توجه ! این یک نسخه آرشیو شده میباشد و در این حالت شما عکسی را مشاهده نمیکنید برای مشاهده کامل متن و عکسها بر روی لینک مقابل کلیک کنید : روز خبرنگار چه روزی است؟
حسنعلی ابراهیمی سعید
07-08-2016, 23:29
در تقویم شمسی 17 مرداد بهخاطر شهادت محمود صارمی شهید عرصه خبر بهعنوان روز خبرنگار نام نهاده شده است. این نوشته چند روز پس از روز خبرنگار جاری شده و علت آن در ادامه مطلب میآید.
در روز خبرنگار خیلیها دست به کار میشوند و به انحای مختلف از خبرنگارها تجلیل میکنند. این امر گاه با یک هدیه همراه است و گاهی با یک پیامک و هدف قدردانی از زحمتکشان عرصه اطلاعرسانی است. عرصه خبر در این روز به شدت گسترده میشود و شاید در تنها مواقعی که خبرنگارها به چشم میآیند، اواسط مرداد باشد.
به نظر نگارنده، تنها 17 مرداد روز خبرنگار نیست و روزهای ما وقتی است که در راستای رسالتمان گام برداریم و قلم بزنیم و آنگاه میتوانیم این ادعا را داشته باشیم که خبرنگار هستیم. هر وقت هم از دایره رسالت و قلم عدول کنیم، بیشک خیانت کردهایم و واژه خبرنگار بر ما حرام است.
باید تا جایی که میتوانیم برای خودمان "روز" تعیین کنیم و پیش وجدانمان راحت باشیم که به وظیفه و رسالتمان بدون هیچ حُب و بغضی عمل کردهایم. شاید قدردانی و تجلیل از قشر خبرنگار فقط در بحبوحه 17 مرداد باشد ولی ما روزهای دیگری نیز داریم که نیازی به تجلیل نیست و وجدان از ما تجلیل میکند.
در این روز هر کس که ما را میشناسد و خبرنگار حسابمان میکند، پیامک تبریک روز خبرنگار میفرستد بدون اینکه از دردهای ما اطلاع داشته باشد. دردهای قشر خبرنگار زیادند و درمان کم! نمیدانیم آیا این حق را داریم که از دردهایمان بنویسیم یا نه، با این حال فرصت خوبی است که از آلام خبرنگار بنویسیم، هر چند نمیدانیم گوش شنوایی هست یا نه.
اهالی رسانه در خیلی مواقع مظلوم واقع و حقشان پایمال شده و کوتاهترین دیوار موجود میشوند. گاه دیده شده که اگر مشکلی پیش بیاید، به سرعت انگشت اتهام به سمت خبرنگار نشانه میرود و اوست که باید جواب ندانمکاری برخی را بدهد. موضوعهایی رسانهای شده که برخی معتقدند خبرنگار نباید آنها را کار میکرده و یا بعضی وقتها شخصی صحبتی مطرح اما بعد آن را تکذیب کرده و خبرنگار متهم اصلی میشود.
سرانجام متوجه نشدهایم خبرنگاری جزو مشاغل سخت و زیانآور هست یا نه و کماکان این سوال ذهنمان را مشغول کرده است. بعضیها میگویند اگر بیمه خبرنگاری داشته باشیم جزو این گروه هستیم، که متأسفانه بیمه خبرنگاری نداریم. واژهای که برای ما به کار برده میشود جالب است "کارمند- خبرنگار" و هنوزم نمیدانم چهکارهام!
خبرنگارها در خیلی از مواقع باید "دادستان" باشند و هر کسی بخواهد کاری اجرا کند از طریق خبرنگار موضوع را رسانهای میکند، ولی در مواقع لزوم کسی نیست که دادِ خودشان را بستاند. "دادستانهایی" که فقط برخی در هنگام نیاز آنان را میبینند و وقتی کارشان تمام شد، دیگر او را با ما کاری نیست.
وقتی مطالب زیادی منتشر میشود که باب دل برخیهاست، خبرنگار وظیفهاش را ادا کرده اما وقتی یک موضوع انتقادی یا خلاف میل دوستان کار شود، بدون شک و در بهترین حالت انگ ندانستن الفبای خبرنگاری را نثارت میکنند و هزار تهمت دیگر!
در یک جعبه میوه همه خوب نیستند و شاید میوه بد هم وجود داشته باشد که قشر خبرنگار نیز چنین است و همه خوب نیستیم. لذا نباید همه را با یک چشم ببینند.
جایگاه خبرنگارها بسیار رفیع است شاید از لحاظ مالی، حقوق و مزایای این قشر خوب نباشد ولی عشق به اینکار دلیلی شده که در راستای پیشرفت، توسعه و اطلاعرسانی گام برداریم و بیخیال مشکلهای روزمره فقط به رسالتمان فکر کنیم و قلم بزنیم.
درد زیاد است که بیان همه آنها از حوصله این مطلب خارج است و نیاز به مثنوی هفتاد من کاغذ دارد. با این حال خبرنگارهای عزیز! تا حالا چند روز، روزتان بوده و چه تعداد مطالبی کار کردهاید که وجدانتان راحت بوده است؟ من که هنوز شک دارم خبرنگار باشم.
سربازهای جنگ نرم! قلمتان مستدام، روزهایتان سبز و رسالتتان همیشگی باد.
مهران مریدی خبرنگار ایسنا
http://www.isna.ir/news/93052110669
حسنعلی ابراهیمی سعید
07-08-2016, 23:30
حقایقی تأملبرانگیز از شرایط خبرنگاران در ژاپن
http://cdn.isna.ir/d/2016/08/07/3/57330356.jpg مدیران ارشد خبرگزاری کیودوی ژاپن میگویند در ژاپن یک خبرنگار هیچ خط قرمزی ندارد و آزادانه میتواند درباره همه افراد و اتفاقات مطلب بنویسد.
به گزارش ایسنا، دو نفر از مدیران ارشد خبرگزاری کیودو در گفتوگو با روزنامه «ایران» به حقایق جالب و تأملبرانگیزی درباره شرایط کاری خبرنگاران در کشورشان اشاره کردهاند.
این روزنامه آورده است: چندی قبل دو تن از مدیران ارشد خبرگزاری «کیودو» ژاپن به دعوت مدیرعامل خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران (ایرنا) به کشورمان سفر کردند. «کیودو» بزرگترین و معتبرترین خبرگزاری ژاپن شناخته میشود که در سال 1982 میلادی راهاندازی شد و با حدود 1600 نیروی انسانی در شهر توکیو فعالیت دارد.
در آخرین روز از این سفر، روزنامه ایران به بهانه آشنایی بیشتر خوانندگان با فعالیت این خبرگزاری وحرفه خبرنگاری در ژاپن، گپ و گفت صمیمانهای با «هیروکی سوگیتا» معاون خبر و «یوئیچی کاساکگاوا» معاون مدیرعامل اخبار خارجی خبرگزاری کیودو انجام داد که متن آن را در زیر میخوانید:
به عنوان نخستین سؤال برای آشنایی خوانندگان ما توضیح مختصری از فعالیتهای خبرگزاری «کیودو» بفرمایید.
هیروکی سوگیتا: خبرگزاری «کیودو» بزرگترین خبرگزاری در ژاپن است که دفتر اصلی آن در پایتخت- توکیو- قرار دارد. حدود 50روزنامه و 100 شبکه تلویزیونی، زیرپوشش و مشترک این خبرگزاری هستند و البته مطرحترین نشریات دنیا مانند نیویورک تایمز، وال استریت ژورنال، واشنگتن پست از اخبار بخش انگلیسی ما استفاده میکنند. این خبرگزاری به چهار زبان انگلیسی، ژاپنی، چینی و کرهای منتشر میشود.
در این خبرگزاری 1600 نفر مشغول کار هستند که حدود 1000 نفرشان خبرنگار بوده و در بیشتر کشورهای دنیا از جمله ایران، امریکا، فرانسه و... نیز نمایندگی و خبرنگار داریم.
درخبرگزاری کیودو و سایر رسانههای معتبر ژاپنی برای خبرنگار شدن چه مراحلی باید طی شود و چه شرایطی لازم است؟
«یوئیچی کاساکگاوا»: بواقع خیلی سخت است. نخست باید به عنوان کارآموز و خبربیار کار را شروع کنند بعد ادیتور خبر شده و کم کم به مراحل بالاتر ارتقا پیدا کنند . خبرنگاران کار را ابتدا از دفاتر محلی خبرگزاری و با کار در حوزه حوادث و ترافیک شروع میکنند اما بعد از 5 یا 6 سال که مهارت و تجربه آموختند اجازه پیدا میکنند به دفتر مرکزی در پایتخت بیایند.
سوگیتا: سیستم استخدام خبرنگار در ژاپن بر اساس مهارت و توانمندی است. هر چند تحصیلات لازم است اما مهم تر از آن سختکوشی است. در ژاپن تحصیلات ژورنالیستی متداول نیست بلکه مهارت آموزی ضمن کار برتری دارد. سال ها قبل که اصلاً مدرسه و دانشگاه خبرنگاری هم نداشتیم اما در حال حاضر چند مدرسه به منظور آموزش و تحصیل رشته خبرنگاری راهاندازی شده است. در هر صورت برای رسیدن به مراحل بالا و یافتن ارتقای شغلی باید مسیر سختی را پیمود و هیچ تساهل و تسامحی در کار نیست.
محدودیتهای قانونی یا خطوط قرمزی که خبرنگاران ژاپنی باید رعایت کنند شامل چه چیزهایی میشود؟
کاساکگاوا: در ژاپن یک خبرنگار هیچ خط قرمزی ندارد و آزادانه میتواند درباره همه افراد و اتفاقات مطلب بنویسد. این خواست و مطالبه مردم از روزنامهها و خبرگزاری هاست که به عنوان یک دیدهبان و چشم تیزبین عمل کنند. مردم از ما میخواهند که عملکرد مقامهای کشور را زیر نظر بگیریم و آنها را تحت نظر داشته باشیم.
سوگیتا: تنها محدودیت مطبوعات و خبرگزاریها در کشور ما حفظ احترام خانواده سلطنتی است. این به معنای سانسور اخبار و اطلاعات نیست بلکه در اخباری که از آنها بیان میشود باید احترام به این خانواده حفظ شود. در قانون اساسی ما امپراتور، سمبل کشور ژاپن است. حتی نشریات به اصطلاح زرد نیز در کشور ما که کارشان نوشتن اخبار کم اهمیت و حتی شایعه پراکنی است سعی میکنند احترام به خانواده امپراتور را حفظ کنند. اما کار ما کلاً با آنها فرق دارد و به عنوان یک خبرگزاری مطرح میتوانیم از عملکرد تمامی مقامهای مملکت انتقاد کنیم و هیچ محدودیتی در این رابطه نداریم. مطبوعات در ژاپن بسیار قدرتمند هستند تا جایی که میتوانند با انتشار خبر و افشاگری در مورد رسواییهای مقامها و مسئولان آنها را مجبور به استعفا کنند. در کشور ژاپن رسواییهای مالی و اخلاقی به اندازهای شرمآور محسوب میشود که برملا شدن آن حتی نخستوزیر را نیز مجبور به استعفا میکند و این قدرت مطبوعات است.
آیا حرفه خبرنگاری در کشور ژاپن مانند ایران در زمره مشاغل سخت محسوب میشود؟
سوگیتا: خبرنگاری شغل سخت و طاقتفرسایی است اما در کشور ما نسبت به مشاغل دیگر مزایای خاصی برایش در نظر گرفته نشده است و با دیگر شغلها برابر است. مشکل کشور ما این است که جمعیت آن رو به پیری میرود و با کاهش جمعیت رو به رو هستیم بنابراین نمیخواهند مزایایی مانند بازنشستگی پیش از موعد و زود هنگام برای مشاغل از جمله خبرنگاری در نظر بگیرند چرا که در این صورت نیروی جایگزین ندارند. در واقع همه قوانین و حقوق و مزایا برای خبرنگاران با سایر مشاغل از جمله راننده تاکسی یا کارمند بانک برابر است و تبعیضی وجود ندارد.
کاساکگاوا: با وجود اینکه خبرنگاران ژاپنی زیادی در گوشه و کنار دنیا بر اثر حوادث شغلی و اتفاقات ناشی از جنگ جانشان را از دست دادهاند اما روزی به نام روز ملی خبرنگار نداریم. البته در خبرگزاری «کیودو» هر ساله برای چند تن از خبرنگاران که هنگام مأموریت در جریان جنگ یا حتی تصادف رانندگی جان باختند مراسم یادبود و بزرگداشت برگزار میکنیم و یادشان را گرامی میداریم. اما این کاری است که خود خبرگزاری ما انجام میدهد و جنبه ملی ندارد.
وضعیت امنیت شغلی خبرنگاران در ژاپن چگونه است؟
سوگیتا: در کشور ژاپن اتحادیه کارگری بسیار قوی وجود دارد که به کارفرما اجازه نمیدهد کارکنان خود را براحتی اخراج کند. در واقع قوانین کارگری در این کشور به حدی محکم است که براحتی امنیت شغلی کارگر را تأمین کرده و از این بابت نگرانی وجود ندارد. استخدام خبرنگاران نیز تابع همین قانون و بلند مدت است. در ژاپن خبرنگاران فقط در صورت ارتکاب قتل، درگیری با پلیس یا تخلفی که منجر به دستگیری آنها از سوی پلیس شود اخراج میشوند ولی به علت ضعف کاری و تخلف حرفهای اخراج نخواهند شد بلکه تنبیه و تذکر میگیرند یا به بخشهای دیگر منتقل میشوند.
کاساکگاوا: یک خبرنگار خودش میتواند هر زمان که خواست کارش را رها کند و به شغل دیگری رو آورد و ممانعتی ندارد.
درآمد خبرنگاران در کشور شما چه میزان است؟
سوگیتا: حقوقی که یک خبرنگار متوسط و نه یک مدیر یا خبرنگار ارشد دریافت میکند به حدی است که میتواند مخارج خود و خانوادهاش را برای داشتن یک زندگی معمولی براحتی تأمین کند.
با توجه به گسترش روزافزون شبکههای اینترنتی و مجازی در تمام دنیا شما به عنوان بزرگترین خبرگزاری ژاپن احساس خطر نمیکنید که مخاطبان خود را از دست بدهید؟
سوگیتا: شبکههای مجازی در کشور ما نیز محبوبیت زیادی بخصوص بین جوانان و نوجوانان دارند. اما موضوع جالب و مهم این است که در ژاپن با حدود 120 میلیون جمعیت بیشتر خانوادهها یک رسم سنتی و فرهنگی دارند که همانا داشتن اشتراک حداقل یک روزنامه است. یعنی خانوادههای ژاپنی روزنامه خواندن را یکی از عوامل مؤثر و منبع خوبی در تعلیم و تربیت فرزندانشان میدانند. بنابراین هر روز صبح مطالعه روزنامه را مانند صابون برای شستن دست و صورتشان لازم و ضروری میدانند. از سوی دیگر سیستم توزیع روزنامه در ژاپن بسیار خوب است و همین امر در جذب مخاطب تأثیر دارد. اما واقعیت این است که امروزه ما در حالگذار از یک دوره سنتی به مدرنیته هستیم و جوانان استقبال زیادی از شبکههای مجازی دارند و ما باید برای آینده فکری بکنیم. یکی از ایدهها این است که برای شبکههای مجازی که خبر ارسال میکنند هزینهای قائل شویم یعنی تیتر یا لید خبر را رایگان روی شبکه قرار دهیم اما برای خواندن ادامه مطلب پول دریافت کنیم چرا که ما برای تهیه خبر هزینه زیادی خرج میکنیم. البته این شامل خبرهای داخلی کشور خواهد شد نه اخبار سراسر جهان.
قبلاً هم به ایران سفر کرده بودید؟
کاساکگاوا: این چهارمین بار است که به ایران میآیم و از چند خبرگزاری مانند مهر، ایرنا و روزنامه ایران بازدید کرده ام.
وضعیت رسانهها در ایران را چگونه ارزیابی میکنید و چه تفاوتی در این زمینه با رسانههای کشور خودتان میبینید؟
سوگیتا: در سیستم مطبوعاتی ما نظامی وجود دارد که میگوید خبرنگار باید ناظر بر عملکرد مسئولان باشد. بر همین اساس در تمامی وزارتخانهها و نهادها اتاقی مخصوص خبرنگاران وجود دارد که خبرنگار هر روز به آنجا میرود و همیشه در محل مستقر است تا از جدیدترین اخبار و اتفاقات آنجا با خبر شود. خبرنگار میتواند براحتی هر وقت که بخواهد وارد اتاق وزیر و مقامهای دیگر شود و با او گفتوگو کند و آنها نیز نمیتوانند مانع این کار شوند. این امر برای مطبوعات مطرح مانند «کیودو» و «آساهی» امری طبیعی است. اما نمیدانم در مطبوعات ایران چگونه است؟ از سوی دیگر خبرگزاری ما نیروی خبری و اداری بسیاری دارد و در بیشتر کشورها دفتر نمایندگی و خبرنگار داریم که در مورد ایرنا و سایر خبرگزاریها اطلاع دقیقی ندارم که بخواهم مقایسه کنم
حسنعلی ابراهیمی سعید
07-08-2016, 23:30
به اینجا که میرسیم، خبرنگاران بیگانه میشوند
http://media.isna.ir/content/1453298343122_111111.Jpeg/3 خوب است که لااقل سالی یکبار خبرنگاران دیده میشوند؛ اما در باقی ایام سال چگونه است؟ با همه این تحسینها و تمجیدها چرا روزنامهنگار را زمانی که قرار است برایش قانون نوشته شود، بیگانه تلقی میکنند و پنهانکاری را روا میدارند؟
به گزارش ایسنا، کامبیز نوروزی - حقوقدان و روزنامهنگار - در یادداشتی در روزنامه «شهروند» مینویسد: هفدهم مرداد که فرا میرسد، همه یادشان میافتد که روز خبرنگار است. وقت تمجید و تحسین روزنامهنگاران و خبرنگاران است. روزی است که در آن از خبرنگاران بگویند و آنها را ارج بگذارند و قدر بشناسند. خوب است که لااقل سالی یکبار آنها دیده میشوند؛ اما در باقی ایام سال چگونه است؟
با همه این تحسینها و تمجیدها چرا روزنامهنگار را زمانی که قرار است برایش قانون نوشته شود، بیگانه تلقی میکنند و پنهانکاری را روا میدارند؟
حقیقت روزنامهنگاری ایران حکایت از توسعه رسانهها دارد؛ حکایت از رشد و توسعه روزنامهنگاری دارد؛ حکایت از آن دارد که روزنامهنگار امروز ایرانی، نه فقط در تعداد فزونی یافته است، بلکه در کیفیت نیز بالاتر رفته است، در عمل نیز خود را به اصحاب قدرت باورانده است و نشان داده است که وجود دارد.
سالهاست که خبرنگار، خبرنگار شده است و وضعیتی را که به قول مرحوم گل آقا «خبربیار»ی ترک گفته و این روند، به هر دلیل ادامه دارد؛ اما نکته مهم آن است که آنچه امروز روزنامهنگار ایرانی به دست آورده است، بیش و پیش از هر چیز مدیون و محصول کار خود او و رنجها و مرارتها و حرمانهایی است که به دوش گرفته است.
اینجا بر سر تحسین و تقدیس روزنامهنگاران و خبرنگاران نیستم. نقدها و انتقاداتی هم وارد است که نقلش مجالی دیگر میطلبد؛ اما آنچه امروز روزنامهنگار ایرانی به دست آورده است، مدیون کاری است که خود با همه کمیها و کاستی به انجام رسانده است.
روزنامهنگار امروز ایران «هویت» یافته است. به بلوغی رسیده است که میتواند در چارچوب قانون و اخلاق حرفهای بر جامعه خویش اثر بگذارد و نقش حیاتی خود را بهعنوان اصلیترین رکن گردش اطلاعات اما باز هم گویا نمیخواهند جایگاه و اثرپذیریاش ثبات و دوام داشته باشد.
بیم از عتاب و خطابهای ناروا، تنگناهای معیشتی ناشی از مشکلات شغلی، فقدان حمایت صنفی و ... همچنان از مشکلات این حرفه است که روزنامهنگاران برای حل آنها با بیاعتنایی مقامات مسئول و عدمتوجه آنان به حقوق و مقررات قانونیاند.
به همه اینها یک بیاعتنایی تازه که شاید از جهاتی مهمتر نیز باشد، اضافه شده است و آن اینکه روزنامهنگاران در طراحی و تدوین مقررات مربوط به خود بیگانه شمرده میشوند.
دقیقاً در دوران دولتی که بر شفافیت رفتارهای حکومتی تأکید دارد، برای مطبوعات و روزنامهنگاران مقرراتی از مراحل تدوین عبور کرده است که جامعه روزنامهنگاران کشور از آنها بیاطلاعند.
میشود گفت عمدی در کار بوده است که کارها در نهان به انجام رسد و روزنامهنگاران مزاحمتی برای کسانی نداشته باشند که قصد دارند قانون مطبوعات را به نوعی تغییر دهند که شرایط فعالیت مطبوعاتی از هر جهت بسیار سختتر شود و راه نیمهتمام اصلاحیه سال ٧٩ قانون مطبوعات را در تحدید حقوق و آزادی مطبوعات تمام کنند. درواقع در تدوین مقررات قانونی برای کسانی که خود مهمترین اجزای گردش اطلاعاتند، پنهانکاری را روا میدارند.
اما واقعیت این است که روزنامهنگار ایرانی، گامهایش بلندتر از کسانی است که او و کار او را دوست ندارند و همچنانکه آن مقدار از پیشرفت و تحول که تاکنون تجربه کرده است، برپای خود استوار بوده است و خواهد بود
vBulletin® v4.2.6 by vBS, Copyright ©2000-2024, Jelsoft Enterprises Ltd.