بزرگی گناه ربا

[حور العین]

هو المحبوب

ثمرات بازار بدون رباparandeh2

1. شركت مردم در فعالیتهای اقتصادی و تولیدی

از جمله حكمت هاى تحریم ربا در اسلام, شركت عینى مردم در فعالیت هاى بازرگانى و تولیدى با حضور محسوس در اقتصاد واقعى است. (1) در بینش اسلام, اقتصاد ربوى, عامل گرایش به سودپرستى (2) و فراموشى كمك هاى انسان دوستانه به دیگران است, و به شكاف روزافزون زندگى ها و شكل گیرى فاصله طبقاتى و ثروت هاى افسانه اى نزد گروهى از افراد مى انجامد, و اسباب تباهى انسان ها را فراهم مىآورد, و كسان بسیارى را به تحمل ستمى فرساینده و جانكاه وامى دارد; ستمى كه جسم و روان آدمى را مىآزارد, و او را از مسیر تكامل و تعالى و زندگى درست و سازنده باز مى دارد.

2. هدایت سرمایه ها به سمت فعالیت هاى مفید

با حاكمیت فرهنگ ربا, انجام كارهاى نیك و اساسى براى پایدارى حیات اجتماعى رنگ مى بازد و به استوارسازى زیربناهاى اقتصادى توجه نمى شود. انسان, رسالت و مسوولیت مهم و بزرگ خود را در این زمینه ها از یاد مى برد و سرمایه گذارى و گردش درست دارایى ها در گردونه انحرافى و ویرانگر مى افتد و جایگاه بایسته خود را نمى یابد. آن چه سود آنى و سرشار دارد, به جاى آن چه مورد نیاز واقعى است, تولید مى شود و در نتیجه, نظام اقتصادى روندى ویرانگر مى یابد. چنین است كه قرآن, پدیده ربا را جنون سرمایه دارى مى شناساند كه حالتى نامتعادل پدید مىآورد; حالتى كه در آن, اهداف, تابع امیال نفسانى فزونخواهى است, و حركت ها سمت و سوى هدفمند (به معناى درست دینى و انسانى آن) ندارد.

3. هدایت انسان ها به سمت تعادل روحى و روانى

در آموزه هاى اسلامى, یكى از مهم ترین ویژگى هاى نظام اقتصادى ربوى, به صورت تمثیلى لطیف و پرمعنا, نمایانده شده است. رباخوار در قالب انسانى تمثل یافته كه بزرگى شكمش چون خانه و نامتناسب با دیگر اندام ها است, و توان تحرك و حیات قوامى خود را بر اثر حجم بزرگ و سنگینى شكم از دست داده است. این تمثیل بیانگر عینیت نمادین و بازگوكننده چهره واقعى جامعه اى به شمار مى رود كه در آن, ربا محور و اساس حركت هاى اقتصادى قرار گرفته است.


بزرگی گناه ربا

دین اسلام, ربا را همتاى بزرگ ترین گناهان دانسته, و آن را به شدت نكوهیده است و نظریه پردازان, مدیران, برنامه ریزان و همه دست اندركاران آن لعنت شده اند. در آموزه هاى دین, از دین باوران خواسته شده تا در برابر این پدیده شوم بایستند, و رواج دهندگان آن را ـ به ویژه كسانى كه آن را مایه حیات و رشد اقتصادى مى دانند ـ نابود كنند; زیرا در جامعه اسلامى, اعتقاد به كارایى نظام ربوى در سلامت زیست مردم و سعادت آن ها, مانند شرك و گرایش به بى دینى است.

[حور العین]

راه كارهاى دینى براى جریان سرمایه (http://balagh.net/persian/feqh/falsafeh_ahkam/#lh_005)

روشن است كه در اندیشه دینى, توانمندى اقتصادى, اساس دیگر توانایى ها و اقدام ها است, و ركود سرمایه و اندوخته ها نیز امرى نابایست به شمار مىآید و به فقر و درماندگى مى انجامد. مال همچون خون, مایه حیات است و باید به گردش افتد و همچون خون كه به میلیاردها سلول انسان به طور منظم و حساب شده, قوام متناسب مى دهد و هر یك از سلول ها را براى انجام وظایف لازم آماده مى سازد, یكایك افراد جامعه را از توان اقتصادى بایسته براى فعالیت هاى درست و سازنده برخوردار سازد تا استعدادها و توانمندىهاى بالقوه مردم شكوفا شوند, و حاصل كوشش هر كس برگ زرینى در تاریخ زیست آدمى و اندوخته اى ارزشمند براى حیات جاودانى اش شود. دین در این جهت, رهنمودهاى فراوانى دارد كه به تناسب مقاله, به معرفى برخى از آن ها مى پردازیم:


پرداخت وام بدون بهره (قرض الحسنه) به نیازمندان و كسانى كه مشكلات مالى دارند و نیز آنان كه مى خواهند دستاوردهاى ثمربخش و ارزنده اى را عاید جامعه كنند, و همچنین پرداخت ها و كمك هاى بلاعوض, از آن جمله است. انجام فعالیت هاى اقتصادى از طریق قراردادهاى گوناگونى چون شركت, مضاربه, مزارعه, مساقات, جعاله, مصالحه, و بیع در آموزه هاى دین, قلمرو گسترده اقتصاد اسلامى را در فعالیت هاى تولیدى و بازرگانى و خدماتى مى نمایاند.

----------------------------------------------------------------------------------------
پى‏نوشت‏ها

[10]. (http://balagh.net/persian/feqh/falsafeh_ahkam/#ly_010) امام صادق(ع): ((فحرم الله الربا, لتفر الناس عن الحرام الى التجارات, و الى البیع و الشرإ ... خداوند ربا را حرام كرد تا مردم از حرام به كسب و كار روى آورند و به خرید و فروش بپردازند)). (ترجمه الحیاه, ج 5, ص 610)
[11]. (http://balagh.net/persian/feqh/falsafeh_ahkam/#ly_011) امام رضا(ع): ((عله تحریم الربا ... رغبه الناس فى الربح; علت تحریم ربا ... تمایل یافتن مردم به سودخوارى است)). (همان, ص 610 و 611)

منبع:http://www.ahkam.mihanblog.com/post/archive/1388/12 (http://www.ahkam.mihanblog.com/post/archive/1388/12)
نویسنده: محمد حسین زاده