طرف. مصطفي بود. گفت « بايد ياد بگيري با اسير چه طور حرف بزني.»

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

31- آسمان را ابر گرفته بود. نم نم بارون روي رمل ها نشسته بود . رمل ها آن قدر سفت شده بودکه بشود رويش راه رفت. توي هواي ابري دم غروب ، عراقي ها ديدشان کم شده بود . اصلا گمان نمي بردند توي آن هوا عملياتي بشود. افتاده بود به سجده . صورتش را گذاشته بود روي رمل ها و گريه مي کرد و شکر مي گفت. نيم ساعت تمام سرش را از روي زمين بلند نکرد. بلند که شد، بچه ها را بغل کرد. گفت«ديديد به تون گفتم خدا ملکش را مي فرستد براي کمک؟ اين بارون به اندازه ي يک لشکر کمک شماست.»32- علي ! توکه شهيد نشده اي، من هم که تا حالا لياقتش را نداشتم. اين دفعه رسول را بياريم. شايد کاري کرد. » رسول فقط هفده سالش بود.33- از پايين تپه دست تکان داد .داد زد « علي بيا پايين کارت دارم.» مصطفي بود؛ وسط عمليات . با جيپ فرماندهي آمده بود . گفت «اومده م بهت سر بزنم و برم.» خدا حافظي کرد و رفت . رسول شهيد شده بود.34- پرت شده بود روي زمين . درست خورده بود توي کاسه ي زانويش . به هرزحمتي که بود بلند شد. دو قدمي جلو نرفته بود که تير دوم خورد به بازويش . دوباره پاهايش بي حس شد و افتاد . اين دفعه دست راستش را عصا کرد و بلند شد. سومي به کتفش خورد . باز هم سمت چپ . هر سه سمت چپ ! خم شد طرف زمين . خودش را بالا کشيد و يک وري ايستاد. آخرش يک تير کاليبر تانک خورد به دستش . ديگر افتاد روي زمين.35- - اگر مي تونيد، بدون بي هوشي عمل کنيد. ولي اجازه نمي دم بي هوشم کنيد. از مچ تا بازو ، عصب دستش بايد عمل مي شد. – من يا زهرا ميگم ، شما عمل را شروع کنيد.36- تازه به هوش آمده بود. چشم هاي بي رمقش که به من افتاد ، خنده اي کرد و گفت « بله . رسو ل شهيد شد.» نميدانستم چه بگويم؟ رفته بودم تسليت بگويم. خوش حال بود. مي خنديد. نفهميدم دوباره کي به هوش آمد . چشم هايش نيمه باز بود ، اشک هايش روي صورتش مي ريخت . مي گفت« رسول يک تير خورد و رفت. من اين همه تير خوردم ، هنوز اين جام .» تازه از اتاق عمل صحرايي بيرون آمده بود. رنگ به صورت نداشت. هر چه اصرار کردم که شما برادر بزرگ رسول هستيد ، بايد براي مراسم خودتان را برسانيد ، مي گفت «نه!» آخر عصباني شد و گفت « مگه نمي بيني بچه ها کشيده ند جلو؟ تازه اول عملياته . کجا بذارم برم؟»37- - مادر! مصطفي اومده ! چادر راانداخت سرش و تا دم در دويد. – پس چرا نمي آد تو؟ - خجالت مي کشه،مي گه « رسول شهيد شده. من با چه رويي بيام خونه؟»38- ضعيف شده بود. بي حال بود. نگاهش که ميکردم. نمي توانستم خوب بشناسمش . جلو رفتم . دستش را گرفتم. صورتش را بوسيدم گفت « مادر ، ناراحت نشي که بچه ت شهيد شده. قرار بود من برم . رسول پيش دستي کرد. سرت رو توي مردم بالا بگير. تو از اين به بعد بايد مثل حضرت زينب باشي.»39- يک اتاق کوچک . گوشه ي حياط . آن قدر کوچک که فقط يک تخت تويش جا ميگرفت. اتاق نم دار بود. رگه ها ي آب تا سقف بالا رفته بود. هيچ کس را آنجا راه نمي داد، حتي علي را . اگر هم مي خواست راه بدهد، جا نمي شد. فقط خودش بود و خداي خودش.40- دراتاق را بسته بود . صداي نوار از اتاقش مي آمد . مادر لاي در را باز کرد، ديد يک گوشه نشسته. عکس رسول را گذاشته جلويش ، با نوار روضه گريه مي کند. تا ديد مادر دارد نگاه مي کند، زود اشک هايش را پاک کرد. خنديد . گفت « راستي مادر ، خوش به حال رسول که شهيد شد.»41- با يک دستش تکيه داده بود به عصا ، با آن يکي دستش ظرف بنزين را بالا و پايين ميبرد و نشان ماشين هايي ميداد که باسرعت از وسط جاده ي خاکي رد مي شدند. توي گرما ،وسط بيابان،توي تير رس دشمن ، ماشين بنزين تمام کرده بود . کسي هم منتظر آمدنش نبود. تازه به زور فرستاده بودندش بيمارستان.42- يک دستي اسلحه را برداشت و راه افتاد . جنگ تن به تن بود. يکي با سر نيزه عراقي ها را مي زد ، يکي با کلاه آهني . تاريک بود .و همه قاطي شده بودند. يک دستش توي گچ بود. هم مي جنگيد . هم فرياد مي کشيد «اين جا کربلاست. يا حسين بگيد بجنگيد . دست هاي ابوالفضل کمکتون مي کنه.»43- گريه اش بند نمي آمد . فقط يک جمله گفته بودم « حالا که منطقه آرومه ، بيا بريم به درسمون هم برسيم.» دم غروب توي بيابان مي دويد. گريه مي کرد. به سرو صورتش مي زد و مي گفت« برم حوزه که چي ؟ همه چي اين جاست . خدا اين جاست. امام حسين اين جاست.» نگاهش مي کردم؛ نمي دانستم چه بگويم. دستش را از توي دستم کشيد بيرون . شروع کرد به دويدن و گريه کردن . زار زار گريه مي کرد. توي سرش مي زد. حسين حسين مي گفت. دم غروب بود. بيابان داشت تاريک مي شد. ماندم چه کنم.ديدم زير بغلش را گرفتم. عذر خواهي کردم. آرام نمي شد. من هم گريه ام گرفت . دوتايي نشستيم گريه کرديم. مي گفت « مگه نمي بيني همه رفته اند و ما مونده يم.؟»44- رفته بود پيش امام که « بايد تکليفم رو معلوم کنم، بالا خره درس مقدمه يا جنگ؟» امام فقط يک جمله گفتند « محکم بمانيد توي جنگ.» ديگر کسي جلودارش نبود.45- « برادر ها بلند شيد ؛ نماز شب.» هوا سرد بود. کسي حال بلند شدن نداشت. پتو ها را کشيده بودند تا روي سرشان و خوابيده بودند . دست بردار نبود. هي داد مي زد « بلند شيد؛ نماز شب!» يکي سرش را از زير پتو در آورد . همين طور که چشم هايش بسته بود گفت« از همين زير پتو العفو.» چند تا پتو دور خودش پيچيد و رفت . زير نور فانوس دعا مي خواند، نماز مي خواند،گريه مي کرد.46- صدايش مي کرديم«خميني جون » از بس که از امام حرف مي زد.- خميني جون گم شده ؛ مصطفي داد مي زد يعني چي که گم شده ؟ مگه اسباب بازي بوده که گم بشه؟ برين همون جايي که بودين بگردين. تا پيدايش نکرده ين ، حق برگشت ندارين.» شوخي نبود. رفته بوديم شناسايي . توي خاک عراق ، پيرمرد راه را اشتباه رفته بود . هرچي دنبالش گشتيم ، پيدايش نکرديم. حرف توي گوش مصطفي نمي رفت. مي گفت« بايد برش گردونيد . اون جاي پدر ما بود. چه طور ولش کردين اومدين؟ نبايد يه مو از سرش کم شه.»47- شب احيا بود . عمليات هم نزديک . بچه ها جمع شده بودند که قرآن سر بگيرند هرکي يک گوشه توي حال خودش بود و گريه مي کرد. وسط مراسم يکي بلند شد و با گريه و زاري گفت« برادر ها ! من ديشب خواب امام زمان را ديدم . گفت برو به بچه ها بگو هرچه زود تر بکشن عقب .» رفتند با يکي از بچه ها ، توي يک چادر تنها گيرش آوردند و کتک مفصلي بهش زدند.48- «آقا مصطفي ! شما فرمان ده اي، نبايد بري جلو. خطر داره .» عصباني شد.اخمهايش را کرد توي هم.بلند شد و رفت. يکي از بچه ها از بالاي تپه مي آمد پايين . هنوز ريشش در نيامده بود از فرق سر تا نوک پايش خاکي بود.رنگ به صورت نداشت. مصطفي از پايين تپه نگاهش مي گرد.خجالت مي کشيد ، سرش را انداخته بود پايين.ميگفت « فرمانده کيه ؟ فرمانده اينه که همه ي جووني و زندگيش رو برداشته آومده اين جا.»49- پانزده شهيد،بدون پلاک، صورت هاي متلاشی شده ، مانده بودند پنچاه متري خط عراق. از روزهاي اول جنگ بودند. بعضي ها وسط ميدان مين ، بعضي ها گوشه و کنار سيم خاردارها . شناسايي تمام شده بود.مصطفي منطقه را ديده بود.براي عمليات آماده بوديم. قبول نمي کرد.ميگفت« تا شهيد هايي که تو خط مونده ن روعقب نياريم،از عمليات خبري نيست.» بيست روزي طول کشيد . جمعشان کرديم،فرستاديم عقب

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

.50- بلند شده بود نماز شب بخواند. از بين بچه ها که رد مي شد، پايش را به پاي يکي کوبيد . بعد همان طور که مي رفت ، گفت « آخ! ببخشيد . ريا شد.»51- تير خورده بود. مهماتش تمام شده بود . افتاده بود کنار جاده . بلندش کردم. انداختمش روي شانه ام . از زمين و آسمان آتش مي ريخت. دولا شده بودم که تير نخورد. تمام راه را دولا دولا دويدم. ميگفت « نذار بدون اسلحه بمونم. من رو يه گوشه بذار . برو برام مهمات جورکن.» ترکش خورده بود توي کمرش. خون ريزيش شديد شده بود ، اما چيزي به من نگفته بود . بهداري هم نمي توانست کاري بکند. بايد مي رفت عقب بيمارستان صحرايي. حمايلشرا پرازگلوله کرد. آرپي جي را گرفت توي دستش . خودش را کشيد جلو. چند تا تانک را نشانه گرفت . به هيچ کدام نخورد. گرد و خاک بلند شد. نمي توانست جايش را عوض کند . خاک ريز را زير آتش گرفتند . بي هوش شده بود. بردندش عقب. نفهميده بود.52- مینی بوس پر شده بود. – آقا مصطفی امروز کجاها می ریم؟ - خانواده هایی که تازه شهید داده ند و شش هفت تایی می شند. شام هم همه تون مهمون من.53- آمده بود مرخصی، کلی هم مهمان آورده بود. هرچه مادر اصرار می کرد« این ها مهمونت اند، تازه از جبهه اومده ن ،زشته .» می گفت« نه! فقط سیب زمینی وخرما»54- قراربود بکشندجلو برای شناسایی ؛ فقط. درگیر شده بودند . یک دسته دیده بان که گرای منطقه را می دادند، آن طرف آب کمین کرده بودند. مهماتشان تمام شده بد. هر طوری بود خودشان را رساندند ای طرف آب. یکی جا مانده بود. سرش را بریده بودند؛ از پشت گردن، با سرنیزه؛ چشم هایش سرخ شده بود . عصبانی بود. داد می زد . گریه می کردو می گفت« دیر بجنبیم سر همه مون این بلا رو می آن. همه چیزمون رو می گیرن. خودتون رو برای یه انتقام سخت آماده کنین. باید بفهمن با کی طرفن.»55- تانک عراقی بود. خودش غنیمت گرفته بود ؛ همان کشلی ، دست نخورده. زده بودند به خط. تا سپیده بزند کسی به شان شک نکرد . صاف رفتند جلو. هوا گرگ و میش شده بود که لو رفتند. دیگر نمی شد جلو رفت. گفت« بچه ها بپرید پاین. از این جلو تر کربلاست.» درگیر شدند؛ وسط خاک عراق .زیاد طول نکشید. نیم ساعته خط را گرفتند.56- مصطفی آرپی جی را تنگ سینه اش چسبانده بود. سینه خیز می رفت. از هر طرف آتش می ریختند. فاصله با عراقی ها کم بود، درست دو طرف کارون. دقیق نشانه می رفتند. سرش را نمی توانست بالا بیاورد. لب کارون که رسید، از روی زمین کنده شد. آرپیجی را شلیک کرد. تیر بار منطقه را زیر آتش گرفت. گرد وخاک بلند شد. مصطفی پیدا نبود. بچه ها از سنگر ریختند بیرون. می جنگیدند. دنبال مصطفی می گشتند.57- حاج حسین رمز عملایت را پشت بی سیم گفت. مصطفی رفت یک گوشه نشست ، سرش را گذاشت روی زانو هایش . گریه می کرد. طاقت نداشت. نی توانست بنشیند. آرام و قرار نداشت. بلند شد. تند تند راه می رفت . از این طرف سنگر به آن طرف. بلند بلند گریه می کرد، ذکر می گفت، صلوات می فرستاد، دعا می کرد.به حال خودش نبود. زد به سینه ی بی سیم چی وگفت« تو چرا ساکتی؟ چرا همین طور گرفته ای، نشسته ای؟ لااقل همان جا، سر جات ذکر بگو، صلوات بفرست. بچه ها رفته ند عملیات.»58- مچاله شده بودند بیخ خاک ریز ، انگار نه انگار که شب عملیات است. هرچه داد و بید داد کردیم که « این چه وضعیه . نشسته ین این جا که چی ؟ بلند شین یه کاری بکنید....» تکان می خوردند. می گفتند « فرمنده نداریم. بدون فرمانه که نمی شه رفت جلو.» بلند گوی تبلیغات چی را گرفت. جمعشان کرد. برایاشن سخن رانی کرد؛ زیر آتش . فرمان ده برایشان گذاشت. آرپی جی را گرفت دستش و گفت « نترسید. ببینید. این طوری می زنند .»یکی از تانکها را نشانه گرفت . بچه ها که از خاکریز سرازیر شدند ،نگرانشان بود.چشم ازشان بر نمی داشت.59- آرپی جی را از تو بغلش کشید بیرون و گفت « بده ببینم این را گرفته این نشسته این این جا.» آرپی جی را گذاشت روی شانه هاش و خط پرواز هلی کوپتر ها را نشانه رفت. فاصله هاشان را کم کرده بودند . می آمدند طرف کانال زخمی ها ، موشک راشلیک کرد. نخورد فقط سرو صدا بلند شد. بچه ها پریدند هرکدام یک آرپی جی گرفتند دستشان. هیچ کدام هم به هدف نخورد ، ولی هلی کوپتر ها راهشان را کج کردند و رفتند.60- شب جمعه ، دعای کمیل می خواند . اشک همه را در می آورد . بلند می شد. راه می افتاد توی بیابان ؛ پای برهنه. روی رملها می دوید . گریه می کرد. امام زمان را صدا می زد. بچه ها هم دنبالش زار می زدند. می افتاد . بی هوش می شد. هوش که می آمد،می خندید. جان می گرفت. دوباره بلند می شد. می دوید ضجه می زد. یابن الحسن یابن الحسن می گفت. صبح که می شد، ندبه می خواند. بیابان تمامی نداش. اشک بچه ها هم.61- تارهای صوتیش قطع شده بود . صدایش در نمی آمد .مصطفی ول کن نبود، پایش راکرده بود توی کی کفش که باید بری اذان بگی! وقت اذان ، به جای انیکه صدای اذان بیاید ، یکی داشت یک نفس توی میکروفن « ها» می کرد. بعضی وقت ها نفسش بند می آمد. یک کمی یواش تر نفس می گرفت ، دوباره « ها – ها – ها.» نمی توانست بخوابد. پلک هایش روی هم نیم رفت. با خودش کلنجار می رفت که از ته حلقش چند صدا بیرون آمد« ها- ها – ها » کم کم صدا ها قوی شد؛ اعراب گرفت، کامل شد . یک کلمه ،دو کلمه ... یک جمله ، یک جمله ی کامل ازدهانش بیرون آمد . باورش نمی شد. نمی دانست چه کار کند. « می خوای برات شعر بخونم؟» مصطفی از زیر پتو پرید بیرون. زبانش بند آمده بود « مگه می شه؟ تو داری با من حرف می زنی! » بیت دوم شعر را که خواند،مصطفی گفت « دعای توسل هم می تونی بخونی؟» بچه ها بیدار شدند . دورش حلقه زدند . توی تایکی شب ، چشم هایشان به لب های گودرز بود که بالا و پایین می رفت. هیچ کس دعا نمی خواند ، فقط نگاه می کردند. یه اسم حضرت زهرا که رسید صدای مصطفی بالا رفت. روضه می خواند. روضه ی حضرت زهرا. ده بار حضرت را قسم داد. ده بار هم حضرت مهدی را قسم داد. گریه می کرد. شعر می خواند. خوش حال بود. اسمش گودرز بود، از آن به بعد مهدی صدایش می کردند

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

.62- آقا مصطفی مهمات نداریم . وقتی نداریم ، خب آخه با چی بجنگیم ؟ - آقامصطفی. بچه ها امکانات ندارن . من دیگه جواب گو نیستم. سرش را انداخته بود پایین، چیزی نمی گفت. فقط گوش میداد. حرف هایشان که تمام شد، سرش را بلند کرد. توی چشم هایشان نگاه کردو گفت« اگه برای خدا اومده ین که باید باهمه چیزش بساز ید، اگر برای من اومده ین ، من چیزی ندارم به تون بدم.» نگاهش رادوخته بود کف سنگر. بغض کرده بود« من جوانیمو برداشتم اومده م این جا . کم چیزی نیست. اگه هی از این حرف ها بزنید ، من هم فرار می کنم می رم. یه نیروی ساده می شم. یه تک تیر انداز.»63- پیرمرد دست مصطفی را گرفته بود ، می کشید که باید دست شما را ببوسم . ول کن نبود . اصرار می کرد. آخر پیشانی مصطفی را بوسید و رو کرد به بقیه و گفت « پسرم دانشجو بود. حسابی افتاده بود توی خط سیاست و حزب بازی و ای این چیزها . یک روز توی لشکر دور گرفته بوده ، مصطفی سر می رسه و یکی می خوابونه توی گوشش، که اگه این جا اومدی به خاطر خداست؛ نه به خاطر بنی صدر و بهشتی . توی لشکر امام حسین ، باید خالص بمونی برای امام حسین ، و گرنه واینستا. زود راهت رو بگیر و برگد. دیگه همون شد . حزب و این باز ی ها را گذاشت کنار.»64- چند روز به عملیات مانده بود . هر شب ساعت دوازده که می شد، من را می برد پشت دپو ، زیر نور فانوس ، توی گودال می نشاند. می گفت « بشین اینجا ، زیارت عاشورا بخون ، روضه ی امام حسین بخون» . من می خواند م و مصطفی گریه می کرد. انگار یک مجلس بزرگ ، یک واعظ حسابی ، مصطفی هم از گریه کن ها ، زار زار گریه می کرد.65- مصطفی اجازه نداده بود برود عملیات . قهر کرده بود، رفته بود اهواز . فرداش از راه که رسید، مصطفی پرسید « کجا بودی؟» حسابی ترسیده بود. گفت « با بچه ها رفته بودم اهواز.» سرش داد زد « چرا اجازه نگرفتی؟ما برای دلمون اومده یم اینجا یا برا تکلیف؟» رنگش پرید. سرش را انداخت پایین و چیزی نگفت.از شب تا صبح مصطفی پلک روی هم نگذاشت. هر چی استغفار می کرد؛ خودش را می خورد ، به خودش می پیچید ، راضی نمی شد . فردا صبح اول وقت رفت سارغش .دستش را انداخت دور گردنش . برایش گفت که نگرانش بوده ، خیلی دنبالش گشته . بعدکم کم همین طور که قدم هایش آرام تر می شد، لحن صدایش عوض شد. عذرخاهی کد. ایستاد. زد زیرگریه . گفت « حلالم کن»66- کز کرده بود کنار پنجره . زانوهایش را بغل کرده بود . آرام آرام دعا می خواند و گریه می کرد. دلش گرفته بود . یک هفته ای بود که بستری بود. می خواست برگدد. پول نداشو عصرکه شد، سید قد بلندی آمد عیادت .از دم در اتاق باهمه احوال پرسی کرد تا به تخت مصطفی رسید. یک مفاتیح داد دستش و در گوشش گفت« این تا اهواز می رسوندت .» مفاتیح را باز کرد . چند تا اسکناس تانشده لایش بود . اهواز که رسید ، چیزی از پول نمانده بود . بقیه ی راه را تا خط سوار ماشینهای صلواتی شد

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

.


67- هنوز نفس می کشید. از تو ی آتش که کشیدندش بیرون ؛ جزغاله شده بود. صوتش را تنمی توانستی بشناسی. نمی توانست حرف بزند. خس خس می کرد. لب هایش تکان می خورد، ولی صدایش در نمی آمد. مصطفی سرش را نزدیک برد. گوشش را گذاشت روی لبش . انگار با هم درد دل می کردند. او می گفت ، مصطفی گریه می کرد. نفس های آخرش بود. با چشم های نیمه بازش التماس میکرد. می گفت«من راهمین جوری دفن کنید .دلم می خواد همین جوری خدمت امام زمان برسم»

68- سرهنگ بود. سرهنگ زمان شاه خدمت کرده بود . اهل نماز و دعا نبود. مصطفی راکه می دید؛ سلام نظامی می داد. هر دو فرمانده بودند . مصطفی که دعا می خواند ، می آمد یک گوشه می نشست. روضه خواندنش را دوست داشت. چراغ ها که خاموش می شد، کسی کسی رانمی دید . قنوت گرفته بود . سرش را انداخته بود پایین، گریه می کرد. یادش رفته بود فرمانده است. بلند بلند گریه می کرد. می گفت « همه ی این ها را از مصطفی دارم.»


69- - آقا مصطفی ! اول عبا وعمامه تون را در بیارن ،بعد می شینیم با هم حرف می زنیم! – آخه چرا ؟ - لباس سپاه که می پوشید، آدم حرف زدنش می آد. با عبا و قبا که نمی شه حرف زد . باید مؤدب بشینیم. سرمون رو هم بندازیم پایین. مصطفی خودش هم خنده اش گرفته بود ، امام خم هایش را کرد تو هم و گفت « خب باید هم این طور باشه.»


70- از یک گردان ، شانزده نفر برگشته بودند؛ فقط . جنازه ها را هم نتوانسته بودند برگدانند. بچه ها جمع شده بودند پشت خاکریز ،بق کرده بودند ، می گفتند « چه جوری برگردیم؟ به خانواده هاشون چی بگیم؟ یا جنازه ها ی بچه ها را بکشین عقب با هم برگردیم ، یا ما هم همین جا می مونیم.» فقط یک جمله به شان گفت« برید ، بیاید؛ که فتح بزرگی تو راهه.» چند ماه بعد ،توی عملیات فتح المبین ،بچه ها یاد حرف های مصطفی افتاده بودند.

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

71- منطقه که آرام می شد ،بچه ها را جمع می کرد. می رفتیم قم،دیدن مراجع . با قطار میرفتیم. دم دم های صبح می رسیدیم ، از ایستگاه یک راست می رفتیم مدرسه ی حقانی. – ما کله پاچه می خوایم. بلند شین. نا سلامتی براتون مهمون اومده . جلوی مهمون که نمی خوابن. بلندشین.صبحونه نخورده یم. گشنمونه .آقا مصطفی ! ساعت چهار صبحه . بنده های خدا خوابن. چی کارشون داری نصف شبی؟ ول کن نبود. خانه را گذاشته بود روی سرش . آن قدر داد و قال کرد که طلبه ها یدار شدند. سفره انداختند.نان تازه آوردند. کله پاچه خریدند.

72- دور هم گرد نشسته بودیم. مصطفی بغل دست آیت الله بهجت نشسته بود . دانه دانه بچه ها را معرفی می کرد . ازعملیات فتح المبین گزارش می داد « رزمنده های غیور اسلام ، باب فتح الفتوح را گشودند. ماسربازهای امام خمینی، صدام و صدامیان را نابود می کنیم.» حاج آقا سرش پایین بود و گوش می داد. حرف های مصطفی که تمام شد، دستش را زد پشت مصطفی وگفت« مصطفی ! هر کدوم ما یه صدامیم. یه وقت غرور نگیردمون.»

73- استخاره کرد . بد آمد . گفت« امشب عملیات نمی کنیم.» بچه ها آماده بودند . چند وقت بود که آماده بودند . حالا او میگفت« نه» وقتی هم که می گفت « نه » کسی روی حرفش حرف نمی زد. فردا شب دوباره استخاره کرد.بد آمد. شب سوم، عراقی ها دیدند خبری نیست، گرفتند خوابیدند. خیلی هاشان را با زیر پیراهن اسیر کردیم.


74- دژبان بود ، اما هنوز ریشش در نیامده بود . لباس سپاه به تنش زار می زد. از مصطفی کارت خواست، نداشت. می خواست برود تو . اسلحه اش را گرفت سمت مصطفی . پیاده شد ، زد تو گوشش . زنجیر را انداخت .ایستاد کنار. مصطفی دستش را روی شانه اش گذاشت. گفت« دردت اومد؟» بغض کرد، سرش را برگرداند . گفت« نه آقا! طوری نیست.» بغلش کرد. دست کشید به سرش . بوسیدش. نشست روی زانوهایش ، تا هم قد او شد . گفت « بزن تو گوشم تا بر م»


75- ماه رمضان را آمده بود خانه. به علی می گفت« امسال ماه رمضون از خدا اهدی الحسنیین را خواستم ؛ یا شهادت یا زیارت.» هر شب با موتو علی می رفتند دعای ابوحمزه . هر سی شب! وقتی دعا را می خواندند، توی حال خودش نبود . ناله می زد. داد می کشید. استغفار می کرد. از حال می رفت. از دعا که بر می گشتند ، گوشه ی حیاط ، می ایستاد نماز شب می خواند. زیر انداز هم نمی انداخت . هنوز دستش خوب نشده بود؛ نمی توانست خوب قنوت بگیرد. با همان حال ، العفو می گفت. گریه می کرد. می گفت« ماه رمضون که تموم بشه، من هم تموم می شم.»



76- منو بیش تر دوست داری یا خدا رو؟ مادر گفت « خب معلومه ،خدارو.» - امام حسین رو بیش تر دوست داری یا خدارو؟ - امام حسین رو هم براخدا می خوام.- پس را ضی هستی که من شهید بشم. فدای امام حسین بشم!


۷۷ - منو بیش تر دوست داری یا خدا رو؟ مادر گفت « خب معلومه ،خدا رو.» - امام حسین رو بیش تر دوست داری یا خد ارو؟ - امام حسین رو هم برای خدا می خوام.- پس راضی هستی که من شهید بشم. فدای امام حسین بشم!


۷۸- علی توی چشمهایش نگاه می کرد. برایش تعریف می کرد. خواب دیده بود حضرت زهرا با دو تا کوزه ی پر از گل آمده خانه شان.یکی از کوزه ها رابه مادر داده ، با یک نگاه عجیب ، مثل این که بخواهد دل داریش بدهد.اشک های مصطفی می ریخت روی صورتش. هر وقت اسم حضرت زهرا می آمد همین طور گریه می کرد. گفت دسته گلی که حضرت به مادر دادن، مال من بود ، اون یکی مال علی.من دیگه مال این دنیا نیستم.»



۷۹- می خوام وصیت کنم. دست هایم را گذاشتم روی گوش هایم.گفتم « نمیخوام بشنوم» آمد جلو پیشانیم را بوسید و گفت«بیا امروزیه قولی به من بده. » صورتم را برگرداندم. گفتم « ول کن مصطفی . به من از این حرف ها نزن. من قول بده نیستم. حال این کارها رو هم ندارم. » قسمم داد. گریه کرد . گفت« اگه شهید شدم، جنازه م رو جلوی در گلستان شهدای اصفهان دفن کنید. دلم می خواد پدر و مادرها که می آن زیارت بچه ها شون ، پاشون رو بذارن روی قبر من. شاید خدا از سر تقصیرات من هم بگذره.»

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

۸۰-« بچه ها ی مردم تکه پاره شده ن ، افتاده ن گوشه و کنار بیابون ها ، اون وقت شما به من می گید همه ی کار هارو بذار ،بیا زن بگیر! » شنیده بود امام گفته اند با هم سرهای شهدا ازدواج کنید ، مادر هم که دست بردار نبود و تو گوشش می خواند که وقت زن گرفتنت است. مادر را با خواهرش فرستاد خانه ی یک شهید ،خواستگاری . به شان هم نگفته بود که همسر شهید است.


۸۱-چند ماه زندگی مشترک کرده بودم . شش ماه هم هرچه خواستگار آمده بود ،رد کرده بودم. نمی خواستم قبول کنم . مصطفی را هم اول رد کردم. پیغام داده بود که « امام گفته ن با همسرهای شهدا ازدواج کنید. » قبول نکردم. گفتم«تا مراسم سال باید صبر کنید.»گفته بود« شما سیدید. می خواهم داماد حضرت زهرا بشم.» دیگر حرفی نزدم.


۸۲-تا آن روز امام را ندیده بودم.دل توی دلم نبود. منتظر بودیم تا نوبتمان بشود. روی پا بند نمی شدم. در اتاق که با شد، هر دو از جا پریدیم . نفهمیدم چه طوری خودم را رساندم .گوشه ی چادرم را انداختم روی دست امام . بعد دست امام را سفت گرفتم.، می بوسیدم، به سر و صورتم می کشیدم. امام من را نگاه می کرد. سرم را انداخته بودم پایین، ولی سنگینی نگاهش را حس می کردم. خطبه ی عقد را که خواندند ،مصطفی گفت« آقا ما رو نصیحت کنین.» امام برگشت به من نگاه کرد و گفت « از خدا می خوام که بهت صبر بده.»



۸۳- اول عروسی علی، بعد عروسی ما. علی که جا به جا شد، ما هم عروسی می گیریم. برای عروسی علی کارت سفارش داده بود. کارتها را که آورد، دیدم اسم خودش روی کارت ها است. می خندید. می گفت « فکر کنم اشتباه شده.»


۸۴- یک کارت برای امام رضا ،مشهد . یک کارت برای امام زمان، مسجد جمکران . یک کارت برای حضرت معصومه،قم .این یکی را خودش برده بود انداخته بود توی ضریح . « چرا دعوت شما را رد کنیم؟ چرا به عروسی شما نیاییم؟ کی بهتر از شما؟ ببین همه آمدیم. شما عزیز ما هستی .» حضرت زهرا آمده بود به خوابش ، درست قبل از عروسی




۸۵
- شب تا صبح نخوابید. نماز می خواند.دعا می کرد. گریه می کرد. می گفت« من شهید می شم. » گفتم « مصطفی . این حرف ها رو بگذار کنار . بگیر بخواب نصفه شبی .» گفت « نه . به جان خودم شهید می شم. می دونم وقتش رسیده .» ول کن نبود. چشم هایش سرخ شده بود . گریه اش بند نیم آمد. صبح موقع رفتن، گفت «چند وقت دیگه عروسیه . باید قول بدی می آی.» گفتم « این همه گریه و زاری می کنی، می گی می خوام شهید بشم. دیگه زن گرفتنت چیه؟» گفت« خانمم سیده . می خواهم « به حضرت زهرا محرم باشم. شاید به صورتم نگاه کند.»


۸۶ با لباس سپاه که نمی شه ؟ - چرا نمی شه ؟ مگه لباس سپاه چشه ؟ - طوریش نیست، ولی شب عروسی آدم باید کت و شلوار دامادی بپوشه ! – من که می گم نه! پول اضافی خرج کردنه. ولی اگر مادر اصرار داره. حرفی ندارم.



۸۷ ظهر هم که گذشت . هنوز بر نگشته. اگر الان پیدایش نشه، دیگه نمی رسه حاضر بشه. همه منتظرش بودند. صبح زود با موتور آمده بودند دنبالش. رفته بود، تا حالا برنگشته بود. چشم های قرمز و ورم کرده ، سر و وضع خاکی ، رنگ و روی پریده،بی حال بی حال. تکیه داده بود به دیوار حیاط!همه ریختند سرش «کجا بودی ؟همه رو نگران کردی! نا سلامتی امشب ، شب عروسیته ! باید بری کت و شلوارت رو بگیری. حاضر شی . صدتا کار دیگه داریم!» همین طور سرش را انداخته پایین و گوش می داد. –یکی از بچه ها را آورده بودند. وصیت کرده بود من براش نماز بخونم و تو قبر بذارمش.


۸۸- کت و شلوار را برای تو گرفته بودم،برای شب عروسیت . من که راضی نبودم! – مادر ! عروسی اون زود تر ازمن بود....- مگه چند بار قراره تو داماد بشی؟ خب من هم آرزو داشتم دادم برات کت و شلوار دوزند. هیچ کس حریفش نبود. بالاخره به اصرار مادر ، به هرزحمتی بود راضی شد که همان یک شب کت و شلوار را پس بگیرد. همان نصفه شب بعد از عروسی ،لباس را لای یک بقچه پیچید،داد دست علی که « همین الان ببر پسش بده.»


۸۹- شب عروسی مصطفی بود. شب سال رسول هم. ننه می گفت« لباس مشکی رو در نمی آرم.» «مادر ! امشب شب عروسی مصطفی هم هست. نمی شه که جلوی مهمون ها با ین لباس بیایی.» گریه ی مادر بند نمی آمد. مثل این که میدانست امشب،شب عروسی مصطفی هم نیست. مصطفی که خبردار شد،یک پیراهن خرید. مادر را بغل کرد. صورتش را بوسید. گفت« بیا این رو بپوش با هم عکس بندازیم.»



۹۰- پایش را که از ماشین پایین گذاشت، چشمش افتاد به حجله ی رسول ،درست سر خیابون . بغض کرد. صورتش داغ شد . انگار غم عالم ریخت توی دلش. عروس را از ماشین پیاده کرد. همه کف میزدند. داد می زد«مگه شما نمی دونید؟ امشب شب سال رسوله.» گریه می کرد. داد می زد. تو حال خودش نبود. بلند گو را گرفت دستش .انگار شب قبل ازعملیات است و دارد برای بچه ها اتمام حجت میکند. اشک همه را در آورد . می گفت «امشب شب عروسی من نیست. عروسی من وقتیه که توی خون خودم غلت بزنم.»

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

۹۱- این خط های صاف را می بینی این طرف دستت؟ - از کی تا حالا کف بین هم شدی؟ - حالا بقیه ش و گوش کن. خط های صاف این طرف می گه من همین زودی ها شهید می شم. خط های اون ور میگه تو با یکی بهتر از من ازدواج می کنی . دستم را از دستش کشیدم بیرون .عصبانی شدم. بغض کردم. رویم را برگرداندم .خیره شده بود به صورت من.آخرین نگاه هایش بود


۹۲- ماشین آمده بود دم در ،دنبالش .پوتین هایش راواکس زده بودم. ساکش رابسته بودم. تازه سه روز بودکه مرد زندگیم شده بود. تند تند اشک های صورتم رابا پشت دست پاک می کردم. مادر آمد . گریه می کرد. – مادر حالا زود نبود بری؟ آخه تازه روز سومه. علی آقا گوشه ی حیاط گریه می کرد. خودش هم گریه ش گرفته بود. دستم راگذاشت توی دست مادر،نگاهش را دزدید. سرش راانداخت پاین و گفت « دلم می خواد دختر خوبی برای مادرم باشی.»


۹۳- دستم راکشید، بردگوشه ی حیاط . گفت «این پاکت ها را به آدرس هایی که روشون نوشته م برسون.وقت نشد خودم برسونمشون زحمتش میافته گردن تو.» پول هایی که برای کادوی عروسیش جمع شده بود، تقسیم کرده بود . هر پاکت برای یک خانواده ی شهید.


۹۴- گفت«من سه روز بعد عروسی بر میگردم. تو هم اگر می آی ، یاعلی.» گفتم «حالا چه خبریه به این زود ی؟ توعروسیت رو راه بنداز تا ببینم چی می شه.» گفت « باور کن جدی می گم. عروسی که تموم شه،سه روز بعدش بر می گردم. » بعد ازعروسی زنگ زد . گفت « دارم می رم. می آی بریم؟» گفتم «تو دیگه کی هستی؟ سه روز نشده خانمت رو کجا می خوای بذاری بری؟» گفت « می رم . اون وقت دلت میسوزه ها.» باورم نشد.باخودم گفتم«امروز وفردا می کنم. معطل می کنم. اون هم بی خیال رفتن می شه.» رفتم سراغش . رفته بود. همان روز سوم رفته بود. دیگر ندیدمش.

[حسنعلی ابراهیمی سعید]

۹۴ گوشه ی چادر را بالا زد ، آمد کنار علی نشست. گفت « من هم می آم.» - با اجازه ی کی؟ - با اجازه خودم. علی دست هایش را بالا پایین می برد. توضیح می داد . می گفت « الان من دیگه برادر کوچک شما نیستم. فرمان ده گردانم. اجازه نمی دم شما بیایید.» اخم هایش را کرد توی هم. یک نگاه به سر تا پایش انداخت. گفت« چه غلط ها!» - بالا خره من فرمان ده هستم یانیستم؟ خب اجازه نمی دم دیگه. سرش را پایین انداخت . چیزی نگفت. بلند شد؛ رفت. با چند نفر از رفقایش رفته بودند یک گردان دیگر ؛ جاییکه علی فرماندهشان نباشد.

۹۵ روی یک
95 روی یک تپه ی سنگی ، بالا ی شیار،یک گوشه ی دنجی ، یک حال خوبی پیدا کرده بود. تنهای تنها نشسته بود. قرآن می خواند. عمامه گذاشته بود. معمولا تویخط عمامه نداشت. انگار نه انگار زیرآن همه آتش نشسته . آرام و ساکت بود. مثل این که توی مسجد قرآن می خواند. شب بعد ،بدون عمامه ،بدون سمت ،مثل یک بسیجی ، اول ستون می رفت عملیات.
۹۶- کیه اون جلو سرش را انداخته پایین داره می ره؟ آهای اخوی! برو تو ستون. به روی خود نیمآورد.دویدم تا اول ستون دستش را از پشت کشیدم «مگه با تو نیستم؟ بیا برو تو ستون.» برگشت . یک نگاه به مسر تا پایم انداخت. چیزی نگفت. – ببخشید آقا مصطفی . شرمنده نشناختمتون. شما این جا چی کار می کنید؟ دخت و لباس دامادی رو درنیاورده، کجا بلند شده ید اومده ید ؟ این دفعه رو دیگه نمیذارم بیایید. حرف هایم را نیم شنید. فقط می گفت« من باید امشب بیام.» ژه سه را برداشتم . ضامنش را کشیدم . پایش رانشانه رفتم. بی سیم چی صدایم زد. قسمت نبود برگردد انگار.
۹۷- از هر طر ف محاصره شده بودیم. ما پایین تپه ،آن ها بالا ی تپه . بسته بودندمان به رگبار. چند تا بی سیم چی اینطرف تپه ؛ مصطفی و سه نفر دیگر هم آن طرف. دیگر کسی سر پا نبود. سپیده زده بود .دید خوبی پیدا کردند. یک تیربارچی از بالای تپه بستمان به رگبار . گوشم راگذاشتم روی قلبش .صدایی نمی آمد.
۹۸- رویش را کرده بود طرف تپه ی برهانی. همان جایی که مصطفی شهید شده بود. چشم بر نمی داشت . خیره خیره اشک می ریخت . زیارت عاشورا . با صد تا لعن و صدتا سلامش . گریه می کرد. حجره ی قم یادش افتاده بود؛ درس خواندنشان،شب زنده داریشان،اعلامیه پخش کردن هایشان. نفسش بالا نمی آمد . از تپه پایین آمد،وضو گرفت برای نماز ظهر . همان جا یک خمپاره خورد کنارش . بچه ها می گفتند « رحمت دوری مصطفی را ندید.»
۹۹- دستش را انداخته بود دور گردنم . سرش راگذاشته بود روی شانه ام. هق هق گریه میکرد. نفسش بالا نمی امد. انگار منتظر بود یکی بیاید بنشیند؛ باهم گریه کنند . تا آن روز حاج حسین را آنطور ندیده بودم .آن شب همه گریه می کدند. بچه ها یاد شب های افتاده بودند که مصطفی برایشان دعا می خواند . هرکی یک گوشه ای را گیر آورده بود،برایش زیارت عاشورا می خواند . دعای توسل می خواند.
100- بعداز نماز استخاره کردیم و زدیم به تپه ی برهانی . حاج حسین بچه ها را فرستاد بروند جنازه ها را بیاورند . سری اول صد و پانزده شهید آوردیم.مصطفی نبود . فردا صبح بیست و پنج شهید دیگر آوردیم. باز هم نبود . منطقه دست عراقی ها بود. چند بار دیگر هم عملیات شد،ولی مصطفی برنگشت که برنگشت. جنگ که تمام شد ، رفتیم دنبالشان روی تپه ی برهانی؛ توی همان شیار. همه جای تپه را گشتیم.؛ نبود ! سه نفر هم راهش پیدا شدند، ولی از خودش خبری نشد.



منبع:http://warhistory.ir/index.php/commanders?start=10
کتاب ردانی پور، انتشارات روایت فتح، وبلاگ صد خاطره