عمار رهبری
26-05-2014, 21:50
بعثت پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله، بر همه جهانیان مبارک باد.
اندکی از زیبائیهای اخلاقی پیامبر(ص) (1)
پیامبر را نمی توان با الفاظ و سخنان ناقص انسانهای ناقص توصیف و تعریف کرد. او هرگز در این واژه ها نمی گنجد و فراتر از آن است. انسان کاملی که تمام افلاک و موجودات را خدا به خاطر او آفرید.
اوست که خدایش درباره اش فرمود: «و انک لعلی خلق عظیم»
بیائیم در این سخن ربانی که پیامبر را دارای منشی سترگ واخلاقی عظیم معرفی می کند بیاندیشیم و از زبان ائمه معصومین علیهم السلام، نمی از این اقیانوس پرفیض برگیریم، شاید برخی از ما به کار بندیم و ازرسول الله الگوی زندگی بگیریم که قرآن فرمود: «و لکم فی رسول الله اسوه حسنه».
آن قدر حضرت متواضع و فروتن بود که متن روایت او را«خاضع الطرف» می نامد یعنی به زمین نگاه می کرد و سر را کمتربالا می برد، این چنین با وقار و متین... با ادب و فروتن.
چنان در برابر خالقش خاضع و خاشع بود که بیشتر سر فرود می آورد و کمترسر را بلند می کرد چه پیوسته خدا را حاضر و ناظر می دید و لحظه ای بلکه کمتر از لحظه ای هم از یاد و ذکر خدا غافل نبود.
یکی دیگر از نشانه های بارز تواضع و خوی نیکویش این بود که به هر که می رسید، پیشقدم در سلام کردن بر او بود، قبل از آنکه دیگری بر اوسلام کند، او خود سلام می کرد.
هرگز پیامبر ملاحظه نمی کرد که آن فرد بزرگ است یا کوچک، دانشمند است یا بی سواد، ثروتمند است یافقیر.
آری حضرت آنقدر عظمت داشت که بر همه افراد بدون ملاحظه های اسمی، شغلی، خطی، مسئولیتی، مالی و... سلام می کرد.
او بااینکه بزرگترین بود بر کوچکترین انسانها سلام می کرد و می فرمود: سلام کردن را نود و نه حسنه است و جوابش یک حسنه.
پیامبر هرگز بدون جهت سخن نمی گفت، و اگر سخنی می گفت بیشترجنبه موعظه و پند داشت، یا مطلبی را می آموخت و یا به معروف وخیری امر می کرد و یا از شر و منکری مردم را باز می داشت، تمام سخنانش سودمند و یک کلمه، نه بلکه یک حرف، پوچ و بی ارزش نبود،زیرا خوب می دانست که: «و ما یلفظ من قول الا لدیه رقیب عتید»
وانگهی پیامبر اسوه است و الگو و فرستاده خداست: «و ما ینطق عن الهوی ان هو الا وحی یوحی»
پیامبر هرگز از ذکر خدا غافل نمی شد. در روایت است: «ولایجلس و لایقوم الا علی ذکر» او نمی نشست و برنمی خاست جز با ذکرو یاد خدا.
خنده آن حضرت از تبسم تجاوزنمی کرد «جل ضحکه التبسم » زیرا قهقهه و خنده با صدا با شئون انسان مودب منافات دارد چه رسد به انسان کامل و چه رسد به اشرف مخلوقات.
منبع: پاسدار اسلام - شماره 222
http://jmaliahmad6.samenblog.com/125/
http://www.askdin.com/gallery/images/27312/13_________.jpg
مجموعه ای ازمعارف جذاب قرآنی / نکته ها و زمینه هائی برای اندیشیدن خردورزان (http://www.askquran.ir/thread41937.html)
اندکی از زیبائیهای اخلاقی پیامبر(ص) (1)
پیامبر را نمی توان با الفاظ و سخنان ناقص انسانهای ناقص توصیف و تعریف کرد. او هرگز در این واژه ها نمی گنجد و فراتر از آن است. انسان کاملی که تمام افلاک و موجودات را خدا به خاطر او آفرید.
اوست که خدایش درباره اش فرمود: «و انک لعلی خلق عظیم»
بیائیم در این سخن ربانی که پیامبر را دارای منشی سترگ واخلاقی عظیم معرفی می کند بیاندیشیم و از زبان ائمه معصومین علیهم السلام، نمی از این اقیانوس پرفیض برگیریم، شاید برخی از ما به کار بندیم و ازرسول الله الگوی زندگی بگیریم که قرآن فرمود: «و لکم فی رسول الله اسوه حسنه».
آن قدر حضرت متواضع و فروتن بود که متن روایت او را«خاضع الطرف» می نامد یعنی به زمین نگاه می کرد و سر را کمتربالا می برد، این چنین با وقار و متین... با ادب و فروتن.
چنان در برابر خالقش خاضع و خاشع بود که بیشتر سر فرود می آورد و کمترسر را بلند می کرد چه پیوسته خدا را حاضر و ناظر می دید و لحظه ای بلکه کمتر از لحظه ای هم از یاد و ذکر خدا غافل نبود.
یکی دیگر از نشانه های بارز تواضع و خوی نیکویش این بود که به هر که می رسید، پیشقدم در سلام کردن بر او بود، قبل از آنکه دیگری بر اوسلام کند، او خود سلام می کرد.
هرگز پیامبر ملاحظه نمی کرد که آن فرد بزرگ است یا کوچک، دانشمند است یا بی سواد، ثروتمند است یافقیر.
آری حضرت آنقدر عظمت داشت که بر همه افراد بدون ملاحظه های اسمی، شغلی، خطی، مسئولیتی، مالی و... سلام می کرد.
او بااینکه بزرگترین بود بر کوچکترین انسانها سلام می کرد و می فرمود: سلام کردن را نود و نه حسنه است و جوابش یک حسنه.
پیامبر هرگز بدون جهت سخن نمی گفت، و اگر سخنی می گفت بیشترجنبه موعظه و پند داشت، یا مطلبی را می آموخت و یا به معروف وخیری امر می کرد و یا از شر و منکری مردم را باز می داشت، تمام سخنانش سودمند و یک کلمه، نه بلکه یک حرف، پوچ و بی ارزش نبود،زیرا خوب می دانست که: «و ما یلفظ من قول الا لدیه رقیب عتید»
وانگهی پیامبر اسوه است و الگو و فرستاده خداست: «و ما ینطق عن الهوی ان هو الا وحی یوحی»
پیامبر هرگز از ذکر خدا غافل نمی شد. در روایت است: «ولایجلس و لایقوم الا علی ذکر» او نمی نشست و برنمی خاست جز با ذکرو یاد خدا.
خنده آن حضرت از تبسم تجاوزنمی کرد «جل ضحکه التبسم » زیرا قهقهه و خنده با صدا با شئون انسان مودب منافات دارد چه رسد به انسان کامل و چه رسد به اشرف مخلوقات.
منبع: پاسدار اسلام - شماره 222
http://jmaliahmad6.samenblog.com/125/
http://www.askdin.com/gallery/images/27312/13_________.jpg
مجموعه ای ازمعارف جذاب قرآنی / نکته ها و زمینه هائی برای اندیشیدن خردورزان (http://www.askquran.ir/thread41937.html)