▐ ♥ ▬*♥*▬♥▐ جهات منفی و ناپسند نوروز ▐ ♥ ▬*♥*▬♥▐

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/90346603025444139996.gif

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/36399638501799134992.gif

▐*♥*▐ جهات منفی و ناپسند نوروز ▐*♥*▐

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/90278156932699889454.gif



همان طور که همه بخوبی میدانید صله ارحام، دستگيرى از فقرا و احترام سالمندان و تفقّد از ايتام و اصلاح بين برادران دينى و... از جنبه هاى بسيار مثبت عيد نوروز و مورد تاييد و تاكيد اسلام است؛ ولى در مقابل، بعضى رفت و آمدهاى عيد نوروز منجر به گناه و معصيت مى شود، كه بايد به آنها توجه و از بروز آنها اجتناب كرد، تا ايام عيد به گناه آلوده نگردد.
مولى الموحدين على عليه السلام فرمود:
كُلُّ يَوْمٍ لايُعْصَى اللَّه فَهُوَ عِيدٌ؛(1)
هر روزى كه در آن گناه و معصيت پروردگار نشود، آن روز عيد است.»

ان شاءالله در پست های بعدی به جهات منفی نوروز اشاره خواهیم کرد







https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/90278156932699889454.gif

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

اسراف


https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/90278156932699889454.gif

در دستورات اسلامی، بر پذیرایی از میهمان تأکید فراوانی شده است؛
اَمّا در مقابل، اسراف و ریخت و پاش به شدت نهی شده است.

اسراف در لغت معنی وسیعی دارد که هر گونه تجاوز و تعدّی از حد را شامل می شود،
اگر چه غالبا در مورد بخششها و هزینه ها و مخارج به کار می رود.

البته باید توجه داشت که علی رغم تصور عمومی، صرفه جویی و عدم اسراف،
کم مصرف کردن نیست بلکه درست و بجا استفاده کردن است.

اسراف یکی از اعمال مذموم از دیدگاه قرآن و سنت است.

قرآن مجید با نهی از اسراف می فرماید:
«وَ لا تُسْرِفُوا إِنَّهُ لا یُحِبُّ الْمُسْرِفینَ»؛
«اسراف نکنید که خداوند مسرفان را دوست ندارد.»

و نیز با تعبیری تکان دهنده تر می فرماید:
«وَ أَنَّ الْمُسْرِفینَ هُمْ أَصْحابُ النّارِ»؛
«اسرافکاران اهل آتشند.»

ائمه اطهار علیهم السلام نیز نهی از اسراف را مورد سفارش قرار داده
و اسراف را موجب فقر و کم شدن مال بسیار بر شمرده اند.

امام علی علیه السلام می فرماید:
«اَلاِْسْرَافُ یُفْنِی الْجَزیلَ؛
اسراف ثروت زیاد را بر باد می دهد.»

همچنین می فرماید:
«لِلْمُسْرِفِ ثَلَاثُ عَلَامَاتٍ یَأْکُلُ مَا لَیْسَ لَهُ وَ یَلْبَسُ مَا لَیْسَ لَهُ وَ یَشْتَرِی مَا لَیْسَ لَهُ؛
اسراف کار سه نشانه دارد: آنچه فراخور حالش نیست، می خورد و آنچه در شأن او نیست
می پوشد و آنچه در شأن او نیست (و به آن نیاز ندارد) می خرد.»

و امام صادق علیه السلام می فرماید:
«أَدْنَی الْإِسْرَافِ هِرَاقَةُ فَضْلِ الْإِنَاءِ وَ ابْتِذَالُ ثَوْبِ الصَّوْنِ؛
کم ترین حد اسراف [و زیاده روی]، به دور ریختن ته مانده ظرف
(آب و غذا) و تبدیل لباس بیرون به لباس خانه و دم دستی است.»


https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/90278156932699889454.gif

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

لهو و لعب


https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/90278156932699889454.gif

یکی از نیازهای انسان، نیاز به تفریح و سرگرمی است.
دین مبین اسلام این نیاز را مورد تأیید قرار داده است.

رسول خدا صلی الله علیه و آله می فرماید:
«اُلْهُو وَ الْعَبُوا فَاِنّی اَکْرَهُ اَنْ یُریَ فِی دِینِکُمْ غِلْظَةٌ؛
سرگرمی داشته باشید و تفریح کنید چرا
که خوش ندارم در دین شما درشتی و سختی دیده شود.»

در روایات متعدّدی بر گردش، شوخی، و برخی تفریحات و مسابقات
مثل شنا، اسب سواری، تیراندازی و کُشتی تأکید فراوانی شده است.

در مقابل، اسلام انسانها را از تفریحاتی که انسان را از یاد خدا
دور می سازد، منع می کند. چنین اموری که به ظاهر تفریح نام نهاده می شود،
در قرآن و روایات به لهو و لعب تعبیر شده است.

علامه طباطبایی در ذیل آیه 64 سوره عنکبوت می فرماید:
«لهو به معنای هرچیز و هرکار بیهوده ای است که انسان را از کار مهم و مفیدش
باز بدارد و به خود مشغول سازد، و لعب کار و یا کارهای منظمی است که با نظم خیالی
و برای غرض خیالی انجام می شود؛

مثل بازی بچه ها که عده ای با حرص و شور و هیجان عجیبی یک بازی
را شروع می کنند و بر سرِ بازی داد و فریاد راه می اندازند، ولی زو
د از آن سیر شده و از هم جدا می شوند.»

امام علی علیه السلام می فرماید:
«اُهْجُرِ اللَّهْوَ فَاِنَّکَ لَمْ تُخْلَقْ عَبَثا فَتَلْهُو وَ لَمْ تُتْرَکْ سُدیً فَتَلْغُو؛
از سرگرمی [و کارهای غفلت آور] دوری کن؛
زیرا تو بیهوده آفریده نشده ای تا در نتیجه به سرگرمی بپردازی
و مهمل رها نشده ای تا بیهودگی کنی.»

و امام باقر علیه السلام می فرماید:
«لَا یَغُرَّکَ النَّاسُ عَنْ نَفْسِکَ فَإِنَّ الْأَمْرَ یَصِلُ إِلَیْکَ دُونَهُمْ وَ لَا تَقْطَعَنَّ نَهَارَکَ بِکَذَا
وَ کَذَا فَإِنَّ مَعَکَ مَنْ یَحْفَظُ عَلَیْک؛ مبادا مردم تو را از خودت غافل گردانند؛

زیرا نتیجه آن به خودت می رسد نه به آنها، و روز خود را با چه و چه
(کارهای بیهوده) سپری مکن؛ اعیاد، بهترین زمان و فرصتهایی مغتنم برای ایجاد صلح و
صفا و آشتی میان انسانهاست. چرا که طبیعت عید، تغییر و تحوّل و زدودن کدورتها
و افزایش نشاط و شادابی و صلح و صفا است

زیرا همراه تو کسی است که آنچه از تو سر می زند ثبت می کند.»

همچنین امام علی علیه السلام می فرماید:
«مَجَالِسُ اللَّهْوِ تُفْسِدُ الایمَانَ؛
مجالس لهو [و گناه] ایمان را فاسد می کند.»


https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/90278156932699889454.gif

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

غیبت

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/90278156932699889454.gif



ج. غیبت


یکی دیگر از مفاسد بعضی جمعها، غیبت دیگران می باشد.
این آفت زیانبار زبان، از گناهان کبیره به شمار رفته و از جمله گناهانی
است که خداوند آن را نمی بخشد، مگر آنکه فرد مورد غیبت آن را ببخشد،


چنانکه رسول خداصلی الله علیه وآله فرمود:
«إِیَّاکُمْ وَ الْغَیْبَةَ فَإِنَّ الْغَیْبَةَ أَشَدُّ مِنَ الزِّنَا
إِنَّ الرَّجُلَ قَدْ یَزْنِی وَ یَتُوبُ فَیَتُوبُ اللَّهُ عَلَیْهِ وَ
إِنَّ صَاحِبَ الْغَیْبَةِ لَا یُغْفَرُ لَهُ حَتَّی یَغْفِرَ لَهُ
صَاحِبُهُ؛(13)

از غیبت بپرهیزید که غیبت از زنا بدتر است؛ زیرا زناکار ممکن است توبه
کند و خدا توبه او را بپذیرد، اما غیبت کننده مورد عفو قرار نمی گیرد مگر
اینکه طرف او (غیبت شونده) راضی شود.»


امام علی علیه السلام می فرماید:
«اَبْغَضُ الْخَلائِقِ اِلَی ا للَّهِ الْمُغْتَابُ؛(14)
دشمن ترین خلائق در نزد خدا، غیبت کننده است.»


البته این گناه شامل شنونده غیبت نیز می شود؛ چنانکه فرمود:
«اَلسَّامِعُ لِلْغَیْبَةِ کَالْمُغْتَابِ؛(15) شنونده غیبت نیز همانند غیبت کننده است.»


امید است با استفاده از فرصتهای طلایی پیش گفته و پرهیز از اموری که
انسان را به گناه می آلاید، رضای خدا را کسب کرده، ایّام به کامتان گردد.


https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/90278156932699889454.gif

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/90278156932699889454.gif


پی نوشت ها:

1) نهج البلاغه، سیدرضی، ترجمه محمد دشتی، مؤسسه تحقیقاتی امیرالمؤمنین علیه السلام، 1384، قصار 428.
2) انعام/ 141.
3) غافر/ 43.
4) فروع الکافی، کلینی، علی اکبر غفاری، دار الاضواء، بیروت، ج 4، ص 53.
5) تصنیف غررالحکم و دررالکلم، مصطفی درایتی، انتشارات دفتر تبلیغات قم، چاپ دوم، 1378 ش، ص 359.
6) بحار الانوار، محمدباقر مجلسی، مؤسسه الوفاء، بیروت، چ دوم، ج 72، ص 304.
7) همان.

http://www.maheno.net/application/modules/Wall/externals/images/smiles/cool.png نهج الفصاحه، ابوالقاسم پاینده، دنیای دانش، سوم، تهران، 1380، ص 259.
9) تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، سیدمحمد باقر موسوی همدانی، جامعه مدرسین، ج 16، ص 224.
10) تصنیف غررالحکم و دررالکلم، مصطفی درایتی، انتشارات دفتر تبلیغات، چ دوم، 1378، ص 460.
11) بحار الانوار، محمدباقر مجلسی، الوفاء، بیروت، چ دوم، ج 75، ص 184.
12) غرر الحکم، ج 6، ص 134.
13) بحارالأنوار، ج 72، ص 222.
14) غرر الحکم، ج 2، ص 424.
15) همان، ج 1، ص 307.

منبع : سایت ذی طوی



https://www.ayehayeentezar.com/gallery/images/90278156932699889454.gif