محامین * یالثارات الحسین *
02-09-2012, 16:58
مردم سه دسته اند؛ يك دسته را فقط خدا مى پذيرد و يك دسته را فقط شيطان ، دسته سوم را نه خدا مى پذيرد و نه شيطان!
آن دسته اى كه نه مورد قبول شيطان و نه مورد قبول خدا هستند، كسانى اند كه با آبروى مردم بازى مى كنند و با هر وسيله ممكن مى خواهند حيثيت و آبروى مؤمنان را بريزند.
يكى از صفات بسيار زشت و ناپسندى كه قرآن هم بارها آن را نهى كرده، ريختن آبروى مردم است و حتى براى آن، وعده عذاب و مجازات داده شده.
بردن حيثيت و آبرو، ممكن است از چند راه باشد يا با مسخره كردن مردم و خنداندن عده اى از دوستان باشد تا وسيله تفريحى فراهم شود كه نتيجه اش خود را برتر و ديگران را پست تر شمردن است.
ممكن است از راه ايجاد بدبينى و بدگمانى در ميان ديگران باشد، كه اين صفت نه تنها به طرف مقابل و حيثيت او لطمه وارد مى كند، بلكه براى خود او نيز بلايى است بزرگ؛ زيرا سبب مى شود او از چشم مردم بيفتد. چنان كه اميرالمؤمنين(عليه السلام) مى فرمايد: كسى كه به مردم گمان بد داشته باشد از همه كس مى ترسد و وحشت دارد.
ممكن است آبرو بردن از راه غيبت كردن ديگران باشد و اين از بزرگ ترين گناهان شمرده شده. گناه آن از عمل زنا بالاتر است! چه غيبت با زبان باشد، چه با چشم و ابرو و اشاره.
ممكن است از راه جست و جو كردن از كار ديگران، و به دست آوردن اسرار و افشاى آنها باشد. كه آيات و روايات زيادى در نهى از آن وارد شده. (1)
ممكن است با القاب زشت و ناپسند حيثيت شخص را لكه دار نمود و آنها را با لقب هاى زشت تحقير و كوچك نمايد و آبروى مردم را ببرد.(2)
ممكن است اشخاص را مورد لعن و عيب جويى قرار دهد و با اين وسيله مردم را بى اعتبار كند.(3) كسانى كه با يكى از اين صفات، حيثيت و آبروى افراد را ببرند، جزو هيچ حزبى نخواهند بود، حتى حزب شيطان.
امام صادق(عليه السلام) در اين باره مى فرمايد:
كسى كه به منظور عيب جويى و ريختن آبروى مؤمنى، سخن بگويد تا او را از نظر مردم بيندازد، خداوند او را از ولايت خودش بيرون كرده، به سوى ولايت شيطان مى فرستد، و شيطان هم او را نمى پذيرد. (4)
منابع:
1 و 2 و 3- سوره حجرات، آیه 10 و 11
تفسير نمونه ، ج 22، ص 191
آن دسته اى كه نه مورد قبول شيطان و نه مورد قبول خدا هستند، كسانى اند كه با آبروى مردم بازى مى كنند و با هر وسيله ممكن مى خواهند حيثيت و آبروى مؤمنان را بريزند.
يكى از صفات بسيار زشت و ناپسندى كه قرآن هم بارها آن را نهى كرده، ريختن آبروى مردم است و حتى براى آن، وعده عذاب و مجازات داده شده.
بردن حيثيت و آبرو، ممكن است از چند راه باشد يا با مسخره كردن مردم و خنداندن عده اى از دوستان باشد تا وسيله تفريحى فراهم شود كه نتيجه اش خود را برتر و ديگران را پست تر شمردن است.
ممكن است از راه ايجاد بدبينى و بدگمانى در ميان ديگران باشد، كه اين صفت نه تنها به طرف مقابل و حيثيت او لطمه وارد مى كند، بلكه براى خود او نيز بلايى است بزرگ؛ زيرا سبب مى شود او از چشم مردم بيفتد. چنان كه اميرالمؤمنين(عليه السلام) مى فرمايد: كسى كه به مردم گمان بد داشته باشد از همه كس مى ترسد و وحشت دارد.
ممكن است آبرو بردن از راه غيبت كردن ديگران باشد و اين از بزرگ ترين گناهان شمرده شده. گناه آن از عمل زنا بالاتر است! چه غيبت با زبان باشد، چه با چشم و ابرو و اشاره.
ممكن است از راه جست و جو كردن از كار ديگران، و به دست آوردن اسرار و افشاى آنها باشد. كه آيات و روايات زيادى در نهى از آن وارد شده. (1)
ممكن است با القاب زشت و ناپسند حيثيت شخص را لكه دار نمود و آنها را با لقب هاى زشت تحقير و كوچك نمايد و آبروى مردم را ببرد.(2)
ممكن است اشخاص را مورد لعن و عيب جويى قرار دهد و با اين وسيله مردم را بى اعتبار كند.(3) كسانى كه با يكى از اين صفات، حيثيت و آبروى افراد را ببرند، جزو هيچ حزبى نخواهند بود، حتى حزب شيطان.
امام صادق(عليه السلام) در اين باره مى فرمايد:
كسى كه به منظور عيب جويى و ريختن آبروى مؤمنى، سخن بگويد تا او را از نظر مردم بيندازد، خداوند او را از ولايت خودش بيرون كرده، به سوى ولايت شيطان مى فرستد، و شيطان هم او را نمى پذيرد. (4)
منابع:
1 و 2 و 3- سوره حجرات، آیه 10 و 11
تفسير نمونه ، ج 22، ص 191