معمار
13-10-2013, 13:51
امام صادق علیه السلام طی روایتی چهار راه حل برای رهایی از مشکلات و پناه بردن به ذات الهی را به بندگان آموزش داده اند :
َ عَنِ الصَّادِقِ ع قَالَ عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ. وَ عَسَى مُوجِبَه.(امالی الصدوق ص 6)
حضرت امام صادق عليه السلام فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى ترسد، چرا به چهار چيز پناه نمى برد:
1-تعجب مى كنم از كسى كه از دشمن مى ترسد، چرا به ذكر: حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ يعنى: خدا ما را بس است و او بهترين پشتيبان است. پناه نمىبرد، زيرا من شنيدم كه خداى بلند مرتبه مى فرمايد: «آنان با نعمت و بخشش الهى بازگشتند در حالى كه هيچ بدى به آنان نرسيد».
2-تعجب مى كنم از كسى كه گرفتار است، چگونه به ذكر: لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ يعنى: خدايى جز تو نيست، تو منزهى و من از ستمگارانم. پناه نمى برد، زيرا من شنيدم كه خداى بلند مرتبه پس از اين ذكر مى فرمايد: «ما او را اجابت كرديم، و او را از اندوه رهانيديم، و مؤمنان را نيز مى رهانيم.
3- تعجب مى كنم از كسى كه حيله به او زده شده است، چگونه به اين دعا پناه نمى برد: «وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ، يعنى كار خود را به خداوند واگذار مى كنم كه او آگاه به بندگان است، زيرا من شنيدم كه خداوند در باره گوينده اين ذكر مى فرمايد: «خداوند او را از نيرنگ‌هاى زشت آنان حفظ نمود».
4- در تعجبم از كسى كه دنيا و زينتهاى آن را مى خواهد، چگونه به اين ذكر پناه نمى برد: ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ، يعنى تنها آن چه را خدا بخواهد انجام مى شود، هيچ نيرويى جز از طرف خداوند نيست، زيرا من شنيدم خداوند بلند مرتبه در باره گوينده آن مى فرمايد: «اگر معتقد هستى كه من كمتر از تو مال و فرزند دارم، پس اميدوارم پروردگارم بهتر از ثروت تو به من دهد»
َ عَنِ الصَّادِقِ ع قَالَ عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ. وَ عَسَى مُوجِبَه.(امالی الصدوق ص 6)
حضرت امام صادق عليه السلام فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى ترسد، چرا به چهار چيز پناه نمى برد:
1-تعجب مى كنم از كسى كه از دشمن مى ترسد، چرا به ذكر: حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ يعنى: خدا ما را بس است و او بهترين پشتيبان است. پناه نمىبرد، زيرا من شنيدم كه خداى بلند مرتبه مى فرمايد: «آنان با نعمت و بخشش الهى بازگشتند در حالى كه هيچ بدى به آنان نرسيد».
2-تعجب مى كنم از كسى كه گرفتار است، چگونه به ذكر: لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ يعنى: خدايى جز تو نيست، تو منزهى و من از ستمگارانم. پناه نمى برد، زيرا من شنيدم كه خداى بلند مرتبه پس از اين ذكر مى فرمايد: «ما او را اجابت كرديم، و او را از اندوه رهانيديم، و مؤمنان را نيز مى رهانيم.
3- تعجب مى كنم از كسى كه حيله به او زده شده است، چگونه به اين دعا پناه نمى برد: «وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ، يعنى كار خود را به خداوند واگذار مى كنم كه او آگاه به بندگان است، زيرا من شنيدم كه خداوند در باره گوينده اين ذكر مى فرمايد: «خداوند او را از نيرنگ‌هاى زشت آنان حفظ نمود».
4- در تعجبم از كسى كه دنيا و زينتهاى آن را مى خواهد، چگونه به اين ذكر پناه نمى برد: ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ، يعنى تنها آن چه را خدا بخواهد انجام مى شود، هيچ نيرويى جز از طرف خداوند نيست، زيرا من شنيدم خداوند بلند مرتبه در باره گوينده آن مى فرمايد: «اگر معتقد هستى كه من كمتر از تو مال و فرزند دارم، پس اميدوارم پروردگارم بهتر از ثروت تو به من دهد»