رایکا
21-09-2009, 20:54
رسول اكرم (ص): «مؤمن شوخ و شاداب است»(بحرانى، تحف العقول، ص 94)
حضرت على (ع): «شادمانى، گشایش خاطر مىآورد»( آمدى، غررالحكم، ح 3202) «اوقات شادى، غنیمت است»( همان، ح 4801) «هركس شادىاش اند ك باشد، آسایش او در مرگ خواهد بود»( بحارالانوار، ج 78، ص 21)
امام صادق (ع) «هیچ مؤمنى نیست كه شوخى در طبع او نباشد»( كلینى، اصول كافى، ج 2، ص 366) «شوخ طبعى بخشى از حسن خلق است».( كلینى، اصول كافى، ج 2، ص 366)
4. امام رضا (ع) كوشش كنید اوقات شما چهار زمان باشد وقتى براى عبادت و خلوت با خدا، زمانى براى تأمین معاش، سعتى براى معاشرت با برادران مورد اعتماد و كسانى كه شما را به عیبهایتان واقف مىسازند و در باطن به شما خلوص و صفا دارند و وقتى را هم به تفریحات و لذایذ خود اختصاص مىدهید و از شادى ساعتهاى تفریح، نیروى لازم براى عمل به وظایف وقتهاى دیگر را تأمین كنید».( بحارالانوار، ج 75، ص 123) در سیره معصومان، عنصر شادى آن چنان اهمیت دارد كه علاوه بر تأیید آن به بسترسازى، زمینهسازى و ایجاد آن نیز توصیه شده است.( كافى، ج 2، ص 291)
پارهاى از احادیث، علاوه بر دستورهاى كلى درباره اهمیت شادى و نشاط، دستورالعملهاى خاصى نیز براى حفظ و پرورش این حالت مانند، پیادهروى، سواركارى، شنا در آب، نگاه كردن به سبزهها، خوردن و نوشیدن، مسواك كردن، شوخى، خنده و(وسائل الشیعه، ج 12، ص 112) بیان مىدارند.
چو شادى بكاهد، بكاهد روان خرد گردد اندر میان، ناتوان
حضرت على (ع): «شادمانى، گشایش خاطر مىآورد»( آمدى، غررالحكم، ح 3202) «اوقات شادى، غنیمت است»( همان، ح 4801) «هركس شادىاش اند ك باشد، آسایش او در مرگ خواهد بود»( بحارالانوار، ج 78، ص 21)
امام صادق (ع) «هیچ مؤمنى نیست كه شوخى در طبع او نباشد»( كلینى، اصول كافى، ج 2، ص 366) «شوخ طبعى بخشى از حسن خلق است».( كلینى، اصول كافى، ج 2، ص 366)
4. امام رضا (ع) كوشش كنید اوقات شما چهار زمان باشد وقتى براى عبادت و خلوت با خدا، زمانى براى تأمین معاش، سعتى براى معاشرت با برادران مورد اعتماد و كسانى كه شما را به عیبهایتان واقف مىسازند و در باطن به شما خلوص و صفا دارند و وقتى را هم به تفریحات و لذایذ خود اختصاص مىدهید و از شادى ساعتهاى تفریح، نیروى لازم براى عمل به وظایف وقتهاى دیگر را تأمین كنید».( بحارالانوار، ج 75، ص 123) در سیره معصومان، عنصر شادى آن چنان اهمیت دارد كه علاوه بر تأیید آن به بسترسازى، زمینهسازى و ایجاد آن نیز توصیه شده است.( كافى، ج 2، ص 291)
پارهاى از احادیث، علاوه بر دستورهاى كلى درباره اهمیت شادى و نشاط، دستورالعملهاى خاصى نیز براى حفظ و پرورش این حالت مانند، پیادهروى، سواركارى، شنا در آب، نگاه كردن به سبزهها، خوردن و نوشیدن، مسواك كردن، شوخى، خنده و(وسائل الشیعه، ج 12، ص 112) بیان مىدارند.
چو شادى بكاهد، بكاهد روان خرد گردد اندر میان، ناتوان