صالح
11-05-2010, 23:25
باسمه تعالي
خيلي از ما اسمي از نبوت شنيديم ولي هيچ گاه به دنبال معناي دقيق و به دنبال فهم حقيقت آن برنيامديم.
تعجبي هم ندارد. چون ما حالات و صفاتي را مي توانيم درك كنيم كه نظير آن را در وجود خود يافته باشيم مثل حفظ ، نسيان، عشق و اندوه ، رغبت و حرص و طعم ، حسد انتقام و ...
اين موارد چون براي ما اتفاق افتاده، معناي آن ها را مي فهيم و مي توانيم در مورد آن با ديگران صحبت كنيم .
خيلي از مردم مفهوم «اجتهاد و قوه استنباط و تفكر» را نمي فهمند. گمان مي كنند علم چيزي است كه از كسي بشنوي و آن را حفظ كني و بتواني بازگو كني . تعجب مي كنند اگر كسي بيش از استاد خود چيزي بداند يعني قوه اي داشته باشد كه چيز نشنيده را از پيش خود استنباط كرده و بيان كند.
نمونه ديگر حالات شاعران در وقت وجد و شورشان است. منظور موقعي است كه گرم شاعري مي شوند و شعر مي گويند تغييري در وجودشان رخ مي دهد كه گويي عوض شدند. گويي الهامي به آنها مي شود و در اثر آن الهام (رباني يا شيطاني) كلماتي را ناخواسته بر زبان جاري مي كنند.
كساني كه داراي چنين ذوقي نيستند اين حسّ را درك نمي كنند و نمي توانند درباره آن صحبت كنند. اگر وضع در اين دو مورد (تفكر و شور شاعري ) چنين است در مورد «حقيقت وحي» چه مي توان گفت؟
خلاصه كلام اين كه آنچه درباره وحي گفته مي شود دورنمايي از آن از زاويه عقل و ادارك ناقص بشري است .
ابن سينا مي گويد : نطق (تفكر و اجتهاد) دريافت معنا به خود است و نبوت دريافت حقايق به تأييد قدسي
خيلي از ما اسمي از نبوت شنيديم ولي هيچ گاه به دنبال معناي دقيق و به دنبال فهم حقيقت آن برنيامديم.
تعجبي هم ندارد. چون ما حالات و صفاتي را مي توانيم درك كنيم كه نظير آن را در وجود خود يافته باشيم مثل حفظ ، نسيان، عشق و اندوه ، رغبت و حرص و طعم ، حسد انتقام و ...
اين موارد چون براي ما اتفاق افتاده، معناي آن ها را مي فهيم و مي توانيم در مورد آن با ديگران صحبت كنيم .
خيلي از مردم مفهوم «اجتهاد و قوه استنباط و تفكر» را نمي فهمند. گمان مي كنند علم چيزي است كه از كسي بشنوي و آن را حفظ كني و بتواني بازگو كني . تعجب مي كنند اگر كسي بيش از استاد خود چيزي بداند يعني قوه اي داشته باشد كه چيز نشنيده را از پيش خود استنباط كرده و بيان كند.
نمونه ديگر حالات شاعران در وقت وجد و شورشان است. منظور موقعي است كه گرم شاعري مي شوند و شعر مي گويند تغييري در وجودشان رخ مي دهد كه گويي عوض شدند. گويي الهامي به آنها مي شود و در اثر آن الهام (رباني يا شيطاني) كلماتي را ناخواسته بر زبان جاري مي كنند.
كساني كه داراي چنين ذوقي نيستند اين حسّ را درك نمي كنند و نمي توانند درباره آن صحبت كنند. اگر وضع در اين دو مورد (تفكر و شور شاعري ) چنين است در مورد «حقيقت وحي» چه مي توان گفت؟
خلاصه كلام اين كه آنچه درباره وحي گفته مي شود دورنمايي از آن از زاويه عقل و ادارك ناقص بشري است .
ابن سينا مي گويد : نطق (تفكر و اجتهاد) دريافت معنا به خود است و نبوت دريافت حقايق به تأييد قدسي