▌◆*◆▐ چرا باید دشمنان امام حسین علیه السلام را لعن کرد؟ ▌◆*◆▐

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/49682658050648822918.gif

چراباید دشمنان امام حسین علیه السلام را لعن کرد؟



https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/07215368474324281581.gif





به دنبال اين سؤال ممکن است سؤال ديگري پديد آيد که اين روزها بيشتر مطرح شده است، اغلب، اين پرسش را منافقان مطرح مي‏کنند، البته منافقان مدرن! آنها مي‏گويند که بسيار خوب، ما تا اين جا قبول کرديم که تاريخ امام حسين (ع) تاريخ مؤثر و حرکت ‏آفريني بوده است. همچنين دريافتيم که بايد آن را عميقاً به خاطر داشت، و به ياد امام حسين (ع) عزاداري کرد؛ تا اين جا را قبول داريم. اما شما در اين عزاداري‏هاي خود کار ديگري هم مي‏کنيد. علاوه بر اين که از امام حسين (ع) به نيکي ياد مي‏کنيد، و بر شهادت او گريه مي‏کنيد، بر دشمنان امام حسين (ع) هم لعن مي‏فرستيد. اين کار براي چيست و چرا دشمنان ابي‏عبدالله را لعن مي‏کنيد؟ اين کار نوعي خشونت و بدبيني است. اين يک نوع احساسات منفي است و با منش «انسان مدرن» نمي‏سازد. هنگامي که احساسات شما تحريک مي‏شود، برويد گريه و عزادري کنيد. اما چرا دشمنان را لعن مي‏کنيد؟

چرا مي‏گوييد «أَتَقَرَّبُ اِلي اللَّهِ بِالْبَرائَةِ مِنْ اَعْدائِک»، . من با تبري از دشمنان تو، به خدا تقرب مي‏جويم. چرا مقيد هستيد همواره در زيارت عاشورا صد مرتبه دشمنان امام حسين (ع) را لعن کنيد؟ بياييد فقط همان صد مرتبه سلام را بخوانيد. چرا بايداين همه لعن بگوييد و مردم را نسبت به ديگران بدبين کنيد و يا نسبت به ديگران احساسات منفي ايجاد کنيد؟ امروز زماني است که بايد با همه مردم با خوشي و شادي و لبخند رفتار کرد.

امروز بايد دم از زندگي زد، دم از شادي زد، دم از صلح و آشتي زد. اين روحيه لعن و تبري و پشت کردن به ديگران خشونت‏هايي است که به هزار و چهار صد سال پيش، يعني زماني که امام حسين عليه ‏السلام را کشتند برمي‏گردد و با آن زمان مناسبت دارد. اما امروز ديگر جامعه و مردم اين کارها را نمي‏پسندند. بياييد به جاي اينها راه آشتي را پيش بگيريد، و روي دشمنان هم لبخند بزنيد، به آنها هم محبت کنيد. مگر اسلام دين محبت، دين رأفت و رحمت نيست؟ اين چه کاري است که شما دائما لعن و بدگويي مي‏کنيد؟





https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif






اگر کساني واقعاً از روي جهل اين سؤال را مطرح کنند، جوابدادن به آنها مشکل نيست. اما احتمال قوي مي‏دهيم که بسياري از کساني که اين‏گونه سخن مي‏گويند، انديشه ‏هاي ديگري، و اغراض خاصي در سر دارند. احتمال دارد آنها از سياست‏هاي ديگري پيروي کنند، و يا نقشه‏ هايي را که ديگران کشيده‏ اند اجرا کنند.

البته ما فرض را بر اين مي‏گذاريم که اين سؤال عاقلانه و عالمانه‏اي ست که جواب آن هم بايد عالمانه باشد. صرف نظر از ارزش‏گذاري در مورد طرح اين‏گونه سؤال‏ها، فرض کنيد اگر نوجواني از ما سؤال کرد که چرا بايد قاتلان ابي‏عبدالله را لعن کرد؟

به جاي لعن‏هايي که در زيارت عاشورا مي‏خوانيد صد مرتبه ديگر هم باز بر امام حسين (ع) سلام بفرستيد. مگر سلام کردن براي سيدالشهداء (ع) ثواب ندارد؟ به جاي آن صدر مرتبه لعن، صد مرتبه سلام بفرستيد، چه عيبي دارد؟

اين همه لعن و بدگويي، فحش، ناسزا و اظهار برائت چه لزومي دارد؟




https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif






جواب علمي چنين سؤالي اين است که همان‏گونه که سرشت انسان فقط از شناخت ساخته شده است، تنها از احساسات و عواطف مثبت هم ساخته نشده است. آدميزاد موجودي است که من احساس مثبت و هم احساس منفي دارد. هم عواطف مثبت و هم عواطف منفي دارد. همان‏گونه که شادي در وجود ما هست، غم هم هست.

خدا ما را اين‏گونه آفريده است، هيچ انساني نمي‏تواند بي‏غم و يا بي‏شادي زندگي کند. همچنان که خدا استعداد خنديدن به ما داده استعداد گريه کردن هم به ما عطا فرموده است. در جاي خودش بايد خنديد و به جاي خود هم بايد گريست. تعطيل کردن بخشي از وجودمان، به اين معني است که از داده‏ هاي خدا در راه آنچه آفريده شده استفاده نکنيم. دليل اينکه خدا در ما گريه را قرار داده، اين است که در مواردي بايد گريه کرد. البته مورد آن را بايد پيدا کنيم، و الا استعداد گريه در وجود ما لغو خواهد بود. خ

دا چرا در انسان اين احساس را قرار داده است که به واسطه آن، حزن و اندوه پيدا مي‏کند و اشک از ديدگانش جاري مي‏شود؟ معلوم مي‏شود گريه کردن نيز در زندگي انسان جاي خود را دارد. گريه براي خدا، به انگيزه خوف از عذاب يا شوق به لقاي الهي و شوق به لقاي محبوب در تکامل انسان نقش دارد. انسان در اثر دلسوزي نسبت به محبوب مصيبت ديده خود، رقت پيدا مي‏کند؛ اين طبيعت انسان است که در مواردي بايد رقت قلب پيدا کند و در اثر آن گريه به سر دهد.






https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif



خداوند در ما محبت را آفريده است تا نسبت به کساني که به ما خدمت مي ‏کنند، نسبت به کساني که کمالي دارند، خواه کمال جسماني، يا کمال عقلاني يا رواني و يا عاطفي، به ابراز علاقه و محبت بپردازيم. هنگامي که انسان احساس مي‏کند در جايي کمالي و يا صاحب کمالي يافت مي‏شود، نسبت به آن کمال و صاحب کمال محبت پيدا مي‏کند.

علاوه بر آن در وجود انسان نقطه ‏ي مقابل محبت به نام بغض و دشمني قرار داده شده است. همان‏گونه که فطرت انسان بر اين است که کسي را که به او خدمت مي‏کند دوست بدارد، فطرتش نيز بر اين است که کسي را که به او ضرر مي‏زند دشمن بدارد. البته ضررهاي مادي دنيوي براي مؤمن اهميتي ندارد. چون اصل دنيا براي او ارزشي ندارد. اما دشمني که دين را از انسان بگيرد، دشمني که سعادت ابدي را از انسان بگيرد، آيا قابل اغماض است؟ قرآن مي‏فرمايد: «انَّ الشَّيْطانَ لَکُمْ عَدُّوٌ فَاتَّخِذُوهُ عَدُّواً»

شيطان دشمن شما است، شما هم بايد با او دشمني کنيد. با شيطان ديگر نمي‏شود لبخند زد و کنار آمد. وگرنه انسان هم مي‏شود شيطان. اگر بايد با اولياي خدا دوستي کرد، با دشمنان خدا هم بايد دشمني کرد. اين فطرت انساني است و عامل تکامل و سعادت انساني است. اگر «دشمني» با دشمنان خدا نباشد، به تدريج رفته رفته رفتار انسان به آنها دوستانه مي‏شود، و در اثر معاشرت، رفتار آنها را مي‏پذيرد و حرفهايشان را قبول مي‏کند. کم کم شيطان ديگري مثل آنها مي‏شود.

مي‏گوييد نه!




https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif




ببينيد قرآن چه مي‏فرمايد:
«وَ اِذا رَأَيْتَ الَّذينَ يَخُوضُونَ في آياتِنا فَأَعْرِضْ عَنْهُم حتّي يَخوضُوا في حَديثٍ غيرهِ».

چنانچه ببيني کساني نسبت به دين بدگويي و اهانت مي‏کنند، با سستي و با زبان مسخره و استهزا سخن مي‏گويند، به آنها نزديک نشو. هر چه گفتند، گوش نده تا زماني که به بحث ديگري بپردازند.

و در جاي ديگر مي‏فرمايد:
«وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَيْکُمْ في الْکتابِ أَنْ اِذا سَمِعْتُمْ آياتِ اللَّهِ يُکْفَرُ بِها وَ يُسْتَهْزَأُ بِها فَلا تَقْعُدوا مَعَهُمْ حتّي يخوضوا في حديثٍ غَيْرهِ»

بعد مي‏فرمايد اگر کساني اين نصيحت را گوش نکردند، بايد بدانند که عاقبت به آنها ملحق خواهند شد.
«اِنَّ اللَّهَ جامِعُ الْکافِرينَ وَالْمُنافِقينَ في جَهَنَّمَ جَميعاً»

سرانجام کساني که نسبت به استهزا کنندگان دين محبت مي‏ورزند و به آنها روي خوش نشان مي‏دهند اين است که تدريجاً حرفهاي استهزا کنندگان بر آنها اثر مي‏گذارد. وقتي حرفهايشان اثر کرد، در دلهايشان شک به وجود مي‏آيد. و اگر شک ايجاد شد، اظهار ايمان کردن نفاق مي‏شود.

انسان وقتي در دل ايمان ندارد اما در ظاهر بگويد من مسلمانم، اين عين نفاق است. قرآن مي‏فرمايد:
«اِنَّ اللَّه جامِعُ الْکافِرينَ وَالْمُنافِقينَ في جَهَنَّمَ جَميعاً»
چنين کساني که در دنيا به واسطه اثر همنشيني با کافران منافق مي‏شوند، در آخرت داخل جهنم با ايشان همنشين خواهند بود.






https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif





به عبارت ديگر، دشمني با دشمنان، سيستمي دفاعي در مقابل ضررها و خطرها ايجاد مي‏کند. بدن انسان همان‏گونه که عامل جاذبه‏اي دارد که موارد مفيد را جذب مي‏کند، يک سيستم دفاعي نيز دارد که سموم و ميکرب‏ها را دفع مي‏کند، سيستمي که با ميکرب مبارزه مي‏کند و آنها را مي‏کشد. کار گلبول‏هاي سفيد همين است. اگر سيستم دفاعي بدن ضعيف شد، ميکرب‏ها رشد مي‏کنند. رشد ميکرب‏ها به بيماري انسان منجر مي‏شود و انسان بيمار ممکن است با مرگ روبه‏ رو شود.

اگر بگوييم ورود ميکروب به بدن ايرادي ندارد! به ميکرب خوش آمد گفته و بگوييم مهمان هستيد! احترامتان واجب است! آيا در اين صورت بدن سالم مي‏ماند؟ بايد ميکرب را از بين برد. اين سنت الهي است. اين تدبير و حکمت الهي است که براي هر موجود زنده‏اي دو سيستم در نظر گرفته است، يک سيستم براي جذب و ديگري سيستم دفع. همانطور که جذب مواد مورد نياز، براي رشد هر موجود زنده‏اي لازم است، دفع سموم و مواد مضر از بدن هم لازم است. اگر انسان سموم را دفع نکند، نمي‏تواند به حيات خود ادامه دهد.

موجودات زنده قوه دافعه دارند. اين قوه دافعه به خصوص در حيوانات و انسان همين نقش را ايفا مي‏کند. چيزهايي که براي بدن مضر است بايد بيرون ريخت. دستگاه‏هايي در بدن وجود دارند نظير کليه، مثانه، و... که اين کار را به طور عادي انجام مي‏دهند. گاهي هم وقتي ميکروب‏هاي خارجي حمله ‏ور مي‏شوند، بايد گلبول‏هاي سفيد فعال شوند و با آنها بجنگند تا آنها را کشته و از بدن بيرون بريزند.

در روح انسان نيز بايد چنين استعدادي وجود داشته باشد. بايد يک عامل جاذبه رواني داشته باشيم تا از کساني که براي ما مفيد هستند خوشمان بيايد، دوستشان بداريم، به آنها نزديک شويم، از آنان علم، کمال، ادب، معرفت و اخلاق فرابگيريم.






https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/90296472501620344653.gif

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif






براي اين که وقتي به آنها نزديک مي‏شود از آنها استفاده مي‏کند. نسبت به خوباني که منشأ کمال هستند، و در پيشرفت جامعه مؤثر هستند بايد ابراز دوستي کرد، و در مقابل، بايد عملاً با کساني که براي سرنوشت جامعه مضر دشمني کرد:
«قَدْ کانَتْ لَکُمْ اُسْوُةٌ حَسَنَةٌ في اِبْراهيمَ وَالَّذينَ مَعَهُ اِذْ قالُوا لِقَوْمِهِمْ اِنَّا بُرَئاءُ مِنْکُمْ وَ مِمّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ، کَفَرْنا بِکُمْ وَ بَدا بَيْنَنا وَ بَيْنَکُمْ الْعَداوَةُ وَ الْبَغْضاءُ اَبَداً حَتَّي تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ»

قرآن مي‏فرمايد شما بايد به حضرت ابراهيم عليه ‏السلام و ياران او تأسي کنيد. مي‏دانيد که حضرت ابراهيم (ع) در فرهنگ اسلامي جايگاه بسيار رفيعي دارد. پيغمبر اکرم صلي الله عليه ‏و آله هم مي‏ فرمودند من تابع ابراهيم هستم. اسلام هم نامي است که حضرت ابراهيم (ع) به اين دين و آيين داد: «هُوَ سَمَّاکُم الْمُسْلِمينَ مِنْ قِبْل» خداوند مي‏فرمايند شما بايد به ابراهيم (ع) تأسي کنيد.

کار ابراهيم (ع) چه بود؟ ابراهيم (ع) و يارانش به بت‏پرستاني که با آنها دشمني مي‏کردند و ايشان را از شهر و ديار خود بيرون راندند گفتند: «اِنَّا بُرَئاءٌ مَنْکُمْ» ما از شما بيزاريم. اعلان برائت کردند. بعد به اين هم اکتفا نمي‏کند. مي‏فرمايند بين ما و شما تا روز قيامت دشمني و کينه برقرار است،مگر اين که دست از خيانتکاري خود برداريد.

اين که ما نسبت به دشمنان اسلام و شيطان بزرگ اين قدر کينه داريم و اجازه نمي‏دهيم شعار «مرگ بر آمريکا» حذف شود، تاسي به حضرت ابراهيم عليه‏ السلام است. قرآن مي‏ فرمايد شما بايد از ابراهيم (ع) ياد بگيريد و صريحاً بگوييد مگر در دشمن اسلام، و عداوت و دشمني خود را نسبت به دشمنان دين اعلام کنيد. همه موارد، جاي لبخند نيست. در بعضي موارد بايد عبوس بود، بايد اخم کرد، بايد صريحاً گفت ما دشمن شماييم، ما آشتي نمي‏ کنيم، مگر دست از خيانت برداريد. اين دستور قرآن است. سابقاً مي‏گفتند فروع دين ده تا است.




https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif






چرا انسان بايد افراد و امور پسنديده را دوست دارد؟ بعد از «امر به معروف»و «نهي از منکر» دو فرع «تولي» و «تبرّي» را نيز جزء فروع دين به حساب مي‏ آوردند.

يعني از جمله واجباتي که همه مسلمانها بايد توجه داشته باشند و به آنها عمل کنند، اين است که بايد دوستان خدا را دوست بدارند و با دشمنان خدا نيز دشمني کنند.

تنها دوستي دوستان خدا کافي نيست؛ اگر دشمني با دشمنان خدا نباشد، دوستي دوستان هم از بين خواهد رفت. اگر سيستم دفاعي بدن نباشد، آن سيستم جذب هم، نابود خواهد شد. آنچه مهم است اين است که ما جاي جذب و دفع را درست بشناسيم.






https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif




گاهي متأسفانه امور متشبه مي‏شود.

در موردي که بايد جذب کنيم عملاً به دفع مي‏پردازيم. کسي که از روي ناداني سخني به اشتباه و خطا گفته و لغزشي براي او پيش آمده و بعد هم پشيمان گرديده است، و يا اگر براي او توضيح دهيم، از روي انصاف قبول خواهد کرد، نسبت به چنين کسي نبايد دشمني کرد.

صرف اين که کسي مرتکب گناهي شد، نبايد او را از جامعه طرد کرد، بلکه بايد در صدد اصلاح او برآييم. او بيماري است که بايد به پرستاري‏اش پرداخت. در اين مورد جاي اظهار دشمني نيست. مگر کسي که تعمد داشته باشد و علناً گناه را در جامعه رواج دهد. اين ديگر خيانت است، تعمد و خيانت و پليدي است. بايد با چنين شخصي دشمني کرد.

اما اگر کسي اشتباهاً مرتکب گناهي شده است، بايد با مهرباني با او رفتار کرد. نبايد آبروي او را ريخت، بلکه بايد در اصلاح او سعي کرد. او مشکل دارد و بايد مشکلش را حل کرد.

اما در مورد دشمنان غدار، کينه‏ توز و قسم خورده، خداوند مي‏فرمايند: «وَ لَنْ تَرْضي عَنْکَ الْيَهُودُ وَ لا النَّصاري حتَّي تَتَّبِعَ مَلّتَهُم»، تا دست از انقلابتان برنداريد، آمريکا از شما راضي نخواهد شد. هر روز لازم است تأمل کنيم که آشتي با چنين کساني يعني چه؟ لبخند به روي آنان يعني چه؟ بايد با نهايت غضب، خشونت، تندي و عبوسي با اينها برخورد کرد. بايد مرگ را بر سر اينها باريد، چون آنان جز به مرگ ما راضي نيستند، نه تنها به مرگ بدن ما، بلکه تنها به مرگ روح ما، به مرگ دين ما راضي مي‏شوند.







https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif




حاصل سخن اينکه، بزرگداشت مراسم سيدالشهداء عليه‏ السلام بازسازي حيات حسيني است، تا از آن حيات به نحو احسن استفاده شود نبايد به بحثهاي علمي اکتفا شود. چون انسان به برانگيخته شدن عواطف و احساسات احتياج دارد. نبايد به عواطف مثبت، به شادي، به خنده، بسنده کرد، زيرا زنده نگه داشتن خاطره سيدالشهداء (ع) و مظلوميت او از راه احساسات شورانگيز حزن و گريه و سوگواري امکان دارد.

و بالاخره همراه با آن همه درود و سلام و عرض ارادت به خاک پاي حسيني و به خاک قبر حسيني، بايد بر دشمن حسين (ع) و دشمن اسلام و دشمنان خدا لعن و نفرين کرد. تنها سلام و درود مشکل را حل نمي‏کند. ما نمي‏توانيم از برکات حسيني استفاده کنيم، مگر اين که اول دشمنان او را لعن کنيم، بعد بر او سلام بفرستيم.

قرآن هم اول مي‏فرمايد: «أَشِدَّاءُ عَلَي الْکُفَّار»، بعد مي‏فرمايد: «رُحَماءُ بَيْنَهُم». پس در کنار سلام، بايد لعن هم باشد. در کنار ولايت، تبرّي و اظهار دشمني نسبت به دشمنان اسلام نيز بايد باشد. اگر اين‏گونه شديم، حسيني هستيم؛ وگرنه بي‏ جهت خودمان را به حسين (ع) نسبت ندهيم.

آیت الله مصباح یزدی




https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/13077406219889750704.gif