احکام روزه مسافر چگونه است؟

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

۱. کسی که در ماه رمضان مسافرت می کند در هر مورد که نماز را باید شکسته بخواند، نباید روزه بگیرد، و در هر مورد که باید نماز چهار رکعتی (تمام) بخواند، مانند مسافری که ده روز در یک محل قصد ماندن می کند یا اینکه مسافرت شغل اوست، واجب است روزه را نیز به جا بیاورد (مگر در مواردی که استثنا شده است)؛

۲. هرگاه روزه دار بعد از ظهر مسافرت نماید باید روزۀ خود را تمام کند، اما اگر پیش از ظهر مسافرت نماید روزه اش باطل است، ولی قبل از آن که به حد ترخص برسد، نمی تواند روزه را افطار کند و اگر پیش از آن افطار کند، بنابر احتیاط، کفارۀ (افطار عمدی روزۀ ماه رمضان) بر او واجب است. البته، اگر از حکم مسئله غافل بوده کفاره ندارد؛

۳. هرگاه مسافر پیش از ظهر وارد وطن شود یا به جایی برسد که قصد ده روز توقف دارد، چنانچه کاری که روزه را باطل می کند انجام نداده باشد باید روزه بگیرد و اگر انجام داده باید بعداً قضا کند، ولی اگر بعد از ظهر وارد شود نمی تواند روزه بگیرد؛

۴. مسافرت در ماه رمضان، هرچند برای فرار از روزه باشد، جایز است. البته، بهتر است به سفر نرود، مگر اینکه سفر برای کار نیکو یا لازمی باشد.

مسافری که تصمیم به اعتکاف در مسجد الحرام دارد اگر قصد اقامت ده روز در مکۀ مکرمه نماید و یا نذر کرده باشد که در سفر روزه بگیرد، بر او واجب است بعد از اینکه دو روز روزه گرفت، اعتکاف خود را با روزۀ روز سوم کامل کند، ولی اگر قصد اقامت و یا نذر روزه در سفر نکرده باشد، روزۀ او در سفر صحیح نیست و با عدم صحتِ روزه، اعتکاف هم صحیح نیست (حسینی خامنه ای، 1397: 148).