مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*
26-08-2010, 12:50
http://img.tebyan.net/big/1388/10/23713632721356322510623523952104195245247245.jpg
ایمان به خدا، و یاد او در همه حال و اعتقاد به اینکه همه ما در محضر خدا هستیم از اساسى ترین اهرم هاى بازدارنده از گناه است ، اثر و نقشى که این عقیده در کنترل انسان و جلوگیرى از طغیان غرائز حیوانى دارد، هیچ چیز چنین اثر و نقشی را ندارد. و قدرت ایمان به خدا و یاد او در ریشه کن نمودن گناه از همه ى قدرت ها نیرومندتر است . سازمان هاى پلیسى و انتظامى با فقدان ایمان و تکیه گاه معنوى هرگز نمى توانند در اصلاح فرد و جامعه توفیق یابند.
ایمان به خدا و اعتقاد به آگاهى او بر همه چیز و حضور او در همه جا، در انسان آنچنان نیرویى در برابر گناه به وجود مى آورد که او را همچون سپرى فولادین و نفوذ ناپذیر در برابر گناهان مى کند.
نیروهاى انتظامى و امنیتى ، هر چند قوى و گسترده باشند قادر به جلوگیرى از گناهان مخفى نیستند و هرگز نمى توانند در کنترل گناهان در خلوت نقشى داشته باشند. ولى ایمان درونى مى تواند نقش خلل ناپذیرى در بازدارى انسان از گناهان آشکار و پنهان ایفا کند، بر همین اساس در آیات و روایات بر نقش ایمان در بازدارى از گناه بسیار تکیه شده است ؛ به عنوان نمونه قرآن مى فرماید:
«ألَم یَعلَم بِأنّ اللّه یَرى» 1 ؛ آیا انسان نمى داند که خداوند همه اعمالش را مى بیند؟
«إنّ ربّک لَبِالمِرصاد» 2 ؛ قطعاً پروردگار تو در کمینگاه است .
«یَعلَم خائِنَة الاَعیُن و ما تُخفِى الصُّدور »3 ؛ خداوند چشم هایى را که به خیانت گردش مى کند، مى داند و بر آنچه در سینه ها پنهان است، آگاه مى باشد.
در قرآن واژه ى "بصیر" (خدا بیناست) 51 بار، و واژه "سمیع " (خدا شنواست ) 49 بار آمده است.
این آیات به روشنى بیان مى کند که همه ما در محضر خداى بزرگ هستیم . در هرجا، در خلوت و جلوت ، هر کارى بکنیم و حتى اگر در فکر و مغز خود، مطلبى را تصور کنیم ، خداوند به آن آگاه است و در کمین انسان گنهکار است
ایمان به خدا، و یاد او در همه حال و اعتقاد به اینکه همه ما در محضر خدا هستیم از اساسى ترین اهرم هاى بازدارنده از گناه است ، اثر و نقشى که این عقیده در کنترل انسان و جلوگیرى از طغیان غرائز حیوانى دارد، هیچ چیز چنین اثر و نقشی را ندارد. و قدرت ایمان به خدا و یاد او در ریشه کن نمودن گناه از همه ى قدرت ها نیرومندتر است . سازمان هاى پلیسى و انتظامى با فقدان ایمان و تکیه گاه معنوى هرگز نمى توانند در اصلاح فرد و جامعه توفیق یابند.
ایمان به خدا و اعتقاد به آگاهى او بر همه چیز و حضور او در همه جا، در انسان آنچنان نیرویى در برابر گناه به وجود مى آورد که او را همچون سپرى فولادین و نفوذ ناپذیر در برابر گناهان مى کند.
نیروهاى انتظامى و امنیتى ، هر چند قوى و گسترده باشند قادر به جلوگیرى از گناهان مخفى نیستند و هرگز نمى توانند در کنترل گناهان در خلوت نقشى داشته باشند. ولى ایمان درونى مى تواند نقش خلل ناپذیرى در بازدارى انسان از گناهان آشکار و پنهان ایفا کند، بر همین اساس در آیات و روایات بر نقش ایمان در بازدارى از گناه بسیار تکیه شده است ؛ به عنوان نمونه قرآن مى فرماید:
«ألَم یَعلَم بِأنّ اللّه یَرى» 1 ؛ آیا انسان نمى داند که خداوند همه اعمالش را مى بیند؟
«إنّ ربّک لَبِالمِرصاد» 2 ؛ قطعاً پروردگار تو در کمینگاه است .
«یَعلَم خائِنَة الاَعیُن و ما تُخفِى الصُّدور »3 ؛ خداوند چشم هایى را که به خیانت گردش مى کند، مى داند و بر آنچه در سینه ها پنهان است، آگاه مى باشد.
در قرآن واژه ى "بصیر" (خدا بیناست) 51 بار، و واژه "سمیع " (خدا شنواست ) 49 بار آمده است.
این آیات به روشنى بیان مى کند که همه ما در محضر خداى بزرگ هستیم . در هرجا، در خلوت و جلوت ، هر کارى بکنیم و حتى اگر در فکر و مغز خود، مطلبى را تصور کنیم ، خداوند به آن آگاه است و در کمین انسان گنهکار است