۞۩*۩۞ آنچه در کربلا گذشت ۞۩*۩۞

[عهد آسمانى]

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_33104626276272040161.gifhttp://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_b_054_1.pnghttp://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_33104626276272040161.gif

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_009O053I8Bf1.gif



آنچه در كربلا گذشت
(از مدينه تا كربلا)

آيت الله محمد على عالمى
http://www.islamicecenter.com/ketaab...i_fehrest.html (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_fehrest.html)
http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_009O053I8Bf1.gif

[عهد آسمانى]

فهــــــرســـت


سخن ناشر (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link1)
پيش گفتار (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link2)
حسين نفس مطمئنه (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link3)
چرا حسين عليه السلام قيام كرد (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link4)
1- مسؤ ليت دينى حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link5)
2 - مسئوليت اجتماعى امام حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link6)
3 - اقامه حجت بر امام عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link7)
4 - حمايت از دين (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link8)
5 - حفظ مقام خلافت (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link9)
6 - آزادسازى اراده امت (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link10)
7 - ريشه كن كردن مظالم حكومت اموى (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link11)
8 - دفع ظلم از شيعه (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link12)
9 - احياى اهل بيت (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link13)
10 - امر به معروف و نهى از منكر (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link14)
11 - زنده كردن ارزشهاى اسلامى (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link15)
12 - از بين بردن بدعت (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_01.html#link16)
13 - پيشگيرى از ترور (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link17)
ولادت و شهادت حسين بن على عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link18)
مراسم ولادت حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link19)
ابراهيم فداى حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link20)
حسنين امامند چه قيام كنند يا قعود (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link21)
حسنين وارث صفات رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link22)
خدا و رسول دوستان حسنين را دوست مى دارند (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link23)
دليل استحباب تكبيرات افتتاحيه (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link24)
نصوص بر امامت حسين بن على عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link25)



http://www.askquran.ir/gallery/images/45970/3_________.jpeg

[عهد آسمانى]

سيماى حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link26)
خداترسى حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link27)
عبادت حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link28)
تواضع و فروتنى حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link29)
جود و سخاى حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link30)
كرم امام حسين (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link31)
ارزشيابى حسين (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link32)
دانش حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link33)
وقار و خويشتن دارى حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link34)
حسين و نماز بر منافق (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link35)
خدا دوستان حسين را دوست مى دارد (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link36)
بهشت به وجود حسنين بر خود مى بالد (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link37)
جبرئيل مشوق حسين است (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link38)
حسين و كمك كردن به مستمندان (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link39)
قاطعيت حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link40)
عزت نفس حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_02.html#link41)
اباة الضيم كيانند؟ (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link42)
اجر حسين عليه السلام در قبال شهادت (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link43)
خدا داستان كربلا را براى انبياء حكايت مى كند (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link44)
جبرئيل براى آدم روضه مى خواند (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link45)
كشتى نوح در كربلا متلاطم مى شود (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link46)
بساط سليمان متزلزل مى شود (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link47)



http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1gy.gif

[عهد آسمانى]

خواب ام الفضل (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link48)
ام سلمه و خاك قبر حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link49)
پيامبر در خواب ام سلمه و ابن عباس (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link50)
خدا چرا گرفتاريها را از انبياء و اولياء دفع نمى كند؟ (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link51)
پاسخ را از نماينده امام زمان بشنويم (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link52)
ثواب گريه بر حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link53) تشكيل مجالس عزا مورد علاقه امامان است
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link54) عزاداران حسين عليه السلام مورد توجه فرشتگان و ائمه اند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link55) محرم ماه عزا است
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_03.html#link56) روايتى جالب سندا و متنا
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link57) چرا امام حسين عليه السلام در زمان معاويه قيام نكرد؟
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link58) وصيت معاويه درباره حسين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link59) نامه يزيد به والى مدينه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link60) حسين عليه السلام و والى مدينه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link61) ابن زبير و وليد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link62) گفتگوى مروان با امام عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link63) وداع با قبر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link64) رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم در خواب حسين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link65) گفتگوى محمد حنفيه با امام عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link66) وصيت حسين هدفش را روشن مى سازد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link67) هجرت به مكه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link68) امام و عبدالله بن مطيع
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link69) دعوت اهل كوفه از امام حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link70) پاسخ امام به نامه هاى كوفيان
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link71) نامه امام عليه السلام به مردم بصره
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link72) سمينار بصره و نتايج آن
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_04.html#link73) عكس العمل منذربن جارود در مورد نامه امام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link74)
عكس العمل منذربن جارود در مورد نامه امام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link74) مسلم بن عقيل
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link75) رســول خـــدا صــلى الله عـــليــه و آله و ســلم از شــهــادت مـــســلم بنعقيل خبر مى دهد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link76) مسلم بن عقيل به كوفه مى رود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link77) مسلم در خانه مختار
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link78) بيعت كوفيان با مسلم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link79) شرايط بيعت با حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link80) چه تعدادى با مسلم بيعت كردند؟
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link81) ابن زياد به فرماندارى كوفه منصوب مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link82) سخنرانى ابن زياد در بصره
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link83) ابن زياد به كوفه مى آيد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link84) سخنرانى ابن زياد (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link85)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam__61_.jpg

[عهد آسمانى]

مسلم به خانه هانى بن عروة مى رود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link86) چرا مسلم محل خود را تغيير داد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link87) مؤ من تروريست نخواهد بود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link88) كار مسلم مورد تحسين است
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link89) نيرنگ ابن زياد براى دستيابى به مسلم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link90) ابن زياد سران كوفه را مى خرد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link91) هانى در مجلس ابن زياد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link92) يك درس آموزنده
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link93) قصر حكومتى محاصره مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link94) مسلم بن عقيل قيام مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_05.html#link95) كوفيان طريق بيوفائى پيش گرفتند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link96) مسلم به خانه طوعه پناهنده مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link97) بلال فرزند طوعه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link98) با شكست انقلاب فعاليت حكومت شروع مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link99) اعلان حكومت نظامى در كوفه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link100) پرچم امان
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link101) جايزه كسى كه مسلم را دستگير كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link102) بلال كار خود را كرد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link103) هجوم به خانه طوعه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link104) مسلم بن عقيل جلو دارالاماره
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link105) مسلم و ابن زياد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link106) وصيت مسلم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link107) شهادت مسلم (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link108)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_moharam__58_.jpg

[عهد آسمانى]

شهادت هانى بن عروه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link109) با ابدان شهدا چه كردند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link110) اجساد پاك را به دار آويختند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link111) سرهاى شهدا را به شام فرستادند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link112) پاسخ يزيد به ابن زياد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link113) خفقان در كوفه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link114) دستور ترور امام حسين عليه السلام از طرف يزيد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link115) خطبه امام حسين به هنگام عزيمت به عراق
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link116) نامه حسين عليه السلام به بنى هاشم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_06.html#link117) سخنان بزرگان مكه با امام و پاسخ آنحضرت
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link118) امام حسين عليه السلام و ابن عباس
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link119) حسين و ام سلمه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link120) حسين عليه السلام با ابن عمر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link121) حسين و محمد حنفيه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link122) ابن عمر بوسه گاه پيامبر را مى بوسد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link123) حسين عليه السلام و عبدالله بن جعفر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link124) حسين عليه السلام و عبدالله بن زبير
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link125) منازل بين راه مكه تا كربلا
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link126) امام حسين مورد تعقيب ماءمورين يزيد قرار مى گيرد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link127) مصادره هداياى يمن
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link128) گفتگوى فرزدق شاعر با امام عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link129) حسين و بشربن غالب
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link130) قيس بن مسهر صيداوى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link131) نامه امام حسين عليه السلام به مردم كوفه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link132) كياست قيس بن مسهر صيداوى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link133) شهامت و شهادت قيس
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_07.html#link134) حسين عليه السلام و عبدالله بن مطيع
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link135) زهير بن قين حسينى مى شود (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link136)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam__82_.jpg

[عهد آسمانى]

زينب در خزيميّه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link137) گفتگو با اباهره ازدى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link138) وصول خبر شهادت مسلم و هانى به امام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link139) حسين عليه السلام و دختر مسلم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link140) شهادت عبدالله بن يقطر برادر رضاعى امام عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link141) دنياپرستان از اطراف امام پراكنده شدند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link142) گفتگوى عمرو بن لوذان با امام عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link143) حسين در تمام مسير به ياد يحيى بن زكريا بود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link144) طِرمّاح بن عدى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link145) حسين و حربن يزيد در شراف
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link146) حسين دشمن را سيراب مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link147) امام براى دو سپاه امامت مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link148) حر با حسين عليه السلام درگير مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link149) حسين و طرماح
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link150) سخنرانى امام در منزل بيضه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link151) تهديد حر و عكس العمل امام عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link152) ياران امام از كوفه مى رسند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link153) سرپيچى عبيد الله بن حر جعفى در حمايت از حسين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link154) عبيدالله از يارى نكردن حسين پشيمان مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_08.html#link155) خواب حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link156) نامه ابن زياد به حر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link157) ميعادگاه عاشقان
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link158) دعا و شكوه حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link159) اولين سخنرانى امام در كربلا
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link160) پاسخ دلنشين ياران حسين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link161) نامه ابن زياد به حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link162) ابن سعد در سر دوراهى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link163) ابن سعد كشتن حسين را مى پذيرد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link164) اعزام نيرو به كربلا
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link165) فرار سپاهيان كوفه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link166) سياست ظالمانه در جمع آورى نيرو
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link167) تصميم به ترور ابن زياد (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link168)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_moharam__54_.jpg

[عهد آسمانى]

پيك عمر بن سعد بسوى امام عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link169) مذاكره امام عليه السلام با پسر سعد وقاص
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link170) حائل شدن بين آب و امام عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link171) پستى تا كجا و چه قدر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link172) حميد بن مسلم گويد:
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link173) انتقاد يزيد بن حصين از عمر بن سعد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link174) حسين عليه السلام و چشمه آب
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link175) حبيب بن مظاهر و جمع نيرو
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link176) پيام ابن سعد براى ابن زياد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link177) شمر مفسده مى آفريند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_09.html#link178) آخرين تصميم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link179) شمر وارد كربلا مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link180) شمر براى حضرت ابى الفضل و برادران امان نامه مى گيرد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link181) تاسوعاى حسينى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link182) شب عاشوراى حسينى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link183) دنياپرستان حسين را رها مى كنند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link184) عباس پيشقدم اهلبيت و ياران
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link185) وفادارى مسلم بن عوسجه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link186) سعيد بن عبدالله حنفى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link187) ايثار زهير
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link188) مقاومت محمد بن بشير
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link189) نظر قاسم بن الحسن درباره مرگ با عزت
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link190) پيشگيرى از تهاجم احتمالى دشمن
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link191) امام از مرگ خود خبر مى دهد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link192) بى تابى زينب سلام الله عليها
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link193) عبادت در آخرين ساعت زندگى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link194) سعادت و شقاوت
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link195) خواب سحرگاه حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link196) روز وصال محبوب فرا رسيد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link197) سرور و خوشحالى اصحاب حسين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link198) صف آرايى سپاه توحيد و كفر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link199) حسين عليه السلام با دو سلاح مى جنگد (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link200)

http://aks98.com/images/d1nn1xapk6256kqqb4.gif

[عهد آسمانى]

هجوم لشكر كوفه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link201) استجابت دعاى حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link202) اتمام حجت
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_10.html#link203) خطبه ديگر امام عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link204) يورش سپاه كفر بر لشكر توحيد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link205) زيارت ناحيه مقدسه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link206) شهداى حمله اولى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link207) شهادت همسر عبدالله در جوار شوهر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link208) وهب بن عبدالله كلبى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link209) غلبه لذت معنوى بر لذائذ دنيوى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link210) حمله و شكست
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link211) بريربن خضير
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link212) برير و جنگ عقيده
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link213) شهادت برير
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link214) عمرو بن قرظة انصارى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link215) آنجا كه معيارها تغيير مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link216) شكست فاحش سپاه اموى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link217) حربن يزيد رياحى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link218) حر بن يزيد رياحى توبه مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link219) حر خوابش را براى حسين بيان مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link220) حر سپاه كوفه را نصيحت مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link221) حر در ميدان نبرد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link222) شهادت حر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link223) امام در بالين حر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link224) شاه اسماعيل و نبش قبر حر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_11.html#link225) مسلم بن عوسجه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link226) مسلم بن عوسجه در مقام اخذ بيعت از مردم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link227) شهادت مسلم بن عوسجه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link228) در آخرين نفس سفارش رهبر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link229) كنيز مسلم در سوگ مولاى خود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link230) بيچارگى لشكر دشمن
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link231) گشودن جبهه دوم و آتش زدن خيمه گاه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link232) شمر و قصد آتش زدن خيمه هاى زنان (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link233)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_moharam__52_.jpg

[عهد آسمانى]

ابو ثمامه صائدى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link234) ابو ثمامه و نماز ظهر عاشورا
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link235) شهادت ابو ثمامه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link236) سعيدبن عبدالله الحنفى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link237) سعيد و فعاليت براى حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link238) شهادت سعيد بن عبدالله
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link239) حبيب بن مظاهر اسدى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link240) نامه حسين عليه السلام به حبيب بن مظاهر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link241) كرامت و پيشگوئى حبيب
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link242) فعاليتهاى حبيب بن مظاهر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link243) شهادت حبيب
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link244) مرگ حبيب حسين را شكست
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link245) پسر حبيب و قاتل پدر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link246) مقام حبيب در خدمت حسين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link247) سؤ ال حبيب از حبيبش حسين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link248) نافع بن هلال جملى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link249) شهادت نافع بن هلال
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link250) زهيربن قين بجلى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link251) زهير اتمام حجت مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_12.html#link252) شهادت زهير بن قين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link253) عابس بن ابى شبيب شاكرى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link254) عابس با مسلم بن عقيل
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link255) عابس نامه رسان مسلم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link256) عابس و آماده سازى نيرو
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link257) شهادت عابس
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link258) شوذب مولى شاكر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link259) جون مولى ابى ذر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link260) جون اجازه ميدان مى طلبد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link261) شهادت جون (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link262)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_moharam__53_.jpg

[عهد آسمانى]

حسين در بالين ياران
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link263) حنظلة بن اسعد الشبامى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link264) حجاج بن مسروق الجعفى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link265) ابو الشعثاء الكندى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link266) عمروبن جناده
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link267) زنان رزمنده در كربلا
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link268) فرار ضحاك بن عبدالله مشرفى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link269) يزيد بن ثبيط و فرزندان
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link270) ابن ثبيط در تعقيب حسين و حسين دنبال ابن ثبيط
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link271) شهيد بعد از حسين سويد بن عمرو
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link272) چهار نفر بعد امام حسين عليه السلام به شهادت رسيدند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link273) دو نفر با فاصله به شهادت رسيدند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link274) امام ياران را به استقامت مى خواند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link275) اسلم بن عمر و غلام تركى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link276) شهادت دو نفر جابرى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link277) انس كاهلى پيرترين ياران حسين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_13.html#link278) عبدالله و عبدالرحمان غفاريان
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link279) جانبازى جوانان هاشمى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link280) على اكبر در زيارت ناحيه مقدسه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link281) شخصيت على اكبر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link282) شهادت على اكبر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link283) حسين و زينب در كنار نعش على
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link284) ايثار خاندان عقيل
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link285) عبدالله بن مسلم بن عقيل
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link286) جعفر بن عقيل بن ابيطالب
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link287) عبدالرحمان بن عقيل
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link288) عون بن عبدالله بن جعفر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link289) محمد بن عبدالله بن جعفر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link290) عبدالله در سوك فرزندان
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link291) قاسم بن الحسن
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link292) شخصيت قاسم بن الحسن
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link293) قاسم اجازه جهاد مى طلبد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link294) شهادت قاسم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link295) عبدالله بن على بن ابى طالب عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link296) عثمان بن على بن ابى طالب
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link297) جعفر بن على بن ابى طالب
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link298) عباس بن على قمر بنى هاشم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link299) شخصيت حضرت ابى الفضل
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_14.html#link300) قمر بنى هاشم در ميدان كارزار
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link301) على عليه السلام براى روز عاشورا زمينه سازى مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link302) عباس ناجى ياران حسين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link303) ام البنين در سوك فرزندان
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link304) تهاجم مصائب بر حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link305)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_moharam__50_.jpg

[عهد آسمانى]

استغاثه امام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link306) پاسخ حضرت سجاد به استغاثه حسين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link307) شهادت على اصغر
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link308) استجابت دعاى امام سجاد درباره حرمله
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link309) مادران نظاره گر شهادت فرزند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link310) پدران و فرزندانيكه با هم شهيد شدند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link311) پنج نفر قبل از بلوغ به شهادت رسيدند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link312) مقاومت امام حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link313) دوستان بى اراده
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link314) حسين وارد شريعه مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link315) هجوم ارازل كوفه به خيمه گاه ابى عبدالله عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link316) امام پيراهن كهنه مى طلبد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link317) وداع ابى عبدالله با امام سجاد عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link318) وداع حسين با اهل حرم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link319) دقايق آخر زندگى امام حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_15.html#link320) عبدالله بن الحسين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link321) مناجات با خدا و اعلان رضايت
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link322) چه زيبا است حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link323) مصيبت عظمى شهادت ابى عبدالله
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link324) اسب سوارى ابى عبداللّه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link325) غارت سلاح و لباسهاى حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link326) غارت اهل حرم ابى عبدالله
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link327) يك زن از آل الله حمايت مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link328) فاطمه دختر ابى عبدالله عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link329) از كشتن بيمار هم نمى گذرند!
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link330) اگر من نبرم ديگرى مى برد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link331) خولى و سر ابى عبدالله عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link332) تقسيم سرها بين قبائل
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link333) بدن ابى عبدالله پايمال سُم ستوران
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link334) اهل بيت در قتلگاه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link335) اسارت اهل بيت
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link336) امام زين العابدين در كنار قتلگاه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link337) دفن اجساد مطهره
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link338) اهل بيت جلو دروازه كوفه (و مسلم جصاص ) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link339)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_moharam__51_.jpg

[عهد آسمانى]

صدقه بر ما اهل بيت حرام است
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link340) زينب و سر ابى عبدالله عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_16.html#link341) خطبه زينب كبرى در جلو دروازه كوفه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link342) سخنرانى فاطمه دختر ابى عبدالله
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link343) سخنرانى ام كلثوم دختر امير مؤ منان
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link344) سخنرانى امام زين العابدين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link345) ابن زياد و سر مبارك ابى عبدالله
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link346) زينب در مجلس ابن زياد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link347) ابن زياد و امام زين العابدين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link348) عزادارى در كوفه :
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link349) عبدالله عفيف
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link350) سر حسين در كوچه هاى كوفه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link351) آنجا كه مجرمين پشيمان مى شوند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link352) انتقاد بر كشندگان حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link353) انتقال سرهاى شهيدان به شام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link354) انتقال اسراء به شام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link355) سه نفر با خانواده همراه حسين بودند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link356) گزارش كشته شدن حسين به مدينه منوره
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_17.html#link357) راهب نصرانى و سر ابى عبدالله
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link358) مشهدالراءس
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link359) مشهدالسقط در جوشن
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link360) شام را زينت مى كنند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link361) ورود اهل بيت به شام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link362) سهل بن سعد و اهل بيت حسين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link363) مرد شامى و امام سجاد عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link364) اهل بيت رسول خدا در مجلس يزيد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link365) فاطمه دختر امام حسين و مرد شامى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link366) يزيد و سر ابى عبدالله عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link367) زينب در مجلس يزيد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link368) يزيد مجاب مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link369) سخنرانى امام زين العابدين عليه السلام در مسجد اموى دمشق (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link370)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_moharam__49_.jpg

[عهد آسمانى]

اهل بيت در خرابه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link371) مرگ رقيه در خرابه شام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link372) تعمير قبر رقيه خاتون
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_18.html#link373) نصرانى در مجلس يزيد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link374) خواب سكينه خاتون در خرابه شام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link375) محل دفن سر ابى عبدالله عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link376) مقبره رؤ س ساير شهدا
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link377) عزادارى حسين در مهد حكومت اموى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link378) مراجعت اهل بيت به مدينه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link379) ورود اهل بيت به ميعادگاه عاشقان (كربلا)
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link380) يزيد از خدمات ابن زياد تقدير مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link381) جابر و زيارت كربلا در اربعين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link382) ورود اهل بيت به مدينه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link383) سخنرانى امام سجاد عليه السلام در بيرون شهر مدينه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link384) ورود اهل بيت به مسجد رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link385) فرزندان ابى عبدالله عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link386) همسران ابى عبدالله عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link387) البكاؤ ن خمسه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link388) گريه هاى امام سجاد در طول زندگى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link389) ثواب زيارت ابى عبدالله عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_19.html#link390) به زوار قبر حسين امان نامه از آتش مى دهند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link391) اولين بناء و تحولات بعدى بارگاه حسينى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link392) متوكل و قبر امام حسين عليه السلام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link393) حيوانات به قبر حسين احترام مى گذارند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link394) المنتصر بالله پدرش متوكل را مى كشد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link395) با اين همه تخريب چگونه قبر را يافتند؟
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link396) يزيدبن معاويه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link397) فسق و فجور يزيد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link398) چرا با حسين عليه السلام دشمنى مى كردند؟
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link399) قال على عليه السلام لا يحبّنى كافر و لا ولدزناء
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link400) بنى اميه تحملفضائل امامان را نداشتند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link401) يزيد و قتل عام مردم مدينه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link402) يزيد و سوزاندن خانه كعبه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link403) بى شرمى يزيد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link404) مختار بن ابى عبيد ثقفى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link405) ولادت مختار
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link406) مختار از ديدگاه امام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link407) مختار و امام زين العابدين
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_20.html#link408) مختار انگيزه قيام را از كجا الهام گرفت
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link409) انگيزه اش با گفتار اهل كتاب تائيد مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link410) چشمان مختار آسيب مى بيند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link411) ميثم تمار هم به مختار نويد مى دهد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link412) مسلم بن عقيل و مختار
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link413) مختار هنگام خروج مسلم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link414) مختار بزندان ميرود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link415) مختار از زندان آزاد مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link416) پيشگوئى مختار از انتقام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link417) مختار به كوفه برمى گردد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link418) مختار مردم كوفه را نويد مى دهد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link419) مختار خود را نماينده مهدى مى خواند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link420) مختار دعوت و تبليغات را شروع مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link421) مختار دوباره به زندان مى رود (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link422)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_moharam__48_.jpg

[عهد آسمانى]

در زندان هم از قيام خبر مى دهد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link423) مختار از زندان دعوت را شروع مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link424) مختار براى خلاصى از زندان مى كوشد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link425) مختار آزاد مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link426) با مختار آشكار بيعت مى كنند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link427) توطئه زندان مختار
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link428) محمد حنفيه مختار را تائيد مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link429) كوفه در انتظار فرستادگان
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link430) مختار از اين موضوع بهره بردارى مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link431) عبدالرحمان مختار را تاءييد مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link432) مختار و دعوت ابراهيم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link433) نهضت شروع مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_21.html#link434) مختار فرمان قيام ميدهد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link435) جلو خانه مختار ميدان جنگ
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link436) نماز صبح
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link437) كشته شدن سردار ابن مطيع
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link438) سردار جديد كوفه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link439) ابراهيم به كمك مختار مى رود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link440) ابن مطيع مردم كوفه را توبيخ مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link441) ابن مطيع محاصره مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link442) ابن مطيع در سه روز محاصره
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link443) مختار در قصر مستقر مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link444) رفتار مختار با ابن مطيع
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link445) رفتار مختار با مردم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link446) مختار فرماندار خود را اعزام مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link447) مختار و جنگ با ابن زياد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link448) ميدان جنگ با ابن زياد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link449) ابراهيم نامزد جنگ با ابن زياد مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link450) كوفيان بر مختار خروج مى كنند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link451) كوفيان صف آرائى مى كنند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link452) مختار تظاهر به سازش مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link453) مختار صف آرائى مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_22.html#link454)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_15.gif

[عهد آسمانى]

مختار قاتلين حسين عليه السلام را مى كشد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link455) مختار و شمربن ذى الجوشن
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link456) مختار تصميمش را تعقيب مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link457) سه نفر از قاتلان امام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link458) چهار نفر از قتله امام
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link459) حميد بن مسلم نجات مى يابد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link460) حرملة بن كاهل اسدى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link461) كشندگان عبدالرحمان فرزند عقيل
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link462) خولى بن يزيد اءصبحى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link463) مختار و عمر سعد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link464) سر عمر نزد محمد حنفيه
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link465) حكيم بن طفيل قاتل حضرت ابى الفضل
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link466) منقذ بن مره عبدى
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link467) قاتل عبدالله فرزند مسلم
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link468) مختار و سنان بن انس
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link469) عمر بن صُبَيْح
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link470) محمد حنفيه از مختار كمك مى خواهد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link471) كرسى چيست ؟
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_23.html#link472) فرشتگان بكمك مختار مى جنگند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link473) ابراهيم به جنگ ابن زياد مى رود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link474) ابراهيم در برابر ابن زياد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link475) ابن زياد كشته مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link476) مختار پيش بينى مى كرد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link477) ابراهيم موصل را تصرف مى كند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link478) داستان سر ابن زياد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link479) امام سجاد عليه السلام و سر ابن زياد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link480) مختار خاندان پيامبر را از عزا بيرون آورد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link481) مصعب و مختار
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link482) دو لشگر صف آرائى مى كنند
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link483) مختار وارد جنگ مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link484) مختار در قصر محصور مى گردد
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link485) مختار كشته مى شود
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link486) رفتار مصعب با تسليم شدگان
(http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link487) رفتار مصعب با زنان مختار (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_24.html#link488)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_moharam__45_.jpg

[عهد آسمانى]

سخن ناشر

مـؤ لف مـعـظم دانشمند گرانقدر استاد علامه آيت الله محمد على عالمى فرزند مرحوم حجة الاسلام و المـسلمـين آقـا شيخ جواد (ره ) در شب نيمـه مـاه مـبارك رمـضان سال 1306 شمـسى كه مصادف با ولادت با سعادت سبط اكبر امام مجتبى عليه السلام است در يك خـانواده روحانى در روستاى حجاجى از قراء دامغان پا بعرصه وجود نهاد، در شش سالگـى در مـكتـب خـانه روستا قرآن كريم را ظرف سه ماه آموخت و سپس برخى از كتـابهاى فارسى را فرا گرفته و در هفت سالگى در مدرسه روستاى قدرت آباد كه تـا حجاجى چـهار كيلومـتـر فـاصله داشت در كلاس دوم ثبت نام نموده و دوره ابتدائى را گـذراند و در آبان مـاه 1323 كه مدارس علمى در اختيار روحانيون قرار گرفت در شهر دامـغـان به فـرا گرفتن علوم دينى پرداختند. مقدمات را نزد حجة الاسلام مرحوم حاج شيخ غـلامـحسين خيرى (ره ) گذراند و سپس به لحاظ اينكه پسر عموى ايشان مرحوم آيه الله حاج ميرزا محمد على عالمى دامغانى فرزند برومند مرحوم آيه الله حاج شيخ على دامغانى در همـدان سرپـرستـى مـدرسه دامـغـانى را كه خـود در كنار مرقد پدر بزرگوارشان تـاءسيس كرده بودند به عهده داشتند به آن شهر عزيمت نمود. وى سطح را نزد اساتيد همدان بپايان رسانيده و يكسال هم در درس خارج مرحوم آيه الله آخوند ملا على همدانى (ره ) حاضر شدند و در سال 1331 رحل اقامت در قم افكنده و از محضر درس ‍ مرحوم آيه الله العـظمـى حاج آقـا حسين بروجردى قدس سره و حضرت آيه الله العظمى آقاى حاج سيد مـحمـد رضا مـوسوى گـلپـايگـانى مـد ظله العـالى استـفـاده نمـودند و مـدت شش سال هم در درس امـام راحل حضرت امام خمينى قدس الله روحه الشريف شركت نموده و يك دوره كامـل خـارج اصول را از مـحضر مـعـظم له استـفـاده كردند و مـدتـى هم از درس ‍ اصول آية الله العـظمى آقاى داماد و تفسير علامه طباطبائى قدس سرهما بهره بردند و به درجه اجتهاد نايل شدند.
در سال 1342 بر حسب دعوت مردم متدين سمنان از محضر حضرت آية الله العظمى آقاى گـلپـايگـانى به سمـنان اعـزام گـرديده و در اين شهر به جمـاعـت و تـبليغ و تـشكيل حوزه علميه و پرورش طلاب جوان مشغول شدند و تا كنون ده ها نفر از شاگردان ايشان در حوزه علميه قم به تحصيل و تدريس و يا در نهادهاى جمهورى اسلامى به خدمت اشتـغـال دارند و هم اكنون نيز عـلمـا و فـضلاى سمـنان از درس خـارج اصول ايشان استفاده مى نمايند.
مـعـظم له از همـان ماههاى اول ورود به سمنان به سبب روشنگرى و بيان واقعيتهاى موجود مـورد خـشم دستـگـاه ستـمـشاهى پـهلوى قـرار گـرفـتـه و با اعـمـال خـشونت و مـنع سخـنرانى و تـبليغـات آزادى عمل را از وى سلب نمودند و بخاطر مبارزه با رژيم از 27/12/52 لغايت 27/12/53 به مـدت يكسال به بافـت كرمـان تـبعـيد شدند و در شب 25 شوال سال 1357 هم كه بمناسبت شهادت امام صادق عليه السلام مجلس عزا و راهپيمائى تـشكيل داده بودند مـورد ضرب و شتـم پـليس قـرار گـرفـتـه و چون رژيم ايشان را كارگردان و رهبر نهضت انقلاب در منطقه مى دانست و تبعيد و ضرب و شتم را در فروكش انقـلاب مـؤ ثـر نديد لاعـلاج در سحرگاه 14/9/1357 پس از محاصره خانه ، ايشان و فـرزند خردسالشان را دستگير و به شهربانى و از آنجا به ساواك بردند و شانزده ساعـت بازداشت و تـحت بازجوئى قـرار گـرفـتـند كه مـردم غـيور و متدين سمنان با تـعـطيل بازار و تـحصن در دادگسترى استخلاص وى را خواستار شدند و اگر تحصن و فشار مردم انقلابى سمنان نبود معلوم نبود به چه سرنوشتى دچار مى شدند.
امـا فـشارها و ضرب و شتم ها و بازداشتها و تبعيدها او را از ادامه مبارزه باز نداشت و نه تـنها مـوجب نشد كه سستى به خرج دهد بلكه در انجام وظيفه شرعى بيش از پيش مقاوم و راسخ و پايدار ساخت بنحوى كه در همه راهپيمائى ها پيشاپيش صفوف حركت مى كردند و مـردم را به استـقـامـت و پـايدارى تـا پيروزى نهائى و سقوط رژيم و برقرارى حكومت اسلامـى و تـرغـيب و تـهييج مـينمـودند، و پـس از پـيروزى انقلاب هم بلافاصله به تـشكيل كمـيتـه انقـلاب و كميته انتظامات و كميته هاى ديگر بمنظور حفظ امنيت و تاءمين نيازمـنديهاى مردم پرداخته و عملا اداره امور را بعهده گرفتند و علاوه بر تصدى امور بنياد مـستضعفان استان و بنياد مسكن انقلاب اسلامى و عقيدتى و سياسى شهربانى چون احساس مـى كردند كه بايد در خدمت انقلاب بود و مخصوصا مسئله قضا را بر خود واجب عـينى مـيدانستـند لذا از تـاريخ 14/1/58 با ابلاغ دادستـانى در دادسراى انقلاب مـشغـول به كار شده و سپس با سمت رئيس دادگاه انقلاب و حاكم شرع دادگاه كيفرى يك به مـدت ده سال اشتغال داشتند؛ لكن در خلال اين مدت اشتغالات علمى و تاءليف و تصنيف در درس خـارج فـقـه كه قـبل از انقـلاب داشتـند بر اثـر كارهاى قـضائى و اجرائى تـعـطيل شده بود كه بفـضل پـروردگـار دوباره تـوفـيق شامـل حال ايشان گرديد و از اواخر سال 1367 به كارهاى گذشته خود بازگشتند كه كتـاب حاضر (( حسين نفـس مـطمـئنه )) يكى از آثار گرانبها و ارزشمند اين استاد گـرانقـدر است كه براى عـمـوم فـارسى زبانان بالاءخـس وعـّاظ مـحتـرم مـفـيد و قابل استفاده مى باشد.
كتاب حاضر در نوع خود كم نظير و يا بى نظير بوده و با جامعيت خود مى تواند خواننده را از ساير منابع بى نياز سازد.
يكى از امتيازات مهم اين كتاب آن است كه مؤ لف محترم سعى نموده اند تا از منابع معتبر و مـورد قـبول همه فِرَق استفاده نمايند و همه جا منابع با ذكر شماره صفحات آمده تا كنون دسترسى براى طالبين به مراجع سهل و آسان باشد.
ديگـر اينكه سخـنان امام عليه السلام در طول سفر از مدينه به مكه و از مكه به عراق بيانگر هدف غائى امام در قيام عليه حكومت غاصب و جائر زمان ميباشد بازگو شده است .
همـچـنين سخنرانيهاى حضرت زينب سلام الله عليها و امام سجاد عليه السلام در كوفه و شام كه رسواگر حكومت جور و پايه و بنيان انقلابات بعدى است به رشته تحرير در آمده است .
ساير، تـاءليفـات و تـصنيفات معظم له بشرح زير است : 1 ـ كتاب پيغمبر و ياران در پـنج مـجلّد، در شرح حال حدود سيصد نفر از اصحاب رسولخدا صلى الله عليه و آله و سلم .
2 ـ كتـاب شاگـردان مـكتب ائمه عليه السلام كه دو جلد آن چاپ شده و جلد سوم در شرف چاپ است .
3 ـ جوانان چه مى پرسند، پاسخ سئوالات و مشكلات مذهبى كه به زبان اردو هم ترجمه و چاپ شده است .
4 ـ صحنه هاى قيامت از ديدگاه قرآن ، ترجمه كتاب مشاهيرالقيامة مرحوم سيد قطب كه آماده چاپ است .
5 ـ رساله عربى و استدلالى در ارث زوجه آماده چاپ .
6 ـ رساله عربى و اجتهادى در رضاع .
7 ـ شرح بر عروة الوثقى كه حدود 700 صفحه آن به رشته تحرير در آمده است .
8 ـ رساله اجتـهادى و استـدلالى به عـربى در خلل و قواطع صلاة كه خلاصه تدريس يكسال گذشته ايشان است .
انتـشارات هاد ضمـن آرزوى طول عـمر براى مؤ لف بزرگوار، مطالعه اين اثر نفيس و ارزنده را به همـه پـيروان خـاندان عـصمت و طهارت سلام الله عليهم اجمعين بخصوص شيفـتـگـان سرور و سالار شهيدان حضرت ابا عبدالله الحسين عليه السلام توصيه مى نمـايد و تـوفـيق خـدمـتـگـزارى بيشتـر را از درگـاه ايزد متعال مسئلت دارد.

موسسه انتشارات هاد

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_moharam__40_.jpg

[عهد آسمانى]

پيش گفتار

به نام خداوند بخشنده مهربان
همـه مـى دانيم ايران تـنها كشورى است كه در ميان ممالك و جوامع اسلامى مذهب رسمى آن شيعـه جعـفـرى اثنى عشرى است و مروّجين اين طريقه حقه اكثرا از ايران بپا خاسته و در ترويج آن سعى بليغ مبذول فرموده اند.
نهال تشيّع از خون پاك سالار شهيدان و سرور آزادگان جهان حضرت ابى عبدالله الحسين عـليه السلام و فـرزندان و برادران و برادرزادگان و خويشاوندان و ياران باوفايش آبيارى و به ثـمـر رسيده و اسلام و مذهب تشيّع به بركت خون حسين و يارانش باقى و پـايدار مـانده و هر روز بر رونق و جلاى آن افزوده مى گردد كه اگر قيام حسينى نبود يزيديان فـاتـحه اسلام را مـى خـواندند و خـوشبخـتـانه مـحقـقـين و مـورخـين از سال وقـوع حادثـه جانگـداز كربلا تـا كنون در هر عصرى و زمانى براى احياء خون شهيدان فعاليت بسزايى داشته و آثار گرانبهايى از خود به يادگار گذاشته اند، و اين حركت الهى و انقلابى را كه علت مبقيه دين و مذهب مقدس است برپا و جاويدان ساخته اند، امـروز مـا به بركت همـين آثار توانسته ايم دست به اقدام نوينى بزنيم و از خدا ميخواهيم كه اجر آنانرا در خور خدائيش عنايت فرمايد ليكن اكثر آثار گذشتگان به زبان عـربى تـدوين يافـتـه كه براى پـارسى زبانان كمـتـر قـابل فـهم است و آنچه كه به زبان فارسى نوشته شده نوعا مطابق ادبيات عصرى بوده كه با ادبيات عـصر مـا تـطبيق نمى كند مخصوصا سبك تاءليف و تصنيف تغيير يافته ، لذا عده اى از فضلاء و دانش دوستان كه كتاب پيغمبر و ياران ما را ديده بودند و سبك تـحرير و سادگى قلم را پسنديده ، پيشنهاد تاءليف كتابى در زمينه تاريخ حسين بن على عليه السلام اسوه حريت و شهادت و تصوير صحنه جانسوز كربلا را نمودند.
حقـير هم به امـيد اينكه با اين اقـدام ناقـابل رشتـه ولايتـم را به ولايت اهل بيت عـصمـت و طهارت استحكام بخشيده و مشمول عنايات خاصه خاندان پيامبر گرامى گـرديده آبروئى نزد آنان كسب كنم از پيشنهادشان كه در حقيقت گشودن راه سعادت بود حسن استـقـبال نمـوده و قـلم به دست گـرفـتـه و با اتـكا به فضل و عنايات خاصه پروردگار شروع نمودم .
امـيد است كه مورد توجه خداى بزرگ و حسين عزيز و جد و پدر و مادر و برادر و اصحاب گراميش قرار گيرد.
در اينجا لازم ميدانم به برخى از امتيازات اين كتاب اشاره نمايم .
1 ـ در اين تاءليف از تواريخ معتبر عربى استفاده شده و مدارك هر مطلب با ذكر و شماره صفحه تا آنجا كه موجب تطويل نگردد در ذيل صفحات آمده است .
2 ـ براى آنكه خواننده خسته نگردد و مطالب دنباله دار نشود و به تمام موضوعات خيلى آسان دسترسى پيدا كند براى هر مطلبى ولو كوتاه تيتر و عنوانى قرار داده شده است .
3 ـ اشاراتـى از علل و فلسفه قيام حسين عليه السلام بعنوان يادآورى و تذكر ذكر شده است تا سوژه اى براى گويندگان باشد.
4 ـ مـتـن عـربى سخنان امام حسين عليه السلام در مقاطع مختلف بيان شده است تا فضلا و اهل سخن از لطافت و زيبائى عبارات حضرت كه ترجمه نمى تواند آن حقايق را بيان كند بهره مند گردند.
5 ـ بيوگرافى ياران امام حسين عليه السلام در ضمن شرح شهادتشان بيان شده است .
6 ـ پـس از بيان كيفـيت شهادت به ساير مطالب و وقايعى كه در بين راه اتفاق افتاده اشاره شده ، تا با مراجعه به آن موارد كليه مطالب شهيد مورد استفاده قرار گيرد.
7 ـ در شروع به شرح حال قـسمـتى از زيارت ناحيه مقدسه امام زمان عليه السلام كه درباره آن شهيد وارد شده ذكر گرديده كه ضمن كمك به بيان شهادت بيانگر مقام شهيد مى باشد.
8 ـ كليه منازل بين راه مكه تا كربلا كه امام از آنجا عبور كرده يا توقف كوتاه داشته ، ضمـن نظم عـربى و فـارسى بيان شده و به برخـى از قـضايائى كه در آن منزل رخ داده ، اشاره شده كه ميتواند از امتيازات خاص اين كتاب باشد.
9 ـ آمـار جالبى در اين نوشتـه آمـده مـانند: پـنج نفـر قـبل از بلوغ به شهادت رسيدند، نه نفر از مادران نظاره گر شهادت فرزند بوده اند، سه نفـر از شهداء با خانواده همراه حسين عليه السلام بوده اند، چهار نفر بعد از حسين عـليه السلام به شهادت رسيدند، سه نفر از زنان جنگيدند، هفت نفر از فرزندان همراه پدر شهيد شدند و نظائر اينها.
10 ـ برداشتـهائى از مـطالب كتاب تحت عنوان : نكته ، بيان شده كه ميتواند روزنه اى براى تـاءمـل و دقـت بيشتـر در تـحليل مطالب تاريخى باشد، هر چند در اين زمينه به حداقـل اكتـفـا شده زيرا در غـير اينصورت مـطالب اصيل در لابلاى تحليل ها فراموش مى شد و از حوصله عموم خارج بود.

(( سمـنان مـحمد على عالمى دامغانى ليله 23 شهر صيام 1409 ه‍ ق و 20/1/1368 ه‍ ش ))


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_moharam__42_.jpg

[عهد آسمانى]

حسين نفس مطمئنه

داود بن فرقد از امام صادق عليه السلام روايت كرده فرمود: اقراءوا سورة الفجر فى فـرائضكم و نوافلكم فانها سورة الحسين بن على عليهماالسلام من قراها كان مع الحسين بن عـلى عـليه السلام يوم القيامة فى درجة من الجنة سوره فجر را در نمازهاى واجب و مـستـحب بخوانيد كه آن سوره حسين بن على عليهماالسلام است هر كه آنرا بخواند در روز قيامت با حسين بن على محشور ميگردد و در بهشت با او خواهد بود.(1) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 1)
بسم الله الرحمن الرحيم

چرا حسين عليه السلام قيام كرد

اين سؤ ال در ذهن بسيارى از كسانى كه از مقررات و وظائف اسلامى و حقايق تاريخى بى اطلاعـند، خـلجان ميكند: كه با توجه به اينكه حسين عليه السلام از قدرت بنى اميه و از ضعـف و زبونى مـردم زمـان مـطلع و آگـاه بود و با شناختى كه از مردم كوفه داشت و تـجربه كرده و ديده بود كوفـيان با پدرش على عليه السلام و برادرش امام مجتبى چـگـونه رفـتار كردند و اين شناخت و آگاهى از گفته هايش كاملا آشكار مى گردد چنانكه فـرمـود : النّاس عبيد الدّنيا و الدين لعق على السنتهم يدورون حيث ما درت عليه معايشهم فاذا محصوا ابا لبلاء قلّ الديانون .
(( مردم برده و بنده دنيايند، دين چرخش زبان آنها است به هر سو كه نفعشان ايجاب كند مى چرخد، هنگام گرفتارى دينداران اندك ميشوند. ))
پس چرا قيام كرد و مانند برادرش حضرت امام حسن عليه السلام با حكومت وقت كنار نيامد؟
در پـاسخ اين ايراد اجمـالا مـى گـوييم كه قـيام و نهضت حسين عليه السلام داراى عـلل و فـلسفـه و اسرار زيادى است كه اگـر درباره همـه علل و اسرار آن به تفضيل بحث به ميان آيد، سخن به درازا مى كشد و لذا بطور اختصار، به بعضى از آنها اشاره مى كنيم .
1 ـ مسؤ ليت دينى حسين عليه السلام
اسلام عزيز هر فرد مسلمان را در برابر حوادثى كه براى مردم و جامعه اش ‍ پيش مى آيد كه با دين آنها ضديت دارد، يا مخالف مصالح اقتصادى ، اجتماعى و... مى باشد وظيفه دار و مـسئول مـى داند، چـنانكه رسول گـرامـى اسلام فـرمـود : كلّكم راع و كلّكم مـسئول عـن رعـيّتـه (( همـه شمـا سلطانيد و همـه تـان در رابطه با رعيت مواءخذه ميشويد. ))
همه شما نسبت به هم مسئوليد.
و حسين عـليه السلام كه مى داند مسلمانان در فقر و سختى بسر مى برند اما يزيد كه خود را حاكم بر مردم و خليفه مسلمين قلمداد مى كند محرمات الهى را مرتكب مى شود، شراب مـى خـورد و قـمـار مـى بازد و بر سگـها و مـيمـونها خلخال طلا ميپوشد و با سنت پيامبر مخالفت مى ورزد، وظيفه و مسئوليت دينى اش او را وادار به قـيام عـليه چنين حكومت طاغى و ياغى و جبارى نمود، چنان كه حضرت در برابر حر و لشكريانش به سخنرانى پرداخت و فرمود:
(( اى مردم ! همانا رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: هر كه سلطان ستمكارى را ببيند كه مـحرمات الهى را حلال مى شمارد و با خدا پيمان شكنى مى كند و با سنت و روش رسول خـدا مـخـالفـت مى ورزد، در ميان بندگان خدا به گناه و ستم رفتار مى كند، قولا يا عملا بر او ايراد نگيرد بر خدا است كه او را با همان سلطان جائر محشور گرداند و در جايگاه ستمكاران جاى دهد! ))
از اين رو و به ويژه با آن همه نامه ها كه به حسين عليه السلام نوشتند و بيعت مردم با او، عذرى براى حسين باقى نمى گذاشت و در تاريخ مورد انتقاد قرار مى گرفت .
ممكن است گفته شود كه چرا امام حسن عليه السلام قيام نكرد؟
مـا در شرح امـام مجتبى علل كنار آمدن وى را با معاويه نگاشته ايم و در اينجا به اختصار مـى گـوييم عـلاوه بر آنكه اكثـر فرماندهان سپاه امام حسن به معاويه پيوستند و حتى برخـى از اطرافـيان امـام مـجتـبى به مـعـاويه نوشتند كه حاضرند امام را دست بسته تحويل وى دهند، و از طرفى معاويه با سياست مكارانه اش ظاهر اسلام را رعايت مى كرد و مـانند پـسرش نبود كه عـلنا به فـسق و فـجور اشتـغـال ورزد، و شرابخـورى و قـمـاربازى و ساير اعـمـال مـنافـى اسلام به ظاهر از او ديده نمى شد از اينرو امام مجتبى براى حفظ دين و جلوگيرى از سفك دماء مسلمين با وى كنار آمد.
2 ـ مسئوليت اجتماعى امام حسين عليه السلام
حسين عـليه السلام به لحاظ مـوقـعـيت اجتـمـاعـيش خـود را در برابر امـت اسلامـى مـسئول مـى بيند تا در مقابل ظلم و بيدادگرى كه از ناحيه حكومت اموى وارد مى شود به دفـاع برخيزد، گرچه اين مسئله هر فرد مسلمانى است ولى بطور طبيعى در مورد امام حسين عـليه السلام با توجه به امامت او از يكسو و انتسابش به پيامبر از سوى ديگر تاءكيد بيشترى پيدا مى كند و توقع جامعه اسلامى را بيشتر برمى انگيزد، و امام عليه السلام اين مـسئوليت را احساس مى كرد و سكوت در برابر جنايات يزيد را جايز نمى شمرد، از اينرو براى ايفاء اين مسئوليت بزرگ و خطير به پاخاست تا آنكه شخص شخيص خود و همـه اهل بيتش را در اين راه فدا كرد و عدالت اسلامى و حكم قرآن را در ميان مردم به اجراء در آورد.
3 ـ اقامه حجت بر امام عليه السلام
با توجه به اينكه نامه هاى بسيارى تا حدود دوازده هزار نامه براى حسين عليه السلام نوشتـند و آمـادگـى خود را براى كمك با لشكر يكصدهزار نفرى اعلان نمودند، آنهم از شهر كوفـه كه بزرگـتـرين شهر نيرو خـيز اسلامـى است ، تـا آنجا كه او را مـسئول به حساب آوردند كه اگـر امامت و خلافت را نپذيرد در پيشگاه خدا با او احتجاج خـواهند كرد، و معلوم است كه اگر حسين عليه السلام اجابت نمى كرد در برابر خدا و امت اسلامـى مـسئول و مـؤ اخـذ بود و تـاريخ هم حسين عـليه السلام را مـسئول مـى شمـرد و او را مـؤ اخـذه مـى نمـودند، بنابراين حجت بر امام تمام شد و عذرى برايش باقى نگذاشت .

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam__57_.jpg

[عهد آسمانى]

4 ـ حمايت از دين
حسين عـليه السلام با حكومت اموى آنهم با حاكمى چون يزيد با اعتقادى كاملا بر ضد اسلام و مـنكر آئين قـرآن مواجه شده چنانكه از اين شعر يزيد عقيده فاسدش كاملا آشكار ميگردد:

لعبت هاشم بالملك فلا
خبر جاء و لا وحى نزل

(( خاندان هاشم سر حكومت بازى كردند وگرنه وحى و خبرى از ناحيه غيب نيامده ))
اين شعر نشانگر آن است كه يزيد بن معاويه به همان عقيده جاهليت و بت پرستى باقى بود و مـعـتـقـد به بهشت و دوزخ نيست و پر واضح است كه يزيد با اين عقيده براى نابودى اسلام و قـرآن مـى كوشد و لذا حسين ، جان خود و يارانش را فداى اسلام كرد تا باقى بمـاند كه اگر خون حسين نبود از اسلام نشانى و از قرآن نامى نمى ماند و تمام زحمات پيامبر اسلام نابود مى شد، بنابراين خون حسين و اهلبيت و يارانش ، پيغمبر و زحماتش را احياء كرد چـنانكه فـرمـايش رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم درباره حسين كه فـرمود: (( حسين منى و انا من حسين ))
به همين معنى اشاره دارد زيرا همانطورى كه حسين از رسول خـدا تـولد يافـت با شهادت حسين هم رسول خدا و تمام اهداف مقدسش تولدى دوباره يافت .
5 ـ حفظ مقام خلافت
خـلافـت در اسلام عـبارت است از جانشينى رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم يعنى خـليفـه بايد نمـونه رسولخدا و متصف به اوصاف و اخلاق پيامبر اسلام باشد، زيرا خليفه و جانشين بنيانگذار حكومت اسلامى مى بايستى وسيله اى براى تحقق عدالت اسلامى و قـضاوت عـليه تـخـلفـاتـى باشد كه انجام مى گيرد، بنابراين اگر خليفه فرد شايسته بود جامعه را به صلاح و سعادت سوق مى دهد و چنانچه منحرف شد، مسير جامعه را هم به انحراف مى كشاند، از اينجا است كه اسلام اهميت فراوانى به موقعيت خليفه داده و براى كسى كه متصدى مقام خلافت مى شود سه شرط اساسى قرار داده است : 1 ـ عدالت 2 ـ امـانت 3 ـ خـبرويّت نسبت به امور اقتصادى ، ادارى ، سياسى ، و همه آنچه را كه جامعه بدان نياز دارد.
حسين عـليه السلام در اولين نامـه اى كه به مـردم كوفه نوشت به اين شرط اشاره فرمود:
فـلعـمـرى مـا الامام الا العامل بالكتاب والاءخذ بالقسط و الداين بالحقّ و الحابس نفسه على ذات الله .
(( به جانم قـسم امـام نيست مـگـر آنكه به كتـاب خـدا عمل كند و به عدل و قسط رفتار نمايد و بر حسب قانون و حق مجازات كند و خود را در مسير رضاى خدا قرار دهد. ))
پـس خـلافـت تـنها يك سلطه ارضى نيست بلكه خـلافـت نيابت از رسول خـدا است ليكن حسين عـليه السلام مى بيند كه مقام جدش در اختيار فردى قرار گـرفـتـه كه تـمـام اوقـاتـش را به مـيگـسارى و عياشى و شكار و تفريح نامشروع مى گـذارند و جز رسيدن به شهوات نفـسانى هدفى ندارد و بى شرمانه مقام خلافت را بازيچـه و مـلعـبه هواى نفس قرار داده است لذا قيام كرد تا خلافت اسلامى را به جايگاه اصليش برگرداند.
6 ـ آزادسازى اراده امت
در زمـان حكومـت مـعـاويه و پـسرش يزيد از مردم سرزمين اسلامى سلب اراده و اختيار شده بود، اجسادى بى روح و كالبدى بى اراده گشته بودند كه به تعبير اميرالمؤ منين على عليه السلام (( اشباح الرجال و لا رجال ))
بودند، آنچنان قيد و بند نه تنها بر دست و پاى آنان بلكه بر قلب و فكر و اراده آنان زدند كه قدرت تفكر را حتى از جامعه سلب كرده بودند، حكومـت امـوى مـسلمـانان را آنچنان تحذير كرده بود كه هر گونه تحرك برخلاف ميل و خواسته حكومت از آنان زايل گشته بود و لذا در تاريخ مكرر مى خوانيم كه مـردم به حسين عـليه السلام مـتـمـايل بودند امـا كوچـكتـرين اقـدامـى برخـلاف امـيال حكومـت از مـردم صادر نمى شد و بدون اراده همچون بندگان و بردگان زر خريد، فرامين حكومت را بدون چون و چرا اجراء مى كردند و از فرماندهانشان پيروى مى نمودند و حسين عليه السلام قدم به ميدان كارزار و جهاد اسلامى نهاد تا روح عزت و كرامت انسانى را به جامعه اسلامى بدمد و اراده و فكر و انديشه مسئوليت فردى و اجتماعى را كه از مردم سلب شده بود به آنان باز گرداند.
حسين تن به شهادت داد تا جامعه اسلامى به كيان خود بازگردد، لذا شهادت آن حضرت نقطه تحولى در تاريخ اسلام و مسلمين گرديد، و مسلمانان به كيان خود بازگشتند و به نيروى انديشه و عـزم و اراده مـسلح شدند و تمام قيودى را كه بر دست و پا و زبان و قـلبشان زده بودند گسستند و ترس و خوف و انقياد و اطاعت بى چون و چرا به تحرك و قـيام و انقلاب مبدل گشت ، قيام ها و نهضت ها با شعار (( يا لثارات الحسين ))
شروع شد و اين شعـار آنچـنان كوبنده بود كه پايه هاى حكومت اموى را به لرزه در آورد و سرانجام آنرا از بيخ و بن بركند.
7 ـ ريشه كن كردن مظالم حكومت اموى
يكى از بزرگترين فلسفه قيام حسينى ايستادگى در برابر ظلم و ستم بى حساب حكومت اموى مخصوصا نسبت به شيعيان و تصفيه حساب حكومت با شيعه بود چنانكه شاعر در اين مقام گفته است :

بزرگ فـلسفه قتل شاه دين اين است
كه مرگ سرخ به از زندگى ننگين است
نه ظلم كن به كسى نى به زير ظلم برو
كه اين مرام حسين است و منطق دين است
مـظالم حكومت اموى بى حد و حصر و در شمار نمى آيد كه ما فقط به چند نمونه آن اشاره مى كنيم :
الف ـ سلب امنيت :
حكام امـوى براى آنكه بيشتر بر مردم مسلط گردند و حق نفس كشيدن را حتى از مردم سلب كنند در سراسر كشور اسلامـى چنان ترس و وحشتى بوجود آورده بودند كه فوق آن مـتـصور نبود، افـراد بى گناه را به جاى گناهكار و مطيع را بجاى مخالف مجازات مى كردند، با ظن و گـمـان و تـهمت افراد را تحت فشار قرار مى دادند، نيكان و خوبان را بدون مـحاكمه به زندان مى انداختند، در زمان ولايت زياد بن ابيه پدر عبيدالله در عراق مـثـلى رايج گـشت با اين بيان : (( انج سعد فقد هلك سعيد ))
يعنى به سعد مى گفتند مـواظب خـودت باش كه سعـيد را كشتـند. هيچـكس بر مـال و جان خود ايمن نبود و لذا حسين عليه السلام قيام كرد تا اين ستمها و ظلم ها را ريشه كن نمايد.
ب ـ تحقير امت اسلامى :
يكى از كارهاى خطرناك حكومت اموى تحقير و اذلال و خوار ساختن مؤ منان مخصوصا شيعيان امـيرالمؤ منين حضرت على بن ابيطالب عليه السلام بوده است ، و يكى از نشانه هاى اين تحقير داغ نهادن بر صورت و گردن برخى از شيعيان يعنى همان طورى كه دامها را به مـنظور شناسائى بر گونه و سر و گوش آنها داغ مى نهند و يا غلامان زر خريد حبشى را عـلامـت بردگى با داغى نشان مى گذاشتند، با شيعيان و مؤ منين راستين و دوستان على عليه السلام چنين مى كردند حسين عليه السلام قيام كرد و خون شريف خود و يارانش را در اين زمـينه فـدا كرد تـا باب عـزت و آزادى را بر روى آنان بگشايد و از اين كابوس خـطرناكى كه حيات و زندگـى آنان را در گرداب عميقى قرار داده است نجات بخشد، چـنانكه در تـاريخ ثـبت است حجاج بن يوسف ثـقـفـى گـردن انس بن مـالك و سهل بن سعد و دست جابر بن عبدالله انصارى را به جرم دوستى با على عليه السلام داغ نهاد.(2) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 2)

http://sl.glitter-graphics.net/pub/152/152925u1psxc4jwm.gif

[عهد آسمانى]

8 ـ دفع ظلم از شيعه
حسين عـليه السلام از مـشاهده ظلم هائى كه از ناحيه معاويه بر شيعيانش ‍ مى گذشت در رنج بود كه ستـم بر آنان را به حد اعـلا رسانيدند، خـونهايشان را بدون دليل مـى ريخـتـند، حتى بزرگانى را كه نمى توانستند مستقيما با آنها مواجه گردند و عـلنا آنها را بكشند ترور مى كردند، و در اين زمينه بى شرمى را بجائى رسانيدند كه مـعـاويه به كشتن ياران على افتخار مى كرد، چنانچه به حسين عليه السلام اظهار داشت : يا ابا عبدالله مى دانى كه ياران پدرت را كشتيم و آنان را حنوط كرديم و كفن نموديم و بر آنها نماز خوانديم و دفن كرديم ، حسين در جواب معاويه فرمود: ليكن ، اگر دوستان شمـا را بكشم نه آنها را غسل مى دهيم و نه كفن مى كنيم و نه دفن خواهيم كرد (حسين عليه السلام با اين جمـله مـعاويه را محكوم كرد يعنى معاويه دوستان على را مؤ من و مسلمان مى داند كه احكام اسلامـى را درباره شان اجر مى كند و با اين عقيده آنها را بدون جرم به قـتـل مى رساند) معاويه منتهى درجه كوشش خود را در دشمنى با دوستان على بكار برد و بهر نحو ممكن با آنها تصفيه حساب كرد كه ما به چند نمونه از آنها اشاره مى كنيم :
1 ـ بزرگـان آنان را مـانند حجربن عـدى و عـمـرو بن حمـق خـزاعـى و صيفـى بن فسيل را اعدام كرد.
2 ـ عده اى را مانند ميثم تمار به دار آويخت و مثله كرد.
3 ـ عده اى را زنده بگور كرد.
4 ـ خانه افرادى از شيعيان على عليه السلام را خراب كرد.
5 ـ براى زنان شيعه ايجاد ترس و رعب مى نمود مخصوصا زنانى كه در جنگ صفين با على عليه السلام بودند مانند: زرقاء دختر عدى بن حاتم و ام الخير با رقيه و سوده بنت عـمـاره و ام البراء و بكاره هلاليه ، اروى بنت حارث و دارميه حجونيه ، به فرماندارانش نوشت كه زنان را جلب كرده به شام بفرستد، معلوم است براى يك زن چقدر سخت مى گـذرد كه او را از شهرى به شهرى آنهم با وسائل آن روز جلب كنند بويژه آنكه وسيله ماءمورين مرد انجام گيرد.
6 ـ به استانداران و فرمانداران اعلان كرد: گواهى دوستان على را در محاكم نپذيرند.
7 ـ همـچـنين طى بخـشنامـه اى دستـور داد حقـوق ياران عـلى را از بيت المال قطع كنند.
8 ـ حدود پنجاه هزار نفر از شيعيان را به خراسان يعنى ايران امروز تبعيد نمود.
9 ـ و بالاخره بهر شكل ممكن براى شيعيان على ايجاد ترس و رعب مى نمود.
چون حسين عليه السلام از رفتار معاويه احساس خطر بيش از حد را نمود آن نامه تاريخى را براى معاويه نگاشت كه در آن اعمال و خلافكاريهايش را يادآور شد و او را به اعمالش توبيخ كرد . (3) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 3)
9 ـ احياى اهل بيت
يكى از كارهاى مـعـاويه اين بود كه بهر طريق مـمـكن مـى كوشيد تـا نام و ياد اهل بيت رسول اللّه را مـحو و نابود كند و آثـار و فضايل و مناقب آنان را ريشه كن نمايد، از جمله راههائى كه معاويه براى رسيدن به اين هدف در پيش گرفته بود اينهاست :
1 ـ وضع و جعل اخبار و احاديث از زبان رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم در پائين نشاندادن مقام آنان .
2 ـ مى كوشيد تا جامعه مخصوصا نسل نو را دشمن خاندان پيغمبر تربيت كند.
3 ـ هر كه فـضائل على عليه السلام و خاندانش را ذكر مى كرد با سخت ترين عقوبات كيفر مى داد!
4 ـ به استـانداران و فـرمـانداران دستور داده بود تا بر منابر و خطبه هاى نماز جمعه اهل بيت را لعن و سبّ (دشنام ) نمايند!
حسين عـليه السلام در كنفـرانس سياسى بزرگـى كه در مـكه مـكرمـه تـشكيل داد و مـسلمـانان سراسر كشور اسلامى آن روز شركت داشتند مردم را از هدف شوم معاويه كه مى خواهد موقعيت اسلامى اهل بيت را ساقط نمايد آگاه ساخت .
حسين عـليه السلام كه شنيدن سبّ پدر بزرگوارش در منابر از هزار بار مردن برايش دشوارتـر بود براى رسيدن به مـيدان جهاد و شهادت در راه خدا پر ميكشيد و لحظه شمارى ميكرد، پس حسين عليه السلام قيام كرد تا آثار نبوت و خاندان پيامبر را احياء كند و موقعيت اسلامى آنانرا بازگرداند.(4) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 4)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam__37_.jpg

[عهد آسمانى]

10 ـ امر به معروف و نهى از منكر
بزرگترين انگيزه قيام امام ابى عبدالله الحسين عليه السلام مسئله امر به معروف و نهى از مـنكر است كه اين دو از مـهمـتـرين اركان دين است و امـام عـليه السلام در درجه اول مسئول اجراء اين امر مهم اسلامى است .
چنانكه در وصيت به برادرش محمد بن حنفيه اعلان فرمود : انّى لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا ظالمـا و لا مـفـسدا و انّمـا خرجت بطلب الا صلاح فى امة جدى ، اريد آمر بالمعروف و انهى عن المنكر.(5) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 5)
(( قـيام مـن بر مبناى تمايلات نفسانى نيست ، من به منظور طغيان و فساد و تباهى و ستم خـروج نمـى كنم بلكه انگـيزه ام اصلاح امـت جدم رسول خدا است و مقصود و منظورم امر به معروف و نهى از منكر است . ))
چـون بنى امـيه اين دو ركن بزرگ و مـهم اسلامـى را متزلزل ساخته بودند كه نه تنها امر به معروف و نهى از منكر متروك گشته بود بلكه معروف منكر و منكر معروف تلقى مى شد و امام عليه السلام در اين مسير مكرر به اين حقيقت اشاره فـرمـود كه اولين بار در سخـنرانى حضرت در منزل ذى حسم و برخورد با حر و سپاهيانش فرمود:
الا تـرون ان الحق لا يعـمـل به و انّ الباطل لا يتناهى عنه لرغب المؤ من فى لقاء ربه محقا .(6) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 6)
(( مـگـر نمـى بينيد كه به حق عـمـل نمـى شود و از باطل جلوگـيرى نمـى شود مـؤ من بايد براى اجراء اين مهم مشتاق ديدار پروردگارش باشد ))
و لذا حسين عـليه السلام به مـيدان جهاد قدم نهاد تا اين اساس و پايه مهم اسلامى را استوار سازد و اسلام محكم و مستحكم بماند.
11 ـ زنده كردن ارزشهاى اسلامى
حكومت اموى سعى بليغ مينمود كه ارزشهاى اسلامى را كه كرامت انسانها بدان بستگى دارد مـحو و نابود ساخـتـه و ضد ارزشها را كه در جاهليت بدان افتخار مى كردند و ارج مى نهادند جايگزين ارزشهاى اسلامى نمايد!
از جمله ارزشهايى كه اسلام روى آن زياد سرمايه گذارى كرده و حكومت بنى اميه با تمام قدرت در محو و اضمحلال آن ايستادگى مى كرد اين امور است :
الف ـ وحدت اسلامى :
پـيامـبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم براى ايجاد وحدت و برادرى اسلامى سعى و كوشش وافـى مـبذول مـى فـرمـود ولى مـعـاويه از طرق مختلف مخصوصا از طريق احياى تعصبات قبيله اى و وادار كردن شعراى قبايل بر هجو قبيله رقيب و خانواده هاى آنان وحدت اسلامـى را ريشه كن مـى كرد تـا جائيكه يزيد اخـطل يكى از شعـراى زمـان بنى امـيه انصار و مـردمـى كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم را در مدينه جاى دادند و حمايت كردند هجو ميكند.
اگـر در اشعـار شعـراى امـوى دقـت شود روشن تـرين اثـرات آن همـان قـذف و هجو قـبايل و خـانواده هاى رقـيب آنان است . در اشعار شعراى معاصر اموى كمترين اثرى از فضائل انسانى و آثار خوب اجتماعى و اخلاق اسلامى ديده نمى شود.
حسين عليه السلام براى احياى آثار و اخلاق اسلامى قيام كرد.
و نيز اخـتـلافـاتى كه بين اعراب و اصيل و موالى بوجود آوردند كه عرب كتابهائى در انتـقـاد بر مـوالى يعـنى اقـوامـى كه از ايران و ساير كشورهاى غير عربى در عراق و كشورهاى عربى زندگى مى كردند تصنيف و تاءليف كردند و بر عكس موالى كتابهائى عليه اعراب نوشتند كه اين حركت برخلاف مقررات و موازين اسلامى بوده و وحدت اسلامى را مختل مى كرد.
ب ـ حريت :
چـنانكه مـى دانيم و در تـواريخ مـذكور است در دوران حكومـت امـوى ، سفـره قـتـل و شمـشير يگانه حاكم در اين دستگاه مستبد بود كه بدون رسيدگى به حق و حقيقت سفـره قـتـل گـستـرده مـى شد و جلاد به دستـور حاكم بيگـناهى را به قتل مى رسانيد، چنانكه حجاج بن يوسف ثقفى يكى از حكام زمان عبدالملك مى گفت : از غذا و طعـام وقـتـى لذت مـى برم كه انسانى را ببينم در خـون خـود دست و پا مى زند و من مـشغول طعام باشم در چنين محيطى هيچ كس را قدرت و جرئت آن نبود كه به نحوه كردار و رفتار ناشايست حكام انتقاد نمايد و يا به دفاع از حقوق از دست رفته خود پردازد.
حسين عليه السلام قيام كرد تا به انسانهاى زير بار ظلم و ستم بياموزد كه چگونه مى تـوانند به حقـوق خـود برسند و حريت و آزادى از دست رفته را باز يابند، و تاريخ گـوياى اين مطلب است كه هنوز چند ماهى از شهادت حسين عليه السلام بيش نگذشته بود كه قيام ها يكى پس از ديگرى شروع شد تا حكومت اموى را ريشه كن نمود.
آرى مـردم با شهادت حسين عليه السلام درس آزادى و آزادگى را از دانشگاه خون و شهادت كربلا آموختند و براى بدست آوردن حريت بپا خاستند.
ج ـ اخلاق اسلامى و انسانى :
از زمـان رحلت رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم هيچيك از خلفاء همانند على عليه السلام به فكر تربيت روحى و اخلاقى جامعه نبودند اما آنقدر مشكلات براى حضرت على عـليه السلام ايجاد كردند كه نتـوانست راهى را براى تنوير افكار عمومى و اخلاق اسلامى و هدايت روحى جامعه پيش گرفته بود به مقصد برساند.
و در زمان حكومت اموى نه تنها در مسير تربيت جامعه قدمى برنداشتند بلكه مى كوشيدند تا جامعه را به فساد بكشانند زيرا حكومتهاى فاسد با جامعه صالحه نمى توانند كنار بيايند چه كه مردم صالح و شايسته همواره مخالف حكومتهاى ضد خدائى هستند از اين رو كوشيدند تا مردم را همانند خود بسازند و لذا مردم در اين دوران بحكم (( النّاس على دين ملوكهم ))
نه تنها پاى بند به صلاح نبودند بلكه رادعى هم از ارتكاب فساد در آنها نبود و مـظاهر فساد اخلاق از قبيل دروغ ، نقض عهد، لهو و لعب در همه جا بچشم مى خورد، چنانكه رئيس حكومت اموى معاوية بن ابى سفيان پس از پيمان با حضرت حسن بن على عليه السلام اظهار داشت كه به هيچيك از شرايطى كه در قرارداد به نفع حسن بن على قرار داده عـمـل نخـواهد كرد و حاكم كوفـه نيز به امـانى كه به مـسلم بن عقيل داده بود وفا نكرد.
و مردم كوفه كه با همين سيره نشو و نما كرده بودند به سادگى پشت پا به همه وعده هائيكه به حسين عليه السلام داده بودند زدند و منكر همه نامه هاى خود شدند و چه ننگى بالاتـر از اين كه فـرزند پـيغـمـبر و سيد جوانان اهل بهشت را براى قبول مسئوليت پيشوايى خود دعوت نمايند و اصرار ورزند كه اگر نيائى در پيشگاه خدا با تو احتجاج خواهيم كرد و چون دعوت آنان را پذيرفت در مقابلش صف آرائى نموده و خونش را بريزند.
امـام عـليه السلام در روز عـاشورا خطاب به مردم كوفه فرمود: اى شيث بن ربعى و اى حجار بن ابجر و اى قيس بن اشعث و اى زيد بن حارث آيا شما به من ننوشتيد كه ميوه هاى ما رسيده و باغات ما سرسبز است اگر بسوى ما بيائى بر سپاه مجهزى وارد خواهى شد؟
اين تيره بختان با كمال وقاحت و بدون هيچ شرم و حيا گفتند: ما چنين نامه هائى ننوشتيم !
امام متعجّبانه فرمود: آرى به خدا قسم نوشتيد و لذا تن به شهادت داد تا اخلاق اسلامى و انسانى را كه در جامعه آن روز مرده بود زنده كند.

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam__34_.jpg

[عهد آسمانى]

12 ـ از بين بردن بدعت
يكى ديگـر از كارهاى حكومت اموى در برابر اسلام ايجاد بدعت و نشر آن بود تا بدين وسيله اسلام را تـحريف و از مـسير صحيح منحرف نمايد و روش حكومت اموى در اين مسير بدعـت هاى جاهلى را زنده مى كرد تا در مقابل ، سنت هاى اسلام را از بين ببرد چنانكه امام عليه السلام در نامه اى كه براى مردم بصره نگاشت به اين حقيقت اشاره كرد:
فـانّ السنة قـد امـيت و البدعـة قـد احييت همـانا سنت رسول خـدا را بدست فـرامـوشى سپـردند و بدعـت ها را زنده كردند، يا در نقـل ديگـرى است ؛ فانى اءدعوكم الى احياء معالم الحق و اماتة البدع ; شما را به زنده كردن مـعـارف اسلامـى و از بين بردن بدعـتـها دعـوت مـى كنم .(7) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 7) و بهمين دليل حسين عـليه السلام قـيام كرد تـا رسوم جاهليت را ريشه كن ساخته و سنت جدش رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم را احيا نموده و در ميان جامعه اسلامى رواج دهد.
13 ـ پيشگيرى از ترور
حسين عـليه السلام احساس كرده بود كه يزيد قصد نابودى او را دارد چنانكه خواهد آمد حتـى اگـر با امويان كنار مى آمد باز هم او را رها نمى كردند تا آنكه خونش را بريزند زيرا:
1 ـ حسين بزرگترين شخصيت اسلامى بود كه در دلهاى مردم قرار داشت و از اعماق قلب وى را دوست مى داشتند و مسلم است كه وجود چنين شخصيتى بر امويان گران است كه حكومت و قـدرت در دست آنان باشد ليكن حسين در دل مردم جاى داشته باشد و اين موقعيت حقد و حسادت امـويان را برمـى انگـيخـت تـا حسين را بهر شكل ممكن از ميان بردارند.
2 ـ اصولا بنى اميه نه تنها با حسين يا پدرش على و برادرش حسن دشمن بودند بلكه با رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم و اسلام دشمنى ريشه دار داشتند كه در جنگ بدر عـده زيادى از آنان را كشتـه و آنها را شكست داد و اين سابقه فراموش نشده بود، بلكه يزيد انتـظار مـى كشيد تـا انتـقـام اقـوام و بستـگـان خـود را از ذريّه رسول خدا بگيرد و در تاريخ ثبت شده است كه يزيد گفته است :


لست من خنذف انّ لم اءنتقم
من بنى احمد ما كان فعل

(( از خـنذف نيستـم اگر از فرزندان احمد (پيامبر) انتقام آنچه را كه او انجام داد نگيرم . ))
و بعد از آنكه انتقام خود را گرفت چنين مى سرايد:

قد قتلنا القوم من ساداتهم
و عدلناه ببدر فاعتدل

(( سادات و بزرگان قوم را كشتيم و كشتار بدر را جبران كرديم . ))
و به همين دليل حسين عليه السلام اعلان كرد: بنى اميه از او دست نمى كشند تا او را به شهادت برسانند چنانكه به برادرش محمدبن الحنفيه فرمود:
لو رحلت فى حجرها هامة من هذه الهو ام لاستخر جونى حتى يقتلونى .(8) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 8)
(( اگـر در سوراخ جانورى پـناه ببرم هر آينه مـرا بيرون خـواهند آورد تـا به قتل برسانند. ))
و نيز به جعفر بن سليمان صنبعى فرمود:
و اللّه لا يدعونى حتّى يستخرجوا هذه العلقة من جوفى .
(( به خدا قسم دست از من برنمى دارند تا آنكه قلب مرا از درونم خارج كنند. ))
با اين مـقـدمات حسين يقين داشت بالاخره به هر شكلى شده او را خواهند كشت منتهى ممكن است به گـونه اى كشته شود كه قاتلش معلوم نگردد و خونش هدر برود لذا قيام كرد تا با كشته شدن در ميدان جنگ و اختيار كردن مرگ با عزت پايه هاى حكومت ستم پيشه بنى اميه را به لرزه درآورد و به اهداف مقدس اسلامى برسد.

ولادت و شهادت حسين بن على عليه السلام

حسين بن عـلى بن ابيطالب عليهماالسلام مكنّى به ابى عبدالله و ملقب به شهيد و سيد شباب اهل الجنه و زكى و طيّب و وفـى و تـابع لمرضات الله ، سبط: حسين سبط من الاسباط مى باشد.
حسين عـليه السلام روز سه شنبه يا پـنجشنبه پـنجم شعـبان سال چـهارم هجرى سالى كه غـزوه خـندق بوقوع پيوست متولد گرديد، و به روايتى تـولد آن حضرت در سال سوم هجرى ، و روز ولادتش هم سوم شعبان بوده است و فاصله بين ولادت سبط اكبر امام مجتبى با سيد الشهدا ده ماه و بيست روز بوده است .
شهادت آنحضرت روز جمـعـه دهم سال 61 هجرى و برخـى سال 60 گفته اند و همچنين روز شهادت امام حسين عليه السلام را بعضى شنبه ذكر كرده اند و مـرحوم مـجلسى هم قـول ابوالفـرج را در مقاتل اختيار كرده كه شهادت حضرت روز جمعه بوده است و سپس فرموده : من از زيج هندى استـخـراج كرده ام كه روز اول محرمى كه حسين عليه السلام در آن ماه شهيد شد چهارشنبه بوده است پـس آنچـه را كه عامه گفته اند حسين عليه السلام در روز دوشنبه شهيد شده باطل است و روايت تاريخى به اين نحو نقل نشده است .
درباره فـاصله بين آن حضرت و امام حسن عليه السلام نيز به اختلاف سخن رفته و در روايت عبدالرحمن عزرمى از امام صادق عليه السلام آمده :
كان بين الحسن و الحسين عليهماالسلام طهر و كان بينهما فى الميلاد ستة اءشهر و عشرا.
(( ميان تولد امام حسن و انعقاد نطفه امام حسين يك طهر فاصله بوده و اختلاف سن آنها شش ماه و ده روز بوده است . ))
و نيز در روايات آمده كه فرزندى به جز حسين بن على عليه السلام و يحيى بن زكريا عليه السلام ششماهه به دنيا نيامده است .(9) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 9)

http://pichak.net/blogcod/zibasazi/06/image/pichak.net-24.gif

[عهد آسمانى]

مراسم ولادت حسين عليه السلام
همـينكه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم از ولادت حسين آگاه شد شتابان به خانه على آمد و از اسماء فرزند خود را خواست حسين در آغوش پيامبر قرار گرفت ، و رسولخدا صلى اللّه عـليه و آله حسين را غـرق بوسه ساخـت و اين مراسم را درباره حسين عليه السلام انجام داد:
1 ـ اذان در گـوش راست و اقامه در گوش چپ حسين عليه السلام خواند. پس اولين صدائى كه گـوش حسين را نوازش مى دهد صداى رسول خدا و اولين آوائى را كه حسين مى شنود آواى الله اكبر ـ لا اله الا الله است . وه كه چه صداى دلنشين و چه آواى جان بخش و روح افزائى .
در روايت است كه اين عمل فرزند را از شر شيطان حفظ مى كند.
2 ـ براى او نامـگـذارى مـى كند و در روايات آمـده : اولين كسى كه به نام حسن و حسين نامـگـذارى شدند فرزندان على و زهرا سلام اللّه عليها هستند كه خدا اين نامها را از مردم پوشيده نگه داشته تا نونهالان على و زهرا به اين دو نامگذارى شدند.
الحسن و الحسين اسمان من اءسماء اءهل الجنة ما سميت العرب بهما فى الجاهلية
(( حسن و حسين دو نام از نامهاى اهل بهشت است كه در جاهليت هيچكس به اين نامها ناميده نشده است . ))
3 ـ در روز هفـتـم ولادت پـيامـبر دستور داد قوچ بزرگى را خريدارى و براى حسين عقيقه كردند و گوشت آنرا ميان فقرا تقسيم نمودند.
4 ـ سر حسين را تـراشيد و به وزن مـوى سر نقـره صدقه داد كه با اين مراسم كمك شايسته اى به فقرا ميگيرد.
5 ـ روز هفتم ولادت حسين را ختنه كردند كه رسول خدا اصرار داشت روز هفتم ولادت مولود را خـتـنه نمـايند و از آن حضرت رسيده است : طهروا اءولادكم يوم السابع فانه اءطيب و اءطهر و اسرع لنبات اللحم فـان الارض تـنجس مـن بول الاءغلف اءربعين يوما.
(( روز هفـتـم فـرزندان خود را ختنه كنيد كه براى خوش بوئى و پاكى او مؤ ثر است و گـوشت بهتـر مـيرويد و زمـين از بول طفـل خـتـنه نشده تـا چهل روز نجس ميماند.
6 ـ تـعـويذ حسين عليه السلام كه رسول خدا صلى اللّه عليه و آله براى حفظ فرزندان آنان را با اين كلمات بيمه مى فرمود: و اين دعا را بر آنان ميخواند : اءعوذ بكلمات الله التامة من كل شيطان و هامة و من كل عين لامة .
و مـيفـرمـود: حضرت ابراهيم عـليه السلام فـرزندانش اسماعيل و اسحاق را اين چنين تعويذ مى فرمود.(10) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 10)
ابراهيم فداى حسين عليه السلام
ابن عـباس گويد: خدمت رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بودم . حسين عليه السلام روى زانوى راست پـيامـبر و ابراهيم پسر پيامبر روى زانوى چپ حضرت نشسته بودند، پـيامـبر گاهى حسين را مى بوسيد و گاهى ابراهيم را كه حالت وحى بر پيامبر دست داد پس از آنكه حالت پيامبر عادى شد فرمود: جبرائيل از طرف پروردگار بر من فرود آمد و سلام پـروردگـارم را ابلاغ كرد و گـفـت : خدا مى فرمايد: اين دو فرزند را براى شما باقـى نمـى گـذارم بايد يكى را فداى ديگرى نمايى پيامبر به ابراهيم نظر كرد و گـريست . سپـس فرمود: اگر ابراهيم بميرد فقط من محزون ميشوم ، اما اگر حسين بميرد فاطمه محزون ميشود و پدرش على پسر عمويم اندوهناك ميگردد و من نيز متاءثر مى شوم ، و مـن اندوه خـود را بر حزن فـاطمـه و عـلى تـرجيح مـيدهم ، جبرئيل ! ابراهيم را قبض روح گردد، ابراهيم را فداى حسين كردم ابراهيم پس از سه روز بيمارى وفات كرد، رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم هرگاه حسين را مى ديد او را به سينه مى چسبانيد و مى بوسيد و لبان حسين را مى مكيد و مى فرمود: قربان كسى كه ابراهيم را فداى او كردم .(11) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 11)

http://aks98.com/images/09nmy9tztk5sdqhyx58.gif

[عهد آسمانى]

حسنين امامند چه قيام كنند يا قعود

تصور بعضى از مذاهب مانند زيديه بر آن است كه امام كسى است كه با شمشير قيام كند و اگـر قـيام نكند امام نيست ، ليكن چنين نيست زيرا از رسولخدا صلى الله عليه و آله روايت شده :ابناى هذان امامان قاما اءوقعدا.(12) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 12)
(( يعـنى اين دو فـرزندم (اشاره به امام حسن و امام حسين ) هر دو امامند چه قيام كنند و چه نشسته و ساكت باشند ))
كه اين روايت ضمن تصريح به امامت حسنين عليهماالسلام مى فهماند كه قيام شرط امامت نيست .(13) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 13)

حسنين وارث صفات رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم

حسنين عـليهمـاالسلام نه تـنها از نظر ظاهرى شباهت به رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم داشتند چنانكه از اميرمؤ منان روايت شده حسن بن عـلى عـليه السلام از سر تا سينه شبيه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بود و حسين از سينه به پـايين ، بلكه در صفـات و سجاياى اخـلاقـى نيز شبيه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بودند چنانكه ابن ابى رافع به سند خود روايت مـى كند كه فـاطمـه زهرا سلام الله عـليها با حسنين در مـرض مـوت رسول اكرم صلى الله عـليه و آله و سلم خـدمـتـش رسيدند، فـاطمـه عـرض كرد: اى رسول خدا به اين دو فرزندت چه چيز به ارث مى دهى ؟
رسولخـدا فـرمـود : اءمـا الحسن فـان له هيبتى و سؤ ددى و اءما الحسين فان له جودى و شجاعتى .
(( امـا حسن هيبت و سيادت و وقار و بردبارى و مداراى با مردم را از من بارث خواهد برد و اما حسين جود و سخاوت و شجاعت مرا ارث مى برد. )) (14) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 14)

خدا و رسول دوستان حسنين را دوست مى دارند

دوست داشتـن خـاندان پـيامـبر يك فـريضه الهى است بر مـردم چـنانكه مـى فرمايد : قل لا اءسئلكم عليه اءجرا الا المودّه فى القربى .
(( بگو از شما مزد و پاداشى در برابر انجام رسالت بجز دوستى و محبت خويشاوندانم نمـى خـواهم ))
و پـيامـبر گـرامـى نيز بكرات امت را به دوستى و محبت درباره حسنين سفـارش و تـوصيه فـرمـوده و آنها را از دشمنى با آنان برحذر داشته ، چنانكه سلمان فـارسى روايت مـى كند كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله شنيدم كه درباره حسن و حسين مى فرمود : اءللهم انى احبهما و احب من اءحبتهما .
(( يعـنى خـدايا مـن حسن و حسين را دوست مى دارم و هر كه آنها را دوست بدارد او را دوست خواهم داشت . ))
و همچنين فرمود: من اءحب الحسن و الحسين اءحببته و من اءبغضته اءبغضه الله و من اءبغضه الله دخل النّار.
(( هر كس حسن و حسين را دوست بدارد من او را دوست مى دارم و كسى كه من او را دوست بدارم خدا او را دوست مى دارد و كسى كه خدا او را دوست بدارد وارد بهشتش مى كند و هر كس آن دو را دشمـن بدارد مـن او را دشمـن مـى دارم و كسى كه من او را دشمن بدارم خدا هم او را دشمن خواهد داشت و جايگاه چنين كسى دوزخ است . ))
و نيز ابن مـسعـود روايت مـى كند كه رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم مـشغـول نماز بود حسن و حسين آمدند و در حالى كه حضرت در سجده بود بر پشت مباركش سوار شدند رسول اكرم وقتى سر از سجده برداشت با ملاطفت و مهربانى آنها را پائين آورد و در سجده دوم نيز همـان عـمـل تـكرار شد وقـتـى رسول خدا از نماز فارغ گشت آنها را در آغوش كشيد و فرمود: من اءحبنى فليحب هذين .
(( هر كس مرا دوست دارد بايد اين دو را هم دوست بدارد.(15) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 15) ))

دليل استحباب تكبيرات افتتاحيه

مـيدانيم كه قـبل از نمازهاى واجب ، مستحب است هفت بار تكبير گفته شود كه يكى از آنها تـكبيرة الاحرام خواهد بود و مى توان هر يك از تكبيرات را تكبير واجب قرار داد و اين سنت از اينجا نشاءت گرفت كه روزى رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم امام حسين را در حالى كه كودك بود و درست به حرف نيامده بود به مسجد برد و پهلوى خود واداشت و به نماز ايستاد و تكبير گفت لكن امام حسين نتوانست تكبير بگويد پيامبر اكرم صلى الله عـليه و آله و سلم تـكبير ديگـر گـفـت باز هم حسين تكبير را درست بيان نكرد و اين عمل تا هفت بار تكرار شد و در تكبير هفتم حسين عليه السلام صحيح ادا نمود و لذا هفت بار تكبير گفتن سنت گشت .(16) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 16)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_16x.gif

[عهد آسمانى]

نصوص بر امامت حسين بن على عليه السلام

نصوص بر وصايت و امامت حضرت ابا عبدالله الحسين عليه السلام زياد است و از جمله روايت ابوبصير است از امـام صادق عـليه السلام كه فرمود: پدرم (امام باقر عليه السلام ) به جابر بن عبدالله انصارى فرمود با تو كارى دارم چه وقت برايت آسانتر است كه تو را تنها ببينم جابر گفت هر وقت شما بفرمائيد روزى با جابر در خلوت نشست و او را فـرمـود: درباره لوحى كه در دست مـادرم فـاطمـه زهرا دخـتـر رسول خدا ديده اى و آنچه مادرم به تو فرموده كه در آن لوح نوشته بود مرا آگاه ساز، جابر گـفـت خـدا را گـواه مـى گـيرم كه در زمـان حيات رسول خـدا خـدمـت مـادرت فـاطمه عليهاالسلام رسيدم و او را به ولادت حسين عليه السلام تبريك گفتم و در دستش لوح سبزى ديدم كه تصور كردم زمرد است و نوشته سفيدى به رنگ خورشيد در آن بود عرض كردم پدر و مادرم به فدايت اين لوح چيست ؟ فرمود: لوحى است كه خـدا به پـيامـبرش اهداء فـرمـوده و اسم پدرم و شوهرم و دو پسرانم و اسامى اوصياء از فـرزندانم در آن درج گرديده و پدرم آنرا به عنوان مژدگانى به من مرحمت فرموده است . جابر مى گويد: حضرت زهرا آنرا به من داد و من رونويسى كردم .
امـام باقـر به جابر فرمود: جابر، آيا آنرا به من ارائه مى دهى ؟ عرض كرد: آرى سپس امـام باقـر همراه جابر به منزل او رفت و جابر صحيفه را بيرون آورد و امام باقر او را فرمود: تو به نوشته ات نظر كن تا من برايت بخوانم ، جابر به نوشته خود نگاه مى كرد و امـام قرائت فرمود، هيچ حرفى باهم اختلاف نداشتند و در آن لوح چنين مرقوم رفته بود:
بسم الله الرحمن الرحيم هذا كتاب من الله العزيز الحكيم لمحمد نبيه و نوره و سفيره و حجابه و دليله نزل به الروح الاءمين من عند رب العالمين .تا آنجا كه مرقوم رفته : و انى فضلتك على الانبياء و فضلت وصيك على الاءوصياء و اكرمتك بشبليك و سبطيك حسن و حسين فـجعلت حسنا معدن علمى بعد انقضاء مدة اءبيه و جعلت حسينا خازن وحيى و اكرمته بالشهادة و ختمت له بالشهادة فهو افضل من استشهد و ارفع الشهداء درجه جعلت كلمتى التامة معه و حجتى البالغة عنده بعترته اثيب و اعاقب .
ترجمه : (( و من تو را بر پيامبران ديگر فضيلت و برترى دادم و همچنين وصى تو را بر ديگر اوصياء برترى دادم و به تو كرامت نمودم دو شيرزاده و دو نوه حسن و حسين را و حسن را معدن علم خود قرار دادم بعد از پدرش و حسين را خزانه دار وحى خود قرار دادم و او را به شهادت گرامى داشتم و پايان كارش را به سعادت مقرر نمودم پس او برگزيده ترين و برترين شهدا است و مقامش از همه شهدا بالاتر و عاليتر است و كلمه تامه خود را با او قرار دادم و حجت بالغه و تامه خود را نزد او و به عترت او پاداش و كيفر دهم . ))
و سپـس نام ائمـه مـعـصومـين بعـد از امـام حسين از حضرت سجاد تـا امـام زمـان عـجل الله تـعـالى فـرجه الشريف و اوصاف آنان و سرگذشت مؤ منان در زمان غيبت در آن لوح ذكر گرديده كه از جهت رعايت اختصار از درج باقى مندرجات لوح خوددارى گرديد. طالبين به جلد دوم پيغمبر و ياران ص 123 مراجعه نمايند.(17) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 17)

سيماى حسين عليه السلام

خداترسى حسين عليه السلام
اولياء الله به خـاطر شناخـت و معرفتى كه به ذات اقدس الهى دارند بيش از ديگران تـرسانند و حسين عليه السلام اين چنين بود چنانكه ابن شهر آشوب در مناقب آورده است از حسين عـليه السلام پـرسيدند: ما اءعظم حونك من ربك ؟ (( چه زياد از خدا مى ترسى ؟ ))
قال : لا ياءمن يوم القيامة الا من خاف الله فى الدنيا.
فرمود: (( از عذاب خدا در قيامت ايمن نيست مگر كسى كه در دنيا از خدا بترسد. )) (18) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 18)
و از دعـاى آن حضرت در روز عرفه ميزان شناخت و ترس او از خدا را در مى يابيم كه با آن چـشمـى گـريان و دلى بريان پس از بيان اوصاف باريتعالى و كيفيت آفرينش جهان هستـى و شخـص شخـيص خـود آن چـنان خـدا را در همـه احوال حاضر و ناظر اعمال بندگان خويش مى داند كه گوئى او را به چشم بصيرت مى بيند آنجا كه مـى گـويد : عـمـيت عـين لا تـراك عـليها رقـيبا و خسرت صفقة عبد لم يجعل له من حبك نصيبا . (( كور باد چشمى كه تو را مراقب خود نبيند و در زيان و خسران باد بنده اى كه نصيب و بهره اى از عشق و محبت خود در او قرار نداده اى . ))
دور نكرده اى كه شوم طلب حضور غايب نگشته اى كه هويدا كنم ترا عبادت حسين عليه السلام
بندگـى و عبادت حضرت حق جل شاءنه هم بستگى به ميزان شناخت و معرفت شخص نسبت به معبود دارد و چون سرور آزادگان خدا را چنان شناخته كه توانسته او را توصيف نمايد لذا عـبادت او هم در حد بالا بوده است چنانكه ابن عبد ربّه در كتاب عقدالفريد روايت مى كند: از امام سجاد عليه السلام پرسيدند: چرا فرزندان پدرت اندكند؟ فرمود: تعجب مى كنم كه من چگونه متولد شدم و حال آنكه پدرم شبانه روز هزار ركعت نماز مى خواند.(19) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 19)

http://pichak.net/blogcod/zibasazi/06/image/pichak.net-26.gif

[عهد آسمانى]

تواضع و فروتنى حسين عليه السلام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 19)
حسين بن على عليهماالسلام ، همچون جد و پدر بزرگوارش در تواضع و فروتنى اسوه حسنه و الگو براى جهانيان بود چنانكه در تفسير عياشى مذكور است : حسين عليه السلام بر جمـعـى از مـساكين بگـذشت كه عـباى خـود را بر روى زمـين گـستـرده و مـشغـول خـوردن نان خشكى بودند، حضرت را دعوت به نشستن و خوردن غذاى خود نمودند امـام حسين بلافـاصله دعـوت آنان را اجابت نمـود و مشغول خوردن نان خشك آنان شد و فرمود: ان الله لا يحب المستكبرين .
(( بدرستـيكه خـدا متكبران را دوست نمى دارد و سپس فرمود: من دعوت شما را پذيرفتم شما هم دعوتم را اجابت كنيد و آنان را با خود به خانه برد و همسر خود رباب را فرمود: آنچه ذخيره كرده اى بياور، و ايشان را ضيافت انعام فرمود.(20) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 20)
جود و سخاى حسين عليه السلام
درباره كرامـت و جود و بخـشش حسين عـليه السلام داستـانهاى زيادى نقل شد كه من باب نمونه به دو فقره آن اشاره مى شود:
1 ـ عمرو بن دينار روايت مى كند كه امام حسين عليه السلام به عيادت اسامة بن زيد رفت و او بيمار بود وى را اندوهناك ديد علتش را جويا شد اسامه گفت شصت هزار درهم بدهكارم ، امـام فـرمـود بر عـهده مـن كه آنرا بپـردازم اسامـه عـرض كرد مـى تـرسم قبل از اداء دين بميرم .
امـام حسين عـليه السلام فـرمـود: نخـواهى مـرد تـا مـن قـرض تـرا بپـردازم و قبل از فوت اسامه حضرت دينش را پرداخت نمود.(21) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 21)
2 ـ انس مـى گـويد: مـن خـدمـت امـام حسين عـليه السلام بودم كه كنيزش يك شاخـه گـل آورد و تـقـديم امام عليه السلام نمود حضرت فرمود ترا در راه خدا آزاد كردم انس مى گـويد به حضرتـش عـرض كردم : يك شاخه گل ارزشى ندارد كه بخاطر آن او را آزاد كردى ؟
امـام حسين عـليه السلام فـرمـود: كذا ادبنا الله ، قال الله : و اذا حييتم بتحية فحبوا باءحسن منها اءوردوها.(22) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 22)
اين چـنين خـدا مـا را ادب آموخته است كه مى فرمايد: (( و چون شما را تحيّت گويند شما بهتر از آن تحيت گوئيد يا مثل آن )) و آزاد كردن كنيز تحيت بهتر بود.(23) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 23)
كرم امام حسين
داستانهاى زير گرچه ميبايستى در بخش جود و سخاى حسين بن على عليهماالسلام ذكر مى شد لكن طرز بخشش و نحوه عملكرد امام حسين داراى درخشش و جاذبه خاصى است كه جود و سخـاوت را تـحت الشعـاع خـود قـرار مـيدهد و ضمنا سرمشق و دستورالعملى است براى سخاوتمندان و كليه كسانى كه بنحوى از انحاء به درماندگان و بيچارگان امداد و كمك مى نمايند لذا آنرا در اين مبحث گنجانديم :
1 ـ روزى مـرد اعـرابى (باديه نشين ) وارد مدينه شد، پرسيد كريمترين مردم كيست ؟ او را به امـام حسين عليه السلام راهنمائى كردند اعرابى وارد مسجد شد امام حسين عليه السلام مشغول نماز بود اشعارى بدين شرح انشاء نمود:

لم يخب الان من رجاك و من
حرك من دون بابك الحلقه

اءنت جواد و انت مـعـتـمـد
ابوك قـد كان قاتل الفسقه

لولا الذى كان من اوائلكم
كانت علينا الجحيم منطبقه

1 ـ (( كسى كه به مثل تو نجيب زاده اى اميدوار باشد و حلقه در خانه شما را به حركت در آورد نااميد نمى شود. ))
2 ـ (( تو بخشنده و مورد اعتمادى و پدرت كشنده بدكاران بود. ))
3 ـ (( اگر اولين فرد شما (پيامبر اكرم ) نبود جايگاه ما در طبقات دوزخ بود. ))
امـام حسين نمـازش را سلام داد و به قـنبر گـفـت : آيا از مال حجاز چيزى باقى مانده ؟ قنبر عرض كرد: آرى چهار هزار دينار باقى مانده است .
امام حسين فرمود: آنرا بياور كه اين مرد به آن سزاوارتر است . سپس ‍ اعرابى را با خود به خانه برد و چهار هزار دينار را در رداى خود كه از بُرد بود ريخت و از شكاف در آن را به اعـرابى داد براى آنكه در هنگـام دادن اين پـول كلان آن مـرد شرمـنده و خجل نگردد و اين اشعار را هنگام دادن پول سرود:

خذها فانى اليك معتذر
و اعلم بانى عليك ذو شفقة

لو كان فى سيرنا الغداة عصا
اءمست سمانا عليك منذفقه

لكن ريب الزمان ذو غير
و الكف منى قليله النفقه

1 ـ (( اين را بگير كه من از تو عذر مى خواهم و بدان كه ترا دوست دارم . ))
2 ـ (( اگـر حكومـت و ولايت (ظاهرى ) در دست ما بود بيش از اين بتو مساعدت مى كرديم . ))
3 ـ (( ولى چـه كنيم كه روزگـار به كام ديگـران است و از مال دنيا در دست ما اندكى بيش نيست . ))
اعـرابى وقـتـى پـولها را گـرفـت و از مـقـدار آن اطلاع حاصل كرد گريست .
امـام حسين عليه السلام فرمود: بخاطر كمى پولى كه به تو داديم مى گريى ؟ آن مرد گفت :لا و لكن كيف ياءكل التراب جودك ؟
(( نه از كمى آن نمى گريم بلكه پول كلانى است اما گريه من براى آن است كه خاك اين دست دهنده را چگونه مى خورد.(24) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 24)
گـويا آن اعرابى خبر نداشت كه بخشنده ترين مردم را روزى با لب تشنه در كنار شط فـرات مـى كشند و بدن شريفش را زير سم اسبان متلاشى مى سازند و سه شبانه روز بى غسل و بى كفن در صحراى سوزان كربلا برهنه و عريان مى گذارند.
2 ـ پس از رحلت رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم ، على عليه السلام اعلان فرمود: رسولخـدا به هر كه وعـده داده ، يا كسى از پـيامـبر طلبى دارد بيايد بستاند. و هر سال كسى را مى فرستاد به مكه تا در روز عيد قربان در عقبه كه در آن زمان تنها راه خـروج از مـنى بوده است به مردم اعلان كند. پس از اميرمؤ منان حضرت امام حسن همين كار را انجام مـى داد. و پـس از او، امـام حسين كار پـدر و برادر را دنبال كرد تا به شهادت رسيد ولى پس از حسين عليه السلام ديگر تكرار نشد.(25) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 25)

http://sl.glitter-graphics.net/pub/152/152883limxnrgy9e.gif

[عهد آسمانى]

ارزشيابى حسين
در كتـاب مـقتل آل الرسول خطيب خوارزمى و جامع الاخبار آمده است كه مردى اعرابى خدمت امام حسين عليه السلام آمد و گفت : اى فرزند رسولخدا من ضمانت ديه كامله اى را نموده ام و از پـرداخـت آن عـاجز و ناتـوانم با خـود گفتم كه از كريمترين مردم بخواهم تا مرا از اين ضمانت برهاند و كريمتر از اهل بيت رسول خدا صلى الله عليه و آله نيافتم لذا خدمت شما رسيدم .
امـام حسين فرمود: برادر عرب ، از تو سه مسئله مى پرسم اگر يكى را جواب دادى ثلث ديه را بتو خواهم داد و اگر دو مسئله را پاسخ گفتى دو ثلث ديه را دريافت خواهى داشت و چـنانكه هر سه مـسئله را جواب دادى تمامى آنرا بتو مى دهم اعرابى عرض كرد: پسر رسولخـدا، مـثـل تـو كه اهل عـلم و شرف مـى باشى از مثل منى كه عرب باديه نشينم مسئله مى پرسد؟
امـام حسين فـرمـود: سمـعـت جدى رسول الله صلى الله عـليه و آله يقول : المعروف بقدر المعرفه .
(( شنيدم جدم رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم مى فرمود: نيكى بايد به اندازه معرفت و شناخت باشد. ))
بعبارت ديگر ارزش اشخاص بقدر دانش و معرفت آنها است .
اعـرابى عـرض كرد: مـسائل خود را مطرح بفرمائيد اگر دانستم پاسخ مى گويم و اگر فهم درك و پاسخ آنرا نداشتم از شما مى آموزم و هيچ نيروئى نيست مگر از جانب خدا.
فـقـال الحسين عـليه السلام : اى الاعـمـال اءفضل ؟ امام حسين فرمود: (( برترين اعمال چيست ؟ ))
فقال الاعرابى : الايمان بالله .
اعرابى گفت : (( ايمان بخدا. ))
فـقـال الحسين عليه السلام : فما النجاة من المهلكه ؟ (( چه چيز انسان را از مهلكه نجات ميدهد؟ ))
فقال الاعرابى : الثقه بالله .
اعرابى گفت : (( اعتماد و وثوق بخدا. ))
فقال الحسين على السلام : فما يزين الرجل ؟
(( زينت مرد در چيست ؟ ))
فقال الاعرابى : علم معه حلم .
(( دانش تواءم با بردبارى ))
فقال : فان اخطاه ذلك ؟ امام حسين فرمود: (( اگر فاقد اين اوصاف بود چه ؟ ))
فقال : مال معه مروءة .
(( اعرابى گفت : ثروتى كه تواءم با جوانمردى باشد. ))
فقال : فان اخطاه ذلك ؟
فقال : فقر معه صبر:
اعرابى عرض كرد: (( فقر و نادارى كه با صبر و شكيبائى همراه باشد. ))
فقال الحسين عليه السلام : فان اخطاءه ذلك ؟
(( اگر اين را هم نداشت چى ؟ ))
فـقـال الاعـرابى : فـصاعـقـه تـنزل مـن السمـاء و تـحرقـه فـانه اهل لذالك اعـرابى گـفـت : (( در اين صورت صاعـقه اى از آسمان فرود آيد و او را بسوزاند كه مستحق آن است . ))
امـام حسين عليه السلام خنديد و بدره زرى كه هزار دينار در آن بود باضافه انگشترى خـود كه نگـين آن دويست درهم ارزش داشت به اعرابى داد و فرمود: اين سكه هاى طلا را بابت ديه بده و خـود را برى الذمـه كن و انگـشتـر را هم صرف هزينه زندگى خود نما.(26) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 26)
اعـرابى سكه ها و انگـشتـر را گـرفـت و گـفـت : الله اعـلم حيث يجعل رسالته . (( خدا مى داند كه رسالت خود را در كجا قرار دهد. )) (27) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 27)
دانش حسين عليه السلام
ابو سلمه مى گويد: باتفاق عمر بن خطاب به حج رفتيم وقتى به ابطح رسيديم يك عرب باديه نشين نزد ما آمد و به عمر بن خطاب گفت : اى اميرالمؤ منين من حج بجاى آوردم و در حال احرام تخم شترمرغ را شكستم و پختم و خوردم چه كفاره اى بر من واجب گشته است ؟ عمر بن خطاب گفت : من به اين مسئله آگاهى ندارم بنشين تا يكى از اصحاب محمد صلى الله عليه و آله و سلم بيايد شايد راه فرجى براى تو باشد، در اين موقع اميرالمؤ منين على عليه السلام رسيد و حسين عليه السلام نيز همراه او بود، عمر به اعرابى گفت : اين عـلى ابن ابى طالب عـليه السلام است مـسئله ات را از او بپـرس ، اعـرابى سئوال خود را مطرح كرد على عليه السلام بوى فرمود: از اين نوجوانى كه نزد تو است يعـنى حسين عليه السلام بپرس اعرابى گفت : چرا هر يك مرا به ديگرى حواله مى كنيد، مـردم به او گفتند واى بر تو اين فرزند رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم است ، آنگـاه اعرابى گفت : اى فرزند رسول خدا من از خانه ام براى حج بيرون آمدم و قضيه را بيان كرد. امام حسين عليه السلام فرمود: آيا شتر دارى ؟
اعرابى عرض كرد: آرى
امـام حسين فرمود: به تعداد تخم ها شتر نر را بر ماده بجهان هر تعدادى بادار شدند و زائيدند بچه شتران را به بيت الله هديه كن .
عمر گفت : حسين ، شتر گاهى پوچ مى كند.
امام حسين فرمود: عمر، تخمها هم گاهى فاسد مى شوند.
عمر گفت : راست گفتى .
على عليه السلام حسين را به سينه چسبانيد و فرمود: ذريه بعضها من بعض .(28) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 28)
وقار و خويشتن دارى حسين عليه السلام
حضرت ابا عـبدالله الحسين عـليه السلام صاحب وقـار و ابهت بود كه طبق نقـل ابو حازم اعرج امام حسن عليه السلام به او احترام و تعظيم مى نمود وقتى ابن عباس علت اين بزرگداشت را از امام مجتبى پرسيد در جوابش ‍ فرمود: از حسين عليه السلام هيبت مى برم مانند هيبت اميرالمؤ منين عليه السلام بعضى از نابخردان اين وقار و ابهت امام حسين عـليه السلام را حمل بر تكبر آنحضرت مى نمود چنانكه مردى به امام حسين عليه السلام گفت : ان فيك كبرا. (( در تو كبر و منيت مى بينم . ))
امام حسين عليه السلام فرمود: كل الكبر لله وحده و لايكون غيره . قال الله تعالى : فللّه العزة و لرسوله و للمؤ منين .(29) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 29)
(( همـه كبريائى مـخصوص خداى يكتا است و در غير او شايسته نيست كه خداى تبارك و تعالى فرموده است : عزت مخصوص خدا و رسولش و مؤ منين است . )) (30) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 30)
حاصل فرمايش امام اين است اينكه در من مى بينى ابهت و عزت است نه كبر و منيت .

http://bahar22.com/ftp/zibasazi/zibasazi08/image/59.gifhttp://bahar22.com/ftp/zibasazi/zibasazi08/image/59.gif

[عهد آسمانى]

حسين و نماز بر منافق
مـرد مـنافـقـى كه دشمـن اهلبيت عـصمت و طهارت بود از دنيا رفت امام حسين عليه السلام دنبال جنازه اش براه افتاد در بين راه غلام خود را ديد كه در مقام كناره گيرى از تشييع جنازه است به او فرمود: كجا مى روى ؟ عرض كرد: مى خواهم از نماز بر اين منافق فرار كنم . امام به او فرمود: بيا كنار من بايست و هر چه من مى گويم تو هم بگو، غلام در كنار امـام ايستـاد، وقـتـى ولى مـيت تـكبير گفت امام حسين عليه السلام هم فرمود : اللّه اءكبر اءللّهم العن فلانا عبدك اءلف لعنة مؤ تلفة غير مختلفة ، اءللّهم اءخز عبدك فى عبادك و بلادك و اءصله حر نارك و اذقة اءشد عذابك ، فانه كان يتولى اءعدائك و يعادى اوليائك و يبغض اءهل بيت نبيك .
يعـنى (( خـدا بزرگ است خـدايا فـلانى را هزار بار پيوسته لعنت كن بدون اختلاف و فاصله ، خدايا اين بنده ات را در ميان بندگان و شهرهايت خوار و خفيف كن و آتش دوزخت را نصيب وى گـردان و شديدتـرين عذابت را به او بچشان كه دوستى دشمنانت را پذيرا گشته و به دشمنى دوستانت برخاسته و اهلبيت پيامبرت را دشمن مى داشت . )) (31) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 31)
خدا دوستان حسين را دوست مى دارد
يَعـلَى بن مـرة روايت مـى كند كه :سمـعـت رسول اللّه صلى الله عـليه و آله يقول : حسين منى و اءنا من حسين اءحب الله من احب حسينا حسين سبط من الاسباط.
(( پـيامبر اكرم مى فرمود: حسين از من است و من از حسينم خدا دوست دارد كسى را كه حسين را دوست بدارد؛ حسين سبطى از اسباط است . )) (32) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 32)
بهشت به وجود حسنين بر خود مى بالد
ابى عوانة به سند خود از رسول خدا روايت مى كند كه فرمود:
ان الحسن و الحسين عـليهمـاالسلام شنفا العرش و انّ الجنة قالت يا رب اءسكنتنى الضعـفـا و المـساكين ، فـقال الله تعالى لها: اءلاترضين اءنى زينت اركانك بالحسن و الحسين ، قال فماست كما تميس العروس فرحا.
پـيامـبر اكرم صلى الله عـليه و آله و سلم فـرمود: (( حسن و حسين دو گوشواره عرش خـدايند، و بهشت به خـدا عرض كرد: بارالها مرا مسكن ناتوانان و بينوايان قرار دادى ؟ ))
خـدا فـرمـود: (( آيا خـشنود نيستى از اينكه اركان تو را به حسن و حسين زينت داده ام پس بهشت مانند عروس از خوشحالى بر خود باليد. ))
جبرئيل مشوق حسين است
عبدالله بن ميمون قداح از امام صادق عليه السلام روايت مى كند: روزى امام حسن و امام حسين در دوران كودكى در حضور پـيامـبر اكرم كشتـى مـى گـرفـتـند رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم امام حسن را تشويق مى كرد (مثلا مى فرمود: حسن مـرحبا بارك الله ) فـاطمه زهرا سلام الله عليها به پدر عرض كرد: پدر! حسن را كه بزرگتر است بر كوچكتر تهييج مى فرمايى ؟
رسول خـدا صلى الله عليه و آله فرمود: جبرئيل اينجاست و او حسين را ترغيب و تحريص مى كند بر غلبه بر حسن .(33) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 33)
حسين و كمك كردن به مستمندان
ابن شهر آشوب در مـناقب از شعيب بن عبدالرحمن خزاعى روايت مى كند پس از شهادت امام حسين عليه السلام اثرى در پشت آن حضرت ديده شد كه مربوط به آلات و ادوات حربى (از قـبيل شمشير و تير و نيزه ) نبود لذا از امام سجاد عليه السلام پرسيدند كه اين اثر چيست ؟
امـام زين العابدين عليه السلام فرمود: پدرم انبان محتوى نان و آذوقه بدوش مى كشيد و به خـانه هاى يتيمان و درماندگان و بينوانان مى برد و اين اثرى كه در پشت آنحضرت ديده شده از آن است .(34) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 34)
قاطعيت حسين عليه السلام
يكى از صفـات بارز و سجاياى اخـلاقـى حسين عليه السلام اراده قوى و عزم راسخ و تـصمـيم قـاطع آن بزرگوار است كه اين خصلت را از جد گرامى خويش حضرت محمدبن عـبدالله صلى الله عـليه و آله و سلم به ارث برده است كه پيامبر عظيم الشاءن اسلام با اين قاطعيت بود كه توانست مسير تاريخ و مفهوم زندگى و معيار ارزشها را عوض كند و يك تـنه در برابر همه قدرتهاى شيطان كه مى خواستند از گفتن كلمه الله جلوگيرى كنند ايستاد و به عموى بزرگوار خود كه پيشنهاد مشركان را بر او عرضه نمود كه : مـحمـد اگـر حكومـت مـى خواهد او را بر خود حاكم مى كنيم و اگر هدفش ثروت است آنقدر ثـروت به او بدهيم كه ثـروتمندترين قريش گردد و اگر هدفش همسر است بهترين دختران قريش را باو تزويج مى كنيم پاسخ داد:
والله لو وضعـوا الشّمس بيمينى و القمر بيسارى على اءن اءترك هذا الامر ما تركته اموت او يظهره الله .
(( بخـدا قـسم اگـر خـورشيد را در دست راست و ماه را در دست چپم قرار دهند كه از راهم برگردم هرگز چنين نخواهم كرد تا آنكه در راه رسيدن به هدفم جان دهم يا آنكه خدا مرا پيروز گرداند. ))
حسين هم با همين قاطعيت در برابر قدرت و حكومت استبدادى اموى ايستاد و بدون هيچ ترديد اعـلان كرد: من با يزيد بيعت نمى كنم و با ياران اندك خود به ميدان جهاد قدم نهاد تا حق را آشكار و باطل را نابود سازد.
حتـى در برابر ارتش نيرومند حكومت اموى هدف خود را تكرار و برنامه اش را به همگان اعلام كرد:
لا ارى الموت الا سعادة و الحيات مع الظالمين الا برما.
مرگ را جز سعادت و زندگى با ستمكاران را جز ملامت نمى بينم .
حسين عـزيز براى رسيدن به هدف مقدسش با تمام افراد خانواده و ياران باوفايش بسوى مـيدان مـجد و شرف حركت كرد و به گفته ها و انتقادات بيحد دوستان كه خلاف تصميم قاطعش بود اعتنائى نكرد و راه رسيدن به فتح و پيروزى از طريق شهادت را به امت اسلامى نشان داد و خود نيز در اين مسير به شهادت رسيد.(35) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 35)
عزت نفس حسين عليه السلام
يكى از خـصوصيات و امتيازات بارز حسين بن على عليه السلام كه او را از همه مجاهدان تـاريخ بشريت ممتاز ساخته است اباء از ضيم است . تا آنجا كه ملقب به (اءتى الضيم )(36) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 36) گـشتـه كه اين لقـب از مـشهورتـرين القـاب است بلكه حسين مثل اعلاى اين عنوان و مصداق بارز آن به حساب آمده است .
مـورخ مـشهور يعقوبى حسين عليه السلام را به (شديدالعزه ) توصيف كرده ، و ابن ابى الحديد مى گويد: حسين سيد اهل اباء است كه حميت و غيرت را به مردم جهان آموخت و فرمود: كشته شدن با شمشير، زندگى است ليكن زندگى با ذلت مرگ است .
چنانكه يكى از شعراى سرشناس (عبدالغربن نباته سعدى ) درباره اش ‍ مى گويد:

والحسين الذى راى المـوت فـى العـز

للّه حياة و العـيش فـى الذل قتلا

(( حسين كسى است كه مرگ با عزت را حيات و زندگى ذلت بار را مرگ مى داند. ))
مصعب بن زبير مى گويد: واختار المنية الكريمة على الحياة الذميمة .
يعـنى (( حسين مرگ با شرافت را بر زندگى ذلت بار ترجيح داد، سپس به اين بيت متمثل مى شود:

و انّ الاولى بالطّفّ من آل هاشم

تآسوا فسنّوا للكرام التّآسيا

يعـنى : (( مـردان بزرگى از آل هاشم در كربلا در برابر ظلم مقاومتى بخرج دادند كه براى بزرگان تاريخ سنت و الگو شد. ))
سخنان حسين عليه السلام در روز عاشورا عاليترين و برترين بيان در مورد حفظ حيثيت و عزت نفس مى باشد:
اءلا و انّ الدعـى بن الدعى قدر كزنى بين اثنتين السّلة و الذّلّة هيهات منّا الذّلّة يابى اللّه ذلك و رسوله و المـؤ مـنون و حجور طابت و طهرت و انوف حميّة و نفوس اءبيّة من اءن تؤ ثر طاعة اللّئام على مصارع الكرام .
(( همـانا زنازاده پـسر زنازاده مـرا مـيان دو امـر مـخير ساخته كشته شدن با شمشير يا پـذيرش ذلت چـه دور است ذلت از مـا، كه خدا و رسولش و مؤ منين ذلت را براى من نمى پسندند بلكه پدران و مادرانى كه در دامن پاكشان مرا پرورش داده اند و مردان غيور و با حميت و انسانهائيكه امتناع مى ورزند از اينكه طاعت انسانهاى پست را بر كشته شدن ترجيح دهند. ))

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1gy.gif

[عهد آسمانى]

اباة الضيم كيانند؟
اباة الضيم يعنى كسانى كه هرگز زير بار ظلم و ذلت و خوارى نرفته اند در تاريخ گـذشتـگـان مـخـصوصا تاريخ اسلام و به ويژه تاريخ شيعه كه پس از وقوع حادثه جانگـداز كربلا و شهادت امـام حسين عـليه السلام شيعيان و پيروان آنحضرت از آن بزرگوار تاءسى نموده و راه آن حضرت را دنبال كردند نام افراد زيادى ثبت شده است .
پـيشگام در اين خصلت و امتياز در تاريخ اسلام حضرت مولاى متقيان امير مؤ منان على عليه السلام است كه پس از ورود به صفين و قرار گرفتن شريعة در اختيار سپاه شام و منع آب از سپـاهيان عـلى عـليه السلام آن حضرت با اين جملات يارانش را براى تصرف شريعة تحريك نمود:
قـد استـطعـمـوكم القـتـال فاءقروا على مذلة و تاخير محله او رووا السّيوف من الدماء تـرووا مـن المـاء، فـالموت فى حياتكم مقهورين و الحياة فى موتكم قاهرين اءلا ان معاوية قاد لمة من الغواة و عمس عليهم الخير حتى جعلوا نحورهم اءغراض المنية .
(( سپاه شام جنگ را بر شما تحميل كردند در اين مورد يا مى بايد ذلت و عقب ماندگى را بپذيريد يا شمشيرها را از خونها سيراب كنيد، كه مرگ شما در حيات شما است در حاليكه سرافكنده ايد، ليكن حياة و زندگى در مرگ شما است در صورتيكه مرگ شرافتمندانه را اخـتـيار كنيد، همـانا مـعـاويه عـده اى از ستـمـكاران و گـمـراهان را گـسيل كرده كه چون حقيقت بر آنها پوشيده است گلوهايشان را هدف تيرهاى شما قرار داده اند.
از جمـله اباة الضيم يزيد بن مهلب است و ديگر زيد بن على بن الحسين عليهماالسلام و مـحمد و ابراهيم پسران عبدالله محض كه بحمدالله در كتاب شاگردان مكتب امام مكتوب است و همـچـنين يحيى بن زيد و ساير سادات از نسل اميرالمؤ منين عليه السلام كه ابن ابى الحديد در جلد اول شرح نهج البلاغـه از صفـحه 300 ذيل خطبه ياد شده حالات بيشتر آنان را ذكر نموده است .(38) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 38)
اجر حسين عليه السلام در قبال شهادت
عـن مـحمـد بن مسلم قال : سمعت اءبا جعفر و جعفربن محمد عليهماالسلام يقولان : ان الله تـعـالى عـوض الحسين عـليه السلام مـن قـتـله اءن جعل الامامة فى ذريته و الشفاقى تربيه و اجابة الدعاء عند قبره و لا تعد اءيام زائريه جائيا و راجعا فى عمره .
(( محمد بن مسلم كه يكى از اصحاب اجماع است روايت مى كند: شنيدم امام باقر و امام صادق عـليهمـاالسلام مـى فـرمـودند: بدرستـيكه خـداى تـبارك و تـعـالى در قـبال شهادت امـام حسين عليه السلام امامت را در فرزندان و ذريه او قرار داد و شفا را در تربتش و استجابت دعا را در نزد قبرش و زائر قبر حسين عليه السلام مدتى را كه ميرود به زيارت تا برميگردد جزء عمر او بحساب نمى آيد. ))
قـال مـحمـد بن مـسلم : فـقـلت لابى عـبدالله عـليه السلام هذه الخـلال تـنال بالحسين عـليه السلام فـمـا له فـى نفـسه ؟ قـال : ان الله تـعـالى اءلحقـه بالنبى فـكان مـعه فى درجته و منزلته ثمّ تلا ابو عـبدالله عليه السلام : والذين آمنوا و اتبعتهم ذريتهم بايمان اءلحقنا بهم ذريتهم ... الاية .(39) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 39)
(( محمد بن مسلم ميگويد: به امام صادق عليه السلام عرض كردم : اينكه فرموديد، لطفى است درباره كسانى كه از ناحيه امام حسين عليه السلام به آنها ميرسد (از فرزندانش كه امـامت به آنها ميرسد و از زائرين كه ثواب زيارت را مى برند و بيماران كه از تربتش شفا مى يابند، پس خدا به شخص ‍ امام حسين در ازاء شهادت چه عوض ميدهد؟
امـام صادق عـليه السلام فرمود: خداوند متعال امام حسين را به پيامبران ملحق مى فرمايد و در بهشت مـقـام و مـنزلت پـيامبر را دارد، سپس اين آيه را تلاوت فرمود: كسانيكه ايمان آوردند و ذريه آنها در ايمان از آن پيروى نمودند ذريه آنان را بايشان ملحق مى سازيم . ))
(40) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 40)
ارزش اعـمال انسان رابطه مستقيم با آثار عمل دارد هر عملى داراى اثر بيشتر باشد ارزش آن بيشتر است حسين عليه السلام با شهادت در راه خدا دين الهى را بيمه كرد و لذا خدا هم اجر و پـاداش مـستـمـر و طولانى به حسين عـطا مـى كند. 1 ـ امـامـت را در نسل او ق رار مى دهد 2 ـ خاك قبر حسين شفاى بيمارانى مى گردد كه از معالجه به پزشك مـاءيوس شده اند 3 ـ دعـا در نزد قبر حسين مستجاب مى گردد 4 ـ سفر زيارت از عمر زوار بحساب نمى آيد.

خدا داستان كربلا را براى انبياء حكايت مى كند

سعـد بن عـبدالله مـى گـويد: از حضرت قـائم عـليه السلام تـاءويل كهيعص ‍ پرسيدم حضرت فرمود: اين حروف از اخبار غيبى است كه خدا بنده خود زكرياى پيامبر را آگاه فرمود سپس براى حضرت محمد صلى الله عليه و آله و سلم آن قصه را بيان كرده است ، هنگاميكه زكريا از پروردگار خواست كه اسامى پنج تن را به او تـعليم فرمايد جبرئيل به امر پروردگار نزد زكريا آمد و اسماء خمسه را بوى آموخت و زكريا هر وقت نام محمد و على و فاطمه و حسن صلوات الله و سلامه عليهم اجمعين را مى برد شاد مـى شد و غم و اندوه او برطرف مى شد اما وقتى به نام حسين عليه السلام مى رسيد اندوه عـميقى تمام وجودش را فرا مى گرفت و گريه گلويش را مى فشرد و دچار حزن شديدى مى شد لذا روزى عرض كرد خدايا چرا هر وقت نام چهار نفر از پنج تن را مى برم مـوجب تسلى خاطرم مى شود ليكن وقتى نام حسين عليه السلام را بر زبان جارى مى سازم اشكم فرو مى ريزد و اندوه فراوان بر من مستولى مى گردد، پس خداوند تبارك و تـعـالى حكايت شهادت حسين را در كربلا براى زكريا بيان كرد و فرمود: كهيعص فـالكاف اسم كربلا و الهاء هلاك العتره الطاهرة و الياء يزيد و هو ظالم الحسين و العين عطشه و الصاد صبره
(( كاف اشاره به كربلا است و هاء اشاره به شهادت و هلاكت عترت طاهرين است و ياء اشاره است به يزيد كه او ستمكار به حسين است و عين كنايه از تشنگى و عطش حسين است و صاد اشاره به صبر و استقامت و بردبارى حسين ))
وقتى زكريا اين حكايت را شنيد سه روز از مـسجد خارج نشد و از پذيرش مردم در اين سه روز امتناع نمود و به گريه و مرثيه خوانى مشغول گرديد و مى گفت : الهى آيا اين چنين جنايت هولناكى درباره فرزند بهترين مخلوقاتت بوقوع مى پيوندد؟!
خـدايا چـنين حادثـه ناگـوارى را براى نابودى ذريه پـيامـبرت نازل مى فرمائى بارالها آيا لباس مصيبت بر قامت على و فاطمه مى پوشانى ؟!
خدايا آيا اين مصيبت جانكاه را به ساحت مقدس آنان روا مى دارى ؟ سپس از خدا درخواست نمود كه در سن پيرى فرزندى به او كرامت فرمايد كه او را دوست بدارد آنگاه حادثه مؤ لمه براى وى مـقـدر فرمايد مانند فاجعه اى كه براى محمد صلى الله عليه و آله و سلم حبيب خـود مـقـدر فـرموده است و خدا هم دعايش را مستجاب فرمود يحيى را باو كرامت فرمود و به فاجعه اى مبتلا گرديد (كه سرش را بريدند و براى طاغوت زمان فرستادند.)
و مدت حمل يحيى و امام حسين شش ماه و هر دو يكسال بودند.(41) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 41)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__107_.jpg

[عهد آسمانى]

جبرئيل براى آدم روضه مى خواند

صاحب كتـاب درالثـمـين در ذيل آيه شريفـه فـتـلقـى آدم ... نقـل مـى كند كه چـون خـداى متعال اراده فرمود توبه آدم را بپذيرد پرده از جلو چشم آدم برداشته شد و در ساق عرش اسامى خمسه آل عبا را مشاهده كرد و آنها را بر زبان راند و از جبرئيل پرسيد: اينان كيستند؟
جبرئيل آنها را مـعـرفـى كرد و سپس گفت خدا را به اين اسامى بخوان تا توبه ات را بپـذيرد، آدم پـرسيد چگونه بخوانم ، جبرئيل گفت : بگو يا حميد بحق محمد، يا عالى بحق على ، يا فاطر بحق فاطمة ، يا محسن بحق الحسن و الحسين ، و منك الاحسان .
وقـتـى جبرئيل نام حسين را برد قلب آدم على نبينا و آله و عليه السلام شكست و سرشكش جارى شد، گفت : برادرم جبرئيل چرا هنگامى كه نام پنجمى را بر زبان جارى نمودم قلبم شكست و اشكم جارى شد؟
جبرئيل گـفـت : براى اين فـرزندت مصيبتى روى مى دهد كه مصائب در پيش ‍ آن كوچك و حقيرند.
آدم گفت : اى برادر آن مصيبت چگونه است ؟
جبرئيل گـفـت : يقتل عطشانا غريبا وحيدا فريدا ليس له ناصر و لا معين (( او را با لب تشنه مى كشند در حالى كه غريب و بيكس و تنها است و يار و ياورى ندارد ))
ولو تـراه يا آدم و هو يقـول : وا عـطشاه وا قـله ناصراه حتـى يحول العطش بينه و بين السماء كالدخان ، فلم يحبه اءحد الا باسيوف و شرب الحتوف فيذبح ذبح الشاة من قفاه و ينهب رحله اءعداوه و تشهر راسه و رؤ س انصاره فى البلدان و مـعـهم النسوان كذالك سبق فـى عـلم الواحد المـنان فـبكى آدم و جبرئيل بكاء التكلى .
(( و اگر ببينى اى آدم او را در آن روز كه مى گويد: واى از تشنگى و كمى يار و ياور و تـشنگـى چـنان بر او غـلبه كند كه آسمـان به چـشمـش تـيره و تـار آيد مثل اينكه دود فاصله شده است پس هيچكس او را يارى نكند مگر با شمشير كه بجانش افتند و او را مـانند گـوسفند ذبح كنند و سرش را قفا ببرند و دشمنان پس از كشتن اموالش را غـارت نمايند و سرهاى او و يارانش را شهر به شهر و ديار به ديار بگردانند و زنانش را اسير نمايند.
و اين چنين در علم خداى واحد منان گذشته است .
سپس آدم و جبرئيل گريستند مانند زنى كه فرزندش مرده باشد.(42) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 42)

كشتى نوح در كربلا متلاطم مى شود

وقـتـى طوفان نوح جهان را فرا گرفت و جناب نوح پيغمبر با ياران در كشتى نشسته و دنيا را گـردش مـى كرد به سرزمـين كربلا رسيد كشتى دچار گرداب شد و زمين آنرا بسوى خـود مـى كشيد و نوح از غـرق شدن ترسيد و دست بدعا برداشت و عرض كرد: پـروردگـارا مـن همـه روى كره زمـين را با كشتى زير پا گذاشتم و در هيچ جا دچار چنين گرفتارى نشدم كه در اين نقطه به آن مبتلا گشته ام .
جبرئيل نازل شد و گفت : اى نوح اينجا سرزمينى است كه حسين نوه محمد خاتم پيامبران و فرزند خاتم اوصياء را مى كشند.
نوح پرسيد: قاتل او كيست ؟
جبرئيل گفت : قاتل او لعين آسمانهاى هفتگانه و زمين است .
پس نوح هم چهار بار قاتل حسين عليه السلام را لعنت كرد و كشتى به سلامت از آن ورطه رهائى يافت و در جودى به زمين نشست .(43) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 43)

بساط سليمان متزلزل مى شود

حضرت سليمان پيغمبر بر بساط خود نشسته و در هوا به سير و سياحت مى پرداخت وقتى به سرزمين كربلا رسيد باد بساطش را سه بار درهم پيچيد كه سليمان ترسيد سقوط كند پـس از آنكه باد ساكت شد بساط سليمان در زمين كربلا فرود آمد و سليمان باد را گـفـت چـرا چـنين كردى ؟ پـاسخ داد: اينجا سرزمينى است كه حسين عليه السلام كشته مى شود، سليمان پرسيد كه حسين كيست ؟ باد گفت او نوه محمد مختار و پسر على كرار است .
سليمان گفت چه كسى او را مى كشد؟
باد گفت : لعنت شده اهل آسمانها و زمين يزيد بن معاويه .
سليمـان دستها را بلند كرد و يزيد را نفرين نمود لعنت فرستاد و جن و انس امين گفتند، آنگاه باد وزيدن گرفت و بساط، حركت نمود.(44) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 44)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__106_.jpg

[عهد آسمانى]

خواب ام الفضل

ام الفـضل لبابه بنت حارث زوجه عباس عموى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم در خـواب ديد كه قطعه اى از گوشت بدن رسول خدا از بدن شريفش جدا شد و در دامن ام الفـضل افـتـاد خـدمـت رسول خـدا عـرض كرد خـواب ديده ام . رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: چه خواب ديده اى ؟
ام الفـضل خـواب خـود را تـعـريف كرد پيامبر فرمود: رؤ ياى صادق است بزودى فاطمه صاحب پسرى خواهد شد كه تو او را در دامن خود پرورش ‍ مى دهى ، وقتى امام حسين متولد گـشت و ام الفـضل نگـهدارى او را به عـهده گـرفـت روزى حسين را خدمت پيامبر برد و رسول خـدا او را بغـل گـرفـتـه و چـشمـانش پـر از اشك شد، ام الفـضل گـفـت پـدر و مـادرم به فـدايت چـرا شمـا را گـريان مـى بينم ؟ رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم فـرمـود: جبرئيل نزد من آمد و مرا آگاه ساخت كه امتم بزودى اين فرزندم را خواهند كشت .(45) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 45)
ام سلمه و خاك قبر حسين عليه السلام
انس خدمتگذار رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم از آن حضرت روايت كرده كه فرمود: يكى از فرشتگان مقرب پروردگار اجازه گرفت تا مرا زيارت كند و آن روز پيامبر در خانه ام سلمه و نوبت او بود رسول خدا ام سلمه را فرمود: در را ببند كسى وارد نشود، ام سلمـه جلو در بود كه حسين وارد شد و دوان دوان خـود را در دامـن رسول خدا افكند حضرت او را مى بوئيد و مى بوسيد، فرشته الهى به پيامبر گفت اين فرزندت را امت تو مى كشند اگر بخواهى محل كشته شدنش را به شما نشان مى دهم سپس ‍ سرزمـين كربلا را به حضرت نشان داد و يك قـبضه از خـاك مـحل قـبر حسين را به پـيامـبر تـسليم كرد، رسول خدا آنرا بوئيد و فرمود سرزمين كربلاست پـيامـبر تـربت را به ام سلمـه داد و فـرمـود هرگـاه اين خـاك تـبديل به خون شد بدان كه حسينم شهيد گرديده .(46) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 46) ام سلمه خاك را در شيشه اى قـرار داد، مـى گـويد: شبى كه حسين در صبحگاهش به شهادت رسيد ندائى شنيدم كه مى گفت :
اءيها القـاتـلون جهلا حسينا فـابشرو بالعـذاب و التذليل قـد لعـنتـم عـلى لسان داود و مـوسى و حامـل الانجيل 1 ـ (( اى كسانيكه از روى جهالت حسين را كشتيد شما را به عذاب و خوارى بشارت باد. ))
2 ـ (( بدرستـى كه داود و مـوسى صاحب كتـاب انجيل شما را لعنت كرده اند ))
ام سلمـه مـى گـويد از شنيدن اين اشعار گريان شدم و بسراغ شيشه رفتم ديدم تغيير نكرده است لحظه به لحظه از آن خـبر مـى گـرفـتـم تـا در آن روز ديدم شيشه تبديل به خون شده است .
و در روايت ديگـر از ام سلمه نقل مى كند كه شبى پيامبر از نزد ما غايت شد و پس از مدت درازى برگشت در حاليكه گرد آلود بود و مشتش گره كرده ، گفتم چرا گرد آلود بنظر مـى رسيد؟ فـرمـود: به سرزمين عراق جائى كه آنرا كربلا مى گويند رفتم و قتلگاه فـرزندم حسين و گروهى از فرزندان و اهل بيت خود را مشاهده كردم و اينكه در دست من است مـشتـى از خـاك قتلگاه است كه خون آنها در آنجا بزمين ريخته مى شود و آن مشت خاك سرخ رنگـى بود كه به من داد و فرمود آن را محفوظ نگهدار من آن خاك را در شيشه اى ريختم و درب آن را بستـم و هنگامى كه حسين عليه السلام از مكه معظمه بسوى عراق حركت فرمود هر روز و شب شيشه محتوى خاك را مى نگريستم و براى مصيبت حسين گريه مى كردم تا آنكه روز دهم مـحرم كه امـام حسين به شهادت رسيد اول روز شيشه را نگـاه كردم بحال خـود بود ولى در آخـر وقـت خـاك مـحتوى شيشه را بصورت لخته خون ديدم صدا را بضحه و ناله بلند كردم ولى از ترس دشمن موضوع را پوشيده داشتم و آن روز را هرگز از ياد نخواهم برد.(47) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 47)
پيامبر در خواب ام سلمه و ابن عباس
سلمـى يكى از زنان انصار نقل مى كند: روزى بر ام سلمه وارد شدم او را گريان ديدم گفتم : چرا گريه مى كنى ؟
فـرمـود: رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم را در خواب ديدم كه سر و صورت و محاسنش خاك آلود است پرسيدم يا رسول الله چرا ترا اين چنين مى بينم ؟ فرمود: شهادت فرزندم حسين را در كربلا مشاهده نمودم .
و همـچـنين از ابن عـباس روايت شده كه نيمـه روزى رسول خـدا صلى الله عليه و آله و سلم را در خواب ديدم كه غبارآلود و ژوليده مو است و شيشه اى در دست دارد و خـونهائى را از زمـين جمـع كرده در شيشه مـى ريزد، سؤ ال كردم يا رسول الله اين خونها چيست ؟ فرمود: اينها خون حسين و اصحاب او است و اين روز جمعه دهم محرم سال 61 هجرى بود.(48) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 48)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__105_.jpg

[عهد آسمانى]

خدا چرا گرفتاريها را از انبياء و اولياء دفع نمى كند؟

اين سؤ الى است كه در ذهن اكثر مردم خطور مى كند و گاهى هم به زبان مى آورند: چرا خـدا گـرفـتـاريها را از انبياء و اولياء دفع نمى كند؟ آيا دفع مصائب از پيامبران كه سفيران الهى هستند و اوصياء آنها بمنزله بى توجهى به آنان نيست ؟
براى پاسخگوئى به اين پرسش ناگزير به ذكر مقدمه اى مى باشيم .
اصولا انسان براى اين جهان آفريده نشده است بلكه دنيا كشتزارى است كه بشر بايد به كشت فـضائل بپـردازد تـا ثـمـره و حاصل كشت خـود را در جهان باقى بدست آرد تـحصيل بمصداق الدنيا مزرعة الاخرة . و يا بعبارت ديگر دنيا دانشگاهى است كه در آن بايد به تـحصيل فـضائل و مـكارم اخلاق پرداخت و انبياء الهى نيز براى همين منظور برانگـيخـتـه شده و ايشان و جانشينانشان استادان و مربيان اين دانشگاه اند و استادان و دانشگـاه براى آموزش و پرورش شاگردان متحمل رنج و زحمت فراوان مى شوند و اين از بديهيات است .
و در اينجا باز اين سؤ ال پيش مى آيد كه در دانشگاههاى مردمى (دولتى و خصوصى ) اگـر شاگـردان در مـقـام ايذاء و اذيت مربيان و استادان برآيند با تنبيه و اخراج روبرو گرديده و در نتيجه استادان مورد حمايت قرار مى گيرند چرا در دانشگاه الهى استادان مورد حمايت و شاگردان مورد تنبيه قرار نمى گيرند در پاسخ بايد گفت اتفاقا چنين نيست هم استادان دانشگاه الهى مورد حمايت ذات اقدس حقند و هم شاگردان مورد تنبيه و مؤ اخذه قرار مـى گـيرند النهايه اين حمايت مربيان و مواءخذه شاگردان ممكن است در همين جهان باشد و ممكن است نتيجه و ثمره آن در آخرت عايد دو طرف شود و تاريخ انبياء و قرآن كريم شاهد بر اين مـدعـا است كه در پـايان بحث به داستان مربوط اشاره مى شود اما چرا خداوند مـتـعـال گـرفـتـاريها را از انبياء و اولياء خـود دفـع نمـى كند سه دليل روشن و واضح دارد:
اول آنكه اگر خدا بخواهد در همه موارد انبياء و اولياء خود را از گرفتاريها نجات داده و آنان را بر اعـداء پـيروز گرداند مسئله جبر پيش مى آيد و اين مخالف مقتضاى حكمت است و حكمت الهى بر آن تعلق گرفته كه انسانها در كارشان آزاد باشند.
دوم آنكه دنيا دار امـتـحان و آزمايش است هم براى انبياء و دوستان خدا و هم براى دشمنان چنانكه خدا در آيات دوم و سوم عنكبوت مى فرمايد:
احسب الناس اءن يتـركوا اءن يقـولوا آمـنا و هم لا يفتنون . و لقد فتنا الذين من قبلهم فليعلمن الله الذين صدقوا و ليعلمن الكاذبين .
(( آيا مـردم مـى پـندارند كه وقـتـى كه گـفـتـند ايمـان آورديم آنها را بحال خـود وامـى گـذاريم و مـورد امـتـحان و آزمـايش قـرار نمـى گيرند؟ بدرستيكه ما گـذشتـگـان را در مـعـرض امـتحان قرار داديم تا راستگويان و دروغ پردازان از يكديگر تميز داده شوند ))
پس گرفتاريهاى دوستان خدا براى امتحان آنها و هم چنين امتحان مردم است .
سوم آنكه اگر انبياء و اولياء خدا در ايفاء وظيفه دچار زحمت و دردسر و گرفتارى نشوند و خـدا گـرفـتـارى آنها را برطرف نمـايد خوب و بد و صالح و طالح و سعيد و شقى شناخـتـه نمـى شوند و همه مردم حتى فاسق و فاجر هم ادعاى صالح بودن را مى نمايند چـنانكه اگـر كنكور و امـتـحان را از مـدارس و دانشگـاهها بردارند تحصيل كرده و بى سواد همگى ادعاى دانشمندى مى كنند.
پاسخ را از نماينده امام زمان بشنويم
اينك بپـردازيم به داستـانى كه در اين زمـينه از نايب خـاص امـام زمـان عجل الله تعالى فرجه الشريف پرسش بعمل آمده و پاسخ فرموده اند.
چنانكه در علل الشرايع و احتجاج طبرسى و كمال الدين شيخ صدوق آمده است .
مـحمد بن ابراهيم بن اسحاق طالقانى مى گويد: با جمعى در خدمت شيخ ابوالقاسم حسين بن روح عـليه السلام بودم و على بن عيسى قيصرى هم در جمع ما بود، يكى از حاضران برخاست و به شيخ گفت سوالى دارم ، حسين بن روح عليه السلام فرمود: بگو.
آنمرد گفت : آيا حسين بن على عليهماالسلام ولى خدا بود؟
شيخ : آرى
آن مرد گفت : آيا قاتل او دشمن خدا بود؟
پاسخ شنيد: بلى .
سائل : چرا خدا دشمنش را بر دوست خود مسلط فرمود؟
شيخ فـرمـود: خـوب تـوجه كن كه چـه مـى گـويم و بدان كه خـداى عـزوجل شخـصا با مـردم روبرو نمـى شود و حضورا با آنها بسخن نمى پردازد بلكه فرستادگانى از جنس خودشان بسوى ايشان فرستاده كه اگر از جنس ‍ خودشان نمى بود مـورد قـبول و پـذيرش قـرار نمـى گـرفـتـند و مردم از آنان فرار مى كردند و با آنكه پـيامبران خود را از جنس آنها انتخاب فرمود كه غذا مى خوردند و در بازارها راه مى رفتند مـع هذا بدليل آنكه آنها هم بشرى مـثل خودشانند مورد پذيرش قرار نگرفتند و به پـيامـبران گـفـتـند: شما هم مثل ما هستيد پس دعوت شما را نمى پذيريم مگر آنكه چيزى را بياوريد كه ما از مثل آن عاجز و ناتوان باشيم .
پس خداى عزوجل هم معجزاتى به آنان كرامت فرمود مانند طوفان نوح بعد از انذار و اعذار كه طغـيانگـران و مـتـمـردان غـرق گـشتـند و از آن جمـله است انداخـتـن (ابراهيم خـليل الله ) در آتـش كه خـدا آنرا بر خـليل خـود سرد و سالم گـردانيد و ديگر ناقه (صالح ) كه از سنگ سخت خارج شد و مردم از شير او استفاده مى نمودند و از جمله شكافتن دريا (براى مـوسى و پـيروانش و غرق شدن فرعون و سپاهيانش ) و همچنين جارى نمودن چـشمـه ها از سنگ و اژدها شدن عصاى موسى كه ريسمانها و چوبهاى ساحران را كه در انظار مردم بصورت مارها نمايان شده بودند بلعيد و از آنجمله است معجزات بينائى كور مادرزاد و شفاى بيمارى برص و زنده نمودن مرده ها به اذن خدا (بوسيله عيسى بن مريم ) و اخبار به آنچه مى خورند و آنچه در خانه ها ذخيره نموده اند.
و نيز شق القـمر (بوسيله حضرت محمد مصطفى خاتم الانبياء صلى الله عليه و آله ) و سخن گفتن چهارپايان مانند شتر و گرگ و غيره با آنحضرت .
و چـون انبياء خـدا اين مـعـجزات را آوردند و مـردم از آوردن مـثـل و مـانند آن عـاجز و ناتوان گشتند لطف خدا نسبت به بندگانش و حكمت او چنين تعلق گـرفـته كه پيامبران با اين معجزات گاهى غالب و زمانى مغلوب و گاهى قاهر و وقتى مقهور گردند و اگر هميشه و در همه حال انبياء الهى غالب و قاهر مى بودند و گرفتارى و ابتلائى براى آنان در بين نبود مردم معتقد به خدائى انبياء مى شدند.
و از طرفى خداوند متعال براى اينكه آنان به فضيلت صبر و گرفتاريها برسند و با شناخـتـى كه به مـيزان بردبارى و استـقـامـت انبياء و اولياء خـود در تـحمـل بلاء و مـحنت و اخـتـبار داشت حالات آنها را مـانند احوال ساير مـردم قـرار داد تـا در حال مـحنت و بليه جمـيع احوال هم متواضع نه آنكه بلند پرواز متكبر، و مردم هم بدانند كه براى آنها خدائى است كه آفـريننده آنها است و اداره كننده و مـدبر امـورشان ، پـس او را عـبادت كنند و از فـرستـادگـانش فـرمانبردارى نمايند تا حجت خدا بر كسى كه از حد خود تجاوز مى كند ثـابت گـردد و مـؤ حد از مـعـاند و مـطيع از عـاصى و مـقـر از مـنكر با آمدن پيامبران و فـرستـادگان الهى تميز داده شود آنگاه هلاك مى شود آنكه با بيّنه و برهان ، شايسته هلاك شدن است و زنده مى ماند آنكه با بينه ، شايسته زنده ماندن است . محمد بن ابراهيم مـى گـويد: روز بعد خدمت شيخ ابوالقاسم حسين بن روح رفتم و با وجود گفتم كه از او بپرسيم آنچه را كه ديروز بيان داشت از خود گفته بود يا نه همينكه خدمتش رسيدم بدون مـقـدمـه ابتدا به سخن فرمود و گفت : اگر از آسمان سقوط كنم يا باد مرا از مكان بلندى به گـودالى فرو افكند براى من محبوب تر است از اينكه در امر دين به راءى خود نظر دهم يا از خـود سخن بگويم بلكه آنچه را كه ديروز گفتم از حضرت حجت صلوات الله عليه شنيده ام .(49) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 49)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__104_.jpg

[عهد آسمانى]

ثواب گريه بر حسين عليه السلام

در باب ثواب گريه بر مصائبى كه بر ائمه معصومين عليهم السلام عموما و بر حسين عليه السلام خصوصا وارد شده روايات زياد است كه براى نمونه به چند حديث و روايت اشاره مى شود:
1 ـ حسن بن فضال روايت مى كند كه حضرت رضا عليه السلام فرمود: من تذكر مصابنا و بكى لما ارتكب منا كان معنا فى درجتنا يوم القيامه ، و من ذكر بمصابنا فبكى و اءبكى لم تـبك عـينه يوم تـبكى العيون و من جلس ‍ مجلسا يحيى فيه اءمرنا لم يمت قلبه يوم تموت القلوب .
(( كسى كه مـتذكر مصائب ما شود و بخاطر ستمهائى كه بر ما وارد شده گريه كند در روز قـيامت با ما خواهد بود و مقام و درجه ما را خواهد داشت و كسى كه مصيبت هاى ما را بيان كند و خـود بگـريد و ديگران را بگرياند در روزى كه همه چشمها گريان است چشم او نگـريد و هر كس ‍ در مـجلسى بنشيند كه در آن مجلس امر ما را زنده مى نمايند روزى كه قلبها مى ميرند قلب او نخواهد مرد.(50) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 50) ))
2 ـ حسن بن محبوب از امام باقر عليه السلام روايت مى كند كه حضرت زين العابدين عليه السلام مـى فـرمـود: اگـر مـؤ مـنى براى شهادت امام حسين عليه السلام گريه كند كه اشكهايش بر گونه اش جارى شود خداوند متعال او را در غرفه هاى بهشتى جاى مى دهد و هر مـؤ مـنى بخـاطر صدمـه و اذيتى كه از دشمنان به ما رسيده بگريد، كه اشكش بر گـونه اش جارى شود خدا او را در بهشت در مقام صديقين جاى دهد و هر مؤ منى به خاطر ما، اذيت و آزارى به او برسد كه اشكش به گونه هايش سرازير شود خدا اذيت و آزار را از او دور گرداند و در روز قيامت از سخط و عذاب دوزخ ايمن باشد.(51) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 51) ))
3 ـ ابو عـمـاره شاعـر مى گويد: امام صادق عليه السلام به من فرمود: درباره امام حسين عليه السلام شعرى بگو، من شروع كردم به خواندن شعر و حضرت مى گريست و آنقدر خـواندم كه صداى گريه از بيرون خانه شنيده مى شد سپس امام صادق فرمود: يا اءبا عمارة من اءنشد فى الحسين بن على شعرا فاءبكى خمسين فله الجنة و من اءنشد فى الحسين شعرا فاءبكى ثلاتين فله الجنة و من اءنشد فى الحسين شعرا فاءبكى عشرين فله الجنة و مـن اءنشد فـى الحسين شعـرا فـاءبكى عشرة فله الجنة و من اءنشد فى الحسين شعرا فـاءبكى واحدا فـله الجنة و من اءنشد فى الحسين شعرا فبكى فله الجنة و من اءنشد فى الحسين شعرا فتباكى فله الجنة .
امـام صادق فـرمـود: (( اى ابا عـماره كسى كه درباره حسين بن على عليهماالسلام شعرى بخـواند و پـنجاه نفـر را بگرياند جاى او بهشت است ، و كسى كه شعرى درباره حسين بخـواند و سى نفـر را بگرياند جايگاه او بهشت است ، و كسى كه شعرى درباره حسين بخـواند و بيست نفر را بگرياند جايش در بهشت است ، و كسى كه شعرى درباره حسين بسرايد و ده نفر را بگرياند بهشت جاى او است و كسى كه شعرى درباره حسين بخواند و يك نفـر را بگـرياند جاى او بهشت است و اگر شعرى بخواند و خود بگريد در بهشت مـنزل خواهد كرد، و اگر شعرى بخواند و تباكى كند (حالت گريه را بخود بگريد) او هم به بهشت خواهد رفت . )) (52) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 52)
4 ـ زيد شحام مى گويد: ما گروهى از اهل كوفه خدمت امام صادق عليه السلام بوديم كه جعفر بن عفان وارد شد، امام صادق عليه السلام او را نزديك خود نشانيد.
و سپس فرمود: جعفر!
جعفر گفت : لبيك ، خدا مرا فداى تو گرداند.
امام : بمن رسيده كه درباره امام حسين عليه السلام اشعار خوبى مى سرائى .
جعفر: آرى قربانت گردم .
امام : بخوان .
جعفر اشعارى خواند، امام و كسانى كه اطرافش بودند گريستند و امام صادق عليه السلام آنقـدر گـريه كرد كه سرشگش صورت و محاسن شريفش را فرا گرفت آنگاه فرمود: يا جعفر و الله لقد شهدت ملائكة الله المقربون ههنا يسمعون قولك فى الحسين عليه السلام و لقـد بكوا كما بكينا و اءكثر و لقد اءوجب الله تعالى لك يا جعفر فى ساعته الجنة باءسرها و غفر الله لك .
جعـفـر! بخدا سوگند فرشتگان مقرب خدا در اينجا حضور يافتند و گفتار تو را درباره حسين عـليه السلام شنيدند و گريستند چنانكه ما گريستيم بلكه بيشتر. سپس فرمود: جعـفر! خدا بهشت را در همين ساعت بر تو واجب گردانيد. سپس فرمود: جعفر آيا بيش از اين برايت بگويم ؟
جعفر: آرى آقاى من .
امـام هر كه شعرى درباره حسين بخواند كه خود بگريد يا ديگرى را بگرياند بهشت را بر او واجب گرداند و او را بيامرزد.(53) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 53)
5 ـ صالح بن عقبه از امام صادق عليه السلام روايت مى كند كه فرمود: اگر كسى درباره حسين عليه السلام يك بيت شعر بخواند و خود بگريد و ده نفر را هم بگرياند براى او و گـريه كنندگان بهشت است و اگر بيتى بگويد كه خود بگريد و نه نفر را بگرياند جاى او و گـريه كنندگان در بهشت خواهد بود و پيوسته تعداد نفرات را پائين مى آورد تـا جائيكه فرمود: اگر كسى بيتى درباره حسين بگويد و خود گريه كند ـ و گمان مى كنم فرمود يا تباكى كند ـ جاى او در بهشت خواهد بود.(54) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 54)
6 ـ ابو هارون مـكفوف (نابينا) روايت مى كند كه امام صادق عليه السلام در حديث طويلى فـرمود: و من ذكر الحسين عنده فخرج من عينيه من الدموع مقدار جناح ذباب كان ثوابه على الله عزوجل و لم يرض له بدون الجنة .
(( اگـر نزد كسى از حسين عليه السلام يادى به ميان آيد و اشك از چشمان او باندازه بال مـگـسى جارى شود ثـوابش بر خـداى عـزوجل است كه كمـتـرين آن دخول در بهشت است )) .(55) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 55)
7 ـ مـرحوم عـلامه مجلسى مى فرمايد: در بعضى از تاءليفات معاصرين مورد وثوق ديدم كه روايت شده وقـتـى پـيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم فاطمه زهرا سلام الله عليها را از شهادت امام حسين و مصائب آن حضرت با خبر ساخت فاطمه شديدا گريه كرد و گـفـت : پـدر در چـه زمـانى اين اتـفـاق مـى افـتـد؟ رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: در زمانى كه نه من باشم و نه تو و نه على .
زهرا كه اين سخـن شنيد گـريه اش شديدتر شد و عرض كرد: پدر پس كى ؟ براى فرزندم اقامه عزا مى نمايد و گريه مى كند؟
رسولخـدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: زنان امتم بر زنان اهلبيت من و مردان آنها بر مـردان اهلبيت من مى گريند و هر سال اقامه عزا خواهند نمود و چون قيامت بر پا شود تـو شفـيع زنان خـواهى شد و من شفيع مردان و هر يك از آنها كه بر مصيبت حسين گريه كرده باشند دستشان را مى گيريم و وارد بهشت مى كنيم .

يا فـاطمـه ، كل عـين باكية يوم القيامة الا عين بكت على مصاب الحسين فانها ضاحكة مستبشره بنعيم الجنة (( فاطمه ، هر چشمى در روز قيامت گريان است به جز چشمى كه بر حسين بگريد كه آن خندان است و او را به نعمتهاى بهشتى بشارت مى دهند. ))

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__103_.jpg

[عهد آسمانى]

تشكيل مجالس عزا مورد علاقه امامان است
عـزادارى براى ابا عـبدالله الحسين عليه السلام خصوصا، و براى ساير ائمه عليهم السلام كه گرفتار مصائب گرديده و با شمشير يا بوسيله زهر به شهادت رسيده اند عـموما مورد توجه امامان بوده است ، چنانكه ازرى از امام صادق عليه السلام روايت مى كند كه به فضيل فرمود:
تـجلسون و تـحدثـون ؟ قـال : نعـم جعـلت فـداك ، قـال : ان تـلك المـجالس ‍ احبها فـاءحيوا اءمـرنا يا فـضيل ، فـرحم الله مـن احيى اءمـرنا يا فـضيل مـن ذكرنا عـنده فـخـرج مـن عـينه مثل جناح الذباب غفر الله له ذنوب و لو كانت اكثر من زبد البحر.
امـام صادق عـليه السلام به فـضيل فـرمـود: (( آيا مـجالس عـزا بر پا مى كنيد و از اهل بيت و آنچـه بر آنان گـذشتـه است صحبت مـى داريد؟ فـضيل گفت : آرى قربانت گردم ، امام فرمود: اينگونه مجالس را دوست دارم پس امر ما را زنده گـردانيد كه هر كس امـر مـا را زنده كند مـورد لطف و مـرحمت خدا قرار مى گيرد فـضيل ، هر كس از مـا ياد كند يا نزد او از مـا ياد كنند و به اندازه بال مگس اشك بريزد، خدا گناهانش را مى آمرزد اگر چه بيش از كف دريا باشد.(56) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 56)
عزاداران حسين عليه السلام مورد توجه فرشتگان و ائمه اند
مـَسْمـَع كُردين از امـام صادق عـليه السلام روايت مـى كند كه فـرمـود: مـسمـع ، تـو اهل عـراقـى آيا به زيارت قـبر حسين مى روى ؟ عرض كردم : نه من مرد مشهورى هستم از اهل بصره كه در نزد مـا طرفـداران خـليفـه زيادند و دشمـنان مـا از نواصب از اهل قبائل و غيره بسيارند و من ايمن نيستم كه به خليفه برسانند و مزاحم ما بشوند.
فرمود: آيا متذكر مصائب او مى شويد؟ عرض كردم : آرى .
فرمود: آيا از ذكر مصائب حسين ناراحتى به شما دست مى دهد؟
عـرض كردم : آرى به خـدا چـشمـانم پـر از اشك مـى شود كه اهل خانه مى بينند و از غذا باز مى مانم .
حضرت فرمود: خدا اشكت را مورد توجه قرار دهد كه تو از جمله كسانى به حساب مى آئى كه در مصائب ما جزع مى كنند و به خوشحالى ما شاد و به حزن ما اندوهناكند، و بدان كه به هنگـام مـرگ پـدرانم نزد تو حضور يابند و سفارش ترا به ملك الموت مى كنند و فـرشتگان قبل از مردن آنچنان بشارتى به تو حضور مى دهند كه چشمانت روشن گردد و عـلاقـه و مـحبت فـرشتـه مـرگ بر تو بيش از علاقه مادر به فرزند است سپس اشك در چشمان مبارك امام حلقه زد و چشمان من هم اشكبار شد.
آنگـاه امـام صادق عليه السلام فرمود: مسمع ، زمين و آسمان در موقع شهادت اميرالمؤ منين بر ما ترحم نموده و گريستند، و فرشتگان از زمين و آسمان بيشتر بر ما گريستند و از هنگام كشته شدن ما اشكهاى فرشتگان قطع نشده و كسى بر ما گريه نمى كند مگر آنكه قـبل از خارج شدن اشك از چشمش مورد لطف و رحمت خدا قرار مى گيرد، اگر يك قطره از آن اشكها در دوزخ افـتـد شعله هاى آتش دوزخ خاموش گردد و از حرارت و سوزندگى باز ايستد.
سپـس فـرمـود: كسى كه قـلبش براى مـا به درد آيد در وقـت مـردن با ديدن مـا خوشحال و فرحناك گردد و خوشحالى او ادامه خواهد داشت تا در نزد حوض كوثر به ما مـلحق شود، و حوض كوثـر هم با ورود دوستـان مـا خوشحال خواهد شد...(57) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 57)
محرم ماه عزا است
1 ـ ابراهيم بن اءبى محمود از حضرت ثامن الحجج على بن موسى الرضا عليه السلام روايت مى كند كه فرمود:
ان المـحرم شهر كان اءهل الجاهلية يحرمـون فـيه القـتـال فاستحلت فيه دماؤ نا و هتكت فيه حرمتنا و سبى فيه دزارينا و نساؤ نا و اضرمت النيران فـى مـضاربنا و انتـهب مـا فـيها مـن ثـقـلنا و لم تـرع لرسول الله حرمة فى اءمرنا. امام رضا فرمود: (( محرم ماهى است كه اعراب زمان جاهليت آنرا محترم شمرده و جنگ و كشتار را در آن مـاه حرام مـى دانستـند ولى مـسلمـان نمـاها در اين مـاه خـون مـا را حلال شمردند و ريختند و هتك حرمت ما نمودند و زنان و كودكان ما را در اين ماه اسير كردند و آتـش به خـيمـه هاى مـا زدند و امـوال مـا را غـارت نمـودند و احتـرام رسول خـدا را در حق مـا رعـايت نكردند همانا روز عاشوراى حسينى پلكهاى چشم ما را ( از شدت گريه ) مجروح و سرشك ما را چون سيل روان ساخت ، عزيزان ما را در سرزمين محنت و بلا خوار و ذليل كرد، همانا غم و اندوه ما تا قيامت ادامه دارد. پس بر حسين گريه كنندگان بگريند كه گريه بر او گناهان بزرگ را محو مى كند )) .
سپـس فرمود: چون ماه محرم فرا مى رسيد، كسى پدرم را خندان نمى ديد و اين وضع ادامه داشت تـا روز عـاشورا، در اين روز پـدرم را اندوه و حزن و مـصيبت فرا مى گرفت و مى گريست و مى گفت : در چنين روزى حسين را كه درود خدا بر او باد، كشتند.
2 ـ حسن بن فضّال از امام رضا عليه السلام روايت مى كند كه فرمود: هر كسى از سعى و تـلاش براى تـهيه و تـاءمـين حوائج و نيازمندى خود در روز عاشورا خوددارى نمايد خدا حوائج دنيا و آخـرت او را بر آورده سازد و كسى كه روز عاشورا را روز مصيبت و اندوه بداند و گريه كند خدا روز قيامت را روز فرح و شادى او قرار دهد و چشمش را در بهشت با ديدن مـا روشن سازد و كسى كه روز عاشورا را روز بركت نام نهد و چيزى را در اين روز ذخـيره مـنزل خود سازد خدا بركت را از آن بردارد و در روز قيامت او را با يزيد و عبيدالله بن زياد و عـمـر بن سعد كه لعنت خدا بر آنها باد محشور گرداند و آنها را طبقات پائين دوزخ جاى دهد.(58) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 58)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__132_.jpg (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 58)

[عهد آسمانى]

روايتى جالب سندا و متنا
يكى از رواياتـى كه در زمـينه ثـواب گـريه بر حسين عـليه السلام نقـل شده روايت ريان بن شبيب از حضرت ثامن الائمه امام رضا عليه السلام است و چون سند روايت بسيار جالب است زيرا بيست و نه نفر روات حديث همگى از محدثين بزرگ و دانشمـندان عـالى مـقـامـند لذا سند و مـتـن آنرا بتـمـامـه نقل مى كنيم :
ثـقـة المـحدثـين مـرحوم حاج شيخ عباس قمى از استادش ، علامه نورى ، از استادش شيخ مـرتـضى انصارى ، از مـلا احمـد نراقى ، از علامه بحر العلوم ، از وحيد بهبهانى ، از استـادش مـولى محمد اكمل ، از علامه محمد باقر مجلسى ، از پدرش محمد تقى مجلسى ، از شيخ بهائى ، از پدرش شيخ حسين بن عبدالصمد عاملى حارثى ، از شيخ زين الدين شهيد ثـانى ، از استـادش عـلامه ميسى ، از علامه محمد بن داود عاملى ، از على بن محمد مكى ، از پـدرش شهيد اول ، از فخرالمحققين محمد بن علامه حلى ، از پدرش جمالدين حسن بن مطهر عـلامـه حلى ، از مـحقـق صاحب شرايع ، از فقيه نسابه فخاربن معد موسوى حائرى ، از مـحدث جليل شادان بن جبرائيل ، از شيخ المحدثين عمادالدين ابو جعفر طبرى آملى ، از ابوعلى حسن ملقب به مفيد ثانى فرزند شيخ طوسى ، از پدر بزرگوارش محمد بن حسن طوسى ، از شيخ مفيد محمد بن نعمان ، از شيخ صدوق محمد بن على بن بابويه قمى ، از عـلى بن ابراهيم قـمـى ، از پـدرش ابراهيم بن هاشم ، از ريان بن شبيب ، روايت مى كنند : قـال دخـلت عـلى اءبى الحسن الرضا صلوات الله عـليه فـى اول يوم مـن المـحرم فـقـال لى (( روز اول مـحرم خـدمـت امـام رضا عليه السلام رسيدم فـرمـود: يا ابن شبيب اءصائم انت پـسر شبيب ، (( روزه دارى ؟ ))
عرض كردم نه فـقـال : ان هذا اليوم هو اليوم الذى دعـافـيه زكريا ربه عزوجل فقال : رب هب لى من لدنك ذرية طيبة انك سميع الدعاء.(59) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 59)
بدرستيكه اين روز روزى است كه زكريا پروردگارش را خواند و گفت : (( پروردگارا فرزند پاكيزه اى به من عطا كن كه تو شنونده دعائى . ))
فاستجاب الله له و امر الملائكة قنادت زكريا و هو قائم يصلى فى المحراب ان الله يبشرك بيحيى فـمـن صام هذا اليوم ثـمّ دعـا الله عزوجل استجاب الله له كما استجاب لزكريا عليه السلام .
(( پـس خدا دعايش را اجابت فرمود و بامر پروردگار فرشته ها زكريا را كه در محراب عبادت ايستاده بود مخاطب قرار داده و گفتند كه خدا ترا مژده مى دهد به يحيى .
پس كسى كه روزه بدارد اين روز او سپس دعا كند خدا دعايش را مستجاب مى فرمايد چنانكه دعاى زكريا عليه السلام را مستجاب فرمود. ))
ثـم قـال : يا ابن شبيب ان المـحرم هو الشهر الذى كان اءهل الجاهليه فـيمـا مـضى يحرمـون فـيه الظلم و القـتـال لحرمـته فما عرفت هذه الامة حرمة شهرها و لا حرمة نبيّها لقد قتلوا فى هذا الشّهر ذرّييّه و سبوا نساءه و انتهبوا ثقله فلا غفر اللّه لهم ذالك اءبدا.
(( سپـس فـرمود: پسر شبيب ، بدرستيكه محرم ماهى است كه اعراب جاهليت بخاطر احترامش ظلم و ستم و كشت و كشتار را در آن ماه حرام كرده بودند و اين امت با اينكه به حرمت اين ماه آشنائى و شناخت داشت معهذا احترام پيامبر خود را رعايت نكرد و در اين ماه فرزندان پيامبر خود را كشتند و زنانشان را اسير نمودند و اموالشان را غارت كردند پس خدا هرگز آنها را نيامرزد. ))
يا ابن شبيب ان كنت باكيا لشى ء فابك للحسين بن على بن ابيطالب عليهماالسلام فـانّه ذبح كمـا يذبح لكبش و قتل معه من اءهل بيته ثمانيّة عشر رجلا ما لهم فى الارض شبيهون و لقـد بكت السّمـاوات السّبع و الارضون لقـتـله و لقـد نزل الى الارض مـن المـلائكة اءربعـة آلاف لنصره فـوجدوه قـد قـتـل فـهم عـند قـبره شعـث غبر الى اءن يقوم القائم ع فيكونون من انصاره و شعارهم يا لثارات الحسين .
(( پـسر شبيب ، اگـر مـى خـواهى براى چيزى گريه كنى پس براى حسين بن على بن ابيطالب عليه السلام گريه كن كه او را ذبح كردند همانطور كه گوسفند را ذبح مى كنند و از اهلبيت او هم هيجده نفـر را با او بشهادت رساندند كه در روى زمـين مثل و مانند نداشتند، و به تحقيق هفت آسمان و زمين براى شهادت آنحضرت گريه كردند، و چـهار هزار فرشته براى يارى او از آسمان فرود آمدند، اما وقتى رسيدند كه حسين كشته شده بود لذا اين فرشتگان پريشان مو و گرد آلود اطراف قبر حسين معتكفند تا قائم ما قـيام كند آنگـاه او را يارى خـواهند كرد و شعـار آنها يا لثارات الحسين است اى انتقام گيرندگان خون حسين ))
يا ابن شبيب لقـد حدّثـنى اءبى عـن ابيه عـن جدّه انّه لمـّا قتل جدّى الحسين ع اءمطرت السّماء دما و ترابا اءحمر.
(( پسر شبيب ، پدرم برايم حديث فرمود از پدرش ، از جدش كه وقتى جدم حسين بشهادت رسيد از آسمان خون و خاك سرخ باريد. ))
يا ابن شبيب ان بكيت عـلى الحسين حتّى تصير دموعك على خدّيك عفراللّه لك كلّ ذنب اءذنبته صغيرا او كبيرا قليلا كان او كثيرا.
(( پسر شبيب : اگر براى حسين چنان گريه كنى كه اشكهايت بر گونه هايت جارى شود خداوند همه گناهان كوچك و بزرگ ترا مى آمرزد اندك باشد يا بسيار. ))
يا ابن شبيب ان سرّك اءن تلقى اللّه عزّوجلّ و لا ذنب عليك فزر الحسين عليه السلام ، يا ابن شبيب ان سرّك اءن تسكن الغرف المبنيّة فى الجنّة مع النّبى صلى الله عليه و آله فالعن قتله الحسين .
(( پـسر شبيب ، اگـر تـرا خـوشحال مى كند كه بهنگام ملاقات با خدا گناهى نداشته باشى پـس حسين عليه السلام را زيارت كن ، پسر شبيب ، اگر مى خواهى در غرفه هاى بهشتى با پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم باشى بر قاتلان حسين لعنت فرست . ))
يا ابن شبيب ان سرّك اءن يكون لك مـن التـّواب مثل ما لمن استشهد مع الحسين فقل متى ما ذكرته : يا ليتنى كنت معهم فافوز فوزا عظيما.
(( پـسر شبيب ، اگر مى خواهى ثواب شهداى كربلا نصيبت شود هنگامى كه ياد شهداى كربلا را مى كنى بگو: كاش من هم با آنها بودم و از فوز و سعادت بزرگ بهره مند مى گشتم . ))
يا ابن شبيب ان سرّك اءن تكون معنا فى الدّرجات العلى من الجنان فاحزن لحزننا و افـرح لقـرحنا و عليك بولايتنا، فلو اءنّ رجلا تولىّ حجرا لحشره اللّه معه يوم القيامة .
(( پـسر شبيب ، اگر مى خواهى كه در بهشت با ما باشى در بالاترين درجه ها و مرتبه ها پـس به حزن و اندوه مـا مـحزون و اندوهناك باش و به خوشحالى و شادى ما شاد و خـوشحال ، و ولايت و دوستى ما را بپذير، كه اگر مردى سنگى را دوست خود گيرد و به او تولى جويد خدا در روز قيامت او را با سنگ محشور فرمايد.(60) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 60) ))

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__106_.jpg

[عهد آسمانى]

چرا امام حسين عليه السلام در زمان معاويه قيام نكرد؟

سكوت امـام حسين در زمان امام مجتبى بخاطر آن بود كه حضرت مجتبى را امام بر خود مى دانست و مـخـالفـت با او را جايز نمى شمرد و پس از شهادت آنحضرت نيز تا زمانيكه معاويه در قيد حيات بود حضرت ابا عبدالله الحسين عليه السلام به احترام عهدى كه امام حسن عـليه السلام با معاويه بسته بود سكوت اختيار نمود، اما با فوت معاويه و روى كار آمـدن يزيد كه برخـلاف مـواد عهدنامه بود: كه معاويه حق ندارد براى خود جانشين تعيين كند، امام حسين عليه السلام ، عليه دستگاه طاغوتى يزيد قيام نمود.
چنانكه شيخ مفيد بنقل از كلبى و مدائنى و ديگر مورخين گفته است : پس ‍ از رحلت امام حسن ، شيعيان عراق به جنب و جوش افتادند و به امام حسين نامه نوشتند كه حاضرند معاويه را خـلع نمـوده و با او بيعت نمايند ليكن امام حسين عليه السلام امتناع فرمود و متذكر شد كه بين او و معاويه عهد و پيمانى است كه تا مدت آن منقضى نگردد نقض آنرا جايز نمى داند و وقتى معاويه درگذشت نظر خود را اعلام خواهد داشت .(61) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 61)
وصيت معاويه درباره حسين
مـعـاويه در نيمه رجب سال 60 هجرى درگذشت و يزيد را به جانشينى خود تعيين نمود و هنگـام مـرگ به وى وصيت و نصيحت نمود باينكه : من گردن گردنكشان را براى تو خـاضع ساخـتـم و شهرها را برايت محكم و ثابت و پابرجا نمودم و سلطنت را براى تو طعـمـه قـرار دادم امـا از سه نفر درباره تو مى ترسم كه با تو مخالفت نمايند و از در منازعت درآيند، يكى عبدالله بن عمر و ديگرى عبدالله بن زبير و سومى حسين بن على است .
امـا عـبدالله بن عـمـر بن خطاب با تو خواهد بود او را ملازم خود گير و طردش منماى اما عـبدالله بن زبير او همانند شيرى كه بر شكارش ‍ حمله ور مى شود به تو حمله خواهد كرد و همانند روباهى كه با سگ به مكر و خدعه مى پردازد با تو معامله خواهد نمود پس اگر بر او پيروز گشتى بند از بندش جداساز.
و امـّا الحسين فـقـد عـرفـت حظّه مـن رسول الله و هو مـن لحم رسول اللّه و دمـه و قـد عـلمـت لا مـحالة انّ اءهل العراق سيخرجونه اليهم ثمّ يخذلونه و يضيّعـونه ، فـان ظفـرت به فـاعـرف حقـّه و مـنزلة مـن رسول اللّه و لا تـواءخـذه بفـعـله ، و مـع ذلك فـانّ لنا به خلطة و رحما و ايّاك ان تناله بسوء او يرى منك مكروها.
(( و امـا حسين پـس بتـحقـيق مـى دانى بهره و نصيب او را از رسول خدا و از گوشت و خون رسول خدا است و همچنين مى دانى كه مردم عراق لا محاله او را بسوى خود فرا مى خوانند آنگاه پشت باو خواهند كرد و او را بيكس و تنها خواهند گذاشت و در حقش جفا خواهند نمود پس وقتى بر او ظفر يافتى و پيروز گشتى مقام و منزلتش را در نزد رسول خدا بياد آر و بكردارش مؤ اخذه مكن ، بعلاوه اينكه او از خويشاوندان رحمى ما است و بپـرهيز از اينكه بدى به او برسانى يا عمل زشتى از تو مشاهده نمايد.(62) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 62) ))
نامه يزيد به والى مدينه
در اين وقت يعنى هنگام مرگ معاويه ، وليدبن عتبة ابى سفيان پسر عموى يزيد فرماندار مدينه و عمروبن سعيدبن عاص فرماندار مكه و عبيدالله بن زياد والى بصره و نعمان بن بشير انصارى والى كوفـه بودند، يزيد بمحض ‍ آنكه بجاى پدر نشست به پسر عمويش وليدبن عتبه نوشت كه معاويه هلاك شده و او را دستور داد از مردم مدينه براى وى بيعت بگيرد و در نامه كوچكى هم نوشت كه حسين و عبداللّه بن زبير و عبدالله بن عمر را احضار نموده و از آنها بيعت بگير و اگر بيعت نكردند آنها را گردن بزن و سرشان را براى مـن به شام بفرست و وصيت و سفارش پدرش را درباره پرهيز از كشتن حسين عليه السلام ناديده گرفت .
چون نامه يزيد به وليد رسيد از مرگ معاويه ناراحت گرديد و بسراغ مروان فرستاد و او را احضار و نامه را با او در ميان نهاد و به مشورت پرداخت مروان گفت مصلحت را در اين مـى بينم كه آنها را بخـواهى و قبل از اينكه از مرگ معاويه باخبر شوند از آنها بيعت بگـير و اگـر بيعت نكردند گردنشان را بزن زيرا اگر از مرگ معاويه آگاه شوند هر يك بسوئى خواهند رفت و در آنجا اعلان مخالفت مى كنند و مردم را به بيعت خود مى خوانند.
حسين عليه السلام و والى مدينه
وليد در همان شب به سراغ امام حسين فرستاد و او را احضار كرد، امام حسين عليه السلام سى نفر از جوانان بنى هاشم و غلامان خود را در حاليكه مسلح بودند با خود برد و به آنها فـرمـود در جلو در بنشينيد اگـر صدايم بلند شد داخل شويد تا از من دفاع كنيد و در غير اين صورت حركت نكنيد تا من برگردم و خود بر وليد وارد شد مروان حكم نيز حضور داشت ، وليد امام را از جريان مرگ معاويه و جانشينى يزيد آگاه ساخت و نامه يزيد را در مورد اخذ بيعت از امام مطرح كرد امام حسين عليه السلام كلمـه استـرجاع ( انّا للّه و انّا اليه راجعـون ) بر زبان جارى ساخت و سپس فرمود: من تـصور مـى كنم كه هدف شما بيعت پنهانى نباشد و بر آن هستى كه در حضور مردم بيعت آشكارا صورت گيرد وليد گفت : چنين است .
امام فرمود: پس شب را به صبح برسان تا راءى خود را در اين امر بيابى .
وليد گفت : برويد در امان خدا تا فردا شما را در ميان مردم ببينم .
مـروان گـفـت : بخـدا قـسم اگر حسين از اينجا برود بيعت نخواهد كرد و تو هم قدرت چنين كارى را ندارى مـگـر آنكه گـروه كثيرى از طرفين كشته شوند پس بهتر است كه او را نگذارى برود و زندانيش كن تا بيعت كند و يا گردنش را بزن .
امام حسين عليه السلام از سخنان مروان خشمگين شد و به مروان گفت : واى بر تو اى پسر زرقـاء (زن كبود چشم ) تو به كشتن من امر مى كنى بخدا سوگند دروغ گفتى و پستى و زبونى خودت را آشكار نمودى .
و پـس از بيان اين مطلب در ميان خاندان و ياران خود از نزد وليد خارج شد. پس از آنكه امـام حسين بيرون رفت مروان به وليد گفت با پيشنهاد من مخالفت كردى ، بخدا ديگر به حسين دست نخواهى يافت .
وليد گـفـت : واى بر تـو مـى خـواهى دين و دنياى مـرا نابود كنى ، اگـر تمام دنيا مال من مى شد هرگز دستم را بخون حسين نمى آلودم ، سبحان الله من حسين را بكشم براى اينكه با يزيد بيعت نمى كند، بخدا قسم هركس در كشتن حسين دست بيالايد خدا را ملاقات خـواهد كرد در حاليكه ميزان اعمالش سبك باشد (حسنه اى نداشته باشد) و خدا او را نظر نكند و تزكيه ننمايد و به عذاب دردناك معذب گردد.(63) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 63)
ابن زبير و وليد
وليد بن عـتـبه به سراغ عبدالله بن زبير فرستاد و او را احضار نمود ابن زبير به فـرستاده وليد گفت الساعه خدمت مى رسم و رفت توى خانه و پنهان شد، وليد ماءمورى به خانه اش فرستاد و ديد كه ياران خود را در خانه گرد آورده و از آمدن بسوى حاكم و والى مـدينه احتـراز مى جويد، وليد اصرار به آمدن او مى كرد و او امتناع مى نمود و مى گـفـت به من مهلت دهيد و فرستادگان وليد چندين بار رفت و آمد كردند و چون ابن زبير حاضر نشد وليد گروهى از غلامان و مواليان خود را فرستاد تا او را دستگير و جلب نمـايند ماءموران اعزامى به ابن زبير دشنام دادند و گفتند: يا ابن الكاهليه مى آئى نزد امـير يا اينكه تـرا به قـتـل برسانيم ابن زبير گفت بخدا من از رفت و آمدهاى بسيار فرستادگان دچار ناراحتى شده ام شتاب نكنيد تا كسى را نزد امير بفرستم و ببينم نظر او چيست و برادرش جعفر را نزد وليد فرستاد و جعفر به وليد گفت فعلا از عبدالله دست بدار كه از آمـد و رفـت زياد فـرستـادگـانت دچـار تـرس و وحشت شده است دستور بده مـاءمـوران برگـردند او فردا انشاء اللّه نزد تو خواهد آمد وليد هم دستور داد كه از ابن زبير دست بردارند و چون شب فرا رسيد ابن زبير باتفاق برادرش جعفر از تاريكى شب استـفـاده نمـوده و از راه فـرعـى بسوى مكه حركت نمود، صبح كه وليد از فرار ابن زبير باخبر شد ماءمورين خود را به تعقيب او روانه نمود ولى باو دست نيافتند.(64) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 64)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__101_.jpg

[عهد آسمانى]

گفتگوى مروان با امام عليه السلام
امـام حسين عـليه السلام پس از خروج از نزد وليد آن شب را كه شب شنبه ، سه روز به آخـر مـاه رجب ، سنه 60 بود، در منزل خود بسر برد و صبح براى شنيدن اخبار از خانه خارج شد و با مروان حكم برخورد نمود.
مروان به امام عليه السلام گفت : يا ابا عبدالله انّى لك ناصح فاءطعنى ترشد.
(( ابا عبدالله من ناصح و خيرخواه توام از من بشنو كه صلاح تو در آن است . ))
فـقـال الحسين عليه السلام : و ما ذاك قل حتّى اسمع (( چه مى خواهى بگوئى بگو تا بشنوم . ))
مروان : ترا به بيعت با يزيد بن معاويه امر مى كنم خير دين و دنياى تو در آن است .
فـقـال الحسين : انّا للّه و انّا اليه راجعون و على الاسلام السّلام اذ قد بليت الامّة براع مـثـل يزيد و قـد سمـعـت رسول الله يقـول : الخـلافـة مـحرّمـة عـلى آل ابى سفيان و على الطّلقاء و ابناء الطّلقاء.
(( فـاتـحه اسلام را بايد خـواند هنگـامـيكه امـت اسلامـى به پـيشوائى مـثـل يزيد مـبتـلا گـردد كه از رسول خـدا شنيدم فـرمـود: خـلافـت بر آل ابى سفيان و آزاد شدگان و فرزندانشان حرام است . )) (65) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 65)
بين مـروان و امام حسين عليه السلام سخن به درازا كشيد و امام خشمگين از او جدا شد وليد آخـر روز شنبه دنبال امام فرستاد كه بيعت از او بگيرد و امام فرمود: فردا صبح خواهيم ديد كه كار چگونه خواهد بود.(66) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 66)
وداع با قبر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم
چـون پـاسى از شب گـذشت امـام حسين از خـانه خـارج و بسوى مـرقـد مـنور رسول اكرم صلى الله عـليه و آله و سلم روان شد و در برابر قبر جد بزرگوارش ايستاد و گفت :
السلام عـليك يا رسول الله انا الحسين بن فاطمة فرخك و ابن فرختك و سبطك الذى خـلّفـتـنى فـى امـّتـك فـاشهد عـليهم يا نبىّ الله انّهم قد خذلونى و ضيّعونى و لَم يحفـظونى و هذه شكواى اليك حتـّى القـاك . (( سلام بر تـو اى رسول خـدا مـن حسين پـسر فـاطمـه نونهال و جوجه تـو و پـسر مـيوه دل تو (فاطمه ) و سبط و نوه تو هستم كه مرا در ميان امت خود باقى گذاشتى ، پس گواه باش اى پيامبر خدا، كه امت تو مرا خوار و زبون و ضايع گذاشتند و از حفاظت و نگهدارى من دست كشيدند و من شكايت آنها را بتو مى كنم تا تو را ملاقات نمايم . ))
امـام نزديك صبح به خـانه رفـت و شب بعـد هم براى وداع با قـبر رسول الله بدآنجا رفت و چند ركعت نماز بجاى آورد و سپس گفت :
اللهم هذا قـبر نبيك محمّد و انا ابن بنت نبيّك ، و قد حضرنى من الامر ما قد علمت ، اللّهمّ انى احبّ المـعـروف و انكر المـنكر و انا اساءلك يا ذالجلال و الاكرام بحقّ القبر و من فيه الا اخترت لى ما هو لك رضى و لرسولك رضى .
(( خـداوندا اين قبر پيامبر تو محمد است و من هم پسر دختر اويم و براى من امرى پيش آمده كه تـو آگاهى ، خدايا من نيكى و معروف را دوست مى دارم و از منكر و زشتى ها بيزارم اى صاحب جلال و كرامت ، بحق اين قبر و آنكس كه در او نهفته است راهى را براى من پيش آور كه رضايت و خشنودى تو و رسولت در آن است .(67) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 67) ))
رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم در خواب حسين
امـام حسين پـس از وداع با قبر رسول خدا سر را روى قبر گذاشت و گريست ، تا نزديك صبح بخـواب رفـت در عـالم رؤ يا رسول خـدا را مشاهده كرد كه گروهى از فرشتگان اطرافـش را گـرفـتـه اند و بسوى او مـى آيد تـا مقابل حسين رسيد و او را در برگرفت و ميان دو چشمش را بوسيد و فرمود:
حبيبى يا حسين كانّى اءراك عن قريب مرمّلا بدمائك مذبوحا باءرض ‍ كرب و بلاء من عـصابة مـن امـّتـى و اءنت مـع ذلك عـطشان لا تسقى و ظمآن لا تروى و هم مع ذلك يرجون شفاعتى ، لا اءنالهم اللّه شفاعتى يوم القيامة فما لهم عندالله من خلاق .
(( حبيبم حسين گويا مى بينم بهمين زودى در خونت غوطه ور مى شوى ، و گروهى از امتم تـرا در زمـين كربلا مـى كشند، و در حاليكه تشنه اى ، از آب هم مضايقه مى كنند و با اينحال امـيد شفاعت مرا دارند بخدا سوگند در روز قيامت آنها در پيشگاه خدا هيچ بهره اى ندارند. ))
حبيبى يا حسين انّ اباك و امّك و اخاك قد قدموا علىّ و هم اليك مشتاقون انّ لك فى الجّنة درجات لن تنالها الاّ بالشهادة .
(( اى حبيب من حسين جان پدر و مادر و برادرت نزد منند و در اشتياق ديدار تو و براى تو در بهشت درجاتى است كه هرگز به آنها نمى رسى مگر با شهادت . ))
امـام حسين در خواب به جدش عرض مى كند: يا جداه نيازى به ماندن در دنيا ندارم مرا با خود ببر و در منزل خود جاى ده .
رسول خـدا مـى فرمايد: تو ناگزيرى كه در دنيا باشى تا شربت شهادت را بنوشى همـانا خـدا براى تـو ثـواب بزرگى رقم زده است پس تو با پدر و برادر و عمويت و عموى پدرت در روز قيامت يكجا و با هم محشور مى شويد تا وارد بهشت شويد، حسين عليه السلام وحشت زده از خواب بيدار شد و برايش يقين شد كه حتما كشته خواهد شد، بستگان خود را جمع كرد و خوابش را براى آنان بيان كرد همگى محزون و مغموم شدند و گريستند بطوريكه در شرق و غرب عالم كسى مانند آنها غمگين و گريان نبود.(68) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 68)
گفتگوى محمد حنفيه با امام عليه السلام
امـام حسين عليه السلام در شب يكشنبه كه دو روز از ماه رجب مانده بود با اهلبيت و جوانان بنى هاشم آماده حركت به سوى مكه معظمه گرديد محمد حنفيه برادر ناتنى امام از تصميم آن حضرت باخـبر شد و خدمت امام رسيد و عرض كرد: برادرم ! تو دوست داشتنى ترين مـردم و عـزيزترين آنهائى نزد من ، خدا مى داند كه من نصيحت خود را از احدى دريغ ندارم چـه رسد به تو كه سزاوارترين آنهائى كه تو جسم و جان و روح و روان و چشم منى و بزرگ خـاندان رسالتى و اطاعت و فرمانبردارى از تو بر من فرض و واجب است براى آنكه خـدا تـرا برگـزيده و از بزرگـان و سروران اهل بهشت قرار داده است پس از بيعت يزيد خود را كناره گير و از شهرهائى كه تحت نفوذ و قـدرت او است دورى گـزين و فرستادگانى به سوى مردم روانه كن و آنان را به بيعت با خود بخوان و اگر بيعت نمودند خدا را سپاس گوى و اگر با ديگرى بيعت كردند به دين و عـقـل و جوانمردى و فضيلت تو نقصانى نرسد و من از آن بيم دارم كه وارد شهرى شوى كه مردم اختلاف نظر داشته باشند، گروهى با تو بيعت كنند و گروه ديگر عليه تـو بپـاخـيزند آنوقت است كه كار به جنگ و كارزار بكشد. و تو اولين كسى خواهى بود كه هدف تير و نيزه قرارگيرى آنگاه خون بهترين امت از جهت شخصيت و پدر و مادر ضايع خواهد شد و اهلبيت ذليل و خوار شوند.
امام فرمود: برادر! به كجا روم ؟
مـحمـد حنفيه عرض كرد: به مكه برو اگر كار بر وفق مراد بود فبها و الا به يمن برو كه در آنجا ياوران جد و پـدرت هستند و مردمى رئوف و مهربان و داراى عزمى راسخ و دلهاى آنان رقـيق است و وسعـت خـاكش هم زياد و اگر آنجا هم نتوانستى قرارگيرى به كوهستـانها و دره ها پـناهنده شو و پـيوستـه از مـحلى به محل ديگر هجرت كن تا ببينيم عاقبت كار مردم بكجا منتهى مى شود و خدا بين ما و تبه كاران حكم فـرمـايد امام حسين فرمود: يا اخى واللّه لو لم يكن فى الدّنيا ملجاء و لا ماءوى لما بايعت يزيد بن معاوية .
(( اى برادر! بخـدا سوگـند اگـر در دنيا هيچ پـناهگـاه و محل سكونتى نيابم با يزيد پسر معاويه بيعت نخواهم كرد. ))
مـحمـد گـريست و امام هم ساعتى گريه كرد و سپس فرمود: راءى تو صائب است و اينك من عـازم مـكه هستـم باتـفـاق برادران و برادرزادگـان و اهلبيت و شيعـيان و وسائل حركت را هم فراهم كرده ايم اما تو در مدينه بمان كه بمنزله چشم منى و چيزى از امور را از من پوشيده مدار.(69) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 69)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__100_.jpg

[عهد آسمانى]

وصيت حسين هدفش را روشن مى سازد
امـام پـس از پـايان گـفـتگو با محمد حنفيه دوات و كاغذ خواست و اين وصيت را براى محمد نوشت :
بسم اللّه الرّحمن الرّحيم هذا ما اوصى به الحسين بن على بن ابيطالب الى اخيه محمد المـعروف بابن الحنفيّة انّ الحسين يشهد اءن لا اله الا اللّه وحده لا شريك له و انّ محمدا عبده و رسوله ، جاء بالحقّ من عند الحقّ و انّ الجنّة و النّار حقّ و انّ الساعة آتية لا ريب فيها و انّ اللّه يبعث من فى القبور، و انّى لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انّما خرجت لطلب الاصلاح فـى امـّة جدّى صلّى اللّه عليه و آله اريد اءن آمر بالمعروف و اءنهى عن المـنكر و اءسير بسيره جدّى و ابى عـلىّ ابن ابى طالب عـليه السلام فمن قبلنى بقـبول الحقّ فـاللّه اولى بالحقّ و مـن ردّ عـلىّ هذا اءصبر حتّى يقضى اللّه بينى و بين القوم بالحقّ و هو خير الحاكمين و هذه وصيّتى يا اءخى اليك و ما توفيقى الاّ باللّه عليه توكّلت و اليه انيب .
(( بنام خـداى بخـشنده و مـهربان اين وصيتى است از حسين بن على بن ابيطالب به برادرش مـحمـد مـعـروف به ابن حنفيه ، بدرستيكه حسين گواهى مى دهد كه خدائى نيست بجز خداى واحدى كه شريكى براى او نيست و محمد بنده و فرستاده او است كه براستى از جانب حق آمده و نيز گواهى مى دهد كه بهشت و دوزخ حق است و ساعتى كه خواهد آمد شكى در آن نيست و اينكه خدا مردگان را از قبور برمى انگيزاند و من براى سركشى و طغيان و فـساد و تـباهى و ستم قيام نمى كنم بلكه قيام و خروج من براى اصلاح امت جدم كه درود خـدا بر او و آلش باد و امـر به مـعـروف و نهى از منكر است و مى خواهم به روش جدم و پـدرم عـلى بن ابيطالب عمل كنم پس اگر حق را از من پذيرفتند كه خدا سزاوار است به حق و اگر نپذيرفتند، شكيبائى را پيشه خود سازم تا خدا بين من و آنها حكم بحق فرمايد كه او بهتـرين حكم كنندگان است و اين است وصيت من اى برادر بتو و از خدا توفيق مى خواهم و باو توكل مى كنم و بسوى او انابه مى نمايم .(70) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 70) ))
هجرت به مكه
زنان بنى عبدالمطلب كه از هجرت امام و اهلبيت و يارانش باخبر شدند نزد امام حسين آمدند و صدا را بگريه و زارى بلند كردند حضرت بين آنان حركت نموده و آنها را سوگند مى داد كه صدا را به شيون و ناله بلند نكنيد، آنها گفتند: چرا نگرييم و چرا نناليم و گـريه را براى كه بگـذاريم كه امـروز همـانند روزى است كه رسول خـدا صلى الله عليه و آله از ميان ما رخت بر بست و على و فاطمه و حسن و رقيه و زينب و ام كلثوم (دختران رسول الله ) از ميان ما رفتند، خدا ما را فداى تو سازد اى محبوب نيكان گذشته ها.
امـام در نيمـه شب از مـدينه خـارج شد و به هنگـام خـروج اين آيه شريفه را تلاوت فرمود : فخرج منها خائفا يترقّب قال ربّ نجّنى من القوم الظّالمين .(71) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 71) ))
(( در حاليكه ترسان و مراقب خطر بود گفت پروردگارا مرا از گروه ستمكاران نجات ده . ))
(آيه مربوط به فرار موسى پيغمبر از قوم فرعون است .)
امـام در مسير از شاهراه مدينه به مكه عبور مى فرمود، اهلبيت عرض كردند اگر همانند ابن زبير راه فرعى را انتخاب مى فرموديد بهتر بود.
امـام فـرمـود: نه بخـدا از راه اصلى دور نمـى شوم تـا آنچه را كه خدا مى خواهد عملى شود.(72) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 72)
امام و عبدالله بن مطيع
در بين راه عبدالله بن مطيع با امام برخورد و عرض كرد: قربانت گردم اراده كجا داريد؟
امـام فـرمـود: اكنون به مكه مى روم و اما بعد از آن آنچه را كه خدا اختيار فرمايد و از خدا خير و نيكى را طالبيم .
عبدالله بن مطيع گفت : خدا خير را براى تو پيش آرد و ما را فداى تو گرداند وقتى وارد مكه شدى مبادا به كوفه نزديك شوى كه شهرى است شوم و پدرت در آنجا شهيد گشت و برادرت خوار و زبون گرديد و ضربه اى به حضرتش وارد كردند كه نزديك بود به شهادت برسد پس ‍ ملازم حرم باش كه تو سيد عربى و نظير و مانند ندارى و مردم حجاز با بودن شما به كسى روى نخواهند آورد.
حضرت از او تشكر كرد و برايش دعاى خير فرمود.
سپس عبدالله عرض كرد: پدرم و مادرم به فدايت چاهى حفر كرده ام كه تازه به آب رسيده اگر دعا بفرمائيد موجب بركت گردد.
حضرت فرمود: از آن آب بياور.
عـبدالله مـقـدارى آب در دلو به خـدمـت حضرت آورد، امام مقدارى از آنرا مضمضه فرمود و دوباره در چـاه ريخـت ، به بركت آب دهان ابى عـبدالله آب چـاه بسيار گوارا و زياد گرديد، آنگاه خداحافظى نمود و به راه خود ادامه داد تا آنكه روز جمعه سوم شعبان وارد مـكه مـعـظمـه گرديد و هنگام ورود به شهر اين آيه شريفه را تلاوت مى فرمود:و لمّا تـوجّه تـلقـاء مـدين قـال عـسى ربى ان يهدينى سواء السّبيل .(73) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 73) ))
(( و زمانى كه (موسى ) به مدين رسيد گفت اميد است پروردگارم مرا به راه راست هدايت فرمايد. ))
امـام حسين عـليه السلام است دو روز به آخر رجب مانده بود كه از مدينه خارج شد و روز سوم شعبان هم وارد مكه معظمه گرديد و بدين ترتيب مسافت بين مكه و مدينه را پنج روزه طى نمود.(74) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 74)
دعوت اهل كوفه از امام حسين عليه السلام
مردم كوفه وقتى از مرگ معاويه و خوددارى امام حسين عليه السلام از بيعت با يزيد مطلع گـشتـند در منزل سليمان بن صرد خزاعى اجتماع نمودند و سليمان شروع به سخنرانى نمـود و ضمـن سخنان خود گفت : چنانكه دانسته ايد معاويه هلاك گشته و يزيد بر جايش نشسته و حسين بن على عليه السلام در مقام مخالفت با او بر آمده و به مكه هجرت فرموده و شما پيروان او و پدرش از پيش بوده ايد اگر حاضريد او را يارى كنيد و در راه او با دشمنانش جهاد نمائيد كتبا از او دعوت كنيد و اگر ترس و واهمه داريد، او را فريب ندهيد، گـفـتند ما حاضريم در راه او جانفشانى كنيم و با دشمنانش نبرد نمائيم و خود را به كشتن دهيم بدون آنكه گزندى باو برسد لذا بدين شرح به امام حسين عليه السلام نوشتند:
بنام خـداوند بخشنده مهربان ، به حسين بن على از سليمان بن صرد و مسيب بن نجبه و رفـاعـه بن شداد بجلى و حبيب بن مـظاهر و عـبدالله بن وال و جمـعـى از شيعـيان او از مـؤ مـنين و مـسلمين اهل كوفه ، سلام بر تو اما بعد سپاس خـداوندى را كه دشمـن تـو و دشمن پدرت را نابود كرد، آن كسى كه زورگو و لجوج و ستمگر و غاصب بود و با زور و قلدرى بر اين امت مسلط شد و مقام و منصبى را كه شايسته آن نبود غـصب نمـود و برخـلاف ميل و رضاى امت بر آنان حكمرانى كرد، نيكان را كشت و اشخـاص شرور و بد سيرت را باقـى گـذاشت و بيت المال و اموال خدا را بين زورگويان تقسيم نمود پس از رحمت خدا دور باد چنانكه قوم ثمود از رحمت خدا دور شدند و اينك ما جز تو پيشوائى نداريم پس بسوى ما باز آى شايد خدا ما را بر طريق حق مـجتمع سازد و نعمان بن بشير در قصر حكومتى است و ما با او در نماز جمعه و نماز عيد شركت نمى كنيم و هرگاه مطمئن شويم كه به سوى ما خواهى آمد او را از كوفـه بيرون مى كنيم تا به شام برود و به آنان ملحق شود انشاءالله و سلام و رحمت خـدا بر تـو باد اى فـرزند رسول خدا و بر پدرت و هيچ نيرو و قوه اى نيست مگر به خداى بزرگ و با عظمت .
سپـس نامـه را بوسيله عـبدالله بن مـسمـع ، همـدانى و عـبدالله بن وال بخدمت امام حسين عليه السلام فرستادند و اين نامه در دهم ماه رمضان در مكه بدست امام رسيد.
مـتـعـاقـب آن با دو روز فاصله هيئت ديگرى متشكل از قيس بن مسهر صيداوى و عبدالرحمن بن عـبدالله بن شداد ارحبى و برادرش عبدالله و عمارة بن عبدالله سلولى بخدمت امام اعزام گـرديدند كه حامل يكصد و پنجاه نامه بودند كه بعضى از نامه ها را يك نفر و بعضى دو نفـر و چـهار نفر نوشته بودند و امام حسين پاسخ هيچيك از نامه ها را نداد تا اينكه در يكروز ششصد نامه به امام رسيد و پيوسته نامه ها مى رسيد تا به دوازده هزار نامه بالغ شد و دو روز بعـد نيز هانى بن هانى سبيعى و سعيد بن عبدالله حنفى را بعنوان آخرين قاصد فرستادند با نامه اى كه در آن نوشته شده بود:
بسم اللّه الرّحمن الرّحيم للحسين بن على من شيعته من المؤ منين و المسلمين اما بعد فحىّ هلا فـانّ النّاس ينتـظرونك لا راءى لهم غـيرك فالعجل العجّل ثمّالعجل والسلام .
(( به حسين بن عـلى از پـيروان او از مؤ منين و مسلمين بيا بسوى ما كه مردم منتظر قدوم شمـايند و راءيى جز راى تو ندارند پس بشتاب بشتاب و شتاب كن شتاب كن والسلام . ))
ضمنا شيث بن ربعى تميمى و حجار بن ابجر عجلى و يزيدبن حارث بن رويم و عروة بن قـيس و عمرو بن حجاج زبيدى و محمدبن عمرو تيمى نامه نوشتند: كه صحراها سرسبز و ميوه ها رسيده اگر اراده ات تعلق گرفته به سوى ما بيا كه لشكر مجهزى براى يارى تـو آمـاده است و سلام و رحمـت و بركت خـدا بر تو و بر پدرت باد، و اين نامه را نيز تـوسط هانى و سعيد بن عبدالله فرستادند، و در روايتى است كه نوشتند: يكصد هزار شمشير براى يارى شما آماده است .(75) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 75)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__102_.jpg

[عهد آسمانى]

پاسخ امام به نامه هاى كوفيان
امـام حسين عليه السلام پس از وصول نامه ها و حضور همه فرستادگان كوفه و ملاقات با آنها دو ركعـت نمـاز بين ركن و مـقـام بجاى آورد و از خـداوند متعال طلب خير نمود و سپس نامه اى بدين شرح نگاشت .
بنام خداوند بخشنده و مهربان ، از حسين بن على به بزرگان از مؤ منين و مسلمين ، اما بعد، هانى و سعيد آخرين فرستادگان شما با نامه هائى كه همراه داشتند نزد من آمدند و از مفاد نامـه ها و آنچـه را كه در آن حكايت نمـوده بوديد مطلع شدم كه خلاصه اش اين بود: پـيشوائى نداريم به سوى ما بيا، شايد خدا بوسيله تو ما را در طريق حق و هدايت مجتمع سازد و لذا برادر و پـسر عـمـوى خـود كه مـورد اعـتـمـاد و وثـوق مـن از اهل بيت من است يعنى مسلم بن عقيل را به سوى شما فرستادم ، اگر او براى من نوشت كه بزرگان و دانايان و خردمندان و فضلاى شما به آنچه كه در نامه هاى شما آمده و من آنرا خـواندم و فـرستـادگـان شمـا به مـن گـفـتـه اند مـتـفـق القول و متحدالراءى هستند، انشاء اللّه بزودى نزد شما خواهم آمد.
فـلعمرى ما الامام الا الحاكم بالكتاب القائم بالقسط الدّاين بدين الحقّ الحابس نفسه عـلى ذات الله . (( و بجانم قسم كه امام و پيشوا نيست مگر كسى كه بر طبق كتاب خدا قـضاوت كند و به عدل و داد قيام نمايد و متدين به دين حق باشد و خود را براى خدا به اين امور مقيد سازد والسلام .(76) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 76) ))
نامه امام عليه السلام به مردم بصره
امام حسين عليه السلام براى بزرگان و اشراف بصره مانند مالك بن مسمع و احنف بن قيس و يزيد بن مسعود نهشلى و منذربن جار و دعبدى و مسعود بن عمر ازدى نامه اى بدين شرح نگاشت :
خـدا مـحمـد صلى الله عليه و آله را بر جميع مخلوقاتش برگزيد و به پيامبرى وى را گـرامـى داشت و به رسالت خـود اخـتـيار و انتـخـاب نمود سپس او را بسوى خود برد و بدرستيكه او ناصح بندگان خدا بود و آنان را پند و اندرز داد و ابلاغ رسالت فرمود و مـا از اهلبيت او و اولياء اوصياء و وارثـان اوئيم و بمقام و جانشينى او از ديگر مردم سزاوارتـريم مـتـاسفـانه گروهى بر ما تاختند و حق ما را غصب نمودند و ما براى آنكه تـفـرقه ايجاد نشود خاموشى گزيديم در حاليكه مى دانيم كه ما شايسته تريم به اين منصب ، و خلافت حق مسلم ما است بنابراين فرستاده ام را با اين نامه بسوى شما روانه مى كنم و شمـا را به كتـاب خـدا و سنت پيامبر دعوت مى نمايم كه همانا سنت پيغمبر مرده و بدعت جايگزين آن گرديده است پس اگر دعوتم را اجابت كنيد و امرم را اطاعت نمائيد شما را به راه رشد و صلاح رهبرى خواهم كرد.
امام نامه را به سليمان مكنى به ابارزين سپرد تا به آنها برساند.(77) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 77)
سمينار بصره و نتايج آن
سليمان بسوى بصره حركت نمود پس از ورود نامه امام را به صاحبش ‍ تسليم نمود يزيد بن مـسعـود پس از قرائت نامه افراد بنى تميم و بنى حنظله و بنى سعد را فرا خواند و پـس از حضور آنان ابتدا از آنها درباره شخص خود نظرخواهى نمود و پس از آنكه وى را ستودند و بمنزله ستون فقرات و راءس افتخارات خود معرفى نمودند، گفت : شما را در تـشكيل اين كنفرانس و سمينار براى شور و مشورت و يارى خواسته ام زيرا معاويه هلاك گشته و پسرش يزيد كه شارب الخمر و راءس تبهكارى است مدعى خلافت مسلمين گرديده در حاليكه صبر و بردباريش كم و دانائيش ‍ اندك است و حق را نمى شناسد بخدا سوگند كه جهاد عليه او براى حفظ دين افضل بر جهاد با مشركين است .
و حسين بن على فرزند رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم صاحب شرف و فضيلت و راءى مـحكم و مـتـين كه فـضيلتـش قابل توصيف نيست ، سزاوارتر است بخلافت از جهت سابقـه اش در دين و سن و قـرابت و نزديكى به رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم كه نسبت به ضعفا و كوچكترها مهربان است ، و نسبت به بزرگان قدردان و حق شناس و درباره رعيت دلسوز و كارپرداز، پيشوائى كه خـدا اطاعتش را واجب فرموده ، بوسيله او حجت را تمام كرده و رسانده است . پس اگر وسيله صخـربن قـيس در روز جمل به خوارى و پستى گرائيديد امروز با قيام به كمك فرزند رسول خـدا و نصرت و يارى او خـود را شست و شو دهيد و من لباس رزم پوشيدم و زره كارزار در بر نمودم و بدانيد كه اگر كسى كشته نشود سرانجام خواهد مرد.
وقـتـى سخـنان ابن مـسعـود بپـايان رسيد بنى حنظله و بنو تـمـيم قول همكارى و فرمانبردارى دادند و بنى سعد مهلت خواستند النهايه اضافه نمودند كه دشمـن تـرين و مـبغـوض تـرين چـيز نزد ما آن است كه خلاف امر تو نمائيم و راءى ترا نپذيريم .
در پـايان نظر خـواهى ، ابو خـالد يزيد بن مـسعـود نامـه اى به خـدمـت امـام ارسال و در آن نامـه مـتـذكر شد كه گردن بنى تميم را براى فرمانبرداريت خاضع و خاشع نمودم و طوق بندگيت را بگردن بنى سعد انداختم ، بسوى ما روان شو كه تو حجت خدائى بر خلق و امانت اوئى در روى زمين .
چون حسين عليه السلام نامه يزيد بن مسعود را قرائت كرد برايش دعا كرد.
و امـا احنف بن قيس به امام نوشت : اما بعد فاصبر انّ وعد اللّه حق و لا يستخفنّك الّذين لا يوقنون .
(( صبر كن كه وعده خدا حق است و مبادا كسانيكه يقين ندارند ترا سبك شمارند. ))
استـشهاد احنف به آيه مباركه كنايه از بيوفائى و مكر و فريب مردمان كوفه است .(78)
عكس العمل منذربن جارود در مورد نامه امام (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 78)
مـنذربن جارود عـبدى پـدر زن عـبيدالله بن زياد كه دخترش بحريه همسر ابن زياد بود تـصور نمـود كه نامه فرستاده امام دسيسه اى است از سوى ابن زياد و لذا فرستاده امام عليه السلام را با نامه نزد عبيدالله زياد برد و ابن زياد هم سليمان فرستاده امام حسين را بدار زد و برادر عـثـمـان را در بصره به جانشينى خود گماشت و خود عازم كوفه گرديد.(79) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 79)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__99_.jpg

[عهد آسمانى]

مسلم بن عقيل

مـسلم بن عـقـيل بن ابيطالب برادرزاده اميرالمؤ منين على عليه السلام و داماد آنحضرت و پسر عموى امام حسين و مورد اعتماد و وثوق آن حضرت بوده و باتفاق امام از مدينه به مكه هجرت نمود.
پـدرش عـقيل نسّابه عرب بود چنانكه حضرت اميرالمؤ منين پس از رحلت زهراى اطهر (س) خـواست ازدواج كند به عقيل فرمود: تو عالم به انساب عربى زنى را براى من پيدا كن كه داراى چنين و چنان اوصافى باشد تا از او فرزندان شجاع و دليرى بوجود آيد.
عقيل عرض كرد: ام البنين كلابيه را به شما معرفى مى نمايم كه واجد چنين صفاتى است و پدران او از شجاعان عرب و در دلاورى معروف و مشهورند.
رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم از شهادت مسلم بن عقيل خبر مى دهد
ابن عـباس روايت مـى كند: قـال عـلى لرسول الله صلى الله عـليه و آله : يا رسول الله انك لتحبّ عقيلا؟ قال : اى و اللّه لاحبّه جبّين : حبّا له و حبّا لحبّ ابى طالب له و انّ ولده لمـقـتـول فـى مـحبّة ولدك ، فـتدمع عليه عيون المؤ منين ، و تصلّى عليه الملائكة المـقـرّبون ، ثـمّ بكى رسول الله حتـى جرت دمـوعـه عـلى صدره ثـمـّ قال : الى الله اءشكو ما تلقى عترتى من بعدى .
(( عـلى عـليه السلام به رسول خـدا صلى الله عـليه و آله عـرض كرد: اى رسول خدا عقيل را دوست مى دارى ؟ رسول خدا فرمود: آرى بخدا او را از دو جنبه دوست دارم يكى بخاطر خودش و ديگرى بخاطر اين كه ابوطالب او را دوست مى داشت همانا پسرش مـسلم بخـاطر محبت و دوستى فرزندت (حسين ) در راه او كشته مى شود و بر شهادت او مؤ مـنين اشك مـى ريزند و فـرشتـگـان مـقـرب بر او درود مـى فـرستـند سپـس رسول خـدا آنچـنان گريست كه اشكهايش بر سينه مباركش فرو ريخت آنگاه فرمود بخدا شكايت مى برم از آنچه كه بر عترت من بعد از من مى گذرد.(80) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 80) ))
مسلم بن عقيل به كوفه مى رود
امـام حسين عـليه السلام جناب مـسلم بن عـقـيل را به نيابت از طرف خود به كوفه گسيل داشت و قيس بن مسهر را هم ملازم وى نمود و عبدالرحمن بن عبدالله و عمارة بن عبدالله نمـايندگـان مـردم كوفه نيز با مسلم و نامه امام حركت نمودند امام حسين مسلم را به هنگام حركت به تقوى و كتمان سر و مدارات با مؤ منين سفارش كرد و فرمود: اگر مردم در يارى مـا مـتـحد بودند و به يارى آنها اعـتـمـادى بود سريعـا برايم بنويس مـسلم بن عـقـيل پـس ‍ از وداع با امـام به سوى مـدينه منوره رهسپار شد و نمايندگان راهى كوفه شدند، مـسلم پـس از ورود به مـدينه ابتـدا به مـسجد رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم رفـت و نمـاز خـواند و سپس به خانه رهسپار گـرديد و با اهل بيت خود وداع كرد و دو نفر راهنما استخدام نمود و بطرف كوفه حركت كرد امـا راهنمايان راه را گم كردند و بر اثر تشنگى هر دو جان دادند و مسلم با قيس بن مـسهر بزحمت خود را به مضيق كه آبادى بنى كلب بود رسانيد و نامه اى به امام نوشت كه مـرا از اين مـاءمـوريت مـعـاف دار كه با پـيش آمـدى كه برايم نمود اين سفر را به فال نيك نمى گيرم و نامه را بوسيله قيس براى حضرت فرستاد.
امـام حسين عـليه السلام استعفاى وى را قبول نفرمود و نوشت : نباشد كه ترس ترا به استعفاء وا داشته باشد سپس او را امر به رفتن به كوفه و انجام ماءموريت فرمود، مسلم با وصول پاسخ امام براه خود ادامه داد تا بكوفه رسيد و به خانه مختار بن ابى عبيده ثقفى وارد شد.(81) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 81)
مسلم در خانه مختار
مسلم بن عقيل نماينده امام حسين عليه السلام پس از ورود به كوفه به خانه مختار بن ابى عـبيده ثـقفى وارد شد، زيرا اولا مختار در ميان شيعه فردى سرشناس و متنفذ و مقتدرترين افـراد شيعـه بود ضمـنا نسبت به حضرت امام حسين عليه السلام بسيار علاقه مند و خيرخواه آن حضرت بود و علاوه بر مراتب گذشته مختار داماد نعمان بن بشير حاكم كوفه بود كه عـمـره دخـتـر نعـمـان همـسر مـخـتـار بود و بهمـين جهت از اعمال قدرت نعمان عليه مسلم جلوگيرى مى شد.
و شايد بيشترين موفقيت مسلم در امر بيعت گرفتن براى امام همين بوده است مختار هم به تـمـام مـعـنى از مسلم استقبال كرد و منتهى درجه تكريم و احترام از وى بجا مى آورد و مردم شيعـه از اطراف و اكناف به خانه مختار كه از نظر وسعت نيز استعداد خوبى داشت روى آوردند.
مـسلم نامه امام حسين عليه السلام را براى هر دسته و جمعيتى كه حضور مى يافتند قرائت مـى كرد و آنها از شوق اشك مـى ريخـتند و از آمدن نايب امام اظهار خوشوقتى و آرزو مى كردند كه به وسيله مسلم يا شخص امام حسين عليه السلام از تحت حكومت ظالمانه اموى نجات يابند و روش ‍ حكومت عدل على عليه السلام دوباره به اجراء در آيد.(82) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 82)
بيعت كوفيان با مسلم
وقـتـى مـردم كوفـه خـبردار شدند كه نماينده امام حسين عليه السلام به كوفه آمده و در خـانه مـخـتـار نزول اجلال فـرمـوده است دسته دسته بحضورش ‍ رسيده و با او بيعت مى نمودند تا اينكه وعده بيعت كنندگان به هيجده هزار نفر رسيد.
در اين هنگام مسلم بن عقيل نامه اى به حضرت نوشت كه تاكنون هيجده هزار نفر بيعت كرده اند اگر صلاح مى دانيد به سوى كوفه حركت كنيد.
خـبر بيعـت مردم با مسلم بگوش نعمان بن بشير والى كوفه رسيد به مسجد رفت و بر فـراز مـنبر شد و با مردم سخن گفت و آنها را از فتنه بر حذر داشت و اضافه نمود: تا كسى با من جنگ نكند من با او به نبرد نخواهم پرداخت و به گمان و وهم و تهمت كسى را نخـواهم گرفت پس براى ايجاد تفرقه و آشوب شتاب نكنيد كه موجب خونريزى و هلاكت مـردان و غـصب و غارت اموال است و من اميدوارم كه طرفداران حق و آنها كه حق را مى شناسند در بين شما بيش از منكرين آن و طرفداران باطل باشد.
عـبدالله بن مسلم بن سعيد حضرمى كه از طرفداران بنى اميه بود در مقام انتقاد و اعتراض برآمـد و باو گـفـت : طريق مسالمت آميزى كه تو در پيش ‍ گرفته اى صحيح نيست بايد سخـت گـيرى كرد و روشى كه تو انتخاب نموده اى روش مستضعفين است نعمان بن بشير گـفـت : اءن اكون مـن المـستضعفين فى طاعة اللّه احبّ الىّ من ان اكون من الاعزين فى معصية الله .
(( يعـنى من دوست دارم كه از مستضعفين باشم در اطاعت و فرمانبردارى از خدا تا اينكه از عزيزان و سختگيران باشم در نافرمانى خدا و از منبر فرود آمد.(83) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 83) ))

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__96_.jpg

[عهد آسمانى]

مسلم به خانه هانى بن عروة مى رود
مسلم بن عقيل وقتى از سخنان ابن زياد و تهديدات او مطلع شد با شناختى كه از او داشت و او را جنايتكارى مى شناخت كه پاى بند به حقوق حقه كسى نيست ، از خدا نمى ترسد و از ارتـكاب هيچ جنايتـى براى رسيدن به هدفـش اباء و امـتـناعـى ندارد و از طرفى محل سكونت مسلم را همگان مى دانند، احساس خطر كرد و تصميم گرفت خانه مختار را ترك كند و به جائى برود كه معلوم نباشد و قدرت حمايت از او را هم داشته باشد لذا شبانه از خـانه مـخـتـار به خـانه هانى بن عروة (90) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 90) آمد و هانى را جلو در احضار كرد، هانى وقـتى مسلم را ديد ناراحت شد، مسلم اظهار داشت : آمدم تا مرا پناه دهى و ميهمان شما باشم ، هانى گـفـت : مـرا در مـخـطورى سنگين قرار دادى كه اگر وارد خانه ام نشده بودى دوست داشتـم كه برگردى ليكن اين عمل براى من عار و ننگ است وارد شو اما نحوه رفتار هانى با مسلم و احتراماتيكه نسبت به او مبذول داشت كه همه هم پيمانان خود را به بيعت با مسلم دعـوت كرد كه بر حسب تـاريخ تعداد بيعت كنندگان در خانه هانى به هيجده هزار نفر رسيد نشانگـر آن است كه هانى از آمـدن مـسلم به خـانه اش استـقـبال كرده است خـلاصه آنكه مـسلم در خـانه هانى مـنزل كرد و شيعيان پنهانى به نزد او مى آمدند و با او بيعت مى كردند و ابن زياد هم در مقام دستيابى وى بود اما از مكانش آگاهى نداشت .(91) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 91)
چرا مسلم محل خود را تغيير داد
همواره سياست و انقلاب مستلزم اسرارى است كه مى بايد تا به نتيجه رسيدن نهضت مكتوم بماند، و مختار بن ابى عبيده هر چند شخصيتى والا و داراى موقعيت خاصى بود ليكن چنان نبود كه شخـصا داراى عـده و عـُده باشد تـا بتـوان از مـسلم حمايت كند مخصوصا كه مـحل مـسلم شناخـتـه شده بود، امـا هانى بن عـروة رئيس قـبيله اى بزرگ بود و قـبايل ديگرى نيز زير پيمان او بودند چنانكه مورخين نوشته اند: هرگاه هانى سوار مى شد چهار هزار نفر سوار و هشت هزار پياده با او حركت مى كردند و اگر هم پيمانان خود را احضار مـى كرد سى هزار سوار اجتماع مى كردند، و با عنايت به اينكه هانى سخاوتمند بود و دست بازى داشت و از كمـك به دوستـان و قـبيله اش دريغ نداشت همه از جان و دل او را دوست مـى داشتـند و او را يارى مى كردند لذا مسلم انديشيد كه با ورود ابن زياد به كوفه نياز به حمايت خاصى دارد به خانه هانى پناهنده شد.(92) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 92)
مؤمن تروريست نخواهد بود
شريك بن اعور كه از بصره همراه ابن زياد به عزم كوفه حركت نمود و پس ‍ از چند روز از ورود ابن زياد وارد كوفه شد و به خانه هانى بن عروة ميهمان گرديد و چون مريض بود خـبر كسالتـش به ابن زياد رسيد به شريك اعلام كرد كه به عيادتش خواهد آمد، شريك فرصت را مغتنم شمرده به مسلم گفت : هدف نهائى تو و پيروانت نابودى اين مرد جنايتكار است و خدا زمينه نابودى او را فراهم كرده كه چون وارد شد و كاملا قرار گرفت از خـلوتـگـاه در آى و او را به قتل برسان و پس از كشتن ابن زياد به قصر دارالاماره مى روى و هيچـكس با شما مخالفت نخواهد كرد و اگر من خوب شدم به بصره مى روم و مردم بصره را آماده اطاعت از تو خواهم كرد و علامت ما آن باشد كه هرگاه آب خواستم بدان كه وقـت است ، امـا هانى مـخـالف بود و مـى گـفـت دوست ندارم در خـانه مـن اين عمل انجام گيرد.
هنگـامى كه ابن زياد به خانه هانى آمد و از شريك عيادت نمود شريك چند بار تقاضاى آب نمـود كه به مسلم بفهماند موقع عمل رسيده است اما حركتى از مسلم مشاهده نكرد لذا اين اشعار را خواند:

مـا الانتـظار بسلمـى اءن تـحيّوها
كاءس المـنيّة بالتّعجيل فاسقوها

(( چـه انتظار مى كشى كه سلمى را تحيت گوئى با شتاب كاسه مرگ را به او بياشام . ))
و چون مسلم از پس پرده بيرون نيامد شريك اين بيت را دو سه بار تكرار كرد.
ابن زياد گفت : چطور است آيا هذيان مى گويد؟
هانى گفت : آرى از غروب تا به حال چنين است .
مـهران غـلام ابن زياد مـوضوع را دريافـت و ابن زياد را متوجه ساخت و با شتاب حركت كردند در راه مـهران به ابن زياد گفت شريك قصد كشتن ترا داشت ، ابن زياد تعجب كرد كه چگونه ممكن است چنين اراده اى داشته باشد با اين احترام من از او آنهم در خانه هانى بن عـروة ، پس از خروج ابن زياد مسلم از پشت پرده بيرون آمد، شريك در حاليكه تاءسف مى خورد او را گفت : چه چيز ترا از كشتن او باز داشت ؟
مسلم گفت : دو چيز مانع از انجام اين كار شد نخست آنكه كشتن وى در خانه هانى مورد پسند و خـوشايند هانى نبود ديگر آنكه حديثى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم رسيده است :
انّ الايمان قيد الفتك فلا يفتك مؤ من (( هر آينه ايمان قيد و بندى است براى ترور و مؤ من تروريست نمى باشد. ))
شريك گفت : اءما والله لو قتلته لقتلت فاسقا فاجرا كافرا غادرا.
(( بخـدا قـسم اگـر او را كشته بودى يكنفر فاسق ، ستمكار، كافر و حيله گرى را مى كشتى .(93) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 93) ))
كار مسلم مورد تحسين است
افراد زيادى بر عمل مسلم در تخلف از پيشنهاد شريك ايراد مى كنند كه ابن زياد مسلما يك مسلمان نبود همانطور كه شريك اظهار داشت : اگر او را كشته بود يك فرد فاجر، فاسق ، كافـر و مـكارى را كشته بود، و اگر ابن زياد كشته مى شد نيمى از قدرت يزيد كاسته مـى شد و اقلا در كوفه كسى نبود جاى او را بگيرد و حسين عليه السلام زمام امور را به دست مـى گرفت ، بنابراين ترك اين اقدام دليل بر ضعف سياسى و يا ضعف روحى مسلم است .
آرى در بدو نظر و آنها كه از يك بعد به مسائل و حوادث مى نگرند چنين است اما افراد حقيقت بين پاى بند به شرف و فضايل انسانى اين چنين قضاوت نمى كنند.
مـسلم بن عـقيل در دامن على بن ابيطالب پرورش يافته و شاگرد مكتب حسين و فرستاده و رسول او است اگـر درست عـمـل كند به انقلاب حسينى عظمت بخشيده و اگر با توطئه و اعمال ناجوانمردانه پيش رود نهضت حسينى را كه يك حركت اسلامى محض است لكه دار كرده است ، او برادرزاده عـلى عـليه السلام است يعـنى همـان كسى كه عدل اسلامى را موبمو اجراء مى كند و يك ميليمتر از مسير صحيح اسلامى منحرف نمى شود هر چـند در ظاهر فـرسنگـها از هدفـش دور شود، مـسلم بن عـقـيل وظيفـه اسلامى خود را بايد در نظر بگيرد و مسئوليتى را كه از طرف حسين عليه السلام به عهده اش نهاده شده درست اجرا كند، و حيثيت انقلاب و اسلام را بايد حفظ نمايد بنابراين به غـير از اينكه انجام گرفت اگر انجام مى گرفت صحيح نبود، و آنچه گفته شده درست نيست زيرا:
اولا مـسلم مـرد شجاعى بود كه يك تنه در برابر قيام قشون ابن زياد ايستادگى كرد و لشكر ابن زياد از مـقاومت با او عاجز شدند و بالاخره با حيله پيش آمدند و امان دادند تا خود را تسليم كرد.
ثانيا مسلم يك دستور اسلامى را كه از پيامبر به او رسيده و در اين موقع حساس وظيفه اش را بيان مى كند بكار مى گيرد تا در برابر خداوند و مردم سرافراز گردد و آن روايتى است كه نقل فرمود:
الايمـان قـيد الفـتـك . يعـنى ايمان پاى بند مؤ من از ترور است مؤ من هرگز تروريست نخواهد بود.
ثـالثـا حسين عليه السلام مسلم را ماءمور گرفتن بيعت از مردم كرده و مسئوليت جنگ و جهاد را به عـهده او نگذاشته بود و او وظيفه ديگرى ندارد مخصوصا بدست آوردن پيروزى از طريقـه حيله و تـزوير و تـوطئه كه اگر چنين مى كرد قطعا مورد مؤ اخذه امام قرار مى گـرفـت زيرا نهضت را مخدوش مى ساخت خلاصه بايد گفت : حسين مسلم را شناخته و او را لايق مـقـام نيابت خـاصه دانست كه او را انتخاب فرموده و از نايب حسين غير از اين نبايد انتظار داشت .

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__88_.jpg

[عهد آسمانى]

نيرنگ ابن زياد براى دستيابى به مسلم
عـبيدالله بن زياد پـس از تلاش بسيار به مخفيگاه مسلم دست نيافت و لذا براى آنكه از جايگـاه وى مـطلع گـردد سه هزار درهم به غـلامـش مـعـقـل داد و گـفت نزد ياران مسلم برو و با آنها انس بگير و بگو من از اهالى حمض ‍ هستم و اين پول را براى كمك به قيام آورده ام معقل به مسجد رفت و شنيد كه مردم باهم صحبت مى كنند و با اشاره به مسلم بن عوسجه كه در حال نماز بود مى گويند: اين مرد براى حسين بيعت مى گيرد.
مـعـقـل نزد مـسلم بن عوسجه رفت و صبر كرد تا نمازش را سلام داد به او گفت : من مردى هستم از شهرهاى شام كه خدا بر من منت نهاده و مرا از دوستان اهلبيت قرار داد و اين سه هزار درهم آورده ام و مـى خـواهم با مردى كه شنيدم به اين شهر آمده و براى حسين پسر پيامبر بيعـت مى گيرد ملاقات كنم و از عده اى شنيده ام كه شما با نماينده پسر پيغمبر مربوط هستـيد و شمـا اين پول را بگيريد و مرا بخدمتش ببريد تا با او بيعت كنم و مى توانيد قبل از رسيدن بخدمتش از من بيعت بگيريد.
مسلم گفت : من از ملاقات با شما خوشحالم اميد است كه به هدفت برسى و خداوند بوسيله تـو خـاندان پـيامـبرش را يارى كند ولى دوست نداشتـم كه قـبل از تـعـيين سرنوشت اين مـرد طاغـى شناخـتـه شوم آنگـاه مـسلم بن عـوسجه از معقل بيعت گرفت و با عهد و ميثاق قوى كه اين امر را پنهان نمايد روزهاى متمادى آمد و رفت مـى كرد تـا آنكه به خـانه هانى راه يافـت و اخـبار مـسلم بن عـقـيل و شيعيان را به ابن زياد گزارش مى نمود.(94) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 94) او اولين كسى بود كه وارد مى شد و آخرين كسى بود كه خارج مى گرديد.(95) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 95)
ابن زياد سران كوفه را مى خرد
ابن زياد نبض مـردم كوفـه را در دست داشت و مـى دانست كه افـراد و جمـعـيت هاى اهل ايل و قـبيله اى از رئيس قـبيله اطاعـت مـى كنند و رئيس ايل و قـبيله ، بهر طرف رفت سايرين با اراده يا بى اراده دنبالش راه مى افتند از اينرو ابن زياد رؤ ساى ايل و بزرگـان قـبايل را مـورد تـجليل و احتـرام از يكسو و تـهديد و ارعـاب از سوى ديگـر قـرار داد و با بذل و بخـشش و دادن رشوه هاى كلان بزرگان را خريدارى كرد و جذب قلوب نمود لذا زبانها به مدح و ثناى وى بكار افتاد، و رئيس هر قبيله يك بازوى نيرومندى براى ابن زياد شد و به تـفـرقـه جمـعـيت از اطراف مـسلم بن عقيل پرداختند.
كسانى كه در مسير حسين عليه السلام بسوى كوفه با آن حضرت تماس ‍ گرفتند به حسين مى گفتند: اشراف رشوه هاى كلان گرفتند و خود را به يزيديان فروختند، و بقيه مردم دلشان با شما است اما شمشيرها عليه شما است .
آرى همـانهائيكه به حسين نامه نوشتند و او را به سوى خود فرا خواندند و با خواندن فـرمـان حسين اشك شوق مـى ريخـتند با دريافت رشوه يكباره عوض شدند، و نامه ها و مطالب را كه براى حسين نوشتند فراموش كردند همچون شبث بن ربعى و حجار بن ابجر و قـيس بن اشعـث و يزيد بن حارث كه براى حسين نامه دعوت مى نويسند، نه تنها كمك نكردند بلكه در لشگر عمر سعد در روز عاشورا حضور داشتند و با حسين جنگيدند لعنة الله عليهم .(96) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 96)
هانى در مجلس ابن زياد
هانى بن عروه به بهانه بيمارى از حضور در مجلس ابن زياد خوددارى مى نمود ابن زياد به محمد بن اشعث و حسان بن اسماء بن خارجه و عمروبن حجاج زبيدى (نفر اخير پدر زن هانى بود) گفت : چه شده كه هانى نزد ما نمى آيد؟
گفتند علتش را نمى دانيم مى گويند بيمار است .
ابن زياد گـفـت : ولى من شنيده ام كسالتى ندارد و هر روز جلو خانه اش ‍ مى نشيند دوست ندارم بين مـن و او كه از بزرگـان و اشراف عـرب است كدورتـى حاصل گردد برويد او را با خود بياوريد.
ابن زياد انديشيد تا وقتى كه هانى در خانه است و آزاد است نمى تواند بر اوضاع مسلط گـردد زيرا در برابر هر اقدامى كه او بخواهد عليه مسلم انجام دهد، هانى با افراد قبيله خـود و هم پيمانانش از آن جلوگيرى مى كنند و ابن زياد شكست مى خورد، لذا مى بايد دست هانى را از مـردم و دست مـردم را از او قـطع كرد تـا فـارغ البال بتواند برنامه اش را اجرا كند، كسانى كه ماءمور جلب هانى شده بودند از نقشه ابن زياد آگاهى نداشتند لذا به خانه هانى رفتند و به او گفتند چرا به ديدن امير نمى آيى ؟ هانى گـفـت : بيمارم . گفتند: به او رسانده اند كه تو مريض نيستى و سوگند دادند كه باهم برويم نزد ابن زياد و او را با خود بردند، ابن زياد وقتى هانى را ديد اين شعر را خواند:

اريد حياته و يريد قتلى

غديرك من خليلك من مراد

مـن خـواهان حيات و زندگى اويم و او كشتن مرا اراده كرده عذر تو چيست از دوستانت از قبيله مراد سپس به هانى گفت : اين جرياناتى كه در خانه ات بر عليه اميرالمؤ منين و مسلمانان اتفاق مى افتد چيست ؟ مسلم بن عقيل را در خانه ات راه داده اى و مردم را در آنجا جمع مى كنى و اسلحه تهيه مى نمايى و تصور مى كنى كه از ما پنهان مى ماند و آشكار نمى گردد.
هانى انكار نمود ابن زياد غلام خود معقل را خواست و به هانى گفت او را مى شناسى ؟ هانى فـهمـيد كه معقل جاسوس ابن زياد بوده لذا شروع كرد به عذر خواهى كه من مسلم را به خانه ام راه نداده ام خودش آمده و شرم و حيا مانع از آن شده كه او را بيرون كنم و اينكه به من اجازه بده بروم او را از خانه بيرون كنم .
ابن زياد گـفـت : تـرا رها نمـى كنم تـا آنكه مـسلم را تحويل من دهى !
هانى : نه بخـدا چـنين كارى نمى كنم و مهمانم را تسليم تو نخواهم كرد تا او را به قتل برسانى .(97) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 97)
يك درس آموزنده
هانى بن عـروه شهادت را بر ننگ و عار ترجيح داد و حاضر نشد ميهمان خود را تسليم دژخـيمـان كند، وقتى كه بين ابن زياد و هانى گفتگو به درازا كشيد مسلم بن عمرو باهلى به عبيدالله بن زياد گفت : مرا با او تنها گذاريد تا با وى سخن گويم شايد بتوانم او را راضى كنم كه مسلم بن عقيل را تحويل دهد، پس با موافقت ابن زياد به نقطه خلوتى از مجلس رفت كه ابن زياد آنها را مى ديد و صدايشان را مى شنيد و هانى را هم با خود به آنجا برد و به او گـفـت : هانى تـرا بخـدا باعـث قتل خود و گرفتارى ايل و عشيره ات مشو، اين مرد (ابن زياد) پسر عموى اين طايفه است و مـسلم را نمـى كشد و به او صدمـه اى نمـى رساند و تـو او را تحويل سلطان مى دهى و براى تو هم عيب و ننگى نيست .
فـقـال هانى : والله عـلىّ فـى ذلك اعـظم العـار ان ادفـع جارى و ضيفـى و هو رسول ابن بنت رسول الله و انا حىّ صحيح و اءسمع و اءرى شديد الساعد كثير الاعوان و الله لو لم آكن الا وحدى ليس ناصر لم ادفعه حتى اموت دونه .
(( هانى گـفـت بخدا قسم اينكار براى من بزرگترين ذلت و ننگ است كه پناهنده و مهمان خـود كه فرستاده فرزند رسول خدا است تسليم نمايم در حاليكه زنده ام و به سلامت و مى شنوم و مى بينم و بازوئى توانا و ياران بسيار دارم ، بخدا اگر كسى را هم نداشته باشم و تـنها و بى يار و ياور هم باشم او را تحويل نمى دهم تا آنكه قبل از او بميرم . ))
آرى هانى اين مرد خدا و آزاده شهادت را بر ننگ و عار ترجيح داد و حاضر نشد كه مهمان و پناهنده خود را تسليم دژخيمان كند.
مـسلم بن عـمـرو باهلى كه مـاءيوس شد به ابن زياد گـفـت : امـير! مـسلم را تحويل نمى دهد حتى آنكه كشته شود!!
ابن زياد گفت : بخدا اگر او را تحويل ندهى گردنت را مى زنم .
هانى : اذا واللّه تكثر البارقة حولك . (( اگر چنين كنى با شمشيرهاى زيادى روبرو خواهى شد. ))
ابن زياد: مـرا به شمشيرهاى كشيده مى ترسانى ، و دستور داد هانى را نزد او بردند و با چوبى كه در دست داشت به صورت و بينى او زد كه گوشت صورتش كنده شد و خون از بينى وى جارى گشت .
هانى دست به قبضه شمشير يكى از ماءمورين برد كه حمله نمايد ليكن پليس ابن زياد مانع شد.
ابن زياد گفت : او را ببريد كه خونش مباح است .
هانى را كشان كشان بردند به اطاقى افكندند و در را برويش بستند حسان بن خارجه به عـبدالله بن زياد گـفـت : مـا او را با حيله و مكر به اينجا كشانديم و تو با او اين چنين رفتار كردى .
ابن زياد خشمگين شد و دستور داد با مشت و سيلى او را بر جاى خود نشاندند محمدبن اشعث گفت : ما به راءى امير خشنوديم زيرا او مؤ دب است !(98) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 98)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__84_.jpg

[عهد آسمانى]

قصر حكومتى محاصره مى شود
به عمروبن حجاج پدر زن هانى بن عروه خبر دادند كه هانى كشته شد عمرو قبيله مذحج را آگـاه ساخـت و با افـراد قبيله به سوى دارالاماره حركت نمود و قصر را محاصره كردند، عمروبن حجاج در بيرون دارالاماره فرياد برآورد:
(( مـن عـمـروبن حجاجم و اين جمعيت سواران قبيله مذحج . لم نخلع طاعة و لم نفارق جماعة .يعـنى ما از تحت فرمان حكومتى خارج نشده ايم و از جامعه نبريده ايم . ))
ابن زياد ابتـدا از سر و صداى جمعيت به وحشت افتاد اما از نداى عمرو بن حجاج مطمئن گرديد كه اينان مـرد شورش نيستـند و از سوى آنها خـطرى مـتـوجه حكومـت نيست لذا در كمال آرامش و خيلى ساده به شريح قاضى كوفه گفت برو هانى را ببين كه زنده است و افـراد قـبيله اش را از زنده بودن وى آگـاه ساز، شريح نزد هانى رفت و هانى بمحض مـشاهده شريح فـرياد برآورد: يا للمـسلمـين اءهلكت عـشيرتـى اءين اهل الدّين اين اهل النّصر. (( مسلمانان كمك مگر عشيرة من مرده اند كجايند مسلمانان كجايند اهل دين و اهل نصرت و يارى ))
كه مـرا از دست دشمن برهانند، و در اين موقع سر و صدائى شنيد به شريح گـفـت : گـويا صداى قبيله مذحج و ياران خود را مى شنوم . شريح به همـراه يكى از مـاءمورين اطلاعاتى ابن زياد آمده بود پس از مشاهده وضع و حالات هانى و استـمـاع سخنان او بيرون رفت و به افراد قبيله اش اعلان كرد كه هانى كشته نشده و در قيد حيات است اما گفتار هانى را به عذر اينكه جاسوس ابن زياد همراه او است به مردم نرسانيد افراد قبيله با استماع سخنان قاضى كوفه متفرق گشتند عمروبن حجاج خـدا را سپـاس ‍ گـفـت ، اين جمـعـيت بى بخـار خـواستـار ديدن يا تـحويل گرفتن هانى نشدند و تا ابد ذلت و پستى و خوارى را براى خود خريدند و در تاريخ به ثبت رساندند، ابن زياد پس از متفرق شدن مردم در معيت محافظين و نگهبانان و جمـعـى از اشراف به مـسجد رفـت و بر فـراز مـنبر شد و مـردم را به اطاعت از خدا و فرمانبردارى از پيشوايان خود دعوت و از تفرقه و نفاق و قيام برحذر داشت .(99) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 99)
مسلم بن عقيل قيام مى كند
وقـتـى خـبر كتـك خوردن و زندانى شدن هانى به مسلم رسيد به جارچى گفت نداى (( يا منصور اءمت )) سر دهد و اين شعارى بود بين مسلم و كسانى كه با او بيعت نموده بودند كه هر وقـت اين شعـار را شنيدند خود را به مسلم برسانند و اين همان شعارى است كه رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم در جنگ بدر دستور داد مسلمين شعار دهند و آن تـشويق بر مقاومت تا سرحد مرگ است كه همان مفهوم (يا پيروزى يا مرگ ) است ابو مخنف از قـول يوسف بن يزيد روايت مى كند كه عبدالله بن حازم بكرى گفت : من فرستاده مسلم بن عـقـيل بودم كه به قصر حكومتى بروم و از هانى خبر بگيرم وقتى خبر كتك خوردن و زندانى شدن هانى را به مسلم گزارش دادم به من دستور فرمود كه اصحاب و ياران را با شعـار (يا مـنصور اءمـت ) بخـوانم مـن هم چـنين كردم و اهل كوفـه دور خـانه هانى و اطراف آن جمـع شدند. و به نقل مسعودى دوازده هزار نفر در آن واحد جمع شدند.
مـسلم بن عـقـيل فـرمـاندهان سپـاه خـود را به اين تـرتـيب تـعـيين و پـرچـم قبايل كوفه را ميان آنان توزيع كرد:
1 ـ عبدالله بن عزيز كندى را فرمانده قبيله كند.
2 ـ مسلم بن عوسجه بر قبيله مذحج و اسد.
3 ـ ابو ثمامه صائدى بر قبيله بنى تميم و هَمْدان .
4 ـ عباس بن جعده جدلى را فرمانده مردم شهر كوفه .
ابن زياد كه در مسجد مشغول سخنرانى بود هنگام فرود آمدن از منبر ديد كه مردم مى دوند و مـى گـويند پـسر عقيل آمد، ابن زياد فورا وارد قصر حكومتى شد و درب را بر روى خود بست و از ترس رنگش پريده و بر خود مى لرزيد.
مسلم با اصحاب و ياران خود در حاليكه خود در قلب سپاه قرار داشت بسوى قصر رهسپار شد و مسجد و بازار هم از مردم پر گشته بود و قصر حكومتى را در محاصره قرار دادند و با ابن زياد بيش از پنجاه نفر نبودند سى نفر شرطه و بيست نفر از اشراف ، ياران مسلم بطرف ابن زياد و اطرافـيانش سنگ پرتاب مى كردند و به ابن زياد و پدر و مادرش دشنام مى دادند و لذا كار بر ابن زياد تنگ گشته و او و پنجاه نفر نگهبانان و اشراف در تنگنا قرار گرفته بودند.(100) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 100)
كوفيان طريق بيوفائى پيش گرفتند
وقـتـى صداى جمعيت در كاخ طنين انداز شد عبيدالله بن زياد از سران خودفروخته استمداد كرد، افرادى را به اسامى زير براى متفرق ساختن نيروهاى مسلم نام برد:
1 ـ كثير بن شهاب 2 ـ قعقاع بن شورالذهلى 3 ـ شبث بن ربعى تميمى 4 ـ حجار بن ابجر 5 ـ شمر بن ذى الجوشن .
ابن زياد ابتـدا به كثير بن شهاب دستور داد كه از قصر خارج شو و با مذحجيها سخن بگو و آنها را از اطراف مسلم پراكنده ساز و از جنگ و عقوبت و سلطان بترسان عبدالله بن حازم بكرى مـى گـويد: اول كسى كه نزد ما آمد و آغاز سخن نمود كثير بن شهاب بود و خـطاب به مـردم چـنين گـفـت : مـردم ! بخـانواده هاى خـود بپـيونديد و از شر استـقـبال مـكنيد متفرق شويد و جان خود را به خطر ميندازيد كه سپاهيان يزيد اكنون مى رسند و امـير قسم ياد كرده است كه اگر امشب به خانه هاى خود نرويد و اصرار به جنگ داشتـه باشيد علاوه از آنكه فرزندان شما از عطاياى امير محروم خواهند شد سپاه شام كه هم اكنون مـى رسند با شمـا خواهند جنگيد آن وقت است كه بيگناه بجاى گناهكار و غايب بجاى حاضر دستگير مى شود حتى يك نفر از شما را باقى نخواهند گذاشت كه به كيفر اعمالش ‍ نرسانند. ابن زياد بقيه اشراف كوفه را كه با وى بودند يكى پس از ديگرى بخارج قصر فرستاد كه آنها هم با مردم سخن گويند و آنان را متفرق سازند.
مـردم بيوفاى كوفه با تهديدات سران آنچنان بر خود ترسيدند كه با خود به سخن مـى پـرداخـتـند: ما را چه كه در كار حكومت دخالت كنيم ، خدا خود ميان آنها اصلاح فرمايد، بهتر است كه در خانه بنشينيم تا فتنه بخوابد.
و لذا از اطراف مـسلم پـراكنده شدند، زن مى آمد و دست پسر و برادر و شوهر خود را مى گـرفـت در حاليكه از ترس رنگ باخته بود و مى گفت : مردم او را كفايت مى كنند، و مرد مـى آمـد و به پسر برادر خود مى گفت : فردا سپاه شام مى آيد تو چگونه مى خواهى با آنها نبرد كنى ، و بدين تـرتـيب مـردم مـسلم بن عـقـيل را تـرك نمودند و به جز پانصد نفر كسى با او نبود و چون نماز مغرب را بجاى آورد آن پانصد نفر هم به سى نفر تقليل يافت .
مـسلم با سى نفر نماز عشاء را بجاى آورد و موقعيكه خواست از در كنده خارج شود ده نفر با او بودند و وقتى از در مسجد خارج شد تك و تنها بود.(101) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 101)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__83_.jpg

[عهد آسمانى]

مسلم به خانه طوعه پناهنده مى شود
وقتى مسلم از مسجد خارج شد نمى دانست به كجا برود زيرا از يك طرف مهماندار او (هانى بن عـروه ) زندانى است و شايسته نبود كه به خانه مهماندار در بند برود و از طرف ديگـر حتـى يك نفر هم با او نبود تا او را راهنمائى كند لذا متحير و سرگردان در كوچه هاى كوفـه مـى گـشت تا از خانه هاى بنى بجيله كه از طايفه كنده بودند گذشت و جلو خانه خانمى رسيد.
آرى در شهر كوفـه فقط يك زن ، انسانى مسلمان و با عاطفه ، خانمى كه بر همه مردان شرافـت داشت پـيدا شد، و او طوعه كنيز اشعث بود كه اشعث او را آزاد كرده بود و اسيد حصرمـى او را به عـقـد ازدواج در آورده و از اسيد فـرزندى داشت بنام بلال كه او هم با مردم بيرون رفته و طوعه جلو در منتظر مراجعت فرزندش بود.
مـسلم نزديك طوعه رسيد و سلام كرد و طوعه جواب سلام او را داد. مسلم كه از ادامه راهش خوددارى كرد، خانم احساس كرد حاجتى دارد پرسيد: ما حاجتك ؟ چه مى خواهى ؟
مسلم آب طلبيد، طوعه وارد خانه شد و ظرف آب را آورد و به مسلم داد مسلم پس از نوشيدن آب جلو در طوعه نشست .
طوعه كه ملاحظه كرد با آشاميدن آب جلو خانه نشست مشكوك شد:
ـ مگر آب نياشاميدى ؟
ـ بلى ؟
ـ به خانه ات برو كه نشستن تو جلو خانه ام صحيح نيست .
مسلم سكوت كرد و جوابى نداد.
طوعه سه مرتبه اين سخن را تكرار كرد و چون ديد پاسخى نمى دهد گفت :
سبحان الله بنده خـدا، برخيز به خانه ات برو خدا ترا نگهدارد شايسته نيست اينجا بنشينى و من اجازه نمى دهم و راضى نيستم كه درب خانه ام نشسته باشى .
هنگـاميكه نشستن جلو خانه را بر او تحريم كرد مسلم برخاست و با صداى آرام تواءم با اندوه گفت : بخدا در اين شهر كسى را ندارم اگر به من احسان كنى و امشب به من جاى دهى نزد خدا ماءجور خواهى بود و شايد بتوانم بعدا جبران نيكى ات را بنمايم طوعه از نحوه سخـن و حركت مسلم احساس كرد غريب است و علاوه داراى شخصيتى است كه وعده پاداش ‍ مى دهد لذا پرسيد كيستى ؟
ـ من مسلم بن عقيل كه مردم به من دروغ گفتند و مرا فريب دادند.
خانم با تعجب و اضطراب پرسيد: تو مسلمى ؟
ـ آرى من مسلم بن عقيل نماينده حسين پسر فاطمه ام .
طوعه با كمال خضوع و احترام و عذرخواهى مسلم را به خانه اش دعوت كرد، و با اين حركت شرف دنيا و آخرت را در يك لحظه براى خود كسب نمود.
طوعه سفير حسين عليه السلام را در اتاق پذيرائى جاى داد و كمر خدمت بست ، برايش غذا آورد، امـا مـسلم از كثرت غم و اندوه تمايل به طعام ندارد، اندوه مسلم از آن جهت نيست كه خود گـرفـتار بيوفائى كوفيان گرديده كه سرانجام آن شهادت در راه خدا است و مسلم از آن استـقـبال مى كند بلكه ناراحت از آن است كه چرا براى حسين نامه نوشتم و او را به بيعت كوفـيان امـيدوار ساخـتم و در نتيجه حسين بن على پسر فاطمه اسير دست كوفيان خواهد شد.(102) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 102)
بلال فرزند طوعه
ديرى نگـذشت كه بلال فرزند طوعه وارد شد و از تردد مادر به اطاق ديگر مشكوك و علت را جويا شد، مادرش گفت خبرى نيست .
بلال گفت اين آمد و رفت شما به اتاق پذيرايى نشانه خبرى است .
طوعـه پـس از گـرفـتن عهد و پيمان از فرزندش كه مطلب را فاش نسازد داستان مسلم را بازگو كرد، بلال از خوشحالى شب را خواب راحت نداشت تا صبح خبر مسلم را به حكومت جبار ابن زياد برساند.
امـّا مـسلم هم شب را تـا صبح همراه اندوه فراوان به نماز و قرآن پرداخت و در اواخر شب لحظه اى چشمانش را خواب فرا گرفت كه عمويش امير مؤ منان را در خواب ديد كه به او مژده ملاقات مى دهد.
مـسلم از خـواب بيدار شد و دانست كه اجل حتـمـى نزديك است و به فوز شهادت خواهد رسيد.(103) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 103)
با شكست انقلاب فعاليت حكومت شروع مى شود
پس از آنكه سر و صداى اطرافيان مسلم فروكش نمود ابن زياد از ترس ‍ آنكه مبادا ياران مـسلم خدعه و مكر به كار برده باشند و در كمين نشسته باشند ياران خود را گفت برويد چـوبهاى سقف مسجد را از قسمتهاى مختلف بيرون آوريد و بيفروزيد و چراغها را هم روشن كنيد و همه جاى مسجد را بگرديد كه مبادا اصحاب مسلم در رؤ اياى مسجد پنهان شده باشند اطرافـيان عبيدالله بن زياد هم از قسمتهاى مختلف سقف مسجد را شكافتند و بر چوب و نى آتش افروخته به داخل شبستان ريختند و حتى دسته هاى نى را به ريسمان بسته و از سقف به پـائين مى فرستادند تا معلوم گردد آيا از ياران مسلم كسانى در مسجد كمين كرده اند تا بالاخره مطمئن شدند كسى در مسجد نيست آنگاه وارد مسجد شدند و به جستجو پرداختند و از ياران مـسلم كسى را نيافتند، خبر به ابن زياد دادند، ابن زياد در قصر را گشود و با ياران خود به مسجد آمد و دستور داد جارچى اعلام كند كه هر كس براى نماز عشاء در مسجد حاضر نشود خـونش هدر است مردم به مسجد هجوم آوردند و مسجد مملو از جمعيت شد، پسر زياد پـس از اداء نمـاز به مـنبر رفـت و گـفـت پـسر عـقـيل سفيه و نادان اختلاف و نفاق بين مردم ايجاد كرد پس اگر در خانه كسى يافت شود كه او خـبر ندهد جانش در خطر است و هر كس اطلاع دهد كه مسلم كجا است ديه اش را خواهد گرفت .(104) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 104)
اعلان حكومت نظامى در كوفه
ابن زياد پـس از سخـنرانى و تـهديد مـردم و امـر به گـزارش از مـحل اقامت مسلم به حصين بن نمير رئيس پليس كوفه دستور حكومت نظامى مى دهد و براى اجراء دستور احكام زير را صادر نمود:
1 ـ بازرسى و تـفـتـيش كليه خـانه هاى كوفـه به مـنظور دستـيابى به مسلم بن عقيل .
2 ـ كنتـرل دقـيق خـيابانها و راهها و كوچه ها براى جلوگيرى از فرار مسلم .
3 ـ دستگير نمودن همه كسانى كه حامى انقلاب مسلم بن عقيلند.
پـليس كوفـه در اجراى فـرمـان ابن زياد شش نفر را به شرح زير دستگير و زندانى نمود:
1 ـ مـخـتـار بن ابى عبيده ثقفى 2 ـ اصبغ بن نباته از دوستان خاص على بن ابيطالب 3 ـ حارث بن اعـور همـدانى يكى از فـرمـاندهان بزرگ على عليه السلام 4 ـ عبدالله بن نوفل بن حارث از بستگان نزديك على عليه السلام 5 ـ عبدالاعلى بن يزيد كلبى 6 ـ عمارة بن صلخب ازدى .(105) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 105)
http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__81_.jpg

[عهد آسمانى]

پرچم امان
يكى ديگـر از شگـردههاى ابن زياد براى دستـيابى بر اهداف شوم خـود و مـنحل كردن انقـلاب مـسلم بن عـقـيل اين بود كه به مـحمد بن اشعث دستور داد پرچمى برافـراشتـه و مـردم را دعوت نمايد هر كه زير پرچم در آيد جان و مالش در امان است و ابن اشعث كه پرچم را برافراشت جمعيت بسيارى از هواداران مسلم گرد آن جمع شدند، ابن زياد از اين اقدام اهداف زير را تعقيب مى كرد:
1 ـ دوستان مسلم را شناسائى كند و پس از شناخت آنها را تحت تعقيب قرار دهد.
2 ـ براى خـود نيرو جمع كند زيرا آنها كه از ترس يا هر انگيزه ديگرى زير پرچم ابن زياد آمدند، ديگر نمى توانند مخالفت نمايند.
3 ـ با اين حركت حكومـت كوفه تقويت مى گردد و هواداران مسلم سست مى شوند و قدرت مقاومت و اظهار حياة از آنان سلب مى گردد.(106) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 106)
جايزه كسى كه مسلم را دستگير كند
ابن زياد پـس از دستـور حكومت نظامى اين بخشنامه را نيز در مورد كيفر كسى كه مسلم را پناه دهد و جايزه كسى كه مسلم را تحويل دستگاه حكومتى بنى اميه بدهد اعلام كرد:
مـردم ! مـسلم بن عـقـيل به اين شهر آمده و فتنه و آشوبى برپا كرده با اميرالمؤ منين ! (يزيد) به دشمنى پرداخته و اجتماع مسلمين را از هم گسسته لذا:
1 ـ هر كس كه مسلم در خانه او باشد خونش هدر است و او را به چوبه دار خواهم آويخت هر كه باشد و داراى هر موقعيتى باشد.
2 ـ هر كه مسلم را معرفى كند يا تحويلش دهد ديه او را كه ده هزار درهم نقره است دريافت خواهد كرد.
3 ـ هر كه او را تحويل دهد در دستگاه حكومتى يزيد داراى مقام والا و بالائى خواهد بود.
4 ـ حكومـت مـتـعـهد مـى شود هر روز يك حاجت و خـواستـه كسى را كه مـسلم را تحويل دهد برآورده نمايد.
لذا با اين بخـشنامـه كمـتـر كسى يافـت مـى شد كه در مـقـام يافـتـن و تحويل دادن مسلم نباشد.(107) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 107)
بلال كار خود را كرد
بلال پـسر طوعه كه وعد و وعيدهاى ابن زياد را شنيده بود و جايزه بزرگ يزيد براى كسى كه مسلم را معرفى كند در مغزش جولان مى داد و انتظار مى كشيد تا صبح فرا رسد و جايزه اى كه در مـيان همه مردم كوفه به او تعلق مى گيرد دريافت نمايد خواب را از چـشمانش ربوده همينكه صبح روشن شد بطرف قصر حكومتى حركت كرد، جلو قصر حيرت زده به اين سو آن سو نگاه مى كرد و نمى دانست چه كند و چگونه خبر را به ابن زياد برساند ناگـهان چشمش به عبدالرحمان فرزند محمد بن اشعث افتاد به نزد او رفت و گفت : مسلم در خانه ما است ، عبدالرحمان گفت : آرام مبادا كسى بشنود و زودتر به ابن زياد خبر دهد و جايزه را دريافت كند.
عـبدالرحمـن وارد قـصر شد يك سر به نزد پـدرش مـحمـد بن اشعـث كه به دليل خوش خدمتى كه انجام داده و جمعيت كثيرى از هواداران مسلم را گرد آورده و در كنار ابن زياد در جايگاه مخصوص نشسته بود رفت و سر در گوش پدر نهاد و گزارش خود را داد.
ابن زياد: عبدالرحمان چه مى گويد؟
ابن اشعث : اصلح الله الامير البشارة العظمى ، خدا امير را بسلامت بدارد مژده بزرگ .
ـ چه مژده اى ؟ كه از مثل تو كسى انتظار همين است .
ـ فرزندم به من خبر داد كه مسلم در يكى از خانه هاى ما است .
ابن زياد از خـوشحالى پـر در آورد و گـفـت خـوشا بحالت كه به مـال و جاه و مـقـام رسيدى ، برخـيز و او را نزد مـن بياور كه هر جايزه بزرگ و هر چه بخواهى برايت آماده است .(108) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 108)
آرى ابن زياد بر نسل هاشم سلطه يافت تا او را قربانى بنى اميه نمايد كه خود و پدرش را با از دست دادن شرافت و انسانيت به آنان ملحق ساختند.
هجوم به خانه طوعه
ابن زياد كه مـى دانست هنوز همـه اقـوام و قـبايل حاضر نيستـند با مـسلم بن عـقـيل بجنگند لذا محمد بن اشعث را با جمعيتى از قبيله خودش و عبيدالله بن عباس سلمى را با هفتاد نفر از قبيله قيس ماءمور دستگير كردن مسلم نمود و رئيس شرطه عمروبن حريث را دستـور داد تا آنها را يارى و كمك نمايد، فرماندهان با سيصد سوار بطرف خانه طوعه حركت نمـودند وقـتـى به نزديكى خـانه طوعه رسيدند مسلم از شيهه اسبان و فرياد سواران دريافـت كه به قـصد دستـگـيرى او آمـده اند لذا از طوعه تشكر نمود و گفت گرفتارى شما از ناحيه پسرتان است و تا لباس رزم پوشيد سواران وارد خانه طوعه شدند، مـسلم با شمشير به آنها حمله كرد و آنان را از خانه بيرون راند، سواران دوباره حمـله نمـودند و اين بار هم مسلم حمله آنها را دفع و آنان را از خانه بيرون كرد و خود هم بيرون آمد و بر سواران حمله كرد و سرها را درو مى كرد و چنان شجاعتى از خود نشان داد كه در تـاريخ شجاعان بى سابقه بود سپاه پسر زياد كه دريافتند حريف مسلم نيستند به پشت بامها رفتند و مسلم را سنگ باران نمودند و دسته هاى نى را آتش ‍ مى زدند و بر سر مـسلم مى ريختند مسلم كه چنين ديد بازوى مردانى را مى گرفت و به پشت بام پرت مـى كرد مـحمـد بن اشعـث مـشاهده كرد كه نيروهايش تـقـليل يافـتـه و قـدرت مـقـابله با مسلم را ندارند نزد ابن زياد رفت و تقاضاى نيروى كمكى اعم از سواره و پياده نمود، ابن زياد او را ملامت و توبيخ كرد: سبحان الله ترا به سوى يك نفر فرستاده ايم تا او را دستگير كنى اين چنين رخنه به نيرويت وارد شده ابن اشعـث كه از اين سرزنش ‍ ناراحت شده بود گـفـت : خـيال مـى كنى مـرا به جنگ بقالى از بقالهاى كوفه يا مردى از مردم عجم فرستاده اى . انمـا بعـثـتـنى الى اءسد ضرغـام و سيف حسام فـى كفـّ بطل همام من آل خير الاءنام .
(( همـانا مـرا به جنگ شير بيشه و شمـشير برنده اى كه در دست مـرد شجاع از نسل بهترين مردمان است فرستاده اى . ))
ابن زياد نيروى زيادى براى كمك ابن اشعث فرستاد اما مسلم يك تنه بر دشمن انبوه حمله مـى كرد، ابن اشعث پيش آمد و گفت : جوان چرا خود را به كشتن مى دهى تو در امانى ، مسلم به حمله هاى خود ادامه داد و اين رجز را مى خواند:

اءقسمت لا اءقتل الاّ حرّا

و ان راءيت الموت شيئا نكرا

اخاف ان اكذب او اغرّا

او يخلط البارد سخنا مرّا

ردّ شعاع الشّمس فاستقرّا

كلّ امرى يوما ملاق شرّا

1 ـ (( بخـدا قـسم ياد كرده ام كه كشته نشوم مگر به آزادگى هر چند مرگ چيز ناپسندى است . ))
2 ـ (( مـى تـرسم دروغ بگـوئيد يا مـرا فـريب دهيد يا سردى را با گـرمـى تـلخ بياميزيد. ))
3 ـ (( تـا غـروب آفـتـاب در مـقـام خـود مـستـقـرم هر كسى يك روز بدى را ملاقات خواهد كرد. ))
مـحمـد بن اشعث گفت : به تو دروغ گفته نمى شود و فريب داده نشوى و اين گروه ترا نمى كشند و نمى زنند.
مـسلم خسته شده بود و به ديوار خانه تكيه كرد، پسر اشعث مجددا باو گفت تو در امانى مسلم گفت : آيا در امانم ؟
پـسر اشعث گفت : آرى ، و تمامى آن گروه هم تاءييد كردند جز عبيدالله بن عباس سلمى كه خـود را به كنارى كشيد و گـفـت : لا ناقـة لى فـى هذا و لا جمل .كنايه از اين كه (در اين زمينه من اراده و اختيارى ندارم مسلم فرمود: انّى والله لو لا امانكم ما وضعت يدى فى ايديكم .
(( بخدا سوگند اگر امان شما نبود دستم را در دست شما نمى نهادم . ))
مسلم خود را تسليم كرد و او را به طرف دارالاماره بردند.(109) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 109)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__77_.jpg

[عهد آسمانى]

مسلم بن عقيل جلو دارالاماره
وقـتى مسلم بدرب دارالاماره كوفه رسيد تشنگى بر او غلبه كرده بود و جلو درب قصر ظرف آب سردى بود مسلم گفت قدرى از اين آب به من بدهيد.
مـسلم بن عـمـرو باهلى گفت : مى بينى چه آب سرد و گوارائى است بخدا قطره اى از آن نخـواهى چـشيد، تا حميم دوزخ را بچشى و او را از نوشيدن آب منع نمود، مسلم گفت : مادر به عـزايت بنشيند تو كيستى ؟ باهلى گفت : من آنم كه حق را شناخته ام هنگاميكه تو منكر آنى و از امـام و پـيشواى خود اطاعت كرده كه تو با امام خود خيانت كردى ، من مسلم بن عمرو باهلى هستم .
مسلم بن عقيل فرمود: مادر در سوك تو بنشيند كه چه جفا كار و سنگدلى اى پسر باهله تو سزاوارترى از من به حميم دوزخ ، در اين موقع مسلم تكيه به ديوار داد و نشست ، عمرو بن حريث غلامش را گفت ظرفى آب بياور و به مسلم بده ، او چنين كرد مسلم ظرف آب را نزديك دهانش برد و خـون از دهانش در آب ريخـت لذا آنرا نياشاميد و دو مرتبه ظرف آب را پر كردند و هر دفـعـه خـون با آب مـخلوط شد در دفعه سوم دندانهاى مسلم در كاسه ريخت ديگـر آب نياشاميد و گفت خدا را سپاس مى گويم كه اگر از اين آب روزى من مى بود مى آشاميدم .(110) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 110)
مسلم و ابن زياد
سپـس وارد كاخ شد و به ابن زياد سلام نكرد، حرسى يكى از ملازمان ابن زياد گفت بر امير سلام كن ؟
مسلم فرمود: ساكت باش واى بر تو بخدا قسم او بر من امير نيست .
و بروايتـى فـرمـود: اگـر قـصد كشتـن مـرا دارد چـه سلامـى و اگـر اراده قتل مرا نداشته باشد بعد از اين بسيار بر او سلام خواهم كرد.
ابن زياد گفت : چه سلام بكنى چه نكنى ترا خواهم كشت .
مسلم گفت : اگر مرا بكشى مهم نيست كه بدتر از تو بهتر از مرا كشته است .
ابن زياد گفت : خدا مرا بكشد اگر ترا به بدترين وضعى كه در اسلام سابقه نداشته باشد نكشم .
مـسلم گـفـت : واضح است كه تو كارى مى كنى كه هيچكس نكرده است از تو است كشتن هاى فجيع و مثله كردنهاى زشت و ناروا و خبث طينت و پستى كه كسى سزاوارتر از تو در انجام اين اعمال ناروا نيست چون مسلم در اين گفتار ابن زياد را به جنايتكاران تاريخ ملحق ساخت برآشفـت و گـفـت : توئى كه وحدت مسلمين را درهم شكستى و بر امام زمانت خروج كردى و فتنه بزرگى بوجود آوردى !
مـسلم گـفـت : دروغ گـفـتـى كه معاويه و فرزندش يزيد شق عصاى مسلمين نمودند و تو و پدرت زياد بن ابيه غلام بنى علاج از قبيله ثقيف باب فتنه را گشوديد كه منكرات را در بين مـردم ظاهر و آشكار ساختيد و معروف را دفن كرديد و بدون رضايت مردم فرمانرواى آنان شديد، كردار كسرى و قيصر را پيش گرفتيد ما آمديم كه آنها را امر به معروف و نهى از مـنكر كنيم و ايشان را به كتـاب خـدا و سنت پـيامـبر بخـوانيم و به آن عـمـل كنيم كه شايسته آنيم كه حكومت از زمان على عليه السلام از آن ما بوده و شما بر ما ستـم كرديد پس شمائيد اول كسى كه بر امام خروج كرديد و شق عصاى مسلمين نموديد و بظلم حكومت را غصب كرديد و با اهلش با ظلم و عدوان رفتار كرديد.
چون در اين جملات مسلم بن عقيل به مسئله الحاق اشاره كرد كه در آن افتضاح ابن زياد بود و اين مـعـنى بر او گـران آمـد چـاره اى نداشت جز آنكه مـتـوسل به تهمت و افتراء و دشنام گردد لذا به مسلم گفت : مگر تو نبودى كه در مدينه شرب خمر مى كردى حالا امر بمعروف و نهى از منكر مى كنى !
مسلم بر او فرياد زد و گفت : كسى به شرب خمر سزاوار است كه انسانهاى بيگناه را مى كشد و به لهو و لعـب مـى پـردازد و از كار خـود شرمـنده نيست . مـثل اينكه كار خلافى انجام نداده است پسر زياد جلو آمد و شروع كرد به دشنام دادن نسبت به على و حسن و حسين و عقيل .
مسلم گفت : تو و پدرت به فحش و دشنام سزاوارتريد هر چه مى خواهى بكن اى دشمن خدا ابن زياد دستور داد مسلم را به بام قصر ببرند و گردنش را بزنند و جسدش را به زير اندازند.(111) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 111)
وصيت مسلم
مـسلم گـفـت حال كه تصميم به قتل من گرفته اى بگذار به يكى از حاضرين وصيت كنم پسر زياد گفت به هر كس كه مى خواهى وصيت كن .
مـسلم به حاضرين در مجلس نظر افكند و عمربن سعد وقاص را صدا زد و گفت بين من و تو قرابتى است كه با ديگران نيست زيرا بجز تو قريشى نيافتم و حاجتى دارم كه مى خـواهم پـنهانى با تـو بگـويم ، عـمـر بن سعد به خاطر خشنودى ابن زياد از شنيدن تـقاضاى مسلم امتناع نمود ابن زياد گفت : از شنيدن حاجت پسر عمويت دريغ مكن ، عمر سعد برخاست و نزد مسلم رفت مسلم گفت : وصيت من آن است كه : اولا قرضى در كوفه دارم حدود هفـتـصد درهم آنرا از طريق فروش شمشير و زره ام ادا كن و هر چه از دينم اضافه آمد به طوعه بده كه به من خدمت كرده است . دوم آنكه جسدم را از ابن زياد بگير و دفن كن . سوم آنكه قاصدى بسوى حسين عليه السلام بفرست كه به كوفه نيايد زيرا من برايش نامه نوشته بودم كه به كوفه بيايد.
عـمـر بن سعـد مـفاد وصيت مسلم را به ابن زياد بازگو كرد، ابن زياد گفت : لا يخونك الامين و لكن قد يؤ تمن الخائن .يعنى (( امين هرگز خيانت نمى كند ليكن گاهى خائن را امين مى شمارند. ))
اما مال او به خودش ‍ مربوط است و ما منعى نمى كنم آن چنان كه دوست دارد انجام بده و در مورد حسين عليه السلام هم اگر او اراده ما نكند ما را با او كارى نيست و اما در مورد جسد مسلم شفاعت ترا نمى پذيرم زيرا او از ما نيست و با ما مخالفت نموده و بر هلاكت مـا كوشا بوده است و به روايت ديگر گفته است : و اما جثّته فانّا لانبالى اذا قـتـلناه مـا صنع بها. (( يعنى درباره جسدش پس از كشتن او ما را با آن كارى نيست هر كارى كه خواهى بكن . ))
شهادت مسلم
آنگـاه مـسلم را ببام قـصر حكومتى بردند و او مشغول استغفار و تسبيح و تقديس خداوند مـتـعـال بود و بر رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم درود و صلوات مى فرستاد و مـى گـفت : اللّهم احكم بيننا و بين قوم غرّونا و خذلونا. (( خدايا تو خود بين ما و بين مردمى كه ما را فريب دادند و خوار ساختند حكم فرما. ))
مـسلم همـچـنان راز و نياز مى كرد و در چنين حالى سرش را از بدن جدا ساختند و شهيدش نمـودند و به دستور ابن زياد جسد شريفش را در كناسه كوفه بدار آويختند و سرش را براى يزيد بن معاويه به شام فرستاد.
مسلم بن عقيل روز سه شنبه هشتم ذيحجه سال 60 هجرى (روز ترويه ) قيام نمود و در روز چهارشنبه نهم ذيحجه (روز عرفه ) بدست بكيربن حمران احمرى شهيد گرديد.(112) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 112)
لعنة الله على القوم الظالمين و سيعلم الذين ظلموا اى منقلب ينقلبون .
شهادت هانى بن عروه
وقـتـى مـسلم بشهادت رسيد و كوفه از تب و تاب افتاد محمدبن اشعث درباره هانى عروه نزد ابن زياد شفاعت نمود و اظهار داشت ؛ اءصلح الله الامير شما موقعيت هانى و كثرت قبيله اش را مى دانى و من و اسماء خارجه با وعده و عيده او را به قصر آورديم خواهش مى كنم او را به مـن ببخـشيد كه از دشمنى اهل بيتش مى ترسم ابن زياد با توبيخ و تهديد او را ساكت كرد و دستـور داد هانى را به بازار ببرند و بكشند هانى را دست بسته بطرف بازار بردند و او هر چه فرياد ميزد و قبيله و هم پيمانان خود را مى خواند. و وامذ حجاة و لامـذ حج لى اليوم و اعـشيرتـاه .مـى گـفت هيچكس او را يارى نكرد و جوابش را نداد و حال آنكه در گذشته چهار هزار مرد سواره و هشت هزار پياده تحت فرمان خود داشت و وقتى هم پـيمانان خود را از قبيله كنده و غيره مى طلبيد سى هزار نفر تحت فرمان و او را اجابت مى نمودند اما در آنروز احدى به كمكش نشتافت هانى دستهاى خود را رها ساخت تا حمله كند اما برسرش ريختند و مجددا دستهايش را بستند و به بازار بردند و رشيد غلام ترك آزاد شده ابن زياد او را شهيد نمـود ابن زياد سر هانى را هم همراه سر مسلم براى يزيد فرستاد.(113) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 113)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__74_.jpg

[عهد آسمانى]

با ابدان شهدا چه كردند
ابن زياد جنايتكار پليد براى ايجاد رعب و ترس در مردم و عبرت گرفتن مخالفان حكومت امـوى تـا هواى قـيام و انقـلاب از فـكرشان خـارج شود دستور داد بدنهاى پاك و مطهر نماينده پسر پيغمبر و بزرگ مرد كوفه و رئيس مذحج را در كوچه و خيابان با وضع خفت بارى بگردانند.
ماءموران ابن زياد ريسمان به پاهاى مبارك شهدا بستند و آنها را در كوچه ها روى زمين مى كشيدند و مخصوصا بى وفائى و ترس و جبن و بى اصالتى مردم كوفه در اينجا ظاهر مـى شود كه تـا جناب هانى در حيات بود دوازده هزار كاسه ليس با او حركت مى كردند ليكن امروز آنچنان همه سوابق او را فراموش كردند كه حتى با چشمان خود مى ديدند كه جسد او را با چه خوارى در كوچه ها به روى زمين مى كشيدند معهذا همه لب فرو بسته و حتى يك نفر هم اعتراض نكرد، اين چنين مردم همواره بايد بردگى را بپذيرند و با ذلت و خـوارى زندگـى كنند زيرا اگر حاكم عادلى همانند على عليه السلام بيابند از او اطاعت نمى كنند اما در برابر ظالم و ستمكار برده وار مطيع و منقادند.
اينجاست كه شاعر گمنام زمان بنى اميه داستان توهين و اهانت به اين دو بزرگمرد را به نظم درآورده و چنين مى گويد:

فـان كنت لا تـدرين ما بالموت فانظرى


الى هانى فى السّوق و ابن عقيل


اءلى بطل قد هشّم السّيف وجهه

و آخر يهوى من طمار قتيل

تـرى جسدا قـد غـيّر المـوت لونه

و نضح دم قـد سال كلّ مسيل

فتى كان اءحيى من فتاة حييّة

و اقطع من ذى شفرتين صقيل

1 ـ (( اگـر نمـى دانى مـرگ و مـردن چـيست در بازار به بدن هانى و ابن عقيل نظر كن . ))
2 ـ (( نظر كن به پـهلوانى كه شمـشير، گوشت چهره اش را برده و استخوانش ‍ را شكسته و ديگرى كه از بلندى پرت شده و كشته شده است . ))
3 ـ (( بدنى را مـى بينى كه در اثر مرگ تغيير كرده و خونى را كه در رودها جريان يافته است . ))
4 ـ (( جوانى كه در جوانمردى و حيا سرآمد روزگار و شجاعى كه از هر شمشير صيقلى داده برنده تر است .(114) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 114) ))
اجساد پاك را به دار آويختند
ابن زياد پس از اعمال هر گونه توهين و اهانت نسبت به ابدان پاك و مطهر شهدا باز هم از آنها دست نكشيد و دستـور داد آنان را به دار آويخـتـند آنهم نه بطور مـعـمـول بلكه معكوس به دار آويختند و آنچنان تاريخ آنروز كوفه تاريك است كه حتى نشان نمى دهد تا چه تاريخى بدنها در بالاى دار بوده اند و آنطور كه مورخين نوشته اند مسلم بن عقيل اول هاشمى است كه به دار آويخته شده است و شگفت اينجا است كه چگونه مـدعيان اسلام احكام الهى را وارونه عمل مى كنند! كه چوبه دار در اسلام براى محاربين با خدا و رسول وضع و تعيين شده ليكن مصلحين و رهبران دينى را به دار مى زنند.
انمـا جزاء الّذين يحاربون اللّه و رسوله و يسعون فى الارض فسادا ان يقتّلوا او يصلّبوا او تقطّع ايديهم و ارجلهم من خلاف او ينفوا من الارض .
(( همانا كيفر آنها كه با خدا و رسولش مى جنگند و كوشش مى كنند تا در زمين فساد كنند اين است آنان را بكشند يا به دار آويزند و يا دست و پاى آنها را بر خلاف يكديگر ببرند يا تبعيد گردند.(115) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 115) ))
سرهاى شهدا را به شام فرستادند
ابن زياد براى اظهار اخلاص نسبت به خاندان اموى و تقرب بيشتر به يزيد پليد و كسب جايزه سرهاى مطهره مسلم بن عقيل و هانى بن عروه دو اسوه و مقتداى آزادگان و هم چنين سر عمارة بن صلخب يكى از بزرگان شيعيان كه توسط رئيس حكومت نظامى كوفه دستگير و به قتل رسيده بود همراه زبير بن اروح تميمى و هانى ابن حيّه هَمْدانى به شام فرستاد و نامـه اى هم بدين مضمون به يزيد نگاشت : اما بعد سپاس خداى را كه حق اميرالمؤ منين را از دشمـنانش گـرفت و او را از شر آنان حفظ كرد، به امير المؤ منين گزارش مى كنم كه مـسلم بن عـقـيل به خـانه هانى بن عروه مرادى پنهان شده بود و من بر آنها جاسوسانى گـمـاشتم و براى آنان توطئه نموده تا آنها را از كمينگاهشان خارج كردم و بر آنها مسلط گشته و سرهاشان را از بدنشان جدا كرده و توسط دو نفر از جان نثارانتان به نزد شما فـرستـادم ، امـيرالمـؤ مـنين مـى تـواند اطلاعـات دقـيق و كامل از آنها بخواهد كه ايشان صادق و دانا و آگاه به اوضاع هستند والسلام .(116) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 116)
پاسخ يزيد به ابن زياد
چـون نامـه ابن زياد به يزيد رسيد بسيار خـوشحال گـرديد و پـاسخ خـود را بدين نحو فـرستـاد: امـا بعـد همانطور كه من دوست داشتم عـمـل كردى و گمان و عقيده ام را درباره خود تاءييد و تصديق نمودى ، فرستادگان ترا خواستم و چنانكه گفته بودى آنها عاقل و فاضل و نسبت به ما خوش ‍ عقيده اند دستور دادم به هر يك از آنها ده هزار درهم بدهند و آنان را بسوى تـو گسيل داشتم و ترا سفارش مى كنم درباره آنان به خوبى رفتار كن .
اطلاع يافتم كه حسين عليه السلام در مسير عراق است در اين باره دستورات زير را براى دستيابى به او بكار به بند:
1 ـ همه راههاى مواصلاتى را به بند و نگهبان بگذار.
2 ـ همواره گوش بزنگ و بيدار باش .
3 ـ مـتـهمـان را با ظن و گـمـان دستـگـير كن و بكش و چنان كن كه هيچكس ‍ قدرت مخالفت نداشته باشد.
4 ـ ارتباط خود را از من قطع مكن و مرتب حوادث را برايم بنويس .(117) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 117)
خفقان در كوفه
ابن زياد با اجراء دستور يزيد آنچنان ترس و رعب و خفقان در كوفه ايجاد نمود كه هر كجا نام عبيدالله برده مى شد خفقان حاكم بود و با ايجاد چنين زمينه اى مردم را براى جنگ با حسين عليه السلام آماده كرد، ابن زياد همه راهها را به دستور يزيد بست و هر كه وارد عراق يا خارج مى گرديد تحت بازجوئى قرار مى گرفت چنانچه وضعش روشن مى شد او را رها مى كردند و اگر مشخص مى شد كه از دوستان حسين است زندانى مى نمودند و اگر مشكوك به نظر مى رسد او را به مركز حكومت عراق يعنى كوفه مى فرستادند.
در اين زمنيه براى اينكه احيانا يكى از دوستان حسين عليه السلام خارج نشود و به حسين مـلحق نگردد يا پيامى از ناحيه حسين به كوفه نرسد حداكثر احتياط و سخت گيرى انجام مى گرفت .
اين اقدام مخصوص كوفه نبود بلكه رئيس پليس كوفه حصين بن نمير را به قادسيه و از آنجا به خـفـّان و قـَطْقـَطانيّه و كوههاى لَعـْلَع فـرستـاد تـا همـه اين نواحى را كنتـرل نمـايد و در هر نقطه تعدادى نيرو گماشته بود و در كوفه كسانى را كه به دوستى حسين عليه السلام معروف بودند و احتمالا ممكن بود اقدامى در جهت يارى حسين انجام دهند دستگير و زندانى نمودند كه از جمله آنها سليمان بن صرد خزاعى و مختار بن ابى عبيده ثقفى و چهارصد و پنجاه نفر از وجوه و اعيان شيعه بودند.(118) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 118)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__76_.jpg

[عهد آسمانى]

دستور ترور امام حسين عليه السلام از طرف يزيد

يزيد كه از حركت حسين عليه السلام بسوى كوفه باخبر شد انديشيد كه ترور حسين عـليه السلام در مـيان غـوغـاى اعـمـال حج ساده تـر از جنگـيدن با او است كه با اين شكل مـمـكن است اصلا يزيد مطرح نشود لذا عمروبن سعيد بن عاص را با سپاهى عظيم از مـدينه به مـكه فـرستـاد و او را امـير الحاج نمود و به او سفارش كرد كه امام حسين را پـنهانى دستگير كند و اگر دستگيرى او ممكن نشد وى را ترور نمايد و اگر امام در مقام كارزار بر آمـد با او نبرد كند عمروبن سعيد روز ترويه با سپاه بسيار وارد مكه شد و امـام دانست كه قـصد او را دارند لذا حج را به عـمـره مـفـرده تـبديل نمـود و پس از طواف خانه كعبه و سعى بين صفا و مروه و تقصير (كوتاه كردن مـوى ) از احرام خارج شد و قصد خروج از مكه را نمود زيرا بيم آن داشت كه احترام حرم امن را نگـه ندارند و خونش را در حرم محترم بريزند بعلاوه امكان داشت كه با ترور قضيه را لوث نمـايند و به ديگران نسبت دهند و در نتيجه خونش هدر رود و نهضتى را كه قرار است در بيابان خشك و سوزان و دور از آبادى صورت گيرد تا نداى حق طلبى و آزادگى و مـبارزه عـليه استكبار و سلطه جو بگوش همه جهانيان برسد و گيتى را تحت الشعاع خـود قرار دهد و براى هميشه و ابدالدهر باقى و زنده و پايدار بماند در نطفه خفه شود فلذا در خطبه اى كه خواهد آمد اصحاب و ياران را به آن نهضت آگاه ساخت .
يزيد به همـين اندازه اكتفا نكرد بلكه از شام سى نفر را ماءمور ساخت به مكه روند و لباس احرام بپـوشند و شمـشير در زير لباس حمايل كنند و هر كجا حسين را يافتند بكشند حتى اگر به پرده كعبه چسبيده باشد.(119)
خطبه امام حسين به هنگام عزيمت به عراق (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 119)
حسين عـليه السلام روز سه شنبه يا چـهارشنبه هشتـم ذى حجه سال 60 از مـكه بسوى عـراق رهسپار شد و در شب هشتم ذيحجه اصحاب و ياران را جمع نموده خطبه اى بدين شرح ايراد فرمود:
الحمـد لله و مـا شاء الله و لا قوّة الا باللّه ، خطّ الموت على ولد آدم مخطّ القلادة على جيد الفتاة و ما او لهنى الى اسلافى اشتياق يعقوب الى يوسف و خير لى مصرع انا لاقيه كانّى باوصالى يتقطّعها عسلان الفلوات بين النّواويس و كربلا فيملان منّى اكراشا جوفـا و اجربة سغـبا لا مـحيص عـن يوم خـطّ بالقـلم ، رضى الله رضانا اهل البيت ، نصبر عـلى بلائه و يوفـينا اجور الصّابرين لن تـشذّ عـن رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله لحمته بلى هى مجموعة له فى حظيرة القدس تقرّبهم عـينه و ينجز لهم وعـده اءلا و مـن كان فـينا باذلا مـهجته ، موطنا على لقاء اللّه نفسه فليرحل معنا فانّى راحل مصبحا انشاءالله .
(( سپـاس خـداى را و آنچه او بخواهد و هيچ نيرويى نيست مگر آنكه از خدا است قلاده مرگ بر گـردن آدمـيزاده همـچـون گردنبندى است بر گردن زن جوان ( يعنى همانطوريكه زن جوان گردنبند را از خود دور نمى سازد مرگ هم مانند گردنبند همواره با آدميزاد همراه است ) و اشتـياق مـن به پيوستن به گذشتگانم همچون اشتياق يعقوب است به ديدار يوسف و براى مـن مـصرع و مـقـتـلى اخـتـيار شده است كه ناگزير از ديدار آنم ، گويا مى بينم گـرگـان صحرا بين نواويس و كربلا اعضاء مرا پاره پاره نمايند و از من شكمها و انبان هاى خالى را انباشته مى سازند از روزى كه قلم رفته است گريزى نيست و ما اهلبيت به رضاى خدا خشنوديم و بر بلاى او شكيبا و مزد صابران را از او دريافت خواهيم كرد.
هرگز پاره تن رسول خدا كه درود خدا بر او و خاندانش باد از او جدا نمى شود بلكه در حظيره القـدس ( بهشت برين ) به او مـى پـيوندند و چـشم رسول خـدا به آنها روشن مى شود و وعده او تحقق مى پذيرد بدانيد كه من بخواست خدا فـردا صبح حركت مى كنم هر كس در راه ما از بذل جان نمى انديشد و حاضر است كه به لقاء الله بپيوندد و جانش را در اين راه فدا نمايد با ما حركت كند.(120) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 120) ))
نامه حسين عليه السلام به بنى هاشم
حسين عليه السلام چون تصميم گرفت بسوى عراق حركت كند نامه مختصر و كوتاه در عين حال گـويا براى بنى هاشم نوشت و آنان را از تصميم خود آگاه ساخت تا هر كه سر يارى حسين دارد به او ملحق گردد و متن نامه چنين است :
از حسين بن على به برادرش محمد و كسانى كه از بنى هاشم در مدينه اند اما بعد، هر كه از شمـا به مـن بپيوندد شهيد مى شود و هر كه به ما نپيوندد فتح و پيروزى را نخواهد ديد والسلام .
نگارنده : حسين عليه السلام تعميه و فريبكارى در كارش نيست و از عاقبت حركت خود نيز آگـاه است و لذا با اين صراحت سخـن مـى گـويد و راستى لقب اءبى الضّيم و اءبى الاحرار شايسته او است .
نكته لطيف در اين نامه آن است كه اين حركت را فتح و پيروزى مى داند و حقيقتا حسين پيروز است و هر كس برنامه و حركت او را دنبال كند نيز پيروز خواهد بود چنانكه گاندى مصلح و رهبر هندوستـان با الهام از سخنان حسين بن على سرور آزادگان بر استعمار انگليس پـيروز گـشت و رهبر كبير انقلاب اسلامى ايران و ملت شهيد پرور ما هم به پيروى از حسين مـظهر آزادى و آزادگـى به پيروزى نهائى بر طاغوت زمان و استكبار جهان دست يافتند.
وقـتـى نامه امام عليه السلام در مدينه به بنى هاشم رسيد گروهى از بنى هاشم براى نيل به شهادت و سعادت ابدى و پيروزى حركت كردند و در مكه به حسين عليه السلام مـلحق شدند كه از جمله برادران و عموزادگان بودند و محمد حنفيه هم هر چند با حركت امام مخالف بود معهذا همراه آنان حركت نمود.(121) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 121)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_814286-b.jpg

[عهد آسمانى]

سخنان بزرگان مكه با امام و پاسخ آنحضرت
وقـتـى بزرگـان مـكه و مـدينه از تصميم امام عليه السلام با خبر شدند خدمت آنحضرت شرفـياب و هر يك درباره عزيمت امام به عراق سخنانى ايراد نمودند، عمر بن عبدالرحمن بن حارث مـخزومى و عبدالله عباس و مسوربن محزمه و عبدالله بن عمر وعده زيادى از جمله ابوبكر مخزومى و عبدالله بن جعده و جابر بن عبدالله انصارى حضرت را از رفتن به عراق نهى نمودند.
امـام عـليه السلام به بعضى از دوستانش پاسخ اجمالى مى داد، چنانكه در جواب عمر بن عـبدالرحمـن فـرمـود: خـدا ترا پاداش نيكو دهد كه در عقيده خود كوشا و ساعى هستى ولى آنچه را كه خدا بخواهد و حكم فرمايد خواهد شد.
با بعـضى مـفـصل به سخـن پرداخته است كه ما به ذكر برخى از آنها خواهيم پرداخت .(122) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 122)
امام حسين عليه السلام و ابن عباس
عـبدالله بن عـباس كه شنيد حسين عليه السلام عازم كوفه است با يكدنيا غم و اندوه شتابزده خود را به حسين رسانيد و پرسيد: مردم مى گويند: شما عازم عراق شده ايد آيا چنين است ؟
امـام ـ آرى تـصميم گرفته ام در يكى دو روز آينده به كوفه بروم و به پسر عمم مسلم بن عقيل بپيوندم .
ابن عباس ـ آه پناه بر خدا، مگر مردم كوفه در مقام يارى شما چه كرده اند، آيا اميرشان را كشتـه اند، شهر را در اختيار خود گرفته اند؟ اگر چنين كرده اند بايد در رفتن شتاب كنى ، اما اگر ترا دعوت كرده اند و هنوز فرماندارشان در مسند خود قرار دارد، و بر مردم حكومت مى كند، و خراج و ماليات را براى او جمع مى كنند، ترا براى جنگ دعوت كرده اند مـطمـئن نيستـم كه تـرا فريب ندهند و به تو دروغ نگفته باشند و ترا نفروشند آنگاه همانها دشمن تو باشند.
امام ـ از خدا طلب خير مى كنم تا خدا چه خواهد؟!
ابن عـباس ـ هر چـه مـى خـواهم صبر كنم و اين تـصمـيم شمـا را تـحمـل نمـايم نمـى تـوانم زيرا شمـا بسوى مـرگ و قتل مى رويد، مردم عراق جمعيتى فريبكارند نزديك آنها مرو، و در همين شهر امن بمانيد كه شمـا سيد و بزرگ اهل حجازيد و اگر مردم عراق ترا مى خواهند براى آنها بنويس كه فـرماندارشان را بيرون كنند آنگاه به كوفه تشريف ببريد، و اگر نمى خواهى در مكه بمـانى به يمـن برو كه كشورى پهناور و داراى قلعه ها و دژهاى محكمى است قسمتهاى كوهستـانى دارد كه مـى تـوانيد در آنجا محفوظ باشيد و علاوه شيعيان پدر شما در آنجا زيادند، دوستان را مى فرستى تا مردم را به ياريت بخوانند اميد است به هدف برسى .
حسين عـليه السلام : پـسر عـم مـى دانم كه تو مهربان و خيرخواه منى ، ليكن مسلم بن عقيل به من نوشته كه مردم كوفه برايم بيعت كرده و آماده ياريم هستند.
ابن عباس : پسر پيغمبر! اكنون كه مى خواهى بروى پس زنان و دختران را همراه مبر زيرا مـى ترسم كه ترا بكشند و زنان و دخترانت ناظر جريان باشند كه خدا داند به آنان چه خـواهد گذشت ، حسين جان به خدا قسم اگر مى دانستم كه با چنگ زدن به موى سر شما و درگـير كردن خـود را با شما مردم جمع مى شوند و تو را قانع مى كنند كه به كوفه نروى هر آينه اين كار را مى كردم ولى چه كنم كه با هيچ قدرت و اقدامى نمى توانم شما را منصرف كنم .(123) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 123)
نگـارنده : البتـه آنچه را كه ابن عباس پيش بينى مى كرد بر حسين عليه السلام مخفى نبود ليكن حسين عليه السلام در تعقيب انجام وظيفه است كه از طرف خدا مسئوليتش به عده اش نهاده شده است . و به اضافه مى داند كه اگر به پرده خانه كعبه چسبيده باشد خونش را مى ريزند و احترام خانه خدا را از بين مى رود.
حسين و ام سلمه
ام سلمه وقتى شنيد كه حسين عازم عراق است با گريه و زارى به حسين عرض كرد:
فـرزندم مـرا با رفـتن به عراق محزون و اندوهناك مگردان ، كه از جدت رسولخدا صلى الله عـليه و آله شنيدم فرمود: يُقْتَلُ وَلَدِىَ الحُسَيْنِ باَرْضِ الْعراقِ فى اءرْضٍ يُقالُ لَها كَربَلا. (( فـرزندم حسين در عراق در زمينى كه كربلا ناميده مى شود كشته خواهد شد ))
و خاك قبر تو را كه رسول خدا به من داده در شيشه اى نگهداشته ام .
حسين عليه السلام فرمود: مادرم مى دانم كه كشته مى شوم و سرم را از بدن جدا مى كنند و خـدا خـواستـه است حرمـم را در شهرها به بيند و اطفالم را بعضى سر بريده و بعضى اسير در قـيد و بند باشند و هر چه كمك بطلبند كسى را نيابند كه آنها را يارى كند ام سلمـه صدايش را به گـريه بلند كرد و عـرضه داشت : وا عـَجَبا فـَاَيْنَ تَذْهَبُ مَقْتُولٌ. (( شگفتا پس كجا مى روى با اينكه مى دانى كشته خواهى شد؟ ))
حسين كه به مرگ لبخند و به زندگى نيشخند مى زند و زيستن با ذلت را ننگ و عار مى داند و مرگ با افتخار را بر زندگى ذلت بار ترجيح مى دهد مى فرمايد:
مـادرم ، اگـر امـروز نروم فـردا خـواهم مرد و اگر فردا نميرم روز بعد بايد بميرم ، از مردن گريزى نيست ، من روزى را كه در آنروز كشته مى شود، و ساعتى را كه در آن ساعت كشته مى شوم و قبرى را كه در آن مدفون مى گردم مى شناسم چنانكه ترا مى شناسم و آن را مى بينم چنانكه ترا مى بينم .(124) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 124)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_814366-b.jpg

[عهد آسمانى]

حسين عليه السلام با ابن عمر
عبدالله بن عمر يكى از كسانى بود كه با حسين عليه السلام ملاقات كرد و پيشنهاداتى ارائه داد، عـبدالله بخدمت پسر پيغمبر رسيد و اظهار داشت : يا ابا عبدالله خدا ترا مورد لطف و رحمـت خـود قرار دهد، شما دشمنى بنى اميه را با خاندانتان مى دانيد، بالاخره مردم يزيد را حاكم قـرار داده اند و مـن مـى تـرسم كه مـردم به خـاطر زر و زيور به او تمايل پيدا كنند و ترا بكشند و در هوادارى تو جمعيت زيادى كشته مى شوند.
كه مـن از رسول خـدا شنيدم كه مى فرمود: حُسَيْنٌ مَقْتُولٌ وَ لَئِنْ قَتَلُوهُ وَ خَذَلُوهُ وَ لَنْ يَنْصُروهُ لَيَخْذُ لَهُمْ اللّهُ الى يَومِ القِيامَةِ. (( حسين كشته مى شود و اگر او را بكشند و ياريش نكنند خداوند آن جمعيت را تا قيامت خوار مى سازد. ))
مـن صلاح مـى دانم كه شمـا هم مـانند مـردم عـمـل كنيد و مـسائل را تـحمـل نمـائيد چـنانكه زمـان مـعاويه تحمل مى كرديد اميد است كه خدا فرجى برساند.
حسين : عـجبا يعنى من با يزيد بيعت كنم و با او صلح نمايم با آن گفتارى كه پيامبر درباره او و پدرش گفته است !!
ابن عمر: بالاخره از اين تصميم و رفتن به كوفه منصرف گرديد و به مدينه برويد و اگر بيعت نمى كنيد از مردم كناره بگيريد و سوژه اى به دست خاندان بنى اميه ندهيد كه مى دانيد آنها هر چه بتوانند مى كنند، اميد است كه يزيد زندگى زيادى نداشته باشد.
حسين : اف بر اين سخن كه چه زشت است ، آيا فكر مى كنى من اشتباه مى كنم ؟ اگر اشتباه مى كنم مرا متوجه اشتباهم كن كه خاضعانه خواهم پذيرفت .
ابن عـمـر: نه به خدا قسم ، خدا هرگز پسر دختر پيامبرش را به اشتباه نمى اندازد كه شمـا در پـاكى و اصالت و نجابت خانوادگى با يزيد برابر نيستيد اما مى ترسم اين چـهره زيبا در برابر شمشير قرار گيرد و از مردم حركتهائى را مشاهده كنى كه دوست ندارى ، با مـا به مدينه برگرد اگر نخواستى بيعت كنى در خانه ات بنشين و هرگز بيعت مكن .
امام ـ پسر عمر چنين نيست كه تو فكر مى كنى اينها دست از من نمى كشند تا به اجبار از من بيعت نگيرند، و اگر بيعت نكنم مرا خواهند كشت .
مـگـر نمـى دانى كه پـستـى دنيا است كه سر يحيى بن زكريا را براى ستمكارى از ستمكاران بنى اسرائيل هديه مى برند، در حاليكه سر بريده يحيى سخن مى گفت و بر آنها اتمام حجت مى نمود.
آيا نشنيده اى كه بنى اسرائيل در فاصله طلوع صبح و آفتاب هفتاد نفر از پيامبران را كشتـند و سپـس در مـغـازه هاشان به خـريد و فـروش پـرداخـتـند مـثـل اينكه هيچ كارى نكرده اند و خدا هم به آنها مهلت داد تا در موعد مقرر آنان را به كيفر خود رسانيد.(125) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 125)
نگـارنده : حسين عـليه السلام در گـفـتـگـوى با عـبدالله بن عـمـر نتـيجه سكوت را كامل و روشن بيان فرمود كه اگر قيام نكند و با عزت به شهادت نرسد به سادگى و بى سر و صدا او را خـواهند كشت چـنانكه هفـتـاد نفـر از پـيامـبران بنى اسرائيل را مى كشند و آب از آب تكان نمى خورد.
و نيز تـشابه كامل سرنوشت خود با يحيى بن زكريا را ذكر مى كند كه سر او را نيز براى يزيد مـى برند در حاليكه در بالاى نى و در طشت سخن مى گويد چنانكه سر يحيى نبى سخن گفت .
حسين و محمد حنفيه
نامـه امـام حسين عليه السلام در مدينه به محمد بن حنفيه رسيد و چون خبر شد كه حسين از مـكه قـصد كوفه كرده است به منظور پيشگيرى از تصميم امام به مكه آمد، تصادفا در شبى وارد مكه شد كه امام فرداى آن قصد حركت داشت لذا نزد امام آمد و عرض كرد: برادر تـو از مـكر و حيله و خـيانت اهل كوفه باخبرى كه با پدر و برادرت چه كردند و من مى تـرسم كه با تـو هم مـانند گذشتگانت خيانت ورزند اگر در حرم بمانى عزيز خواهى بود.
حسين عليه السلام ضمن تشكر از نصيحت و خير خواهى برادر فرمود: برادرم مى ترسم يزيدبن مـعاويه حرمت حرم را نگه ندارد و خونم را در حرم بريزد و به وسيله من احترام خانه كعبه از بين برود.
مـحمد: اگر از اين لحاظ بيم دارى پس به يمن يا سرزمين ديگرى برو كه بتو دسترسى نيابند.
امـام : در اين باره فكر مى كنم ، و چون سحرگاه هشتم ذيحجه امام حسين آماده حركت گرديد و مـحمـد حنفيه باخبر شد در حاليكه مشغول وضو بود گريست و نزد امام آمد و مهار ناقه اش را گـرفـت و گـفـت : برادر قرار بود درباره سخنانم انديشه كنى چرا اينك در حركت شتاب مى كنى ؟
قـالَ عـَلَيهِ السّلام : بَلى وَلكن اَتـانى رَسُولُ اللّه صلّى اللّه عَليه وَ آلِه بَعْدَ ما فارقْتُكَ فَقالَ: يا حسينُ اُخرُجْ فَاِنّ اللّه قَدْ شاءَ اءنْ يُراكَ قَتِيلاً.
(( بعـد از آنكه از تـو جدا شدم رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بخوابم آمد و فرمود: اى حسين حركت كن كه خدا مى خواهد تو را كشته ببيند.
فـَقـالَ مـُحَمَّدُ بُن الْحَنَفيّةِ اِنّا لله و انا اِليه راجعُون فَما مَعْنى حَمْلِكَ هؤ لاء النَّسوةِ مَعَكَ وَ اَنْتَ تَخْرُجُ عَلى مِثل هذا الحال .
(( مـحمد حنفيه پس از كلمه استرجاع عرض كرد: در صورتيكه براى كشته شدن مى روى چرا زنان را همراه مى برى ؟ ))
فـقـال عـليه السلام : انّ اللّه قد شاء ان يراهن سبايا. (( خدا مى خواهد آنها را اسير ببيند.(126) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 126) ))
ابن عمر بوسه گاه پيامبر را مى بوسد
امـام حسين عـليه السلام صبح روز هشتـم ذى حجه با اهل بيت و اصحاب از مكه حركت فرمود و عبدالله بن عمر به محض اطلاع از حركت امام سوار شد و با سرعـت هر چـه تـمـامـتر در منزل اول ، خود را به امام رسانيد و عرض كرد: اين تُريد يا بن رسول الله ؟ (( اراده كجا داريد فرزند پيامبر خدا؟ ))
امام فرمود: عراق .
ابن عـمـر: مـَهْلاً اَرجع الى حرم جدك (( به حرم جدت مدينه طيبه برگرد؟ ))
حسين عليه السلام نپـذيرفـت ابن عـمـر وقـتـى ديد امام از تصميم خود بر نمى گردد گفت اى ابا عـبدالله جائى را كه رسول خـدا بوسيده است به من بنما، حضرت ناف مبارك را آشكار ساخـت و پـسر عمر آنرا سه بار بوسيد و گريست و گفت ترا به خدا سپردم و مى دانم كه تو كشته خواهى شد.(127) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 127)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_8ad0q55.jpg

[عهد آسمانى]

حسين عليه السلام و عبدالله بن جعفر
عـبدالله بن جعـفـر طيار پـسر عموى امام حسين و همسر زينب كبرى از خبر رفتن حسين به كوفـه ناراحت گـرديد، و امـواج غم و اندوه سراسر وجودش را فرا گرفت لذا نامه اى براى حسين عليه السلام نوشت و با دو فرزندش عون و محمد خدمت امام فرستاد، متن نامه چنين بود:
امـا بعـد. تـرا به خـدا سوگـند مى دهم كه چون نامه ام را خوانديد از اين سفر منصرف گـرديد كه مـن در اين راه احساس خـطر مى كنم و مى ترسم جان خود را از دست بدهى و خانواده ات را مستاءصل نمائى و اگر شما كشته شويد نور زمين خاموش مى گردد كه شما شاخـص هدايت يافتگان و اميد و پناهگاه مؤ منانى ، در رفتن شتاب مكن و من خود نيز شخصا خدمت خواهم رسيد.
عبدالله بن جعفر كه از فرط ناراحتى ، قواى خود را از دست داده و فكرش ‍ مشوش بود نزد عمروبن سعيد حاكم مكه رفت و از او نامه امان براى حسين عليه السلام گرفت و يحيى بن سعـيد برادر حاكم مكه را نيز براى اطمينان بيشتر با خود همراه ساخت و شتابان خود را به امام رسانيد و نامه امان را خدمت امام عرض كرد و پيشنهاد اقامت مكه را نمود، ليكن حسين عـليه السلام نپذيرفت عبدالله شروع كرد به التماس و ضجه و ناله كردن تا شايد بتـواند حسين را مـنصرف سازد حسين عـليه السلام فـرمـود: جدم رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم را در خواب ملاقات كردم و مرا دستورى داده كه نمى توانم مخالفت نمايم .
عبدالله بن جعفر پرسيد چه خواب ديديد؟
امـام فـرمـود: تـاكنون براى كسى نقـل نكرده ام و هرگـز براى احدى نقل نخواهم كرد تا خدا را ملاقات كنم .
عـبدالله بن جعفر با اندوه فراوان از حسين خداحافظى كرد و فرزندانش را سفارش نمود كه در خدمت حسين باشند و در ركابش جان بازى نمايند.(128) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 128)
حسين عليه السلام و عبدالله بن زبير
عـبدالله بن زبير كه داعـيه خـلافـت و حكومـت داشت و به همـين دليل از بيعـت با يزيد سرپيچى كرد و به مكه آمد و مردم را به خود دعوت مى نمود و براى جلب مـردم عـوام تـظاهر به زهد و عبادت مى كرد و لباس خشن مى پوشيد كه على عـليه السلام در وصف او مـى گـويد: ينصب حبالة الذين لاصطفاء الدنيا. (( دام دين گسترده تا دنيا را صيد و قبضه كند. ))
و لذا بودن حسين در مـكه بر اين زبير گران مى آمد زيرا با وجود حسين هيچكس به او گـرايش پـيدا نمى كرد ليكن گاهى براى رفع تهمت حسين را از رفتن به عراق منع مى كرد حسين عليه السلام فرمود: از دنيا نزد ابن زبير محبوب تر از اين نيست كه من حجاز را ترك كنم زيرا مى داند مردم او را همتاى من به حساب نمى آورند.
لذا مـى بينيم كه عبدالله بن عباس پس از آنكه از منصرف نمودن حسين ماءيوس مى شود به ابن زبير خـطاب مـى كند: لقد قرت عينك يا بن الزبير (( چشمت روشن باد پسر زبير ))
كه حسين به عراق مى رود و حجاز را براى تو مى گذارد، سپس به اين ابيات مترنم مى گردد:

يا لك مـن قـبّرة بمعمر خلالك الجوّ فبيضى و اصفرى
و نقّرى ما شيئت اءن تنقّرى

(( اى قُبّره آبادى براى تو خالى شد پس تخم بگذار و صفير بكش . ))
(( و هرچه مى خواهى بخوانى آواز بخوان .(129) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 129) ))

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_82o1y4y.jpg

[عهد آسمانى]

منازل بين راه مكه تا كربلا

مورخين منازل بين راه مكه تا كربلا را كه حسين عليه السلام در اين سفر پيموده است سى و هفـت منزل بحساب آورده اند، و منازلى كه در تاريخ از آن ياد شده همه آنها منازلى نيست كه حسين عليه السلام شب يا نيمه روز در آنجا متوقف شده باشد بلكه جاهائى كه سر راه مـسافرين چاهى حفر شده كه مسافران مى توانستند وقتى را در آنجا بگذرانند و استراحت كنند چـه شب يا روز مـنزل بحساب آمـده ، و فـواصل اين مـنازل هم مـتـفـاوت است از فـاصله يك مـيل (دو كيلومـتـر) شروع شده تـا سى و چـهار ميل كه 68 كيلومتر مى شود.
و در بعـضى از مـنازل حوادثى رخ داده و ملاقاتهائى انجام گرفته است كه در لابلاى كتاب مى خوانيد.
خـطيب عـلى بن الحسين الهاشمـى نجفـى مـنظومـه اى سروده كه در آن مـنازل بين راه مـكه و عـراق را بنظم كشيده كه حقـا بسيار جالب و در عـين حال كوتـاه و در حدود 56 بيت است و چـون براى اهل ذوق و ادب از دوستان و شيعيان سرور آزادگان حسين بن على عليه السلام تحفه اى است گرانبها لذا به نقل آن مى پردازيم .
اين مـنظومـه مـقـصوره و شرح آن كتـاب (( الحسين فـى طريقة الى الشهادة ))
را تشكيل مى دهد و اينك مقصوره را شروع مى كنيم :

سار الحسين تاركا امّ القرى

ينحوا العراق بميامين الورى
وقد اءتى بسيره منازلا

حصبائها قد فاخرت شهب السّما
فالمنزل الاوّل بستان ابن عا

مر و للتّنعيم مسرعا اتى
و مرّ بالصّفّاح بالاهل وبا

لصّحب و يتبع الخطى اثرا الحظى
ثمّ الى وادى العقيق بعدها

وافى و ذات عرق هصبها علا
و غمرة مرّ بها و مسلح

ثمّ افيعيّة فيها ما ونى
و بعدها جاء لمعدن الّذى

لصّحب و يتبع الخطى اثرا الحظى
تحفّه كانّهم اسدا الثّرى

قيل الى بنى سليم ينتمى
و واصل السّير بركبه الى

ماء السّليلّة و حاديه حدى
و راح بالمسرى مجذّا قاصدا

مغيثة فالنّقرة ثمّ الفضا
والحاجر المـعـروف مـنه سيّر

الرّسول قيسا ذاك رائد الهدى
و سار قاصدا سميراء و من

ثمّ اءتى توز و فيد ما عدى
و حلّ بالاجفر و هو منزل

تنزله طىّ لوافر الكلا
و للخزيميّه لمّا ان اتى

يوما و ليلة عن المسرى ونى
و حدّثته زينب بما وعت


من هائف لمّا نعى عند الدّجى
و بعدها وافى زرود و بها

وافاه ناعى مسلم ينعى الحجى
تنفّس الحسين ثمّ الصعدا

و دمعه على ابن عمّه همى
ثمّ اتى للثّعلبيّة الّتى

بطان بعدها و من ثمّ سرى
حيث السّقوق و بها لاقى الّذى

حدّثه بما بكوفان جرى
حتّى اتى زبالة حطّ السّرى

و جائه الكوفى فى جنح الدّجى
نعى له ابن يقطر رسوله

فياله على الحسين من نباء
و راح للقاع يوالى سيره

و بعده الى العقبة انتحى
و ثـمّ قـد نحّب بالسّير الى

واقـصة يطوى السّهول و الرّبى
ثمّ الى القرعاء وافى و الى

مغيثة غوث الورى حثّ السّرى
و مذ اتى الشّراف فى طريقة

و حطّ ظعن المجد فى تلك الفلا
قال اءيا احبّتى تزوّدوا

من مائد و اكثروا من الرّوى
ثمّ سرى و صحبه فى اثره

بشرى اذا هم باءسنّة القنا
فمال بالرّكب الى ذى حسم

و جائه الحرّ فكان الملتقى
قابلهم بخلقه السّامى كما

سقاهم من غبّ ذلك الظّما
و عندها اسمعهم خطابه

و اعلم الحرّ بما به اتى
اجابه الحرّ بلطف و غدى

كالعبد من مولاه يطلب الرّضا
صلى الحسين الظّهر فاتمّ به

الجيشان و الحرّ بمولاه اقتدى
و حين بالبيّضة حلّ و غدا

يخطب بالجمع و كلّهم صغى
فعندها نادوا جميعا انّنا

تكون يوم الملتقى لك الفدا
انت ابن بنت المصطفى و خير من

طاف ببيت الله و طوعا و سعى
و خامس الاشباه من قد وجبت

طاعته بامر جبّار السّماء
مـزّوا جمـيعـا بالعـذيب و الرّدى

للّه يطوف بالخـامـس مـن آل العبا
ثمّ سرى و الحرّ يسرى جانبا

واتّفق الكلّ على هذا السرى
و صوت حاديه يدوى فـى الفـضا

و الكلّ للحادى و للرّجر صغى
يا ناقتى لا تذعرى بل شمّرى

للسّير فى ركب شقيق المجتبى
هذا الامام بن الامام من به

استقام هذا الدّين و الشّرك انمحى
يا مالك النّفع و للضّرّ معا

ايد حسين السّبط خيره الملا
و اخذل يزيد الجور و العهر الّذى

اولده الشرك و غذاه الخنا
و مـرّ بالاقـساس لم يقـل بها

و كان جل القسّ منه للرّدى
و مـذ اتـى عـين الرّهيمـة التـقـى

بالرّجل الكوفىّ فى راءد الضّحى
حتى اتى قصر بنى مقاتل

رآبه الجعفى ضاربا خبا
ناشده الحسين امرا فابى

و الفتح مع سبط النّبىّ ما هوى
و لم يفارقه الرّياحىّ الى

ان وقف الطّرف بسبط المصطفى
فـضيّق الحرّ عـليه قـائلا

حطّ عـصى التّرحال يابن المرتضى
فـقـال و رعـنا ان نسير غـلوة

فقال لا تنزل الاّ بالعرا
فـسئل الحسين مـا اسم هذه ال

ارض فقال القوم تدعى نينوى
اءغير ذا اسم لها قالوا بلى

العقر فاستعوذ من كلّ بلا
قـال اجل فهل تسمّى غير ذا

قالوا بلى هذى تسمّى كربلا
و ههنا تشبّ نيران الوغى

و ههنا اءحبّتى تلقى الرّدى
قال انزلوا هنا ارى مجدّلا

و هيهنا ينهب رحلى و الخبا
هم المغاوير اذا حمّ القضا

هم المصاليت اذا اشتدّ الوغى

[عهد آسمانى]

ضمنا از برادر ارجمند و بسيار عزيزمان فاضل و اديب گرانمايه حجة الاسلام جناب آقاى عليرضا رازينى كه اين قصيده را بنظم فارسى سليس و زيبا در آورده و ما را از ترجمه بى نياز فرمودند صميمانه تشكر مى كنيم :


چون حسين از مكه با صد اشتياق



شد روان با دوستان سوى عراق



برگذشت آن سرور از هر رهگذر



سنگ راهش شد بر انجم مفتخر



بوستان ابن عامر در رهش



افتخار اولين منزلگهش



رشته جمله علايق را گسست



بند احرام خود از تنعيم بست



همـچـنان ياران به دنبالش روان



كرد منزل در صفحاح آن كاروان



بعد از آن با خون دل با سوز و آه



گشت وادى عقيقش ‍ جايگاه



ذات عـرقـش با جبال سربلند



گشت منزلگاه بر آن ارجمند



غـمـره و مـسلح افـيعـه ( افـيعـيه ) هر سه را



بى توقف كرد پشت سر رها



معدنى با نام ابناء سليم



گشت منزلگاه آن وفد كريم



بر عُمَق بگذشت آن سالار دين



جمله ياران به گردش چون نگين



آمدند آن ساقيان سلسبيل



تشنگان دجله بر ماء التسليل



منزل بعدى مغيثه نام داشت



بعد از آنجا پاى در نقره گذاشت



قيس پيك رهبران راه هدى



گشت در حاجر ز همراهان جدا



در سُمـيراء برگـزيد آنكه مـكان



سوى تـوز و فـيد ز آنجا شد روان



راه ياران تا به اجْفَر گشت طى



سرزمين سبز و منزلگاه طى



در خزيميه چو آن سرور رسيد



يكشب و يك روز آنجا رميد



مرگشان را زينب از هاتف شنفت



ماجرا را با برادر باز گفت



در مكان ديگرى نامش زرود



كاروان كربلا آمد فرود



چـون امـام حق بدان مـنزل رسيد



مـاجراى قتل مسلم را شنيد


دود آهش شعـله زد تـا آسمـان


سيل اشك از ديدگانش شد روان



ثعلبيه بود و بعد از آن بطان



جايگاه آن شتابان كاروان



در شقوق آن سيد آزاد مرد



ماجراى كوفه را دريافت كرد



در زباله قـصه درد آورى



گـشت واصل ماجراى ديگرى



اين خبر را سرور خوبان شنيد



پيك او فرزند يقطر شد شهيد



كاروان زاده خير البشر



گشت اندر قاع و عقبه مستقر



كوه صحرا را همى پيمود زود



واقصه منزلگه بعديش ‍ بود



بعـد از آنجا پـاى در قـرعـا گـذاشت



منزل بعدى مغيثه نام داشت



بر شراف آن اشرف عالم رسيد



خيمه مجد و شرافت بر كشيد



گفت برگيريد آب اى دوستان



هم به مركبها دهيد آب روان



گشت ناگه منزلى ديگر عيان



نخلها پيدا شد از نوك سنان

[عهد آسمانى]

ادامه شعر حجة الاسلام جناب آقاى عليرضا رازينى
لاجرم اينك عيان شد ذى حسم



پيش پاى زاده خيرالامم



حر در اينجا راه بر احرار بست



صحبت اهل طريقت را شكست



اندر آن برخورد، آن قوم لئيم



روبرو گشتند با خلق عظيم



پس حسين آن تشنگان را آب داد



پرده از اهداف سير خود گشاد



چون غلامى حر ستاده در برش



با ادب دادى جواب سرورش



بر نماز ظهر چون آن مقتدا



بست قامت جمله كردند اقتدا



كاروان تا بيضه پيمودند راه

جمله را سوى حسين گوش ونگاه

باز فرزند على لب باز كرد



بازگو با محرمانش راز كرد



گفتنش اى پور دخت مصطفى



جان مادر مقدمت بادا فدا



بهترين پروانه شمع حرم



اى صفا و مروه از تو محترم



اى جهانى را تو پنجم رهنما



طاعتت با امر حق واجب به ما



جمله ياران به گرد آن حبيب



بار بگشودند آنگه در عذيب



همچنان آنكاروان بودى روان



سوى مقصد با حدى ساربان



اشتـر مـن تـرس بر دل ناروا است



راكبت اينكه شقيق مجتبى است



اين حسين است و امام بن الامام



كفر از او نابود و دين از او تمام



اى خداى مالك هر نفع و ضرّ



ياورى كن اى خداى دادگر



خوار كن يا رب يزيد بى حيا



خورده اندر دامن فحشا غذا



راه او آنگه به اقساس اوفتاد



با شتاب آن را پشت سرنهاد



منزل عين الرّهيمه چون رسيد



مرد كوفى را به وقت ظهر ديد



قصر ابنا مقاتل بعد از آن



گشت منزلگاه بر آن كاروان



اى دريغا اندر اين منزل به او



شد عبيد الله جعفى روبرو



داد پندش ليك بى حاصل فتاد



داد سوگندش ولى سودش ‍ نداد


لحظه اى ننمود حرّ او را رها


بست ره بر روى سبط مصطفى



گـفـت بگـذاريد تـا بهر نزول



جاى امـنى يابد اين آل رسول



داد پاسخ حر به آن خيرالانام



در بيابان بايدت كردن مقام



پـس حسين پرسيد اين صحرا كجاست



پاسخش دادند نامش ‍ نينوا است



چون شنيد عقر است نام ديگرش



استعاذت كرد سوى داورش



نام ديگر غير عقر و نينوا



هست اينجا را به نام كربلا



آرى اينجا سرزمين كربلاست



بار بگشائيد كاينجا آشنا است



بار بگشائيد پايان ره است



سالكان را آخرين منزلگه است



نى خـطا شد آخـرين مـنزل نبود



اشتـران را پـاى اندر گل نبود



گرچه سيرش ظاهرا در خاك بود



باطنا چون شمس بر افلاك بود



كشتى قلبش بدون اضطراب



بود هر دم در دنوّ و اقتراب



اندر اين معراج آن با عزّ و جاه



كس نداند تا كجا پيمود راه



جمله همراهان بخون كردند رنگ



دامن و سجاده خود بى درنگ



قـافـله سالارشان نبود



بى خـبر از راه و از منزل نبود



عالمى را سوى حق شد رهنمون



گفت چون : انّا اليه راجعون

[عهد آسمانى]

امام حسين مورد تعقيب ماءمورين يزيد قرار مى گيرد
امـام عليه السلام وقتى از مكه خارج شد امير الحاج عمروبن سعيدبن عاص انديشيد كه با خـروج حسين از مـكه اجراى دستور يزيد در رابطه با ترور حسين عليه السلام خنثى مى گـردد و زمينه منتفى مى شود از اينرو برادرش يحيى بن سعيد را با سپاهيانى به تعقيب امـام فـرستـاد كه حضرت را به مكه باز گرداند و چون دو گروه به يكديگر تلاقى نمودند ماءمورين يحيى سعى در بازگرداندن امام و ياران آن حضرت داشتند و امام و ياران او از بازگـشتـن به مـكه امـتـناع نمودند و برخورد شديدى بين دو گروه با تازيانه صورت گـرفـت ليك هيچ يك دست به شمشير و سلاح نبردند، و به امام عليه السلام گفتند: از خدا بترس و خروج مكن و بين امت اختلاف و تفرقه مينداز.
امـام عـليه السلام فـرمـود: لى عـمـلى و لكم عـمـلكم ، انتـم بريئون مـمـّا اعمل و اءنا برى ء ممّا تعملون يعنى عمل و كار مرا از من مؤ اخذه مى كنند و كار شما را از شما، شما از كار من بيزاريد و من هم از عمل شما بيزارم .
و چون درگيرى با حسين عليه السلام با وجود حجاج و زوار زياد خانه خدا آسان نبود، لذا فرستادگان بيش از اين سختگيرى نكردند و مراجعت نمودند.(130) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 130)
مصادره هداياى يمن
امـام حسين عـليه السلام هنگـامـى كه به تـنعـيم رسيد شتـران چـندى ديد كه حامـل هدايائى از سوى بجير بن ريسان حمـيرى عـامـل يمـن براى يزيد بن مـعـاويه مـى باشد، امـام عـليه السلام آن امـوال را تـصرف نمـود زيرا تـعـلق به مـسلمـانان داشت و بيت المال مسلمين بود و امام پيشواى راستين مسلمانان و مرجع امور آنها است نه يزيد بن معاويه كه بناحق مـقـام خـلافـت را غـصب كرده و اگر اموال بدست يزيد مى رسيد مصرف قمار و شراب مـى شد، امـا پـس از تصرف اموال به حاملين هدايا و شتربانان فرمود: هر يك از شما كه مايل است با ما باشد همراه ما به عراق بيايد تمام كرايه را به او خواهم پرداخت و هركس ميل به همراهى ندارد و مى خواهد برگردد كرايه تا اينجا را دريافت نمايد، پس بعـضى مـوافـقـت كردند و با امـام بطرف عـراق حركت نمـودند و برخـى كه ميل به بازگشت داشتند كرايه خود را دريافت و مراجعت نمودند.(131) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 131)
گفتگوى فرزدق شاعر با امام عليه السلام
امـام حسين عـليه السلام در صفـاح با فرزدق شاعر معروف برخورد نمود فرزدق مى گـويد: در سال 60 مادرم را به حج مى بردم موقعى كه وارد حرم شدم ديدم قافله اى از حرم خـارج مـى شود پـرسيدم اين قافله كيست ؟ گفتند از حسين بن على عليه السلام است پـيش رفـتم و بر او سلام كردم و گفتم خدا به درخواست و آرزويت آنچنان كه دوست دارى جامـه عـمـل بپـوشاند پـدر و مـادرم به فـدايت اى پـسر رسول خدا چرا با اين سرعت از حج برگشتى ؟
فرمود: اگر شتاب نمى كردم مرا دستگير مى كردند، از كجا مى آئى ؟
گفتم : از كوفه
فرمود: از مردم كوفه چه خبر؟
گـفـتـم : عـلى الخـبير سقـطت قـلوب النّاس مـعـك و اسيافـهم عـليك و القـضاء ينزل من السّماء و اللّه يفعل ما يشاء.
(( از شخص مطلعى پرسش فرموديد، دلهاى مردم با تو است اما شمشيرهايشان عليه تو و مقدرات الهى از آسمان نازل مى گردد و خدا هرچه بخواهد مى كند. ))
فـرمـود: راست گـفـتـى كار دست خـداست چـه قـبل و چـه بعـد و هر روز قـضا نازل مـى شود اگـر مـقـدرات الهى موافق خواسته ما بود او را سپاس مى گوئيم و اگر برخلاف خواسته ما شد به آنكه نيت او حق است و تقوى پيشه كند ضرر نمى رساند.
سپـس درباره نذورات و مناسك حج مسائلى را از امام پرسيدم و مرا آگاه ساخت و مركبش را به حركت درآورد و خداحافظى نمود.(132) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 132)
حسين و بشربن غالب
امـام عـليه السلام به راه خـود ادامـه داد تـا به وادى عـقـيق رسيد و در ذات عـرق نزول اجلال فرمود، مردى از قبيله بنى اسد بنام بشر بن غالب كه از عراق مى آمد بخدمت امام شرفياب شد، امام از مردم خبر گرفت .
بشر گفت : خلّفت القلوب معك و السّيوف مع بنى اميّة .
(( آنها را پـشت سر گذاشتم در حاليكه دلهايشان با تو بود و شمشيرهايشان با بنى اميه . ))
امـام فـرمـود: راست گفتى برادر اسدى خدا هر چه بخواهد مى كند و به آنچه كه اراده اش تعلق پذيرد حكم مى كند.(133) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 133)
قيس بن مسهر صيداوى
السّلام على قيس بن مسهر الصّيداوى
قيس فرزند مسهر فرزند خالد صيداوى تيره اى از قبيله بنى اسد است ، او مردى شجاع و از مـخـلصين دوستـان اهل بيت و رسول خدا است ، او دومين قاصدى بود كه نامه هاى مردم كوفـه را در مـكه به حسين عليه السلام رسانيد. گفته شده كه متجاوز از پنجاه نامه از مردم كوفه را به حسين عليه السلام رسانيد.
قيس يكى از كسانى است كه حسين عليه السلام او را همراه مسلم به كوفه اعزام فرمود، و همـچـنين پـس از آنكه راه را گـم كردند و راهنمـايانشان كشتـه شدند مـسلم بن عـقـيل نامـه استـعـفـاء را توسط قيس براى امام حسين عليه السلام فرستاد، و حسين عليه السلام نيز جواب رد و عدم قبول آنرا بوسيله قيس براى مسلم فرستاد و هم چنين نامه مسلم به حسين و اخـبار از بيعـت هيجده هزار نفرى او دعوت به كوفه را قيس خدمت حضرت برد.(134) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 134)
نامه امام حسين عليه السلام به مردم كوفه
امـام حسين عليه السلام در مسير كوفه به حاجر از بطن الرمه نامه اى به شيعيان كوفه نوشت و بوسيله قيس بن مسهر ارسال داشت مضمون نامه چنين است : بنام خداوند بخشنده و مهربان از حسين بن على به برادران مؤ من و مسلمان ، سلام بر شما و سپاس خدائى را كه جز او خدائى نيست اما بعد نامه مسلم بن عقيل كه حاكى از اتحاد و اتفاق و اجتماع راءى شما بر يارى ما و گرفتن حق ما بود به من رسيد از خدا براى شما پاداش بزرگ مسئلت مى نمـائيم ، من روز هشتم ذيحجه از مكه خارج و به سوى شما مى آيم با رسيدن فرستاده ام نزد شما كار خود را پنهان داريد و در پيشرفت آن سرعت و جديت نمائيد كه انشاءالله همين روزها به شما ملحق مى شوم ، سلام و رحمت و بركت خدا بر شما باد.
امام عليه السلام قبل از آگاهى از شهادت مسلم اين نامه را نوشته بود و مسلم نيز 27 روز قـبل از شهادتش به امام حسين عليه السلام نامه نگاشته و از اتحاد و اتفاق مردم كوفه و بيعت آنان سخن گفته بود.(135) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 135)
كياست قيس بن مسهر صيداوى
قـيس با عـجله و شتاب بسوى كوفه حركت كرد و شب و روز راه مى رفت تا به قادسيه رسيد چون ابن زياد از حركت امام حسين عليه السلام بسوى عراق باخبر شد به حصين بن نمـير رئيس پليس دستور داد تا راه را بر حسين عليه السلام ببندد و حصين با نگهبانان بسيار در قـادسيه فـرود آمد و كليه راهها را مسدود كرد، وقتى قيس به قادسيه رسيد، حصين در صدد بازرسى بدنى او برآمد و قيس نامه امام را پاره كرد تا بدست دشمن نيفتد لذا او را دستگير نموده و دست بسته نزد ابن زياد بردند.
ابن زياد: كيستى ؟
ـ من از شيعيان اميرالمؤ منين حسين بن على مى باشم .
ـ چرا نامه را پاره كردى ؟
ـ براى آنكه از مضمون آن اطلاع پيدا نكنى .
ـ نامه از كى بود و براى چه كسانى نوشته شده بود؟
ـ نامه از امام حسين بود و براى گروهى از اهل كوفه نوشته بود كه اسامى آنها را نمى دانم ابن زياد خشمگين شد و گفت : بخدا قسم ترا رها نمى كنم تا كسانى را كه نامه بنام آنها است مـعـرفـى كنى يا به منبر بروى و حسين بن على و پدرش و برادرش را دشنام گوئى در غير اين صورت ترا قطعه قطعه خواهم كرد!
ـ تـرا از نامـهاى آنها مطلع نخواهم ساخت ولى در مورد سب حسين و پدر و برادرش آنچه گفتى خواهم كرد.
ابن زياد اعـلان كرد مـردم در مـسجد اجتـماع كنند تا گفتار قيس را عليه حسين و خاندانش بشنوند.(136) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 136)
شهامت و شهادت قيس
مـردم در مـسجد اجتماع كردند و قيس بر فراز منبر شد و پس از حمد و ثناى پروردگار و درود بر پيامبر اسلام از على و حسن و حسين عليهم السلام تعريف و تمجيد فراوان نمود و بر ابن زياد و پدرش و طواغيت بنى اميه لعنت فرستاد سپس گفت :
ايها النّاس انّ هذا الحسين بن عـلىّ خـير خـلق اللّه ابن فـاطمـة بنت رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله اءنا رسوله اليكم و قد خلّفته بالحاجر فاجيبوه .
(( مـردم اين حسين پـسر عـلى بهتـرين مـخـلوق خـدا و پـسر فـاطمـه دخـتـر رسول اللّه است كه مرا بسوى شما فرستاده و در حاجر از او جدا شده ام پس او را اجابت كنيد. ))
ابن زياد دستـور داد قـيس را گـرفتند و بالاى قصر حكومتى بردند از پشت بام بزير انداختند و شهيدش كردند.(137) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 137)
وقـتـى خـبر شهادت قيس به امام عليه السلام رسيد آن چنان اندوهناك شد كه نتوانست جلو ريزش اشك چشمانش را بگيرد و پس از استرجاع آيه شريفه :
فمنهم من قضى نحبه و منهم من ينتظر و ما بدّلوا تبديلا.
را تلاوت كرد و فرمود:
اللّهم اجعل لنا و لشيعتنا منزلا كريما عندك و اجمع بيننا و ايّاهم مستقرّ رحمتك انّك على كلّ شى ء قدير.
(( بار خـدايا براى مـا و شيعـيان ما مقام و منزلت بزرگى نزد خود قرار ده و بين ما و دوستان ما در مقر رحمت خود جمع فرما كه تو بر همه چيز قادرى .(138) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 138) ))

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_04-1.jpg

[عهد آسمانى]

حسين عليه السلام و عبدالله بن مطيع
حسين عـليه السلام در مـسير بسوى كوفـه در فـاصله بين مـنزل حاجر و سمـيراء با عـبدالله بن مـطيع عـدوى كه در آنجا منزل كرده بود برخورد نمود، عبدالله كه امام را ديد به استقبالش شتافت و حضرت را در برگرفت و از مركب پياده نمود و عرض كرد: پدر و مادرم فداى تو باد چرا به اين ديار قدم نهادى ؟
امـام فـرمـود: پـس از مـرگ مـعـاويه چـنانكه مـى دانى اهل عراق براى من نوشته اند و مرا بسوى خود خوانده اند.
عبدالله گفت : ترا بخدا حرمت اسلام و قريش و حرمت عرب را كه بتو بستگى دارد نگهدار كه هتك حركت قريش و عرب و در نتيجه هتك حرمت اسلام است اگر آنچه را كه در دست بنى امـيه است (حكومت و خلافت ) طلب كنى ترا مى كشند و چون تو كشته شوى به احدى رحم نخواهند كرد و احترام اسلام و قريش و عرب از بين مى رود پس اين كار را مكن و به كوفه مـرو و جانت را بخطر مينداز. به دستور ابن زياد راههائى كه به كوفه و شام و بصره مـنتـهى مـى شود از واقـصه مسدود كرده و نمى گذارند كسى وارد يا خارج شود تا اخبار كوفه انتشار نيابد.(139) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 139)
زهير بن قين حسينى مى شود
زهير بن قـين بجلى از طرفـداران پـر و پـا قـرص عـثـمـان بود و در آن سال به حج مشرف شده و به هنگام مراجعت مسير او و امام حسين عليه السلام يكى بود و در نتـيجه امام در منزل زرود با زهير بن قين برخورد كرد و چنانكه گروهى از قبيله فزاره و بجيله كه با زهير بودند حكايت نموده اند: نزد ما چيزى بدتر و مغبوض تر از آن نبود كه در يك مـكان با حسين مـنزل نمـائيم هرگـاه حسين در مـحلى منزل مى كرد ما حركت مى كرديم و هر وقت او حركت مى نمود ما توقف مى كرديم تا در يكى از مـنازل كه حسين فـرود آمـده بود مـا هم ناگزير شديم كه فرود آئيم و لذا حسين در يكطرف مـنزل كرده بود و مـا در طرف ديگـر و هنگـامـيكه مـشغـول غذا خوردن بوديم فرستاده حسين بر ما وارد شد و سلام كرد و به زهير گفت : يا زهير اباعبدالله ترا مى طلبد لقمه ها از دستها افتاد مجلس در سكوت عجيبى فرو رفت و هيچـكس جواب فـرستاده حسين را نمى داد همسر زهير كه دلهم نام داشت گفت : سبحان الله پسر پيغمبر ترا مى خواهد و به سوى او نمى روى برو ببين چه مى گويد.
زهير با ناراحتـى تمام برخاست و نزد حسين رفت اما ديرى نپائيد كه با چهره گشاده و خـوشحال برگـشت و دستـور داد چـادرهايش را در كنار خيمه هاى امام نصب نمودند و به همـسرش گفت : ترا از قيد زوجيت خود رها نمودم برو نزد كسانت كه دوست ندارم بخاطر من بزحمت بيفتى بلكه خير و خوبى ترا طالبم زيرا من تصميم گرفته ام كه از حسين جدا نشوم تا روح و جانم را فداى او كنم .
(آرى من حسينى شده ام !)
سپس اموالى به او داد و او را به عموزادگانش سپرد كه به كسانش برسانند همسر زهير گـريه كنان ضمن وداع با شوهرش گفت : خدا ترا خير دهد از تو تقاضامندم كه در روز قيامت نزد جد حسين عليه السلام از من ياد كنى .
زهير به ياران و همراهان خود گفت : هر كه دوست دارد با من باشد بيايد والا اين آخرين مـلاقـات مـن است با شمـا و ضمـنا حديثى را كه از سلمان فارسى شنيده ام به شما مى گويم :
مـا در بلنجر(140) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 140) كه يكى از شهرهاى خـزر است مـشغـول جنگ بوديم و خـدا آن شهر را بدست ما فتح كرد و غنائم زيادى بدست آورديم و خـوشحال شديم پـس سلمـان فـارسى بمـا گـفـت : وقـتـى سيد جوانان آل مـحمد صلى الله عليه و آله و سلم را درك نموديد و در معيت ايشان به كارزار پرداختيد از غـنائمـى كه امـروز نصيب شمـا شده خوشحال تر خواهيد بود آنگاه زهير با ياران و بستـگـان خـود وداع نمـود و مـلتـزم ركاب حسينى شد تـا در روز عاشورا به شهادت رسيد.(141) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 141)
زينب در خزيميّه
امام عليه السلام از آن منزل حركت فرمود تا به خزيميّه رسيد و يك شب و روز در خزيميه تـوقف فرمود چون صبح شد زينب سلام الله عليها خدمت برادر آمد و عرض كرد: برادرم ! آنچـه در شب شنيدم برايت بگويم ؟ حضرت فرمود چيست ؟ عرض كرد: براى حاجتى از خيمه بيرون آمدم هاتفى را شنيدم كه مى گفت :
الايا عين قاحتفلى بجهد
و من يبكى على الشّهداء بعدى
على قوم تسوقهم المنايا
بمقدار الى انجاز وعدى
(( اى چـشم با شتـاب مجلس عزا برپا كن زيرا چه كسى بعد از من بر شهدا گريه مى كند گريه بر قومى كه مرگ آنها را به محل مقدرشان مى راند. ))
حسين عليه السلام فرمود: خواهرم كلّ ما قضى اللّه فهو كائن (( هر چه بخواهد انجام مى گيرد.(142) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 142) ))

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_021-0.gif

[عهد آسمانى]

گفتگو با اباهره ازدى
امـام پـس از يك شبانه روز استراحت در خزيميه از آنجا حركت نمود تا وارد ثعلبيه شد و شب را در آنجا به صبح رسانيد و چـون روز بالا آمـد مـردى از اهل كوفه كه كنيه اش اباهره ازدى بود به حضور امام شرفياب شد و پس از سلام عرض كرد: فرزند رسول خدا چه چيز ترا وا داشت كه از حرم خدا و حرم جدت خارج شوى ؟
فـقـال الحسين عليه السلام ويحك يا اباهرّة انّ بنى اميّة اخذو امالى فصبرت و شتموا عـرضى فـصبرت و طلبوا دمى فهربت و ايم اللّه لتقتلنى الفئة الباغية و ليلبسهم الله ذلاّ شاملا و سيفا قاطعا و ليسلّطنّ الله عليهم من يذلّهم حتىّ يكونوا اءذلّ من قوم سباء اذا ملكتهم امراءة فحكمت فى اموالهم و دمائهم .
واى بر تـو اباهره ، بنى امـيه مالم را تصرف نمودند صبر كردم ، مرا ناسزا گفتند شكيبائى پـيشه نمودم ، اينكه مى خواهند خون مرا بريزند پس ناچار به فرار شدم ، بخدا سوگند وقتى گروه ستمكار مرا بكشند خدا مردم را بر آنان مسلط گرداند و آنچنان ذليل و خوار شوند كه پست تر از مردم سباء گردند آن موقع كه زنى پادشاه آنان شد و بر جان و مالشان حكومت داشت .(143) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 143)
وصول خبر شهادت مسلم و هانى به امام
عـبدالله بن سليم اسدى و مـنذربن مـشعـل اسدى روايت مـى كنند كه : پـس از اعـمـال حج كوشش مـا بر اين بود كه خود را به حسين برسانيم تا ببينيم عاقبت كارش بكجا مى انجامد و لذا با سرعت هر چه تمامتر حركت كرده تا به زرود (نزديكى ثعلبيه ) رسيديم ، مشاهده نموديم كه مردى از كوفه مى آيد و چون امام حسين را ديد راه خود را كج كرد، امـام توقف نمود مثل اينكه مى خواست از آن مرد چيزى بپرسد وقتى ديد راه خود را كج كرد امام حركت فرمود ما با خود گفتيم برويم از اين مرد اخبار كوفه را كسب كنيم لذا نزد او رفـتـيم و گفتيم از چه طايفه اى ؟ پاسخ داد از قبيله بنى اسدم ، گفتيم ما نيز از قبيله شمـائيم و از كوفه و مردم آن پرسيديم ، گفت از كوفه خارج نشدم مگر اينكه ديدم مسلم بن عقيل و هانى را كشته بودند و پاهايشان را بريسمان بسته و در بازار مى كشاندند.
سپـس به حسين عـليه السلام پيوستيم تا در ثعلبيه فرود آمد نزد او رفتيم و گفتيم خـدايت رحمـت كند خبرى داريم اگر ميل دارى آشكارا بگوئيم و اگر مى خواهى در پنهانى به عرض برسانيم .
امـام عـليه السلام نگاهى به ما و نگاهى به يارانش كرد و فرمود: من چيزى را از يارانم پنهان نمى كنم .
گفتيم : سوارى را كه ديروز شما او را ديديد بياد داريد؟
فرمود: آرى مى خواستم از او سئوال كنم .
عـرض كرديم : مـا آنچـه را كه شمـا مـى خـواستـيد بپـرسيد سئوال كرديم و او مـردى از مـا است و صاحب نظر و عـقـل و راستگو است او گفت از كوفه خارج نشدم مگر آنكه ديدم مسلم و هانى را كشته اند و پاهاى آنها را گرفته و در بازار مى كشانند.
امام فرمود: انّا لِلِّه و انّا الَيِه راجِعُون رَحْمَةُ اللّهِ عَليهُما و چند بار اين جمله را تكرار فـرمـود عـرض كرديم : تـرا به خـدا جان خـود و اهل بيتـت را حفـظ كن و از همـين جا برگرد كه در كوفه يار و ياورى ندارى بلكه مى تـرسيم بر عـليه شمـا باشند امـام به فـرزندان عقيل نگريست و فرمود نظر شما چيست ؟
گـفـتند: به خدا سوگند ما بر نمى گرديم تا اينكه انتقام خون مسلم را بگيريم و يا راه او را دنبال كنيم فَاَقْبَل عَلَيْنا الحُسينُ عليه السلام وَ قالَ: لَا خَيرَ فى العَيْشِ بَعْدُ هؤ لِاء.
امـام حسين عـليه السلام به ما رو كرد و گفت : بعد از اينها خيرى در زندگى نيست آنگاه فهميديم كه امام از تصميم خود برنمى گردد، گفتيم خدا آنچه خير است برايت پيش آورد و او هم درباره ما دعا فرمود و براى كشته شدن مسلم گريست چندانكه اشكهايش سرازير شد و اين اشعار را زمزمه كرد:
سَاءَمْضى وَ بِالْمَوْتِ عارُ عَلى الْفَتى
اذا مانَوى حَقًّا وَ جاهَدَ مُسْلِما
فَانْ مِتُّ لَمْ انَدْم وَ انْ عِشْتُ لَم اَلُمْ
كَفى بِكَ عارا انْ تَذِلّ وَ تُزْغَمَا
(( به راه خود ادامه مى دهيم و مرگ بر جوانمرد عار نيست هرگاه در مسير حق باشد و جهاد در راه خدا كند در حاليكه مسلمان است .
زيرا اگـر كشتـه شدم پشيمان نيستم و اگر زنده بمانم مورد ملامت قرار نخواهم گرفت . ))
ولى عار و ننگ وقتى است كه خوار گردى و بينى ات به خاك ماليده شود. ))
و چـون سحر فـرا رسيد امام به جوانان و غلامان فرمود كه چهارپايان را آب دهيد و آب زياد با خود برداريد و سپس از آنجا كوچ نمودند تا به زباله رسيدند.(144) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 144)
حسين عليه السلام و دختر مسلم
چنانكه گذشت مسلم بن عقيل داماد اميرمؤ منان عليه السلام و همسر دخترش بنام رقيه است كه عـبدالله بن مـسلم يكى از شهداى كربلا از دختر اميرمؤ منان عليه السلام است از تواريخ بر مـى آيد كه مـسلم از رقـيه داراى دخترى نيز بوده كه در مسير مكه و كربلا همراه امام حسين عليه السلام بود، و در منزل ثعلبيه پس از آنكه شهادت خبر مسلم را شنيد به خيمه زنان تشريف برد، دختر كوچك مسلم را طلبيد و روى زانوى محبت نشانيد و دست يتيم نوازى بر سر طفل مى كشيد و او را نوازش ‍ مى فرمود.
دخـتـر مـسلم احساس كرد كه اين نوازش مـانند همـيشه نيست مـثـل اينكه يتيم شده است ! دختر پرسيد: پدرم چه شده ؟ امام فرمود: يا بُنَيَة انَاَ اَبُوك ، دخترم من پدر توام اشك حضرت سرازير شد، دختر مسلم گريان شد، زنان حرم با گريه حسين و يتيمى دختر مسلم گريستند و ماتم برپا كردند.(145) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 145)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_017-0.jpg

[عهد آسمانى]

شهادت عبدالله بن يقطر برادر رضاعى امام عليه السلام
امام حسين عليه السلام برادر رضاعى داشت بنام عبدالله بن يقطر و بعضى گفته اند كه او برادر رضاعى نبوده منتها چون مادرش حضانت امام حسين عليه السلام را به عهده داشته از اين لحاظ او را برادر رضاعى امام مى گفتند، به هر صورت به روايت طبرى امام حسين عـليه السلام عـبدالله بن يقـطر را به سوى مـسلم بن عـقـيل فـرستـاد هنگـامـى كه مـسلم به شهادت رسيده بود، عبدالله در قادسيه گرفتار ماءمورين حصين شد، سپاهيان حصين او را دستگير و نزد ابن زياد بردند، عبيدالله بن زياد او را گفت به منبر برو و دروغگوى پسر دروغگو را لعنت كن تا آنگاه ببينم نظرم درباره ات چـيست عـبدالله برفراز منبر شد و مردم را از آمدن امام حسين با خبر ساخت و عبيدالله و پدرش زياد را لعن نمود.
به دستـور ابن زياد او را به بام قصر حكومتى بردند و از آنجا به زير انداختند كه استـخـوانهايش در هم شكست و هنوز رمقى داشت كه عبدالملك بن عمير لخمى او را ذبح نمود (سرش را بريد) از او ايراد گرفتند عبدالملك گفت : خواستم راحتش كنم ، و بعضى گفته اند شخصى كه شبيه عبدالملك بن عمير بوده او را شهيد كرد نه شخص ‍ عبدالملك .(146)
دنياپرستان از اطراف امام پراكنده شدند (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 146)
حسين عليه السلام در منزل زباله بود كه خبر شهادت عبدالله بن يقطر به او رسيد، امام اصحاب و ياران را جمـع نمود و نامه اى را بيرون آورد و براى آنان قرائت نمود بدين شرح :
بسم الله الرحمـن الرحيم امـا بعـد فـانه قـد اءتـانى خـبر فـظيع قـتـل مـسلم بن عقيل و هانى بن عروة و عند الله بن يقطر و قد خذلنا شيعتنا فمن احب منكم الا نصراف فلينصرف فى غير حرج ليس عليه دمامُ.
بنام خـداوند بخـشنده مـهربان اما بعد خبر دردناك شهادت مسلم و هانى و عبدالله به من رسيده و شيعيانمان ما را رها ساختند، پس هر كه دوست دارد برگردد بر او حرجى نيست كه من بيعتم را از او برداشتم .
مـردم با شنيدن اين پيام از اطراف امام پراكنده شدند و به چپ و راست رفتند مگر يارانى كه با او از مـدينه حركت نموده بودند و چند نفرى كه در مسير بوى پيوسته بودند و حال آنكه در مدت توقف در مكه معظمه گروهى از مردم حجاز و جمعى از اهالى بصره به آن حضرت پيوسته بودند كه به نقل مسعودى حسين عليه السلام را پانصد سوار و يكصد نفر پياده همراهى مى كردند.
چـون گـمان دنياپرستان اين بود كه مردم شهرى كه امام وارد مى شود به اطاعت او خواهند بود و از او فـرمـانبردارى خواهند كرد و اينك كه فهميدند هر كه با امام باشد بايد تن به مـرگ دهد لذا كسانى كه زندگـى ذلت بار را بر مرگ شرافتمند و افتخارآميز ترجيح مى دادند از اطراف امام پراكنده شدند.(147) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 147)
گفتگوى عمرو بن لوذان با امام عليه السلام
امـام حسين عـليه السلام به مسير خود ادامه داد و چون به عقبه رسيد و در آنجا فرود آمد يكى از شيوخ بنى عكرمه بنام عمرو بن لوذان به خدمت امام شرفياب و از مقصد حضرت سئوال نمود و پرسيد به كجا مى رويد؟
حضرت فرمود: به كوفه مى روم .
شيخ : تـرا به خـدا سوگند برگرد زيرا به خدا قسم به طرف نوك نيزه ها و تيزى شمـشيرها مى روى و كسانيكه ترا دعوت كرده اند اگر جنگ را تمام مى كردند و زمينه را آماده مى نمودند و شما تشريف مى برديد مناسب بود اما با وضع موجود صحيح نيست .
امام : آنچه گفتى بر من پوشيده نيست لكن بر امر الهى نمى توان غالب شد به خدا قسم مـرا رها نمـى كنند تا اين لخته خون را از درونم بيرون نكشند و هرگاه چنين كنند خداوند كسى را بر آنان مسلط مى كند كه آنان را خوار سازد.(148) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 148)
حسين در تمام مسير به ياد يحيى بن زكريا بود
روايتى از امام سجاد حضرت على بن الحسين عليه السلام رسيده كه فرمود: پدرم حسين در منازل بين راه مدينه و مكه و عراق در منزلى فرود نمى آمد يا از منزلى حركت نمى كرد كه از حضرت يحيى بن زكريا ياد نكند، در يكى از روزها فرمود: ان من هُوَ هُوَ ان الدُّنْيا عـَلَى اللّه تـَعـالى اءن رَاءس اُهدى بغـى مـن بغـايا بنى اسرائيل .
(( يعنى از بى اعتبارى دنيا نزد خداى متعال اين است كه سر يحيى بن زكريا اين پيغمبر بزرگ بنى اسرائيل را براى زناكارى از زناكاران بنى اسرائيل به هديه مى برند.(149) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 149) ))
نكته : دليل ياد كردن حسين از يحيى اشتراك در سرنوشت حسين و يحيى و اشتراك در هدف اين دو بزرگ مـرد تـاريخ بود كه هر دو به جرم امر به معروف به شهادت رسيدند و سرهاى ايشان را براى حاكم جائر و ستمكار به هديه بردند.
طِرمّاح بن عدى
طرمـاح فـرزند عـدى بن حاتـم طائى در مـراجعـت از كوفه به سوى منزلش ‍ در حدود ثـعـلبيه با حسين عـليه السلام برخـورد، خـدمـت امـام عـرض كرد: يابن رسول الله با شمـا جمعيت زيادى نمى بينم ، اگر فقط همين ياران حر با شما بجنگند شمـا را نابود خـواهند كرد در حاليكه يك روز قبل از حركتم از كوفه در كنار كوفه جمـعيتى مشاهده كردم كه هرگز چنين جمعيتى در يك جا نديده بودم ، از علت اجتماع پرسيدم گفتند: سپاهى است كه بايد سان به بيند و سپس به جنگ حسين بروند، ترا به خدا اگر مـى تـوانى يك قـدم به جلو نرو و اگر مى خواهى جائى بروى كه ترا حمايت كنند تا بتـوانى تـصميم بگيرى با من بيائيد تا شما را به كوههاى آجا، قبيله خودمان ببرم كه پـناهگـاهى است كه در تاريخ گذشته از تهاجم غسان و حمير و نعمان بن منذر حفظ كرده است و هرگـز فـشارى بر مـا وارد نشده و در آنجا از قبايل طى ، كمك مى گيرى ، من به شما اطمينان مى دهم ده روز از ورود شما نخواهد گذشت كه مردان طى ، سواره و پياده به خدمت شما خواهند آمد، و تا هر وقت كه راءى مبارك باشد در قبيله ، خواهيد ماند، و اگر مشكلى پيش آيد، بيست هزار نفر شمشير زن به خدمت شما آماده خـواهم كرد، تـا پـلك چـشمانتان حركت مى كند از يارى شما دست نخواهند كشيد كه همه از شيعيان شمايند.
امـام فـرمـود: خداوند به تو و اقوامت جزاى خير دهد ليكن مرا با مردم كوفه عهدى است كه نمى توانم از آن دست بردارم و نمى دانم انجام كار ما با آنها به كجا خواهد كشيد.
طرمـاح از حسين عـليه السلام خداحافظى كرد و گفت : من براى خانواده ام آذوقه مى برم انشاءالله آنرا به منزل برسانم به كمك شما خواهم آمد، امام فرمود: زودتر برگرد.
طرمـاح به خانه رفت و كارهايش را انجام داد و سفارشهاى لازم را نمود و برگشت ، چون نزديك عذيب هجانات رسيد خبر شهادت امام حسين عليه السلام را دريافت كرد، با يك دنيا تاءثر به خانه اش ‍ بازگشت .(150) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 150)
حسين و حربن يزيد در شراف
امـام حسين عـليه السلام از بطن عـقـبه حركت فـرمـود مـنازل و اقـصه و قـرعـاء و مـغـيثه را كه فواصل بين آنها كم بود پشت سر نهاد تا به مـنزل شراف رسيد و شب را در آنجا بيتوته كرد و به هنگام سحر دستور فرمود: كه ياران آب زياد با خود بردارند و در اين زمينه تاءكيد فراوان كرد، اصحاب ابى عبدالله عـليه السلام عـلاوه بر مـشكها هر چـه ظروفـى با ايشان بود كه مى شد با آنها آب حمـل كنند پر كردند، امام عليه السلام از شراف حركت نمود و تا نزديك ظهر به راه خود ادامه داد، در اين موقع يكى از ياران تكبير گفت ، امام فرمود: الله اكبر، چرا تكبير گفتى ؟ عـرض كرد از دور نخـلستـانى را ديدم ، بعضى از ياران گفتند: ما در اين مكان هرگز درخت خرمائى نديده ايم ، امام فرمود: دقيق بنگريد چه مى بينيد؟
اصحاب چون نيك نظر كردند گفتند: به خدا نيزه ها و گوشهاى اسبان را مى بينيم ، امام هم فـرمـود كه مـن نيز چنين مى بينم آيا جائى را سراغ داريد كه پناهگاه خود سازيم كه اگر بخواهند با ما وارد جنگ شوند از خود دفاع نماييم ؟
گفتند: آرى در اينجا كوهى است به نام ذوحُسَم .
پـس بجانب كوه روان شدند و در سمـت چـپ كوه فـرود آمـدند و خـيمـه ها را برپـا نمودند.(151) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 151)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_173b1.jpg

[عهد آسمانى]

حسين دشمن را سيراب مى كند
زمـانى نگـذشت كه حربن يزيد رياحى تـمـيمـى با هزار سوار رسيدند و مـقـابل امـام ايستـادند، امـام حسين و يارانش هم شمـشيرها را حمـايل نموده و برابر آنها صف كشيدند، امام عليه السلام آثار تشنگى را در آنها مشاهده فـرمـود و به جوانان خـود دستور داد تا آنها را سيراب كنند و اسبهايشان را هم آب دهند ياران امام عليه السلام سربازان حر را سيراب كردند و سپس ‍ ظرفها و طشت ها را پر از آب نمودند و اسبهاى آنها را هم سه بار و چهار بار و پنج بار آب دادند.
عـلى بن طعـان محاربى مى گويد: من آخرين فرد سپاهيان حر بودم كه به آنجا رسيدم و تـشنگـى مرا و اسبم را از پاى در آورده بود امام حسين وقتى حالت مرا مشاهده كرد فرمود: انخ الراوية . يعنى شترى كه آب بار دارد بخوابان ، من سخن حضرت را درك نكردم چون مـا راويه را به مـشك آب مـى گـوييم و در لسان اهل حجاز راويه به شتـر نر حامـل آب گـفـتـه مـى شود، سپـس امـام فـرمـود: انخ الجمل پسر برادر، شتر را بخوابان ، من شتر را خواباندم ، فرمود: آب بياشام ، خواستم آب بخـورم از اطراف مشك مى ريخت ، فرمود: دهانه مشك را برگردان ، ندانستم چه كنم ، حضرت خود آمد و سر مشك را برگردانيد و آب آشاميدم و اسبم را هم آب دادم آنگاه امام عليه السلام از حر پرسيد كه با مائى يا عليه ما؟
حر گفت : بلكه عليه شمائيم اى ابا عبدالله .
امام فرمود: لا حول و لا قوة الا باللّه .(152) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 152)
امام براى دو سپاه امامت مى كند
وقتى ظهر فرا رسيد امام حسين عليه السلام به حجاج بن مسروق فرمود اذان بگو و هنگام اقامه امام عليه السلام با عبا و ازار و نعلين خارج شد و چنين آغاز سخن فرمود:
(( پس از حمد و ثناى پروردگار، مردم من در نزد خدا و شما معذورم براى آنكه به سوى شمـا نيامـدم مگر پس از دريافت نامه هاى شما و آمدن فرستادگانتان كه ما امامى نداريم نزد مـا بيا شايد خدا بوسيله تو ما را براه راست هدايت سازد و لذا من هم بسوى شما آمدم حال اگـر بر عـهد و پـيمان خود باقى هستيد با تجديد عهد و ميثاق مرا مطمئن سازيد، و اگـر از قـول و عـهد خـود برگشته ايد و آمدنم خوشايند شما نيست به همان مكانى كه از آنجا آمده ام برمى گردم .
اطرفـيان حر سكوت نمودند زيرا اكثرشان با مسلم بيعت كرده و براى امام نامه نوشته بودند امـام به مـؤ ذن فـرمـود اقـامه بگو، و پس از اقامه به حر فرمود: مى خواهى با يارانت نماز بخوانى ؟ حر گفت : نه شما بخوانيد ما هم به شما اقتداء مى كنيم .
امام حسين عليه السلام به نماز ايستاد و هر دو گروه به امام اقتداء نمودند.(153) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 153)
حر با حسين عليه السلام درگير مى شود
پـس از پايان نماز ظهر هر دو گروه به جايگاه خود بازگشتند و به هنگام عصر نيز امام دستـور فـرمـود براى اقـامه نماز جماعت حاضر شوند و سپاهيان حر نيز در جماعت شركت نمـود و به امـام عـليه السلام اقتداء نمودند و پس از پايان نماز امام حسين عليه السلام خطبه ديگرى بدين شرح ايراد فرمود:
پـس از حمـد و ثـناى پروردگار، اى مردم ، اگر از خدا بپرهيزيد و حق اهلش ‍ را بشناسيد خدا را خوشنود كرده ايد، و ما اهلبيت پيامبر سزاوارتريم به ولايت امر شما از اين گروهى كه بنا حق مدعى آنند و در ميان شما به جور و ستم حكمروائى مى نمايند، و اگر از آمدن ما ناخـشنوديد و حق ما را نمى دانيد و نمى شناسيد و راءى شما از آنچه كه براى ما نوشته ايد برگـشتـه و اينك راءى شما غير از آن است كه فرستادگانتان بما رسانده اند به جاى خود برمى گرديم .
حر گـفـت : به خدا قسم كه من از اين نامه ها و فرستادگانى كه شما مى گوئيد اطلاعى ندارم امام عليه السلام به عقبة بن سمعان فرمود: خورجين نامه ها را بياور.
عـقـبه خـورجين را آورد و امـام نامـه ها را از خـورجين بدر آورد و در مـقـابل حر قرار داد حر با تعجب تمام از زيادى نامه ها و كسانى كه اين همه نامه نوشته اند و امـام را يارى نكرده اند گفت : من از كسانى نيستم كه با شما مكاتبه نموده اند و به مـن دستـور داده شده وقتى به شما برخورد نمودم از شما جدا نشوم تا شما را به كوفه نزد عبيدالله ببرم فقال الحسين عليه السلام : الموت ادنى اليك من ذلك .
امام عليه السلام فرمود: (( مرگ به تو نزديك تر است از انجام اينكار. ))
سپـس امـام دستـور فـرمـود: سوار شويد، و چون اصحاب سوار شدند و زنان را هم سوار كردند، امام فرمود برگرديد، وقتى خواستند به طرف حجاز برگردند سپاهيان حر مانع شدند و راه مراجعت را بر امام و ياران بستند.
فقال الحسين عليه السلام للحر:ثكلتك امك ما تريد؟
امام به حر فرمود: مادر به عزايت گريه كند چه مى خواهى ؟
حر سر را فرود آورد و پس از اندكى تاءمل رو به امام كرد و گفت :
اگر غير از تو هر كس ديگرى از عرب در هر مقامى كه باشد نام مادرم را مى برد من هم نام مـادرش را به زشتى ياد مى كردم اما درباره مادرت جز به نيكوترين وجهى كه قادر به بيان آن باشم ياد نمى كنم .
با برخورد مؤ دبانه حر خشم امام آرام شد و فرمود: چه اراده دارى ؟ ـ مى خواهم تو را نزد امير عبيدالله زياد ببرم .
ـ من از تو بيعت و پيروى نمى كنم .
ـ من هم از تو دست برنمى دارم .
حر احساس كرد اگر گفتگوى با حسين به اين سبك ادامه يابد ممكن است به جنگ بيانجامد لذا گـفـت : مـن مـاءمـور جنگ با شما نيستم و ماءموريتم فقط آن است كه از شما جدا نشوم تا شما را به كوفه برسانم و اينك كه از آمدن به كوفه خوددارى مى نمائيد پس راهى را انتخاب كنيد كه نه به كوفه منتهى شود و نه به مدينه تا از ابن زياد كسب تكليف كنم شايد خدا رستگارى را روزى من فرمايد و مبتلا به جنگ با شما نشوم ، و لذا امام طرف چپ راه عـذيب و قادسيه را برگزيد و حركت فرمود و حر با سپاهيانش همراه امام حركت نمودند و كاملا مراقب حضرت بودند.(154) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 154)
حسين و طرماح
پس از آنكه حسين عليه السلام با حر به توافق رسيدند كه راهى را انتخاب كنند كه نه به كوفـه برود و نه به مدينه برگردد، حسين در ميان يارانش اعلام كرد: آيا در ميان شما كسى هست كه راه بسوى كوفه را از غير جاده بلد باشد؟
طرماح عرض كرد: آرى من بلدم .
امام : پس جلو حركت كن و جمعيت را راهنمائى نما.
طرماح با يكدنيا غم و اندوه بر احوال حسين جلو موكب همايونى امام حركت كرد و با اين رجز براى شتـران حدى مـى خـواند تـا هر چـه زودتـر آنان را به سر منزل مقصود برساند.

يا ناقـتـى لا تـذعـرى مـن ضجر



وامـصى بنا قبل طلوع الفجر

بخـير فـتـيان و خـير سفـر

آل رسول الله اهل الفخر

عمره الله بقاء الدهر

يا مالك النفع معا و الضر

امدد حسينا سيدى بالنصر

على الطغاة من بقايا الكفر

1 ـ (( اى ناقـه ام از رنج و فـشار مـن ناراحت مـشو و مـا را قبل از طلوع فجر و اهل فخر برسان . ))
2 ـ (( كه با بهتـرين جوانمـردان و بهتـرين همـسفـران خـاندان رسول خدا و اهل فخر همراهم . ))
3 ـ (( كه خدايا عمرش را به درازى روزگار، طولانى نما اى مالك نفع و ضرر. ))
4 ـ (( حسين آقاى مرا كمك كن و بر سركشان از بقاياى كفر پيروز گردان . ))
شتـران قـافـله ابى عـبدالله با نغمه هاى دلرباى طرماح به سرعت حركت مى كردند و چـشمـان ياران حسين از شنيدن زمزمه هاى وى اشكبار و گريان و بر دعاهاى طرماح امين مى گـفـتـند همـينطور ادامـه طريق دادند تـا بر خـلاف پـيشنهاد حر به منزل بيضه رسيدند.(155) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 155)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_30xgzl4a.jpg

[عهد آسمانى]

سخنرانى امام در منزل بيضه
وقـتـى امـام و يارانش در مـنزل بيضه فـرود آمـدند و در اين منزل امام در برابر حر و سپاهيانش خطبه ديگرى ايراد فرمود:
قـال بعـد الحمـد و الثـناء ايها الناس ان رسول الله صلى الله عـليه و اله قـال : مـن راءى سلطانا جائرا مـستـحلا لحرم الله ناكثـا لعـهد الله مـخـالفـا لسنة رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم يعمل فى عباد الله باءلاثم و العدوان فلم يغير عـليه بفـعـل و لا قـول كان حقـا عـلى الله ان يدخله مدخله ، اءلا و ان هؤ لاء قد لزموا طاعة الشّيطان و تولوا عن طاعة الرحمن و اظهروا الفساد و عطلوا الحدود واستاثروا بالفى و احلو حرام الله و حرّمـوا حلاله و انى احق بهذا الامـر لقـرابتـى مـن رسول الله صلى الله عـليه و آله و قـد اتتتى كتبكم و قدمت على رسلكم ببيعتكم انكم لا تسلمونى و لا تخذلونى فان و فيتم لى ببيعتكم فقد اصبتم خظكم و رشدكم و انا الحسين بن على ، ابن فاطمة بنت رسول الله صلى الله عليه و آله و نفسى مع انفسكم و ولدى مع اهاليكم و اولادكم و لكم فى اسوة و ان لم تفعلوا و نقضتم عهدى و خلفتم بيعتى فلعمرى مـاهى مـنكم بنكر لقـد فـعـلتـمـوها بابى و اخـى و ابن عـمـى مـسلم بن عـقـيل فـالمـعـزور من اغتربكم فحظكم اخطاءتم و نصيبكم ضيعتم و من نكث فانما ينكث على نفسه و سيغنى الله عنكم والسلام .
(( امـام عـليه السلام بعـد از حمـد و ثـناى الهى فـرمـود مـردم ، رسول خـدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: اگر كسى ببيند حاكم زورگوئى را كه حرام خـدا را حلال مـى شمـارد و عـهد و پـيمـان الهى را مـى شكند و با سنت رسول خدا مخالفت مى كند و با بندگان خدا به ستم و بيدادگرى رفتار مى نمايد و با گـفتار و كردار در مقابلش ايستادگى نكند و او را از اين روش باز ندارد بر خدا است چنين شخصى را كه در برابر سلطان ستمگر و زورگو سكوت و خاموشى را برگزيده است او را با همان سلطان ستمكار محشور گرداند.
آگاه باشيد كه اين قوم (بنى اميه و اتباعشان ) از شيطان تبعيت و پيروى مى نمايند و از اطاعت و بندگى خداى بخشنده روى گردان و سرپيچى نموده اند و فساد و تباهى را ظاهر و آشكار ساخته و حدود الهى را تعطيل نموده و سرمايه هاى همگانى را به خود اختصاص به اين امـر (خـلاف ولايت مـسلمـين ) به لحاظ قـرابت و نزديكى با رسول خـدا صلى الله عليه و آله و سلم ، نامه هاى شما به من رسيد و فرستادگان شما نزد من آمدند و گفتند و نوشتيد كه با من بيعت كرديد و مرا تسليم دشمن نمى كنيد و خوار زبون نمى سازيد پس اگر نسبت به بيعت خود وفا داريد به رشد و صلاح مى رسيد و بهره مـند مـى شويد و مـنم حسين پـسر عـلى و فـاطمـه دخـتـر رسول خدا كه جانم با شما است و فرزندانم با خانواده و فرزندان شما و من براى شما اسوه و الگويم (156) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 156) پس اگر با من نيستيد و عهد و پيمان خود را نقض كرديد و بيعت مرا شكستيد بجانم قسم كه اين اولين بار نيست كه بيعت شكنى مى كنيد، بلكه با پدر و برادرم و پسر عمويم مسلم بن عقيل نيز چنين كرديد، كسى كه فريب شما را بخورد، فريب خورده است ؛ هر كه پيمان شكنى كند به خود ضرر زده است .(157) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 157)
تهديد حر و عكس العمل امام عليه السلام
پس از پايان سخنرانى امام عليه السلام حر به حضرت عرض كرد: ترا به خدا جانت را حفـظ كن كه اگر با اين قوم نبرد كنى كشته مى شوى ، امام عليه السلام فرمود: مرا از كشته شدن مى ترسانى و تصور كردى سخنرانيهايم به خاطر ترس از كشته شدن است پـس به تـو مـى گويم همان چيزى را كه برادر اوسى به پسر عمويش گفت هنگامى كه بيارى رسولخدا صلى الله عليه و آله و پسر عمويش او را از كشته شدن مى ترسانيد:

ساءمصى و ما بالموت عار على الفتى

اذا ما نوى حقا و جاهد مسلما

و واسى الرجال الصالحين بنفسه


و فارق مثبورا و ودع مجرما

اقدم نفسى لا اريد بقاءها

لتلقى خميسا فى الوعى و عرمرعا

فان عشت لم اندم و ان مت لم الم

كفى بك ذلا ان تعيش و ترغما

1 ـ (( به راهم ادامه مى دهم كه مرگ براى جوانمرد عار نيست هنگاميكه از حق پيروى كند و در راه اسلام جهاد نمايد. ))
2 ـ (( و جانش را در راه مـردان شايستـه نثـار كند و از افـراد مـجرم و گـناهكار دورى گزيند )) .
3 ـ (( جانم را تقديم مى دارم تا شجاعان را در روز جنگ ملاقات كنم و اين برخورد را بر زندگى ترجيح مى دهم . ))
4 ـ (( پس اگر زنده بمانم پشيمان نيستم و اگر كشته شدم ملامت نخواهم شد، ذلت در آن است كه انسان زنده بماند و خوار و زبون باشد.(158) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 158) ))
نكتـه : حسين عليه السلام درستى راه و هدفش را كاملا تشخيص داده كه مى داند چه كشته شود و چـه زنده بماند نه پشيمان مى شود و نه مورد ملامت قرار مى گيرد و هر انسانى بايد در زندگى چنين باشد كه قبل از حصول علم به درستى هدف قدم از قدم برندارد.
ياران امام از كوفه مى رسند
امـام عـليه السلام به حركت خـود ادامه داد تا به عذيب هجانات رسيد در اينجا عده اى از كوفـه بيارى امام آمدند: نافع بن هلال مرادى ، عمروبن خالد صيداوى ، مجمع بن عبدالله عـائدى و فـرزندش عـائدبن مـجمـع ، سعـد مـولى عـمـرو بن خـالد و غـلام نافـع بن هلال هم سوار بر شتـر درحاليكه اسب نافـع بن هلال را كه نامش كامل بود يدك مى كشيد حر مى خواست آنان را از پيوستن به حسين عليه السلام جلوگـيرى نمـايد، امام فرياد زد: از آنها حمايت مى كنم همانطور كه از جان خود حمايت مى كنم كه اينان انصار منند.
و تـو هم شرط كردى كه متعرض من و يارانم نشوى تا نامه ابن زياد به تو برسد حر از آنان دست برداشت و خـدمـت امـام رسيدند و امام به آنان خوش آمد گفت و از موضع مردم كوفه سئوال فرمود.
مـجمع بن عبدالله اظهار داشت : اشراف كوفه رشوه هاى كلان گرفتند و كيسه هايشان را پر كردند و خلاصه آنها را خريدند و يك پارچه عليه شمايند و اما ساير مردم دلهايشان با شما است و شمشيرهايشان عليه شما.(159) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 159)

[عهد آسمانى]

سرپيچى عبيد الله بن حر جعفى در حمايت از حسين
چـون كاروان امـام به قصر بنى مقاتل رسيد پياده شدند و خيمه ها را برافراشتند، حسين عليه السلام خيمه اى را مشاهده كرد كه نيزه اى در جلو خيمه نصب شده كه نشانگر شجاعت صاحب خيمه است و اسبى نيز در جلو خيمه ايستاده است امام پرسيد خيمه از كيست ؟ گفتند از آن عـبيدالله بن حر جعـفـى است حسين عليه السلام حجاج بن مسروق جعفى را كه افتخار التـزام ركاب داشت به سراغ عـبيدالله فـرستـاد عبيدالله از ديدن حجاج يكه خورد و پرسيد: چه خبر؟
حجاج بن مسروق : خداوند كرامتى را نصيب گردانيده .
ـ هان چه كرامتى ؟
ـ اين حسين بن على است كه ترا به يارى مى طلبد، اگر در كنار او جهاد كنى اجر مجاهدان در راه خدا دارى ، و اگر كشته شوى شهيد در راه خدا شده اى .
ـ مـن از كوفه خارج نشدم مگر از ترس اينكه حسين وارد كوفه گردد و من او را يارى نكنم زيرا در كوفه ياورى ندارد كه همه از او برگشته و به دنيا روى آورده اند مگر كسى را كه خدا حفظ كرده باشد.
حجاج به خدمت امام برگشت و گفته هاى عبيدالله را بازگو كرد.
حسين عليه السلام براى اينكه بر عبيدالله اتمام حجت كند تا در پيشگاه خدا عذر و بهانه اى نداشتـه باشد نعـلين مـبارك پـوشيده و بسوى خيمه عبيدالله حركت كرد، عده اى از انصار و اهل بيتـش نيز همراه حضرت رفتند عبيدالله كه چشمش به امام افتاد از حضرت استقبال كرد و با حضرت گرم گرفت .
آنچـنان هيبت امـام او را جذب كرده بود كه تـا آخـر عـمـر اين داستـان را به اين شكل بازگو مى كرد: من در عمرم كسى را به زيبائى حسين نديدم كه اين چنين چشم را پر كند و در دل جاى گـيرد، و در عـمـرم براى هيچ كس دلم نسوخت آنچنانكه براى حسين رقت كردم هنگـامـيكه ديدم حسين راه مى رود و اطفالش در اطرافش در حركتند، محاسنش را مشاهده كردم كه مـانند بال غراب سياه و مشكى بود، پرسيدم اين سياهى طبيعى است يا خضاب كرده ايد؟ فرمود: پسر حر، پيرى زود به سراغم آمد، فهميدم كه خضاب كرده است ، آنگاه مسائل سياسى را به اين صورت با عبيدالله بن حر در ميان گذاشت :
پـسر حر همشهريان شما برايم نامه نوشتند كه براى يارى من همگى هم عقيده اند و از من خـواستـه اند كه به شهرشان بروم و از همين جهت به اين صوب آمده ام ، ليكن معلوم شد كه روى حرفـشان نايستـادند كه در كشتن پسر عمويم كمك كردند و به ابن مرجانه پيوستند.
پـسر حر بدان كه خـداى مـتـعـال تـو را از گناهان گذشته ات مؤ اخذه مى كند، ترا به تـوبه اى دعـوت مـى كنم كه همـه گـناهانت را بشويد و آن يارى كردن مـا اهل بيت رسول خدا است عبيدالله عرض كرد: بخدا قسم مى دانم هر كه از شما پيروى كند در آخـرت سعـادتـمـند مـى گـردد و فكر نمى كنم كه بتوانم شخصا از شما دفاع نمايم زيرا شمـا در كوفـه ياورى نداريد، ترا بخدا مرا به اين راه تكليف مكن كه آماده مرگ نيستـم ، ليكن اين اسبم را كه در جلو خيمه آماده است تقديم مى كنم كه نشده با اين اسب هدفـى را تـعـقـيب كنم و به آن نرسيده باشم و يا كسى مرا تعقيب كرده باشد و به من رسيده باشد.
امام فرمود: ما براى اسب و شمشيرت نيامده ايم بلكه آمده ايم تا از تو يارى بخواهيم ، و چـون از جان خـود بر مـا دريغ مـى كنى مـا را نيازى به مال تو نيست و من از گمراهان كمك نمى طلبم .
ليكن ترا نصيحت مى كنم كه در محلى قرار گير كه صداى استغاثه ما را نشنوى و ما را در حال جنگ نبينى و بخدا قسم هر كه صداى ما را بشنود و مرا يارى نكند خدا او را به رو در آتـش جهنم مـى افـكند عبيدالله از شرم سر به زير افكند و با صداى ضعيفى گفت : انشاءالله چنين نخواهد شد.(160) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 160)
عبيدالله از يارى نكردن حسين پشيمان مى شود
در زندگـى هر كس فرصتهائى دست مى دهد كه استثنائى است اگر از آن فرصت استفاده نكند براى هميشه افسوس مى خورد براى عبيدالله بن حر جعفى اين فرصت استثنائى بود كه نتـوانست استفاده كند و لذا بعد از شهادت حسين عليه السلام تا آخر عمر افسوس مى خـورد كه چـرا حسين را يارى نكرد و از حيات و زندگى خود بيزار بود كه در اين زمينه اشعارى سروده است :

فيالك حسرة مادمت فيها تردّد بين خلقى و التّراقى


حسين حين يطلب بذل نصرى عـلى اهل الضّلالة و النّفاق

غداة يقول لى بالقصر قولا اتتركنا و تزمع بالفراق

مع ابن المصطفى روحى فداه توّلى ثمّ ودّع بانطلاق
فلو فلق التّلهّف قلب حىّ لهمّ اليوم قلبى بانفلاق لقد فاز الاولى نصروا حسينا و خاب الا خرون ذو والنّفاق 1 ـ (( چقدر افسوس و پشيمانى در ميان گلو و گلوگاهم تردد خواهد كرد تا در دنيا زنده ام . ))
(( وقـتـيكه بياد مـى آورم كه حسين از مـن طلب يارى عليه گمراهان و منافقان مى كرد. ))
(( در صبحگاهى كه در قصر بنى مقاتل به من مى فرمود آيا مرا وامى گذارى و رها مى كنى . ))
(( موقعيكه پسر محمد مصطفى كه جانم به فدايش باد با من وداع كرد و رفت . ))
(( اگر بنا بود كه به راستى قلب انسان زنده اى از تاءثر منفجر گردد حتما قلب من منفجر مى شد. ))
(( آنهائى رستـگـار شدند كه حسين را يارى كردند ولى ديگـران به دليل وجود نفاق در وجودشان زيانكار شدند. ))
و نيز اشعار ديگرى كه حكايت از حزن و اندوه فراوانش در شهادت حسين مى كند.(161) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 161) 2 ـ 3 ـ 4 ـ 5 ـ 6 ـ

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_ImamHosein_www_IslamicWallpaper_ir_2a.jpg

[عهد آسمانى]

خواب حسين عليه السلام
عـقـبه بن سمـعـان گـويد: مـا در حال حركت بوديم كه امام عليه السلام را در حال سوارى خواب ربود و پس از آنكه بيدار شد فرمود: انّا لله و انّا اليه راجعون و الحمد للّه ربّ العالمين .
على اكبر گفت : پدر! فدايت شوم سپاس گفتى و كلمه استرجاع بر زبان راندى ؟
امام فرمود: (( به خواب رفتم سوارى را ديدم كه مى گفت : اين گروه مى روند و مرگ در تعقيب آنها است ، دانستم كه خبر مرگ ما را مى دهد. ))
فقال له : يا ابة لا اءراك اللّه سوءا اءلسنا على الحقّ ؟
على اكبر: (( پدر! خدا بدى را از شما دور گرداند مگر ما بر حق نيستيم ؟ ))
قال : بلى والّذى اليه مرجع العباد
ـ (( آرى به خدائى كه بازگشت بندگان به سوى او است ما بر حقيم . ))
قال : اذا لا نبالى اءن نموت محقين
على اكبر: وقتى ما بر حقيم از مردن باكى نداريم . ))
امام : جزاك اللّه يا بنىّ خير ما جزى به ولد عن والده .
فـرزندم ؛ (( خـدا تـرا بهترين پاداشى كه از ناحيه پدر به فرزند داده مى شود عطا فرمايد. )) (162) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 162)
نكته : از نظر على بن الحسين عليهماالسلام و همه كسانيكه خدا را شناخته و با خدا ارتباط دارند مـهم مـرگ با سعـادت است چـه زودرس باشد يا ديررس زيرا انسان را از مرگ گريزى نيست .
نامه ابن زياد به حر
حسين عـليه السلام به سير خود ادامه مى داد گاهى به سمت راست و گاهى به سمت چپ مـنحرف مـى شد و سپاهيان حر مى كوشيدند تا حسين را به طرف كوفه سوق دهند در اين مـوقـع سوار مـسلحى را ديدند كه كمان بر دوش افكنده و با سرعت زياد از كوفه به سوى آنها مـى آيد و او مالك بن نسر كندى فرستاده ابن زياد بود، وقتى نزديك حر آمد به او و اصحابش ‍ سلام كرد به امام عليه السلام و يارانش سلام نكرد سپس نامه ابن زياد را به حر تسليم نمود كه در آن چنين رقم رفته بود:
امـا بعـد فـجعـجع بالحسين حين يبلغك كتابى و يقدم عليك رسولى فلا تنزله الاّ بالعـراء فـى غـير حصن و عـلى غير ماء و قد امرت رسولى اءن يلزمك فلا يفارقك حتى يائيتنى بانفاذك امرى والسلام .
(( يعنى وقتى نامه ام را دريافت نمودى و فرستاده ام نزد تو آمد بر حسين عليه السلام سخـت بگـير و او را در زمـين بى آب و علف و دور از آبادى فرود آورد و به فرستاده ام دستور داده ام كه ملازم و مراقبت تو باشد و از تو جدا نشود تا امر مرا انجام دهى والسلام . ))
حر بن يزيد رياحى نامه ابن زياد را براى امام و يارانش قرائت نمود و از حركت آنان مانع شد و در همانجا امام و اصحابش را مجبور به فرود آمدن كرد، امام فرمود: آيا ما را از رفتن باز مى دارى ؟
حر گـفـت : آرى ابن زياد در نامـه اش مـرا چـنين دستـور داده كه بر شما تنگ بگيرم و جاسوسى هم بر من گماشته است .
امام حسين عليه السلام به حر گفت : واى بر تو ما را واگذار تا در اين قريه يعنى نينوا يا غاضريه يا شفيّه فرود آئيم .
حر گفت : نمى توانم زيرا اين مرد جاسوس ابن زياد است كه بر من گماشته است .
زهير بن قين به امام عرض كرد: اجازه بده با اين گروه بجنگيم كه نبرد با اينها آسانتر است از نبرد با كسانيكه بعدها مى آيند و به اين گروه مى پيوندند امام فرمود: من ابتدا به جنگ نمى كنم . زهير گفت : بس ما را به اين قريه ببر كه هم پناهگاه است و هم كنار شط فرات است و از نظر آب در مضيقه نخواهيم بود، آنگاه اگر مانع شدند با آنها خواهيم جنگيد حضرت فرمود: نام آن قريه چيست ؟ زهير گفت : عقر، امام فرمود: عقر بخدا پناه مى برم پس از اصرار حر درباره نزول ، امام فرمود: اسم اين مكان چيست ؟
گفتند: نينوا.
امام : آيا نام ديگر هم دارد؟ آرى العقر.
امام : (( اللّهمّ انى اعوذبك من العقر )) .(163) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 163)
امام فرمود: آيا نام ديگرى دارد؟
گفتند: آرى كربلايش نامند.
چشمان امام پر از اشك شد و فرمود: اللّهمّ انّى اءعوذبك من الكرب و البلاء.
(( خدايا به تو پناه مى برم از اندوه و گرفتارى . )) (164) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 164)

ميعادگاه عاشقان

حسين در روز پـنجشنبه دوم محرم الحرام سال 61 وارد كربلا شد كه پس ‍ از شنيدن نام كربلا حسين عـليه السلام دانست كه به مـيعادگاه عاشقان رسيده است دستور داد تا اهل بيت فـرود آيند و خيمه ها را برافرازند و فرمود: اين زمينى است كه در آن كشته مى شوم و در آن مـدفـون مـى گـردم و اضافه فرمود: همراه پدرم اميرالمؤ منين از اينجا عبور كرديم ، در اين نقـطه مـتـوقـف شد و از نام اين زمـين پـرسيد و پس از شنيدن پاسخ فـرمـود:هاهنا مـحطّ ركابهم وههنا مـهراق دمـائهم
. (( اينجاست مـحل فـرود آمـدن كاروان آنها و اينجا است محل ريختن خون آنان ))
حضار عرض كردند يا اميرالمؤ منين اين فرمايش شما درباره چه كسانى است ؟
امـام فـرمـود: جماعتى از خاندان محمد صلى الله عليه و آله و سلم در اين زمين بشهادت مى رسند.

قال انزلوا هنا ارى مجدّلا

و ههنا اءجبّتى تلقى الرّدى

و ههنا تشبّ نيران الوعى

و ههنا ينهب رحلى و الخيا(165) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 165)

(( آرى اين سرزمـين مـحل محنت و بلا است ، اينجا ميعادگاه عاشقان حق است اينجا وعده گاه مـلاقـات دوست است ، در اينجا عـاشقـان بيقـرار و شوريده حال بوصال مـحبوب مـى رسند، اينجا لب تـشنگـان مـجروح و داغـدار از جام وصال دوست سيراب مى گردند اينجا وعده گاه عشاق راه حق و حرّيت و آزادى و عدالت است . ))


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_ImamHosein_www_IslamicWallpaper_ir_2a.jpg

[عهد آسمانى]

دعا و شكوه حسين عليه السلام
پـس از آنكه خـيمـه برافـراشتـه شد حسين عـليه السلام اهل بيت و افـراد خـانواده و يارانش را جمع كرد و تصور قطعه قطعه شدنشان را از ذهن گـذرانيد، اشك چشمان مباركش را فرا گرفت و دست به دعا برداشت و با خداى خود به راز و نياز پرداخت و از گرفتاريها شكوه كرد و فرمود:
اللّهمّ انّا عـتـرة نبيّك محمّد صلى الله عليه و آله و سلم قد اخرجنا و طردنا و ازعجنا عن حرم جدّنا و تعدّت بنو اميّة علينا اءللّهمّ فخذ لنا بحقّنا و انصرنا على القوم الظّالمين .
(( بار خدايا مائيم عترت پيامبرت محمد كه ما را از خانه و كاشانه مان بيرون كردند و از حرم جدمان رانده شديم ، بنى اميه بر ما ستم كردند، خدايا تو خود حق ما را بستان و ما را بر مردم ستمكار پيروز گردان . ))
و نيز براى اينكه ياران ابى عبدالله موقعيت خود را بدانند و در تعيين سرنوشت خود تصميم بگيرند.
به ياران و انصارش خطاب كرد و فرمود: النّاس عبيد الدّنيا و الدّين لعق على السنتهم يحوطونه ما درّت معايشهم فاذا محّصوا بالبلاء قلّ الدّيّانون .
(( مردم بنده و برده دنيايند و دين لقلقه زبان آنها است از هر سو كه زندگيشان تاءمين شود به همـان سو مـى چـرخـند هرگـاه به گـرفـتـاريها مـبتـلا شوند دينداران تقليل خواهند يافت . )) (166) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 166)
اولين سخنرانى امام در كربلا
پـس از آنكه حسين عليه السلام و يارانش در كربلا مستقر شدند اولين سخنرانى خود را به اين ترتيب ايراد كرد:
حمداللّه و اثنى عليه ثمّ قال انّه قد نزل بنا من الامر ما قد ترون ، و انّ الدّنيا تغيّرت و تـنكرّت و ادبر معروفها و استمرّت حذّا و لم يبق منها الاّ صبابة كصبابة الاناء و خسيس عـيش كالمـرعـى الوبيل ، الا تـرون الى الحق لا يعـمـل به و الى الباطل لا يتناهى عنه ، ليرغب المؤ من فى لقاء ربّه محقّا، فانّى لا ارى الموت الاّ سعادة و الحياة مع الظّالمين الاّ برما.
(( پس از حمد و ثناى پروردگار فرمود: بطوريكه مى بينيد كار ما باينجا رسيده و دنيا تـغـيير يافـتـه بديهايش به ما روى آورده و نيكى هايش به ما پشت كرده و از حيات و زندگـى مـا باقـى نمانده است مگر جرعه كمى همانند رطوبتى كه در ته كاسه بعد از تـخـليه مـى مـاند و زندگـى پـستـى مـانند چـراگـاه خـشك آيا نمـى بينيد كه بحق عـمـل نمـى شود و از باطل جلوگيرى بعمل نمى آيد، در چنين حالتى مؤ من حقا بايد مشتاق لقاى پروردگار باشد (يعنى مرگ را آرزو مى كند.)
پـس بدرستى كه من مرگ را جز سعادت و رستگارى نمى دانم و زندگى با ستمكاران را جز محنت و رنج و ملالت و ذلت نمى يابم . )) (167) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 167)
نكتـه : هدف امام حسين عليه السلام از اين سخنرانى اين بود كه ياران را به مسئوليتى كه بر عهده دارند توجه دهد تا در انجام آن بكوشند.
پاسخ دلنشين ياران حسين
ياران حسين حقـا هدف امـام را درك كردند و هر يك پـاسخ مـثـبت دادند قـبل از همـه زهير بن قـين برخـاست و گـفـت : خـدا تـرا هدايت كند اى فـرزند رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم سخنانت را شنيديم ، اگر دنيا براى ما الى الابد باقى بود و ما در آن زندگى جاودانه و هميشگى داشتيم جنگ و كشته شدن در ركاب تو را بر زندگى هميشگى در اين جهان ترجيح مى داديم .
سپـس نافـع بن هلال بجلى برخـاست و عـرض كرد: يابن رسول الله (شمـا از رو گـرداندن مـردم ناراحت نباشيد) كه جدتـان رسول خدا نتوانست محبتش را در دل همه مردم جاى دهد كه گروهى منافق به او وعده نصرت مى دادند ولى در باطن با او مكر و حيله كردند، در برخورد با پيامبر بسيار گرم و جذاب بودند ولى در خفاء سخت ترين دشمنى را انجام مى دادند تا آنكه خدا او را به جوار رحمت خويش خواند، و نيز پدر شما در يك چنين موقعيتى قرار داشت يك گروه و جمعيت تصميم بر ياريش گـرفـتند و در كنار او با دشمنانش جنگيدند و سه گروه ديگر با او جنگيدند تا اجلش ‍ فرا رسيد و امروز شما هم در چنين موقعيتى قرار داريد، هر كه عهدشكنى كند و بيعت خود را نقض نمايد جز به خودش لطمه نمى زند و خداوند از بندگانش بى نياز است ما در اطاعـت شمائيم ما را بهر سو مى خواهى اعزام فرما به شرق يا به غرب ، بخدا قسم از مـقـدرات الهى ناراضى نيستيم و از لقاء پروردگار هم خوشحاليم نيت و عقيده ما آن است كه دوست بداريم هر كه را كه شما دوست داريد و دشمن بداريم هر كه را كه شما دشمن داريد.
بيشتـر ياران حسين عـليه السلام همانند نافع سخن گفتند و امام عليه السلام از آنان تقدير و تشكر كرد.(168) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 168)
نامه ابن زياد به حسين عليه السلام
حربن يزيد رياحى جريان نزول حسين عليه السلام را به كربلا به ابن زياد گزارش نمود و عبيدالله كه از جريان نزول حسين در كربلا واقف گرديد نامه اى بدين شرح به امام حسين عليه السلام نوشت :
امـا بعـد فـقـد بلغنى يا حسين نزولك بكربلاء و قد كتب الىّ اميرالمؤ منين يزيد! ان لا اتـوسّد الوثـير و لا اشبع من الخمير او الحقك باللّطيف الخبير او ترجع الى حكمى و حكم يزيد والسّلام .
(( حسين ، به من گزارش رسيده كه تو در كربلا فرود آمده اى و اميرالمؤ منين يزيد! به مـن نوشته است كه در جاى نرمى استراحت نكنم و از نان سد جوع ننمايم تا ترا به خداى لطيف و خـبير برسانم (يعنى بكشم ) يا اينكه بحكم من و حكم يزيد تسليم شوى . ))
ابن زياد نامه را بوسيله پيكى براى امام حسين فرستاد و امام پس از خواندن نامه را به زمـين انداخت و فرمود: لا افلح قوم اشتروا مرضاة المخلوق بسخط الخالق ، (( مردمى كه خريدار خشنودى مخلوق در مقابل غضب و نارضايتى خالق و آفريدگار باشند رستگار نخواهند شد. ))
فرستاده ابن زياد از امام مطالبه پاسخ نمود و امام فرمود: اين نامه جواب ندارد پيك ابن زياد ماوقع را به عبيدالله گزارش نمود و او خشمناك گشت و به مسجد رفت و خطبه خواند و از يزيد و پدرش تعريف و تمجيد نمود و مردم را به جنگ با حسين عليه السلام تحريك و تحريص كرد و وعده داد كه پاداش و عطاى آنرا صد چندان خواهد كرد.(169) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 169)
ابن سعد در سر دوراهى
به نوشتـه مورخين ابن زياد قبلا عمر بن سعد بن ابى وقاص را به حكومت رى منصوب نمـود ضمـنا چـهار هزار سپاهى تجهيز شده بودند كه عمر بن سعد ضمن ايفاء ماءموريت مـحوله به جنگ با مردم ديلم بپردازد و چون امام حسين عليه السلام وارد كربلا گرديد و حر گزارش آنرا براى ابن زياد فرستاد عبيدالله بن زياد به عمر بن سعد گفت : سر اليه فاذا فرغت فسر الى عملك .
(( يعـنى اول برو كار حسين عليه السلام را تمام كن وقتى از او فارغ شدى آنگاه به سوى محل خدمت خود (رى ) برو. ))
عمر سعد : مرا از اين كار معاف دار؟
ابن زياد: بسيار خوب فرمان حكومتى را به ما رد كن ؟
عمر سعد كه چنين انتظارى نداشت و فكر انصراف از حكومت رى در مخيله اش خطور نمى كرد دچار حيرت شد و لذا يك شب مهلت خواست و با اطرافيان خود به مشورت پرداخت همه او را منع كردند.
حمزه پسر مغيرة بن شعبه خواهرزاده ابن سعد به وى گفت :
انشدك اللّه يا خال ان تسير الى الحسين فتاءثم عند ربّك و تقطع رحمك فو الله لان تخرج من دنياك و مالك و سلطان الارض كلّها لو كان خير لك من ان تلقى اللّه بدم الحسين .
(( ترا بخدا دائى ! مبادا بسوى حسين بروى كه نزد پروردگارت گنه كار و قطع كننده رحم خواهى بود بخدا سوگند اگر تمام دنيا از آن تو باشد و پادشاه همه جهان باشى و از آن دست بكشى بهتر است از اينكه خدا را ملاقات كنى در حاليكه خون حسين را به زمين ريخته باشى . ))
ابن سعد گفت : انشاءالله آنچه گفتى خواهم كرد و تمام شب را در فكر بود و اين اشعار را مى خواند:
دعانى عبيداللّه من دون قومه

للّه الى خطّة فيها خرجت لحينى

فو اللّه لا ادرى و انّى لواقف

افكّر فى امرى على خطرين

اءاتـرك مـلك و الرّى مـنيتـى

ام اءرجع مـذمـومـا بقتل حسين

و فى قتله النّار الّتى ليس دونها

حجاب و ملك الرّىّ قرّه عين

1 ـ (( عبيدالله از ميان همه اقوام مرا انتخاب و به سرزمين (رى ) حكومت داد. ))
2 ـ (( پس بخدا قسم متحيرم كه كدام يك از اين دو امر خطير را برگزينم . ))
3 ـ (( آيا رى را كه مورد اشتياق و آروزى من است رها كنم يا دست به خون حسين بيالايم و با مذمت فراوان به خانه برگردم . ))
4 ـ (( جزاى كشتن حسين آتش جهنم است كه گريزى از آن نيست اما حكومت رى هم نور چشم من است . )) (170) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 170)
http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_banner_moharram2.png

[عهد آسمانى]

ابن سعد كشتن حسين را مى پذيرد
عـمـر بن سعـد صبح روز بعد نزد ابن زياد رفت و گفت : حكومت رى را به من سپرده اى و مـردم هم شنيده اند، اگر فرمان حكومتى رى را تنفيذ نمائى و از اشراف كوفه به جنگ حسين بفرستى بهتر است و نام چند نفر را هم ذكر نمود.
ابن زياد گـفـت : مـن در تمام مقام مشورت با تو نيستم اگر حاضر نيستى كه با سپاهيان به جنگ حسين بروى فرمان حكومتى را به من بازگردان .
عـمـر سعـد گـفـت : مـى روم و با چـهار هزار نفر سپاهى كه قرار بود به جنگ ديلم برود بسوى كربلا روان شد و به جنگ پـسر پيغمبر خدا آمد و به حر و سپاهيانش پيوست .(171) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 171)
اعزام نيرو به كربلا
با اينكه ابن زياد تعداد ياران حسين را مى دانست مع ذلك تا آنجا كه مى توانست نيرو اعـزام كرد، مـبادا حادثه غير مترقبه اى رخ دهد و جنگ با حسين به نتيجه نرسد لذا پس از اعـزام عـمر سعد مرتبا تجهيز سپاه مى كرد و به كربلا روانه مى نمود چنانكه طرماح مى گويد: يك روز قبل از آنكه از كوفه خارج شوم به ظهر كوفه عبور كردم جمعيتى را ديدم كه هرگز چنين جمعيتى را در يك جا نديده بودم پرسيدم : اين تجمع براى چيست ؟
گفتند: جمع شده اند تا سان ببينند و سپس به جنگ حسين اعزام گردند اسامى فرماندهان و تعداد تحت فرماندهى آنان بدين شرح است :
1 ـ حربن يزيد رياحى با هزار نفر 2 ـ عمر سعد با چهار هزار نفر 3 ـ يزيد بن ركاب كلبى با دو هزار نفر 4 ـ حصين بن تميم سكونى با چهار هزار نفر 5 ـ مازنى با سه هزار نفر 6 ـ نصر بن خرشه با دو هزار نفر 7 ـ كعب بن طلحه با سه هزار نفر 8 ـ شبث بن ربعـى با هزار نفر 9 ـ حجاربن ابجر با هزار نفر 10 ـ يزيدبن حارث بن رويم با هزار نفـر 11 ـ شمـر بن ذى الجوشن با چـهار هزار نفـر و پـيوسته تجهيز سپاه و ارسال مى نمود.
تا تعداد سپاهيان سواره و پياده اعزامى به كربلا به سى هزار نفر رسيد.
گـرچـه گـفتار ديگرى در تعداد سپاهيان عمر سعد در تاريخ آمده ليكن عدد سى هزار نفر صحيح تـرين اقـوال است چـنانكه از امام صادق عليه السلام نيز چنين روايت شده است .(172) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 172)
فرار سپاهيان كوفه
در نامـه اى كه مـردم كوفـه به امام حسين عليه السلام نوشتند كه ذكر آن گذشت اظهار داشتـند صدهزار نفـر نيرو در انتظار شما است ، هر چند به نظر مى رسد كوفه چنين استعدادى نداشته و خالى از مبالغه نيست ولى با اصرار زيادى كه ابن زياد براى اعزام نيرو داشت مـى بايد بيش از سى هزار نفر اعزام شده باشد چنانكه بعضى از مورخين پـنجاه هزار نفـر و برخـى هشتـاد هزار نفـر نيز ثـبت كرده اند ولى جمـع بين اقـوال به اين است كه از كوفه اين تعداد اعزام شدند ليكن چون بيشترشان حاضر به جنگ با حسين نبودند فرار مى كردند.
چنانكه از بلاذرى در انساب الاشراف نقل شده : فرماندهى را با هزار نفر از كوفه اعزام كردند ولى بيش از سيصد يا چـهارصد نفـر به كربلا نمـى رسيدند و نيز نقل شده كه ابن زياد عمرو بن حريث را در كوفه به جاى خود گماشت و شخصا به نخيله كه لشكرگاه بود آمد و در آنجا احساس كرد افراد يك نفره و دو نفره و سه نفره از طريق فـرات به كربلا مى روند و به حسين ملحق مى گردند، لذا دستور داد جسر را ببندند و بر آن مراقب بگمارند تا كسى نتواند عبور كند.(173) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 173)
سياست ظالمانه در جمع آورى نيرو
ابن زياد براى اينكه هم مردم كوفه را بسيج كند و از فرار افراد جلوگيرى نمايد از هيچ جنايتى كوتاهى نمى كرد، و هر عمل غير انسانى را مرتكب مى شد!
در اين داستان دقت كنيد: ابن زياد دستور داد منادى در شهر اعلان كند: هر كه در شهر بماند و به جنگ حسين نرود خونش بر ما حلال است .
پس از اين اعلاميه شخص غريبى را يافتند. او را نزد ابن زياد بردند، ابن زياد از وضع او پـرسيد، گـفـت مـن مـردى غـريب و اهل شامم از يك نفر عراقى طلب داشتم آمده ام طلبم را وصول كنم .
ابن زياد گـفت : او را بكشيد تا براى كسانى كه به جنگ حسين نمى روند عبرتى باشد دستور ابن زياد اجراء شد و او را كشتند.(174) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 174)
تصميم به ترور ابن زياد
ياران وفـادار حسين عـليه السلام براى نابود كردن دشمنان آن حضرت از پاى نمى نشستـند و آنچه كه به فكرشان مى رسيد اعمال مى نمودند چنانكه عمار بن ابى سلامه دالابى كه يكى از شجاعان كوفه بود و جزء سپاهيان اعزامى به نخيله اعزام شده بود تـصمـيم گرفت عبيدالله ابن زياد را ترور نمايد ليكن در اثر محافظت شديد و مراقبين فـراوان اين كار برايش ‍ مقدور نشد لذا كوشيد تا از نخيله فرار كرد و به حسين عليه السلام پيوست و جز شهداى كربلا به حساب آمد.(175) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 175)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_95885661698180665967a.jpg

[عهد آسمانى]

پيك عمر بن سعد بسوى امام عليه السلام
عـمر بن سعد روز ششم محرم رؤ ساى قبائل و عشاير كوفه را جمع نمود و از آنان خواست كه يك نفر بسوى امام حسين برود و از علت آمدن حضرت جويا شود، همگى معذرت خواستند و از حسين عـليه السلام شرم داشتند زيرا آنها نامه نوشته و امام را دعوت كرده بودند فـقـط كثـيربن عبدالله كه مردى شجاع و بيباك و سفاك بود برخاست و گفت من مى روم و اگر بخواهى او را ناگهانى مى كشم .
عـمر سعد گفت نمى خواهم او را به قتل برسانى برو و از او بپرس براى چه به اينجا آمده اى ؟
كثير حركت كرد چون نزديك حسين رسيد ابو ثمامه صائدى او را ديد خدمت امام عرض كرد: اين مرد بدترين مردم روى زمين و خونريز و تروريست است و بلند شد و به كثير گفت : شمشيرت را بينداز، كثير گفت : نه به خدا چنين نخواهم كرد من فرستاده اى هستم كه اگر گوش فرا داريد ابلاغ رسالت كنم والا بازگردم .
ابو ثمامه گفت : من دسته شمشير تو را مى گيرم آنگاه سخن بگو.
كثير گفت : نمى گذارم شمشيرم را لمس كنى .
ابو ثـمـامه گفت : پيامت را به من بگو تا به حضرت برسانم و تو را كه مرد فاجرى هستـى نمـى گذارم به حضور امام برسى ، پس به يكديگر بد و ناسزا گفتند و كثير برگـشت و عمر سعد را از ماوقع مطلع ساخت ابن سعد هم قرة بن قيس حنظلى را به سوى امـام روانه نمـود وقـتـى نزديك امام رسيد حضرت به اصحاب فرمود: آيا اين مرد را مى شناسيد؟
حبيب بن مـظاهر گـفـت : بلى او از حنظله تميم و پسر خواهر ما است و خوش نيت است و من تـصور نمى كردم كه در سپاه عمر سعد و در اين جنگ حضور يابد قرة بن قيس حضور امام رسيد و سلام كرد و پـيام عـمـر بن سعـد را به حضرت رسانيد امـام عـليه السلام فرمود: كتب الى اهل مصركم هذا اءن اقدم فاما اذا كرهتمونى فانى انصرف عنكم .
(( مـردم شهر شمـا به مـن نامـه نوشتـه اند كه به سوى شمـا بيايم حال اگر از آمدنم ناخوشاينديد برمى گردم ))
حبيب بن مظاهر او را گفت : واى بر تو قـرة چـرا به اين گروه ستم پيشه پيوسته اى بيا اين مرد (حسين عليه السلام ) را يارى كن كه خـدا بوسيله جدش ترا مؤ يد به كرامت فرمايد قرة گفت : نزد عمر سعد بروم و پـاسخ پـيامـش را برسانم سپس در اين باره انديشه خواهم كرد و رفت نزد ابن سعد و پاسخ امام را رسانيد.
عـمر بن سعد گفت : اميدوارم خداوند مرا از جنگ با حسين عليه السلام نجات دهد و جريان را براى ابن زياد نوشت .
ابن زياد وقتى نامه ابن سعد را خواند گفت :
الان اذ علقت مخالبنا به

يرجو النجاة ولات حين مناص

(( اكنون كه چنگالهاى ما به او بند شده و او را فرا گرفته در صدد رهائى خود بر آمده است و حال آنكه راهى براى نجات او نيست ! ))
سپـس به ابن سعـد نوشت كه به حسين و يارانش بيعـت يزيد را عرضه كن اگر قبول نمودند آن وقت راءى نظر ما اعلام مى شود.
امـا ابن سعد نامه ابن زياد را به اطلاع امام نرسانيد زيرا مى دانست كه حسين پيشنهاد ابن زياد را نمى پذيرد و هرگز با يزيد بيعت نخواهد كرد.(176) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 176)
مذاكره امام عليه السلام با پسر سعد وقاص
امـام حسين عليه السلام عمروبن قرظه انصارى را نزد عمر بن سعد فرستاد كه مى خواهم با تـو سخن گويم امشب بين دو سپاه مرا ملاقات كن شبانگاه ابن سعد با بيست نفر و امام هم با بيست نفر حركت نمودند وقتى به محل ملاقات نزديك شدند امام عليه السلام به اصحابش فـرمـود: شمـا همـين جا باشيد، و خود باتفاق قمربنى هاشم و على اكبر به محل ملاقات رفتند.
عـمـر بن سعد نيز قبل از رسيدن به محل همراهان خود را ترك گفت و به اتفاق پسر خود حفص و غلامش به امام پيوست .
امـام به ابن سعـد گفت : واى بر تو اى پسر سعد از خدا نمى ترسى كه بازگشت تو به سوى او است ، مـى خواهى مرا بكشى و حال آنكه مى دانى من پسر كيستم ، اين قوم را رها كن و به نزد من بيا كه نزديكى تو به خدا در اين است كه با من باشى .
ابن سعد: مى ترسم خانه ام را خراب كنند.
امام : من براى تو خانه مى سازم .
ابن سعد: مى ترسم املاكم را بگيرند.
امام : من از املاكم در حجاز بهترينش را به تو مى دهم .
ابن سعد: من همسر و خانواده دارم بر آنها مى ترسم .
فـانصرف عـنه الحسين و هو يقول مالك ذبحك الله على فراشك عاجلا و لا غفرلك يوم حشرك فو الله انى لا رجو اءن لا تاكل من بر العراق الا يسيرا.
(( امـام از او روى گـردانيد و برخـاست و در اينحال مى فرمود: خدا تو را به زودى در رختخواب بكشد و تو را نيامرزد به خدا قسم اميدوارم از گندم عراق به جز اندكى نخورى .
عمر سعد با مسخره گفت : جو هم مرا كفايت مى كند.(177) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 177)
حائل شدن بين آب و امام عليه السلام
ابن زياد در تعقيب نامه قبلى نامه ديگرى براى ابن سعد فرستاد مشعر بانكه بين حسين و يارانش و بين آب حائل شو و مگذار قطره آبى بنوشند چنانكه تقى زكى !! عثمان بن عفان را از آب منع كردند.(178) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 178)
عـمـر بن سعد بلافاصله عمرو بن حجاج را با پانصد سوار بر شريعه فرات گماشت تـا امـام و يارانش را از استـفـاده آب و بردن آن به خيام حسينى جلوگيرى نمايند و چون تـشنگـى بر امـام و ياران فـشار آورد امـام به قـمـر بنى هاشم جناب ابى الفـضل العـباس فرمود: برو قدرى آب بياور، حضرت عباس با سى نفر سوار و بيست نفـر پـياده درحاليكه نافع بن هلال پرچم را بدوش گرفته و پيشاپيش حركت مى نمود به شريعـه فـرات نزديك شدند عمرو بن حجاج به نافع گفت : كيستى ؟ پاسخ داد: نافـعـم ، پـرسيد براى چـه آمـدى ؟ گـفـت براى آشامـيدن آبى كه شمـا بين ما و آن حائل شديد، عمرو گفت : بخور گوارايت باد، نافع گفت : به خدا نمى آشامم در حاليكه حسين و يارانش تـشنه اند اطرافـيان عمرو گفتند: ما را اينجا نگهبان قرار داده اند كه نگذاريم آب را ببرند نافع اعتنائى به گفتار آنان ننمود و به پيادگان گفت : مشكها را پـر كنيد عمرو بن حجاج و سپاهيانش آمدند كه نگذارند، جناب عباس و نافع به آنها حمله نموده و متفرقشان ساختند وقتى پيادگان ظرفها را پر از آب نمودند عمرو و سپاهيانش راه را بر آنان بستند جناب عباس و همراهان با آنان به نبرد برخاستند و آنها را به جاى خود بازگـرداندند و آبرا به خـيام رساندند و اين جريان سه روز قبل از شهادت امام حسين عليه السلام اتفاق افتاد.(179) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 179)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_175b1.jpg

[عهد آسمانى]

پستى تا كجا و چه قدر
مـردم كوفـه سالها تحت حكومت عدالت گستر على عليه السلام قرار داشتند و رفتار با مـعـاويه را در صفين پس از سلطه بر فرات و ممانعت سخت و شديد معاويه هنگاميكه آب در اخـتـيار آنان بود ديده اند و روش ‍ بزرگوارانه حسين عليه السلام را با حر و سپاهيانش آنهم در بيابانى دور از آب كه اگر حسين آنان را سيراب نمى كرد شايد اكثر آنها از تـشنگى هلاك مى شدند و يا اقلا براى به دست آوردن آب مجبور مى شدند حسين را براى مـدت زمـانى به حال خـود رها كنند و در پى رفع تشنگى بر آيند، مشاهده كرده بودند گـويا در كربلا با مشاهده قدرت و كثرت جمعيت مسخ گشته كه نه تنها از جلوگيرى آب شرمنده نشدند بلكه به آن افتخار هم مى نمود كه داستانهاى زير گواه بر آن است :
1 ـ مهاجرين اوس تميمى با صداى بلند فرياد مى كشيد: حسين آب را مى بينى چگونه موج مى زند به خدا قسم نمى گذارم مزه آب را بچشى تا بميرى !!
امام عليه السلام فرمود:
انى لارجو ان يوردنيه الله و يحلئكم عنه .
(( اميدوارم خدا مرا سيراب گرداند و شما را از آشاميدن منع نمايد. ))
2 ـ عـمرو بن حجاج كه خود از كسانى بود كه كه با حسين عليه السلام مكاتبه نموده و او را دعـوت به آمـدن به كوفه كرده و اكنون مسئول شريعه فرات است نزديك لشكرگاه امـام آمـد و فـرياد كشيد: حسين ! فرات را مى بينى سگها در آن غوطه مى خورند و الاغها و خـوكها از آن مـى آشامـند ليكن شما يك قطره از آن نخواهى آشاميد تا آنكه حميم جهنم را بياشامى !!
3 ـ عـبدالله بن حصين ازدى بسوى خيمه گاه امام مى دويد و فرياد مى كشيد: حسين ! آب را مـى بينى كه مانند آسمان كبود موج مى زند به خدا قسم يك قطره از آن نخواهى چشيد تا آنكه از تشنگى بميرى !!
امـام عـليه السلام كه اين زخم زبان را كه از شمشير برنده تر و از آتش ‍ سوزاننده تر بود شنيد دستها را به نفرين به طرف آسمان بلند كرد و گفت اللهم اقتله عطشا و لا تغفرله ابدا.
(( خدايا او را با تشنگى بكش و هرگز او را نيامرز. ))
حميد بن مسلم گويد:
پـس از واقـعـه كربلا عـبدالله مريض شد به عبادتش رفتم به خدائى كه جز او خدائى نيست او را ديدم كه آنقدر آب مى خورد كه شكمش ورم مى كرد، سپس قى مى نمود و صداى العطش العطش بلند مى كرد باز آب مى خورد تا ورم مى كرد همچنين بود تا مرد.(180) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 180)
اينها براى خود شيرينى نزد عبيدالله بن زياد با بى شرمى اين كلمات زشت و ركيك را بر زبان مى آوردند كه گويا حسين نه فرزند پيامبر آنها است و نه مسلمان .
اينها درحاليكه مى ديدند اطفال حسين از تشنگى مشرف به مرگند و آب را در برابر خود مـشاهده مى كنند، انگيزه اى براى آنها در اين عمل ناجوانمردانه جز پستى و وحشيگرى نمى تـوان تـصور نمـود البتـه در برابر اينها افرادى هم در ميان سپاهيان بودند كه اين عمل وحشيانه و غير انسانى را تقبيح نموده و بر عمر سعد ايراد گرفتند ليكن به او اثر نكرد.
انتقاد يزيد بن حصين از عمر بن سعد
هنگامى كه تشنگى بر حسين و اهل بيت و يارانش فشار آورد يزيد بن حصين همدانى به امام عـرض كرد: اجازه مـى دهى با عمر سعد در مورد آب سخن بگوييم ؟ حضرت فرمود: خود دانى .
همدانى بر ابن سعد وارد شد و سلام نكرد، عمر سعد گفت : برادر همدانى چرا بر من سلام نكردى مگر مرا مسلمان نمى دانى ، من خدا و رسولش را مى شناسم و به آن معتقدم .
همـدانى : اگر مسلمان بودى به قتل فرزند پيامبر اقدام نمى كردى ، گذشته از اين آب فـرات را سگـها و خـوكها مـى آشامـند اما حسين پسر فاطمه و برادران و خانواده اش از تـشنگـى مـى مـيرند و آب را از آنان دريغ مـى كنى و خيال مى كنى خدا و پيامبر را مى شناسى ؟
عـمـر سعـد مـدتـى سر به زير افكند آنگاه سربرداشت و گفت : برادر همدانى ابن زياد حكومت رى را به من سپرده و هر چه مى انديشم نمى توانم از حكومت رى دست بكشم .
يزيد همـدانى به خـدمـت امـام عـليه السلام بازگـشت و عـرض كرد: يابن رسول الله عـمـر سعـد تـصمـيم گـرفـتـه به خـاطر حكومـت رى تـو را به قتل برساند.(181) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 181)
حسين عليه السلام و چشمه آب
چـون آب در خـيمـه گـاه ابى عـبدالله عليه السلام ناياب شد صداى زنان و كودكان از تـشنگـى بلند گشت ، حسين عليه السلام كلنگى برگرفت و پشت خيمه هاى زنان آمد و نوزده قدم به طرف قبله بر شمرد سپس شروع كرد به كندن زمين ، هنوز چيزى نكنده بود كه ناگـهان چـشمـه آب گـوارائى نمـودار شد حسين عـليه السلام و تـمـام ياران و اهل بيت آب نوشيدند و ظرفها را پر كردند آنگاه آب فروكش كرد و اثرى از آن باقى نماند.
خبرگزاران داستان چشمه را به ابن زياد گزارش نمودند.
عبيدالله زياد از اين خبر بر آشفت و نامه اى به عمر سعد نوشت بدين مضمون :
به مـن رسيده است كه حسين چاه حفر مى كند و به آب مى رسد و خود و اصحابش آب مى نوشند همينكه نامه اى به تو رسيد تا آنجا كه مى توانى او را از كندن چاه بازدار و بر آنها منتهى درجه سخت بگير و آنها را از نوشيدن آب بازدار.
نامـه ابن زياد كه به سردار كوفه رسيد مراقبت ها را تشديد كرد و نگهبانان فرات را مضاعف گردانيد كه مبادا يكى از ياران حسين از فرات آب بياشامد.(182) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 182)
حبيب بن مظاهر و جمع نيرو
ابن زياد هر روز براى عـمـر سعد كمك و نيرو مى فرستاد ولى بر ياران حسين افزوده نمـى شد، حبيب بن مـظاهر اسدى خـدمـت امـام عـرض كرد: ياين رسول الله طايفـه اى از قـبيله بنى اسد در اين نزديكى مـنزل دارند اجازه مـى فرمائيد بروم و آنان را به كمك شما بخوانم اميد است كه خدا به وسيله آنان بلا را از شما برطرف گرداند؟ امام فرمود اجازه دادم برو.
حبيب نيمه هاى شب بصورت ناشناس بر بنى اسد وارد شد پس از معرفى خود گفتند: چه حاجتى دارى ؟
حبيب : من بهترين هديه اى كه ممكن است انسانى براى بستگانش بياورد براى شما آورده ام ، آمده ام تا شما را به يارى پسر دختر پيامبرتان حسين بن على بخوانم كه او در ميان عده اى از مؤ منان خالص كه هر يك از آنان از نظر ارزش و ايمان به هزار نفر برترى دارند قـرار دارد كه هرگـز او را رها نمى كند و دست از يارى او نمى كشند، عمر سعد با سپاه انبوهى او را مـحاصر كرده است ، شما بستگان منيد و سزاوارترين انسانها به نصحيت و خيرخواهى من ، اگر او را يارى كنيد شرف دنيا و آخرت نصيب شما خواهد شد، به خدا قسم هر كه از شمـا با پـسر پـيغـمـبر كشتـه شود در آخـرت رفـيق و هم نشين رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم خواهد بود.
مردى از بنى اسد به نام عبدالله بن بشير برخاست و اظهار داشت من اولين كسى هستم كه به اين دعوت پاسخ مثبت مى دهم .
پـس از او جمـاعـت زيادى اعـلام آمـادگى كردند تا آنكه شماره آنان به نود نفر رسيد اين جماعت به سوى حسين عليه السلام حركت نمودند ولى از آنجا كه ياران شيطان در همه جا هستـند و يا آنكه خدا خواسته حسين مظلوم شهيد گردد، يكنفر از اين قبيله با شتاب خود را به عـمـر سعـد رسانيد و داستان را بازگو كرد عمر سعد هم ارزق را با چهارصد نفر ماءمور كرد كه به طرف قبيله بنى اسد بروند و آنان را از حركت و رسيدن به حسين باز دارند، همـانطور كه آنان از ساحل فرات به نزديكى حسين رسيده بودند با سپاه ازرق برخورد و با هم درگير شدند.
حبيب بن مظاهر، ازرق را مورد خطاب قرار داد و گفت : چرا مانع ما مى شوى ما را واگذار و خود را گرفتار عذاب الهى مگردان ؟
ازرق نپـذيرفت و گفت : من ماءمورم كه نگذارم اين جمعيت به حسين برسند جماعت بنى اسد كه قدرت مقاومت نداشتند به طرف قبيله خود باز گشتند و همه جمعيت نيمه شب از قرارگاه و منزل خودشان كوچ كردند كه مبادا عمر سعد به آنها شبيخون بزند.
حبيب تنها به حضور امام رسيد و واقعه را گزارش نمود.
امام فرمود: لا حول و لا قوة الا بالله . (( هر آنچه خدا بخواهد مى شود. )) (183) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 183)
پيام ابن سعد براى ابن زياد
امـام حسين عـليه السلام پـس از مـلاقـات نخـست با عـمـر سعـد كه نتـيجه اى حاصل نگـرديد تـرتـيب مـلاقـاتهاى ديگرى را مى دهد و اين ملاقاتها سه يا چهار بار صورت مى گيرد و سخنان زياد گفته مى شود، سرانجام ابن سعد نامه اى بدين مضمون به عـبيدالله بن زياد مى نويسد: بدرستى كه خدا آتش ‍ جنگ را خاموش ساخت و اتحاد و وحدت كلمـه بوجود آمـد و امـر امـت به اصلاح گـرائيد و حسين به مـن قول داده است كه برگردد به مكانى كه از آنجا آمده يا برود بيكى از سرحدات و مرزها و مـانند يكى از مسلمانان باشد و يا برود نزد يزيد و دست در دست او گذارد تا هر چه او خواست انجام دهد!!
و اين امر براى تو مايه خشنودى است و صلاح امت ، هم در آن است .
تـوجه : عـمـر سعـد براى اينكه مـبتـلا به جنگ با حسين نشود به دروغ از قـول امـام حسين عـليه السلام نقل كرده كه حاضر است نزد يزيد برود و دست در دست او واگـذارد يا به يكى از سرحدات برود و مانند يكى از مسلمانان به زندگى ادامه دهد، و دليل اثـبات اين امر روايت عقبه بن سمعان است كه مى گويد: من از مدينه تا مكه و از مكه تا كربلا با حسين عليه السلام بودم و تمام سخنان او را در اين مسير شنيدم ليكن به خدا قـسم حسين عليه السلام نگفته بود كه حاضرم دست در دست يزيد بگذارم ، يا بروم به يكى از سرحدات كه آن كذب محض است بلكه گفته بود: مرا رها كنيد تا بجائى كه از آنجا به سوى شما آمده ام برگردم يا در اين زمين پهناور به گوشه اى بروم .(184) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 184)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_201a.jpg

[عهد آسمانى]

شمر مفسده مى آفريند
وقـتـى نامـه پـسر سعـد به ابن زياد رسيد و مـلاحظه كرد كه مـشكل حل شده و اتـحاد كلمه حاصل گرديده با تعجبى كه نشانگر خشنودى و رضا بود گفت : هذا كتاب ناصح مشفق ، اين نامه فردى خيرخواه و دوست است ، من هم پذيرفتم .
در اين وقـت شمـر بن ذى الجوشن كه نزد ابن زياد بود و بر موقعيت ابن سعد حسد مى ورزيد گـفـت : امير از حسين اين پيشنهاد را مى پذيرى درحاليكه به سرزمين تو آمده و در پـهلوى تـو قـرار گـرفـتـه است ، اگر از اينجا برود و دست در دست تو نگذارد، او به عـزت و قـدرت خـواهد رسيد و تو دچار ضعف و زبونى و ناتوانى خواهى شد پس دستور بده كه او و يارانش ‍ تسليم حكم تو شوند آنگاه اگر خواستى آنها را عقوبت مى كنى كه شايسته عقوبتند و اگر خواستى عفو كنى آن هم به دست تو است به علاوه من شنيده ام كه حسين و سعـد بيشتر شبها را بين دو لشكر مى نشينند و صحبت مى كنند. ابن زياد گفت : راءى تـو پـسنديده است حركت كن و نامه ام را به عمر بن سعد برسان تا دستور مرا به حسين و يارانش عرضه نمايد.
اگـر تـسليم حكم من شدند آنها را سالما نزد من بفرستند و اگر خوددارى نمودند با آنها بجنگند، اگر ابن سعد به دستور من عمل كرد، از او اطاعت كن و فرمانش را اجرا نما و اگر سرپـيچى كرد، گردن عمر سعد را بزن و سرش را براى من بفرست و تو خود فرمانده سپاه خواهى بود.
و در نقلى آمده كه ابن زياد گفت :

الان و قد علقت مخالبنابه

يرجو النجاة ولات حين مناص

(( يعـنى حالا كه چنگال ما بر او بند شده (چنين اظهار مى كند) و اميد نجات دارد كه ديگر راه فرار وجود ندارد. )) (185) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 185)
آخرين تصميم
ابن زياد پس از گفتگوى با شمر نامه ابن سعد را به اين مضمون پاسخ داد من ترا به سوى حسين نفـرستادم كه با او مماشات و مدارا كنى و به مماطله بگذارانى و يا تمناى سلامـت و بقاى او را نمائى و يا از جانب او عذر خواهى كنى و نخواسته ام كه از او نزد من شفاعت كنى ، ببين اگر حسين و اصحابش حكم مرا مى پذيرند و تسليم من مى شوند آنها را صحيح و سالم نزد من بفرست و اگر امتناع و خوددارى نمودند بر آنها بتاز و آنان رابه قـتـل برسان و مـُثـله كن كه مستحق آنند و چون حسين را كشتى اسبها را بر پشت و سينه او بتاز، گر چه مى دانم اينكار پس از مردن زيانى به مرده نمى رساند ولى چون گفته ام كه چـنين خواهم كرد بايد اينكار صورت پذيرد، پس اگر فرمان مرا اجرا نمودى پاداش مـاءمور فرمانبر و شنوا را خواهى داشت و اگر خوددارى نمودى از سمت فرماندهى معزولى و از سپاه كناره گير و لشكر را به شمربن ذى الجوشن واگذار كه او امر ما را اجرا خواهد نمود والسلام .(186) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 186)
شمر وارد كربلا مى شود
شمربن ذى الجوشن كه در شرارت و خبث باطن سر آمد زمان بود، به اميد اينكه عمر سعد حاضر به جنگ با حسين نمى شود با شتاب فراوان وارد سرزمين كربلا شد و از عمر سعد خبر گرفت ، گفتند در فرات آب تنى مى كند، شمر از بس شتاب داشت كه نظر عمر سعـد را به دست آورد، جويرية بن بدر تميمى را ماءمور ساخت كه : برو به بين اگر ابن سعـد جنگ با حسين را پـذيرا نيست او را گـردن بزن !! ليكن قـبل از آنكه جويريه ابن سعد را ملاقات كند مردى از سپاهيان عمر سعد برايش خبر آورد كه داستان از اين قرار است .
ابن سعد به سرعت از آب خارج شد و لباس پوشيد و چون فهميد كه شمر چه كرده است ! رو به شمـر كرد و گفت : واى بر تو خدا خانه ات را خراب كند و زشت گرداند آنچه (حكمـى ) را كه آورده اى ، گـمـان مى كنم كه تو راءى ابن زياد را زدى و آنچه را كه من اصلاح كرده بود، به فساد كشانيدى ، اگر فكر مى كنى كه حسين تسليم امر ابن زياد مـى شود اشتباه است ، حسين هرگز فرمان ابن زياد را نمى پذيرد كه قلب و روح پدرش على در كالبد او نهفته است .
شمـر: بگو امر اميرت را اجراء مى كنى و با دشمن او مى جنگى ؟ وگرنه لشكر را به من واگذار و خود را از سپاه كنار بكش .
عـمـر سعـد: اين مـوقـعـيت و كرامـت براى تـو نيست من خود انجام خواهم داد و تو فرمانده پيادگان باش .(187) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 187)
نكته : عجبا كه كشتن پسر پيغمبر را كرامت و افتخار به حساب مى آورند!
شمر براى حضرت ابى الفضل و برادران امان نامه مى گيرد
شمـر كه از قـبيله كلاب است و ام البنين نيز از همين قبيله است براى آنكه جنگ ساده تر و آسان خاتمه پذيرد به ابن زياد پيشنهاد كرد: خواهرزاده هاى ما با حسينند اگر امان نامه اى براى آنان بدهى بجا و شايستـه است عـبدالله بن ابى المـحل نيز كه برادرزاده ام البنين مـادر حضرت ابى الفضل بود برخاست و خواسته شمر را تكرار و تاءييد نمود.
ابن زياد براى حضرت ابى الفضل العباس و برادرانش امان نامه نوشت و تسليم شمر نمود شمر در برابر سپاه حسين عليه السلام ايستاد و فرياد كرد: اين بنو اختنا العباس و اخوه .
(( كجايند خواهرزاده هاى ما عباس و برادرانش ؟ ))
حضرت ابى الفضل و برادرانش نزديك شمر شدند، و پرسيدند: از ما چه مى خواهى ؟ـ شما در امانيد.
ـ خدا تو را و امانت را لعنت كند! آيا ما در امانيم و براى حسين پسر پيغمبر امان نيست .
ـ دشمـن خـدا مـى خـواهى كه برادر و سيد و سرورمان را رها كنيم و به اطاعت لعين فرزند لعين در آئيم ؟(188) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 188)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_583emam_housein09_n.jpg

[عهد آسمانى]

تاسوعاى حسينى

يكى از روزهائى كه بر حسين و اهل بيتش بسيار سخت گذشت روز تاسوعا پنجشنبه نهم محرم بود چنانكه در روايتى از امام صادق عليه السلام در وصف تاسوعا آمده است :
تـاسوعـا يوم حوصرفـيه الحسين عليه السلام و اصحابه بكربلا واجتمع عليه خـيل اهل الشام و انا خـوا عـليه و فـرح ابن مـرجانة و عـمـربن سعـد بتـواقـر الخـيل و كثـرتـها و استضعفوا فيه الحسين عليه السلام و اصحابه و ايقنو انه لاياتى الحسين عليه السلام ناصرو لا يمده اهل العراق بابى المستضعف الغريب .
(( يعـنى روز نهم محرم حسين و اصحابش در كربلا در محاصره قرار گرفتند و سپاهيان شامى او را احاطه كردند و در فشار قرار دادند، و در اين روز پسر مرجانه و عمر سعد با كثـرت سپاهيانشان خوشحال شدند، حسين را ضعيف شمردند و مطمئن شدند كه ديگر براى حسين ياورى نخـواهد آمـد و مردم عراق دست از ياريش كشيدند، پدرم فداى مستضعف غريب . ))
و اين زمـانى بود كه شمر وارد صحراى كربلا شد و اصرار به شروع حمله داشت لذا عـمـر سعـد با اين جمـله فـرمـان حمـله را صادر كرد: يا خيل الله اركبى و بالجنة ابشرى !!
(( سپاهيان خدا سوار شويد كه شما را مژده بهشت باد!! ))
سپاهيان ابن سعد به طرف خيمه گاه ابى عبدالله هجوم آوردند، حسين جلو خيمه شمشير را در بغل گرفته و سر بر زانوى غم نهاده و بخواب رفته بود كه زينب سلام الله عليها صدا زد: برادر صداى نيروها را نمى شنوى كه نزديك خيام رسيده اند، حسين بيدار شد و با يك دنيا وقـار و طمـاءنينه فـرمـود : انى راءيت رسول الله الساعة فى المنام لى انك تروح الينا. (( الان پيامبر را در خواب ديدم به من فرمود: به زودى نزد ما خواهى آمد. ))
زينب لطمـه اى بصورت زد و گـفـت : واويلا، حسين فـرمـود: خـواهرم آرام كه ويل از آن تو نيست ، خدا ترا رحمت كناد.
عـباس نيز خـدمـت برادر آمد و عرض كرد: برادرم جمعيت به خيمه گاه آمدند حسين فرمود: برادر، جانم بقربانت ، سوار شو و با آنها ملاقات كن و بپرس چه شده و براى چه آمده اند؟
عباس با بيست نفر سوار كه زهير بن قين و حبيب بن مظاهر در ميان آنان بودند جلو جمعيت را سد كردند و سئوال كردند چه تصميم داريد؟
گـفتند: امير دستور داده تا بر شما عرضه كنيم كه به حكم امير تن دهيد وگرنه با شما خـواهيم جنگـيد حضرت ابى الفضل فرمود: شتاب نكنيد تا گفته هايتان را به حضرت ابى عبدالله عرض كنم و به سوى امام حسين عليه السلام رهسپار شد.
اصحاب امـام حسين كه در برابر سپاهيان كفر ايستاده بودند، حبيب بن مظاهر به زهير بن قين گفت : شما با اينها سخن مى گوئيد يا من بگويم ؟
زهير گفت : همانطور كه شروع كرديد ادامه دهيد.
حبيب بن مظاهر گفت : بخدا قسم بدترين جمعيت مردمى هستند كه فرداى قيامت بر خدا وارد شوند در حاليكه ذريه پيامبر و اهلبيتش را مى كشند و بندگان خاص خدا و شب زنده دارن و سحرخيزان و ذاكرين خدا را به شهادت مى رسانند.
عزرة بن قيس گفت : حبيب ! چه قدر خود را مى ستائى !
زهير گـفت : عرزه ! خدا او را تزكيه كرده و هدايت نموده است از خدا بترس ‍ و نصيحت ما را بپذير.
عزره گفت : هان زهير تا كنون تو از شيعيان عثمان بودى و از پيروان اين خاندان نبودى !
زهير: الان كه موضع مرا مى بينى و همين كافى است كه بدانى از شيعيان حسينم آرى بخدا قـسم مـن نامـه اى براى حسين ننوشتم و قاصدى بسويش ‍ روانه نكردم و وعده نصرت و يارى به او ندادم ، تا اينكه راه بين مكه و عراق ما را بهم نزديك كرد، اما همينكه چشمم به حسين افتاد به ياد رسول خدا صلى الله عليه و آله افتادم و موقعيت او را نسبت به پيامبر بياد آوردم و دانستـم كه دشمـنانش با او چه معامله خواهند كرد لذا تصميم گرفتم او را يارى كنم و جانم را فداى حسين نمايم تا حقوق خدا و رسولش را كه شما تضييع كرده ايد رعايت نمايم .
عباس به خدمت حسين رسيد و او را از تصميم جمعيت آگاه ساخت .
حسين عليه السلام فرمود: برگرد، اگر مى توانى از آنها امشب را مهلت بخواه تا شب را در نماز و راز و نياز با خدا بپردازيم كه خدا مى داند نماز و خواندن قرآن و دعا و استغفار را دوست مـى دارم ، عباس به سوى جمعيت برگشت و سخن برادرش را به آنان ابلاغ كرد عـمـر بن سعد كه احساس كرده بود شمر مراقب حركات او است و كارهايش را به ابن زياد گـزارش مـى دهد از تـرس آنكه مبادا سعايت كند با او به مشورت پرداخت و مصلحت خواهى نمود، شمر هم به خواست عمر سعد موكول كرد سرانجام گفتگوها به عدم موافقت منتهى مى شد كه ناگهان عمروبن حجاج زبيدى ميان حرف آنان دويد و گفت : سبحان الله بخدا قسم اگـر از مـردم ديلم بودند و يك شب از ما مهلت مى خواستند آنها را اجابت مى كرديم ، محمد بن الاشعـث نيز گفته عمرو را تاءييد كرد و ابن سعد را گفت : خواسته شان را بپذيرد، بخدا قسم فردا با شما خواهند جنگيد.
ابن سعد بالاجبار به حسين و يارانش مهلت داد.(189) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 189)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_Emza_Muharram.jpg

[عهد آسمانى]

شب عاشوراى حسينى

چون شب عاشورا فرا رسيد امام حسين عليه السلام فرزندان و برادران و برادرزادگان و كليه بستگان و اصحاب را جمع نمود.
امـام سجاد عليه السلام مى گويد: با آنكه بيمار بودم نزديك رفتم ببينم پدرم چه مى گويد، پس از آنكه خدا را به بهترين وجه و نيكوترين ثنائى ستايش كرد فرمود:
اللّهمّ انّ احمـدك عـلى ان اكرمتنا بالنّبوّة و علّمتنا القرآن و فقّهتنا فى الدّين و جعلت لنا اءسماعا و ابصارا و افئدة فاجعلنا من الشّاكرين .
(( خـداوند تـرا سپـاس مـى گـويم كه مـا را به نبوت گرامى داشتى و تعليم قرآن فـرمودى و ما را در دين فقيه گردانيدى و به ما گوش شنوا و ديده بينا و دلى آگاه عطا فرمودى پس ما را از شكرگزاران خود قرار ده . ))
نكته : حسين عليه السلام فضائل خود و خاندانش را با ارتباط به مقام نبوت و داشتن علوم قـرآنى و احكام دينى و اينكه خدا به آنان گوش شنوا و ديده اى بصير و دلى بيدار داده است بيان مى كند كه در آن اشاره است به اينكه دشمنانشان فاقد اين صفاتند.
امـّا بعـد فـانّى لا اعـلم اصحابا او فـى و لا خـيرا مـن اصحابى و لا اهل بيت اءبّر و لا اوصل من اهل بيتى فجزاكم اللهّ عنى خيرا و انّى لا اظن يوما لنا من هؤ لاء الاّ و انى قد اذنت لكم فانطلقوا جميعا فى حلّ ليس عليكم منّى ذمام .
(( مـن اصحاب و يارانى با وفـاتـر و نيكوتر از اصحاب و ياران خود سراغ ندارم و خـانواده اى بهتر از خانواده خود نمى يابم ، خدا از طرف من به شما پاداش نيك دهد، همانا گمان مى كنم با اين قوم برخوردى داشته باشم پس بيعتم را از شما برداشتم و شما را به اخـتيار خودتان گذاشتم ))
اينك شب فرا رسيده است از تاريكى شب استفاده كنيد و هر يك از شما دست يكى از مردان اهل بيتم را بگيريد و متفرق شويد و به هر سو كه مى خـواهيد برويد و مـرا با اين قـوم تـنها گـذاريد كه اينها بجز من با كسى كارى ندارند.(190) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 190)
دنياپرستان حسين را رها مى كنند
پس از بيان امام عليه السلام آنهائى كه به طمع پيروزى حسين و رسيدن به حكومت همراه آن حضرت آمـده بودند به امـيد اينكه در ظلّ حكومـت حسينى دست آنان هم به قـول مـعـروف به دم گـاوى بند شود اكنون كه اوضاع را موافق دلخواه خود نيافتند از فرصت استفاده كرده و دسته دسته خارج شدند و حسين را تنها گذاشتند.
از سكينه خـاتـون نقـل شده كه پدرم به كسانيكه همراهش آمده بودند فرمود: شما به تـصور اينكه بر جمـاعـتـى وارد مـى شوم كه با جان و دل با مـن بيعت كرده اند و اكنون مى بينيد كه شيطان بر آنها مسلط شده و خدا را فراموش كرده اند و جز كشتـن مـن هدفـى ندارند، مـكر و خـدعـه در قـامـوس مـا اهل بيت وجود ندارد، بنابراين هر كه آمادگى نصرت و يارى ما را ندارد، شب تيره را سپر خود قرار دهد و بهر كجا كه خواهد برود و شرم و حيا مانعش نشود.
سكينه خـاتـون مى گويد: با شنيدن سخن امام گروه هاى ده نفره و بيست نفره از حضور رفتند و حسين را با عده قليلى باقى گذاردند.(191) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 191)
عباس پيشقدم اهلبيت و ياران
وقـتـى كه جمعيت رفتند حسين عليه السلام خطاب به بنى هاشم فرمود: شما هم برويد و مـرا با اين جمعيت واگذاريد كه با غير من كارى ندارند هنگاميكه سخنان امام عليه السلام بپايان رسيد ابى الفضل العباس آغاز سخن نمود و گفت : براى چه برويم و شما را رها كنيم آيا براى اينكه بعد از شما زنده بمانيم ؟ خدا هرگز آن روز را نياورد كه بعد از تو زنده باشيم .
سپـس ساير برادران و پسران و برادرزادگان امام حسين عليه السلام و پسران عبدالله ابن جعـفـر (همـسر زينب كبرى ) هم از جناب عباس پيروى نمودند و همانند سخنان او بيان داشتند.
ثمّ نظر الى بنى عقيل فقال حسبكم من القتل بصاحبكم مسلم اذهبوا قد اذنت لكم .
(( آنگـاه امـام حسين عـليه السلام به فـرزندان عقيل توجه نموده و فرمود: شهادت مسلم شما را بس است به شما اجازه مى دهم برويد. ))
فـرزندان عقيل گفتند: سبحان الله مردم به ما چه مى گويند و ما به آنها چه بگوئيم آيا بگـوئيم كه مـهتر و آقا و سرور خود و پسر عموهاى خود را كه بهترين عموها، هستند رها كرديم و براى نصرت و يارى و نجات آنان تيرى رها نكرديم و نيزه اى نيفكنديم و شمـشيرى نزديم و نفهميديم كه چكار كردند، نه بخدا چنين كارى نمى كنيم بلكه جان و مال و خانواده خود را فداى تو خواهيم كرد و با تو به نبرد خواهيم پرداخت تا بر ما وارد شود آنچه بر شما وارد مى شود كه خدا زندگى بعد از تو را زشت گرداند.(192) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 192)
وفادارى مسلم بن عوسجه
پـس از سخـنان فرزندان عقيل ، مسلم بن عوسجه برخاست و گفت : آيا تنهايت گزاريم در حاليكه دشمن ترا احاطه كرده است ، در پيشگاه الهى چه عذرى خواهيم داشت كه حق ترا ادا نكرديم ، خدا هرگز چنين روزى را پيش نياورد بلكه با اين دشمن به نبرد خواهيم پرداخت تا نيزه ام را در سينه هاى آنان فرو برم و با شمشيرم آنها را بزنم ، تا زمانى كه دست شمـشير در دست من است كارزار خواهم كرد و اگر هيچ سلاحى نداشته باشم با سنگ به مبارزه مى پردازم و از تو جدا نخواهم شد تا همراه تو مرگ را دريابم .(193) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 193)
سعيد بن عبدالله حنفى
آنگـاه سعـيد بن عـبدالله حنفـى بپـا خـاست و گـفـت : نه بخـدا اى فـرزند رسول خـدا هرگـز تـرا تـنها نمى گذاريم تا خدا بداند كه سفارش فرستاده اش محمد صلى الله عـليه و آله را درباره تو حفظ كرديم ، بخدا سوگند اگر بدانم كه در راه تو مرا مى كشند بعد زنده مى كنند آنگاه مرا مى سوزانند و خاكسترم را بباد مى دهند و هفتاد مرتبه اين كار را با من انجام دهند از تو جدا نخواهم شد تا مرگ را در حضور تو دريابم و چـگـونه اينكار را نكنم و حال آنكه يك بار كشته شدن بيش نيست و دنبالش كرامتى است كه هرگز پايانى ندارد.(194) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 194)
ايثار زهير
زهير بن قـين برخـاست و گـفـت بخـدا سوگـند اى فـرزند رسول خـدا صلى الله عـليه و آله دوست دارم كه كشته شوم سپس زنده گردم آنگاه كشته شوم و اين كشتـه شدن و زنده گـشتـن هزار بار تـكرار شود و خـداوند مـتـعـال بدين وسيله از كشتـه شدن تـو و اين جوانان از اهل بيت تو جلوگيرى و دفع نمايد.

شاها من ار بعرش رسانم سرير فضل

مملوك آن جنابم و محتاج اين درم

گـر بركنم دل از تـو و برادرم از تـو مـهر

اين مـهر بر كه افكنم آن دل كجا برم

بقـيه اصحاب و ياران باوفاى حضرت هم هر يك سخنانى نظير و مانند گفتار ياد شده بيان داشتند.(195) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 195)
http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam__63_.jpg

[عهد آسمانى]

مقاومت محمد بن بشير
در همـين حال مردى وارد خيمه گاه ابى عبدالله شد به محمد بن بشير حضرمى خبر داد كه پـسرش در سرحد رى اسير ديلميان شده است گفت : او را در پيشگاه خدا بحساب مى آورم دوست نداشتم كه فرزندم اسير گردد و من زنده بمانم .
امام عليه السلام سخنانش را شنيد و درباره او دعاى خير نمود، و فرمود بيعت خود را از تو برداشتم برو پسرت را آزاد كن .
مـحمـد بن بشير گفت : درندگان بيابان مرا زنده زنده بخورند اگر از تو جدا شوم امام حسين عليه السلام فرمود: پس اين جامه هاى يمنى را به اين پسرت بده كه ببرد و با آن برادرش را از قـيد اسارت برهاند و پـنج دست لباس بُرد را كه بهاى آن مـعـادل هزار اشرفى بود به محمد بن بشير اعطاء فرمود هم به پسرش كه همراهش بود داد تا براى نجات برادرش اقدام نمايد.(196) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 196)
نظر قاسم بن الحسن درباره مرگ با عزت
حسين سلام الله عليه كه استقامت و پايدارى كسان و بستگان و ياران خود را آزموده و دانست كه در يارى اش استـوار و پايدارند و معهذا براى رفع هرگونه ابهام و آگاهى همگان به سرنوشت آينده خـود، فرمود: من فردا شهيد مى شوم و همه شما كه با من هستيد به شهادت مى رسيد و يك نفر از شما زنده و باقى نمى ماند.
ياران عـرض كردند: خدا را سپاس مى گوئيم كه ما را با يارى شما گرامى داشت و به شهادت در راه خـود مـشرف گـردانيد، پـسر پـيغـمـبر! آيا خوشحال نباشيم كه با شما و در درجه شما باشيم .
حسين عليه السلام فرمود: خدا به شما جزاى خير دهد.
قـاسم بن الحسن كه هنوز به سن بلوغ نرسيده بود با خود انديشيد كه چون سن من قـانونى نيست نباشد كه اين خبر شامل حال من نشود لذا از عموى بزرگوارش پرسيد: آيا من هم جزء شهدا هستم ؟
حسين عليه السلام بر او رقت كرد و فرمود: يا بنىّ كيف الموت عندك ؟:
(( پسرم مرگ در نظر تو چگونه است ؟ ))
قال يا عمّ احلى من العسل . (( عموجان از عسل شيرين تر است . ))
فـقـال اى واللّه فـداك عـمـّك انّك لاحد مـن يقـتـل مـن الرّجال مـعـى . (( حسين فرمود: آرى بخدا قسم عمويت بقربانت تو هم يكى از كسانى هستى كه با من كشته مى شوند. )) (197) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 197)
آرى قاسم با آنكه جوان نورسى بود درس آموزنده اى به نوجوانان آزاده داد كه مرگ با عـزت از عـسل شيرين تـر است و جوانان نورس ما هم در جنگ تحميلى از اين تز پيروى نمودند و افتخار آفريدند.
پيشگيرى از تهاجم احتمالى دشمن
حسين عـليه السلام به اضافه آنكه از پيش تلوّن و تغييرپذيرى مردم كوفه را مى دانست در اين چـند روزى كه با آنان روبرو شد از پستى و رذالت بيش ‍ از حد آنان آگاه گـرديد لذا هرگونه ضربه اى كه بر آن قدرت يابند و يا هر امانتى را از سوى آنان احتـمال مى داد، از اين رو براى پيشگيرى از تهاجم احتمالى نسبت به زنان حرم دستور داد خـيمـه ها را نزديك هم نصب كنند و با طناب آنها را بهم مـتـصل سازند تـا عبور از بين خيمه ها ممتنع و غير ممكن باشد و فقط از يكسو راه ورود و خروج داشته باشد.
بعلاوه دستور فرمود تا اطراف خيمه ها خندق حفر كنند و در آن هيزم و نى بريزند و آتش برافـروزند تـا اراذل و اوباش سپاه كوفه نتوانند به حرمسراى حسينى حمله نمايند، و اين دستور انجام گرفت .(198) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 198)
نكتـه : اين هم يكى از تاكتيكهاى جنگ است كه امام حسين آنرا بكار گرفت تا از خطرات احتمالى پيشگيرى نمايد.
امام از مرگ خود خبر مى دهد
امـام سجاد عليه السلام مى فرمايد: شبى كه پدرم در صبح آن شهيد شد من در خيمه خود بودم و عمه ام زينب از من پرستارى مى كرد پدرم به خيمه خود رفت و جون غلام ابوذر كه در تـعـمـير اسلحه استاد بود شمشير پدرم را صيقل مى داد و شنيدم پدر بزرگوارم اين اشعار را زمزمه مى كرد:

يا دهر افّ لك من خليل

كم لك بالاشراق و الاصيل

من صاحب و طالب قتيل

عـلى اهل الضّلالة و النّفاق

الدّهر لا يقنع بالبديل

ما اقرب الوعد من الرّحيل

و انّما الامر الى الجليل

(( اى روزگـار اف بر دوستى تو باد كه از طلوع آفتاب تا غروب ، چه بسيار دوستان را مى كشى و در كشتن هم عوض و بدل نمى پذيرى . ))
و هر زنده اى رونده اين راه است ، چـه نزديك است وعـده كوچ كردن و فرود آمدن در اين مـنزلگـاه ، و عـاقـبت كار به سوى پـروردگـار جليل است .(199) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 199) ))
بى تابى زينب سلام الله عليها
امـام سجاد عـليه السلام گـويد: چـون پدرم اين اشعار را تكرار فرمود دانستم كه بلا نازل شده و پـدرم تـن به شهادت داده لذا گريه گلويم را گرفت اما سكوت را رعايت نمودم لكن عمه ام زينب كه اين را شنيد چون شاءن زنان رقت و جزع است بيتابانه در حالى كه پـيراهنش به زمـين كشيده مى شد خود را به برادر رسانيد و گفت : و اثكلاه ليت المـوت اعـدمـنى الحياة اليوم ماتت امّى فاطمة و ابى علىّ و اخى الحسن يا خليفة الماضين .صدا را به واثـكلاه .(200) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 200) بلند كرد و گفت : (( اى كاش مرده بودم و امروز را نمى ديديم امروز روزى است كه مادرم فاطمه و پدرم على و برادرم حسن را از دست دادم اى جانشين گذشتگان و يادگار آنها. ))
امام حسين به خواهرش فرمود: يا اخيّة لا يذهبنّ حلمك الشّيطان .خواهرم ! (( مواظب باش شيطان حلم و بردبارى ترا از تو نگيرد. ))
زينب گفت : پدرم و مادرم فداى تو كاش من فداى تو مى شدم آماده شهادت شده اى ؟ حسين عليه السلام ناراحت شد و اشك در چشمانش ‍ حلقه زد و فرمود:
لو تـرك القـطا ليلا لنام . يعنى : (( اگر مرغ قطا را وامى گذاشتند در آشيانه اش ‍ بخواب مى رفت . ))
جناب زينب سلام الله عـليها گفت : (( يا ويلتاه ))
از اينكه راه چاره بر تو مسدود گـشتـه و تـن به مرگ داده اى بيشتر قلبم را جريحه دار و جانم را مى سوزاند و لطمه بصورت زد و گريبان چاك نمود و بيهوش شد.
امـام حسين عـليه السلام آب بصورت خـواهر پـاشيد و او را بحال آورد و فرمود:
يا اخـيّة اتـّقـى اللّه و تـعـزّى بعـزا الله و اعـلمـى انّ اهل الارض يموتون و انّ اهل السّماء لا يبقون و انّ كلّ شى ء هالك الاّ وجهه ...
(( خـواهرم از خـدا بتـرس و شكيبايى و بردبارى پـيشه كن و بدان كه اهل زمين مى ميرند و اهل آسمان هم باقى نمى مانند و همه چيز و همه كس ‍ نابود مى شود مگر خـداى كه به قدرت لايزال خود مخلوق را آفريده و برانگيخته مى شوند و به سوى او باز مى گردند و او تنها فرد واحد و بى همتائى است كه مرگ ندارد، جد و پدر و مادرم از مـن بهتـر بودند و رفتند و رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم براى من و هر مسلمان ديگرى الگو و اسوه است ، و بدينگونه او را دلدارى مى داد و به او فرمود: خواهرم ترا سوگند مى دهم و بايد قسم مرا تحقق بخشى كه وقتى من به شهادت رسيدم گريبان چاك نزنى و رخ نخراشى و صدا را به گريه و ناله بلند نكنى . ))
بعـد از آنكه زينب سلام الله عـليها صدا را به واثـكلاه بلند نمود زنان حرم همگى بگـريستند و گريبانها دريدند و لطمه بصورت زدند و ام كلثوم سلام الله عليها صدا را به وا مـحمـداه و وا عـليّاه و وا امـامـاه و وا اخاه و وا حسينا بلند نمودند آنگاه امام با خـطاب به زنان فـرمـود: يا اختاه يا امّ كلثوم يا فاطمة يا رباب انظرن اذا قتلت فلا تشققن علىّ جيبا و لا تخمشن و جها و لا تقلن هجرا.
(( خـواهرم ام كلثـوم ، دخترم فاطمه ، همسرم رباب خويشتن دار باشيد هرگاه كشته شدم گريبان چاك نزنيد و صورت نخراشيد سخن ناروا بر زبان جارى نكنيد.(201) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 201) ))

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_e5f16e8789dd13291c4306a5305c2143_l.jpg

[عهد آسمانى]

عبادت در آخرين ساعت زندگى
حسين و يارانش شب عاشورا را كه مى دانستند آخرين شب زندگى آنها است به عبادت و راز و نياز به درگـاه بى نياز پـرداخـتـند چـنانكه در روايت آمده است : و لهم دوى كدوىّ النّحل ما بين راكع و ساجد و قائم و قاعد.
(( پـيوستـه در حال قـيام و قـعـود و ركوع و سجود بودند و همـه آنها مانند زنبور عـسل زمـزمـه مـى كردند ))
آرى حسين يك شب را مهلت گرفت تا به عبادت بپردازد، او و اصحابش تـمـام شب را به عـبادت و قرائت قرآن پرداختند، و خواب را بر خود تحريم كردند و تمام ساعات شب را به دعا و استغفار و راز و نياز با معبود سپرى كردند.(202)
سعادت و شقاوت (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 202)
تبليغات اعم از حق يا باطل و درست يا نادرست در انسان اثر مى گذارد اما براى درك حقيقت تـشخيص قابليت لازم است ، اگر شخص قابل هدايت بود و وجدان بيدار و هشيارى داشت راه حق را از ناحق و صحيح را از سقيم تشخيص مى دهد آن وقت است كه ديگر تبليغات سوء در چـنين شخصى اثر نمى كند و برعكس كسانى كه فاقد وجدان بيدار باشند حتى اگر در شاهراه سعـادت قـرا گـرفـتـه باشند ولى در اثر عدم قابليت و جمود و خمودى وجدان ، سعادت ابدى را از دست مى دهند.
در شب عـاشورا دو حادثـه رخ داد كه حكايت از اين مـعـنى مـى كند اول آنكه گـروهى از لشكريان عمر سعد كه قابليت هدايت را داشتند به تعداد سى و دو نفـر ضمـن گشت به حرم حسينى نزديك شدند زمزمه امام و ياران در نماز و دعا و استغفار آنان را جذب نمود و به سپاه امام پيوستند و راه حق و شهادت ابدى را در پيش گرفتند، دوم گـروهى از سپاهيان حسينى كه شايد ماهها در ركاب حضرتش بودند و از خوان نعمتش بهره مـند گـرديده در آخـرين ساعاتى كه نسيم سعادت مى وزيد امام را رها كرده متفرق شدند.
خواب سحرگاه حسين عليه السلام
به هنگام سحر چشمان امام حسين عليه السلام را خواب فرا گرفت و پس ‍ از بيدار شدن فرمود:
راءيت كاءنّ كلابا قد جهدت لتنهشنى و فيها كلب اءبقع راءيته اشدّها علىّ و اءظنّ انّ الّذى يتولّى قتلى رجل ابرص .(203) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 203)
(( در خـواب سگـانى چند را ديدم كه براى دريدن و درهم شكستن استخوانهايم كوشش مى كنند و بين آنها سگى است رنگارنگ كه بيش از ديگران بر من مى تازد و گمان مى كنم كسى كه متصدى كشتن من مى شود مرد ابرصى (مبتلا به پيسى ) است . ))
از روايات استفاده مى شود كه شمر لعين به بيمارى برص مبتلا بوده است .
روز وصال محبوب فرا رسيد
كسى كه به ميهمانى بزرگى مى رود سعى مى كند پاكيزه و مرتب باشد و كسيكه به ديدار محبوبش مى رود و اميد و آرزوى وصالش را در سر مى پروراند علاوه از پاكيزگى خـود را مـعـطر و خـوشبو مى سازد تا در دل محبوب بيشتر جاى باز كند و اينكه حسين يكه تـاز ميدان عشق و شهادت در انتظار وصال محبوب است و لذا خود را از هر جهت آماده و مهيا مى سازد.
سرور و خوشحالى اصحاب حسين
اصحاب امـام حسين عـليه السلام در روز عـاشورا از اينكه ساعـت وصال محبوب نزديك است بسيار سرور و خوشحال بودند، حبيب بن مظاهر با آن كهولت ، شادان و خندان بر ياران وارد شد يزيد بن حصين تميمى بر وى خرده گرفت كه حالا وقت خنده نيست .
حبيب گفت : اگر حالا نخندم كى بخندم ، بخدا قسم همينكه اين جماعت با شمشيرهايشان بما حمله كنند ما هم حورالعين را در آغوش خواهيم گرفت بريربن خضير همدانى و عبدالرحمن بن عـبدربه انصارى بر در خيمه نطافت منتظر بودند، تا امام درآيد و نوبت آنان فرا رسد برير شروع كرد به شوخى كردن و مزاح گفتن .
عبدالرحمن گفت : اكنون وقت شوخى نيست .
برير پـاسخ داد: مـردم مـى دانند كه مـن چـه در جوانى و چـه در پـيرى اهل شوخى و مزاح نبوده ام ولى اكنون از آن جهت خوشحالم و شوخى ام گرفته كه لحظات ديگـر اين گـروه با شمـشيرهاى خـود مـا را در برمـى گـيرند و پـس از ساعتى منهم پريرويان فراخ چشم بهشتى را در بر خواهم گرفت .(204) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 204)
آرى اين حركت از ايمـان عميق ياران كربلا خبر مى دهد كه مى دانند در تاريخ بشريت از گـذشتـه و آينده چـه در بستر و چه در ميدان نبرد هيچكس ‍ مرگى با اين عزت و افتخار نصيبش نشده كه نصيب ياران كربلاى حسينى شده است .

صف آرايى سپاه توحيد و كفر

حسين عـليه السلام طبق تشكيلات قشون آنروز نيروهايش را سازماندهى كرد: ميمنه (دست راست ) سپـاه اندك خود را كه كلا 32 نفر سواره و 40 نفر پياده بودند به زهير بن قين سپـرد و حبيب بن مـظاهر را بر مـيسره (سمـت چـپ ) گـمـاشت و خـود و اهل بيتـش در قـلب قـرار گـرفـتـند و پرچم بدست با كفايت برادر قمربنى هاشم ابى الفـضل العـباس داد و خـيام حرم را در پشت سر قرار داد و دستور فرمود هيزمها و نى هاى داخل خندق را آتش بزنند تا دشمن از پشت سر حمله نكند و متعرض زنان و كودكان نشود.
عمر بن سعد هم سپاه كفر را تنظيم نمود: ميمنه را به عمروبن حجاج زبيدى و ميسره را به شمر ملعون سپرد و عزرة بن قيس احمسى را بر سواران و شبث بن ربعى را بر پيادگان گـمـاشت و پرچم را بدست غلام خود دريد داد و عبدالله بن زهير ازدى را بر مردم مدينه و قـيس بن اشعـث را بر مردم ربيعه و كنده و عبدالرحمن جحفى را بر مذحج و اسد، و حر بن يزيد رياحى را بر تميم و همدان فرماندهى داد.(205) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 205)
حسين عليه السلام با دو سلاح مى جنگد
قرآن مجيد در شرح حال انبياء مسئله دعا را مطرح مى كند و در روايات اسلامى هم از دعا به عـنوان سلاح انبياء و اسلحه مـؤ مـن ياد مـى كند چـنانكه رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم فرمود: الدّعاء سلاح المؤ من و امام صادق عليه السلام هم از اميرالمؤ منين روايت نموده كه فرمود: الدّعاء ترس المؤ من . (( دعا سپر مؤ من است ))
.
و از امـام رضا عـليه السلام نيز روايت شده كه فـرمـود: عـليكم بسلاح الانبياء، فقيل و ما سلاح الانبياء؟ قال : الدّعاء.
(( بر شما باد كه با اسلحه پيامبران مسلح شويد، به حضرت عرض شد اسلحه انبياء چه بود؟ امام رضا عليه السلام فرمود دعا. ))
حسين عليه السلام نيز در صبح عاشورا از سلاح دعا استفاده نمود چنانكه حضرت على بن الحسين زين العـابدين عليه السلام فرمود صبح روز عاشورا همينكه سپاهيان عمر سعد بطرف خيام حسينى هجوم آوردند، امام حسين قبل از آنكه دست به قضيه شمشير ببرد دستها را بطرف آسمان بلند كرد و گفت : اءللّهمّ انت ثقتى فى كلّ شدّة و انت فى كلّ كرب و انت رجائى فى كلّ امر نزل بى ثقة وعدة كم من همّ يضعف فيه الفواد و تقلّ فيه الجيلة و يخـدل فـيه الصديق و يشمت فى العدوّ انزلته بك و شكوته اليك رغبة منّى اليك عمّن سواك فـفرّجته عنّى و كشفته فانت ولىّ كلّ نعمة و صاحب كلّ حسنه و منتهى كلّ حسنة و منتهى كلّ رغبة .
(( خـداوندا در همـه مـحنتها به تو اتكا مى كنم ، و در همه سختيها اميدم توئى ، و در هر مشكلى كه به من روى آورد به نيروى تو تكيه مى كنم ، چه بسيار اندوهى كه در برابر آن دلها ضعيف مى گردد و چاره مسدود مى شود و دوستان مرا رها مى كنند و دشمنان شماتت مى كنند آنرا بر تو عرضه مى كنم و به تو شكوه مى نمايم زيرا از همه ماءيوس و به تـو امـيدوار بوده ام و تـو آنرا برايم حل كردى و گشايش دادى كه تو مالك هر نعمت و صاحب هر حسنه و نهايت هر اشتياقى .(206) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 206)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_701.jpg

[عهد آسمانى]

هجوم لشكر كوفه
حسين عـليه السلام در حال تعقيب نماز صبح بود كه صداى شيپور سپاه عمر سعد بلند شد و لشكر كوفه سوار شدند و در اطراف خيام حرم حسينى به تاخت و تاز پرداختند و چـون با خـندق و آتـش درون آن مـواجه شدن ، شمر ملعون با صداى بلند گفت : يا حسين تعجّلت بالنّار. قبل از قيامت به سوى آتش شتاب نمودى .
امام حسين فرمود: گويا شمر است . گفتند آرى .
امـام در پـاسخ شمـر فـرمـود: انت تقول هذا يابن راعية المغرى ، (( تو پسر زن بُز چران چنين مى گوئى تو سزاوارتر به آتشى . ))
مـسلم بن عوسجه خواست تيرى به سوى شمر رها كند كه امام عليه السلام ممانعت فرمود مـسلم عـرض كرد: بگذار او را با تير بزنم كه او فاسق و از دشمنان خدا و از ستمكاران بزرگ است امام فرمود: من دوست ندارم كه ابتدا به جنگ كنم .(207) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 207)
استجابت دعاى حسين عليه السلام
عبدالله بن حوزه يكى از سپاهيان عمر سعد كه چشمش به خندق و آتش ‍ درون آن افتاد صدا زد: يا حسين مژده باد ترا به آتش جهنم .
امـام فرمود: انى اقدم على ربّ رحيم و شفيع مطاع . من بر پروردگار مهربان وارد مى شوم آنگاه از نام اين شخص پرسيد، گفتند: عبدالله بن حوزه است .
حضرت دست به دعا برداشت و گفت : ربّ حزّه الى النّار. خدايا او را به آتش گرفتار نمـا، تـير دعا به هدف اصابت نمود و اسلحه نيايش كار خود را كرد، اسب حوزه رم كرد و عبدالله به زمين افتاد و پايش در ركاب ماند و اسب او را به زمين مى كشيد و به هر سنگ و چـوب و درخـتـى مـى كوبيد تـا داخـل خـندق آتـش افـتـاد و به جهنم واصل شد.
حسين عـليه السلام كه استجابت سريع دعايش را مشاهده كرد سر به آسمان برداشت و گفت : اللّهمّ انا اهل بيت نبيك و ذرّيته فاقصم من ظلمنا و غصبنا حقّنا انّك سميع قريب .
(( بارالها ما اهل بيت پيامبر تو و ذريه اوئيم هر كه به ما ستم روا داشته و حق ما را غصب نموده نابودش گردان كه تو شنواى نزديكى . ))
مـسروق بن وائل يكى از سپاهيان عمر سعد كه سوداى كشتن حسين عليه السلام را براى گـرفـتن جايزه يزيد در سر مى پرورانيد از ديدن حادثه از خواب غفلت بيدار شد و به مـقـام خـاندان عـصمـت و طهارت واقف گرديد و از نيت خود پشيمان گشت و كربلا را ترك كرد.(208) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 208)
اتمام حجت
شيخ مـفـيد گـويد: سپـس امـام حسين عـليه السلام بر اسب رسول خـدا كه مـرتـجز نام داشت سوار شد و با صداى بلند كه همگى سپاه دشمن و يا اكثريت آنها مى شنيدند در مقام معرفى خود و اتمام حجت چنين فرمود:
ايّها النّاس اسمعوا قولى و لا تعجلوا حتّى اعظكم بما يحقّ لكم علىّ و حتّى اعتذر اليكم فـان اعـطيتـمـونى النّصف كنتم بذلك اسعد و ان لم تعطونى النّصف من انفسكم فاجمعوا امركم ثمّ لا يكن امركم عليكم غمّة ثم اقضوا الىّ و لا تنظرون .
(( مـردم ، به سخنم گوش فرا دهيد و شتاب نكنيد تا شما را به آنچه حق است پند دهم و مـوعـظه نمـايم و راه عذر را بر شما ببندم پس اگر انصاف و مروت را درباره ام رعايت نموديد به سعادت و نيكبختى شما منتهى مى شود و اگر انصاف را رعايت نكرديد پس در كار خـود فـكر كنيد تـا چـيزى بر شما پوشيده نماند آنگاه بكار من بپردازيد و منتظر نشويد. ))
بدرستيكه ولى و سرپرست من خدائى است كه كتاب را فرو فرستاده و او ولى نيكوكاران است .
ثـمّ قـال : امـّا بعـد فـانسبونى فـانظروا من اءنا ثمّ ارجعوا الى اءنفسكم و عاتبوها فـانظروا هل يصلح و يحلّ لكم قتلى و انتهاك حرمتى ، الست ابن بنت نبيّكم و ابن وصيّه و ابن عمّه و اوّل المؤ منين باللّه و المصدّق برسول اللّه صلى الله عليه و آله و سلم و بما جاء به مـن عـند ربّه اوليس حمـزة سيّد الشّهداء عمّى ، اوليس جعفر الطّيّر فى الجنّة بجناحين عمّى ، اولم يبلغكم ما قال رسول اللّه صلى الله عليه و آله و سلم لى و لاءخى هذا ان سيّد اشباب اهل الجنّة ، فـان صدّقـتـمـونى بمـا اقـول و هوالحقّ واللّه مـا تعمّدت كذبا مذ علمت انّ اللّه يمقت عليه اهله و ان كذّبتمونى فانّ فـيكم مـن اذا سئلتموه ساءلتمه عن ذلك اخبركم ، سلوا جابربن عبدالله الانصارى و ابا سعيد الخذرى و سهل بن سعد السّعدى و زيدبن ارقم و انس بن مالك يخبروكم انّهم سمعوا هذه المـقاله من رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم لى و لاءخى اما فى هذا حاجز لكم عن سفك دمى .
(( پـس در نسب مـن بنگريد كيستم و نسبم چيست آنگاه به نفس خود مراجعه كنيد و وجدان و شعـور باطن خود را به قضاوت بخوانيد و خود را در محضر وجدان و شعور باطن محاكمه نمـائيد كه آيا براى شمـا شايستـه حلال است كه خـونم را بريزند؟ و بر شما حلال است كه حرمتم را بشكنيد؟ آيا من پسر دختر پيغمبر شما و پسر وصى او و عموزاده او و اول مـؤ مـن و گـرونده بخـدا و تـصديق كننده رسول او و آنچه را كه او از جانب خدا آورده نيستم ؟
آيا حمـزه سيدالشهدا عـمـوى مـن نيست ؟ آيا جعـفـر كه با دو بال در بهشت پـرواز مـى كند عـمـوى مـن نيست ؟ آيا فـرمـايش رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم درباره مـن و برادرم به شما نرسيده است كه فرمود: اين دو سيد آقاى جوانان بهشتند، اگر تصديق گفته هاى مرا نموديد كه آنچه مى گويم راست است و بخدا از وقتيكه دانستم خدا دروغگويان را دشمن مى دارد دروغ نگفته ام ، و اگر گفتار مرا باور نداريد از آنچه شما را باخبر ساختم از كسانيكه در بين شما هستند بپـرسيد، از جابربن عـبدالله انصارى و ابو سعـيد خـدرى و سهل بن سعـدى ساعـدى و زيدبن ارقـم و انس ابن مـالك سئوال كنيد آنها به شما خواهند گفت كه پيامبر درباره من و برادرم چنين فرمود پس چرا آماده ريختن خون من شده ايد.(209) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 209)
در اين موقع شمربن ذى الجوشن گفت : بخدا نمى فهمم چه مى گوئى .
حبيب بن مـظاهر در پـاسخ گـفـت : راست گفتى زيرا خدا قلبت را مهر كرده و حق را نمى فـهمـى ثـم قال لهم الحسين عليه السلام : فان كنتم فى شك من هذا افتشكون فى انى ابن بنت نبيكم فوالله ما بين المشرق و المغرب ابن بنت نبى غيرى فيكم و لا فى غيركم ، و يحكم اتطلبونى بقتيل منكم قتلته او مال لكم استهلكته او بقصاص من جراحة .
(( سپـس امـام حسين عليه السلام به آنها فرمود: اگر در آنچه كه گفتم شك داريد آيا در اينكه من پسر دختر پيغمبر شما هستم نيز ترديد داريد؟ به خدا سوگند در مشرق و مغرب (يعـنى در تمام كره زمين ) نوه پيامبرى غير از من وجود ندارد نه در ميان شما و نه در بين ساير ملل جهان .
واى بر شمـا آيا كسى از شما را كشته ام كه خونش را از من طلب مى كنيد يا مالى از شما برده ام يا كسى را مجروح ساخته ام كه در مقام تقاص و قصاص بر آمده ايد. ))
آنگاه امام فرياد بر آورد: اى شبث بن ربعى و اى حجاربن ابجر و اى قيس ‍ بن اشعث و اى يزيد بن حارث مـگـر شمـا براى مـن نامه نفرستاديد كه ميوه هاى ما به ثمر رسيده و باغهايمان سرسبز و شاداب است اگر بيائى سپاه آماده در اختيار تو است .
جمـعـيت كه در برابر سخنان امام جوابى نداشتند زيرا از اينكه او نوه پيغمبر است و هيچ تـقصير و گناهى ندارد شك و ترديد نداشتند لذا سكوت نمودند و فقط قيس بن اشعث كه به مـكر و خـدعـه و خـيانت معروف است گفت : چرا تسليم حكم پسر عمويت نمى شوى كه آنچه دوست دارى به آن خواهى رسيد.
فـقـال له الحسين عـليه السلام : لا والله لا اعـطيكم بيدى اعـطاء الذليل و لا افر فرار العبيد.
امـام عـليه السلام در جوابش فـرمـود: (( نه بخـدا مـانند اشخـاص خـوار و ذليل دست در دست شما نمى گذارم و مانند برده هم فرار نمى كنم ))
(بلكه با شهادت و شجاعت با قامتى برافراشته در برابر ظلم و ستم و بيدادگرى ايستادگى مى كنم و شهادت را بر ذلت تسليم و خفت فرار، ترجيح مى دهم .(210) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 210)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1431-moharram-1-550.jpg

[عهد آسمانى]

خطبه ديگر امام عليه السلام
امـام حسين عـليه السلام در روز عـاشورا خـطبه ديگـرى هم ايراد فـرمـود كه بسيار مفصل است و در آخر خطبه چنين فرموده است :
الا و ان الدعـى بن الدعـى قـد ركزبين اثـنتين ، بين السلة و الذلة ، و هيهات منّا الذلة يابى الله ذلك لنا و رسوله و المـؤ منون و حجور طابت و طهرت و انوف حمية و نفوس ابية مـن ان تـؤ ثـر طاعة الئام على مصارع الكرام ، الا قد اعذرت و انذرت الا و انى زاحف بهذه الاسرة على قلة العدد و كثرة العدو و خذلان النّاصِر.
(( آگـاه باشيد كه زنازاده پـسر زنازاده مـرا بين دو چيز ميخكوب كرده است : تن به شهادت دهم و يا ذلت و خـوارى را بپـذيرم (يعنى با يزيد بن معاويه بيعت كنم ) از ما خـوارى و ذلت بدور است و هرگـز تـن به ذلت نمى دهم كه خدا و پيامبرش و مؤمنين و زنان پاك و پاكيزه اى كه ما را پرورش داده و تربيت نموده اند و مردان با غيرت و حميت و انسانهاى آزاده هرگز اجازه نمى دهند كه اطاعت و فرمانبردارى از مردان پست و فرومايه را بر شهادت افتخار آفرين مقدم بداريم بدانيد كه آنچه به شما مى گويم براى انذار شمـا و اتـمـام حجت است كه عذرى براى شما باقى نماند والا من با خانواده ام وعده اندك يارانم با دشمـن زياد مـى جنگم و هدفم را دنبال مى كنم هر چند اميد به پيروزى وجود نداشته باشد، آنگاه امام به اشعار فروة بن مسيك مرادى تمسك جست :
فان نهزم فهز آمون قِدْما

و ان نغلب فغير فغير مغلبينا

و ما ان طبنا جبن ولكن

منايانا و دولة آخرينا

فافنى ذلكم سروات قومى

كما افنى القرون الاولينا

فلو خلد الملوك اذن خلدنا

ولو بقى الكرام اذن بقينا

فقل للشمتين بنا افيقوا

سيلقى التسامتون كما لقينا

1 ـ (( اگـر دشمـن را شكست دهيم امرى بى سابقه نيست كه گذشتگان ما پيروز بودند و اگر مغلوب شويم باز هم شكست نخورده ايم . ))
2 ـ (( ترس و جين در ما راه ندارد لكن اكنون قسمت ما گرفتارى و مصيبت است و حكومت از آن ديگران . ))
3 ـ (( همـين برنامه بزرگان ما را نابود ساخت چنانكه همه مردم قرون و اعصار گذشته نابود شدند. ))
4 ـ (( اگـر پـادشاهان زندگى جاويد مى داشتند ما هم داشتيم و اگر بزرگان باقى مى ماندند ما هم باقى مى مانديم . ))
5 ـ (( پـس به شمـاتـت كنندگـان ما بگو به خود آئيد كه سرانجام شما هم به ما ملحق خواهيد شد. ))
سپـس فرمود: بخدا سوگند بعد از اين زندگى درازى نخواهيد داشت و بيش از زمانى كه پياده سوار اسب شود زنده نخواهيد ماند تا روزگار آسياى مرگ را بر سر شما بگردش در آورد و شما مانند ميله وسط سنگ آسيا پيوسته در اضطراب و نگرانى بسر بريد و اين سخـنى است كه پدرم از جدم رسولخدا صلى الله عليه و آله و سلم برآيم گفته است ، پـس ابتداء با همفكران خود مشورت كنيد و تصميم خود را بگيريد تا امر بر شما مشتبه و پـوشيده نمـاند آنگـاه قـصد (كشتن ) من كنيد و مرا مهلت ندهيد، بدرستيكه من به خدا كه پروردگار من و شما است توكل جسته ام و هيچ جاندار و جنبنده اى از حيطه و قبضه قدرت و اقتدار او خارج نيست و به تحقيق پروردگار من بر صراط و راه مستقيم عدالت است .(211) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 211)
يورش سپاه كفر بر لشكر توحيد
چـون بر خـلاف انتظار سپاهيان كوفه اولين فرمانده شان حربن يزيد رياحى به حسين پـيوست حالت تـزلزلى در سپاه كفر حاصل شد كه عمر سعد ترسيد اگر بيش از اين تـاءمل نمايد ممكن است سپاهش متلاشى گردد لذا غلام خود دريد را صدا زد و پرچم را از او گـرفـت و سپـس تـيرى در كمـان نهاد و به سوى سپاه امام حسين عليه السلام رها كرد و سپاهيان را گفت : نزد امير گواهى دهيد من اول كسى بودم كه بسوى حسين تيراندازى نمودم .
با اين اقدام و عمل ناجوانمردانه پسر سعد، سپاهيان كفر، نيز از او تبعيت و پيروى نموده شروع به تـيراندازى كردند و تيرها مانند باران بر سر و پيكر سپاه حسينى باريدن گرفت و كسى از ياران امام باقى نماند مگر آنكه تيرى به او اصابت نمود!
حسين عـليه السلام به اصحابش فرمود: قوموا رحمكم الله الى الموت الذى لا بدمنه فان هذه السهام رسل القوم اليكم .
(( خـدا شمـا را رحمـت كند مـهياى مـرگ شويد كه گـريزى از آن نيست چه اين تيرها فرستادگان گروه ستمكار و سفيران مرگ اند بسوى شما. ))
پس از آن حمله دستجمعى سپاه كفر توحيد شروع شد و نبرد ساعتى ادامه يافت و ياران امام با شجاعت و شهامت هر چه بيشتر به دفع حملات دشمن پرداخته و كارزار سختى نمودند ابن شهراشوب شهداء حمله دستجمعى را چهل و يك نفر ذكر نموده و اسامى آنان را هم بيان كرده كه جهت اختصار از نام آنها صرفنظر مى كنيم . و اين كشته شدگان نسبت به سپاه امام به حدى زياد بود كه نقصان در سپاه حسين آشكار شد.(212) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 212)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/5_23.jpg

[عهد آسمانى]

زيارت ناحيه مقدسه

مـرحوم عـلامـه مـجلسى و سيد بن طاوس در بحار و اقـبال و هم چـنين ديگـران در كتـب زيارت و تـاريخ زيارتـى را نقـل كرده اند كه از ناحيه مـقـدسه امام زمان عليه السلام به دست شيخ محمد بن غالب اصفـهانى صادر شده است كه در آن نام شهداى كربلا و بعضى از حالاتشان بيان گـرديده است و مـا در شروع حالات هر يك از شهدا قسمتى از زيارت كه مربوطه به آن شهيد باشد ذكر مى كنيم .(213) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 213)

شهداى حمله اولى

چون درباره شهداى حمله اولى مطالب قابل ملاحظه اى در تاريخ ذكر نشده لذا به منظور تجليل از اين شهيدان بزرگوار جملاتى كه در زيارت ناحيه مقدسه آمده است ذكر مى كنم :
1 ـ السلام على نعيم بن عجلان الانصارى .
2 ـ 3 ـ السلام على قاسط و كرش ابنى ظهير التعلبيين .
4 ـ السلام على ضرغامة بن مالك .
5 ـ السلام على عامربن مسلم .
6 ـ السلام على سيف بن مالك .
7 ـ السلام على عبدالرحمان بن عبدالله الكدر الارحبى .
8 ـ السلام على مجمع بن عبدالله العائذى .
9 ـ السلام على الجريح الماسور سواربن اءبى حمير الفهمى الهمدانى .
10 ـ السلام على المرتب معه عمروبن عبدالله الجندعى .
11 ـ السلام على عماربن اءبى سلامة الهمدانى (الدالانى ).
12 ـ السلام على الزهر مولى عمروبن الحمق الخزاعى .
13 ـ السلام على كنانة بن عتيق .
14 ـ السلام على جبله بن على الشيبانى .
15 ـ السلام على زهير بن بشر الخثعمى .
16 ـ 17 ـ السلام على على عبدالله و عبيدالله ابنى يزيد بن ثبيط القيسى .
18 ـ السلام على زهير بن سليم الازدى .
19 ـ السلام على سليمان مولى الحسين بن اميرالمؤ منين و لعن الله قاتله سليمان بن عوف الحضرمى .
20 ـ السلام على قارب مولى الحسين بن على عليهماالسلام .
21 ـ السلام على منجح مولى الحسين بن على عليه السلام .
عبدالله بن عمير كلبى : السلام على عبدالله بن عمير الكلبى .
(( سلام بر عبدالله بن عمير كلبى ))
ابو حباب كه يكى از افراد قبيله كلب است مى گويد: مردى از ما بنام عبدالله بن عمير مـكنى به ابو وهب از تـيره بنى عـُلَيْم در كوفـه مـحله بئر جَعـْد از قـبيله همـدان مـنزل داشت و با همـسرش ام وهب دخـتـر عـبد زندگى مى كرد، او مردى شجاع و برومند و بزرگـوار بود روزى بر نخـيله عـبور كرد جماعت بسيارى را مشاهده نمود، پرسيد: اين جمـعـيت براى چـه اجتماع كرده اند؟ گفته شد: اينها آماده مى شوند تا به جنگ حسين پسر دخـتـر پـيغمبر بروند! عبدالله با خود گفت : من كه مشتاق جهاد با كفارم چرا با اين جماعت نجنگم به خانه آمد و همسرش را از تصميم خود آگاه ساخت ، همسرش نيز او را به انجام تصميمش تشويق كرد گفت : خدا ترا در كارت موفق بدارد حركت كن و مرا هم با خود ببر.
عـبدالله باتفاق همسرش شبانه حركت نمود و شب هشتم محرم خود را به حسين عليه السلام رسانيد و به كاروان حسينى پيوست و تا روز عاشورا با امام حسين عليه السلام بود پس از اينكه عمر بن سعد با پرتاب تير به سوى حسين عليه السلام جنگ را آغاز كرد و حمله اولى به پايان رسيد و جنگ تن به تن شروع شد، يسار غلام زياد بن ابيه و سالم غلام عـبيدالله بن زياد به مـيدان آمـدند و مـبارز طلبيدند حبيب بن مظاهر و بريربن خضير برخاستند و اعلام آمادگى كردند.
حسين عليه السلام فرمود: شما بنشينيد، سپس عبدالله بن عمير كلبى كه مردى بلند قامت سطبر بازو و چـهارشانه بود برخاست و اجازه مبارزه خواست ، امام حسين فرمود: به گـمـانم اين مـرد حريف آنها است ، سپـس ‍ فـرمـود: اگـر مايل هستى برو.
عـبدالله قـدم به مـيدان نبرد نهاد و در برابر آنان ايستاد يسار از او پرسيد: كيستى ؟ عـبدالله خود را معرفى كرد، گفتند ما ترا نمى شناسيم برگرد، بايد حبيب بن مظاهر يا برير يا زهيربن قين به مصاف ما بيايند، كلبى گفت : پسر زن زناكار ترا چه كه كى بايد بيايد، ترا عار است كه با من بجنگى ؟ هر كه به جنگ تو بيايد بهتر از تو است ، و مـانند شير خروشان بر يسار حمله كرد و شمشيرى بر او وارد كرد كه درجا به جهنم واصل شد، كلبى به كار او مشغول شد تا سر از بدنش جدا سازد كه سالم بر او حمله نمـود، ياران امـام بر او بانگ زدند كه غلام را به پا كلبى گوش نكرد و به كار خود مشغول بود كه سالم شمشير را حواله او نمود عبدالله دست چپش را سپر قرار داد و شمشير انگشتان دست چپش را برد سپس به سالم حمله كرد و او را هم به رفيقش ملحق ساخت ، آنگاه به سپاه دشمن حمله ور شد و اين رجز را ميخواند.
ان تنكرونى فانابن كلب

حسبى ببيتى فى عليم حسبى

انى امرؤ ذومرة و عصب

و لست بالخوار عند النكب

1 ـ (( اگـر مـرا نمـى شناسيد من از قبيله كلبم و در افتخار مرا بس كه خانواده ام از تيره عليم است . ))
2 ـ (( من شخصى هستم داراى قدرت و نيرو و در سختى ها ترسو و ضعيف نيستم . ))
همـسر كلبى كه شوهرش را در برابر دشمـن تـنها ديد نتـوانست تحمل كند عمود خميه را برداشت و بطرف دشمن حمله كرد و خطاب به شوهر گفت : پدر و مادرم فدايت باد، بجنگ در راه پاكان از ذريه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم .
عبدالله خواست همسرش را به خيمه گاه برگرداند، زن جامه شوهر را گرفت و مى گفت : نه برنمى گردم تا با تو كشته شوم .
حسين عليه السلام او را صدا زد: خدا ترا از ناحيه خاندان پيامبر جزاى خير دهد.
ارجعـى رحمـك الله الى النساء فـاجلسى مـعـهن فـانّه ليس عـلى النّساء قتال .
(( خـدا تـرا بيامـرزد برگرد نزد زنان و با آنان بنشين كه بر زنان جهاد نيست . ))
آنگاه به خيمه گاه برگشت .
عبدالله رجز خود را ادامه مى داد:

انى زعيم لك ام وهب


بالطّعن فيهم مقدما و بالضرب

و يا حمـله به لشكر دشمن نوزده سوار و دوازده نفر پياده از شجاعان سپاه عمر سعد را كشت سرانجام بدست هانى بن ثـبيت حضرمـى و بكيربن حى تميمى به شهادت رسيد.(214) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 214)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1430-1moharram-550-01.jpg

[عهد آسمانى]

شهادت همسر عبدالله در جوار شوهر
هنگـامـى كه عبدالله بن عمير كلبى به شهادت رسيد همسرش ام وهب به قتلگاه آمده و در مـيان كشتـگـان به جستـجوى جسد شوهرش پرداخت و در كنار بدن مطهر همسر نشست و شهادتـش را به وى تـبريك گـفـت و سپـس ‍ اظهار داشت . هنيئا لك الجنة اسئل الله الذى رزقك الجنة ان يصحبنى معك .
(( بهشت بر تـو گـوارا باد از خـدا مـيخـواهم كه مـرا در بهشت همنشين و مصاحب تو گرداند ))
در اين هنگام شمر ملعون متوجه اين بانو شد و به غلامش رستم دستور داد تا او را به شوهرش مـلحق سازد، غلام آن خبيث هم از پشت سر در آمد و ناگهان با عمود آهنين بر سرش كوفـت و او را به شهادت رسانيد، او تنها زنى است كه از لشكر امام حسين عليه السلام به شهادت رسيد.(215) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 215)
وهب بن عبدالله كلبى
وهب پـسر عبدالله بن حباب كلبى با مادر و همسر خود در جمع سپاه حسين بودند، مادر وهب فـرزندش را به جنگ تـهيج و تحريص نمود. وهب به ميدان كارزار قدم نهاد و جلادت و رشادت خود را ظاهر و آشكار ساخت و جمعى ، از سپاه كفر را به خاك هلاك افكند آنگاه نزد مادر و همسر خود بازگشت و به مادر گفت : آيا از من راضى و خشنود شدى ؟
غلبه لذت معنوى بر لذائذ دنيوى
مادر وهب در پاسخ فرزند گفت : از تو راضى و خرسند نخواهم شد تا آنكه در پيش روى امام حسين كشته شوى .
همـسر وهب او را گفت : ترا به خدا سوگند مى دهم كه مرا بيوه نسازى و گرفتار مصيبت خـود نكنى . مـادر وهب گـفـت : به سخن زن گوش مده و آنرا به دور انداز و در نصرت و يارى امام بكوش و جام شهادت سركش تا از شفاعت جدش برخوردار شوى .
نكتـه : دو مـنطق با دو هدف متضاد در برابر وهب قد برافراشته و خودنمائى مى كردند مـنطق همسر: انتخاب زندگى و بهره گيرى از آن و گرفتار نشدن به مصيبت و منطق مادر: انتخاب شهادت و مرگ با افتخار و سرانجام برخوردارى از شفاعت پيامبر رحمت . وهب به مـيدان بازگـشت و چـندان بكشت تـا خـود نيز جام شهادت نوشيد، مادر وهب عمود خيمه را برداشت و به مـيدان تـاخـت امـا به امـر امـام بازگشت ، همسر وهب خود را به نعش شوهر رسانيد اما بدستور شمر ملعون غلامش با عمودى او را هم شهيد كرد.(216) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 216)
نكتـه : احتـمـال اينكه داستان همسر وهب بن عبدالله با همسر عبدالله بن عمير مشتبه شده باشد وجود دارد زيرا بسيارى از مـورخـين داستـان وهب را نقل نكرده اند و منشاء اشتباه 1 ـ عنوان كلبى بودن است 2 ـ چون همسر ابن عمير ام وهب بوده از كنيه اين زن فرزندى بنام وهب پيدا شده است .
حمله و شكست
سپاه عمر سعد كه ملاحظه كردند بيش از نيمى از سپاه حسين به شهادت رسيدند به قصد حمـله به خـيام ابى عـبدالله عـليه السلام جمعيت كثيرى بسوى خيمه گاه هجوم آوردند، اصحاب ابى عبدالله كه هدف ناجوانمردانه آنان را دانستند در برابر آن جمعيت انبوه زانو بزمـين زدند و سپاه كوفه را تيرباران نمودند، با مقاومت دليرانه اصحاب حسين عليه السلام دشمن متحمل خساراتى شد و با دادن تعدادى كشته و تعداد زيادى مجروح ناچار به عقب نشينى گرديد.(217) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 217)
بريربن خضير
السلام على برير بن خضير ـ (( سلام بر برير فرزند خضير ))
برير بن خـضير همـدانى مشرقى مردى بزرگ و عابد و قارى قرآن و از اساتيد علوم قـرآنى و از اصحاب امـير مـؤ مـنان عـليه السلام و از رؤ ساء و بزرگـان اهل كوفه بود.
برير هنگاميكه شنيد حضرت ابى عبدالله عليه السلام از بيعت يزيد سرباز زده و به مـكه هجرت كرده است از كوفه به قصد مكه معظمه خارج شد، و از مكه در خدمت امام عليه السلام بود تا در روز عاشورا به شهادت رسيد.(218) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 218)
برير و جنگ عقيده
روز عـاشورا هويت و ماهيت هركس به شكلى آشكار گرديد كه راستى روز آزمايش و امتحان بود.
يزيد بن مـعـقـل به قـصد حمله به سپاه حسين عليه السلام به سوى حضرت شتافت و فرياد كشيد و برير را مخاطب ساخت : برير! كار خدا را درباره خود چگونه يافتى ؟
برير گفت : والله لقد صنع بى خيرا و صنع لك شرا.
(( بخدا قسم درباره خود جز خوبى نمى بينم ولى كار ترا شر مى بينم . ))
ـ برير! پـيش از اين دروغگو نبودى ولى اكنون دروغ مى گوئى ، گواهى مى دهم كه از گـمراهانى برير: آيا حاضرى مباهله كنيم و از خدا بخواهيم كه دروغگوى از ما را به دست ديگـرى به قـتل برساند؟ يزيد مباهله را پذيرفت و در برابر دو سپاه يكديگر را لعنت كردند و از خـدا خـواستـند آنكه بر حق است بر آنكه باطل است پـيروز گـردد و او را بكشد، و ضرباتـى رد و بدل كردند، يزيد بن معقل ضربتى حواله برير كرد كه كارگر نشد، و برير شمشير حواله يزيد نمود كه كلاه خودش را بريد و سر او را شكافت و بر زمين افتاد.(219) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 219)
نكته : حاضر شد برير براى مباهله با طرف خود حكايت از قدرت ايمانى و خلوص عقيده او مى كند.
شهادت برير
برير پس از آنكه حريف خود را از پاى در آورد برخاست و چنين رجز مى خواند.

انا برير و ابى خضير

ليس يروع الاسد عند الزاءر

يعرف فينا الخير اهل الخير

اضربكم و لا ارى من ضر

و ذاك فعل الحر من برير

(( مـن برير و پدرم خضير است كه از آواز شير هراس ندارد ـ مردم خير ما را بخوبى مى شناسند و شمـا را مـيزنم و از آن دريغ ندارم كه اين فعل برير آزاده است . ))
برير به حملات خود ادامه مى داد و سپاهيان روباه صفت عمر سعد از نزديك شدن با او هراس داشتند و فرار مى كردند.
برير فـرياد كشيد: اقـتـربوا مـنى يا قتلة المؤ منين ، اقتربوا منى يا قتلة ابن بنت رسول العالمين .
(( اى كشندگـان مـؤ مـنينى نزديك مـن بيائيد، اى قـاتـلان پـسر دخـتـر رسول پروردگار جهانيان به من نزديك شويد. ))
رضى بن منقذ عبدى نزديك آمد و با برير درگير شد و ساعتى دست و پنجه نرم كردند تا آنكه برير او را بر زمين زد و روى سينه اش نشست و مى خواست او را بكشد كه كعب بن جابر ازدى از پشت سر بر آمد و نيزه خود را بر پشت برير فرو كرد، برير كه احساس نيزه نمود با دندان بينى رضى را كند ليكن بر اثر ضربات پى در پى كعب ، برير جان به جان آفرين تسليم و شربت شهادت نوشيد.
چـون برير از فـقـهاء و قـراء و مورد علاقه مردم كوفه بود، لذا مردم از قاتلش ‍ متنفر گـرديده حتـى همـسر كعب سخن گفتن با او را بر خود تحريم كرد و به او گفت : عليه پـسر فـاطمـه كمـك كردى و برير سيد قراء را كشتى ، بخدا قسم هرگز با تو سخن نخواهم گفت :(220) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 220)
عمرو بن قرظة انصارى
السلام على عمر و بن الاءنصارى
(( سلام بر عمر و پسر قرظة انصارى ))
قـرظة بن كعـب انصارى حزرجى پـدر عـمـرو صحابى رسول الله و از تيراندازان ماهر اصحاب پيامبر به حساب آمده و نيز از اصحاب اميرالمؤ منين عليه السلام بوده كه در تمام جنگهاى زمان خلافت آن حضرت شركت داشتند و از طرف آن حضرت هنگـامـيكه عـازم جمل شد حاكم كوفه گرديد و چون جنگ صفين پيش آمد همراه حضرت در صفـين شركت نمود و در سال 51 در كوفه از دنيا رفت و او اولين كسى بود كه در كوفه پس از بناى آن شهر برايش نوحه سرائى شد.
قرظه داراى فرزندانى است كه مشهورترين آنان همين عمرو است كه از كوفه به كربلا آمـد و جزء ياران امـام حسين عـليه السلام قـرار گرفت و چون مردى روشن و تيزبين و زباندار و سرشناس بود حسين عليه السلام او را به عنوان سفير خود به سوى عمر سعد اعـزام مـى نمـود و مـطالب را مـطرح و پاسخ مى گرفت تا آنكه شمر عليه اللعنه وارد كربلا شد و رابطه قطع گرديد.
در روز عـاشورا عـمـرو از امـام عـليه السلام اجازه ميدان طلبيد و در برابر سپاه ابن سعد قرار گرفت و اين رجز را مى خواند:
قد علمت كتائب الانصار

انى ساحمى حوزه الذمار

فعل غلام غير نكس شار

دون حسين مهجتى و دار

لشكريان انصار مـى دانند كه مـن از تـمـام حيثياتم حمايت و دفاع مى كنم كه اين كار جوانمردى است كه جا و مال و خانه اش را فداى حسين مى كند.
نكته : طرح كردن خانه اشاره است به عملكرد عمر سعد كه به خاطر خانه و ملك از حمايت حسين دست كشيد.
عـمرو جنگ نمايانى كرد و گروهى از سپاه عمر سعد را به جهنم فرستاد، و هر تيرى كه به سوى حسين عـليه السلام رها مـى شد او بجان مـى خـريد و با جان و دل از امـام حسين دفـاع كرد تـا در اثـر كثـرت جراحات وارده از پـاى در آمـد در اينحال مـتـوجه ابى عـبدالله گـرديد و عـرض كرد: يابن رسول الله اوفيت .
(( پسر پيامبر آيا به عهد و وظيفه خود وفا كردم ؟ ))
امـام عـليه السلام فـرمـود: نعـم انت امـامـى فـى الجنة اقـرا رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم عنى السلام و اعلمه انى فى الاثر.
(( آرى قبل از من وارد بهشت مى شوى پيامبر را از جانب من سلام برسان و بگو كه من هم در پى شما هستم . ))
عمرو همچنان به نبرد ادامه داد تا به لقاء الله پيوست .(221) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 221)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1430-moharram-1024-02.jpg

[عهد آسمانى]

آنجا كه معيارها تغيير مى كند
انسان تـا وقتى كه خط و مسيرى براى خود انتخاب نكرده ارزشها نزد او بى ارزش است زيرا معيار و بنائى ندارد تا ارزشها را با آن ملاك به سنجد اما وقتى خطش مشخص شد آن وقـت بر مـبناى آن خط ارزشها برآورد مى گردد، اينجاست كه با تغيير خط ارزشها نيز مـتـغـير مى گردد به عبارت ديگر اگر شخص در صراط حق و خط هدايت قرار گرفت به ارزشهاى والاى انسانى پى خواهد برد و در مسير آن گام برخواهد داشت اما اگر در راه باطل و گـمـراهى و ضلالت قدم نهد ضد ارزشها را تعقيب و از آنها به ارزش تعبير مى نمايد، عمروبن قرظه برادرى دارد بنام على بن قرظه انصارى كه در سپاه عمر سعد است ، پس از شهادت عمر و برادرش على به لشكرگاه ابى عبدالله عليه السلام نزديك شد و فـرياد زد: يا حسين يا كذاب بن الكذاب اءضللت اخى حتى قتلته (( يعنى حسين دروغـگـو پـسر دروغـگـو (نعوذبالله ) برادرم را گمراه كردى تا او را كشتى ! ))
امام پـاسخ فـرمود: ان الله لم يضل اخاك و لا كنه هداه و اضلك (( خدا او را گمراه نكرده بلكه او را هدايت فرموده و ترا گمراه ساخته است . )) (222) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 222)
نكتـه : قـرآن هم مـى گـويد: الذين آمـنوا يقـاتـلون فـى سبيل الله و الذين كفروا يقاتلون فى سبيل الطاغوت (سوره نساء 76).
شكست فاحش سپاه اموى
حمـلات پـى در پى اصحاب ابى عبدالله و مقاومتشان در برابر نيروهاى حكومت بنى اميه روز را بر آنان شب و دنيا را بر آنها تنگ كرد بطوريكه صداى ضجه و ناله آنان از صدمـات و جراحات و كشتـار و بى حساب بلند شد عـمـروبن حجاج زبيدى يكى از فـرمـاندهان سپاه عمر سعد احساس ‍ كرد جنگ تن به تن با شمشير و نيزه دمار از روزگار آنان بر مى آورد زيرا مقاومت اصحاب حسين فوق العاده و اعتقاد به هدفشان محكم و مستحكم و در راه رسيدن به اهداف خـود مرگ را به بازى و مسخره گرفته و بر آن لبخند مى زنند لذا به سپاهيان كوفه با فرياد رسا اعلام كرد:
يا حمـقـاء اتـدرون مـن تـقـاتـلون ؟ تـقـاتـلون نقـاوة حرسان اهل المصر و قوما مستقلين مستميتين فلا يبرزن لهم منكم احد الا قتلوه و الله لو لم ترموهم الا بالحجارة لقتلتموهم .
(( اى احمـقـها مـى دانيد با چه كسانى مى جنگيد؟ شما با نخبه هاى شجاعان و مردمى كه زندگـى را بى ارزش مـى دانند و از مـرگ استقبال مى كنند جنگ مى كنيد، هر كه با آنها روبرو شود كشته مى شود مگر آنكه با سنگ با آنها بجنگيد و سنگ بارانشان كنيد. ))
عـمـر سعد نظر عمرو را پسنديد و براى همه قسمتهاى ارتش همين دستور را صادر كرد كه هيچكس با ياران حسين با سلاح شمشير و نيزه نجنگد.(223) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 223)
نكته : از گفتار عمروبن حجاج فرماده نيروى عمر سعد حقايقى آشكار مى شود:
1 ـ ياران حسين عـليه السلام با قدرت اراده و ايمان راسخ مى جنگند و لذا، هيچ نيروئى تـاب مقاومت در برابر آنان را ندارد و اگر دشمنانشان با شمشير و نيزه با آنها بجنگند اسلحه شان مى شكند و دستشان خالى مى شود مگر سنگ بيابان كه تمامى ندارد.
2 ـ آنان اهل معرفتند كه حق را يافته اند و در انتخاب مسيرشان بر يقينند لذا براى رسيدن به اهداف مقدسه خود سستى به خرج نمى دهند و اين ايمان و عقيده در ميان سپاهيان كوفه وجود ندارد.
3 ـ مـطلب مـهم اينكه آنها براى زندگـى ارزشى قائل نيستند و هدف آنان رسيدن به مقام قرب پروردگار است لذا نه تنها از مرگ هراسى ندارند بلكه مشتاقانه از آن استقبال مى كنند.
حربن يزيد رياحى
السلام على الحربن يزيد الرياحى . (( سلام بر حر پسر يزيد رياحى . ))
حر فـرزند يزيد فـرزند ناحيه قغب فرزند عتاب فرزند هرمى فرزند رياح فرزند يربوع است لذا گاهى از او تعبير به يربوعى مى شود.
حر در مـيان اقـوام و بستگانش بزرگ به حساب مى آمد، و در كوفه نيز يكى از رؤ ساء قـبائل بود كه بهمين دليل عبيدالله بن زياد او را براى معارضه با حسين انتخاب كرد مرحوم شيخ ابن نما نقل كرده كه چون حر به قصد جنگ با حسين از قصر خارج شد از پشت سر ندائى به گـوشش رسيد: ابشر يا حر بالجنة . به پشت سر نگاه كرد كسى را نديد، با خود گفت : بخدا قسم اين بشارت خدائى نيست و لذا در اين مسير وعده بهشت بخود نمى داد ليكن وقتى كه توبه كرد و حسينى شد امام به او فرمود: لقد اصبت اجرا و خيرا. (( تو به اجر و خير بزرگى نائل شدى . )) (224) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 224)
مـا داستـان برخـورد حر با امام و بستن راه بر امام حسين تا ورود به كربلا را قبلا ذكر كرديم .
حر بن يزيد رياحى توبه مى كند
در قـاموس قرآن و اسلام ، راه به سوى خدا هرگز مسدود نمى شود و گناه هر چند بزرگ و زياد باشد مانع بازگشت به خدا نمى گردد اما برخى از گناهان سبب سلب توفيق مى شود كه در آن حالت انسان بيدار نمى شود و يا با كلام حق و ديدن حقيقت بخود نمى آيد، قـلبش مـسخ مـى گـردد و پرده غفلت و ضلالت و گمراهى چشمانش را فرا مى گيرد كه تشخيص حق و باطل برايش غير ممكن مى گردد.
حر گـناهكار بود زيرا راه را بر امام بر حق بسته و او و يارانش را در سرزمين خشك و سوزان كربلا فرود آورده بود اما وجدان آگاه و بيدارى داشت كه راه به سوى خدا را به رويش باز كرد حر كه مشاهده كرد زمينه شروع جنگ آماده گرديده براى اطمينان بيشتر نزد عمر سعد آمد و گفت : امقاتل انت هذا الرّجل ؟ (( آيا با اين مرد مى جنگى ؟ ))
ابن سعـد بدون تاءمل گفت : آرى جنگى كه سبكترينش آن است كه سرها جدا شود و دستها قطع گردد.
ـ آيا پيشنهاداتى كه حسين كرد هيچيك از آنها پذيرفته نشد؟
ـ اگر تصميم گيرى با من بود مى پذيرفتم ليكن امير تو نمى پذيرد.
حر كه اين پـاسخ را از عمر سعد شنيد، خود را در ميان بهشت و دوزخ مخير ديد لرزه بر اندامـش افتاد و بر خود مى پيچيد و فكر مى كرد: چه كنم آيا بسوى حسين بروم و دست از زندگـى بشويم و در نتيجه بهشت را بخرم يا به فرماندهى قسمتى از سپاه عمر سعد باقـى بمـانم و مقرب دربار بنى اميه شوم و آخرت را بدنيا بفروشم در همان حاليكه تـمـام اعـضاء و جوارح حر مـضطرب و لرزان بود مهاجربن اوس گفت : حر! كار تو شك برانگيز است چه كه هرگز در هيچ موضع خطرناكى ترا چنين لرزان نديدم ، اگر از من مى پرسيدند شجاعترين مردم كوفه كيست ؟ ترا معرفى مى كردم !!
حر اظهار داشت : انّى واللّه اخيّر نفى بين الجنّة و النّار و لا اختار على الجنّة شيئا.
(( بخدا قسم خود را ميان بهشت و جهنم مردد مى بينم ليكن چيزى را بر بهشت مقدم نمى دارم هر چند قطعه قطعه شوم و سپس مرا بسوزانند. ))
نكته : يعنى پست و مقام و زندگى و حياة و متعلقات زندگى را بر بهشت ترجيح نمى دهم .
حر پـس از بيان اين مطلب عنان مركبش را بطرف خيمه گاه ابى عبدالله گردانيد و چون نزديك حسين رسيد با خـداى خـود چـنين مناجات كرد: اللّهمّ اليك انيب فقد ارعبت قلوب اوليائك و اولاد نبيّك . (( خدايا به سوى تو بازگشت مى كنم كه دلهاى دوستان تو و فـرزندان پـيامبرت را ترساندم . ))
و از اسب پياده شد و سپر را وارونه جلو صورت گـرفـت و بر حسين و اصحابش سلام كرد سپس در حالى كه از شرمسارى سرش را به پائين افكنده بود صدا زد:
يا ابا عبدالله انّى تائب فهل لى من توبة :
(( پـسر پـيامـبر! من از كرده خود نادم و پشيمانم كه راه را بر تو بستم و بر تو سخت گـرفـتـم و دل اهل بيت تـرا لرزاندم ولى فـكر نمى كردم كار شما به اينجا بكشد آيا توبه ام پذيرفته است ؟ امام كه مظهر لطف و كرم الهى است فرمود نعم يتوب اللّه عليك .
(( آرى خدا توبه ات را مى پذيرد، فرود آى و استراحت نماى .(225) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 225) ))
نكتـه : حسين نمـى فرمايد من توبه ات را مى پذيرم تا كار خدا را به بندگان نسبت ندهند و موضوع مسيحيت و خريد و فروش گناه به ذهنها خطور نكند.
حر خوابش را براى حسين بيان مى كند
حر براى اينكه نظر حسين عليه السلام را درباره رفتن به ميدان جنگ جلب نمايد عرض كرد: يابن رسول الله سواره باشم و با اين جماعت بجنگم و ساعتى بعد به فرود آمدن مـنتـهى گـردد بهتـر است ، چـون اول كسى بودم كه دل اهل بيت شما را لرزانيدم اجازه دهيد اول كسى باشم كه در راه شما با دشمن بجنگم .
و در برخـى از تـواريخ نيز آورده اند كه عرض كرد: آقاى من حسين جان ديشب پدرم را در خـواب ديدم ، از من پرسيد: فرزندم در اين ايام كجا بودى و چه كردى ؟ گفتم : در راه با حسين بودم كه راه را بر او ببندم .
پدرم گفت : واى بر تو، ترا با حسين پسر پيامبر چه كار؟، لذا مى خواهم كه به من اجازه بدهيد تـا اولين كشتـه در ركاب شمـا باشم چـنانكه اول كسى بودم كه بر شما خروج كردم .(226) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 226)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/5_03.jpg

[عهد آسمانى]

حر سپاه كوفه را نصيحت مى كند
چـون جنگ هنوز شروع نشده بود امام حسين عليه السلام اجازه ميدان به حر نداد زيرا نمى خواست شروع كننده جنگ باشد و لذا حر پس از آنكه از اجازه جهاد ماءيوس شد از امام اجازه خـواست تـا با مردم كوفه صحبت كند و آنها را انذار و پند دهد، امام اجازه فرمود و حر در برابر سپـاه كوفه قرار گرفت و با صداى رسا مردم كوفه را مخاطب قرار داد و چنين گفت :
اهل كوفه ! مادر، به سوگ شما نشيند و در عزايتان بگريد، حسين پسر پيغمبر را دعوت كرديد و چـون شمـا را اجابت كرد او را تـسليم دشمن نموديد، تصور شما اين بود كه جانتـان را فـدايش مـى كنيد ولى امـروز كمـر به قتل او بسته ايد، و حتى او را از رفتن به ساير كشورها منع مى كنيد، و مانند اسير در دست شما گرفتار است و هرگونه حركتى را از او سلب كرده ايد، از همه اينها كه بگذريم آب فـرات را از او و همـراهانش دريغ داشته ايد، درحاليكه يهودى و نصرانى و مجوس از آن مـى آشامـند و خوكهاى بيابان و سگها در آن غوطه ورند ليكن حسين و خاندانش از تشنگى مى ميرند، بد جورى با ذريّه پيامبر عمل كرديد، خدا شما را در روز قيامت سيراب نگرداند.
سپـاه كوفـه به جاى پاسخ منطقى او را تيرباران نمودند، حر نزد حسين عليه السلام بازگشت .(227) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 227)
حر در ميدان نبرد
پـس از آنكه قـتال شروع شد و نوبت جنگ تن به تن به حر بن يزيد رياحى يربوعى رسيد در جلو سپاه ابى عبدالله مى جنگيد و اين رجز را مى خواند:
انّى انا الحرّ و ماءوى الضّيف

اضرب فى اعراضكم بالسّيف

عن خير من حلْ بلاد الخيف

اءضربكم و لا ارى من حيف

1 ـ (( من حر و خانه ام جايگاه ميهمان است و گردن شما را با شمشير مى زنم . ))
2 ـ (( و از بهتـرين كسى كه در كشور خيف فرود آمده حمايت مى كنم و از كشتن شما دريغ ندارم . ))
چون ميان حربن يزيد رياحى و يزيدبن سفيان سابقه عداوت و دشمنى وجود داشت و يزيد همواره آرزوى كشتن حر را داشت پس از آنكه حر به حسين ملحق شد يزيد گفته بود اگر مى دانستم موقع رفتن با نيزه بر او حمله مى كردم و او را مى كشتم .
و حصين بن تـمـيم كه از اين جريان آگـاه بود يزيد بن سفيان را گفت : تو هميشه خيال كشتن حر را در فكر خود مى پرورانيدى ، اين حر است ، لذا يزيدبن سفيان در برابر حر قـرار گـرفـت و به او گفت حاضرى كه باهم بجنگيم ؟ حر گفت : آرى حصين گويد: مـثـل اينكه جان يزيدبن سفـيان در دست حر بود همـينكه نزديك شد حر او را مجال نداد و بيدرنگ وى را بقتل رسانيد.
ايوب بن مـسرح خـيوانى گويد: حر سوار بر اسب بود و بهر طرف جولان مى داد و از كشتـه پشته مى ساخت ، چون از عهده او برنمى آمدم تيرى بر چله كمان نهادم و اسب او را هدف قرار دادم ، تير شكم اسب را دريد و اسب فريادى كشيد و بدور خود چرخيد و نقش بر زمـين شد ليكن حر همچون شير نر از جاى برجست و شمشير بدست پياده به دشمن حمله ور شد و اين رجز را مى خواند:
ان تعقروا بى فانا بن الحرّ

اشجع من ذى لبد هزبر

(( اگر اسب مرا پى كنيد من فرزند حر و شجاعتر از شير بيشه ام .(228) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 228) ))
شهادت حر
حربن يزيد و زهير بن قين همراه هم با سپاه كوفه مى جنگيدند، هرگاه براى يكى از آنها خـطرى پـيش مى آمد و در محاصره قرار مى گرفت ديگرى به كمكش مى شتافت و او را از خـطر و مـحاصره نجات مى داد، مدتى بر اين منوال جنگيدند تا آنكه بين ايشان فاصله افكندند و گروهى از سپاه دشمن دستجمعى به حر حمله كرده و او را به شهادت رساندند.
امام در بالين حر
وقـتـى حر بر زمـين قـرار گـرفـت اصحاب ابى عبدالله او را به خيمه گاه آوردند در حاليكه رمقى به تن داشت امام حسين عليه السلام بر بالينش آمد و خون از چهره نورانى حر پاك كرد و فرمود: انت كما سمّتك امّك الحرّ، حرّفى الدّنيا و سعيد فى الاخرة .
(( تـو آزاد مـردى چـنانكه مـادرت ترا حر ناميد، تو در دنيا آزاد مرد بودى و در آخرت هم سعادتمندى . ))
بعضى از ياران ابى عبدالله در روز عاشورا براى حر اين چنين مرثيه مى خواندند.
لنعم الحرّ حرّ بنى رياح

شبور عند مشتبك الرماح

و نعم الحرّ اذنادى حسينا

و جاد بنفسه عند الصّباح

1 ـ (( چـه خـوب آزاد مرد است حر فرزند رياح هنگاميكه تيرها مانند باران مى باريد و او صبور و پايدار بود. ))
2 ـ (( چـه خـوب آزاد مـردى است هنگـامـى كه خـود را فـداى حسين نمـود و اول صبح جان خود را در طبق اخلاص نهاده تسليم كرد. ))
بستـگـان حر از ابن سعـد تـقـاضا كردند كه بدن حر را تـحويل آنان بدهد تا دفن نمايند عمر سعد هم پذيرفت لذا بدن او را در محلى كه فعلا بقعه و بارگاه دارد دفن كردند و سر او را هم از بدن جدا نكردند.(229) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 229)
شاه اسماعيل و نبش قبر حر
مـرحوم سيد نعـمـت الله جزايرى در كتـاب انوارالنعـمـانيه نقل كرده كه : شاه اسماعيل صفوى پس از تصرف عراق در سفرى كه به زيارت امام حسين عـليه السلام مـشرف گـرديده بود درباره حر به اقـوال مـخـتـلف برخـورد نمـود كه بعـضى او را مـرتـد و تـوبه اش را مقبول ندانسته و برخى معتقد بودند كه امام از او راضى شده و فرموده كه خدا توبه ات را پذيرفته است .
شاه اسماعيل گفت اينك امتحان مى كنيم اگر توبه اش پذيرفته شده باشد جسدش سالم خـواهد بود و اگر قبول نشده باشد جسدش فاسد شده است زيرا از ائمه معصومين به ما رسيده است كه جسد مؤ من بخصوص ‍ شهيد فاسد نمى شود، لذا دستور نبش قبر داد و چون قبر را شكافتند و خاكها را از روى جسد برداشتند بدن حر را سالم ديدند و مشاهده كردند دستـمالى را كه امام حسين عليه السلام در روز عاشورا بر سر حر بسته باقى است شاه اسماعيل گفت : اين دستمال را كه دست مبارك امام حسين به آن رسيده است باز كنيد تا براى تـبرك داشتـه باشم ، دستـمـال را باز كردند خـون تـازه از سر حر جارى شد، دستمال ديگرى بستند خون بند نيامد، دستمال دوم و سوم بستند جريان خون قطع نشد به شاه اسماعيل گفتند: اين دستمال جايزه اى است كه امام حسين عليه السلام به حر اعطا نموده است تـا همـان دستـمـال بستـه نشود خـون قـطع نمـى گـردد ناگـزير همـان دستـمـال را بر سر حر بستـند و خـون بند آمـد، و شاه اسماعيل دستور داد براى قبر حر بقعه و بارگاهى بسازند و خادمى هم براى آنجا تعيين نمود. معلوم مى شود تا آن زمان قبر حر فاقد گنبد و بارگاه بوده است .(230) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 230)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_moharram.jpg

[عهد آسمانى]

مسلم بن عوسجه
السّلام على مسلم بن عوسجه الاسدى القائل للحسين و قد اذن له فى الانصراف : انحن و نخلى عنك و بم نعتذر عند الله من اداء حقك ، لا و الله حتّى اكسر فى صدورهم رمحى هذا و اضربهم بسيفى ما ثبت قائمه فى يدى ، و لا افارقك و لو لم يكن معى سلاح اقاتلهم به لقذفتهم بالحجارة و لم افارقك حتّى اموت معك .
و كنت اوّل من شرى نفسه و اول شهيد شهد للّه و قضى نحبه ففزت و ربّ الكعبة شكر اللّه استـقـدامـك و مـواساتـك امـامـك اذمـشى اليك و انت صريح فـقـال : يرحمـك اللّه يا مسلم بن عوسجة و قراءفمنهم من قضى نحبه و منهم من ينتظر و ما بدّلّوا تـبديلا لعـن اللّه المـشتركين فى قتلك عبدالله الضّيابى و عبدالله بن خشكارة البجّلى و مسلم بن عبدالله الضّبابى .
(( سلام بر مسلم بن عوسجه اسدى آنكه به حسين گفت هنگاميكه به او اجازه بازگشت به وطن داد، آيا دست از تـو برداريم پس با چه عذرى در پيشگاه خدا عذر آوريم كه حق ترا رعـايت نكرديم ، نه بخدا قسم برنمى گردم تا آنكه آنقدر نيزه ام را در سينه دشمنان فرو كنم كه بشكند و آنگاه با شمشير با دشمنان بجنگم تا دسته شمشير از دستم بيفتد و اگـر هيچ سلاحى نداشته باشم از تو جدا نمى شوم بلكه با سنگ با دشمنان شما خواهم جنگيد تا در ركاب شما بميرم .
و تـو اولين كسى بودى كه با خدا معامله كرد و اولين شهيدى كه در راه خدا به شهادت رسيد و به عـهد خـود وفـا كرد، به پـروردگـار كعبه سعادتمند شدى خدا اقدامات و مـواسات تـرا با امامت تشكر و تقدير مى كند، هنگاميكه حسين در بالينت آمد و فرمود: خدا ترا رحمت كند و آيه فمنهم من قضى نحبه ... را خواند.
خدا لعنت كند كسانى را كه در قتل تو شركت كردند، عبدالله ضبابى و عبدالله بن خشكاره ، و مسلم بن عبدالله ضبابى .(231) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 231) ))
نكته : در زيارت ناحيه ؟
نكتـه : در زيارت ناحيه براى هيچـيك از شهداء مـانند مـسلم بن عـوسجه تجليل و تقدير نشده است .
مسلم بن عوسجه در مقام اخذ بيعت از مردم
مسلم بن عوسجه مردى شريف و از عباد و زهاد عصر خود بود و پيوسته در پاى ستونى در مـسجد كوفـه به نمـاز و عـبادت پـروردگـار مـشغـول و در عـين حال از شجاعان نامى روزگار و از اصحاب رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم و در جنگهاى اسلامى از نامداران بشمار مى آمد.
وى براى امـام حسين نامـه نوشت و او را دعـوت كرد و بر عـهد و ميثاق خود باقى بود مـوقـعـيكه مسلم بن عقيل نماينده امام حسين عليه السلام وارد كوفه شد مسلم بن عوسجه به وكالت از طرف مسلم بن عقيل براى امام از مردم بيعت مى گرفت و اسلحه خريدارى مى نمود و امور مالى نماينده امام را به عهده داشت ، و هنگام ورود ابن زياد به كوفه و قيام مسلم بن عـقـيل يكى از فرماندهان سپاه ، مسلم بن عوسجه است كه بر قبيله مذحج گماشته شد، وى پـس از شهادت مسلم بن عقيل و اطلاع از حركت امام حسين بجانب عراق ، از كوفه خارج شد و به اتـفاق حبيب بن مظاهر به كربلا آمد و به سپاه حسينى پيوست .(232) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 232) داستان مسلم بن عوسجه در شب عاشورا را قبلا درج كرده ايم .
شهادت مسلم بن عوسجه
زمانيكه عمروبن حجاج با سپاهيانش از ميمنه سپاه عمر سعد بر ميسره سپاه امام كه زهير بن قين فرمانده اين قسمت بود حمله ور شدند و دو لشكر مدتى با يكديگر به نبرد سنگينى كه سابقـه نداشت پرداختند مسلم بن عوسجه زخم و جراحات سنگينى برداشت و اين چنين رجز مى خواند:
ان تساءلوا عنّى فانّى ذولبد

و انّ بيتى فى ذرى بنى اسد

فمن بغانى حائد عن الرّشد

و كافر بدين جبّار صمد

1 ـ (( اگـر از مـن بپـرسيد داراى شجاعـت شيرم و اگـر از نسبم سئوال كنيد از قبيله بنى اسدم . ))
2 ـ (( هر كه بر ما ستم كند از حق منحرف و به دين خداى صمد كافر است . ))
و با شمشير بران بهر طرف حمله مى كرد تا اينكه مسلم بن عبدالله ضبابى و عبدالرحمن بن ابى خشكاره به كمك يكديگر مسلم بن عوسجه را از پاى در آوردند، چون گرد و غبار حمله فرو نشست مسلم بن عوسجه را بر روى زمين افتاده ديدند.
امام عليه السلام به سرعت ببالين وى آمد و مسلم هنوز جان داشت .
امام فرمود خدا ترا رحمت كند و آيه فمنهم من قضى نحبه را تا آخر تلاوت نمود.(233) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 233)
در آخرين نفس سفارش رهبر
مـسلم بن عـوسجه لحظات آخر عمر خود را مى گذرانيد كه حبيب بن مظاهر همراه امام عليه السلام بر بالينش آمـد و گـفـت : مـرگ تـو بر مـن گران است تو را به بهشت برين بشارت باد اگر نبود كه من هم پس از ساعتى به تو ملحق خواهم شد دوست داشتم كه به آنچـه قصد انجام آنرا دارى به من وصيت كنى تا رعايت حق قرابت و دين را كرده باشم اما به يقـين مـى دانم كه لحظه ديگر منهم كشته خواهم شد و به تو ملحق مى گردم مسلم بن عوسجه با صداى نحيفى گفت : بل انا اوصيك بهذا.
خدا ترا بشارت به خير دهد من تو را وصيت مى كنم به اين مرد (اشاره به امام حسين عليه السلام نمود) كه تا جان در بدن دارى او را يارى نمائى .
حبيب بن مـظاهر گفت : بخداى كعبه سوگند كه جز اين نكنم و ديدگانت را به انجام اين وصيت روشن گـردانم ، در اين هنگام مسلم بن عوسجه جان به جان آفرين تسليم نمود، ياران امام نعش او را برداشتند و در خيمه شهيدان گذاردند.(234) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 234)
كنيز مسلم در سوگ مولاى خود
مـسلم بن عـوسجه كه با اهل بيت به كربلا آمده بود پس از شهادت ، كنيزش ‍ در بين دو لشكر آمد و به گريه و شيون پرداخت و فرياد وا سيداه يابن عوسجتاه برآورد.
لشكر عـمـر سعـد كه شيون اين زن را شنيدند به وجد آمده و با افتخار گفتند: مسلم را كشتيم .
شبث بن ربعى كه از كوفه به اكراه به كربلا آمده بود و حاضر به جنگ با حسين نبود و همواره از فرمان ابن زياد سرپيچى مى كرد، رو به جمعيت نمود و گفت مادر به عزايتان بگـريد، نفـرات خـود را مـى كشيد و خـود را براى حكومـت ديگـران ذليل و خـوار مـى سازيد، آيا با كشتن شخصيتى مانند مسلم بن عوسجه خوشحاليد، به خدائى كه به او ايمان آورده ام چه مواقف بزرگى از مسلم بن عوسجه به ياد دارم .
در جنگ آذربايجان قـبل از آنكه سپاهيان آماده رزم شوند او شش نفر از كفار را به هلاكت رسانيد، باز هم از كشتن او خوشحاليد؟(235) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 235)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_ImamJavad.jpg

[عهد آسمانى]

بيچارگى لشكر دشمن
عروة بن قيس كه يكى از فرماندهان سپاه عمر سعد بود، و اداره امور جنگ را به عهده داشت ، مـشاهده كرد كه مقاومت و پايدارى لشكر اندك حسين عليه السلام به حدى است كه نزديك است همه را نابود سازند، لذا نزد ابن سعد آمد و گفت : مگر نمى بينى كه لشكر ما از اين عده قليل چه مى كشند، دستور بده پيادگان و تيراندازان بر آنها حمله كنند.
عمر سعد به شبث بن ربعى دستور داد كه فرماندهى تيراندازان را به عهده بگيرد شبث گفت : سبحان الله بزرگ مصر و رئيس شهر را به فرماندهى تيراندازان ماءمور مى كنى ؟! مگر هيچ كسى غير از من نيست !
شبث مكرر چنين پاسخها به ابن سعد مى داد و مى گفت : خدا مردم كوفه را هرگز موفق به خـير نخـواهد كرد و آنها را به سوى رشد هدايت نمـى كند زيرا مـا به حمـايت از آل اميه و آل سميه زناكار، بهترين مردم روى زمين را كشتيم چه گمراهى آشكار.
عـمـر بن سعد كه شبث بن ربعى ماءيوس شد حصين بن نمير را ماءمور كرد كه با اسبان زره پـوش و پـانصد نفر از تيراندازان ، سپاه حسين بن على عليه السلام را تيرباران كنند.
اين جمـعـيت كثـير اصحاب حسين را به تير بستند و همه اسبان از پاى درآمدند و ياران باقـيمـانده امام عليه السلام همگى پياده شدند، ليكن اينكار نه تنها آنان را سست نكرد بلكه مقاوم تر از پيش آماده مرگ شدند و در برابر دشمن حماسه آفريدند.(236) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 236)
گشودن جبهه دوم و آتش زدن خيمه گاه
عـمـر سعد كه مشاهده نمود حسين عليه السلام راه ورود و خروج خيمه گاه را مشخص كرده و فـقـط از يكسو امـكان حمله دارد و اصحاب ابى عبدالله از همين سو مى جنگند قهرا زيادى جمـعـيت كوفه بى اثر است و ضايعات جنگ براى آنها بسيار، لذا انديشيد كه جبهه دومى تـشكيل داده و با حمله به خيمه گاه و بريدن ستون خيمه ها و قطع طنابهاى خيام دو كار انجام دهد اولا عـده اى را به اين سو مى كشاند و جنگيدن با باقيمانده جمعيت آسان است و ثـانيا با خراب كردن خيمه حصار و سدى را كه اصحاب در پناه آن در امانند نابود خواهد شد از اينرو دستور داد جمعيتى به خيام حرم هجوم آورند و طنابهاى خيام كه بهم پيوسته و راه را بر آنان بسته بود بگشايند.
سپـاهيان حضرت ابى عبدالله كمين كرده و افرادى را كه در مقام بريدن طنابها برآمدند مى كشتند.
ابن سعد كه اين كار را نيز بى نتيجه ديد دستور داد خيمه ها را آتش بزنند تا حمله بر آنان امكان پذير گردد.
اصحاب امـام در مـقام ممانعت برآمدند، حسين عليه السلام فرمود بگذاريد آتش بزنند كه آتـش مـانع هجوم آنان خواهد شد و چنين هم شد زيرا وقتى كه خيمه هائى را كه به عنوان حصار ايجاد شده بود و كسى در آنها سكونت نداشت بلكه با نى و هيزمهائى كه قبلا به همين منظور مهيا شده بود آتش زدند سد ديگرى بوجود آمد.(237) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 237)
نكته : حسين عليه السلام اينگونه تاكتيك هاى نظامى را در روز عاشورا زياد بكار برده است .
شمر و قصد آتش زدن خيمه هاى زنان
شمـر تـصمـيم گـرفـت خـيمـه مـخـصوص ابى عـبدالله كه زنان حرم در آن منزل داشتند آتش بزند، نانجيب فرياد زد: آتش بياوريد تا خيمه ها را بسوزانم .
تـاريخ درباره گـذشتـگـان تا روز عاشورا از ارائه چنين حادثه اى ناتوان است و چنين واقعه اى را نسبت به گذشته به ياد ندارد، شمر خبيث اين تصميم خطرناك را گرفت .
زنان حرم كه صداى شمر را شنيدند ترسان و لرزان از خيمه ها بيرون ريختند و صداى گـريه و شيون دختران رسول خدا بلند شد، صحنه آنچنان دلخراش بود كه هر كس آنرا مى ديد از غصه ذوب مى شد.
حسين عـليه السلام صدا زد:انت تحرق بيتى على اهلى ؟ احرقك اللّه بالنّار. (( مى خـواهى خـانه ام را بر سر زنان و اهل بيتـم آتـش بزنى خـدا تـرا به آتـش جهنم بسوزاند. ))
حميد بن مسلم كه صداى ضجه و شيون زنان را مشاهده كرد دلش به رحم آمد و گفت : شمر! اين كار شايسته نيست ، كه در اين كار دو گناه بزرگ است : 1 ـ با آتش كه عـذاب خـدائى است مـى خواهى عذاب كنى . 2 ـ زنان و بچه ها را كشتن همان كشتن مردان براى خشنود كردن اميرت كافى است شمر كه انتظار چنين انتقادى را نداشت پرسيد كيستى ؟ حميد ترسيد كه از او نزد ابن زياد سعايت كند، گفت : خودم را معرفى نمى كنم شبث بن ربعـى نزد شمـر آمـد و او را تـوبيخ كرد و از اين كار منع نمود بالاخره شمر برخلاف ميل باطنيش منصرف شد.
در اين هنگام زهير بن قين با ده نفر افراد تحت فرماندهى خود به شمر حمله كرده و او و همراهانش را مجبور به عقب نشينى نمودند.(238) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 238) (نكته : در كربلا بالاخره كسانى پيدا شدند كه شمر را از سوزاندن زنان و اطفال باز دارند اما در زمان ما كسى پيدا نمى شود صدام خبيث را از سوزانيدن زنان و كودكان بوسيله مواد شيميايى منع كند.)
ابو ثمامه صائدى
السّلام عـلى ابى ثمامة عمروبن عبدالله الصائدى . (( سلام بر ابى ثمامه عمرو بن عبدالله صائدى . ))
ابو ثـمـامـه از بزرگـان تـابعـين و از شجاعان عرب و از چهره هاى درخشان شيعه و از اصحاب و انصار امير مؤ منان عليه السلام شركت داشت و پس ‍ از امير مؤ منان با حسن بن على عليهماالسلام بود، و پس از مرگ معاويه براى حسين عليه السلام نامه نوشت و او را دعـوت به كوفـه نمـود، هنگـامـيكه مـسلم بن عـقـيل به كوفه آمد از طرف جناب مسلم مـسئول خـريد و جمـع آورى اسلحه بود كه از شيعـيان پول مى گرفت و سلاح مى خريد چون در شناخت اسلحه بصير بود.
و چـون ابن زياد به كوفه آمد و هانى را دستگير كرد، ابو ثمامه يكى از فرماندهانى بود كه به فـرمـان مـسلم بن عقيل دارالاماره را محاصره كردند و او فرمانده قبيله تميم و همدان بود.
پـس از شكست انقلاب ، ابو ثمامه مخفى گرديد، ابن زياد سخت مى كوشيد تا او را به دست آورد اما اثرى از او نيافت ، و چون شنيد كه حسين عليه السلام بطرف كوفه مى آيد به استـقـبال حسين شتـافـت و در راه او و نافـع بن هلال به امام پيوستند.
ابو ثمامه همان است كه كثير بن عبد الله شعبى را كه مردى جسور و تروريست بود اجازه نداد خـدمت امام حسين برسد مگر آنكه سلاحش را زمين گذارد يا او دست بر قبضه شمشيرش نهد.
و همـان است كه در روز عـاشورا از نماز ياد كرد و حسين نماز خوف در ظهر عاشورا انجام داد.(239) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 239)
ابو ثمامه و نماز ظهر عاشورا
اصحاب ابى عبدالله كه همگى عاشقان الله اند و همانطوريكه به جهاد در راه خدا عشق مى ورزند به عـبادت پـروردگـار خـود نيز چنين اند روز عاشورا خورشيد به نصف النهار رسيد، مـؤ مـن مـجاهد ابو ثـمـامـه صائدى مـرتـب به آسمـان نگـاه مـى كرد گـويا دنبال گمشده اى مى گرديد، همينكه متوجه شد وقت نماز رسيده خدمت امام عرض كرد: جانم فـداى شمـا، مـى بينم كه دشمن به شما نزديك شده به خدا قسم شما به شهادت نمى رسيد مگر آنكه من قبل شما كشته شوم ، ليكن دوست دارم خدا را ملاقات كنم در حاليكه نماز ظهر را بجا آورده باشم .
امام سر بطرف آسمان بلند كرد و به ابى ثمامه فرمود:ذكرت الصّلوة جعلك اللّه من المصلّين الذّاكرين نعم هذا اوّل وقتها. (( ياد نماز كردى خدا ترا از نمازگزارانى قرار دهد كه به ياد خدا هستند آرى هم اكنون اول وقت نماز است . آنگاه امام فرمود: از عمر سعد بخـواهيد به مـقـدار اداء نماز به ما وقت دهند تا وظيفه الهى خود را انجام دهيم . هنگاميكه اصحاب ابى عـبدالله عـليه السلام پـيشنهاد كردند حصين بن تميم گفت : اين نماز قبول نيست !!
حبيب بن مـظاهر در پـاسخـش گـفـت : گـمـان كردى نمـاز پـسر پـيغـمـبر قبول نيست و نماز تو خمّار قبول است ؟!
امام عليه السلام زهير بن قين و سعيد بن عبدالله را فرمود در جلو ايشان بايستند تا حسين با بقيه اصحاب نماز خوف بخوانند. زهير با نيمى از ياران امام حسين جلو ايستادند و امام با نيمه ديگر به نماز ايستاد.
نكته :
1 ـ اگـر دل سياه و تـيره شد حقايق در نزد او وارونه جلوه مى كند تا آنجا كه حصين بن تميم به پسر پيامبر مى گويد: نمازت مقبول نيست !
2 ـ مـوضوع مـهم اينكه حسين كشته مى شود تا نماز برپا شود و لذا در آخرين لحظات زندگـى به فـكر نمـاز است و همچنين اصحاب و يارانش ، در اينجا بايد به عزاداران حسينى كه در ايام عاشورا براى عزادارى سر از پا نمى شناسند تذكر داد كه اگر مى خـواهند مورد عنايت و توجه حسين عليه السلام قرار گيرند بايد به نماز اهميت بدهند كه عـزادارى از بى نمـاز قبول نيست چنانكه در زيارت نامه حسين مى خوانيم :اشهد انّك قد اقّمت الصّلوة و آتيت الزّكاة . (( گواهى مى دهم كه با كشته شدنت نماز را برپا كردى و اداء زكات نمودى ))
نكند خدا ناكرده عزادار حسين عليه السلام نمازش قضا شود.

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1431-moharram-10-550-2.jpg

[عهد آسمانى]

شهادت ابو ثمامه
بعـد از آنكه نمـاز به پـايان رسيد ابو ثمامه صيداوى خدمت امام عرض كرد: يا ابا عـبدالله مـن تصميم گرفته ام با ياران ملحق شوم زيرا دوست ندارم زنده باشم و شما را تنها و كشته ببينم ، امام فرمود: برو كه ما هم به همين زودى به كاروانيان مى پيونديم .
ابو ثـمـامه به ميدان رفت آنقدر جنگيد كه جراحات او را از پاى درآورد و قيس بن عبدالله صائدى پسر عمويش كه با او سابقه عداوت داشت شهيدش كرد.(240) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 240)
سعيدبن عبدالله الحنفى
السّلام عـلى سعـيدبن عبدالله الحنفى القائل للحسين و قد اذن له فى الانصراف لا و الله لا نخـلّيك حتـّى يعـلم الله اءنّا قـد حفـظنا غـيبة رسول الله فـيك ، و اللّه لو اعـلم اءنّى اقـتـل ثـمّ احيا ثـمّ احرق ثـمّ اذرى و يفـعـل بى ذلك سبعـين مـرّة مـا فـارقـتـك حتـّى القـى حمـامـى دونك و كيف افعل ذلك و انّما هى موتة او قتلة واحدة ثمّ هى بعد الكرامة الّتى لا انقضاء لها ابدا فلقد لقـيت حمـامـك و واسيت امـامـك و لقـيت من اللّه الكرامة فى دار المقامة حشرنا اللّه معكم فى المستشهدين و رزقنا مرافقتكم فى اعلى علّيين .
(( سلام بر سعيد بن عبدالله حنفى كه حسين عليه السلام هنگاميكه به او اجازه بازگشت به وطن داد گـفـت : نه بخـدا قـسم تـرا رها نمـى كنم تـا خـدا بداند كه حق رسول خـدا را درباره ات رعـايت كرده ايم به خدا سوگند اگر بدانم كه كشته مى شوم سپس زنده مى گردم آنگاه مرا مى سوزانند و خاكسترم را به باد مى دهند و هفتاد بار با من چـنين كنند هرگـز از شمـا جدا نمـى شوم تا آنكه در خدمت شما بميرم ، چرا چنين كنم و حال آنكه مرگ با كشته شدن يكبار بيش نيست و بعد از آن رسيدن به مقام كرامتى است كه پايان ندارد.
به تحقيق كه در راه حسين جان دادى و با حسين برابرى را رعايت كردى و از طرف خدا به كرامت رسيدى ، خدا ما را با شما در زمره شهداء قرار دهد و رفاقت و همنشينى با شما را در درجات اعلاى بهشت نصيب فرمايد.(241) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 241) ))
سعيد و فعاليت براى حسين عليه السلام
سعـيد بن عبدالله يكى از بزرگان و وجوه شيعه كوفه و مردى عابد و شجاع بود، وى آخرين قاصدى بود از طرف مردم كوفه به سوى حسين عليه السلام به مكه معظمه اعزام شد كه امام در اولين نامه اش به مردم كوفه از او چنين نام مى برد: اما بعد همانا سعيد و هانى آخرين قاصد شما نامه هاى شما را آوردند...
و پس از ورود مسلم به كوفه و بيعت كردن عده اى از شيعيان ، سعيد بن عبدالله نامه مسلم را براى حسين عليه السلام به مكه برد و در خدمت امام بود تا در كربلا شهيد شد. گفتار سعيد با امام در شب عاشورا قبلا گذشت .(242) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 242)
شهادت سعيد بن عبدالله
چنانكه بيان گرديد هنگام نماز ظهر حسين عليه السلام سعيد بن عبدالله و زهير را فرمود جلو حسين و نمازگزاران به ايستند تا حضرت نماز ظهر را بجا بياورد، سعيد بن عبدالله حنفى كه در مقابل حضرت ايستاده بود تيرهائى كه به طرف امام مى آمد بجان مى خريد و حسين عـليه السلام در حال نماز به هر حالتى كه قرار مى گرفت سعيد هم خود را در وضعـى قـرار مـى داد كه با بدن خود جلو تيرها را بگيرد، اين وضع ادامه داشت تا نماز خـاتـمـه يافـت و همـواره تـيرها را گـاهى با دست و گاهى به صورت و سينه و پهلو تـحمـل مى كرد و مانع رسيدن آنها به حسين عليه السلام مى شد تا بر زمين افتاد. سعيد در حال جان دادن چنين مى گفت :الّهمّ العنهم لعن عاد و ثمود، اللّهمّ ابلغ نبيّك عنّى السّلام و ابلغـه مـا لقـيت مـن الم الجراح فانّى اردت ثوابك فى نصرة ذرّية نبيّك . (( خدايا اينان را از رحمـت خـود دور فـرما چنانكه با عاد و ثمود كردى ، بار خدايا پيامبرت را از طرف من سلام برسان و به او بگو چه صدماتى را در يارى ذريه ات كشيدم و جز ثواب تـو هدفـى نداشتـم ))
آنگـاه مـتـوجه امـام شد و گـفـت : اوفـيت يابن رسول الله ؟ (( آيا به وظيفـه ام عـمـل كردم ؟ ))
امـام فـرمـود: آرى تـو قـبل از مـن در بهشت خواهى بود. سعيد با شنيدن پاسخ امام با خوشحالى تمام به لقاء الله پـيوست سعـيد هنگام شهادت سيزده تير بر بدنش فرو رفته بود سواى جراحات نيزه و شمشير.(243) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 243)
حبيب بن مظاهر اسدى
السّلام عليك يا حبيب بن مظاهر الاسدى .
(( سلام بر تو اى حبيب پسر مظاهر اسدى . ))
جبيب بن مـظاهر يا مـظهر اسدى فـقـعـسى مـكنى به ابوالقاسم از كسانى است كه رسول خـدا صلى الله عـليه و آله را درك كرده ، حبيب در كوفـه منزل داشت و از خواص اصحاب امير مؤ منان و امام حسن عليه السلام و از شرطة الخميس به حساب آمده ، و در تمام جنگهاى آن حضرت شركت داشت و از حاملين علوم على عليه السلام و حافظ قرآن بود كه در يك شب ختم قرآن مى كرد، او داراى بصيرت و بينش خاصى بود، و در ايمـان قـوى ، و در روز عـاشورا از همـه ياران حسين عـليه السلام خـوشحال تـر به نظر مـى رسيد، از روضة الشهدا نقـل شده كه حبيب داراى مـوقـعـيت خـاصى بود و در كربلا 75 سال داشت .(244) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 244)
نامه حسين عليه السلام به حبيب بن مظاهر
پس از آنكه خبر شهادت مسلم بن عقيل به امام حسين عليه السلام رسيد و از مكر و حيله و بى وفـائى مـردم كوفـه آگـاه شد، دوازده پرچم ترتيب داد و هر يك را به يكى از اصحاب تـحويل داد به جز يكى از آنها كه بر زمين ماند، يكى از ياران عرضه داشت كه آنرا به من بسپاريد، امام فرمود: خدا ترا جزاى خير دهد، اما صاحب آن خواهد آمد!
سپس امام اين نامه را براى حبيب بن مظاهر نوشت :
من الحسين بن على بن ابى طالب الى الرجل الفقيه حبيب بن مظاهر اما بعد يا حبيب فانت تعلم قرابتنا من رسول الله صلى الله عليه و آله و انت اعرف بنا من غيرك و انت ذو شيمة و غـيرة فلا تبخل علينا بنفسك يجاريك جدى رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم يوم القيامه .
(( يعـنى از حسين بن على بن ابى طالب به مرد فقيه حبيب بن مظاهر اما بعد، حبيب ! تو نزديكى ما را با رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم مى دانى و ما را بهتر از ديگران مـى شناسى ، و مردى غيرتمند و داراى اخلاق و روشن پسنديده اى ، پس از جان خود در راه ما دريغ مدار كه جدم رسولخدا صلى الله عليه و آله و سلم در روز قيامت پاداش ترا خواهد داد.(245) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 245) ))
كرامت و پيشگوئى حبيب
عـلى عـليه السلام از علومى كه از رسولخدا صلى الله عليه و آله و سلم كسب كرده بود گاهى براى اصحاب و يارانش بازگو مى كرد، و ياران على عليه السلام نيز گاهى با هم مذاكره مى كردند، چنانكه نقل شده روزى ميثم تمار و حبيب بن مظاهر هر دو سوار بر اسب در محله بنى اسد با هم ملاقات و به گفتگو پرداختند:
حبيب گفت : پيرمرد اصلعى (كسى كه موى جلو سرش ريخته باشد) را مى بينم كه داراى شكمـى بزرگ است و جلودار الرزق خـربزه مـى فـروشد، در راه دوستـى اهل بيت او را به دار مى آويزند و شكم او را روى چوبه دار مى شكافند.
ميثم گفت : مرد سرخ روئى را مى بينم كه داراى دو گيسو است ، براى يارى پسر پيغمبر قـيام مـى كند، او را مى كشند و سر او را در كوفه مى چرخانند. و از هم جدا شدند، كسانى كه اين مـذكرات را شنيدند با خود گفتند از اين دو نفر دروغگو نديدم ، در اين حين رشيد هجرى از راه رسيد و از آن دو جويا شد، مردم گفتند: اينها رفتند و چنين و چنان مى گفتند.
رشيد گفت : خدا ميثم را بيامرزد، فراموش كرد بگويد به آنكه سر حبيب را مى آورد صد درهم جايزه مى دهند.
پـس از آنكه رشيد گذشت جمعيت گفتند: به خدا قسم اين مرد دروغگوتر از آنها است راوى مـى گويد: طولى نكشيد كه ديديم ميثم را جلو خانه عمروبن حريث به دار آويختند حبيب هم با حسين كشته شد و سر او را به كوفه آورده و در كوچه ها مى گردانيدند.(246) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 246)
فعاليتهاى حبيب بن مظاهر
موقعيكه مسلم بن عقيل به كوفه آمد، حبيب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه براى امام حسين عليه السلام بيعـت مـى گـرفـتند، تا آنكه ابن زياد بر كوفه مسلط شد و مسلم و هانى كشته شدند اين دو نفـر در خـفاء مى زيستند تا خبر ورود امام به كربلا رسيد از تاريكى شب استـفـاده كرده و خـود را به كربلا رسانيدند حبيب در خدمت حسين عليه السلام فعاليتهاى داشت از جمله رفتن به قبيله اسد و دعوت آنان به يارى حسين و همچنين برخورد با كثيربن عـبدالله شعـبى و قـرة بن قـيس فرستادگان عمر سعد، و برخورد با سپاهيان كوفه و نصيحت آنان در مـوارد مـتـعدد، و برخورد با شمربن ذى الجوشن و مذاكره او با مسلم بن عوسجه هنگام شهادتش .(247) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 247)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1431-moharram-1-1280.jpg

[عهد آسمانى]

شهادت حبيب
پس از اينكه ابو ثمامه صائدى نماز را يادآورى نمود و به دستور امام از سپاه عمر سعد مـهلت خـواستـند، حصين بن تـمـيم صدا زد نمـاز شمـا قـبول نيست ! حبيب به او فـرمـود: گـمـان مـى كنى نمـاز پـسر پـيغـمـبر قـبول نيست و نماز تو غدار خمار قبول است ، حصين به حبيب حمله كرد و حبيب هم بر او حمله نمـود و شمـشيرى بر صورت اسب حصين زد كه اسب سقوط كرد و حصين بر زمين افتاد، يارانش او را نجات دادند و حبيب براى اينكه او را بدست آورد حمله كرد و جنگ شروع شد.
حبيب حمله مى كرد و اين رجز مى خواند:
انا حبيب و اءبى مظهر


فارس هيجا و حرب تسعر


انتم اعد عدة و اكثر


و نحن اوفى منكم و اصبرر


و نحن اعلى حجة و اظهر


حقا و اتقى منكم و اعذر


1 ـ (( من حبيبم و پدرم مظهر است كه سوار ميدان و جنگى افروخته است . ))
2 ـ (( جمـعيت شما زيادتر است ليكن ما نسبت به انجام وظيفه استوارتر و تحملمان بيشتر است . ))
3 ـ (( دليل و حجت بر حق بودنمـان روشن و تـقـواى ما بيشتر و عذرمان در پيشگاه خدا پذيرفته است . ))
حبيب حمـله مـى كرد و از كشتـه پـشتـه مـى ساخـت ، بديل بن حريم از قبيله بنى تميم بر او حمله كرد و ضربتى بر او وارد ساخت و فرد ديگـرى از همـان قـبيله نيزه اى بر او زد كه به زمين افتاد خواست برخيزد كه حصين بن تميم شمشيرى بر فرقش زد كه جان به جان آفرين تسليم كرد.
مـرد تـمـيمى سر حبيب را جدا كرد، حصين بن تميم گفت : من هم در كشتن او شريكم ، تميمى گـفـت : مـن قاتل حبيبم ، حصين گفت : در جايزه سر حبيب طمعى ندارم ليكن چند لحظه سر را به من بده تا به گردن اسبم بياويزم و جولان دهم تا مردم بدانند كه من شريك تو هستم ، امـا تـمـيمـى نمـى پـذيرفـت تـا آنكه بستـگـانشان مـيان آنها به همـين شكل اصلاح كردند.(248) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 248)
مرگ حبيب حسين را شكست
در روز عاشورا شهادت بعضى از افراد بر حسين خيلى گران آمد كه يكى از آنان شهادت حبيب بن مـظاهر است چـنانكه ابو مـخـنف روايت كرده : لمـا قـتـل حبيب بن مـظهر هد ذلك الحسين عـليه السلام و قال : عند الله احتسب نفسى و حماة اصحابى . (( يعنى مرگ حبيب حسين را شكست و فرمود: جان خود و حاميان از ياران را بحساب خدا مى گذارم . ))
و شاعر نيز در اين زمينه مى گويد:
ان يهد الحسين قـتـل حبيب

فـلقـد هد قـتـله كل ركن

اخذ النار قبل ان يقتلوه

سلفا من منية دون من


قـتـلوا مـنه للحسين حبيبا

جامـعـا فـى فـعـاله كل حسن

1 ـ (( قتل حبيب نه تنها حسين را شكست بلكه همه اركان را درهم شكست . ))
2 ـ (( حبيب انتقام خود را گرفت قبل از آنكه كشته شود. ))
3 ـ (( با كشتن حبيب دوستى از حسين را كشتند كه جامع جميع محاسن يك انسان بود. ))
در بعضى از مقاتل است كه حسين فرمود:لله درك يا حبيب لقد كنت فاضلا تختم القران فـى ليلة واحدة ))
. (( حبيب خدا ترا جزاى خير دهد كه مرد فاضلى بودى و قرآن را در يك شب ختم مى كردى .(249) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 249) ))
پسر حبيب و قاتل پدر
پـس از خـاتـمـه حادثه جانگذار كربلا و مراجعت سپاهيان عمر سعد به كوفه مرد تميمى سر حبيب بن مـظاهر را بر گردن اسب خود آويخته و منتظر ملاقات ابن زياد بود قاسم پسر حبيب جوان نورسى كه هنوز به سن بلوغ نرسيده بود وقتى سر پدر را ديد جاذبه پـدرى پـسر را به هر سو كه آن مرد مى رفت مى كشانيد، مرد تميمى متوجه شد كه اين جوان در تـعقيب او است و او را رها نمى كند هرگاه وارد قصر مى شود او هم وارد مى شود و چون خارج مى گردد او نيز خارج مى شود لذا به او مشكوك شد و پرسيد:
پسر چرا مرا تعقيب مى كنى ؟
قاسم : چيزى نيست .
تميمى : چرا هست هر چه هست بگو؟
نوجوان گـفـت : اين سر پدر من است كه بر اسب خود آويخته اى ممكن است به من بدهى تا آنرا دفن كنم ؟
تـمـيمـى گـفت : نه پسرم امير راضى نمى شود، و من هم اميدوارم كه از امير در برابر آن جايزه خوبى بگيرم .
قاسم گفت : ولى خدا بدترين پاداش به تو خواهد داد كه مردى بهتر از خود را كشته اى و شروع كرد به گريستن .
قـاسم نوجوان قاتل پدر را رها كرد، اما همواره مترصد بود تا فرصتى به دست آورد و از قـاتـل پـدر انتـقـام بگـيرد، سرانجام در زمان مصعب بن زبير كه در با جميرا نزديك مـوصل به منظور جنگ با عبدالملك مروان لشكرگاه كرده بود در نيمروزى كه مرد تميمى در خـيمـه خـود در خواب قيلوله بود قاسم وارد خيمه اش شد و با شمشير جانش را گرفت .(250) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 250)
مقام حبيب در خدمت حسين
مـرحوم نورى رضوان الله تـعـالى عـليه از مـرحوم شيخ جعـفـر شوشتـرى نقـل مـى كند كه : چون از تحصيلات در حوزه نجف اشرف فارغ شدم به منظور خدمت به اسلام و مـسلمـين و امر به معروف و نهى از منكر به وطن برگشتم ، چون اطلاع كافى از اخبار و آثار ائمه نداشتم در مقام امر به معروف و منبر و سخنرانى تفسير صافى را دست مـى گرفتم و از آن مى خواندم و در ايام عاشورا هم كتاب روضة الشهداء ملا حسين كاشفى را دست مـى گـرفـتـم و از روى آن مـصيبت مـى خـواندم ، يك سال بدين منوال گذشت تا محرم نزديك شد، شبى با خود مى انديشيدم : آخر تا كى بايد مـلا كتابى باشم و از روى كتاب بخوانم چرا نبايد از خود جوششى داشته باشم ، آنقدر فـكر كردم و راه چـاره را مـى جستـم كه خسته شدم و خوابم برد، در عالم خواب ديدم در كربلا هستـم و خـيمـه هاى ابى عـبدالله نصب شده و دشمـنان مقابل خيمه ها صف آرائى كرده اند، من به خيمه ابى عبدالله عليه السلام رفتم سلام كردم ، حضرت مـرا احتـرام كرد و نزديك خود نشانيد، آنگاه به حبيب بن مظاهر كه در خدمت حسين بود، فرمود: شيخ مهمان ما است ، هر چند آب در خيمه گاه يافت نمى شود ليكن آرد و روغن هست ، برخيز طعامى تهيه كن برايش بياور.
حبيب برخاست و طعامى آماده كرد و نزد من گذاشت ، با قاشقى كه همراهش بود چند قاشق خـوردم ، در همـين حال بيدار شدم و به دقـايق و اشاراتـى در زمـينه مـواعظ و مصائب اهل بيت آگاهى يافتم ، و هر روز اين بينش توسعه و وسعت مى يافت تا جائيكه در وعظ و خطابه بر همگان تقدم يافتم .(251) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 251)
سؤ ال حبيب از حبيبش حسين
از حبيب بن مـظاهر نقـل شده كه از حسين عـليه السلام پـرسيدم : قـبل از آنكه خـدا آدم را خـلق كند شمـا چـه بوديد؟قـال : كنا اشباح نور، ندور حول عـرش الرحمـان ، فـنعـلم المـلائكة التـسبيح و التهليل و التمجيد.
فـرمود: ما شخصيت هاى نورى بوديم ، گرد عرش پروردگار مى چرخيدم و فرشتگان را تسبيح و تهليل و ذكر خدا مى آموختيم .(252) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 252)
نافع بن هلال جملى
السلام على هلال بن نافع الجملى المرادى .
(( سلام بر نافع بن هلال جملى مرادى . ))
نافـع بن هلال مـردى شريف و بزرگـوار، آزاده ، شجاع از قـراء مـعـروف و حامـل احاديث و از ياران عـلى بن ابيطالب عليه السلام است كه در تمام جنگهاى زمان او شركت داشت ، قبل از شهادت مسلم بن عقيل به سوى حسين عليه السلام حركت كرد و در بين راه به امـام مـلحق شد، و سفـارش ‍ كرده بود كه اسب او را بنام كامـل از پـشت سر براى او بياورند، لذا غـلامـش ‍ كامل را همراه عمرو بن خالد آورد و به نافع رسانيد.
گفتار نافع را براى امام عليه السلام پس از برخورد با حر در صفحه 148 و شركت او در آوردن بيست مشك آب همراه حضرت ابى الفضل در ص ‍ 167 گذشت .(253) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 253)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/5_15.jpg

[عهد آسمانى]

شهادت نافع بن هلال
هنگـامـيكه عمروبن قرظة انصارى به شهادت رسيد برادرش على در برابر حسين قرار گـرفـت و سخـنان تـوهين آمـيز بر زبان راند، نافـع بن هلال بر او حمله كرد و او را مجروح ساخت ، جمعيت على بن قرظه را از چنگ نافع رهانيدند نافع بر سپاه كفر حمله كرد و اين رجز مى خواند:
ان تنكرونى فانا بن الجملى

دينى على دين حسين بن على

ان اقتل اليوم فهذا املى

فذاك راءيى والاقى عملى

(( اگر مرا نمى شناسيد من فرزند جملى هستم دين من دين على و حسين است . ))
(( اگر امروز كشته شوم همين آرزوى من است و عقيده ام بر آن است كه نتيجه اعمالم را خواهم ديد. ))
مـزاحم بن حريث گفت : من بر دين فلانم ، نافع گفت تو بر دين شيطانى و بر مزاحم حمـله كرد و او خـواست فـرار كند كه شمـشير نافـع او را فـرا گـرفـت و به جهنم واصل شد عمروبن حجاج به نيروهايش فرياد زد: مگر نمى دانيد با چه كسانى مى جنگيد هيچيك از شما تنها با ياران حسين مواجه نشود، نافع چون ديد كه سپاه عمر سعد نزديكش نمـى آيند و او تـيرانداز مـاهرى بود و نام خود را بر پيكان تيرهايش ثبت كرده بود، شروع كرد به تيراندازى به طرف دشمن و دوازده نفر را كشت سواى كسانى كه مجروح شدند تا تيرهايش تمام شد آنگاه شمشير كشيد و حمله كرد، گروه انبوهى به او حمله ور شده و با تير و سنگ او را هدف قرار دادند و آنقدر تير و سنگ به طرفش پرتاب كردند تا بازوانش را شكستند سپس او را دستگير و نزد ابن سعد بردند.
ابن سعد: نافع واى بر تو چه چيز موجب شد كه خود را به اين روز انداختى ؟
نافع : خدايم مى داند كه چه قصدى دارم . يكى از سپاهيان عمر سعد كه ديد خون از سر و دست هاى نافـع جارى شده و تـمـام بدنش را رنگين كرده است گفت : نمى بينى چه بر سرت آمده ؟
نافـع گـفـت : خـود را مـلامت نمى كنم كه دوازده نفر از شما را كشتم به جز كسانى را كه مجروح ساختم ، اگر دست داشتم نمى توانستيد مرا اسير كنيد.
شمر به عمر سعد گفت : (( اصلحك الله اقتله . ))
(( او را بكش . ))
عمر سعد گفت : تو او را آورده اى اگر مى خواهى او را بكش .
شمر شمشير كشيد تا او را بكشد، نافع گفت : بخدا قسم اگر مسلمان بودى دست به خون ما آغشته نمى كردى ، خدا را سپاس مى گوئيم كه مرگ ما را به دست اشرار خلق قرار داده است ، سپس شمر او را به قتل رسانيد و رضوان الله تعالى عليه .
زهيربن قين بجلى
السلام على زهيربن القين البجلى القائل للحسين و قد اذن له فى الانصراف لا والله لايكون ذلك ابدا اءترك ابن رسول الله اسيرا فى يد الاعداء و اءنجولا ارانى الله ذلك اليوم .
(( سلام بر زهربن قـين بجلى كه به حسين گفت هنگاميكه به او اجازه بازگشت داد: نه بخدا قسم هرگز چنين نخواهد شد كه پسر پيغمبر را در دست دشمن اسير بگذارم و خود را نجات دهم ، خدا چنين روزى را برايم پيش نياورد. ))
زهير در ميان قبيله اش در كوفه مرد بزرگى بود، داراى شجاعت فوق العاده كه در جنگها آثـار زيادى از خـود باقـى گـذاشتـه است ، او در سال 60 با خـانواده اش به حج رفت و در مراجعت كوشش داشت كه با حسين برخورد نكند زيرا قـبلا از شيعـيان عـثـمـان و مـخـالف عـلى عليه السلام و خاندان او بود كه داستان برخـورد او را با حسين عـليه السلام در مـنزل زرود در صفـحات قـبل نگـاشتـيم و هم چنين پيشنهاداتى كه به امام در ارتباط با برخورد با حر داشته در صفـحات قـبل و گـفـتـارش در پـاسخ امـام در شب عـاشورا در صفـحات قـبل و سخـنرانى و نصحيت مـردم كوفـه در عـصر تـاسوعـا در صفـحات قبل گذشت .(254) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 254)
زهير اتمام حجت مى كند
زهيربن قـين در روز عـاشورا به قـصد نصيحت و مـوعـظه كوفـيان مقابل لشكر عمر سعد قرار گرفت و با سپاهيان چنين به سخن پرداخت :
مـردم كوفـه ! شما را از عذاب خدا بيم مى دهم كه بر هر فرد مسلمان خير خواهى واجب است برادر مـسلمـانش را بيم دهد، ما و شما تا الان برادر و بر دين واحديم و شما شايسته و سزاوار نصيحت از ناحيه مائيد.
امـا هرگـاه شمـشير به ميان آيد ارتباط ايمانى ما و شما قطع مى شود، شما امتى و ما امت ديگـر خـواهيم بود، خدا ما و شما را بوسيله خاندان پيامبرش امتحان مى كند تا بنگرد كه درباره ذريه رسول خدا چگونه عمل مى كنيم .
اكنون شما را به يارى آنان و رها كردن جنايتكار فرزند جنايتكار عبيدالله زياد دعوت مى كنم كه از ناحيه آنها جز بدى نمى بينيد، آنها چشمان شما را پر كرده اند ليكن دست و پـاى شما را قطع مى كنند و شما را به چوبه هاى دار مى آويزند شخصيت ها و بزرگان شما مانند حجربن عدى و يارانش و هانى بن عروه و نظاير آنان را به شهادت مى رسانند.
كوفيان كه پاسخى منطقى نداشتند شروع كردند به ناسزا گفتن به زهير و گفتند ما از تـصمـيم خـود برنمـى گـرديم تـا آنكه حسين و اصحاب او را بكشيم يا او را نزد امير عبيدالله زياد بفرستيم !!
سپس زهير فرمود: بندگان خدا فرزند فاطمه سزاوارتر است به دوستى و يارى كردن تـا ابن سمـيه ، اگـر آنان را يارى نمى كنيد پناه بر خدا از اينكه آنها را بكشيد شمر تـيرى بطرف زهير رها كرد و گـفت : ساكت شو خدا صدايت را خاموش كند كه ما را با صحبت خود خسته كردى !
زهير پاسخ شمر را داد و سپس خطاب به جمعيت فرمود: بندگان خدا اين مرد جلف و اشباه او شما را در دينتان نفريبد كه به خدا قسم به شفاعت رسولخدا نخواهد رسيد جمعيتى كه خون ذريه و خاندان او را بريزند.
آنگـاه مـردى از سپـاه امـام عـليه السلام زهير را صدا زد و گفت كه امام حسين مى فرمايد برگرد كه همانند مؤ من آل فرعون مردم را نصحيت كردى ليكن در آنها اثرى ندارد.(255) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 255)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/5_22.jpg

[عهد آسمانى]

شهادت زهير بن قين
پـس از آنكه امـام حسين عـليه السلام و ياران نماز ظهر را به كيفيتى كه گذشت به جا آوردند زهير بن قـين براى وداع با حضرت ابى عبدالله عليه السلام و رفتن به ميدان خدمت آن حضرت آمد و چنين وداع كرد:
فدتك نفسى هاديا مهديا

اليوم القى جدك النبيا

و حسنا والمرتضى عليا

و ذالحبا حين الفتى الكميا

و اسد الله الشهيد الحيا

(( جانم بقربان شما هدايت كننده و هدايت شونده امروز جدت پيامبر را ديدار مى كنم . ))
(( با حسن و على مرتضى و جعفر صاحب دو بال جوانمرد گمنام و حمزه سيدالشهدا شهيد زنده ياد را ملاقات خواهم نمود. ))
(( پس از وداع با امام عليه السلام به لشكر دشمن حمله كرد و چنان جنگى كرد كه چشمى نديده بود و از هيچ كس سابقه نداشت و اين رجز مى خواند:
انا زهير و انا بن القين

اذوركم بالسيف عن حسين

(( من زهير فرزند قينم كه با شمشير از حسين دفاع مى كنم . ))
نوشتـه اند كه يكصد و بيست نفر را به درك فرستاده تا آنكه مهاجرين اوس ‍ تميمى و كثـيربن عبدالله شعبى متفقا بر او تاختند و او را به شهادت رساندند حسين عليه السلام با يك دنيا اندوه به بالينش آمـد و با ديدگـان حسرت بار به او مى نگريست و فرمود:لا يبعدنك يا زهير و لعن الله قاتليك لعن الذين مسخوا قردة و خنازير.
(( خـدا تـرا از رحمتش دور ندارد و قاتلان ترا لعنت كند آنچنانكه كسانى را كه بصورت خوك و ميمون مسخ شدند لعنت كرد.(256) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 256) ))
عابس بن ابى شبيب شاكرى
السلام على عابس بن ابى شبيب الشاكرى .
(( سلام بر عابس فرزند ابى شبيب شاكرى . ))
عـابس يكى از رجال بزرگ شيعه و مردى شجاع و سخنور و عابد و شب زنده دار و رئيس قـبيله بنى شاكر بود كه بنى شاكر تيره اى از قبيله همدان و قبيله همدان و مخصوصا تـيره بنى شاكر از مخلصين دوستان على عليه السلام بوده اند كه آن حضرت درباره آنان فرمود:
لو تمت عدتهم الفا لعبد الله حق عبادته . (( اگر عده آنان به هزار نفر برسد خدا آنطور كه شايستـه است پـرستـش مـى شد. ))
و اين طايفه همگى از شجاعان عرب بودند.(257) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_01.html#link 257)
عابس با مسلم بن عقيل
هنگامى كه مسلم بن عقيل نماينده امام وارد كوفه و در خانه مختار نامه حسين عليه السلام را براى مردم كوفه قرائت كرد، جمعيت با شنيدن بيانات حسين بن على عليه السلام گريان شدند.
عابس برخاست و پس از حمد و ثناى پروردگار اظهار داشت : من از مردم چيزى نمى گويم زيرا نمى دانم در دل چه دارند، و ترا به وعده هاى آنان مغرور نمى كنم ولى آنچه خود را بر آن آماده كرده ام اين است كه : بخدا قسم هرگاه مرا بخوانيد شما را اجابت مى كنم ، با دشمن شما مى جنگم ، در خدمت شما شمشير مى زنم تا خدا را ملاقات كنم ، و از كارم جز اجر خدائى نمى خواهم .(258) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 258)
عابس نامه رسان مسلم
پـس از آنكه هيجده هزار نفـر از كوفـيان با مـسلم بن عقيل بيعت كردند مسلم براى حسين عليه السلام نوشت : فان الرّائد لايكذب اهله . (( قاصد به خانواده خود دروغ نمى گويد. ))
، از مردم كوفه تاكنون هيجده هزار نفر با من بيعت كرده اند در آمـدن شتاب فرمائيد كه مردم همه با شمايند و نسبت به خاندان معاويه نظر خوبى ندارند.
مـسلم هيئتـى را به سرپرستى عابس به خدمت امام اعزام داشت تا نامه اش ‍ را بحضرت برسانند كه از جمله آنها شوذب آزاده شده عابس ‍ بود.(259) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 259)
عابس و آماده سازى نيرو
عـابس نه تـنها خود در راه حسين فداكارى مى كرد بلكه مى كوشيد تا براى حسين عليه السلام نيرو تهيه كند، همينكه جنگ تشديد شد و بيشتر اصحاب ابى عبدالله به شهادت رسيدند، عـابس به شوذب گفت : مى خواهى چه كنى ؟ شوذب گفت : چه انتظار دارى كه انجام دهم جز اينكه با تو در ركاب حسين بجنگم تا كشته شوم .
عـابس گـفـت : آرى بجز اين انتظارى نداشتم ، بنابراين برو خدمت ابى عبدالله تا ترا به حساب شهدا آورد و من نيز در شهادت توبه ثواب برسم كه اگر هركس ديگرى از نزديكانم با مـن بود دوست داشتم كه قبل از من به شهادت برسد تا در اجر آن شريك باشم كه امروز روزى است كه مى توان تحصيل ثواب نمود و بعد از اين عملى نخواهيم داشت .(260) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 260)
شهادت عابس
عـابس نزد امـام آمد و عرض كرد: يا ابا عبدالله در روى زمين از دور و نزديك كسى محبوب تـر از شمـا نزد مـن نيست ، اگر مى توانستم قتل و ظلم را از شما به چيزى كه از خون و جانم عزيزتر باشد دور سازم هر آينه انجام مى دادم ، السّلام عليك يا ابا عبدالله . گواه باش كه من بر طريقه شما و پدر شمايم ، پس از سلام وداع با شمشير كشيده به سوى ميدان حركت كرد در حاليكه ضربتى بر پيشانى داشت به ميدان آمد و مبارز طلبيد.
ربيع بن تميم مى گويد: همينكه ديدم عابس بطرف ميدان مى آيد چون قبلا در جنگها او را ديده بودم كه شجاع بى مثل و نظير است ، فرياد كشيدم : مردم ! اين شير شيران است اين پسر ابى شبيب شاكرى است ، هيچكس ‍ تنها به ميدان نرود كه جان سالم در نمى برد.
عـابس صدا مى زد الارجل ، الارجل ، ولى هيچكس به مصاف او نرفت عمر سعد كه چنين ديد صدا زد ويلكم ارضخـوه بالحجارة (( واى بر شما او را سنگ باران كنيد. ))
سپاهيان كوفه هم از هر سو او را سنگ باران كردند.
عابس كه ديد، هيچكس به ميدان او نمى آيد كلاه خود و زره را از سر و تن برگرفت و به پـشت سر پـرتـاب نمود، و با بدن بدون سلاح به دشمن حمله كرد ربيع بن تميم مى گـويد: بخـدا قـسم ديدم كه به هر سو حمله مى كند بيش ‍ از دويست نفر فرار مى كنند و به روى يكديگـر مـى ريزند، تا آنكه لشكر از چهار طرف او را محاصره كردند و از بسيارى جراحات سنگ و زخم نيزه و شمشير سرانجام از پاى درآمد و به شهادت رسيد و سر او را بريدند، جماعتى اطراف سر را گرفته و به نزاع پرداختند و هر يك مى گفت : كه مـن او را كشتـه ام اخـتـلاف را پـيش عمر سعد بردند، ابن سعد گفت : عابس را يك نفر نكشته است بلكه همه شما دست جمعى او را كشتيد.(261) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 261)
جوشن زبر فـكند كه ما هم نه ماهيم

مغفر ز سر فكند كه بازم نيم خروس

بى خود و بى زره بدر آمد كه مرگ را

در بر برهنه مى كشم اينك چه نوعروس

وقت آن آمد كه من عريان شوم

جسم بگذارم سراسر جان شوم

آنچـه غـير از شورش و ديوانگى است اندر اين ره روى بر بيگانگى است آزمودم مرگ من در زندگيست

چون رهم زين زندگى پايندگى است

شوذب مولى شاكر
السّلام على شوذب مولى شاكر.
(( سلام بر شوذب آزاد شده قبيله شاكر. ))
شوذب از بزرگـان و سرشناسان شيعـه و از سواران كم نظير و حافظ احاديث و حامـل علوم اميرالمؤ منين عليه السلام بود كه در جلسه درس ‍ مى نشست و مردم از او استفاده مى كردند، و به همين جهت داراى وجهه و موقعيت خاصى بود.
شوذب همراه عابس كه نامه مسلم بن عقيل را از كوفه براى حسين مى برد به مكه عزيمت و از مكه همراه ابى عبدالله به كربلا آمد.
شوذب در جنگ و حمله اولى شركت داشت و قبل از عابس به ميدان رفت و شجاعانى از سپاه كوفـه را به جهنم فـرستـاد تـا سرانجام به درجه رفـيعـه شهادت نائل شد.(262) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 262)
جون مولى ابى ذر
السلام على جون بن حوى مولى ابى ذر.
(( سلام بر جون فرزند حُوى آزاد كرده ابى ذر. ))
جون آزاد شده ابوذر غفارى يكى از شهداى كربلا است كه بعد از وفات ابوذر در خدمت امام حسن و سپس ملازم خدمت امام حسين عليه السلام بوده است لذا در حركت امام از مدينه به مكه و از مكه تا كربلا در ركاب امام عليه السلام بوده است .

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora.jpg

[عهد آسمانى]

جون اجازه ميدان مى طلبد
موقعى كه بيشتر ياران حضرت به شهادت رسيدند، جون به حضور امام آمد و اجازه ميدان خـواست ، امـام فرمود: جون تو مجازى بهر كجا كه خواهى بروى زيرا پيروى تو از ما و بودن در خانه به منظور كمك و آسايش بوده است لذا در گرفتارى ما خود را مبتلا مساز.
جون خـود را به قـدمـهاى حضرت انداخـت و عـرض كرد:يابن رسول الله انا فـى الرّخـاء الحس قصاعكم و فى الشّدة اخذلكم . (( پسر پيامبر در خوشيها كاسه ليس خانه شما بودم حالا در گرفتارى دست از شما بردارم ؟ ))
واللّه انّ ريحى لمـنتـن و انّ حسبى للئيم و انّ لونى لاسود فتفّس علىّ بالجنّة لطيب ريحى و يشرف حسبى و يبيضّ لونى لا واللّه لا افارقكم حتّى يختلط هذا الدّم الاسود مع دمائكم .
(( پـسر پيغمبر! بخدا مى دانم كه بويم بد و حسب و نسبم پست و چهره ام سياه است ولى شمـا بهشت را از من دريغ مداريد تا خوشبو و شرافتمند و روسفيد گردم نه بخدا دست از شما خاندان برنمى دارم تا خون سياهم با خون شما آميخته گردد. ))
شهادت جون
سپـس حسين عـليه السلام اجازه ميدان داد، جون به ميدان رفت و سپاه دشمن حمله كرد و اين رجز مى خواند:
كيف ترى الفجّار ضرب الاسود

بالمشر فى والقنا المددّ

يذبّ عن آل النّبى احمد

ارجوبه الجنّة يوم المورد

1 ـ (( اى پـست فـطرتـان زشت كردار ضربات شمشير و نيزه غلام سياه را چگونه مى يابيد. ))
2 ـ (( كه از خاندان پيامبر دفاع مى كنيد و با اين عملش اميدوار به بهشت است . ))
جون پـس از نشان دادن ضرب شصت خـود 25 نفـر را به درك واصل كرد تـا آنكه خـود به درجه رفـيعـه شهادت نائل آمد.
حسين عليه السلام در روز عاشورا فقط بر بالين هشت نفر آمد كه يكى از آنان همين غلام سياه است ، هنگاميكه در كنار جسد جون نشست فرمود:
اللّهمّ بيض وجهه و طيّب ريحه و احشره مـع الابرار و عـرّف بينه و بين محمّد و آل محمّد.
(( خدايا چهره اش را سفيد گردان و بويش را نيكو و او را با ابرار و نيكان محشور فرما و ميان او و محمد و خاندانش معارفه برقرار ساز. ))
امـام باقر عليه السلام از پدرش امام زين العابدين عليه السلام روايت نموده كه پس از ده روز از گـذشت عاشورا بدن جون را يافتند درحاليكه بوى مشك از او استشمام مى شد و شاعر درباره اش مى گويد:
خليلى ماذا ثرى الطّفّ فانظرا

اجونة طيب تبعث المسك ام جون

و من ذالّذى يدعوا الحسين لاجله

اذلك جون ام قرابته عون

1 ـ (( دوستان من نگاه كنيد در خاك كربلا چه مى بينيد آيا نافه مشك است كه مى بويد يا بدن جون . ))
2 ـ (( اين كيست كه حسين برايش دعا مى كند آيا جون غلام ابى ذر است يا عون خواهرزاده حسين .(263) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 263) ))
نكتـه : هم نشينى با اولياء الله انسان را از حضيض ذلت و پستى به اوج عزت و بزرگى مى رساند.
حسين در بالين ياران
در روز عـاشورا حسين عـليه السلام بر بالين هشت نفر از ياران كه به درجه شهادت رسيدند حاضر شد كه حضور حسين در بالين شهيد دليل بر عظمت او است :
1 ـ مسلم بن عوسجه پس از آنكه بر زمين افتاد حسين عليه السلام به اتفاق حبيب بن مظاهر به بالينش آمـد و فـرمـود: رحمـك اللّه يا مسلم . (( خدا ترا بيامرزد. ))
و اين آيه را خواند: فهمنهم من قضى نحبه الخ .
2 ـ در بالين حرّبن يزيد رياحى حاضر شد و فرمود: انت حرّ كما سمّتك امّك .
3 ـ اسلم غـلام حسين عليه السلام هنگاميكه بر زمين افتاد حسين بر بالينش آمد در حاليكه هنوز رمقى داشت به سوى حسين اشاره مى كرد و اظهار علاقه مى نمود، حسين او را در آغوش گـرفـت و صورت بصورت غـلام نهاد.(264) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 264) غـلام تـبسمـى نمـود و گـفـت : كيست مثل من كه حسين صورت بصورتم مى نهد و جان به جان آفرين تسليم كرد.
4 ـ جون غلام ابوذر كه حسين عليه السلام بر بالينش آمد و فرمود: اللّهمّ بيّض وجهه و طيّب ريحه .
5 ـ عـباس بن عـلى عـليهماالسلام كه امام بر بالينش رفت و فرمود: الان انكسر ظهرى و قلّت حيلتى .
6 ـ على اكبر كه حسين در كنار نعش على آمد و فرمود: على الدّنيا بعدك العفا...الخ .
7 ـ قاسم بن الحسن كه امام بر بالينش آمد و فرمود: بعدا لقوم قتلوك ...الخ .
8 ـ زهير بن القين در بالينش فرمود: لا يبعدنّك يا زهير...الخ .
كه شرح هر يك در جاى خـود گـذشتـه يا خـواهد آمـد و نياز به تفصيل نيست .
حنظلة بن اسعد الشبامى
السّلام على حنظلة بن اسعد الشّبامى .
(( سلام بر حنظله فرزند اسعد شبامى . ))
حنظلة بن اسعد بن شبام همدانى (شبام يكى از تيره هاى قبيله همدان است )
از بزرگان و چهره هاى درخشان شيعه و مردى سخنور و فصيح و شجاع و از قرّاء معروف بود، و به دليل فصاحت و سخنوريش سفير حسين عليه السلام به سوى عمر سعد بود او را فرزندى است بنام على بن حنظله كه در تاريخ ثبت است .
حنظله روز عـاشورا به حضور امـام آمـد و اجازه مـيدان طلبيد و پـس از كسب اجازه مقابل سپاه دشمن قرار گرفت و آنان را با اين بيان موعظه كرد:
يا قوم انّى اخاف عليكم مثل يوم الاخراب مثل داءب قوم نوح و عاد و ثمود والّذين من بعدهم و مـا اللّه يريد ظلما للعباد، يا قوم انّى اخاف عليكم يوم التّناد يوم تولّون مدبرين ما لكم مـن اللّه من عاصم و من يضلل اللّه فما له من هاد (سوره غافر آيه 28 ـ 32) يا قوم لا تقتلوا حسينا فيسحتكم اللّه بعذاب و قد خاب من افترى .
(( اى مـردم ، بر شمـا از مـثـل روز احزاب مـى تـرسم مـثـل روز قـوم نوح و عـاد و ثـمـود و قـوم صالح كه پس از ايشان بودند، خداوند براى بندگانش ستم نخواسته است ، اى بستگان ، من بر شما از روزى مى ترسم كه يكديگر را به بيچارگى بخوانيد، روزى كه بخواهيد فرار كنيد ليكن پناهى نخواهيد يافت ، هر كه را خـدا گمراه كند هدايت كننده اى نخواهد يافت مردم حسين را نكشيد كه عذاب خدا شما را فـرا گـيرد، و زيانكار است آنكه بر خدا دروغ به بندد. ))
امام عليه السلام فرمود: پسر اسعد اينان مستوجب عذاب شدند هنگاميكه خواسته ترا كه آنانرا بحق دعوت كردى رد كردند و بر شمـا و يارانتان شوريدند و خون شما را مباح شمردند چه رسد كه اكنون برادران صالح شمـا را كشتـند، حنظله عـرض كرد راست گـفـتـى آيا بروم بسوى پـروردگـارم و به برادران مـلحق شوم نكته : يعنى اينها از زمانى كه حق را رد كردند و شماها را كشتند موجب عذاب شدند نه آنكه با كشتن حسين استحقاق خواهند يافت .
حسين فرمود: برو بسوى آنچه كه از دنيا و مافيها بهتر است بسوى زندگى ابدى حنظله عـرض كرد:السّلام عـليك يا ابا عـبداللّه صلّى اللّه عـليك و عـلى اهل بيتك و عرّف بينك و بيننا فى الجنّة .
فقال الحسين : آمين آمين ، حنظله با اجازه مجدد شمشير كشيده بر دشمن حمله كرد و دشمن او را احاطه نموده تا شهيدش كردند.(265) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 265)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_Presentation6.jpg

[عهد آسمانى]

حجاج بن مسروق الجعفى
السّلام على الحجاج بن مسروق الجعفى .
(( سلام بر حجاج فرزند مسروق جعفى . ))
حجاج فـرزند مـسروق فـرزند جعف مذجحى جعفى از شيعيانى است كه در كوفه سكونت گـرفـت و در ركاب امير مؤ منان در جنگها شركت كرد و چون شنيد كه حسين عليه السلام از بيعـت با يزيد امتناع و سرپيچى نموده و به مكه كوچ كرده است حجاج هم از كوفه به قصد يارى حسين به مكه آمد و از آنجا در جوار حضرت بود.
وى مـؤ ذن امـام بود كه در اوقات نماز اذان مى گفت چنانكه در ذى حسم هنگام ظهر امام عليه السلام دستـور داد حجاج اذان بگويد، سپس امام با دو سپاه نماز را برگزار كرد. حجاج همـان كسى است كه در قـصر بنى مـقـاتـل امام او را براى دعوت عبيدالله بن حر جعفى فرستاد كه داستانش در قصر بنى مقاتل گذشت .
چـون روز عاشورا فرا رسيد حجاج به حضور امام آمد و اجازه ميدان خواست امام اجازه فرمود و به مـيدان رفـت و پس از ساعتى نبرد درحاليكه تمام بدنش با خونش خضاب شده بود برگشت و خطاب به امام عرض كرد:
قدتك نفسى هاديا مهديّا

اليوم القى جدّك النّبيا

ثمّ اباك ذاالنّدى عليّا

ذاك الّذى نعرفه الوصيّا

1 ـ (( جانم به قربانت كه هدايت كننده و هدايت شده اى امروز جدت پيامبر را ديدار مى كنم . ))
2 ـ (( سپس پدرت على بزرگوار را ملاقات خواهم كرد كه او را وصى بر حق پيامبر مى دانم . ))
حسين عـليه السلام فرمود: من هم پشت سر شما ايشان را ملاقات مى كنم . حجاج به ميدان برگشت و جنگيد تا به شهادت رسيد.(266) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 266)
ابو الشعثاء الكندى
السلام على يزيد بن زياد بن مهاصر الكندى .
(( سلام بر يزيد فرزند زياد فرزند مهاصر كندى . ))
يزيد بن زياد مـكنى به ابو الشعثاء مردى شريف و شجاع و جسور بود، ابو الشعثاء همـراه عـمـر سعـد به كربلا آمد تا هنگاميكه امام شروطى را به ابن سعد پيشنهاد كرد و پذيرفته نشد از لشكر كوفه جدا شد و به حسين پيوست ، در روز عاشورا سواره جنگيد تـا آنكه اسبش را پى كردند، زانوها را بر زمين نهاد و صد تير كه در كنانه اش داشت همه را بسوى سپاه عمر سعد شليك كرد و به جز پنج عدد از تيرها همگى به هدف اصاب كرد و هر تيرى كه رها مى كرد و به هدف مى رسيد مى گفت :
انابن بهدله فرسان العرجله امـام حسين عـليه السلام هم دعـا مـى فـرمـود:اللهم سدّد رمـيتـه و اجعل ثوابه الجنّة .
(( خداوندا تيرش را به هدف برسان و ثواب او را بهشت قرار ده . ))
چـون تـيرهايش تمام شد برخاست و گفت : فقط پنج تير خطا كرد سپس با شمشير به دشمن حمله كرد و اين رجز مى خواند:
انا يزيد و ابى مـهاصر

اشجع مـن ليث بغيل خادر

يا ربّ انّى للحسين ناضر

ولابن سعد تارك و هاجز

(( مـن يزيدم و پـدرم مهاصر است شجاعتر از شيرى كه در آشيانه اش جاى گرفته است . ))
(( پروردگارا من ياور حسينم و از ابن سعد بريده و او را رها كرده ام . ))
و پيوسته جنگيد تا به لقاء الله پيوست رضوان الله تعالى عليه .(267) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 267)
عمروبن جناده
السلام على عمرو بن جنادة بن كعب الانصارى .
(( سلام بر عمروبن جنادة بن كعب انصارى . ))
جنادة بن كعـب پـدر اين جوان از كسانى است كه از مكه معظمه با خانواده اش خدمت ابى عبدالله رسيد و در روز عاشورا در حمله اولى شهيد شد.
عـمـروبن جناده كه جوانى نورس بود از مادرش دستور يافت تا خدمت امام آمده و اجازه ميدان كسب نمايد، امام به او اجازه ميدان نداد، جوان مرتبه دوم بحضور امام آمد و اجازه خواست امام حسين باز هم اجازه ندار و فرمود: پدر اين جوان در جنگ شهيد شده شايد مادرش راضى نباشد نوجوان عرض كرد: ان امّى هى الّتى امرتنى (( مادرم به من اجازه داده . ))
آنگاه امام اجازه فرمود.
عمرو به ميدان رفت و اين رجز را مى خواند:
اميرى حسين و نعم الامير

سرور فواءد البشير النّذير

على و فاطمة والداه

فهل تعلمون له من نظير

له طلعـة مـثـل شمـس الضّحى

له غـرّة مثل بدر منير

1 ـ (( پـيشوايم حسين است و چـه خـوب پـيشوائى است خوشحال كننده دل و قلب پيامبر بشير و نذير است . ))
2 ـ (( على و فاطمه پدر و مادر اويند آيا براى او نظير و همتائى نشان داريد. ))
3 ـ (( طلعتش مانند خورشيد نيمروز و چهره اش مانند ماه شب چهارده مى درخشد. ))
و به نبرد پرداخت تا به شهادت رسيد، سرش را بريدند و به طرف خيمه گاه حسينى پرتاب نمودند مادر كه سر جوانش را ديد برداشت و بوسيد و با همان سر بطرف دشمن حمـله كرد و چـنان بر سر دشمـن كوبيد كه مردى را به هلاكت رسانيد آنگاه به خيمه برگشت و عمود خيمه را برگرفت و خواست به سوى دشمن حمله كند اما امام او را به خيمه گاه برگردانيد.(268) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 268)
نكتـه : هر رزمـنده اى كه به مـيدان مـى رفت رسم بود كه خودش را با نام و قبيله اش مـعـرفى مى كرد ليكن اين نوجوان از خود و قبيله اش نامى نبرد، بلكه از رهبرش حسين بن على نام برد.
زنان رزمنده در كربلا
روز عاشورا در كربلا يك زن شهيد شد و دو زن جنگيدند:
1 ـ زن شهيده همسر عبدالله بن عمر كلبى بود كه تفصيلش در صفحات قبلى گذشت .
2 ـ يكى از زنانى كه در كربلا به ميدان رزم قدم نهاد و به كارزار پرداخت بحريه دختر مسعود خزرجى همسر جناده و مادر عمروبن جناده است كه پس از شهادت فرزندش دشمن سر او را بريد و بطرف مـادر كه جلو خـيمـه بود پرتاب كرد، مادر سر فرزند را برداشت و به سينه چسبانيد و احسنت و مرحبا گفت و سپس سر را با شدت و حِدّت هر چه تـمـامـتـر بسوى دشمـن پـرتاب نمود بدين معنى : سرى را كه در راه خدا دادم پس ‍ نمى گيرم .
و با سر يك نفر از دشمن را كشت ، آنگاه ستون خيمه را گرفت و به دشمن حمله كرد و اين رجز را مى خواند:
انا عجوز فى النّساء ضعيفة

بالية خاوية نحيفة

اضربكم بضربة عنيفة

دون بنى فاطمة الشّريفة

(( پير زنى هستم كه در ميان زنان هم ناتوانم كه استخوانم سست و ساختمان وجودم فرو ريخـتـه و اندامـم ضعـيف است اما ضربات مهلكم را بر شما وارد مى سازم و از فرزندان فاطمه دفاع مى كنم . ))
حسين عليه السلام آمد و زن را به خيمه باز گردانيد.
3 ـ مـادر وهب بن عبدالله كلبى پس از كشته شدن فرزندش عمود خيمه را گرفت تا به دشمـن حمـله كند، حسين عليه السلام او را برگردانيد و فرمود: ارجعى رحمك الله فقد وضع اللّه عنك الجهاد.
(( يعنى خدا ترا بيامرزد برگرد كه خدا جهاد را از تو برداشته .(269) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 269) ))

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_Presentation16.jpg

[عهد آسمانى]

فرار ضحاك بن عبدالله مشرفى
راستـى روز عـاشورا روز مـحك و آزمـايش انسانها بود، كه افراد واقع بين و وقت شناس حداكثـر استـفاده را كردند و در لحظاتى كوتاه از حضيض ذلت و آتش قهر الهى و دوزخ رستند و بر اريكه عزت و بهشت برين نشستند و افرادى هم بدون آنكه پاى بند زندگى و عائله باشند سعادت عظيمى را از دست دادند ضحاك بن عبدالله از افراد گروه اخير است كه خـود را از سعـادت ابدى مـحروم كرد وى شخـصا نقل مى كند: كه من و مالك بن النظير الارحبى بر حسين وارد شديم ، سلام كرديم ، حضرت به مـا خـوش آمـد گـفـت ، و سپس از ما پرسيد كه مقصودتان از ملاقات چيست ؟ گفتيم : كه براى عـرض سلام و تـجديد ديدار و شمـا را در جريان اخبار روز قرار دهيم ، كه مردم كوفـه تـصمـيم به جنگ با شما گرفته اند لذا تصميم خود را بگيريد. حسين فرمود: حسبى الله و نعم الوكيل (( به اميد خدا كه او بهترين اتكاء است . ))
آنگاه براى حسين دعا كرديم و از حضرت اجازه خواستيم .
حسين فرمود: چه مى شود كه مرا يارى كنيد؟
مالك گفت : من عيالوارم و از سوى ديگر مقروض .
مـن هم گفتم : گر چه داراى عيال نيستم و ليكن مقروض هستم منتها اگر به من اجازه دهيد تا وقتى كه براى شما مفيد باشم در خدمت باشم و هرگاه احساس كردم ياورى نداريد و وجود من براى شما مفيد نيست مجاز باشم كه دنبال كار خود بروم ، در خدمت هستم .
حضرت فرمود: هرگاه چنين شد بيعتم را از تو برمى دارم .
ضحاك تا آخرين ساعات زندگى حسين در روز عاشورا در كربلا بود و بعضى از حوادث و وقايع عاشورا را نقل كرده است .
او مـى گـويد: در روز عاشورا هنگامى كه ديدم اسبان با تيراندازى دشمن هلاك مى شوند، مـن اسب خود را در پشت خيمه ها بستم و پياده مى جنگيدم و دو نفر را هم كشتم و دست يكى از سپـاهيان عمر سعد را قطع كردم ، تا وقتى كه ديدم بيش از چند نفر از ياران حسين باقى نمانده اند و دشمن بر حسين و اهل بيتش چيره شده ، عرض كردم : پسر پيغمبر ميان من و شما عهدى بوده است و اكنون فكر مى كنم كه ديگر وجود من اثر ندارد.
حضرت فـرمـود: آرى چـنين است و تـو آزادى اگـر مى توانى برو و خود را نجات ده اما چگونه مى توانى بروى ؟
گفتم : اسبم تازه نفس است مى روم ، سپس سوار بر اسب شدم و چند ضربه تازيانه بر اسب نواخـتـم كه اسب سرعت گرفت و راه بيابان را پيش گرفتم پانزده نفر مرا تعقيب كردند تا به شفيّه روستائى نزديك كربلا رسيدم ديدم سواران به من نزديك شده اند، به طرف آنان برگـشتـم كثيربن عبدالله شعبى و ايوب بن مشروح خيوانى و قيس بن عـبدالله مـرا شناخـتـند و گـفـتـند: هان ضحاك بن عبدالله از بنى اعمام ما است از او دست بداريد، آنها هم از من دست كشيدند و خدا مرا نجات داد.(270) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 270)
يزيد بن ثبيط و فرزندان
السّلام عـلى يزيد بن ثبيط القيسى السّلام على عبدالله و عبيد اللّه ابنى يزيد بن ثبيط القيسى .
(( سلام بر يزيد پسر ثبيط قيسى ، سلام بر عبدالله و عبيدالله فرزندان يزيد پسر ثبيط قيسى . ))
يزيد بن ثـبيت (ثـبيط) عـبدى بصرى (قيسى ) از شيعيان بصره و در ميان قبيله اش از بزرگان و محترمين بود.
در بصره زنى بود بنام مـاريه دخـتـر مـنقـذ عـبدى كه خـانمـى با كمـال و داراى مـوقعيت و خانه اش مركز شيعيان بصره بود كه در آنجا اجتماع مى كردند و درباره مسائل روز به بحث و گفتگو مى پرداختند.
مـوقـعـيكه ابن زياد هنوز در بصره بود همـه راهها را كنترل مى كرد، يزيد بن ثبيط تصميم گرفت از بصره خارج شده و به حسين بپيوندد، او صاحب ده پسر بود لذا تصميم خود را با آنان در ميان نهاد و گفت : كدامتان حاضريد با من به مكه بياييد و جانتان را نثار حسين كنيد؟
عبدالله و عبيدالله دو نفر از فرزندانش اعلام آمادگى كردند، سپس يزيد به خانه ماريه عـبديه آمد و تصميمش را با شيعيان در ميان گذاشت تا شايد بتواند آنها را با خود همراه سازد ليكن آنها گفتند: ما از ماءموران ابن زياد مى ترسيم كه مبادا ما را دستگير كنند.
يزيد بن ثـبيط گـفـت : اگـر تـمـام جاده ها را با سم اسبان پر كنند من از تصميم خود برنمى گردم و از تعقيب ماءمورين ابن زياد نمى ترسم .
يزيد به اتفاق دو فرزندش عازم شد، و از مردم بصره نيز عامر و غلامش و سيف بن مالك و ادهم بن اميه با او همراهى مى كردند و جمعا هفت نفر راهى مكه شدند.(271) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 271)
ابن ثبيط در تعقيب حسين و حسين دنبال ابن ثبيط
يزيد و همراهان وقتى وارد مكه شدند كه حسين عليه السلام در ابطح (يكى از محلات مكه ) مـنزل داشت ، يزيد شب را در مـنزل خـود سپـرى كرد، و اول روز عـازم مـنزل امـام گرديد، و از طرفى حسين عليه السلام شنيد كه يزيد بن ثبيط به مكه آمده عازم منزل او شد و چون به جايگاه او آمد گفتند: يزيد خدمت شما رفته است امام حسين در همانجا توقف فرمود و منتظر برگشت يزيد شد يزيد كه فهميد حسين به سراغ او آمـده شتابان به جايگاه خود برگشت و حسين را در آنجا ديد با صداى بلند اين آيه را خـواند:قـل بفـضل اللّه و رحمـتـه فـبذلك فـليفـرحوااشاره به اينكه آمدن حسين و نزول اجلالش در مـنزل يزيد فـضل و رحمـت خـدا است كه شامـل حال او شده و بايد به اين تـفـضل الهى خوشحال بود سپس بر حسين سلام كرد و در حضور امام نشست و هدف از آمدن خدمت او را بيان كرد، و حسين هم درباره اش دعا فرمود.
آنگاه وسائل خود را به جايگاه امام منتقل و به حضرت پيوست و در محضر آن جناب بود تا روز عاشورا.
عـبدالله و عبيدالله فرزندان يزيد در حمله اولى شهيد شدند و يزيد بن ثبيط در حملات بعدى به شهادت رسيد.(272) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 272)
نكته : جاذبه حسين براى انصار و ياران يك طرفه نيست بلكه جاذبه ياران نيز حسين را به سوى آنان مى كشاند.
شهيد بعد از حسين سويد بن عمرو
سويد بن عـمـرو بن ابى المـطاع خـثـعـمى پيرمردى بزرگوار، عابد، كثيرالصلوة و شجاعى آزموده در ميدان جنگ بود.
بنا به نقل طبرى و ديگر ارباب مقاتل سويد با كسب اجازه از امام عليه السلام به ميدان كارزار قدم نهاد و اين رجز را خواند:
اقدم حسين اليوم نلقى احمدا

و شيخك الحير عليا ذالنّدى

و حسنا كالبدر وافى الاسعدا

و عمّك القرم الهمام الارشدا

حمزة ليث اللّه يدعى اسدا

و ذالجناحين تبوّ اءمعقدا

فى جنّة الفردوس يعلوا صعدا

قدم پيش نهادم اى حسين تا جدت احمد صلى الله عليه و آله و سلم و پدرت على و برادرت حسن و عـمـوهايت حمـزه شير خـدا و جعـفـر صاحب دو بال را كه در بهشت برين در مقام و مرتبه والاى آن هستند ملاقات نمايم .
و به كارزار پرداخت تا در اثر جراحات بسيار از پاى درآمد و به صورت بر زمين افتاد و آنچـنان بيحال بود كه قدرت حركت از او سلب شده بود سپاه دشمن به تصور اينكه سويد جان داده است مـتعرض او نشدند پس از آنكه حسين عليه السلام به شهادت رسيد، سويد در حال جان دادن شنيد كه مى گويند: حسين كشته شد غيرتش به جوش آمد و حركتى به خود داد و از جاى برخاست ، و چون شمشيرش را دشمنان گرفته بودند كاردى كه در ساق پـا زير چـكمـه جاى داده بود گـرفـت و با كارد با دشمـن جنگـيد، با اين حال دشمنان ديدند كه تنها از عهده او بر نمى آيند دستجمعى بر او حمله كردند و عروة بن بكار تغلبى و زيد بن ورقاء جهنى او را شهيد نمودند.(273) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 273)
چهار نفر بعد امام حسين عليه السلام به شهادت رسيدند
بعد از شهادت حضرت ابى عبدالله الحسين عليه السلام چهار نفر به شهادت رسيدند:
1 ـ سويد بن عـمـرو بن ابى المـطاع خـثـعـمـى چـنانكه در صفـحه قبل گذشت .
2 و 3 ـ سعـدبن حارث انصارى عـجلانى و برادرش ابوالحتـوف اهل كوفه كه جزء سپاهيان عمر سعد بودند هنگامى كه حسين عليه السلام كشته شد و زنان و اهل حرم حسينى صدا را به گريه و زارى بلند كردند، سعد و ابو الحتوف شمشير كشيدند و به سپـاه عـمـر سعـد حمله ور شدند و جماعتى را كشتند تا به فوز شهادت نائل شدند.
4 ـ مـحمـد بن ابى سعـيد بن عقيل بن ابى طالب ، حميد بن مسلم گويد: چون حسين عليه السلام كشته شد پسر بچه اى از خيمه گاه بيرون آمد و ترسان و لرزان به اين سو آن سو نگاه مى كرد و من كاملا متوجه او شدم كه پيراهن و شلوارى پوشيده و عمود خيمه اى در دست دارد و دو گـوشواره اش در اثـر حركت طفل حركت مى كرد ناگاه سوارى به سوى او تـاخـت و چـون به او رسيد از اسب پياده شد و با شمشير او را دو نيمه كرد از نام پسر بچـه پـرسيدم گفتند: محمد بن ابى سعيد، و از نام قاتلش جويا شدم گفتند: لقيط بن اياسى جهنى است در زيارت ناحيه مقدسه آمده : السّلام على محمّد بن ابى سعيد بن عقيل و لعن الله قاتله لقيطبن ياسر الجهنى .
(( سلام بر مـحمـد پـسر ابى سعيد بن عقيل خدا قاتلش لقيط جهنى را لعنت كند.(274) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 274) ))


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_Presentation24.jpg

[عهد آسمانى]

دو نفر با فاصله به شهادت رسيدند
دو نفر از ياران حسين عليه السلام مجروح شدند و آنها را اسير كردند و پس از شش ماه و يك سال به شهادت رسيدند: 1 ـ سواربن ابى عمير النهمى پس از مجروح شدن اسير شد و شش مـاه بعـد به شهادت رسيد، و در زيارت ناحيه مى خوانيم :السلام على الجرح المـاسور سواد بن ابى عـمير النهمى الهمدانى (( سلام بر مجروح اسير سوار بن ابى عمير. ))
2 ـ مـرقع بن ثمامة صيداوى وى پس از آنكه بر زمين افتاد اقوامش او را به كوفه بردند و دور از چشم ابن زياد نگهدارى مى كردند تا آنكه ابن زياد اطلاع يافت و فرستاد تا او را بكشد بستگانش وساطت كردند تا از كشتنش صرفنظر كرد اما او را دربند نموده و به زاره از تـوابع عـمـان تـبعـيد نمـوده و در زاره پـس از گـذشت يكسال از واقعه عاشورا به لقاء الله پيوست .(275) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 275)
امام ياران را به استقامت مى خواند
حسين عليه السلام هنگاميكه مشاهده كرد ياران يكى پس از ديگرى به شهادت مى رسند و مـمـكن است اين وضع در آنان سستى ايجاد نمايد با جمله اى كوتاه ولى پرمغز و عميق آنها را به صبر و استقامت دعوت كرد:
صبرا بنى اكرام فما الموت الا قنطرة تعبر بكم عن البوس و الضراء الى الجنان الواسعـة و النعـم الدائمـة فـايكم يكره ان ينتقل من سجن الى قصر ان ابى حدثنى عن رسول الله انه قال : ان الدنيا سجن المؤ من و جنة الكافر و الموت جسر هؤ لاء الى جنانهم و جسر هؤ لاء الى جهيمهم .
(( تـحمـل و بردبارى پـيشه كنيد اى فرزندان آزاده ، كه مرگ پلى است كه شما را از سختيها و مرارتها به بهشت برين عبور مى دهد و به نعمتهاى پايدار مى رساند، كيست كه از زندان به قـصر باشكوهى منتقل شود و ناراحت باشد همانا پدرم على بن ابيطالب از جدم رسول خـدا نقل كرده كه فرمود: دنيا براى مؤ من زندان است و براى كافر بهشت ، و مرگ پلى است فاصله ميان آنها با بهشتشان و ميان اينها با جهنمشان .(276) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 276) ))
نكتـه : حسين عـليه السلام در اين جمـلات كوتـاه اصحاب خود را به سرنوشت آينده نزديكشان تـوجه مى دهد تا از مرگ نهراسند كه مرگ در راه خدا و شهادت در راه دين و ايمان ، زندگى جاويد و ابدى به انسان ميدهد و مومن با انتخاب چنين مرگ از همه سختيها و ناراحتى ها و رهائى يافته و به بهشت جاويدان وارد مى شود.
اسلم بن عمر و غلام تركى
اسلم بن عمر و غلام امام حسين عليه السلام كه پدرش ترك زبان بود اين غلام نويسنده و اهل قلم بود و نوشته اند كه وقتى قدم به ميدان كارزار نهاد اين رجز را مى خواند:
البحر من طعنى و ضربى يصطلى

و الجو من سهمى و نبلى يمتلى

اذا حسامى و يمينى ينجلى

ينشق قلب الحاسد المبجلى

1 ـ (( دريا از ضربات شمشير و نيزه ام متلاطم و فضا از تير پيكانم پر مى شود. ))
2 ـ (( هنگاميكه دست و شمشيرم به حركت درآيد قلب حسود از ترس ‍ مى شكافد. ))
به سپـاه كفـر حمـله كرد و عـده زيادى را به جهنم فرستاد كه بعضى از مورخين تعداد كشتگان او را هفتاد نفر بحساب آورده اند.
پس از آنكه بزمين افتاد حسين عليه السلام بر بالينش آمد در وقتى كه هنوز رمقى بر تن داشت ، حضرت مشاهده كرد كه غلام نسبت به مولايش اظهار علاقه مى كند، محبت غلام امام را گـريان ساخت در كنارش نشست و صورت بر جبين غلام گذاشت ، اسلم كه از اين همه محبت مـولايش به وجد آمـده بود گويا روح تازه اى در بدنش دميد و فرياد زد:من مثلى و ابن رسول الله واضع خده على خدى .
(( كيست مـثـل مـن كه پـسر پيغمبر صورت بر صورتم نهاده . ))
با گفتن اين جمله از شوق ، جان به جان آفرين تسليم كرد.(277) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 277)
شهادت دو نفر جابرى
السلام على سيف بن احارث ابن سريع السلام على مالك بن عبدبن سريع .
(( سلام بر سيف پسر حارث پسر سريع ))
(( سلام بر مالك پسر عبد پسر سريع )) .
سيف بن حارث بن سريع همدانى جابرى و مالك بن عبد بن سريع كه با هم برادر مادرى و پسر عمو بودند، در كربلا بحضور امام عليه السلام رسيدند و شبيب آزاد شده آنان هم كه مـردى شجاع بود همـراه ايشان بود، اين دو برادر در روز عاشورا وقتى حسين عليه السلام را غـريب ديدند گريان شدند حسين فرمود: فرزندان برادرم چرا گريه ميكنيد بخدا قسم اميدوارم ساعتى ديگر خوشحال گرديد.
عـرض كردند: بخدا سوگند براى خود نمى گرييم بلكه گريه ما براى شما است كه مـى بينيم دشمن شما را احاطه كرده و قدرت دفاع از شما را نداريم به جز آنكه جان خود را فداى شما كنيم .
حسين عليه السلام فرمود:جزاكم الله احسن جزاء المتقين .
(( خدا به شما بهترين پاداش پرهيزگاران عطا فرمايد. ))
آن دو برادر در حاليكه توجهشان به حسين عليه السلام بود با جمله : السلام عليك يابن رسول الله . با او خداحافظى نمودند و امام در جوابشان فرمود:و عليكما السلام و رحمة الله و بركاته .
و به سوى مـيدان رهسپار شدند و به مسابقه پرداختند و از يكديگر حمايت مى كردند تا به شهادت رسيدند.(278) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 278)
انس كاهلى پيرترين ياران حسين
السلام على انس بن كاهل الاسدى .
(( سلام بر انس پسر كاهل اسدى . ))انس بن حارث بن بنيه بن كاهل اسدى يكى از ياران رسولخدا صلى الله عليه و آله و سلم كه از پـيامبر احاديثى نقل كرده است كه از آن جمله است حديثى در شهادت حسين عليه السلام .
قـال : سمـعـت رسول الله يقـول و الحسين عـليه السلام فـى حجره ان ابنى هذا يقتل بارض من ارض العراق الافمن شهده فلينصره .
از پـيامـبر شنيدم در وقتى كه حسين در دامن رسولخدا صلى الله عليه و آله و سلم نشسته بود، فرمود: اين فرزندم در قسمتى از زمين عراق كشته مى شود، آگاه باشيد هر كه او را دريابد بايد او را يارى نمايد. ))
به همين دليل بود وقتى كه شنيد حسين عليه السلام به كربلا آمده از كوفه حركت كرد. و نيمه شبى به حضور مبارك امام شرفياب شد.
در روز عـاشورا چـون نوبت جانبازى به او رسيد بخدمت امام آمد و اجازه ميدان طلبيد، امام اجازه فـرمـود، چـون سنش بالا بود و كمرش خميده لذا شالى بر كمر بست خميدگى پشت نمودار نباشد و ابروهاى خود را با دستمالى به پيشانى بست تا مانع ديدش نگردد.
امـام كه اين حركت پيرمرد مخلص را مشاهده كرد اشك از چشمان مباركش جارى شد و فرمود: شكر الله سعيك يا شيخ . (( خدا سعى و كوشش ترا تقدير نمايد. ))
انس به ميدان آمد و مانند شجاعان جوان رجز مى خواند:

قد علمت كاهلها و دودان

وخنذ فيون و قيس عيلان

بان قومى آفة للاءقران

(( تـيره هاى كاهل و دودان و خـندف و قـيس همـگـى مـى دانند كه قـبيله ما نابود كننده همرزمانند. ))
گـفـتـه شده هيجده نفـر را كشت تـا به درجه رفـيعـه شهادت نائل و روحش با ارواح طيبه انبياء و صديقين و شهدا پيوند يافت .(279) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 279)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__24_.jpg

[عهد آسمانى]

عبدالله و عبدالرحمان غفاريان
السلام على عبدالله و عبدالرحمان ابنى عروة بن حراق الغفاريين .
(( سلام بر عبدالله و عبدالرحمان پسران عروه پسر حراق غفاريان . ))
اين دو برادر از اشراف و بزرگـان كوفـه بودند كه داراى موالى و هم پيمانانى از ساير قبايل عرب و غير عرب بودند. حراق جد آنان از ياران على عليه السلام بود كه در جنگهاى سه گانه شركت داشت . اين دو برادر در كربلا به حسين عليه السلام پيوستند.
چون اصحاب ابى عبدالله ديدند كه دشمن زياد شده و تاب و توان مقابله و دفاع از جان حسين و خـود را ندارند آمـاده شهادت شدند دو برادر غفارى به حضور امام آمدند و عرض كردند: السلام عـليك يا ابا عـبدالله . دشمـن ما را محاصره كرده و دوست داريم كه در برابر شمـا كشتـه شويم و با شهادتمان از شما دفاع كنيم ، امام فرمود: مرحبا بكما (( آفـرين بر شما ))
نزديك شويد، آن دو به سوى دشمن حمله كردند و اين رجز را مى خواندند و يكديگر را پاسخ مى دادند:
قد علمت حقا بنو غفار

و خندف بعد بنى نزار

لنضر بن معشر الفجار

بكل غضب صارم تبار

يا قوم ذودوا عن بنى الاطهار

بالمشر فى والقنا الخطار

بنو غـفـار و تيره خندف و نزار به راستى دانسته اند كه ما با شمشير بران بر گروه فجار و كفار ضرباتمان را وارد مى كنيم .
مردم ! از فرزندان پاك پيامبر با شمشير و نيزه دفاع كنيد. ))
آنقـدر جنگيدند تا به شهادت رسيدند، برخى از مورخين نوشته اند كه عبدالله در حمله اولى شهيد شد.(280) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 280)
جانبازى جوانان هاشمى
تـا وقـتـى كه حتى يك نفر از اصحاب ابى عبدالله عليه السلام بودند به افراد بنى هاشم كه از بستگان و نزديكان حسين عليه السلام بودند اجازه جنگ و جهاد نمى دادند تا آنكه آخرين نفر از ياران امام به شهادت رسيدند در اين هنگام جوانان هاشمى آماده شهادت شدند يكديگر را در آغوش ‍ مى گرفتند و بوسه نثار مى كردند چون بسوى بهشت جاويد رهسپـار بودند خـندان و شادان اما همينكه چشمشان به ابى عبدالله مى افتاد بر غربت و تـنهائيش مى گريستند مخصوصا وقتى كه گريه و شيون زنان علويات را مى شنيدند بى طاقت مى شدند امام عليه السلام درباره بعضى از جوانان به دلايلى اجازه ميدان نمى داد و تـحمـل كشتـه شدنشان بر او گران مى آمد و لذا آنان به دست و پاى حضرت مى افتادند و دست و پايش را بوسه مى زدند تا اجازه جانبازى بگيرند.(281) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 281)
على اكبر در زيارت ناحيه مقدسه
در زيارت ناحيه مقدسه امام زمان درباره حضرت على بن الحسين على اكبر چنين مى خوانيم :
السلام عليك يا اول قـتـيل مـن نسل خـير سليل مـن سلالة ابراهيم الخـليل ، صلى الله عـليك و على ابيك اذ قـال فـيك : قـتـل الله قـومـا قـتـلوك يا بنى ما ااءجراءهم على الرحمان و على انتهاك حرمة الرسول ، عـلى الدنيا بعـدك العـفـا، كانى بك بين يديك ماثلا و للكافرين قاتلا، قائلا:
انا على بن الحسين بن على

نحن و بيت الا اولى بالنبى

اطعنكم بالرمح حتى ينثى

اضربكم بالسيف احمى عن ابى

ضرب غلام هاشمى عربى

والله لا يحكم فينا بن الدعى

حتـى قـضيت نحبك و لقيت ربك ، اشهد انك اولى بالله و برسوله و انك ابن رسوله و حجته و اءمينه حكم الله على قاتلك مرة بن منقذ بن النعمان العبدى لعنه الله و اخزاه و من شركه فـى قـتلك و كانوا عليك ظهيرا اصلاءهم الله جهنم و سائت مصيرا و جعلنا الله من مـلاقـيك و مرافقى جدك و ابيك و عمك و اخيك و امك المظلومة و ابرء الى الله من اعدائك اولى الجحود والسلام عليك و رحمه الله و بركاته .
(( سلام بر تـو اى شهيد از نسل بهتـرين نسلها كه از نسل ابراهيم خليلى . ))
درود خدا بر تو و بر پدرت هنگامى كه درباره دشمنت نفرين كرد: كه خدا بكشد قومى را كه تـرا كشتـند، پـسرم اينان چـقـدر نسبت به خـدا و به ريخـتـن احتـرام رسول خدا جسورند على جان پس از تو خاك بر سر دنيا و زندگانى دنيا.
گـويا مـى بينيم وقتى را كه در برابر دشمن ايستاده جنگ مى كردى و اين چنين رجز مى خـواندى : مـن عـلى فـرزند حسين بن عـلى هستـم به خـانه خـدا قـسم كه ما به پيامبر سزاوارتريم در حمايت از پدرم شما را با نيزه و شمشير آنقدر مى زنم تا بشكند تا شما ضربه جوان هاشمى عربى را ببينيد كه بخدا سوگند زنازادگان بر ما حكومت نخواهند كرد. تا آنكه وظيفه ات را به پايان رساندى و خداى خود را ملاقات نمودى .
آرى گـواهى مـى دهم كه تو به خدا و رسولش نزديكتر و سزاوارترى كه تو فرزند رسول خـدا و فـرزند حجت و امـين اوئى ، خـدا عـليه قاتل تو مرة بن منقذ عبدى و هر كه با او كمك كرد حكم فرمايد و آنها را لعنت كند و خوار و زبون سازد و آنان را عـذاب جهنم بچشاند كه بد جايگاهى است ، و خدا ما را از كسانى قرار دهد كه با تو ملاقات كنيم و از هم نشينان جد و پدر و عمو و برادر و مادر مظلومه ات باشيم و از دشمنان تو در پيشگاه خدا بيزارى مى جوئيم كه منكر حق و حقيقتند و سلام و رحمت و بركات خدا بر تو باد.(282) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 282) ))
نكته : على اكبر چند موضوع مهم را در رجز گنجانيده است :
على اكبر حقا عزت نفس و اباء و امتناع از پذيرش ظلم و ستم را از پدر بارث برده است .
نكتـه ديگـر اينكه از زيارت ناحيه مقدسه استفاده مى شود كه مادر على اكبر در كربلا بوده است .1 ـ حمـايت از رهبر: اين حملات و ضربات را به عنوان حمايت از پدرم كه امام من است بكار مى گيرم .
2 ـ عـزت نفس و امتناع از پذيرش ظلم و جور: تا جان در بدن و نفس در سينه دارم زير بار حكومت ظالمانه فرزند زنا و ناشايست نمى روم .



http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__45_.jpg

[عهد آسمانى]

شخصيت على اكبر
حضرت عـلى اكبر دو سال پس از شهادت جدش حضرت على بن ابيطالب متولد گرديد بنابراين نقـل كه مـشهور هم هست در كربلا هيجده سال داشته است اما در سرائر اين ادريس آمده كه در زمان خلافت عثمان متولد گرديده و از جدش على عليه السلام روايت نموده است .
مـادرش ليلى دخـتـر ابى مـرة بن عـروة بن مـسعـود ثـقـفـى است كه در مـيان اهل منبر به ام ليلى معروف است و مادر ليلا هم ميمونه دختر ابوسفيان بوده است .
عـلى اكبر در خـلقـت و اخـلاق و گـفـتار شبيه جدش رسولخدا صلى الله عليه و آله و سلم بوده است ابوالفرج اصفهانى نقل مى كند كه معاويه از اطرافيانش پرسيد: چه كسى به خلافت شايسته و سزاوارتر است ؟ گفتند: شما.
مـعـاويه گفت : نه چنين است كه شما مى گوئيد بلكه على بن الحسين سزاوارتر است كه جدش رسول خدا است و داراى شجاعت بنى هاشم و سخاوت بنى اميه و زيبائى ثقيف است .
نكتـه : مـعـاويه در اين گفتارش مى خواهد بنى اميه را به سخاوت تعريف كند. كنيه اش ابوالحسن اما لقب اكبر با اينكه حضرت سجاد بزرگتر بوده شايد از اين جهت باشد كه سه نفر از فرزندان امام حسين عليه السلام على نام داشتند: امام زين العابدين و على اكبر و عـلى اصغـر كه در ميان دو نفر شهيد از فرزندان امام حسين عليه السلام او بزرگتر از على اصغر بوده لقب اكبر به خود گرفته است .(283) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 283)
شهادت على اكبر
هنگاميكه حضرت على اكبر مشاهده كرد كه انصار و ياران همگى به شهادت رسيدند و جز افراد بنى هاشم كسى باقى نمانده و حسين تنها است سوار بر ذوالجناح به خدمت امام آمد و اجازه مـيدان خـواست ، حسين به قد و قامت على نگريست كه زيباترين و خوش خلقترين انسانها است اشك از ديدگانش سرازير شد اما بى مهابا اجازه داد. و رفع شيبته نحو السمـاء. فـقـال (( محاسن شريفش را بطرف آسمان گرفت و آنگاه فرمود. ))
:اللهم اشهد على هؤ لاء القوم فقد برزاليهم غلام اشبه الناس ‍ خلقا و خلقا و منطقا برسولك و كنا اذا اشتقنا الى نبيك نظرنا اليه ...
(( خـدايا بر اين قـوم گـواه باش كه به جنگ ايشان مـى رود جوانى كه از نظر شكل و شمايل و خلق و خوى و بيان و گفتار و شبيه ترين انسانها به پيامبر تو است كه ما هرگاه مشتاق ديدار پيامبرت مى شديم او را نگاه مى كرديم . ))
خدايا بركت خود را از آنان بازدار و در ميان آنان تفرقه بينداز و هرگز حكومت را از آنان خـشنود مـساز كه اينان مـا را دعوت كردند تا ياريمان كنند ليكن بر ما تاختند تا ما را بكشند.
ثـم صاح : يابن سعـد مـالك قـطع الله رحمـك كمـا قطعت رحمى و لم تحفظنى فى رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم .
(( سپـس فـرياد زد: پـسر سعـد تـرا چه مى شود كه خدا ريشه ات را قطع كند چنانكه ريشه مرا قطع كردى و قرابت مرا به رسول خدا رعايت نكردى . ))
نكته : آيا حسين از جلو خيمه گاه با عمر سعد اين چنين سخن مى گويد؟ نه ظريفى مى گفت : على اكبر سواره بطرف ميدان روان شد، حسين هم بى اختيار پياده از عقب سر على به راه افتاد تا به سپاه عمر سعد نزديك شد آنگاه اين جملات را بيان فرمود.
عـلى اكبر به دشمن حمله كرد و رجز خواند (رجز على اكبر ضمن زيارت ناحيه گذشت ) و جنگ سختى نمود كه ناله دشمن از كثرت كشتار بلند شد، نوشته اند يكصد و بيست نفر را به خاك هلاك افكند و خود جراحات زياد برداشت و تشنگى بر او فشار آورد لذا نزد پدر بازگـشت عـرض كرد: يا ابة العـطش قـد قـتـلنى و ثـقـل الحديد قـدا جهدنى فـهل الى شربة مـاء مـن سبيل اتقوى بها على الاعداء.
(( پـدر تشنگى مرا كشت و سنگينى اسلحه مرا به زحمت افكند آيا مى شد كه شربت آبى به من برسانى تا با آن در جنگ با دشمن نيرو بگيرم ؟
فـبكى الحسين و قال و اغوثاه انى لى الماء يا بنى يعز على محمد و على على بن ابى طالب و عـلى ابيك ان تـدعـوهم فـلا يجيبوك و تـستـغـيث بهم فـلا يغـيثـوك ، قاتل يا بنى قليلا و اصبر فما اسرع الملتقى بجدك محمد صلى الله عليه و آله و سلم فيسقيك بكاسه الاوفى شربة لا تظماء بعدها ابدا.
(( حسين از ناراحتى فرزندش گريان شد و فرمود: بر جدت محمد مصطفى و على بن ابى طالب و من دشوار است كه نتوانيم خواسته ات را برآوريم پسرم صبر پيشه كن و اندكى به جنگ كه نزديك است جدت را ملاقات كنى و با كاسه لبريز آنچنان سيرابت كند كه هرگز تشنه نشوى . ))
يا بنى هات لسانك (( فرزندم زبانت را بيرون آر. ))
و زبان على را در دهان گرفت و مكيد، على اكبر احساس كرد كه كام حسين از زبان او خشك تر است سپس انگشتر خود را به على داد و فرمود: انگشتر در دهان خود نگهدار.
نكته : مگر حضرت على اكبر نمى دانست كه در خيمه گاه آب وجود ندارد چرا از پدر تمناى آب كرد گـويا خـواستـه با پـدر تـجديد ديدار كند آب را بهانه كرده ، و حسين هم با گرفتن زبان فرزند در كام خود خواست تا لبان على اكبر را ببوسد.
عـلى اكبر به ميدان بازگشت و به دشمن حمله كرد و همانند پدر و جدش ‍ على مرتضى مى جنگيد حميد بن مسلم گويد: ايستاده بودم و نبرد على اكبر را تماشا مى كردم كه بر يمين و يسار لشكر كوفه حمله مينمود و بهر سو رو ميكرد جمعيت انبوهى از جلو او ميگريختند؟ مرة بن منقذ در كنار من بود گفت : گناه همه عرب بر من باشد كه اگر اين جوان از نزديكم عـبور كند پـدرش را عزادار نسازم ، گفتم مره چنين مگو كه اين جمعيت او را كفايت مى كنند، قـسم ياد كرد كه چـنين خواهم كرد، على اكبر در حاليكه جمعيتى را تعقيب مى كرد به ما نزديك شد، مرة بن منقذ با نيزه از پشت بر او حمله كرد كه على اكبر روى قربوس زين افـتـاد و مـره با شمـشير بر فـرق عـلى زد و سرش را شكافت ، على دست به گردن ذوالجناح افكند، دشمن اطرافش را گرفتند. فقطعوه بسيوفهم اربا اربا. (( با شمشيرها على را قطعه قطعه نمودند. ))
در اين هنگـام عـلى اكبر صدا زد:يا ابتـاه السلام عـليك هذا جدى رسول الله قـد سقـانى بكاسه الاوفـى و يقـرئك السلام و يقول عجل القدوم الينا فان لك كاسا مذ خورة و شهق شهقة فارق الدنيا.
(( پـدرم سلام بر تـو اينك جدم رسول خـدا مـرا سيراب گردانيد و به شما سلام مى فـرستد و مى فرمايد به سوى ما شتاب كن كه كاسه اى براى شما ذخيره نموده ام سپس ناله اى كرد و جان به جان آفرين تسليم نمود.(284) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 284) ))
يم فاطمى در سرمدى گل احمدى مه هاشمى

ز سرادقات محمدى طلعت ظهور و جلالتى

به سما قمر به نبى ثمر به فاطمه در به على گهر

به حسن جگر به حسين پسر به چه قامتى و قيامتى

به ملك مطاع به خدا مطيع به مرض شفا به جزا شفيع

چه مقام بندگيش منيع به چه بندگى و اطاعتى

ز قفا دو زن شده نوحه گر يكى عمه گفت و يكى پسر

كه نما بجانب ما نظر http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__44_.jpg

[عهد آسمانى]

حسين و زينب در كنار نعش على
همـينكه صداى وداع على بگوش پدر رسيد مانند باز شكار خود را در كنار نعش فرزند رسانيد، عـلى را ديد كه بدنش قـطعـه قـطعـه شده جاى سالمى در بدن ندارد، صدا زد:قـتـل الله قـومـا قـتـلوك يا بنى فـمـا اجراهم عـلى الله عـلى اءنتـهاك حرمـه رسول اللّه ، ثمّ استهلت عيناه بالدموع و قال : على الدنيا بعدك العفا.
(( خـدا بكشد مـردمـى را كه تو را كشتند چقدر نسبت به خدا و هتك احترام رسولخدا جسور شدند و با چشمانى پر از اشك فرمود: على جان بعد از تو خاك بر سر دنيا باد. ))
راوى حمـيد بن مـسلم مـى گـويد: در همين حال ديدم زنى سراسيمه از خيمه ها خارج شد و فرياد مى كشيد: وا حبيبا يابن اخياه .
دوان دوان بطرف قـتـلگاه مى آمد، پرسيدم اين زن كيست ؟ گفتند: زينب دختر على بن ابى طالب (دختر فاطمه دختر رسولخدا) است آمد و خود را روى نعش على انداخت ، حسين دست او را گرفت و به خيمه برگردانيد، دوباره به كنار نعش على آمد و فرمود:
يا فتيان بنى هاشم احملو اخاكم الى الفسطاط.
(( جوانان بنى هاشم بيائيد و برادرتان را به خيمه ها ببريد. ))
سپس نعش ‍ على را به خيمه شهدا بردند.(285) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 285)
(داستان خواب امام حسين و پاسخ على اكبر: اذا لانبالى بالموت در صفحات پيشين گذشت .)

ايثار خاندان عقيل

عـقـيل برادر اميرالمؤ منين است فرزندان عقيل در كربلا در يارى حسين عليه السلام علاقه خـاصى نشان دادند و ايثـار و از خـود گـذشتـگـى عـجيبى بخـرج دادند، مـسلم بن عـقـيل بجاى خـود بلكه فرزندان و برادران او نيز با مقاومت فوق العاده مورد تعريف و تـمـجيد حسين عـليه السلام قـرار گـرفـتند، حسين عليه السلام در روز عاشورا وقتى ايستـادگـى و جانبدارى خـاندان عـقـيل را مـشاهده كرد فـرمـود:صبرا آل عقيل ان موعدكم الجنة ، اللهم اقتل قاتل آل عقيل .
امـام زين العـابدين عليه السلام به خاندان عقيل علاقه خاصى نشان مى داد و آنان را بر ديگـران حتـى بر افراد خانواده جعفر طيار مقدم مى داشت ، وقتى علتش را مى پرسند، مى فرمايد:انى اذكر يومهم مع ابى عبدالله فارق لهم . (( يعنى من هرگاه ايثار آنان را با ابى عبدالله بخاطر مى آورم دلم بر آنها مى سوزد. ))
مـورخـين كلا نه نفر از فرزندان و نواده هاى عقيل را ياد كرده اند كه در خدمت امام حسين به شهادت رسيده اند: 1 ـ مـسلم بن عـقـيل 2 ـ عـبدالله بن مسلم 3 ـ محمد بن مسلم 4 ـ محمد بن عـقـيل 5 ـ جعـفـر بن عـقـيل 6 ـ عـبدالرحمـان بن عـقـيل 7 ـ عـبدالله بن عـقـيل 8 ـ عـلى بن عـقـيل 9 ـ مـحمـد بن ابى سعـيد بن عقيل .(286) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 286)
(داستان بنى عقيل و حمايت آنان از حسين در شب عاشورا گذشت ).
عبدالله بن مسلم بن عقيل
السلام عـلى القـتـيل عـبدالله بن مسلم بن عقيل و لعن الله قاتله و راميه عمروبن صبيح الصيداوى .
(( سلام بر شهيد فـرزند شهيد عـبدالله فـرزند مـسلم بن عقيل ، خدا لعنت كند قاتل او و عمرو بن صبيح صيداوى را كه او را با تير زد ))
عبدالله بن مسلم خواهرزاده امام حسين عليه السلام و مادرش رقيه دختر اميرالمؤ منين است .
بعـضى از مـورخـين او را اول شهيد از بنى هاشم مى دانند ليكن صحيحتر آن است كه على اكبر اولين شهيد است . عبدالله بن مسلم پس از كسب اجازه به ميدان رفت و چنين رجز مى خواند:
اليوم القى مسلما و هو ابى

و عصبة باذوا على دين النبى

ليسوا بقوم عرفوا بالكذب

لكن خيارو كرام النسب

(( امـروز پـدرم مـسلم را ديدار مى كنم و همه قبيله ام را كه بر دين پيامبر مرده اند، اينان جمعيتى هستند كه به دروغ شناخته نشده اند بلكه مردمى بزرگوار و صاحب نسبند. ))
عـبدالله در سه حمله پياپى 98 نفر را كشت تا آنكه عمرو بن صبيح تيرى بجانب او رها كرد در حالى كه دست عبدالله بر پيشانيش بود دست را به پيشانى دوخت و هر چه تلاش كرد نتوانست دست را جدا كند آنگاه بر اين قوم چنين نفرين كرد:
اللهم انهم استقلونا و استذلونا فاقتلهم كما قتلونا.
(( خـدايا اينان مـا را اندك شمـردند و خـوار ساخـتـند خـدايا آنها را بكش ‍ چنانكه ما را كشتند. ))
سپس اسد بن مالك تيرى به قلب او نواخت كه به لقاء الله پيوست .(287) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 287)
جعفر بن عقيل بن ابيطالب
السلام على جعفر بن عقيل لعن الله قاتله و راميه بشربن حوط الهمدانى .
جعفر بن عقيل قدم به ميدان كارزار نهاد و اين رجز را مى خواند:
انا الغلام الابطحى الطالبى

من معشر فى هاشم و غالب

و نحن حقا ساده الذوائب

هذا حسين سيد الاطائب

(( مـن جوانى از ابطح (سرزمـين مـكه ) و از نسل ابوطالب از قبيله هاشم و غالبم به راستى كه ما بزرگ بزرگانيم و در حمايت از حسين سرور پاكان مى جنگيم . ))
پـس از آنكه جعفر جنگ نمايانى كرد و پانزده نفر را به هلاكت رسانيد بشربن حوط او را به شهادت رسانيد.(288) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 288)
عبدالرحمان بن عقيل
السلام عـلى عـبدالرحمـان بن عـقـيل لعـن الله قـاتله و راميه عثمان بن خالد بن اءشيم الجهنى .
عبدالرحمان فرزند ديگر عقيل قدم به صحنه كارزار نهاد و اين رجز را مى خواند:
ابى عقيل فاعر فوا مكانى

من هاشم و هاشم اخوانى

كهول صدق سادة الاقران

هذا حسين شامخ البنيان

(( اگـر مـى خـواهيد جايگـاه مـرا بشناسيد پـدرم عـقـيل است از نسل هاشم و بنى هاشم برادران ما مردان جا افتاده و صادق و هم طراز بزرگانند، و اين حسين است كه از مقام و موضع شامخى برخوردار است عبدالرحمان جنگ سختى نمود و حدود هفـده نفـر را به درك فـرستـاد تـا آنكه عـثـمـان بن خـالد جهنى و بشربن حوط قاتل برادرش جعفر او را از پاى درآوردند.(289) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 289)
عون بن عبدالله بن جعفر
السّلام عـلى عـون بن عـبدالله بن جعـفـر الطيّار فـى الجنان حليف الايمـان و مـنازل الاقـران النّاصح للرّحمان التّالى للمثانى و القرآن لعن اللّه قاتله عبدالله بن قطبه النّبحانى .
(( سلام بر عون فرزند عبدالله بن جعفر پرواز كننده در بهشت همراه با ايمان از پاى در آورنده همر زمان خيرخواه پروردگار نمونه سوره حمد و قرآن ...
خدا عبدالله بن قطبه نبهانى قاتلش را لعنت فرمايد. ))
عـون فـرزند عـبدالله بن جعفر، مادرش حضرت زينب دختر اميرالمؤ منين و سپهسالار اسراى كربلا است .
عون به سپاه كفر حمله كرد و اين رجز مى خواند:
ان تنكرونى فانا بن جعفر

شهيد صدق فى الجنان ازهر

يطير فيها بجناح اخضر

كفى بهذا شرفا فى المحشر

1 ـ (( اگر مرا نمى شناسيد من فرزند جعفر شهيد راستين در راه خدا هستم كه در بهشت مى درخشد. ))
2 ـ (( در بهشت بوسيله بالهاى سبز پرواز مى كند كه اين افتخار در محشر براى ما كافى است . ))
عـون جنگ نمـايانى كرد و سه نفـر سوار و هيجده نفر پياده را به جهنم فرستاد تا سرانجام بدست عبدالله بن قطبه بنهانى شربت شهادت نوشيد.(290) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 290)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__43_.jpg

[عهد آسمانى]

محمد بن عبدالله بن جعفر

السّلام على محمّد عبدالله بن جعفر الشاهد مكان آبيه و التّالى لاخيه واقيه ببدنه لعن اللّه قاتله عامر بن نهشل التّميمى .
(( سلام بر مـحمـد فـرزند عـبدالله بن جعفر كه بجاى پدر در كربلا حضور يافت و نمـونه برادر خـود كه او را با جان خـود حمـايت مـى كرد، خـدا عـامـر بن نهشل تميمى قاتلش را لعنت كند. ))
برخـلاف آنچـه كه مـعروف است كه دو فرزند عبدالله بن جعفر به طفلان حضرت زينب سلام الله عليها معرفى شده اند، مادر محمد، خوصاء دختر حفصة بن ثقيف بن ربيعه است . چون نوبت جانبازى به محمد رسيد به دشمن حمله كرد و اين رجز مى خواند:
اشكو الى الله مـن العـدوان

فعال قوم فى الرّدى عميان

قد بدّلوا معالم القرآن

و اظهروا الكفر مع الطّغيان

1 ـ (( از تجاوز و كردار قومى كه كوركورانه به انحراف گرائيدند به خدا شكايت مى كنم . ))
2 ـ (( كه مـعـارف قـرآن و بيان محكم تنزيل را تغيير دادند و كفر و طغيان و سركشى را آشكار ساختند. ))
مـحمـد در حمـلات پـياپـى ده نفـر را كشت تـا آنكه عـامـر بن نهشل تميمى با شمشير او را شهيد كرد و بدن شريفش در خاك گرم كربلا افتاد.(291) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 291)
عبدالله در سوك فرزندان
چـون خـبر شهادت حسين و فرزندان عبدالله بن جعفر به مدينه رسيد مردم مدينه براى تـسليت و تعزيت به خانه عبدالله تردد مى كردند ابواللّسلاس ‍ غلام عبدالله بن جعفر گـفـت : اين گرفتاريها از ناحيه حسين بر ما وارد شد عبدالله با كفش بر غلام حمله كرد و گـفـت : اى پـسر كنيز متعض درباره حسين چنين مى گوئى ؟ بخدا سوگند اگر من هم با او بودم از او جدا نمـى شدم تـا جانم را قربانش كنم ، و اين مواردى است كه بايد از جان گذشت ، مصيبتشان بر من آسان مى گردد كه در يارى برادر و پسر عمويم شهيد شدند و با او مـواسات كردند آنگاه خطاب بحاضرين گفت : خدا را سپاس مى گويم كه مرا در شهادت حسين عـزيز و گـرامـى داشت كه اگـر خـود نبودم تـا جانم را نثار او كنم اما فرزندانم اين مقام را درك كردند و با حسين مواسات نمودند.(292) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 292)
قاسم بن الحسن
السّلام عـلى القـاسم بن الحسن بن على المضروب على هامّتة المسلوب لا مته حين نادى الحسين عـمـّه فـجلّى عـليه عـمـّه كالصّقـر و هو يفـحص ‍ برجليه التّراب و الحسين يقول بعدا لقوم قتلوك و من خصمهم يوم القيامة جدّك و ابوك .
ثـمّ قال : عزّو اللّه على عمّك ان تدعوه فلا يجيبك او يجبيك فا ينفعك هذا و اللّه يوم كثر و اتـره قـل ناصره جعلنى الله معكما يوم جمعكما و بّواءنى متّبواء كما و لعن اللّه قاتلك عمر بن سعد بن نفيل الازدى و اءصلاه جحيما و اعدّله عذابا اليما.
(( سلام بر قاسم بن الحسن بن على عليهم السلام كه شمشير بر فرقش وارد شد و زره اش را به غـارت بردند، هنگاميكه عمويش حسين را صدا زد، حسين مانند باز شكارى خود را به قاسم رسانيد مشاهده كرد قاسم در حال جان دادن پاها را بر زمين مى سايد فرمود: از رحمت خدا دور باد مردمى كه ترا كشتند و در قيامت جد و پدرت دشمنشان باد، سپس فرمود: بر عـمـويت دشوار است كه او را بخوانى و نتواند ترا اجابت كند يا اجابت كند در وقتى كه فـايده نداشته باشد بخدا قسم امروز روزى است كه دشمنان عمويت بسيار و يارانش اندكند خدا مرا با شما محشور گرداند در روزى كه شما را با هم محشور مى گرداند، و مرا در جايگـاه شمـا قـرار دهد و خـدا عـمـرو بن سعـد بن نفـيل قـاتـلت را لعـنت كند و او در آتـش جهنم وارد نمايد و عذاب دردناكى برايش مهيا سازد.(293) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 293) ))
شخصيت قاسم بن الحسن
قـاسم فـرزند امـام حسن مجتبى عليه السلام مادرش رمله مكنى به ام ابى بكر بود قاسم بيش از سيزده سال از عمر شريفش نگدشته بود جوانى بسيار زيبا و رعنا بود چنانكه مـورخـين گـفـتـه اند: كانّ وجهه شقّة قمر. (( يعنى چهره اش مانند پاره ماه بود. ))
و در طراوت همـچـون گل نوشكفته و در اين سنين كم داراى خردى چون لقمان و ايمانى راسخ و قوى بود.
و چرا چنين نباشد كه او در دامن حسين عم بزرگوار خود نشو و نما كرده و عزت نفس حسين و عـظمـت روحى ابى عبدالله در او تزريق و تغذيه شده است در روز عاشورا كه عمويش را تـنها مـشاهده كرد با خـود زمـزمـه مـى نمـود:لا تـقـتـل عـمـّى و انا احمـل السّيف . (( تـا وقـتـى كه شمـشير در دست مـن است عمويم به شهادت نخواهد رسيد.(294) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 294) ))
قاسم اجازه جهاد مى طلبد
قـاسم بن الحسن براى رفتن به ميدان به حضور عمو آمد و اجازه نبرد خواست ، حسين كه مـشاهده كرد قـاسم آمـاده شهادت است دست در گـردن او انداخت و عمو و برادرزاده آنقدر گريستند. حتّى غشى عليهما. (( تا هر دو بيحال شدند. ))
آنگاه قاسم اذن ميدان طلبيد، حسين از اجازه امتناع مى نمود: عموجان چگونه اجازه ميدان بدهم كه تو يادگار برادر منى قاسم آنقدر دست و پاى عمو را بوسيد تا اجازه گرفت و با چشم گريان به سوى ميدان روان گرديد.(295) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 295)
شهادت قاسم
قاسم وقتى قدم به ميدان كارزار نهاد اين رجز مى خواند:
ان تنكرونى فانا بن الحسن سبط النّبى المصطفى المؤ تمن هذا حسين كالاسير المرتهن بين اناس لا سقوا صوب المزن (( اگـر مـرا نمى شناسيد من فرزند حسن سبط پيامبر برگزيده و امينم در حمايت از حسين مـى جنگـم كه مـانند اسير در مـيان مـردمـى است كه خدا آنها را از باران رحمتش سيراب نگرداند. ))
حميد بن مسلم گويد: نوجوانى بسوى لشكر آمد كه چهره اش مانند ماه مى درخشيد و پيراهن و شلوار پوشيده بود با شمشير به دشمن حمله كرد، گردن مى زد و سرها را درو مى كرد گـويا مـرگ در اخـتيار او است جان هر كه را بخواهد مى گيرد، در اين ميان بند كفش قاسم بريد كه فراموش نمى كنم پاى چپش بود، ايستاد بند كفش را محكم كند تا دشمن نگويد: كه قـاسم پـا برهنه بود، عمروبن سعد بن نفيل ازدى فرصت يافت و بر او حمله كرد و شمشيرى بر فرق مباركش زد قاسم به زمين افتاد و صدا زد: يا عمّاه .
حسين عليه السلام با عجله خود را به ميدان رسانيد و چون شير خشمناك بر عمروبن سعد حمـله كرد، نانجيب دست خود را جلو آورد تا شمشير را دفع كند دستش از مرفق قطع شد و لشكر عمر سعد او را نجات دادند.
وقـتـى گـرد و غـبار مـيدان فـرونشست ديدند حسين در كنار قاسم نشسته و قاسم در حال جان دادن پاها را به زمين مى سايد.
حسين فـرمـود: بعـدا لقـوم قـتـلوك . (( مـرگ بر آن مـردمـى كه تـرا كشتـند. ))
رسول خـدا در قيامت دشمنشان باد.عزّ على عمّك ان تدعوه فلا يحييك او يجيبك فلا تنفعك اجابته .
(( سخت است بر عمويت كه او را بخوانى و نتواند ترا اجابت نمايد يا اجابت كند اما به تو نفعى نرساند. ))
حسين نعش قاسم را در بغل گرفت تا او را به خيمه گاه برساند اما پاهاى قاسم بر زمين مى كشيد تا او را در خيمه شهدا كنار نعش على اكبر قرار داد.
اتراه حين اقام يصلح نعله

بين العدى كيلا پروه بمحتفى

غلبت عليه شامة حسنيّة

ام كان بالاعداء ليس بمجتفى

1 ـ (( آيا فـكر مـى كنى كه قـاسم در ميان دشمن مى ايستد بند كفش را ببندد تا دشمن نگويد: قاسم بن الحسن پابرهنه بود؟ ))
2 ـ (( يا آنكه روحيه پدرش امام حسن در او آشكار شد كه به دشمن اهميت نمى دهد؟ ))
اينجا بود كه حسين بستگانش را امر به صبر و بردبارى فرمود:
صبرا يا بنى عمومتى صبرا يا اهل بيتى لا راءيتم هوانا بعد هذا اليوم ابدا.
(( عـمـوزادگانم كمى تحمل و بردبارى ، اى خاندان من اندكى بردبارى كنيد كه بعد از اين روز هرگز خوارى و ناراحتى نخواهيد ديد.(296) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 296) ))


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__42_.jpg

[عهد آسمانى]

عبدالله بن على بن ابى طالب عليه السلام
السّلام على عبدالله بن اميرالمؤ منين مبلى البلاء و المنادى بالولاء فى عرصة كربلاء المضروب مقيلا و مدبرا لعن الله قاتله هانى بن ثبيت الحضرمى .
(( سلام بر عبدالله فرزند اميرالمومنين آنكه در راه حسين خود را به گرفتارى افكند و مـردم را در صحنه كربلا به ولايت اهل بيت دعوت فرمود و از پيش رو و پشت سر مورد حملات دشمن قرار گرفت كه خدا قاتل او هانى بن ثبيت حضرمى را لعنت كند. ))
عـبدالله هشت سال بعـد از برادرش حضرت ابى الفـضل مـتـولد گـرديد بنابراين شش سال با پـدر بزرگوارش زيست و شانزده سال با برادرش امام مجتبى و بيست و پنج سال با حسين بن على عليه السلام ، بنابراين عبدالله در سن بيست و پنج سالگى در كربلا شركت كرد.
پـس از آنكه اصحاب امـام همـگى شهيد شدند و بعضى از افراد بنى هاشم به شهادت رسيدند حضرت ابى الفضل برادران مادرى خود را كه عبدالله و عثمان و جعفر بن على بن ابى طالب بودند احضار كرد و فرمود: برويد جان خود را فداى برادر و امام خود نمائيد تا شما را در پيشگاه خدا بحساب آورم و انتقام شما را از دشمنان بستانم .
عبدالله كه از ديگران بزرگتر بود به ميدان رفت و اين رجز خواند:
انا بن ذى النّجدة و الافضال

ذاك علىّ الخير فى الافعال

سيف رسول اللّه ذوالنّكال

فى كلّ يوم ظاهر الاهوال

1 ـ (( مـن فـرزند بزرگـوار صاحب فضيلت على بن ابيطالبم كه پيشقدم در خير است . ))
2 ـ (( و شمـشير رسول خدا بود در سختيها و هر روزه براى دشمنان ترس ‍ و رعب ايجاد مى كرد. ))
عبدالله جنگ سختى نمود و عده اى را به جهنم فرستاد تا آنكه هانى بن ثبيت حضرمى بر او حمله كرد شمشيرى بر سرش وارد كرد و شهيد شد.(297) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 297)
عثمان بن على بن ابى طالب
السّلام عـلى عـثـمـان بن امـيرالمؤ منين سمىّ عثمان بن مظعون ، لعن الله راميه بالسّهم خولى بن يزيد الاءصبحى الاءيادى و الابانىّ الدّارمى .
(( سلام بر عثمان فرزند اميرالمؤ منين همنام عثمان بن مظعون خدا خولى بن يزيد اصبحى كه او را با تـير ستم هدف قرار داد و آنكه از بنى ابان بن دارم در شهادتش كمك نمود لعنت كند. ))
عـثـمـان چـهار سال از عـبدالله كوچـكتـر بود و در كربلا بيست و يكسال داشت .
از على عليه السلام روايت شده كه او را بنام برادرم عثمان بن مظعون ناميدم .
عـثـمـان بعـد از عـبدالله به فـرمـان برادر بزرگـش حضرت ابى الفضل به ميدان رفت و اين رجز مى خواند:
انّى انا عـثـمـان ذوالمـفـاخـر شيخـى عـلىّ ذوالفعال الطّاهر (( من عثمان صاحب فخرهايم كه بزرگ و سرورم على صاحب كردار پاكيزه است . ))
عـثـمان پس از حملات پى درپى مورد هدف تير خولى بن يزيد اصبحى قرار گرفت كه از پاى درآمد و مردى از بنى ابان بن دارم پيش آمد و سر از بدنش جدا كرد.(298) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 298)
جعفر بن على بن ابى طالب
السّلام على جعفر بن اميرالمؤ منين الصّابر بنفسه محتسبا، و النّائى عن الاوطان مغتربا المـستـلم للقـتـال المـستـقـدم للنّزال ، المـكثـور بالرّجال لعن الله قاتله هانى بن ثبيت الحضرمى .
(( سلام بر جعـفـر فـرزند امـيرالمؤ منين كه جانش را به حساب خدا گذاشت و غربت را برگـزيده و آمـاده قـتـال گـرديد و همـرزمان را بر زمين مى افكند، و در ميان دشمن زياد محاصره گرديد كه خدا قاتل او هانى بن ثبيت حضرمى را لعنت نمايد. ))
اميرالمؤ منين عليه السلام جعفر را بنام برادرش طيار نامگذارى كرد چون علاقه فراوانى به برادرش داشت ، جعـفر دو سال از عثمان كوچكتر بود بنابر مشهور در كربلا نوزده سال داشت وى با تـوصيه برادرش حضرت ابى الفضل به ميدان رفت و اين رجز خواند:
انّى انا جعفر ذوالمعالى

ابن علىّ الخير ذى الافضال

حسبى بعمّى شرفا و الخال

احمى حسينا ذى النّدى المفضال

(( مـن جعـفـرم كه داراى مـفـاخـر و فـرزند عـلى نيكو خصال و با فضيلتم و از حيث شرف كافى است كه به عمو و دائيم ببالم و بالاتر از هر چيز اين است كه از حسين كه در يارى كرم است حمايت مى كنم . ))
جنگيد تا به روايت ابى مخنف هانى بن ثبيت بر او تاخت و او را شهيد نمود.(299) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 299)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__48_.jpg

[عهد آسمانى]

عباس بن على قمر بنى هاشم
السّلام عـلى ابى الفـضل العـباس بن اميرالمؤ منين المواسى اخاه بنفسه الاخذ لعذه من امسه ، الفادى له ، الواقى السّاعى اليه بمائه المقطوعة يداه لعن اللّه قاتله يزيد بن الرّقاد الجهنى و حكيم بن الطّفيل الطّائى .
(( سلام بر ابى الفضل فرزند اميرالمؤ منين كه با جانش با برادر مواسات و از دنيايش براى آخـرت استـفـاده كرد و خـود را فـداى برادر نمـود، و براى تـحصيل آب تمام كوشش خود را بكار برد تا دستهايش در اين راه قطع شد خدا يزيد بن رقاد جهنى و حكيم بن طفيل طائى قاتلانش را لعنت كند.(300) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 300) ))
شخصيت حضرت ابى الفضل
حضرت ابى الفـضل العـباس فـرزند امـير مـؤ مـنان عـليه السلام در سال 26 هجرت از ام البنين فـاطمـه بنت حزام بن خالد بن ربيعه متولد گرديده مدت چهارده سال با پدر بزرگوارش زندگى كرد و در جنگ صفين در ركاب پدر حضور داشت ليكن به او اجازه مـيدان داده نمـى شد و مـدت بيست و چـهار سال با برادرش حضرت امام مجتبى زيست و با برادرش حسين عليه السلام سى و چهار سال زندگى كرد.
حضرت ابى الفضل از بس زيبا بود او را قمر بنى هاشم مى ناميدند، عباس ‍ مردى قوى ، شجاع سوارى تنومند كه بر اسبان قوى هيكل سوار مى شد پاهايش به زمين مى كشيد از امام صادق عليه السلام روايت شده كه فرمود: كان عمنا العباس نافذ البصيرة ، صلب الايمان جاهد مع ابى عبدالله عليه السلام و ابلى بلاء حسنا و مضى شهيدا. (( عموى ما عـباس با بصيرت و آينده نگر و در ايمان استوار بود همراه حضرت ابى عبدالله الحسين عليه السلام جهاد كرد و امتحان خوبى داد تا به شهادت رسيد. ))
روزى حضرت عـلى بن الحسين امام سجاد عليه السلام چشمش به عبيدالله پسر حضرت ابى الفضل افتاد با ديدنش گريان شد و فرمود:
بر پـيامـبر روزى سخـت تر از روز احد نگذشت كه در آن روز عمويش ‍ حمزه سيدالشهدا شهيد شد و بعد از آن روز موته بود كه پسر عمويش ‍ جعفر شهيد شد. و لا يوم كيوم الحسين عـليه السلام ازدلف اليه ثـلاثـون اءلف رجل يزعـمـون انّهم مـن هذه الامّة كلّ يتقرّب الى اللّه عزّوجلّ بدمه و هو يذكّرهم باللّه فلا يتّعظون حتّى قتلوه بغيا.
(( ليكن هرگـز مـانند روز عاشوراى حسينى پيش نيامده كه سى هزار نفر او را محاصره كردند و همـه خـود را از امت جدش رسول خدا بحساب مى آوردند و با كشتن فرزند پيامبر تقرب بخدا مى جستند و حسين هر چند خدا را به آنان تذكر داد متنبه نشدند تا آنكه به ظلم و ستم شهيدش ‍ كردند. ))
سپـس فرمود: رحم اللّه عمّى العباس فلقد آثر و اءبلى و فدى اءخاه بنفسه حتّى قطعت يداه فـاءبدله اللّه عـزّوجلّ مـنهمـا جناحين يطير بهمـا مـع المـلائكة فـى الجنّة كما جعـل لجعـفـر بن ابى طالب عليه السلام و انّ للعباس ‍ عندالله تبارك و تعالى منزلة يغبطه بها جميع الشّهداء يوم القيامة .
(( سپـس فـرمـود خدا عباس را مشمول رحمت خويش گرداند كه ايثار كرد و خود را به مشقت افكند تا جان خود را فداى برادرش كرد و در اين راه دستهايش قطع شد، خداوند بجاى دو دست ابى الفـضل دو بال به او عنايت فرمود كه در بهشت با فرشتگان پرواز مى كند چنانكه براى جعفر طيار قرار داد و براى عباس نزد خداوند تبارك و تعالى مقامى است كه تمام شهداء در روز قيامت غبطه مقام او را مى خورند.(301) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 301) ))
قمر بنى هاشم در ميدان كارزار
جناب ابوالفضل العباس وقتى برادران خود را به ميدان فرستاد و به شهادت رسيدند و امـام عـليه السلام ديگـر يار و ياورى نداشت بخدمت برادر آمد و اجازه ميدان خواست ، امام عـليه السلام فرمود: انت حامل لوائى . (( تو پرچمدار منى ))
اگر كشته شوى دشمن بر من چيره مى شود.
ابى الفضل عرض كرد: برادر سينه ام تنگ شده و از زندگى سير گشته ام .
امـام فـرمـود: حال كه عـزم رفـتـن به مـيدان كارزار دارى قـدرى آب براى اين اطفال كه از شدت عطش فريادشان بلند است بياور.
سقـاى كربلا مـشك آب بدوش افـكند و سوار بر اسب شد و در مقابل لشكر دشمن ايستاد و پس از نصيحت مردم ، به ابن سعد خطاب كرد و فرمود:
پـسر سعـد! اين حسين و پـسر دخـتـر رسول خـدا است كه شمـا همـه ياران و اهل بيت او را كشتـيد، زنان و فرزندانشان تشنه اند آنها را آب بدهيد كه دلهاى آنان از تـشنگى مى سوزد و مع ذلك مى گويد: مرا رها سازيد تا به روم يا هند بروم و عراق و حجاز را به شما واگذارم .
همـه سپـاه در سكوت فرو رفتند، شمر ملعون صدا زد: پسر ابو تراب اگر همه دنيا را آب بگـيرد و در اخـتـيار مـا باشد يك قـطره به شما نمى دهيم مگر آنكه بيعت يزيد را بپـذيريد. قـمـر بنى هاشم از آنان ماءيوس شد و به نزد برادر برگشت و طغيان و سركشى دشمـن را به عـرض امـام رسانيد ولى در همـين حال صداى العـطش العـطش ، المـاء المـاء كودكان بلند شد، ابى الفـضل نگاهى به چهره كودكان افكند مشاهده كرد لبها از كثرت تشنگى خشك و چهره ها تـغـيير كرده آب بدنشان تـمـام شده و مـشرف به مـرگـند لذا بدون تاءمل شتابان بسوى شريعه برگشت و چون برابر نگهبانان شريعه فرات رسيد به آنان حمله كرد و آنها را از شريعه دور گردانيد و وارد شريعه فرات شد و مشك را پر آب كرد سپس كفى از آب برگرفت و خواست بنوشد كه بياد تشنگى برادر افتاد:و اعترف مـن المـاء غـرفـة ثـمّ ذكر عـطش الحسين عـليه السلام فـرمـى بها و قال :

يا نفس من بعد الحسين هونى

و بعده لا كنت ان تكونى

هذا الحسين وارد المنونى

و تشربين بارد المعين .

1 ـ (( عباس زندگى بعد از حسين خوارى است مبادا بعد از او زنده بمانى . ))
2 ـ (( حسين از تشنگى نزديك به مرگ است و تو آب گوارا مى آشامى . ))
آب را بر روى آب ريخـت و از شريعه خارج شد، نگهبانان و موكلين شريعه اطرافش را گرفتند و قمر بنى هاشم در حاليكه به آنها حمله مى كرد اين رجز را مى خواند:
لا ارهب الموت اذا الموت زقا

حتى اوارى فى المصاليت لقى

نفسى لسبط المصطفى الطهر وقا

انّى انا العباس اغدو بالسّقا

و لا اخاف الشّرّ يوم الملتقى

1 ـ (( وقتى كبوتر مرگ بالاى سرم پرواز كند از مرگ نمى هراسم تا شمشيرهاى كشيده مرا در بر گيرند. ))

2 ـ (( زيرا جانم را فداى سبط پيامبر برگزيده پاكيزه مى كنم ، من عباسم كه لقب سقا به من داده شده است و از سختى جنگ ترس و واهمه اى ندارم . ))
http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__46_.jpg

[عهد آسمانى]

در اين هنگـام كه دشمـن از برابر ابى الفـضل العـباس مـى گـريخـت و تـاب تحمل ضرب شصت او را نداشت ، زيد بن ورقاء حنفى كه در پشت درخت كمين كرده بود دست راست قـمر بنى هاشم را قطع نمود و آن جناب پرچم و شمشير را بدست چپ گرفت و چنين رجز خوانى نمود:
و الله ان قطعتم يمينى

انى احامى ابدا (( دائما )) عن دينى

و عن امام صادق اليقين

نجل النبى الطاهر الامين

(( بخدا سوگند اگر چه دست راستم را قطع نموديد من پيوسته از دينم حمايت مى كنم و همـچـنين از امـام راستـين كه بحق و يقـين فرزند پيامبر پاكيزه و امين است حمايت خواهم كرد. ))
آنگاه حكيم بن طفيل سنبسى از كمين بر آمد و دست چپ عباس عليه السلام را قطع كرد قـمر بنى هاشم پرچم را به سينه چسبانيد (چنانكه جعفر طيار در موته پس از قطع دستهايش پرچم را به سينه چسباند) و اين رجز را مى خواند:
يا نفس لا تخشى من الكفار

و اءبشرى برحمة الجبار

مع النبى السيد المختار

قد قطعوا ببغيهم يسارى

فاصلهم يا ربّ حرّ النّار

(( عباس از كفار بيم و هراسى نداشته باش كه ترا به رحمت پروردگار جبار و همنشينى با پـيامبر بزرگ و برگزيده بشارت باد، خدايا اينان به ستم دستم را قطع نمودند پس حرارت آتش را به آنها بچشان . ))
در بعضى از مقاتل آمده كه ابى الفضل بعد از آنكه دستهايش قطع شد مشك را به دندان گـرفت و به مركب فشار مى آورد كه سريع حركت كند و تمام همش اين بود كه آب را به لب تـشنگـان حرم برسان كه ناگاه تيرى بر مشك آب اصابت كرد و آب بر روى زمين ريخت در اين موقع كه ابى الفضل نااميد شد متحير در وسط ميدان ايستاده بود كه مردى از قـبيله تميم از فرزندان ابان بن دارم با عمود آهنين به فرق مباركش نواخت كه از اسب به زمين افتاد.
و نادى باعلى صوتة : ادركنى يا اخى .
(( با صداى بلند فرياد زد: برادر مرا درياب . ))
امـام عـليه السلام خـود را به نعـش برادر رسانيد و او را دست بريده و چهره مجروح و شكسته و چشمان تير خورده يافت .
فـوقـف عـليه مـنحنيا و جلس عـند راءسه يبكى حتـّى فـاضت نفـسه و قال : الان انكسر ظهرى و قلت حيلتى .
(( امـام با كمـر خميده كنار نعش برادر ايستاد و چون قدرت ايستادن نداشت در كنارش بر زمـين نشست و شروع كرد به گـريه كردن تـا ابى الفـضل جان به جان آفرين تسليم كرد آنگاه فرمود: (( الان كمرم شكست و چاره ام از هم گـسست . ))
حسين كه نمـى تـوانست بدن حضرت ابى الفـضل را به خـيمـه گـاه ببرد با حالتى افسرده و چشمانى اشكبار بسوى خيمه ها برگشت ، سكينه به استقبال پدر آمد، پرسيد: اين عمّى ؟ عمويم چرا نيامد؟ فرمود: شهيد گرديد.
زينب سلام الله عـليها كه اين خبر را شنيد غمهاى دنيا بر او هجوم آورد و دستها را بر سينه نهاد و فرياد مى كشيد،واخاه ، وا عبّاساه وا ضيعتنا بعدك . (( برادر عباس پس از تو ما ديگر احترامى نداريم .(302) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 302) ))

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__52_.jpg

[عهد آسمانى]

على عليه السلام براى روز عاشورا زمينه سازى مى كند
در كتـاب عـمـده سيد داودى آمـده است كه امـيرالمـؤ مـنين عـليه السلام به برادرش عـقـيل كه عالم به انساب عرب بود و زن و مرد عرب را مى شناخت فرمود: زنى برايم در نظر بگـير كه فـرزند و نواده شجاعان باشد تا از او پسرى شجاع و دلاور نصيبم گردد.
عـقـيل عـرض كرد: چـرا از فـاطمـه دختر حزام بن خالد كلابيه غافلى كه در ميان عرب از پـدران او شجاعـتـر و نيرومـندتر وجود ندارد چنانكه درباره پدران او لبيد در برابر نعمان منذر پادشاه حيره مى گويد:
نحن بنو ام البنين الاربعة

و نحن خير عامر بن صعصعة

الضاربون الهام وسط المجمعة

(( يعنى ما فرزندان ام البنين چهارگانه ايم و ما بهترين مردان عامر بن صعصعه ايم كه در وسط اجتماع دشمن شمشيرهايمان را بر فرق دشمنان وارد مى كنيم . ))
و هيچكس ادعاى او را رد نكرده است و ملاعب الاسنه از قبيله اوست كه در عرب اشجع از او ديده نشده است و طفيل فارس قرزل و فرزندش ‍ عامر مزنوق از اين قبيله اند.
عـلى عـليه السلام فـاطمه كلابيه را تزويج كرد و فرزندانى شجاع بوجود آورد كه ابى الفـضل اولين فـرزند ام البنين است كه شجاع و قوى و سواركار ماهرى بود و از نظر ظاهر هم بسيار زيبا و رشيد بود كه بر اسبهاى قوى پيكر سوار مى شد پاهايش به زمين مى كشيد.(303) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 303)
عباس ناجى ياران حسين
مورخين نقل كرده اند چون جنگ ميان دو لشكر به شدت خود رسيد عمر بن خالد و غلامش سعد و مـجمـع بن عـبدالله و جنادة بن الحارث از ياران حسين عليه السلام چهار نفرى به سپاه عـمـر سعـد حمـله كردند، سپـاه دشمن آنها را محاصره كرد و در ميان آنان تفرقه افكند و نزديك بود همه را يك جا به شهادت برسانند.
حسين عـليه السلام برادرش ابى الفضل را خواند و او را فرمود برو آنان را نجات ده حضرت يك تنه به دشمن حمله كرد و ياران امام را درحاليكه جراحاتى بر تن داشتند از چـنگ دشمـن نجات داد و خـواست آنها را به خـدمـت امـام بياورد ايشان از برگـشتن از قـتـال امـتـناع نمـودند و به جنگ پـرداخـتـند و ابى الفـضل نيز از آنان دفـاع مـى كرد تـا به شهادت نائل شدند، آنگـاه حضرت ابى الفـضل بخدمت برادر بازگشت و واقعه را گزارش ‍ نمود.(304) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 304)
ام البنين در سوك فرزندان
ام البنين مـادر حضرت ابى الفضل بعد از واقعه عاشورا هر روز دست عبيدالله فرزند قمر بنى هاشم را مى گرفت و به بقيع مى رفت و آنچنان گريه ميكرد كه در و ديوار را به گـريه مـى آورد حتى مروان حكم با آن شقاوت و عداوتى كه با خاندان پيامبر داشت بر او مـى گـذشت در اثـر مـرثـيه مـادر ابى الفـضل مى ايستاد گريه مى كرد از جمله اشعـارى كه به ام البنين نسبت مـى دهند اشعـار ذيل است :
يا مـن راى العـباس كر عـلى جمـاهير النقـد

و وراه مـن ابناء حيدر كل ليث ذى لبد

انبئت ان ابنى اصيب براءسه مـقـطوع يد

ويلى عـلى شبلى امال براسه ضرب العمد

لو كان سيفك فى يديك لما دنى منه احد

1 ـ (( اى كسانيكه ديده ايد عباس را كه بر گله گوسفندان حمله مى كرد و پشت سرش فرزندان حيدر كرار كه هر يك شيرى شجاع اند. ))
2 ـ (( به مـن خـبر دادند كه عـمود آهنين بر سر فرزندم زده اند دلها براى شير بچه ام بسوزد كه عمود را وقتى بر سرش زدند كه دستهايش قطع شده بود. ))
3 ـ (( كه اگر شمشير در دستت بود هيچ كس جرئت نزديك شدن با تو را نداشت . ))
و اين اشعار نيز از اوست :
لا تدعونى ويك ام البنين

تذكرينى بليوث العرين

كانت بنون لى ادعى بهم

اليوم اصبحت و لا من بنين

اربعة مثل نور الربى

قدوا صلوا الموت بقطع الوتين

يا ليث شعرى اءكما اخبروا

بان عباسا قطيع اليمين

1 ـ (( ديگر مرا ام البنين مخوانيد كه مرا به ياد شير بچه هايم مى افكنيد. ))
2 ـ (( تـا وقـتى كه چهار پسر داشتم ام البنين بودم ولى امروز ديگر پسرانى ندارم كه كنيه ام البنين بر من استوار باشد. ))
3 ـ (( چهار پسر داشتم كه مانند ستارگان مى درخشيدند و همه با قطع رگهاى گردنشان به مرگ پيوستند. ))
4 ـ (( اى كاش مـى فـهمـيدم همـانطور خـبر دادند آيا دست راست عـباس قطع شده است ؟ )) (305) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 305)
(مـوضوع امـان نامـه اى كه براى حضرت ابى الفـضل و برادرانش آوردند همـچـنين داستـان وساطت ابى الفـضل در گـرفـتـن مـهلت براى شب عـاشورا و پـاسخ حضرت ابى الفـضل هنگـامـيكه پـيشنهاد رفـع بيعـت از امـام حسين مـطرح شد در صفـحات قبل آورده شد.)
تهاجم مصائب بر حسين عليه السلام
پس از شهادت حضرت ابى الفضل انواع مصائب بر حسين عليه السلام هجوم آورد:
1 ـ وضعـيت زنان حرم كه لحظه به لحظه با بدن شهيدى روبرو مى شوند، و علاوه در محاصره دشمن قرار گرفته و نمى دانند سرانجام كارشان به كجا مى انجامد، فقط حسين آنها را به صبر و بردبارى در برابر مصائب سفارش ‍ مى كند.
2 ـ از سوى ديگـر صداى اطفال به العطش بلند است كه مى بيند كودكان و نونهالان از بى آبى مشرف به هلاكتند و حسين چاره اى جز سوختن ندارد.
3 ـ دشمـنان خـدانشناس نه تـنها به مـردان رحم نمـى كنند بلكه از اطفال صغير هم كه قدرت بر مبارزه و جنگ را ندارند نمى گذرند و آنان را به شهادت مى رسانند.
4 ـ شدت تـشنگـى شخص ابى عبدالله را از پاى در آورده لبهاى مبارك آنچنان خشك كه همانند دو چوب بهم مى خورد، چشمها تار شده آسمان را مانند دود مشاهده مى كند.
5 ـ از دست دادن ياران و بستگان تنهائى و بى كسى حضرت .
اينها مصائبى بود كه يكى از آنها براى نابودى شخص كافى است ليكن حضرت ابى عـبدالله محكم و استوار ايستاد و حتى آنچنان جنگى نمود كه چشم روزگار چنين قدرتى در كسى نديده مگر پدرش على بن ابيطالب عليه السلام .
استغاثه امام
وقتيكه حسين ابدان مطهره شهداء را مشاهده كرد كه مانند گوشت قربانى روى خاك كربلا بر زمـين ريخـتـه اند و كسى نمـانده كه از حسين حمـايت كند و زنان اهل حرم جز گريه كارى ندارند. در برابر دشمن قرار گرفت و فريادش بلند شد:
هل مـن ذاب يذب عـن حرم رسول ، هل مـن مـوحد يخـاف الله فـينا، هل من مغيث يرجوا الله فى اغاثتنا هل من معين يرجو ما عند الله اعانتنا. (( آيا كسى هست كه از حرم رسول خـدا دفـاع كند، آيا خداپرستى هست كه درباره ما از خدا بترسد، آيا كسى هست كه در فـرياد رسى ما به خدا اميدوار گردد آيا كسى هست كه در كمك به ما اميد به اجر و ثواب الهى داشته باشد. ))
استـغـاثـه و يارى خـواستـن امـام در روح قـاسى و جنايت پـيشه و سنگ دل مردم كوفه اثر نداشت بلكه بر چيرگى و بى شرمى آنها افزود.(306) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 306)
پاسخ حضرت سجاد به استغاثه حسين
همينكه صداى استغاثه حسين بگوش امام سجاد رسيد، عصا طلبيد و با زحمت زياد بر عصا تـكيه و تصميم به رفتن ميدان نمود، حسين عليه السلام كه مشاهده كرد بيمار كربلا به مـيدان مـى رود خـواهرش ام كلثـوم را صدا زد و فـرمـود:احبسيه لئلا تخلو الارض من نسل آل محمد صلى الله عليه و آله و سلم .
(( خـواهرم عـلى را نگـهدار و مـگـذار بيرون بيايد تـا زمـين از نسل آل محمد خالى نشود. )) (307) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 307)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__54_.jpg

[عهد آسمانى]

شهادت على اصغر
السلام على عبدالله الحسين الطفل الرضيع ، المرمى الصريع المتشحط دما المصعد دمه فـى السمـاء المـذبوح بالسهم فـى حجر ابيه ، لعـن الله رامـيه حرمـلة بن كاهل الاسدى و ذويه .
(( سلام بر عبدالله فرزند حسين ، طفل شير خوار كه با پيكان تير دشمن از پاى در آمد و به خـونش آغـشته شد همانكه خونش بطرف آسمان بالا رفت و در دامن پدر با تير دشمن ذبح گرديد خدا تير انداز او حرملة بن كاهل اسدى و همدستانش را لعنت كند. ))
عـبدالله رضيع كه به على اصغر مشهور گشته مادرش رباب دختر امرءالقيس بن عدى است كه امام حسين عليه السلام نسبت به او علاقه وافرى داشت و رباب هم شيفته امام بود.
آه ، چـه مـصيبت بزرگ و جانگذارى است شهادت على اصغر، مخصوصا بر حسين چه قدر دشوار بود و چگونه چنين مصيبت دردناكى را تحمل كرد كه نه با شمشير در برابر دشمن ايستـاده و نه با زبان با دشمن به گفتگو پرداخته آخر جرم على اصغر شير خوار چه بود كه بايد همانند مردان جنگنجو به شهادت برسد.
هنگاميكه حسين استغاثه مى نمود اهل حرم صداى حسين را شنيدند همگى صدا را به گريه و زارى بلند كردند حسين براى آرام كردن زنان به حرم آمد و به زينب فرمود:ناولينى طفلى الصّغير حتّى اودّعه . (( فرزند صغيرم را بياور تا او را ببينم و با او وداع كنم . ))
زينب عـبدالله را از مادرش رباب گرفت و بخدمت حسين آورد، حسين فررندش را در آغـوش گـرفـت و غـرق بوسه نمـود كه در همـين حال تـيرى از جانب دشمـن آمـد و گـلوى عـلى را شكافـت حسين طفـل را به خواهرش داد و دستها را زير گلوى على گرفت و چون از خون پر شد بطرف آسمان پاشيد چنانكه شاعر مى گويد:
و منعطف اهوى لتقبيل طفله

فقبّل منه قبله السّهم منحرا

(( يعـنى چـون خـم شد تـا كودكش را ببوسد كه تـيرى آمـد و قبل از حسين گلوى على را بوسه زد. ))
و نقل شده كه چون حسين مشاهده كرد چشمهاى على به گودى فرو رفته و لبها خشك شده و از شدت تـشنگـى به حالت اغماء درآمده او به طرف دشمن آورد تا شايد بتواند عواطف آنان را نسبت به طفل شيرخوار برانگيزد و او را سيراب كنند.
حسين كه طفـل شيرخـوارش را به جهت گـرمـاى آفـتـاب در زير عـبا گرفته بود در مـقـابل دشمـن سر دست بلند كرد تـا همـه دشمن ببينند، آنگاه فرمود: يا قوم ان لم تـرحمـونى فارحموا هذا الطفل اما ترونه كيف يتلظىّ عطشا . (( مردم اگر به من رحم نمى كنيد به اين طفل رحم كنيد مگر نمى بينيد از تشنگى آرام ندارد و مى سوزد؟ ))
ليكن در دلها سخت تر از سنگ مردم كوفه نه تنها اثرى نداشت بلكه حرمله ملعون تيرى به چـله كمـان و عـلى اصغـر را هدف قرار داد. فذبحه من الاذن الى الاذن . گلوى على را گـوش تـا گـوش بريد، على كه سوزش تير را احساس كرد مانند مرغ سربريده روى دست پـدر پر و بال مى زد، حسين دو دست زير گلوى على گرفت و مشتها لبريز از خون به طرف آسمان پاشيد، امام باقر عليه السلام فرمود: يك قطره از آن به زمين برنگشت .
آنگاه امام فرمود:اللّهمّ احكم بيننا و بين قوم دعونا لينصرونا فقتلونا. (( خدايا تو خـود بين ما و مردميكه ما را دعوت كردند تا يارى كنند و ما را كشتند قضاوت فرما. ))
از طرف آسمـان ندائى شنيد: دعه يا حسين فانّ له مرضعا فى الجنّة . (( حسين على را واگذار كه در بهشت او را شير دهنده اى است . ))
سپس فرمود:
هوّن مـا نزل بى انّه بعـين اللّه تـعـالى اللّهمّ لا يكون اهون عـليك مـن فـصيل اللّهمّ ان كنت حبست عـنّا النّصر فـاجعله لما خير منه و انتقم لنا من الظّالمين و اجعل ما حلّ لنا فى العاجل ذخيرة فى الاجل .
(( يعـنى آنچه بر ما وارد مى شود بر من گوارا است كه در حضور خدا و براى خدا است ، بار خدايا شيرخوار من در پيشگاه تو كمتر از ناقه صالح نيست (كه به علت كشتن آن بر قوم صالح غضب فرمودى .)
حسين عليه السلام با نوك غلاف شمشير قبرى كند و عبدالله را با بدن و قنداقه آغشته بخون دفن كرد: لا حول و لا قوّة الاّ باللّه .(308) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 308)
استجابت دعاى امام سجاد درباره حرمله
مـنهال بن عمرو گويد: در مراجعت از سفر حج در مدينه خدمت حضرت على بن الحسين عليه السلام رسيدم .
امام فرمود: منهال ، حرملة بن كاهل اسدى چه شد؟
عـرض كردم : مـوقـعـى كه من از كوفه بيرون آمدم زنده بود. امام دستها را بطرف آسمان بلند كرد و فـرمـود:اللّهمّ اذقـه حرّ الحديد، اللّهمّ اذقه حرّ الحديد، اللّهمّ اذقه حرّ النّار. (( خدايا حرارت آهن را به او بچشان ، خدايا حرارت آهن را به او بچشان ، خدايا حرارت آتش را به او بچشان . ))
چون به كوفه بازگشتم ، مختار خروج كرده بود او دوست من بود پس از گذشت چند روز از ورودم كه آمد و رفت مردم قطع شد، به قصد ديدار مختار سوار شدم .
او را در خـارج از خـانه اش ديدم ، پرسيد منهال ، از وقتى كه حكومت را در اختيار گرفتيم نزد مـا نيامدى ؟ گفتم : مكه بودم و الان به قصد زيارت شما بيرون آمدم ، با هم صحبت كرديم تـا به كناسه كوفه رسيديم ، مختار توقف كرد گويا انتظارى داشت معلوم شد كه از محل اختفاى حرمله آگاه شده و در تعقيب او هستند.
طولى نكشيد كه گـروهى مى دويدند و نزد مختار آمدند و گفتند: امير! مژده كه حرمله را دستـگـير كرديم ، چون چشم مختار به حرمله افتاد گفت : خدا را شكر كه مرا بر تو مسلط گـردانيد، سپس صدا زد: جلاد، جلاد، شخصى در برابر مختار ايستاد و اداى احترام كرد، گـفـت : دستهايش را ببر، دستهاى حرمله قطع شد، سپس گفت : پاهايش را قطع كن ، پس از آنكه دست و پايش را قطع كردند. صدا زد: آتش ، آتش ، نى بسيار آماده كردند، روى بدن حرمله آتش افروختند دعاى امام سجاد عليه السلام بخاطرم آمد و گفتم : سبحان الله .
مـخـتـار گـفـت : منهال ، تسبيح خداوند متعال خوب است ، ليكن به چه مناسبت تسبيح گفتى ؟ گـفـتـم : امـير، در مـدينه خـدمـت حضرت عـلى بن الحسين عـليه السلام رسيدم ، احوال حرمله را پرسيدم عرض كردم زنده است ، حضرت دستها را به دعا برداشت و فرمود: خـدايا حرارت آهن را به او بچشان ، حرارت آهن را به او بچشان ، حرارت آتش را به او بچشان .
مـخـتـار گفت : راستى از على بن الحسين چنين شنيدى ؟ گفتم : به خدا قسم همينطور شنيدم ، از مـركب پياده شد و دو ركعت نماز با سجده طولانى بجاى آورد آنگاه سوار شد و من هم با او سوار شدم و حركت كرديم تـا نزديك خـانه ام رسيديم او را تـعـارف به مـنزل نمـودم گـفـتـم : اگـر افـتـخـار بدهيد و خـانه ما را مشرف و مزين فرمائيد طعامى ميل كنيد.
مـخـتار گفت : منهال ، از استجابت سه دعاى امام سجاد به دست من خبر دادى ، آنگاه دعوت مى كنى كه غذا بخورم ! امروز روز شكرگذارى خداوند است و به من به شكرانه اين توفيق امروز روزه خواهم بود.(309) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 309)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__80_.jpg

[عهد آسمانى]

مادران نظاره گر شهادت فرزند
در كربلا مادر نه نفر از شهداء در خيمه گاه حسينى حضور داشتند و نظاره گر شهادت و جان دادن فرزندشان بودند:
1 ـ عـبدالله بن الحسين (على اصغر) طفل شيرخوار حسين مادرش رباب دختر امرا القيس جلو خيمه گاه شهادت و جان دادن على اصغرش را تماشا مى كرد.
2 ـ عون فرزند عبدالله جعفر كه مادرش زينب دختر اميرالمؤ منين جلو خيمه ايستاده و شهادت فرزندش را تماشا مى نمود.
3 ـ رمله مادر قاسم بن الحسن نظاره گر جنگيدن و شهادت فرزندش ‍ بود.
4 ـ عـبدالله بن الحسن كودك يازده ساله امـام حسن مـادرش بنت السّليل بجليّه در خيمه ايستاده و شهادت فرزندش را در دامن عمو مشاهده مى كرد.
5 ـ رقـيه دخـتـر امـيرالمـؤ مـنين خـواهر ابى عـبدالله همـسر مـسلم بن عقيل شهادت فرزندش عبدالله بن مسلم را نظاره گر بود.
6 ـ مـحمـد بن ابى سعـيد بن عقيل مادرش در خيمه نظاره مى كرد كه فرزندش هراسان از خيمه بيرون دويد ترسان و لرزان به اين طرف و آنطرف نظر مى كرد كه ناگاه لقيط يا هانى بن ثبيط او را دو نيمه كرد.
7 ـ عـمـرو بن جناده كه به امر مادر در جنگ دشمنان حسين رفت مادرش ‍ نظاره گر بود كه دشمـن پـس از فـرزندش سر او را به طرف مـادر پـرتاب نمود و او سر فرزندش را برداشتـه و يكى از سپـاهيان عـمـر سعـد را هدف قـرار داد و او را به جهنم واصل كرد.
8 ـ مـادر عـبدالله بن عمير كلبى فرزندش را به جهاد تشويق مى كرد و او مى جنگيد تا به شهادت رسيد و مادر تماشا مى كرد.
9 ـ بنابه گفته بعضى از مورخين مادر حضرت على اكبر در كربلا حضور داشته و نظاره گر شهادت فرزندش على اكبر بوده است .(310) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 310)
پدران و فرزندانيكه با هم شهيد شدند
هفت نفر در كربلا شهيد شدند كه پدرانشان نيز با آنها به شهادت رسيدند.
1 ـ حضرت على اكبر.
2 ـ جناب عبدالله بن الحسين على اصغر.
3 ـ عمرو بن جناده و پدرش جنادة بن حارث سلمانى .
4 و 5 ـ عـبدالله و عـبيدالله فـرزندان يزيد عبدى با پدرشان شهيد شدند چنانكه در صفحات قبلى گذشت .
6 ـ عـبدالرحمـان بن مـسعـود پـدرش مـسعود بن حجاج تميمى ، اين پدر و پسر از معاريف شيعـيان كوفـه و از شجاعـيان بنام بودند كه از كوفه با سپاه عمر سعد به كربلا آمدند، و قبل از روز عاشورا به حسين پيوستند و صبح عاشورا در حمله اولى شهيد شدند.
7 ـ مـجمـع بن عـبدالله عائذى و فرزندش عائذبن مجمع ، عبدالله پدر مجمع از صحابه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بوده و مجمع از اصحاب اميرالمؤ منين عليه السلام بوده كه پـدر و پسر به همراه نافع بن هلال و عمرو بن خالد صيداوى در عذيب هجانات خدمت امام رسيدند كه شرحش گذشت .(311) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 311)
پنج نفر قبل از بلوغ به شهادت رسيدند
در روز عاشورا پنج نفر اطفال كه هنوز به سن بلوغ نرسيده بودند شهيد شدند:
1 ـ حضرت عـبدالله بن الحسين عـلى اصغـر كه در حال شيرخوارگى به شهادت رسيد.
2 ـ عبدالله بن الحسين در سن يازده سالگى شهيد شدد.
3 ـ محمد بن ابى سعيد بن عقيل .
4 ـ قاسم بن الحسن كه در سن سيزده سالگى بوده است .
5 ـ عمرو بن جناده كه داستانش گذشت .(312) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 312)
مقاومت امام حسين عليه السلام
با تمام مصائب گذشته حسين عليه السلام با يك دنيا وقار و عظمت يكه و تنها در برابر انبوه دشمن ايستاد كه گويا اين فجايع بر استقامت و صبر امام افزوده چنانكه بر ايمانش افـزوده است ، نه كشته شدن اولاد و برادران و برادرزادگان و اصحابش توانست او را مـتـزلزل سازد و نه تـشنگـى و عطش ‍ آنچنانى ، چنانكه از فرزندش امام زين العابدين نقـل شده كه فـرمـود: كلّمـا يستـذّ الامـر يشرق لونه و تـطمـئنّ جوارحه فـقـال بعـضهم : انظروا كيف لا يبالى بالموت : (( يعنى هرچند كار بر ابى عبدالله سخت تر مى شد چهره اش درخشنده تر و اعضاء و جوارحش مطمئن تر مى گرديد تا جائيكه بعضى از سپاهيان عمر سعد به ديگران مى گفتند: ببينيد كه چطور اصلا از مرگ باكش نيست . ))
عبدالله بن عمار يكى از سپاهيان كوفه مى گويد: حسين را ديدم هنگاميكه او را از هر طرف مـحاصره كرده بودند به جمعيتى كه در طرف راست بودند حمله مى كرد همانند روباه فرار مى كردند و چون به سمت چپ حمله مى كرد همچنان فرار مى كردند.
فـو اللّه مـا راءيت مكثورا اقّد قتل اولاده و اصحابه اربط جاشا منه و لا امضى جنانا منه .
(( بخـدا قـسم كسى را نديده ام كه جمـعيت انبوهى او را محاصره كرده باشد و اولاد و اصحابش كشته شده باشند چون حسين با قلبى محكم و استوار بر دشمن بتازد. ))
و چون بر ميمنه حمله مى كرد اين رجز مى خواند:
المـوت اولى مـن ركوب العـار

والعـار اولى مـن دخول النّار

(( مـرگ سزاوارتر است از تن به ننگ دادن و پذيرش ننگ شايسته تر از ورود به جهنم . ))
و چون بر ميسره دشمن حمله مى كرد اين رجز مى خواند:
انا الحسين بن علىّ

آليت ان لا انثنى

احمى عيالات ابى

امضى على دين النّيىّ

(( من حسين فرزند على هستم و قسم خورده ام كه از تصميم برنگردم . ))
(( و از عيالات پدرم حمايت مى كنم و بر دين پيامبر از دنيا مى روم .(313) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 313) ))
دوستان بى اراده
چنانكه گفته شد مردم كوفه دوازده هزار نامه به حسين عليه السلام نوشتند و در همه آنها وعـده كمـك و مـساعـدت دادند مـع ذلك همـه آنها به جز عده قليلى نه تنها دست از ياريش برداشتـند بلكه با دشمـن ابى عـبدالله هم دست و در ريختن خون آن حضرت شركت ورزيدند.
اينها عجيب نيست بلكه عجيب آنست كه عده اى كه به اجبار تا كربلا آمدند و مى توانستند به حسين بپيوندند اما اين كار را هم نكردند، چنانكه سعد بن عبيده مى گويد: عده اى از شيوخ و بزرگان كوفه در بالاى تپه اى ايستاده بودند و بر مظلوميت حسين گريه مى كردند و براى پـير و زنان دعـا مـى كردند و مـى گـفـتـند: اللّهمـّ انزل عـليه النّصر خـدايا حسين را پيروز گردان ، سعد كه خود در سپاه عمر سعد بود برآشفـت و به آنها گـفـت : اى دشمـنان خـدا چـرا فـرود نمـى آئيد و او را يارى نمى كنيد.!!(314) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 3144)

حسين وارد شريعه مى شود

چـون تـشنگى بى نهايت به حسين فشار آورد به طرف فرات روان شد و چهار هزار نفر كه مـوكل بر شريعه بودند در برابر حسين ايستادند، حسين با حمله حيدرى همه جمعيت را مـتـفـرق ساخـت وارد شريعه شد دشمن مى بيند اگر حسين آب بنوشد دمار از روزگار آنان برمـى آورد در حاليكه حسين مشت را از آب پر كرده و قصد آشاميدن آنرا داشت مردى صدا زد: اتلتذّ بالماء و قد هتكت حرمك ؟
(( آب مى آشامى در حاليكه به حرم و اهل بيتت اهانت مى شود. ))
حسين كه غيرت على در وجود او است آب را به روى آب ريخت و از شريعه خارج شد و چون به خيمه گاه رسيد معلوم شد خبرى نبوده و اين هم كيد و مكر دشمن بوده كه از آشاميدن آب جلوگيرى نمايند.(315) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 315)

هجوم ارازل كوفه به خيمه گاه ابى عبدالله عليه السلام

مـوقـعـيكه حسين عليه السلام سرگرم جنگ با دشمن و خود را به قلب لشكر زده و از هر سو با دشمـن مـى جنگيد، ارازل كوفه به منظور سست كردن حضرت ابى عبدالله عليه السلام و انصراف از حمله به دشمن جمعى را بسيج كردند و به طرف خيمه گاه حسينى هجوم آوردند تا خيمه گاه و البسه زنان و كودكان را غارت كنند!
حسين به آنان فرياد زد:
يا شيعة آل ابى سفيان ان لم يكن لكم دين و كنتم لا تخافون المعاد فكونوا احرارا فى دنياكم و ارجعوا الى احسابكم ان كنتم عربا كما تزعمون .
(( اى شيعيان آل ابوسفيان اگر دين نداريد و از عذاب آخرت نمى ترسيد اقلا در دنيا آزاد مرد باشيد، و به كيان خود بازگرديد اگر عرب هستيد چنانكه گمان مى كنيد. ))
نكته : امام كه اينان را به پيروى از آل ابى سفيان نسبت مى دهد مى خواهد آنها را از اسلام و مـسلمين جدا كند كه اگر مسلمان بوديد با پسر دختر پيامبر نمى جنگيديد و اگر خود را عـرب مـى دانيد غـيرت عـربيت تـان چـه شده كه مـزاحم زنان و اطفال مى شويد. در اين ميان شمر ملعون صدا زد: پسر فاطمه چه مى گوئى ؟
امام فرمود:انا الّذى اقاتلكم و تقاتلوننى والنّساء ليس عليهنّ جناح .
(( من با شما مى جنگم و شما با من جنگ داريد زنان گناهى ندارند ))
سركشان خود را از تعرض به حرمم باز داريد.
شمر فرياد زد برگرديد كار حسين را بسازيد كه او مرد كريمى است اهانت به حرمش را تـحمل نمى كند، جمعيت حسين را احاطه كردند گروهى با شمشير و عده اى با نيزه جراحات كثيرى بر حضرت وارد كردند از آن جراحات خون مانند فواره فوران مى كرد.(316) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 316)



http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__101_.jpg

[عهد آسمانى]

امام پيراهن كهنه مى طلبد

امام كه مى بيند لحظه به لحظه به شهادت نزديك مى شود به خيمه گاه تشريف آورد و فرمود:اتيونى بثوب خلق لا يرغب فيع احد.
(( جامه كهنه اى برايم بياوريد كه هيچكس به آن رغبت نكند ))
تا زير جامه ام بپوشم تـا پـس از شهادت از بدنم خارج نكنند. جامه اى آوردند كه تنگ بود حضرت نپذيرفت و فـرمـودذلك لباس مـن ضربت عليه الذّلّه . (( اين لباس يهوديان است كه قلم ذلت بر آنان جارى شده است ، ))
جامه ديگرى آوردند و امام نيز چند نقطه آنرا پاره كرد و در زير لباسهايش پوشيد ليكن دشمن از آن هم چشم پوشى نكرد ابجر بن كعب آنرا از بدن حضرت خـارج نمـود و حسين را برهنه گذاشت ، خداى قهار او را مورد خشم خود قرار داد، دستـهاى ابجر در تابستان مانند چوب خشك مى شد و در زمستان تازه مى گشت ليكن مرتب چرك و خون از آن جارى بود.(317) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 317)

وداع ابى عبدالله با امام سجاد عليه السلام

امـام حسين عـليه السلام در آخـرين ساعـات حياة با تـك تـك اهل بيت وداع نمود طبيعتا اولين وداع حضرت با امام سجاد است .
امـام حسين به خـيمـه عـلى بن الحسين امـام سجاد آمـد در حاليكه امـام سجاد بى حال و مـريض در بستر قرار داشت ، اسم اعظم و مواريث انبياء را به او سپرد و تذكر داد كه صحف و كتب و سلاح كه از مواريث انبياء است به ام سلمه سپرده تا در مراجعت به آن حضرت تحويل دهد در روايت ديگرى است كه حسين عليه السلام در ظاهر به حضرت زينب وصيت فـرمـود لذا امـام سجاد عـلومـى را كه بيان مـى كرد از عـمـه اش زينب نقل مى فرمود.
از امـام زين العابدين عليه السلام روايت شده كه فرمود: در روز عاشورا پدرم نزد من آمد و مـرا در آغـوش گـرفـت در حاليكه خـون از رگـهاى بن مباركش فوران مى كرد فرمود: فـرزندم دعـائى را كه مـادرم فـاطمـه به مـن آمـوخـت حفـظ كن كه او را از رسول خـدا فـرا گـرفـت و پـيامـبر از جبرئيل امين ، در سختيها و حوائج از آن غفلت مكن ، فرمود: بگو:
(اللّهمّ) بحقّ ياسين و القـرآن الحكيم و بحقّ طاها و القرآن العظيم يا من يقدر على حوائج السّائلين يا من يعلم ما فى الضّمير يا منفّسا عن المكروبين يا مفرّجا عن المغمومين يا راحم الشّيخ الكبير يا رازق الطّفل الصّغير يا من لا يحتاج الى التّفسير صلّ على محمّد و آل محمّد. سپس ‍ خواسته ات را بخواه .(318) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 318)

وداع حسين با اهل حرم

در بعـضى از مقاتل آمده پس از شهادت 72 نفر از فرزندان و برادران و برادرزادگان و بنى اعـمـام و انصار حسين عليه السلام براى آخرين وداع به خيمه ها آمد و صدا زد:يا سكينة ، يا فاطمة ، يا زينب ، يا امّكلثوم عليكنّ منّى السّلام .زنان و دختران از خيمه ها بيرون دويدند و گرد ابى عبدالله اجتماع كردند.
امـام به خـواهرش امـّكلثـوم فرمود: خواهرم من به سوى اين مردم مى روم و اوصيك بنفسك خـيرا. (( و تـرا به خـوبيها وصيت مى كنم . ))
(در اين مسير صبر و بردبارى پيشه نمـائيد) زنان شيون كنان صدا را به واويلا بلند كردند و صورتها را مى خراشيدند جدشان رسول خدا را صدا مى زدند و استغاثه مى كردند و حسين آنان را امر به سكوت و صبر و تـحمـل مـى نمـودند راستـى اگـر گـفـتـه شود كه در روز عـاشورا بر اهل بيت زمـانى سخـت تـر از اين زمـان نبود سخـن گـزافـى نيست زيرا زنان حرم رسول خدا مى بينند همه انصار و ياران و برادران و برادرزادگان به شهادت رسيدند و تـنها حسين مـظهر عزت و شوكت و پناهگاه آنها است به راهى مى رود كه بازگشت ندارد ديگـر كسى ندارند كه هنگام تعدى دشمن به او پناه ببرند و كيست كه آنها را تسلى دهد پـس چـاره اى ندارند به جز آنكه دور ابيعبدالله را بگيرند و ضجه و ناله كنند حسين هم در اين مـيان اطفـالى را مـى بيند كه ناله مى كنند، و زنانى را مشاهده مى كند كه مصيبت فراوان آنان را از خود بيخود نموده ، كودك عقل رسى طلب امنيت مى كند، صداى ديگرى به العطش بلند است .
بر شخصيتى همچون حسين كه غيرت الهى در وجود او است چه مى گذرد؟
چه خوب گفته است شاعر:
فـلو انّ ايّوبا راى بعـض مـا راى

لقال بلى هذا العظيمة بلواه

(( يعنى اگر ايوب با تمام صبرش قسمتى از مصيبت حسين را مى ديد اعتراف مى كرد كه اين مصيبت عظيمى است . ))
آئيد تـا بگـرييم چـون ابر در بهاران

كز سنگ ناله خـيزد وقت وداع ياران

با كاروان بگـوئيد احوال اشك چـشمـشم

تـا بر شتـر نبندد محمل بروز باران

سكينه جلو آمد و عرض كرد: يا ابة استسلمت للموت ؟ (( پدر آماده شهادت شده اى ؟ ))
امام فرمود:كيف لا يستسلم للموت من ناصر له و لا معين .
(( آخر چگونه تسليم مرگ نشود كسى كه يار و ياورى ندارد. ))
فقالت : يا ابة ردّنا الى حرم جدّنا.
حالا كه آمـاده مرگ شده اى پس ما را در اين صحرا و در دست دشمن رها مكن ، به حرم جدمان برگردان ؟
امام فرمود: هيهات لو ترك القطا لنام .
فرزندم مرا امان نمى دهد اگر مرغ قطا را بحال خود واگذارند در لانه اش ‍ مى خوابد.
زنان از اين سخن امام سخت ناراحت شدند و شيونشان تشديد شد حسين زنان را ساكت كرد.
سكينه كه بيش از همـه ناراحت بود و ساكت نمى شد حسين او را به سينه چسباند و اشكهايش را از صورتش پاك كرد و فرمود:
سيطول بعدى يا سكينة فاعلمى

منك البكاء اذا الحمام دهانى

لا تحرقى قلبى بدمعك حسرة

مادام منّى الرّوح فى جسمانى

فاذا قتلت فانت اولى بالّذى

تاءتينه يا خيرة النّسوان

1 ـ (( سكينه جانم بدان كه بعد از مرگ من گريه زيادى خواهى داشت . ))
2 ـ (( ولى تا جان در بدن دارم با اشك خود قلب مرا آتش مزن . ))
3 ـ (( امـا پـس از كشته شدنم تو از هركس سزاوارتر به گريه كردن در عزاى منى اى بهترين زنان ))
(زيرا گريه دختر در عزاى پدر سوز ديگرى دارد.(319) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 319))

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__103_.jpg

[عهد آسمانى]

دقايق آخر زندگى امام حسين عليه السلام

در همـان دقـايقـى كه حسين با اهل بيتـش وداع مـى نمـود ارازل كوفه از فرصت استفاده كرده و حضرت را تيرباران نمودند كه بعضى از تيرها به لباس بعـضى از مـخـدرات حرم اصابت كرد و زنان را ترس فرا گرفت و به داخـل پـناه گـرفـتـند حسين بر دشمـن حمـله نمود و دشمن چاره اى نداشت جز آنكه او را تيرباران نمايد در اين وقت چند تير بر بدن مبارك امام اصابت كرد:
1 ـ يك تـير بر دهان مـبارك اصابت كه خون مانند چشمه آب جارى شد و در اين موقع با خـداى خـود چـنين مـناجات مـى كرد: اللّهمّ انّ هذا فـيك قليل .
(( بار خدايا اين صدمات چون در راه تو و براى تو است اندك است . ))
2 ـ تـيرى به پـيشانى مبارك اصابت كرد كه حضرت در اين موقع دستها را به سوى آسمان بلند كرد و فرمود: خدايا تو خود شاهدى كه از دست بندگان معصيت كارت چه مى كشم اللّهمّ احصهم عددا و اقتلم بددا و لا تذر على وجه الارض منهم احدا و لا تغفر لهم ابدا. (( بار خـدايا عـددشان را كم گردان و بينشان تفرقه بينداز و هلاكشان كن ، در روى زمين يك نفر از آنانرا باقى نگذار و هرگز آنان را نيامرز؟ ))
سپـس با صداى رسا به جمـعـيت خطاب كرد: اف بر شما كه چه بد رفتار كرديد با رسول خدا در مورد ذريه اش ، پس از كشتن من ديگر آدم كشى براى شما آسان مى شود و از كشتن هيچكس باك نخواهيد داشت اميدوارم كه خدا مرا به شهادت گرامى دارد و از شما انتقام بگيرد بطورى كه نفهميد.
3 ـ بدتـرين تـيرى كه بر بدن ابى عبدالله اصابت كرد موقعى بود كه حضرت در وسط مـيدان اندكى تـوقـف كرد تا استراحت كند نانجيبى سنگى به پيشانى امام زد كه پـيشانى را مـجروح و خون جارى شد، امام براى اينكه خون پيشانى جلو چشمها را نگيرد پـيراهن عـربى را بالا زد تا خون از پيشانى پاك كند، ملعونى تير سه شعبه اى بر قلب مبارك و مملو از محبت امام زد كه امام ديگر آماده مرگ شد چشمها را به آسمان خيره كرد و دعائى كه هنگام قربانى خوانده مى شود تلاوت فرمود:
بسم اللّه و باللّه و على ملّة رسول اللّه اللّهمّ انّك تعلم انّهم يقتلون رجلا ليس على وحه الارض ابن بنت نبىّ غيرى .
(( بنام خدا و بر دين رسول خدا، پروردگارا تو مى دانى اينها كسى را مى كشند كه جز او در روى زمين نوه پيامبرى وجود ندارد. ))
اين تير از جلو اصابت كرد و از پشت بيرون آمد، چون حسين نتوانست تير را از جلو بيرون آورد از پـشت سر بيرون كشيد معلوم است كه چنين تيرى بر بدن امام چه مى كند، دستهاى مـبارك را جلو خون گرفت به آسمان پاشيد و فرمود اين مصيبتها بر من آسان است كه در حضور خدا است و بار ديگر مشتها را پر از خون نمود و بصورت و محاسن شريف ماليد و فـرمـود: به همـين حال هستم تا خدا و جدم رسول خدا را ملاقات كنم و سر و صورتم به خونم خضاب شده باشد.(320) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 320)
عبدالله بن الحسين
السّلام عـلى عـبدالله بن الحسن الزّكى لعـن الله قـاتـله و رامـيه حرمـلة بن كاهل الاسدى . (( سلام بر عـبدالله بن الحسن زكى كه خـدا قاتل او حرملة بن كاهل اسدى كه او را با تير هدف قرار داد لعنت كند. ))
عبدالله فرزند امام حسن مجتبى مادرش دختر شليل بن عبدالله بجلّى است ، عبدالله كه حدود يازده سال بيش نداشت هنگـامـيكه عـمـوى بزرگـوارش را مـشاهده كرد كه از قـتـال بازمانده و در گودال قتلگاه روى زمين در محاصره دشمن قرار گرفته ناراحت شد به عـزم مـلاقـات عـمـو بطرف مـيدان حركت كرد، حسين كه لحظه اى از خـيمـه گاه غـافـل نبود مـشاهده كرد عبدالله شتابان بطرفش مى آيد زينب هم در تعقيبش كه مانع از حركت او شود، عبدالله از جلو و زينب در تعقيب او تا در كنار حسين رسيدند.
امـام به خـواهرش فـرمـود: احبسيه يا اختى . (( خواهرم او را ببر ))
ولى زينب هر چه تلاش كرد نتوانست عبدالله را از حسين جدا كند، عبدالله خود را سخت به عمو چسبانيد و مى گفت : لا و اللّه لا افارق عمّى . (( نه به خدا قسم از عمويم جدا نمى شوم . ))
در اين هنگام ابجربن كعب يا حرمله با شمشير به حسين عليه السلام حمله كرد، عبدالله در حاليكه دست خـود را جلو شمـشير آورد تـا از عـمـو دفـاع كند مـى گفت : يابن الخبيثة اتقتل عمّى ؟ (( فرزند زن بدكاره مى خواهى عمويم را بكشى ؟ ))
شمـشير فـرود آمـد و دست طفـل به پـوست آويزان شد، طفل صدا زد: مادر! مادر! حسين او را در آغوش گرفت و فرمود: پسر برادرم صبر كن و اجر خـود را از خـدا بخـواه كه خـدا تـرا به پـدرانت رسول خدا و على و حمزه و جعفر و حسين ملحق مى سازد.
در همـين حال حرمله تيرى به سوى عبدالله رها كرد و او را در دامن عمويش شهيد گردانيد. آنگاه حسين دست بسوى آسمان بلند كرد و بر جمعيت نفرين نمود.
اللّهمّ امـسك قـطر السّماء و امنعهم بركات الارض اللّهمّ فان متّعتهم الى حين ففرّقهم بددا واجعـلهم طرائق قـددا و لا تـرض الولاة عنهم ابدا فانّهم دعونا لنيصرونا ثمّ عدوا علينا فقتلونا.
(( خـدايا باران رحمتت را از آنان دريغ دار، و بركات زمين را از آنان باز دار بار خدايا اگـر آنان را مهلت مى دهى جمعيتشان را پراكنده ساز و آنها را دسته دسته و گروه گروه گـردان و فـرمـاندارانشان را هرگز از آنها راضى مگردان كه اينها ما را دعوت كردند تا يارى كنند اما بر ما تجاوز نموده و ما را كشتند.(321) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 321) ))
مناجات با خدا و اعلان رضايت
حسين عليه السلام در سخت ترين حالات با خداى خود مناجات مى كند و كيفر و عذاب دشمن را از او مى خواهد.
او در مناجات خود چنين فرمود:
صبرا عـلى قـضائك ، لا اله سواك ، يا غـياث المـستـغـيثين يا دائما لا نفادله يا محيى الموتى ، يا قائما على كلّ نفس احكم بينى و بينهم و انت احكم الحاكمين .
(( پـروردگـارا بر مـقـدرات تو صبر مى كنم كه جز تو معبودى وجود ندارد، اى فرياد رس دادخـواهان ، اى كسيكه هميشه هستى و پايانى براى وجود تو نيست ، اى زنده كننده مـردگـان ، اى قـيّم همه موجودات ، ميان من و اينها حكم فرما كه تو بهترين حكم كنندگانى .(322) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 322) ))

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__107_.jpg

[عهد آسمانى]

چه زيبا است حسين عليه السلام

هلال بن نافـع گـويد: كنار قـتـلگـاه ايستـاده بودم حسين را تماشا مى كردم كه در حال جان دادن است ، بخدا قسم هرگز كشته اى نديدم كه به خون خود آغشته و تمام خون بدنش رفته باشد و اين چنين زيبا و نورانى ، آنچنان در نور جمالش خيره شدم كه نمى توانستم در زمينه شهادتش فكر كنم .
حسين در همين حال تقاضاى آب كرد ولى كسى آبش نداد.
نانجيبى حسين را گفت : آب نياشامى تا وارد جهنم گردى (نعوذ باللّه ) و از حميم جهنم بياشامى ، امام فرمود: من وارد جهنم مى شوم ؟!
و انّمـا ارد عـلى جدّى رسول اللّه و اسكن معه فى داره فى مقعد صدق عند مليك مقتدر و اشكو اليه ما ارتكبتم منّى و فعلتم بى .
(( نه بلكه بر جدم رسول خدا وارد مى شوم و در خانه او در جايگاه صدق و نزد خداى مقتدر ساكن مى شوم و نزد او شكايت مى كنم از جناياتى كه بر من وارد كرديد. ))
با اين سخـن ابى عـبدالله خـشم دشمـنان بالا گـرفـت آنچـنانكه گـويا خـدا در دل اينان رحم نيافريده است .(323) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 323)
مصيبت عظمى شهادت ابى عبدالله
در آخـرين دقـايق زندگى ابى عبدالله ارازل و اوباش كوفه كه مرد ميدان ابى عبدالله نبودند در حالت ضعـف حسين از هر طرف ضربات مهلك بر پيكر آن حضرت وارد مى ساختند، هركس با هر وسيله اى كه در اختيار داشت به حسين عليه السلام حمله مى كرد، عده اى با شمشير و عده اى با نيزه زرعة بن شريك تميمى ضربه بر دست چپ حضرت وارد ساخـت ، نانجيب ديگرى ضربه اى به شانه حسين ، سنان بن انس پليد با دو سلاح : نيزه و شمـشير گـاهى با نيزه و بار ديگر با شمشير ضرباتى بر حضرتش ‍ وارد ساخت و با چنين حركت شرم آور افتخار مى كرد.
حسين مدتى روى زمين افتاده بود مع ذلك كسى جرئت نمى كرد حضرت را شهيد كند حميد بن مسلم گويد:
خـرجت زينب بنت عـلىّ و هى تـقـول و اخـاه وا سيّداه ليت السّماء انطبقتت على الارض ، فقال يا عمربن سعد اءيقتل ابو عبدالله و انت تنظر اليه .
(( زينب دخـتـر امـيرالمـؤ مـنين از خـيمه خارج شد و فرياد مى كشيد، آه برادرم ! آه سيد و سرورم ! اى كاش آسمان بر زمين فرود مى آمد، آنگاه به عمر سعد خطاب كرد و فرمود: عمر سعد، حسين را مى كشند و تو تماشا مى كنى ؟! ))
اشكهاى عمر سعد از مظلوميت زينب جارى شد و صورت را از او برگردانيد.
نكتـه : راستـى زينب دخـتـر امـير عـرب چـقـدر تـنها و بيكس شده كه به دشمـن مـتـوسل مـى گـردد شمر ملعون به لشكر خطاب كرد و گفت : واى بر شما چه انتظار مى كشيد مادر به عزايتان بنشيند حسين را بكشيد.
عـمـر سعد به مردى كه در كنارش بود دستور داد فرود آى و حسين را خلاص كن خولى بن يزيد اصبحى پيش رفت تا سر از بدن حسين جدا سازد لرزه بر اندامش افتاد و به عقب برگشت .
سنان بن انس نزديك شد و شمشيرى حواله گلوى ابى عبدالله كرد و گفت : ترا مى كشم و سر از بدنت جدا مـى كنم در حالى كه مـى دانم تـو پـسر رسول خدايى و پدر و مادرت بهترين خلق خدايند!! سپس سر حسين را از بدن جدا كرد.
نكته : راستى علاقه به دنيا و رياست انسان را به كجا مى برد با اينكه معترف است كه فـرزند پـيغمبر است و پدر و مادرش در چنين رتبه و مقامى هستند مع ذلك به خاطر تقرب به حاكم كوفه بزرگترين جنايت تاريخ را مرتكب مى شود.
در روايت ديگر شمر بن ذى الجوشن حضرت را شهيد كرد و چون مبتلا به برص و پيسى بود حسين عليه السلام با ديدن او تكبير گفت و سپس ‍ فرمود:
صدق اللّه و رسوله قـال رسول اللّه كانّى انظر الى كلب ابقـع يلغ فـى دم اهل بيتى .
(( رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم فـرمود: گويا مى بينم كه سگى پيس ‍ در خون اهل بيتم مى غلطد.(324) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 324) ))
اسب سوارى ابى عبداللّه
اسب حيوان باهوشى است و در تاريخ و كتب داستانهائى از هوش اسبان ذكر شده است ، پس از آنكه حسين از اسب بر زمين افتاد عمر سعد دستور داد: اسب حسين را بگيرند كه از اسبان خـوب پـيغمبر خدا است سپاه عمر سعد اسب را محاصره كردند تا دستگيرش كنند، ليكن اين حيوان كه نمى خواست تسليم دشمنان خدا شود با دندان و لگد دشمن را از خود مى راند تـا عـده اى را هلاك كرد، ابن سعـد صدا زد: او را بحال خود گذاريد تا چه مى كند.
اسب حسين عـليه السلام پـس از شهادت حضرت گـويا احساس كرد كه اهل بيت حسين در خـيمـه گـاه مـنتـظر حسين اند براى اينكه اهل حرم را از انتـظار برهاند پـس از آنكه از چـنگـال مـردم كوفـه نجات يافـت كاكل خود را با خون حسين رنگين ساخت و در حاليكه شيهه مى كشيد دوان دوان بطرف خيام حرم روان شد.
امام باقر عليه السلام فرمود: اسب ابى عبدالله در شيهه اش مى گفت :
الظّليمة الظّليمة من امّة قتلت ابن بنت نبيّها.
(( امام از ظلم و ستم جماعتى كه پسر دختر پيامبر خود را مى كشند. ))
زنان حرم از آمـدن مـركب بدون راكب دريافتند كه حسين را شهيد كرده اند مركب حسين عليه السلام جلو خيام حسينى شيهه مى كشيد و مى ناليد و آنقدر سر را بر زمين كوفت تا جان داد.لا حول و لا قوّة الاّ باللّه العلىّ العظيم .
نكتـه : يك حيوان آنچـنان عـلاقـه به صاحبش دارد و حسين را مـى شناسد كه تـحمل فراق او را ندارد و اين چنين خود را هلاك مى كند!! اما مردم كوفه كه خود را امت جدش مى دانستند نه تنها متاءثر نشدند بلكه بر شقاوت و بيرحمى و سنگدلى آنان افزود.
زنان و خـواهران و دختران ابى عبدالله كه ديدند مركب سوارى پدر و سرورشان از ميدان برگشته و حسين سوار آن نيست صداها را به گريه و شيون بلند كردند.
فـوضعـت امـّكلثـوم يدها عـلى امّ راسها و نادت : وا محمّداه ! وا جداه ! وا نبيّاه ! وا ابا القـاسمـاه ! وا عـليّاه ! وا جعـفـراه ! وا حمـزتـاه ! وا حسناه ! هذا حسين بالعراء، صريع بكربلا، مجزور الرّاءس من القفا، مسلوب العمامة و الرّداء،غشى عليها.
(( امـّكلثـوم دستـها را روى سر نهاد و فـرياد زد: يا مـحمـد يا جداه يا رسول الله يا عـلى يا جعـفـر يا حمزه يا حسن اين حسين است كه در خاك كربلا روى زمين افـتـاده سرش را از پشت جدا كردند، عبا و عمامه اش را به غارت بردند (آنقدر ناله كرد) كه بيهوش شد. ))
در زيارتـى كه از ناحيه مـقـدسه امام زمان عليه السلام رسيده است در مورد مركب ابى عبدالله عليه السلام چنين آمده :
و اسرع فرسك شاردا الى خيامك قاصدا مهمهما باكيا فلمّا راين النّساء جوادك مخزيّا و نظرن سرجك عليه ملويّا برزن من الخدور ناشرات الشّعور على الخدود لا طمات والوجوه سافرات و بالعويل داعيات و بعد العزمذ للاّت و الى مصرعك مبادرات .
(( مـركب سواريت در حاليكه از تسليم شدن به دشمن سركشى مى كرد شيهه كشان و ناله كنان با سرعت تمام به طرف حرم حركت كرد، زنان كه اسب بى صاحبت را با زين واژگـون و يال غـرقـه خـون ديدند از خـيمـه ها بيرون دويدند با موى پريشان و چهره گـشاده لطمـه بصورت مى زدند و صدا را به گريه و شيون بلند كردند و خود را در برابر دشمن خوار مى ديدند و بطرف قتلگاه شتافتند.(325) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 325) ))
شاعر عرب داستان اسب ابى عبدالله را با اهل بيت چنين تعريف مى كند:
فواحدة تحنو عليه تضمه

و اخرى عليه بالزداء تضلل

و اخرى بفيض النحر تصبغ وجهها

و اخرى تفديه و اخرى تقبل

و اخرى على خوف تلوذ بجنبه

و اخرى لما قد ناله ليس ‍ تعقل

(( زنان اطراف اسب را گـرفـتـند يكى از كثـرت عـلاقـه اسب را در بغـل مـى گـرفت و ديگرى با چادر خود بر اسب سايه مى افكند كه خسته و تشنه است ، سومى صورت خود را با خون كاكل اسب رنگين مى كرد، يكى قربان صدقه اسب مى رفت و ديگـرى اسب را مى بوسيد، يكى از ترس ‍ دشمن در كنار اسب پناه مى گرفت ، ديگرى از كثرت مصيبت خود را گم كرده و نمى دانست چه كند.(326) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 326) ))


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_baner-poster-moharam-1387-by-erfan.jpg

[عهد آسمانى]

غارت سلاح و لباسهاى حسين عليه السلام
لشكر كوفـه پس از شهادت حسين عليه السلام به غارت سلاح و البسه ابى عبدالله پـرداخـتـند، و حتـى برخـى آنقـدر رذالت و پـستـى از خـود نشان دادند كه قـبل از شهادت امام عليه السلام نيز به غارت پرداختند، مردى از قبيله كنده بنام مالك بن بسر ضمـن توهين و ناسزا به پسر پيغمبر حمله كرد و شمشيرى بر ابى عبدالله وارد كرد كه كلاه آن حضرت كه از خز بود افتاد مرد كندى كلاه ابى عبدالله را به خانه برد و آنرا شست ، همـسر مـرد كندى گفت : اموال پسر پيغمبر را غارت مى كنى و به خانه من آورده اى از نزد من بيرون برو كه خدا قبرت را از آتش پر كند، اين مرد تا زنده بود با فقر و تنگدستى بسر برد و دستهايش خشك شد و در زمستان خون و چرك از آن جارى بود.
پـيراهن حضرت را اسحاق بن حويه حضر مى گرفت و پوشيد بحمدالله مبتلا به برص گـرديد روايت شده كه در پيراهن حضرت يكصد و هفده سوراخ از آثار شمشير و نيزه و تير وجود داشت شلوار حضرت را ابجر بن كعب تميمى گرفت و پوشيد و روايت شده زمين گـير شد عـمـامـه امـام را اخـنس بن مـرثـد حضرمـى برداشت و به نقـل ديگر عمامه حضرت را جابربن يزيد اودى گرفت و بر سر نهاد و ديوانه شد و در روايتى مبتلا به جذام گرديد زره حضرت را مالك بن بشير كندى گرفت و ديوانه شد.
كفـشهاى حضرت را اسودبن خـالد برداشت ، انگـشتـر امـام را بجدل بن سليم كلبى با قطع انگشت حضرت بدست آورد، گويند مختار او را گرفت و دستـها و پـاهايش را بريد آنقـدر خـون از او رفـت تـا به جهنم واصل شد حوله خز حضرت را قيس بن اشعث گرفت ، زره مخصوص حضرت كه فقط جلو را مى پوشانيد و پشت نداشت عمر بن سعد گرفت و پس از آنكه عمر سعد كشته شد مختار اين زره را به ابوعمره قاتل عمر سعد بخشيد.
شمشير حضرت را جميع بن خلق ازدى يا اسودبن حنظله گرفت .(327) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 327)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_250791752873156722271355410622052124255107.jpg

[عهد آسمانى]

غارت اهل حرم ابى عبدالله

سپـاه عـمـر سعد به سركردگى شمر بن ذى الجوشن خيمه گاه را محاصره كردند شمر ملعون دستور داد وارد خيمه شويد و زينت و زيور زنان را غارت كنيد! جمعيت وارد خيام و حرم رسول خـدا شدند و هرچـه بود به غارت بردند حتى گوشواره حضرت ام كلثوم دختر امـيرالمـؤ مـنين را از گـوشش كشيدند و گـوشهاى مـخـدره را پـاره كردند، ارازل كوفه جامه زنان را از پشت سر مى كشيدند تا از بدنشان بيرون آورند.(328) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 328)
يك زن از آل الله حمايت مى كند
در برابر بى شرمـى مـردم كوفـه و جسارتـى كه نسبت به آل الله روا داشتـند فـقـط يك زن به حمايت از اهل بيت برخاست و او زنى از قبيله بكر بن وائل بود كه همـراه شوهرش به كربلا آمده بود، هنگاميكه مشاهده كرد مردان كوفه با تمام قساوت زنان حرم را غارت مى كنند به غيرت آمد و شمشير برداشت و به طرف خيمه گـاه ابى عـبدالله حمـله كرد و ضمـنا قبيله اش را با اين جمله به حمايت مى خواند:يا آل بكر اتـسلب بنات رسول الله لا حكم الا لله يا لثـارات رسول الله .اى قـبيله بكر، دختران رسول خدا غارت مى شوند و شما نگاه مى كنيد؟! حكم و فـرمـانى جز براى خـدا نيست (يعـنى از دستـور آل امـيه نبايد اطاعـت كرد) اى خـونخـواهان ذريه رسول خدا حمايت كنيد. ))
شوهرش آمد و او را به جايگاهش ‍ برگردانيد.(329) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 329)
فاطمه دختر ابى عبدالله عليه السلام
مـرحوم مـجلسى رضوان الله تـعـالى عـليه از فـاطمـه صغـرى دخـتـر ابى عـبدالله نقل كرده كه : جلو خيمه ايستاده بودم و بر بدن پدرم و اجساد اصحاب كه مانند قربانى روى زمـين افـتـاده بودند نگاه مى كردم كه دشمن از بدنهاى بيجان هم دست بر نداشته و اسب بر بدنشان مـى تـازند و در اين فكر بودم كه پس از شهادت آنان بر سر ما چه خواهد آمد؟ آيا ما را هم مى كشند يا اسير مى كنند، ناگاه متوجه شدم كه مردى سوار بر اسب زنان را با نيزه تعقيب مى كند و زنان به يكديگر پناه مى بردند و تمام لباسها و زينت هاى آنانرا ربوده اند و فرياد مى كردند:وا جداه وا ابتاه وا علياه وا قلة ناصراه وا حسناه ، امـا من مجير يجيرنا، اما من زائد يذود عنا.با ديدن اين صحنه هوش از سرم و بدنم به لرزه افتاد، به طرف راست و چپ مى دويدم تا عمه ام ام كلثوم را بيابم زيرا مى ترسيدم آن مـرد به سراغم آيد، در همين حال متوجه شدم كه آن مرد به سوى من مى آيد، چاره اى جز فـرار نداشتـم گمان مى كردم كه مى توانم از دست او خلاصى يابم ، ناگهان سوزش سر نيزه را در پشتم احساس كردم برو، بر زمين افتادم ، گوشهايم را دريد و گوشواره را از گوشم خارج كرد و چادر را از سرم گرفت ، خون از گوشها بصورتم جارى بود، با سر برهنه بيهوش بر زمين افتادم يك مرتبه به خود آمدم ديدم عمه ام در كنارم نشسته گريه مى كند، فرمود:
دخـتـر برادرم برخـيز تـا ببينم بر سر دخـتـران و بيمـار عليل چه آمده ، گفتم عمه جان هل من خرفة استربها راءسى ؟ (( آيا چيزى دارى كه سرم را بپـوشانم ؟ ))
فـرمـود: يا بنتـاه عـمـتـك مـثـلك . (( دخـتـرم عـمـه ات هم مـثـل تـو است . ))
ديدم عمه ام نيز سر برهنه است و مشاهده كردم كه تمام بدن عمه ام از ضربات دشمـن سياه شده است و چـون به خيمه برگشتم همه چيز را به غارت برده بودند، برادرم عـلى بن الحسين عليه السلام با صورت روى زمين افتاده كه از كثرت گرسنگى و تشنگى قدرت حركت ندارد، ما به وضع او گريه مى كرديم و او از وضع ما مى گرييد. لا اله الا الله .(330) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 330)
از كشتن بيمار هم نمى گذرند!
مـرحوم شيخ مـفـيد از حمـيد بن مـسلم خـبرنگـار صحراى كربلا نقـل كرده است كه : در عـمل غارت خيمه ها به خيمه على بن الحسين رسيديم كه در بستر آرمـيده و سخـت بيمـار است ، عده اى از پيادگان شمر را گفتند: آيا اين بيمار را نكشيم ؟ گـفـتـم سبحان الله همـين مـرض او را كافـى است با اصرار آنها را مانع شدم ، در همين حال عـمـر سعد آمد، زنان حرم با گريه و خشم بر او اعتراض كردند و از رفتار سپاهيان شكايت نمودند، عمر سعد اصحابش را گفت : هيچكس وارد خيمه هاى زنان نشود و متعرض اين جوان بيمار نگردد.
زنان از عـمـر سعـد خـواستـند كه لباسهايشان را به آنان برگردانند تا خود را بپـوشانند، ابن سعد گفت : هر كه از اموال ايشان چيزى گرفته به آنها برگرداند، اما بخدا قسم يك نفر هم آنچه برده بود برنگردانيد.
آنگاه عمر سعد جماعتى را بر خيمه گاه زنان گماشت تا ايشان از خيمه گاه خارج نشوند و كسى هم متعرض آنان نگردد.(331) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 331)
اگر من نبرم ديگرى مى برد
عـبدالله بن الحسن بن حسن على عليه السلام از مادرش فاطمه دختر امام حسين عليه السلام نقـل مـى كند كه : در كربلا دخترى كوچك بودم وقتى كه سپاه عمر سعد وارد خيمه گاه شدند، مـردى از كوفـه چـشمـش به خـلخـال پـايم افـتـاد كه از طلا بود خلخال را از پايم بيرون مى آورد و گريه مى كرد!
گـفـتـم : دشمن خدا چرا گريه مى كنى ؟ گفت : چرا گريه نكنم كه دختر پسر پيغمبر را غارت مى كنم !! گفتم : پس چرا ما را غارت مى كنى .
گفت : مى ترسم اگر من نبرم ديگرى ببرد!!(332) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 332)
خولى و سر ابى عبدالله عليه السلام
عـمر سعد براى اينكه هر چه زودتر سر ابى عبدالله به ابن زياد برسد و از پيروزى ظاهرى كفر بر ايمان آگاهى يابد عصر عاشورا خولى بن يزيد اصبحى را ماءمور كرد تـا به اتـفـاق حميد بن مسلم سر حسين را به ابن زياد برسانند، خولى با عجله و شتاب خـود را به كوفـه رسانيد و جلو دارالامـاره آمـد مـشاهده كرد كه در قـصر بسته است مـاءيوسانه به خـانه اش برگشت و سر حسين را زير طشتى قرار داد به نزد همسرش نوار حضرميه كه نوبت او بود رفت .
از نوار دخـتـر مـالك بن عـقرب حضرمى روايت شده كه چون خولى در بستر قرار گرفت پرسيدم : چه خبر؟ گفت : جئتك بغنى الدهر. (( ثروت دنيا را برايت آوردم ))
. سر حسين در خانه است !
عـجبا مـردم با طلا و نقـره برمـى گـردند و تـو سر پـسر دخـتـر رسول خدا را آورده اى .
لا و الله يجمع راءسى و راءسك بيت ابدا.
(( نه بخدا قسم هرگز سر من و تو در يك خانه جمع نخواهد شد. ))
از اطاق بيرون آمـدم ديدم نور از زير طشت بطرف آسمـان مـانند ستـون متصل است و مرغان سفيدى اطراف طشت و در مسير نور در پروازند.
فرداى آن روز خولى سر امام عليه السلام را به دارالاماره نزد عبيدالله برد.
الا لعنة الله على القوم الظالمين .(333) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 333)
تقسيم سرها بين قبائل
عـمـر سعد عصر عاشورا سر ابى عبدالله حسين بن على عليهماالسلام را وسيله خولى بن يزيد اصبحى و حميدبن مسلم نزد ابن زياد فرستاد و بقيه روز عاشورا و روز يازدهم تا حدود ظهر به دفن اجساد پليد كوفيان پرداخت ولى پيكر شريف فرزندان پيامبر و ابدان مـطهر صحابه ابى عـبدالله در زير آفـتـاب قـرار داشت بقـيه سرها را مـيان قـبائل تـقـسيم كرد تـا بدين وسيله نزد ابن زياد تـقرب بجويند حاملان رؤ س به فرماندهى شمر ملعون روانه كوفه شدند.
1 ـ قبيله كنده به سركردگى قيس بن اشعث با سيزده سر.
2 ـ هوازن به سركردگى شمر ملعون دوازده راءس .
3 ـ قبيله تميم با 17 سر.
4 ـ بنى اسد با 9 سر.
5 ـ قبيله مذحج با 7 راءس .
6 ـ بقيه قبائل با 13 راءس كه جمع اين اعداد 71 سر و با سر حضرت ابى عبدالله 72 سر.
تـكمـيل مـى گـردد، و حرم اهل بيت را كلا اسير نمودند و به جز شهربانو كه خود را در فـرات افـكند و غرق نمود.(334) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 334) ليكن به اتفاق مورخين جناب شهربانو هنگام ولادت امام سجاد وفات كرد و در كربلا نبوده است .

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/2_moharam1423.jpg

[عهد آسمانى]

بدن ابى عبدالله پايمال سُم ستوران

مـردم كوفـه به خـاطر تـقـرب نزد ابن زياد و يزيد بن معاويه از هيچ نوع هتك حرمت خـوددارى نكردند، و از ارتـكاب هيچ گـناهى كوتـاهى ننمـودند، عـمر سعد به جهت امـتـثـال دستـور ابن زياد كه فرمان داده بود بدن حسين را پس از كشتن زير سم ستوران قرار دهد صدا زد:
من ينتدب للحسين فيوطى الخيل صدره و ظهره ؟
(( كيست كه دواطلب باشد بر پيكر حسين اسب بتازد تا زير سم اسبان سينه و پشت حسين خورد گردد؟ ))
شمـر خـبيث پـيشقـدم شد و مـنتـظر كسى نماند و اسب بر بدن حضرت تاخت و ده نفر از فرزندان زنان ناپاك از او تبعيت كردند كه آنها 1 ـ اسحاق بن يحيى حضرمى 2 ـ هانى بن ثـبيت حضرمـى 3 ـ ادلم بن ناعـم 4 ـ اسد بن مـالك 5 ـ حكيم بن طفيل طائى 6 ـ اخنس بن مرئد 7 ـ عمرو بن صبيح مذحجى 8 ـ رجاء بن منقذ عبدى 9 ـ صالح بن وهب يزنى 10 ـ سالم بن خـيثـمـه الجحفـى ، بودند اينها بدن فرزند پيغمبر را با اسبانشان آنقـدر لگـدمـال نمـودند كه پـيكر مـقدس ابى عبدالله به زمين چسبيد، اين ارازل نه تـنها از اين عمل شرمنده نشدند بلكه افتخار هم مى كردند چنانكه اسد بن مالك در برابر ابن زياد چنين مى گويد:
نحن رضضنا الصدر بعد الظّهر

بكلّ يعبوب شديد الاسر

(( ما با اسبان قـوى هيكل سينه حسين را شكستـيم و خـورد كرديم بعـد از آنكه پشت او را لگدمال نموديم . ))
ابن زياد پرسيد شما كيستيد و چه كرديد؟ گفتند ما كسانى هستيم كه با اسبانمان آنچنان بر بدن حسين تاختيم كه استخوانهاى او را آرد كرديم ، ابن زياد جايزه بى ارزش به آنها داد.
ابوعـمـرو زاهد گـويد: چون از نسب اين افراد تحقيق كرديم همه آنها را زنازاده يافتيم ، مـخـتـار اين افـراد را دستـگـير كرد و دست و پاى آنها را بر زمين ميخكوب نمود و اسب بر بدنشان تاختند تا به جهنم واصل شدند الحمد لله .(335) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 335)

اهل بيت در قتلگاه

پـس از آنكه سپـاه كوفـه از دفـن اجساد پليد افراد خود خلاص شدند و آماده حركت به كوفـه گـشتـند، عـمر سعد دستور داد زنها را از خيمه گاه بيرون كنند و خيمه ها را آتش زنند، زنان از خـيمه ها بيرون آمدند در حاليكه پوشش كافى و مناسبى نداشتند كه همه چيزشان به غارت رفته بود، احساس كردند كه به اسارت مى روند به سپاهيان گفتند: شما را به خدا ما را به قتلگاه ابى عبدالله ببريد، و چنين كردند.
همينكه چشم زنان به كشته ها افتاد فريادشان به شيون بلند شد و لطمه بصورت مى زدند راوى مـى گـويد: بخـدا قـسم فراموش نمى كنم هنگاميكه زينب دختر على را كه بر حسين نوحه سرائى مى كرد با حالتى افسرده و قلبى شكسته و صداى محزون فرياد مـى كرد:وا مـحمـداه صلّى عـليك مـليك السّمـاء هذا حسين مـرمـل بالدمـاء مـقـطع الاعضاء، يا محمداه بناتك سبايا و ذرّيّتك مقتلة ، تسفى عليهم ريح الصبا، هذا حسين بالعـراء مـجزور الراس مـن القـفا مسلوب العمامة و الرداء، ياءبى من اءضحى عـسكره يوم الاثنين نهبا، بابى من فسطاطه مقطع الغرى ، بابى من لا هو غائب فيرتجى و لا جريح فيداوى ، باءبى المهموم حتى قضى ، باءبى العطشان حتى مضى . فابكت والله كل عدو و صديق .
(( اى مـحمـد كه درود پروردگار خدا بر تو باد، اين حسين تو است كه به خون آغشته و اعـضايش قـطعـه قـطعـه گـشتـه است ، اى رسول خـدا دخـتـرانت اسير و ذريه ات همگى مـقـتول ، باد صبابر آنها مى وزد، اين حسين تو است كه روى خاك افتاده و سرش را از قفا بريدند عمامه ورداء و البسه او را به غارت بردند.
پـدرم فـداى آنكه خيمه گاهش در روز دوشنبه تاراج شد، پدرم فداى آنكه طنابهاى خيمه اش بريده شد و فـرو نشست ، پـدرم فـداى آنكه نه به سفرى رفته كه اميد مراجعتش باشد و نه زخـمـى برداشت كه مـرهم پـذير باشد، پـدرم فـداى آنكه با دل پر غصه از دنيا رفت ، پدرم فداى آنكه با لب تشنه جان سپرد.
زينب آنقـدر ناله كرد و نوحه سرائى نمود كه دوست و دشمن را گريانيد آنگاه فرمود: پروردگارا اين قربانى را از آل محمد قبول فرما. ))
ثمّ ان سكينة اعتنقت جسد الحسين عليه السلام فاجتمع عدّة من الاعراب حتى جروها عنه .
(( سپـس سكينه دختر ابى عبدالله نعش پدر را در آغوش گرفت هر چه كردند پدر را رها كند مـمـكن نشد تـا آنكه عـده اى اعـراب آمدند و به عنف و جبر او را از بدن بابايش جدا كردند.از سكينه خـاتـون نقـل شده است كه در همـين حال شنيدم پدرم فرمود:
شيعـتـى مـا ان شربتـم مـاء عذب فاذكرونى

او سمعتم بشهيد او غريب فاندبونى

ليتـكم فى يوم عاشورا جميعا تنظرونى

كيف استسقى لطفلى فابوا ان يرحمونى

1 ـ (( شيعيانم هرگاه آب گوارا مى نوشيد مرا ياد كنيد يا اگر غريب و شهيدى را ديديد بر من بگرييد. ))
2 ـ (( اى كاش در روز عـاشورا بوديد و مـى ديديد چـگـونه براى طفل شير خوارم آب طلب مى كردم و بر من رحم نكردند. )) (336) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 336)

اسارت اهل بيت

عمر سعد كه از كار دفن كشتگان خود فارغ گشت حدود ظهر روز يازدهم به حميد بن بكير احمـرى دستـور داد كه حركت به كوفـه را به همـگـان اعـلام كند، اهل بيت حسين را با صورتهاى باز بر جهاز شتران بدون پوشش ‍ سوار كردند و ودايع نبوت و ذريه رسول خـدا را همانند اسراى جنگى غير مسلمان حركت دادند و بسوى كوفه رهسپار شدند.
مـردان را بر امـام زين العـابدين و زنان بنى هاشم كه بيست نفر بودند گماشت ابن عبد ربه در عقدالفريد گويد: در ميان اسرا دوازده نفر پسر بچه و نوجوان بود كه از جمله محمد بن الحسين و على بن الحسين عليهم السلام بودند.(337) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 337)

امام زين العابدين در كنار قتلگاه

از امـام زين العـابدين عـليه السلام روايت شده : چون پدر و برادران و انصار پدرم در كربلا شهيد شدند، حرم اهلبيت را با آن وضع اسير كردند و بطرف كوفه مى بردند از قتلگاه عبور كرديم كشته ها را ديدم كه قطعه قطعه به روى زمين افتاده اند و اجساد سپاه ابن اسعـد دفـن شده اند و اين پاكان ذرارى رسول خدا دفن نشده اند سينه ام تنگ شد و قلبم گرفت و نزديك بود جان از كالبدم خارج شود.
عـمـه ام زينب مـتـوجه شد صدا زد:مالى اراك تجود بنفسك يا بقية جدى و ابى و اخوتى . (( چـه مـى شود تـرا كه مـى ببينم با جانت بازى مى كنى اى يادگار جد و پدر و برادرم ؟! ))
گفتم : عمه چگونه بى تابى نكنم در حاليكه سرورم ابى عبدالله و برادران و عموها و پـسر عـموها و افراد خاندانم را مى بينم كه به خون غلتيده و سر از بدنشان جدا شده و لباسشان غارت گشته نه كفن شدند و نه دفن گرديده اند، احدى به آنها نزديك نمى شود عـمـه ام فـرمـود: پـسر برادرم ناراحت مـباش كه اين پـيمـانى است رسول خدا از جدت اميرالمؤ منين و پدرت حسين و عمويت حسن بن على عليهم السلام گرفته است و آنان هم پـذيرفـتـه اند خـدا هم از مـردمى از اين امت كه فراعنه زمان آنها را نمى شناسند و نزد اهل آسمان معروفند پيمان گرفته كه اين اعضاء قطعه قطعه را جمع كنند و دفـن نمـايند و براى اين شهدا بارگاهى بسازند كه با گذشت زمان از بين نمى رود هر چند ستمكاران در محو آن بكوشند.(338) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 338)

دفن اجساد مطهره

پـيكرهاى پـاك و ابدان طاهره شهدا بنابر قول مشهور بين علماء سه روز در روى زمين افـتـاده بود آفـتـاب بر آنها مى تابيد و باد بر اجساد پاكشان از خار و خاشاك بيابان كفـن مـى پـوشانيد تا آنكه جماعتى از مؤ منين كه دستشان به خون ابى عبدالله و يارانش آغـشتـه نگـشتـه به دفن اجساد پرداختند، آنان طايفه اى از قبيله بنى اسد بودند كه در غـاضريه نزديك كربلا منزل داشتند، پس از آنكه سپاه عمر سعد از كربلا كوچ كرد اين طايفه به كربلا آمدند و اجساد مطهره را در ميان خاك و خون مشاهده كردند زن و مرد گريه و شيون بپـا كردند، آنگـاه تـصميم گرفتند شهدا را دفن كنند ليكن چون سر در بدن نداشتـند نتـوانستـند شناسائى كنند متحير و سرگردان ناگاه امام زين العابدين عليه السلام حاضر شد و شهدا را به آنان مـعـرفـى كرد، قبل از همه بدن پدرش حسين را آورد و در محل دفن مقدار كمى خاك را كنار زد قبرى ساخته و پـرداخـتـه ظاهر شد، دستـها را زير بدن قـرار داد و به تـنهائى بدن را داخـل قـبر گذاشت فرمود: با من كسانى هستند كه مرا يارى كنند، چون بدن را در قبر نهاد صورت مـباركش را بر گلوى بريده ابى عبدالله نهاد و در حاليكه اشك همچون قطرات باران بهارى بر گونه هايش جارى بود فرمود:
طوبى لارض تضمنت جسدك الطّاهر فان الدّنيا بعدك مظلمة و الاخرة بنورك مشرقة .
(( چه مبارك است زمينى كه بدن مطهر ترا دربرگرفته است دنيا بعد از تو تاريك است و آخـرت با نور جمال تو روشن و نورانى ))
آنگاه قبر را پوشانيد و با انگشت مبارك روى قـبر حسين نوشت :هذا قـبر الحسين بن على بن ابى طالب الذى قتلوه عطشانا غـريبا. (( اين قـبر حسين بن على است كه او را تشنه و غريب كشتند ))
على اكبر را پـائين پاى حسين دفن كردند بقيه شهداء بنى هاشم و اصحاب را در يك قبر دفن كردند، سپـس ‍ امام سجاد عليه السلام بنى اسد را به نهر علقمه هدايت فرمود و قمر بنى هاشم ابى الفـضل العـباس را در مـحل شهادتـش دفـن نمـودند و هنگـام دفـن ابى الفـضل گـريه سوزناكى داشت و فرمود:على الدنيا بعدك العفا و عليك منى السلام . (( بعد از تو خاك بر سر زندگى دنيا. ))
(339) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 339)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__83_.jpg

[عهد آسمانى]

اهل بيت جلو دروازه كوفه (و مسلم جصاص )

ابن زياد كشتـن پـسر پيغمبر را پيروزى بزرگ براى يزيد و پيروانش به حساب مى آورد و لذا در كوفـه زياد تـبليغ كردند كه مردم براى تماشاى اسراء و سرهاى شهدا بيرون دروازه اجتـمـاع كنند، منتهى در اعلاناتشان حسين را با نام معرفى نمى كردند كه اگـر چـنين مـى كردند اكثر مردم قاتلين او را مورد لعن و شتم قرار مى دادند و چون در آن زمـان گـروهى بنام خـوارج وجود داشت كه از زمـان خـلافـت عـلى عـليه السلام تـشكيل شده بود و امير مؤ منان با آنها جنگيد و جمعيت بسيارى از آنها را كشت و انحراف و فـسق اين گـروه مـورد قـبول همـگـان بود، لذا حسين پـسر دخـتـر رسول خدا را به اين گروه منتسب كردند و در تبليغاتشان مى گفتند يك نفر خارجى يعنى از خـوارج بر حكومـت يزيد خـروج كرده است ورود اهل بيت پـيغـمـبر به كوفه همراه با ذلت و خوارى و انواع مصيبت و اندوه بود چنانكه داستان مسلم جصاص (گچ كار) اين حقيقت را بخوبى بيان مى كند مسلم جصاص مى گويد: عـبيدالله زياد مـرا خـواست تـا اطاقـهاى دارلحكومـه را تـعـمـير نمـايم ، در حال گـچ كارى بودم كه سر و صداى عـجيبى شنيدم كه گـويا كوفه يك پارچه تـبديل به هلهله و شادى شده است ! يكى از خدام ابن زياد بر من عبور كرد پرسيدم : اين سرو صدا چيست ؟ گفت : الان سر يك نفر خارجى را كه بر يزيد خروج كرده مى آورند.
خارجى كيست ؟ـ حسين بن على !
چـون خـادم از من گذشت آنچنان لطمه به صورت زدم كه ترس آن بود چشمهايم كور شده باشد، سپـس دستم را شستم و بطرف دروازه كوفه رفتم مردم منتظر آمدن اسرا بودند، طولى نكشيد كه چـهل شتـر كه زنان و اطفـال را حمـل مـى كرد با سرهاى شهدا در بالاى نيزه ها در كنار اسرا وارد شدند در اين ميان چشمم به عـلى بن الحسين افـتـاد كه روى شتـرى بدون پـوشش سوار است و غـل جامعه دست و گردن امام را بهم بسته و از رگهاى گردن امام خون جارى است . امام زين العابدين با چشمى گريان خطاب به مردم كوفه مى فرمود:
يا امّة السوء لا سقيا لربعكم


يا امّة لم تراع جدنا فينا

لواننا و رسول الله يجمعنا

يوم القيامة ما كنتم تقولونا

تسيرونا على الاقتاب عارية

كانّنا لم نشيّد فيكم دينا

1 ـ (( اى امـت بدسيرت خدا بهار شما را سيراب نگرداند، اى امتى كه در مورد ما جدمان را رعايت نكرديد. ))
2 ـ (( اگر در روز قيامت ميان ما و رسول خدا را جمع كند شما چه جواب خواهيد داد. ))
3 ـ (( مـا را بر چـوبهاى بدون پـوشش جهاز شتـر حمل مى كنيد مثل اينكه براى شما دينى نياورده ايم . )) (340) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 340)
صدقه بر ما اهل بيت حرام است
مـوقـعـيكه اسراى اهل بيت وارد كوفه شدند، زنى از زنان كوفه از وضعيت اسراء تعجب كرد كه اينها اسراى كفار روم و ايران نيستند بلكه عربند و جزيرة العرب جائى نمانده كه مسلمان نشده باشند لذا يكى از اسرا پرسيد:
مـن اى الاسارى انتـن ؟ (((شمـا از كدام اسيرانيد؟))) در پـاسخ گفته شد: نحن اسارى اهل البيت ! (( ما اسيران خاندان پيامبريم !! ))
زن همـينكه شنيد اين اسراء اهل بيت پيامبرند فريادش به گريه بلند شد و ساير زنان نيز صدا را به گريه و شيون بلند كردند، به خانه رفت و هر چه لباس داشت جمع كرد و آورد در مـيان اسراء تقسيم كرد تا اهل پيغمبر خود را بپوشانند. زنى ديگر مقدارى طعـام و خـرمـا آورد در مـيان اطفـال تقسيم كرد، ام كلثوم صدا زد:انّ الصّدقة حرام علينا اهل البيت . (( صدقـه بر مـا اهل بيت پـيغـمـبر حرام است ))
اطفـال كه سخن ام كلثوم را شنيدند خرماها را از دهانشان بيرون ريختند و به يكديگر مى گفتند: عمه ام مى گويد صدقه بر ما حرام است .(341) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 341)

زينب و سر ابى عبدالله عليه السلام

مـسلم جصاص گـويد: ام كلثوم سر از محمل بيرون آورد و خطاب به مردم كوفه كرد و فـرمـود: ساكت ، مـردم كوفه ! مردانتان ما را مى كشند و زنانتان بر ما مى گريند! حاكم بين ما و شما در روز رستاخيز خدا است .
در حاليكه ام كلثـوم با مردم سخن مى گفت ناگهان ضجه و ناله مردم بلند شد، از اين شيون ناگهانى تعجب كردم كه سرهاى شهدا را مشاهده در حاليكه سر ابى عبدالله مقدم بر آنها بود وارد جمـعـيت شد سر حسين مـانند ماه شب چهارده شبيه ترين انسانها به رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بود با موهاى مشكين كه بن موها از خضاب جدا شده و سفـيد بود، باد محاسن شريفش را به چپ و راست حركت مى داد چشم زينب به سر بريده برادر افـتـاد و ناراحت گـرديد و بى اخـتـيار سر به چـوبه مـحمـل زد كه خـون از زير مقنعه اش جارى شد و با اشاره به سر مقدس با سوز و گداز عجيبى به اين اشعار مترنم گرديد:
يا هلالا لمّا استتم كمالا

غاله خسفه و اءبدى غروبا

ما تو همت يا شفيق فواءدى

كان هذا مقدرا مكتوبا

يا اخى فاطم الصغيرة كلّمها

فقد كاد قلبها ان يذوبا

يا اخى قلبك الشّفيق علينا

ما له قد قسى و صار صليبا

يا اخى لو ترى عليا لدى الا

سرمع اليتم لا يطيق جوابا


يا اخى ضمّه اليك و قرّبه

و سكّن فواده المرعوبا

ما اذلّ اليتيم حين ينادى

بابيه و لا يراه مجيبا

1 ـ (( اى ماه يكشبه زينب هنوز وقتى بر تو نگذشته و زمان خسوف فرا نرسيده ، چه شده كه منخسف گشته و غروب نمودى ؟! ))
(زيرا خسوف در شبهاى 13 و 14 و 15 ماه رخ مى دهد.)
2 ـ (( اى برادر زينب (شهادت ترا فكر مى كردم ) ليكن تصور نمى كردم كه مقدر شده باشد سرت را بالاى نيزه كنند. ))
3 ـ برادر! با فاطمه كوچكت حرف بزن كه نزديك است قلبش ‍ بگدازد. ))
4 ـ (( برادر چـه شده كه قـلب مهربان تو از ما جدا شده و بر سر نيزه به دار آويخته شده . ))
5 ـ (( برادر اگـر عـلى را ببينى خـواهى يافت كه اسارت و يتيمى چگونه قدرت سخن گفتن را از او گرفته است . ))
6 ـ (( برادر او را در آغـوش گـير و به خـود نزديك گـردان تـا قـلب لرزانش آرام گيرد. ))
7 ـ (( چـه قـدر بر يتـيم سخـت مـى گـذرد كه پـدرش را بخـواند و او پـاسخـش ‍ ندهد )) (342) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 342)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashora__138_.jpg

[عهد آسمانى]

خطبه زينب كبرى در جلو دروازه كوفه

زينب كبرى دخـتـر امـير مؤ منان جلو دروازه كوفه مشاهده كرد جمعيت انبوهى به گمان خود براى تـمـاشاى اسراى خـارجى آمـده اند، لذا براى ارشاد مـردم و مـعـرفـى حسين و اهل بيت پيغمبر و يادآورى آنان از حكومت عدل على عليه السلام در كوفه و مفتضح ساختن ابن زياد و امـيرش يزيد بن مـعـاويه به سخـنرانى پـرداخـت و قبل از شروع به سخنرانى فرمود: ساكت شويد.
تـاءثـير اين صدا و تصرف ولايتى زينب آنچنان اثرى گذاشت كه نفس در سينه ها حبس شد و زنگ شتران از صدا افتاد.
اهل كوفـه با صداى دلنشين على عليه السلام آشنائى داشتند و لذا وقتى فرمود ساكت شويد مردم كوفه صداى اميرالمؤ منين عليه السلام را شنيدند.
آرى اين صداى عـلى عـليه السلام بود كه از حلقوم دخترش زينب خارج مى شد راوى مى گـويد: بخـدا قـسم زنى با چـنين حيا نديدم كه مـثـل زينب سخـن گـويد مثل اينكه سخن از زبان اميرالمؤ منين خارج مى شود.
وقـتـى سكوت كامل حكم فرما شد، زينب سلام اللّه عليها اين چنين آغاز سخن فرمود:الحمد للّه و الصّلوة عـلى ابى مـحمـد و آله الطّيبين الاخـيار، امـا بعـد يا اهل الكوفـة يا اهل الخـتل و الغدر اتبكون ؟ فلا رقاءت الدمعة و لا هلات الرّنّة انّما مثلكم كمـثـل التـى نقـضت غـزلها مـن بعـد قـوّة انكاثـا تـتـّخـدون ايمـانكم دخـلا بينكم الا و هل فـيكم الا الصّلف و النّطف و الصدر و الشنف و ملق الاماء و غمز الاعداء او كمرعى على دمـنة او كفـضّة على ملحوده ، الا ساء ما قدّمت لكم انفسكم ان سخط اللّه عليكم و فى العذاب انتم خالدون .
(( زينب كبرى پـس از حمـد خدا بر پدر خود درود مى فرستد تا مردم را توجه دهد به اينكه ايشان فرزندان پيامبرند.
خـدا را سپـاس مى گويم و به پدرم محمد و برگزيدگان و پاكان از دودمانش ‍ درود مى فرستم و بعد اى مردم كوفه ؛ اى نيرنگ بازان و بيوفايان ، بر ما مى گرييد؟!
هرگز اشكتان خشك نشود و ناله تان آرام نگردد كه شما مانند آن زنى هستيد كه رشته هاى خـود را پـس از تـابيدن پـنبه مى كرد، شما هم ايمانتان را وسيله زندگى و مكر و فريب قـرار داده ايد و ارزشى برايش قـائل نيستـيد (مگر نه اين است كه بخاطر دنيا اطراف كسانى را مـى گـيريد كه شخصيتى ندارند) و مانند كنيزان تملق گو از آنها تعريف و تمجيد بى مورد مى كنيد و به كسانى (كه به نفع دنيا و آخرت شما هستيد چون با منافع مـاديتـان تـضاد دارند) نسبت ناروا مى دهيد، در شما جز خودخواهى و دروغ و دشمنى بيجا و پستى و خوارى و تهمت و افتراء وجود ندارد و يا مانند گياهى هستيد كه در مزبله مى رويد (كه ظاهرى فـريبنده و باطنى مسموم دارد) و يا مانند نقره اى كه بر تابوت مردگان مزين شده درخشندگى كنيد ولى در داخل آن تعفن و مردار است .
(مـگـر سبزه اى كه در نجاسات روئيده و عصاره پليديها را مكيده قابليت چه را دارد؟ و يا نقـره اى كه بر قـبر مـردگـان نقـش شده قـدر و جلال و شاءن و كمـال مـرده را مـى افـزايد؟ و از بديهايش مى كاهد و بر نيكى هايش ‍ مى افزايد؟ هرگز.)
آگـاه باشيد كه بد توشه اى پيش فرستاديد (يا بد سابقه اى براى خود ساختيد) كه خشم خدا را بر خود خريديد و براى هميشه در عذاب الهى جاى گرفتيد.
اتـبكون و تـنتـحبون ؟ اى والله فابكوا كثيرا و اضحكوا قليلا، فلقد ذهبتم بعارها و شنارها و لن تـرحضوها بغـسل بعـدها ابدا، و انّى تـرحضون قـتـل سليل خـاتـم النّبّوة و مـعـدن الرّسالة و سيد شباب اهل الجنّة و ملاء ذخيرتكم و مفزع نازلتكم و منار حجتكم و مدرة سنّتكم ، الا ساء ما تزرون و بعدا لكم و سحقا، فلقد خاب السّعى و تبت الايدى و خسرت الصّفقة و بؤ تم بغضب من اللّه و ضربت عليكم الدلّة و المسكنة .
(( آيا گـريه و شيون مـى كنيد؟ آرى بخدا قسم زياد بگرييد و كم بخنديد كه عار و ننگـى در زندگـى مرتكب شديد كه همه ننگهاى روزگار و جوامع بشرى را پوشانيد و هرگـز نمـى تـوانيد آنرا بشوئيد، آخر چگونه مى توانيد عار و ننگ كشتن پسر پيغمبر خاتم ، و معدن رسالت و سيد جوانان اهل بهشت را بزدائيد شما كسى را كشتيد كه پناه بى پـناهان و طبيب دردمندان و گنجينه دين و دانش و نور هدايت انسانها به سوى حق و پيشواى امـت و حجت پـروردگـار بود. به وسيله او به راه راست هدايت مى شديد و در سايه همت بلندش از قزع و جزع حوادث و سختى ها تسكين مى يافتيد و به نور ولايت او از گمراهى و ضلالت نجات پيدا مى كرديد.
آگاه باشيد كه گناه زشت و ناپسندى را مرتكب شديد كه از رحمت خدا دور باشيد سعى و كوشش شما بى فايده ماند، و دستهاى شما از درگاه خدا قطع شد، و در معامله تان زيان كرديد، و به حسرت و ندامت گرفتار و خشم غضب الهى دامنگيرتان شد و ذلت و مسكنت گريبانگيرتان گرديد. ))
ويلكم يا اهل الكوفـة ؛ اتـدرون اى كبد لرسول اللّه فريتم و اى دم له سفكتم و اى كريمة له ابرزتم و اىّ حرمة له انتهكتم ؟!
و لقد جئتم بها صلعاء عنقاء فقماء خرقاء شوهاء كطلاع الارض و ملاء السماء.
افـعـجتـم ان قـطرت اسماء دما و لعذاب الاخرة اءخزى و اءنتم لا تبصرون ، فلا يستخفّنكم المهل فانّه لا يحفزه البدار و لا يخاف فوت الثار و ان ربّكم لبالمرصاد.
(( واى بر شمـا اى اهل كوفـه آيا مـى دانيد چـه جگـرى از رسول خـدا بريديد و چه خونهائى بر زمين ريختيد و چه پرده نشينان بزرگوارى را از پرده بيرون افكنديد.
هتـك حرمـتـش نموديد و اهل بيتش را به اسيرى كشانديد، از آنچه كه بر ما وارد نموديد از كشتـن ذرارى پـيغـمـبر و آتـش زدن خـيام و غـارت امـوال و اسيرى زنان و اطفـال آنچـنان فـضيع و فجيع بوده كه جا دارد آسمانها شكافته و زمين پاره پاره شود كوهها از هم متلاشى گردند.
شمـا كار شرم آور و احمقانه و بسيار زشتى مرتكب شديد كه قباحت و زشتى آن از وسعت زمين و آسمان بيشتر است ، آيا تعجب كرديد كه آسمان خون باريد بلكه عذاب آخرت خوار كننده تـر است ولى شمـا چشم بصيرت نداريد، پس از مهلتى كه خدا به شما داده است مـوضوع را كوچك نشماريد و خوش دل نباشيد كه او در مكافات شتاب نمى كند زيرا بيم ندارد از اينكه فرصت از دست برود بدرستى كه پروردگار شما پيوسته در كمين است . ))
چـون زينب سلام اللّه عـليها سخـنان خود را به پايان رسانيد امام سجاد عليه السلام فرمود: عمه جان آرام باش .انت بحمد الله عالمة غير معلّمة و فهيمة غير مفّهمة .
راوى گـفـت : مـردم را ديدم كه در بهت فرو رفته اند و انگشت حسرت به دندان مى گزند در كنارم پـيرمـردى را ديدم كه اشك چـشمش از محاسنش ‍ جارى است ، دستها را به طرف آسمـان بلند كرده مـى گـويد:بابى انتـم و امـّى كهو لكم خـير الكهول و شبابكم خـير اشّباب و نسلكم لا يبور و لا يخزى ابدا.پدر و مادرم به قـربانتـان كه پـيرانتـان بهتـرين پـيران و جوانانتـان بهتـرين جوانان و نسل شما هرگز خوار و زبون نمى شوند. )) (343) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 343)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashora__132_.jpg

[عهد آسمانى]

سخنرانى فاطمه دختر ابى عبدالله

جناب فـاطمـه (344) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 344) دختر ابى عبدالله عليه السلام نيز پس از عمه اش ‍ زينب كبرى (س ) سخنرانى فرمود و خطبه اش را چنين شروع كرد:
الحمـد لله عـدد الرّمـل و الحصى ، وزنة العـرش الى الثـّرى احمـده و اومن به و اتو كّل عـليه و اشهد ان لا اله الا اللّه وحده لا شريك له و ان محمدا عبده و رسوله و ان اولاده ذبحوا بشط الفرات من غير ذحل و لا تراث ...
(( خـدا را به عدد سنگريزه ها و شماره ماسه ها حمد مى گويم ، و به وزن عرش تا زمين سپـاس مـى گـويم ، و به او ايمـان دارم و بر او تـوكل مـى كنم ، و گواهى مى دهم خدائى جز اللّه وجود ندارد كه يكتا و بى همتا است . و شريك ندارد، و شهادت مى دهم كه محمد صلى الله عليه و آله و سلم بنده و فرستاده او است ، و گـواهى مى دهم كه فرزندانش را در كنار فرات تشنه سر بريدند بدون اينكه خونى ريخته يا كينه سابق داشته باشند.
خـدايا به تـو پـناه مـى برم از اينكه دروغـى به تـو نسبت دهم و يا بر خلاف آنچه فرستاده اى بگويم ...
امـا بعـد اى اهل كوفـه ، اى اهل حيله و مـكر، خـدا مـا اهل بيت را به وسيله شما و شما را به وسيله ما آزموده و گرفتارى ما را سبب اجر براى ما قرار داد، و علم خود را به ما سپرد و ما خزينه علم و حكمت خدائيم ، و حجت خدا در روى زمين ، خـدا مـا را به كرامت خود گرامى داشت و ما را به وسيله پيامبرش بر بسيارى از خلق خدا برترى داد.
ليكن شمـا مـا را تـكذيب كرديد و كافـر شمـرديد، كشتـن مـا را حلال دانستـيد و امـوال مـا را غـارت كرديد كه گـويا اولاد تـرك يا كابل بوده ايم ، چـنانكه ديروز جدمان امير مؤ منان را كشتيد و خون ما از شمشير شما مى چـكد، و با اين كار چشمتان روشن و دلتان خنك شد و اينها جز مكر و افتراء بر خدا نيست ولى خدا بهترين مكر كنندگان است ...
واى بر شمـا آيا مى دانيد چه دستى شما را عليه ما شورانيد، و چه كسى شما را به جنگ با ما خوانده است و با چه پائى به سوى ما آمديد؟ دلهاى شما به قساوت گرائيده ، خدا بر دلهاى شما مهر زده و بر گوشها و ديدگان شما پرده كشيده است و هرگز هدايت نمى شوند.
مـرگ بر شمـا اى اهل كوفه ، چه خونى از رسول خدا طلب داريد، و با چه بهانه اى با برادرش على بن ابى طالب دشمنى مى كنيد و فرزندانش را مى كشيد آنگاه بر كشتن آنها افـتـخـار مـى كنيد و مى گوييد ما على و فرزندانش را با شمشيرهاى هندى و نيزه كشتيم و زنانشانرا همانند ترك اسير كرديم !!
اى خـاك بر دهنت گـوينده سخن كه با كشتن كسانيكه خداوند آنان را پاك و منزه ساخته و رجس و پليدى را از آنها دور ساخته افتخار مى كنى ، آيا حسد مى ورزيد بر چيزى كه خدا ما را به آن فضيلت داده است . )) (345) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 345)
در نتـيجه سخـنرانى فاطمه بنت الحسين صداى مردم به گريه و ناله بلند شد و مى گفتند: بس است اى دختر پاكان كه دل ما را آتش زدى و در درون ما آتش افكندى .

سخنرانى ام كلثوم دختر امير مؤ منان

حضرت ام كلثـوم (346) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 346) سلام اللّه عـليها موقع را مناسب دانسته به منظور تذكر و تـوضيح و بيدار ساخـتـن مـردم كوفه در حاليكه با صداى بلند گريه مى كرد به سخـنرانى پرداخت و فرمود: (( ساكت شويد مردان شما ما را مى كشند و زنان شما بر ما مى گريند. ))
يا اهل الكوفة سوئة ما لكم خذلتم حسينا و قتلتموه و انتهبتم امواله و ورثتتموه و سبيتم نسائه و نكبتـمـوه فـتبالكم و سحقا ويلكم اتدرون اى دواه دهتكم و اى وزر على ظهوركم حمـلتـم ؟! و اى دمـاء سفـكتـمـوها؟! و اىّ كريمة اصبتموها؟! و اى صبية سلبتموها؟! و اى امـوال انتـهبتموها؟! قتلتم خير رجالات بعد النبىّ و نزعت الرحمة من قلوبكم ، الا ان حزب اللّه هم الغالبون و حزب الشّيطان هم الخاسرون .
(( واى بر شمـا اى اهل كوفـه براى چـه حسين را يارى نكرديد و او را خوار شمرديد و كشتـيد و امـوالش را به غـارت برديد و زنانش را اسير نموديد، مرگ بر شما، رويتان سياه باد، واى بر شمـا آيا مـى دانيد چه مصيبت بزرگى به وجود آورديد؟ و چه بار سنگينى را بر دوش كشيديد؟ و چه خونهائى ريختيد، چه عزيزانى را خوار ساختيد و چه دخـتـر بچـه هائى را غـارت كرديد و چـه امـوالى را چپاول نموديد؟!
بهتـرين مـردان خـدا پـس از پـيامـبر را كشتـيد و رحم و شفـقـت از دل شمـا خـارج شده ، آگـاه باشيد كه حزب خـدا پـيروز و رستـگـار و حزب شيطان زيانكارند ))
از سخـنان ام كلثوم صحنه يك پارچه ضجه و ناله شد، زنان موها را پـريشان و گونه ها را با پنجه مى خراشيدند و لطمه به صورت مى زدند و خاك بر سر مـى ريخـتند و صدا را به وا ويلا وا ثبورا بلند كردند و مردان گريه مى كردند و ريشها را مى كندند كه چنين گريه و شيونى را كسى تا آن روز نديده بود.(347) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 347)

سخنرانى امام زين العابدين عليه السلام

حضرت على بن الحسين عليهماالسلام كه بر شترى لاغر و بد راه سوار و دستهايش به گـردن بستـه بود، اشاره به سكوت كرد، و چون ساكت شدند بر خدا حمد و ثنا و بر پيامبر درود فرستاد و آنگاه فرمود:
ايّها النّاس من عرفنى فقد عرفنى و من لم يعرفنى فانا على بن الحسين بن على بن ابى طالب انا بن مـن انتـهكت حرمـتـه و سلب نعمته و انتهب ما له و سبى عياله ، انا بن المـذبوح بشطّ الفـرات مـن غـير ذحل و لا تـراث ، انا بن مـن قتل صبرا و كفى بذلك فخرا.
(( مـردم ! هر كه مرا مى شناسد كه مى شناسد و هر كه نمى شناسد من على فرزند حسين بن على بن ابى طالبم من فرزند كسى هستم كه به او بى حرمتى كردند و لباسش را از برش ربودند و اموالش را به غارت بردند و عيالش را اسير نمودند، منم فرزند آنكه در كنار فـرات با لب تشنه سر از بدنش بريدند بدون آنكه كسى را كشته باشد يا فـسادى كرده باشد، مـن فـرزند آنم كه او را با شكنجه كشتند و براى افتخار ما همين كافى است . ))
ايّها النّاس ناشدتـكم اللّه هل تعلمون انّكم كتبتم الى ابى وخدعتموه و اءعطيتموه من انفـسكم العـهود و المـيثـاق و البيعة و قاتلتموه ، فتبا لكم لما قدمتم لانفسكم و سواءة لراءيكم بايّة عـين تـنظرون الى رسول الله اذ يقول لكم : قتلتم عترتى و انتهكتم حرمتى فلستم من امتى فار تفعت الا صوات بالبكاء و قالوا: هلكتم و ما تعلمون .
(( مـردم ! شما را به خدا قسم آيا مى دانيد به پدرم نامه نوشتيد و با او خدعه كرديد و عـهد و مـيثـاق بستـيد كه ياريش كنيد اما او را كشتيد؟! چه زيان كرديد با آنچه كه انجام داديد، زشت باد عـقـيده شمـا، با چـه چـشمـى به رسول خـدا مـى نگريد هنگامى كه به شما بگويد: خاندان مرا كشتيد و احترام مرا برديد پـس شمـا از امـت مـن نيستيد صداى گريه مردم بلند شد و به هم مى گفتند: هلاك شديد و نفهميديد. ))
سپـس فـرمـود: خـدا بيامـرزد كسى را كه نصيحت مرا بپذيرد و سفارش مرا درباره خدا و رسول و اهل بيتـش به كار بندد كه مـا همـان راهى مـى رويم كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم رفته است . مردم يكپارچه گفتند: پسر پيغمبر ما همـه گـوش به فـرمان توئيم و آماده اطاعت دستوريم كاملا از شما حمايت مى كنيم از شما روگـردان نيستـيم ، اوامر خود را صادر فرما كه ما در جنگيم با كسى كه با شما در جنگ است و صلحيم با كسى كه تسليم شما است .
امام فرمود: هيهات اى مردم فريبكار و مكار كه مكر و فريب در جان شما جاى گرفته و با گـوشت و پوست شما آميخته است ، مى خواهيد با من نيز همان كنيد كه با پدرم كرديد؟ نه بخـدا كه هنوز جراحتها بهبود نيافته ، ديروز پدرم كشته شد، هنوز عزاى جدم و پدرم و برادرانم فراموش نشده و هنوز داغ پدرم گلويم را مى فشارد.(348) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 348)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/8_Untitled-18.png

[عهد آسمانى]

ابن زياد و سر مبارك ابى عبدالله

چون اسراء و سرهاى شهدا را وارد كوفه كردند ابن زياد بار عام داد مردم در قصر اجتماع كردند، سر حسين بن على عليه السلام در داخل سپر كنار ابن زياد قرار داشت ، با چوب بر لبان و دندان ثـناياى ابى عبدالله مى زد و مى خنديد زيد بن ارقم كه از صحابه رسول خـدا صلى الله عليه و آله و سلم بود در جلسه حضور داشت وقتى كه مشاهده كرد ابن زياد مـرتـب و به شدت مـانند باران ضربان خود را بر لب و دندان ابى عبدالله عـليه السلام وارد مى كند، صدا زد ابن زياد! چوب را از لبان حسين بردار كه بخدا قسم مـكرر در مـكرر رسول خـدا را ديدم اين لبها را مى بوسيد و مى مكيد، و شروع كرد به گـريستـن ، ابن زياد گـفت : خدا همواره چشمانت را گريان بدارد كه براى پيروزى خدا گريه مى كنى اگر نبود كه پير و خرف شده و عقلت را از دست داده اى گردنت را مى زدم ، زيد گفت : پسر زياد! حديثى برايت بگويم تا بيشتر به زشتى اعمالت پى ببرى ! رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم را ديدم كه حسن و حسين را روى زانوهاى خود نشانيده و دستها را روى سر آنان گذاشت و فرمود:اللّهمّ انّى استودعك ايّاهما و صالح المـؤ مـنين . (( خدايا اين دو را نزد تو و مؤ منان صالح به امانت مى سپارم ))
، پسر زياد با وديعه و امانت رسول خدا چه كردى ؟! زيد بن ارقم از مجلس خارج شد و مى گفت : شمـا مردم عرب از امروز همگى برده خواهيد بود كه پسر پيغمبر را كشتيد و پسر مرجانه را بر خـود امـير گردانيديد تا نيكان شما را بكشد و اشرار را برده قرار دهد، مرگ بر كسانيكه به ذلت راضى مـى شوند و در تـذكره سبط ابن الجوزى نقـل شده : هنگـامـى كه سر حسين در طشتى جلو ابن زياد قرار داشت و با چوب به لب و دندان حضرت مى زد و مى گفت : چه زيبا است دهن ابى عبدالله ، انس بن مالك كه يكى از صحابه رسول خـدا است گـريست و گـفـت : آرى حسين شبيه رسول خـدا است و رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم را ديدم كه دهان حسين را مى بوسد.(349) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 349)

زينب در مجلس ابن زياد

زينب دختر امير مؤ منان در حاليكه پست ترين لباسها در برداشت در گوشه اى از مجلس ابن زياد نشست ، زنان و كنيزان اطرافش را گرفتند، ابن زياد سه بار پرسيد: اين زن كه اين چـنين گوشه گيرى اختيار كرده كيست ؟ زنان حرم اعتنا نكردند و جوابش را ندادند تـا آنكه يكى از زنان پـاسخ داد: اين زينب دخـتـر فـاطمـه دخـتـر رسول خدا است .
ابن زياد با زبان شمـاتـت گـفـت :الحمـد لله الّذى فـضحكم و قـتـلكم و اءبطل احدوثتكم .
(( خـدا را سپـاس كه شمـا را رسوا ساخـت و كشت و حركتـتـان را باطل گردانيد ))
زينب كبرى فرمود:الحمد لله الّذى اكرمنا بنبيّه و طهّرنا من الرّجس ، انّما يفتضح الفاسق و يكذب الفاجر و هو غيرنا يابن مرجانه .
(( خـدا را حمد مى كنم كه ما را به وسيله پيامبرش گرامى داشت و از پليديها پاك ساخت همانا فاسق رسوا مى شود و فاجر دروغ مى گويد و او غير ما است اى پسر مرجانه . ))
ابن زياد: كيف رايت فعل اللّه باخيك ؟ (( ديدى خدا با برادرت چه كرد؟ ))
زينب : جز خوبى نديدم اينها جماعتى بودند كه خدا بر ايشان شهادت را مقدر كرده بود به قتلگاه آمدند، و روزى خدا ميان تو و ايشان جمع مى كند و با تو محاجه و مخاصمه مى كنند آنگاه خواهى ديد كه پيروز كيست ، مادرت به عزايت بنشيند اى پسر مرجانه .
ابن زياد از نحوه پاسخ زينب به خشم آمد و تصميم گرفت او را بكشد.
عـمـرو بن حريث گـفـت : اين زن از مصيبت نزديكانش ناراحت است و بعلاوه زن را نبايد در برابر گفتارش مؤ اخذه كرد.
ابن زياد: خدا قلب مرا شفا داد و راحت نمود از طرف برادر سركش تو و پيروان سركش او.
زينب : لعمر لقد قتلت كهلى و ابدت اهلى و قطعت فرعى و اجتثثت اصلى فان يشفك فقد اشتفيت .
(( بجانم قسم بزرگان مرا كشتى و خاندان مرا نابود ساختى و شاخه هاى مرا بريدى و ريشه هاى مرا كندى اگر اينها شفاى تو است پس شفا يافتى . ))
ابن زياد با مغالطه كارى گـفـت :هذه سجّاعة و كان ابوها سجّاعا شاعرا. (( اين زن سخنور است و پدرش نيز سخنور و شاعر بود. ))
زينب : مرا با سخنورى و شاعرى چكار، اصولا زن را با سخنورى چه ؟(350) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 350)

ابن زياد و امام زين العابدين عليه السلام

عبيدالله بن زياد نظرى در ميان اسراء افكند امام زين العابدين را ديد پرسيد: كيست اين ؟ على بن الحسين عليه السلام .
ابن زياد: مگر خدا على بن الحسين را در كربلا نكشت ؟
زين العـابدين : برادرى داشتم كه او را نيز على مى ناميدند و شما او را كشتيد و در روز قيامت شما را مؤ اخذه مى كند.
ابن زياد: با وقاحت تمام فرياد كشيد كه نه خدا او را كشت !
زين العابدين فرمود:اللّه يتوفى الانفس حسين موتها، و ما كان لنفس ان تموت الاباذن اللّه .(351) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 351)
(( آرى خدا جان هر كس را به هنگام مرگ مى گيرد، و هيچكس نمى ميرد مگر با اذن خدا ))
جسارت و حاضرجوابى امام خشم ابن زياد را مشتعل كرد كه يك جوان اسير در برابر حاكم زورمند چنين جواب مى دهد و استدلال مى كند، فرياد كشيد: ترا چنين جراءتى است كه جواب مـرا مـى دهى و هنوز نفـس شما قطع نشده جلاد؟ اين جوان را ببر گردن بزن !! زينب با شنيدن اين سخـن از جا پـريد و عـلى بن الحسين را در بغل گرفت و گفت : پسر مرجانه ! خونهائى كه از ما ريختى ترا كافى است ، ببين غير از اين جوان كسى را براى مـا باقـى نگـذاشتـى ، اگـر مـى خـواهى او را بكشى اول مـرا بكش ؟! ابن زياد نانجيب شرمنده شد و با تعجب گفت : عجبا للّرحم ودّت ان تـقـتـل مـعـه . (( رحم و خـويشاوندى چه مى كند به راستى حاضر است كه با او كشته شود ))
.(352) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 352)

عزادارى در كوفه :

برخـورد ابن زياد با اسراء مـخـصوصا سخنرانيها بيرون دروازه كوفه و گفتگوهاى مـجلس ابن زياد احساسات مردم را برانگيخت ، ابن زياد احساس كرد اگر مانع برخورد مـردم نشود مـمـكن است آشوبى رخ دهد، به شرطه دستـور داد اهل بيت را در خـانه اى جنب قصر حبس كنند تا مردم با آنها مواجه نگردند، مردان و زنان كوفه دسته دسته به منزل آنها مى رفتند و گريه و شيون مى كردند، زينب فرمود: جز زنانى كه طعـم اسارت را چشيده اند به ديدن ما نيايند زيرا آنها مى دانند بر ما چه مى گذرد.(353) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 353)
عبدالله عفيف
عـبيدالله بن زياد پس از قضاياى گذشته اعلان كرد: مردم در مسجد اجتماع كنند سپس به مـنبر رفت تا سخنرانى كند و موضوع پيروزى سپاه كوفه را يادآورى نمايد شروع كرد به خـطبه و گـفـت :الحمـد لله الّذى اظهر الحقّ و اهله و نصر اميرالمؤ منين و اشياعه و قـتـل الكذّاب بن الكذّاب . (( يعنى حمد مى كنم خدائى را كه حق و رهروان حق را پيروز گـردانيد و امـيرالمؤ منين ! (يزيد) و پيروانش را يارى كرد و دروغگوى پسر دروغگو را كشت . ))
عـبدالله بن عـفـيف ازدى كه از برگـزيدگـان شيعـه و از زهاد بود و چـشم چـپ او در جمل و چشم راستش را در صفين از دست داده بود و همواره اوقاتش را در مسجد مى گذرانيد از جاى برخـاست و گفت : اى پسر مرجانه تو و پدرت و كسى كه ترا حكومت داده و پدر او كذاب فـرزند كذاب است ، اى دشمـن خـدا فـرزندان پـيامبر را مى كشى و بر منبر چنين سخنانى مى گوئى !!
ابن زياد: كيست كه سخن مى گويد؟!
ابن عفيف : منم اى دشمن خدا نسل پاك پيغمبر را كه خدا رجس و پليدى را از آنان دور ساخته است مـى كشى و خـيال مى كنى كه هنوز مسلمان و بر دين خدائى ؟ كجايند اولاد مهاجرين و انصار تـا از اين مـرد طغـيانگـر انتـقـام بگـيرند كه او و پـدرش لعـنت شده رسول خدايند!
ابن زياد كه از خـشم رگـهاى گـردنش ورم كرده بود صدا زد: او را نزد من بياوريد مـاءمـورين ابن زياد خـواستـند او را دستگير كنند، قبيله ازد او را از دست ماءمورين خلاص كردند و به خانه اش بردند.
ابن زياد گروهى را ماءمور دستگيرى وى نمود، آنها به خانه عبدالله عفيف حمله ور شده در خـانه را شكستند و وارد خانه شدند، دخترش صدا زد: پدر دشمنان خدا آمدند ابن عفيف گفت شمـشير مـرا به من برسان ، شمشير را گرفت و اطراف خود چرخانيد و از خود دفاع مى كرد.
دخـتـر عـبدالله مـى گـفت : پدر! كاش مرد بودم و در پيش روى تو مى جنگيدم و از قاتلان نسل پاك پيغمبر انتقام مى گرفتم .
دشمـن از هر سو به عـبدالله حمله مى كرد دخترش او را آگاه مى ساخت و او حمله دشمن را دفع مى نمود، سرانجام با تلاش و كوشش زياد او را دستگير كردند و به نزد ابن زياد بردند همينكه عبيدالله بن زياد او را ديد گفت : حمد خدا را كه ترا خوار ساخت .
عبدالله : دشمن خدا، چگونه مرا خوار ساخت بخدا قسم اگر چشمم باز بود روزگار را بر تو تنگ مى كردم ، ابن زياد دستور داد گردن او را بزنند.
عبدالله گفت : قبل از آنكه تو به دنيا بيائى از خدا خواستم كه شهادت نصيبم فرمايد و شهادتم را به دست بدترين خلق خود قرار دهد و چون چشمهايم را از دست دادم از استجابت دعـايم مـاءيوس شدم و اكنون خدا را سپاس مى گويم و شكر مى كنم كه شهادت نصيبم فـرمود بعد از آنكه ماءيوس شده بودم . به دستور ابن زياد عبدالله عفيف را شهيد كردند و در سبخه به دار آويختند.(354) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 354)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/6_Untitled-16.png

[عهد آسمانى]

سر حسين در كوچه هاى كوفه

ابن زياد به مـنظور پـياده كردن قدرت خود و خوار و زبون ساختن شيعيان امام حسين و پـيشگـيرى از حركت احتمالى مردم عليه حكومت دستور داد سر حسين عليه السلام و ساير شهدا را در كوچه هاى كوفه بگردانند، منادى هم اعلان مى كرد:
قتل الكذّاب بن الكذّاب .
دعبل خزاعى در اين زمينه چنين سروده است :
راءس بن بنت محمّد و وصيّه

للنّاظرين على قناة يرفع

والمسلمون بمنظر و بمسمع

لا منكر منهم و لا متفجّع

كحلت بمنظرك العيون عماية

و اصمّ رزؤ ك كلّ اذن تسمع

ما روضة الاّ تمنّت انّها

لك حفرة و لخطّ قبرك مضجع

ايقظت اءجفانا و كنت لها كرى

و انمت عينا لم يكن بك تهجع

1 ـ (( سر پـسر دخـتـر مـحمـد و وصى او براى ديدن بينندگان بر سر نى بلند مى شود. ))
2 ـ (( مـسلمـانان مـى بينند و مـى شنوند نه كسى ايراد مى كند و نه شيون و زارى مى نمايد. ))
3 ـ (( (پـسر پـيغـمـبر) با ديدن سر تو چشمها سرمه كورى كشيدند و مصيبت تو همه گوشها را كر كرده . ))
4 ـ (( هيچ نقـطه اى از زمـين نيست كه آرزو مـى كند كاش محل قبر و خوابگاه تو بود. ))
5 ـ (( خـواب بر چـشمـهائيكه با وجود تو بخواب ناز مى رفتند حرام شد و آنانكه از ترس تو بخواب نمى رفتند آرام گرفتند. ))
نكتـه : البته تا يك زمان كوتاهى اين حالت در مردم حكمفرما بود ولى طولى نكشيد كه به خود آمدند و ريشه ظلم يزيدى را كندند.
زيد بن ارقم گويد: در غرفه خود نشسته بودم ديدم سر حسين بالاى نيزه در كوچه ها مى گـردانند، همينكه محاذى غرفه ام رسيدند شنيدم كه مى خواند: ام حسبت انّ اصحاب الكهف و الرّقيم كانوا من اياتنا عجبا.(355) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 355)
(( آيا گـمان مى كنى كه داستان اصحاب كهف و رقيم از آيات عجيب ما است ))
از شنيدن اين آيه از سر بريده ابى عبدالله موى بر تنم راست شد و بى اختيار صدا زدم :
راءسك يابن رسول اللّه اعجب و اعجب .آرى سر تو از زنده شدن اصحاب كهف عجيب و عجيبتر است . ))
انّا للّه و انّا اليه راجعون .(356) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 356)
آنجا كه مجرمين پشيمان مى شوند
پـس از آنكه اسراى كربلا وارد كوفـه شدند از سوى مـردم كوفـه كه مـدت پـنج سال عـلى بن ابى طالب با آن عـدالت بى نظير در اين شهر بر آنها حكومت كرده و فـضائل اهل بيت پيغمبر را زياد شنيده بودند از هر طرف صداى طعن و لعن بر كشندگان فـرزند پيغمبر بلند شد و به گوش دشمنانشان مى رسيد، دشمنان ابى عبدالله بدتر از سگـان پشيمان شدند چنانكه عمر سعد پس از مراجعت از كربلا آنچنان پشيمان بود كه يكى از بستگانش از او احوالپرسى كرد پاسخ داد: هيچكس نزد خانواده اش برنگشته كه بدتـر باشد از وضعى كه من برگشته ام ، از مرد فاسق و فاجرى چون ابن زياد اطاعت كردم و خـداى حكيم را معصيت و مرتكب امر بزرگى شدم و رحم و خويشاوندى شريفى را قطع كردم .
اينجا است كه هر يك از مجرمين مى خواهد جرم قتل حسين را به گردن ديگرى بيندازد ابن زياد انديشيد كه نامـه اى را كه بوسيله شمر به عمر سعد نوشته است (در صفحات پـيشين گذشت ) مدركى خواهد بود كه تمام جرائم را به گردن او مى افكند لذا عمر سعد را خواست و اظهار داشت : آن نامه را به من برگردان .
عمر سعد: از پى اطاعت دستور تو بودم نامه را گم كردم !
ابن زياد: باور نمى كنم بايد نامه را بياورى .
عـمـر سعد كه اصرار ابن زياد را مشاهده كرد خواست به او بفهماند كه نقشه او را خوانده است .
گـفـت : آنرا فـرستـادم تـا براى پـيرزنهاى قـريش بخـوانند تـا مـرا در قـتـل حسين مـعذور بدارند، من در زمينه كشتن حسين ترا چنان اطاعتى كردم كه اگر از پدرم سعدبن ابى وقاص اين چنين اطاعت مى كردم حق او را ادا كرده بودم .(357) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 357)

انتقاد بر كشندگان حسين عليه السلام

پـس از شهادت ابى عبدالله انتقادات و ايرادات مردم بر كشندگان پسر پيغمبر سرازير شد حتى از سوى نزديكترين بستگان آنها چنانكه :
1 ـ عثمان بن زياد به برادرش عبيدالله گفت : بخدا قسم دوست داشتم كه بر بينى تمام فرزندان زياد تا روز قيامت علامت بردگى مى زدند و حسين كشته نمى شد و اين لكه ننگ بر چهره فرزندان زياد نمى نشست .
2 ـ از تـذكره سبط ابن الجوزى نقل شده كه مرجانه مادر عبيدالله زياد بر فرزند خبيثش خـشم گـرفـت و گـفـت :يا خـبيث قـتـلت ابن رسول اللّه و الله لا راءيت وجه الله ابدا. (( يعـنى اى پست فطرت پسر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم را كشتى بخدا قسم هرگز خدا را با روى خوش مشاهده نخواهى كرد. ))
3 ـ معقل بن يسار به شدت از ابن زياد انتقاد مى كرد و از او كناره گرفت و پس از واقعه كربلا از همنشينى و مصاحبت با او خوددارى نمود.
4 ـ مـردم هرگـاه عـمـر سعد را مى ديدند او را لعنت مى كردند، و هرگاه وارد مسجد مى شد مردم مسجد را ترك مى كردند.
5 ـ حصين بن عـبدالرحمـان سلمـى گـويد: چـون خـبر قتل حسين به ما رسيد سه روز بحالت بهت و رنگهاى متغير گذرانديم كه گويا خاكستر بر سر ما پاشيده شده است .
6 ـ ربيع بن خـثيم (خواجه ربيع ) بيست سال سكوت اختيار كرده بود وقتى خبر شهادت حسين را شنيد رنگش متغير شد و گفت : آيا راستى حسين را كشتند؟ و اين آيه را خواند:
اللّهمّ فـاطر السّماوات والارض عالم الغيب و الشّهادة انت تحكم بين عبادك فيما كانوا فيه يختلفون . (( اى خدائيكه آسمان و زمين را آفريدى و به آشكار و پنهان آگاهى ، تـو بين بندگانت در موارد اختلاف حكم مى كنى ))
سپس فرمود: جوانمردانى را كشتند كه رسول خـدا آنان را دوست مـى داشت و با دست لقمه بر دهانشان مى گذاشت و آنها را روى زانو مى نشانيد دوباره به سكوت برگشت تا از دنيا رفت .
7 ـ حسن بصرى هنگاميكه شنيد حسين را شهيد كرده اند، آنقدر گريه كرد كه پهلوهايش ورم كرد و گـفـت :و اذلاّه لامـّة قتل ابن رعيّها ابن نبيّها و اللّه لينتقمنّ له جدّه و ابوه من ابن مرجانه .
(( آه ! چـه ذلت و خـوارى است براى امتى كه فرزند زنازاده فرزند پيغمبرش ‍ را بكشد بخدا قسم جد و پدر حسين از پسر مرجانه انتقام مى گيرد. ))
مـطالب در اين زمينه زياد است حتى عده اى كوفه را ترك كردند بخاطر كشته شدن حسين به جاى ديگـر رفـتـند مـانند عـبدالرحمـن قـضاعـى به بصره نقل مكان كرد و گفت : در شهرى كه پسر پيغمبر در آن شهر شهيد مى شود سكنى نمى كنم .(358) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 358)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/7_Untitled-13.png

[عهد آسمانى]

انتقال سرهاى شهيدان به شام

در اخـبار آمـده كه ابن زياد بعـد از آنكه يك روز سرها را در كوچه ها و محلات كوفه گـردانيد فـرداى آن روز سر حسين و بقـيه سرها را به وسيله زحربن قيس به شام فرستاد، هنگاميكه زحر وارد شد، يزيد پرسيد: چه خبر؟
زحر: بشارت به فتح و پيروزى خدا، كه حسين با هجده نفر از بستگان و شصت نفر از شيعيان بر ما وارد شدند، از آنها خواستيم تسليم شوند و به حكم امير عبيدالله زياد تن دهند يا بجنگند، آنها جنگ را اختيار كردند، با طلوع آفتاب بر آنها تاختيم و از هر سو آنان را مـحاصره كرديم تـا وقـتيكه جنگ شدت گرفت آنها به بيشه ها و گودالها فرار مى كردند چنانكه كبوتر از باز فرار مى كند بخدا سوگند يا اميرالمؤ منين به اندازه كشتن و پوست كردن شترى بيش نگذشت كه همه را كشتيم و اكنون بدنها روى زمين افتاده و جامه هاشان خون آلود و صورتها خاك آلود و آفتاب بر آنها مى تابد و باد بر آنها مى ورزد.
يزيد مدتى سر به زير افكند و آنگاه سر برداشت و گفت : من از شما خشنود مى شدم به كمـتر از كشتن حسين ، اگر من خود با او طرف مى شدم از او مى گذشتم ، خدا حسين را رحمت كند، سپس او را بيرون كرد و جايزه اى به او نداد.(359) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 359)

انتقال اسراء به شام

پـس از آنكه عـبيدالله زياد سرهاى شهدا را به شام فرستاد، اسرا را آماده ساخت و به سرپـرستـى مـخـفـربن ثـعـلبه عائذى و شمر بن ذى الجوشن به شام روانه كرد، وى دستـور داد امـام سجاد عليه السلام را با غل جامعه دستها را به گردن بستند و سوار بر جهاز شتر بدون روپوش بسوى شام حركت دادند.
امام زين العابدين عليه السلام در طول مسير با هيچيك از ماءموران سخنى نگفت :
و در نقـل ديگرى كه طبرى ذكر كرده است آمده : كه ابن زياد پس از واقعه كربلا نامه اى به يزيد بن مـعـاويه نوشت و كسب دستـور كرد و در اين مـدت اهل بيت در زندان عبيدالله بودند يك روز اهل بيت ناگهان مشاهده كردند نامه اى همراه سنگى از بيرون به داخل زندان افتاد وقتى نامه را خواندند چنين نوشته بود: قاصدى در مورد شمـا به شام رفته و در فلان روز برمى گردد، در آن روز اگر صداى تكبير شنيديد بدانيد كه همگى كشته خواهيد شد و اگر صداى تكبير نشنيديد در امانيد دو يا سه روز قـبل از موعد سنگى همراه نامه داخل زندان پرت شد كه در اين نامه يادآور شده بود: اگر وصيتى داريد انجام دهيد كه در فلان روز قاصد برمى گردد.
در روز مـوعد تكبير شنيده نشد و نامه يزيد رسيد كه اسرا را به شام روانه كنيد.(360) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 360)
نكته : اين اعمال را نيز به منظور ايجاد ترس و وحشت انجام مى دادند الا لعنة اللّه على القوم الظالمين .
سه نفر با خانواده همراه حسين بودند
از خـانواده هاى بنى هاشم كه بگذريم در ميان صحابه ابى عبدالله عليه السلام فقط سه نفر بودند كه با خانواده شان همراه امام حسين به كربلا آمدند:
1 ـ جنادة بن حارث سلمانى كه با خانواده آمد و به حسين عليه السلام پيوست و خانواده اش با حرم حسينى بودند و چون جناده كشته شد همسر جناده فرزندش عمروبن جناده را فرمان داد كه در ركاب حسين بجنگد پسر جناده خدمت امام آمد و اجازه ميدان خواست ، امام اجازه نداد و فرمود: اين پسر پدرش را در جنگ از دست داده شايد مادرش ‍ ناراضى باشد، پسر عـرض كرد: انّ امـّى هى الّتـى امـرتـنى . (( مادرم مرا امر كرده است . ))
آنگاه امام اجازه ميدان فرمود.
2 ـ عـبدالله بن عمير كلبى است كه از بئر جعد به حسين پيوست و همسرش او را سوگند داد كه وى را نيز همراه ببرد كه داستان شهادتش در صفحات قبلى گذشت .
3 ـ مـسلم بن عـوسجه است كه با خانواده به حسين عليه السلام ملحق شد و خانواده اش ضميمه اهل بيت حسين شدند. كه شرح حال اين سه تن در صفحات پيشين گذشت .
اما اين خانواده ها به اسارت نرفتند، زيرا وقتى كه اسرا وارد كوفه شدند بستگان اين خـانواده ها نزد ابن زياد وساطت كردند و آنها در كوفـه مـاندند و يا به منزلشان بازگـشتـند، فـقـط اهل بيت حسين را به اسارت بردند.لا حول و لا قوّة الاّ باللّه .(361) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 361)

گزارش كشته شدن حسين به مدينه منوره

عبيدالله بن زياد پس از آنكه سرهاى شهدا را به شام فرستاد عبدالملك سلمى را خواست و گـفـت به مـدينه برو و بشارت قـتـل حسين را به امير مدينه عمروبن سعيدبن العاص برسان ، عـبدالمـلك مـى خـواست عذر بياورد ليكن ابن زياد نپذيرفت كه انعطاف پذير نبود، مبلغى به او داد و گفت اگر مركبت در راه ماند مركب ديگرى بخر و سريع خود را به مدينه برسان مبادا قبل از تو ديگرى خبر را برساند.
عبدالملك گويد: چون وارد مدينه شدم مردى از قريش مرا ديد و پرسيد چه خبر؟
گفتم : الخبر عندالامير! (( خبر نزد امير است . ))
قريشى گفت : انّا للّه و انّا اليعه راجعون . حسين بن على عليه السلام كشته شد.
عبدالملك بر حاكم مدينه وارد شد، حاكم پرسيد: هان چه خبر؟
عبدالملك گفت : خبرى كه امير را خوشحال كند، حسين كشته شد!
والى مدينه گفت : پس برو در كوچه ها اعلان كن .
عـبدالمـلك گـويد: وقـتى صداى اعلان من بلند شد چنان ناله و شيونى از خانه هاى بنى هاشم برخـاست كه هرگز اين چنين ناله اى از كسى نشنيده بودم ، وقتى گزارش كار را به عمروبن سعيد دادم خوشحال شد و خنديد و گفت :
عجّت نساء بنى زياد عجّة

كضجيج نسوتنا غداة الارنب (362) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 362)

زنان بنى زياد ناله كردند همانطور كه زنان ما در روز ارنب ضجه و ناله نمودند.
سپس گفت : هذه واعية بواعية عثمان . ))
(( يعنى امروز بنى هاشم به تلافى روزى است كه عثمان كشته شد.(363) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 363) ))
حوادث بين راه شام :
كسانيكه همـراه سر مـقـدس حسين به شام مى رفتند در اولين منزلى كه فرود آمدند در حاليكه ماءمورين مشغول صرف غذا و شرب خمر و سرگرمى و خوشحالى بودند مشاهده كردند كه ناگهان دستى آشكار شد و بر ديوار نوشت :
اترجو امّة قتلت حسينا شفاعة جدّة يوم الحساب

(( آيا امتى كه حسين را مى كشند اميد شفاعت جدش را در روز حساب و قيامت دارند. ))
همـراهان مـضطرب و هراسان شدند، بعضى ها خواستند دست را بگيرند نتوانستند و دست غايب شد، سپس ماءمورين به غذا خوردن مشغول شدند، دوباره دست ظاهر گشت و اين بيت را نوشت :
فلا و اللّه ليس لهم شفيع

و هم يوم القيامة فى العذاب

(( نه چنين است بخدا قسم كه اينها شفيعى ندارند و در روز قيامت معذب خواهند بود. ))
مـجددا خواستند دست را بگيرند ناپديد شد و چون به غذا خوردن نشستند دست پديدار شد و نوشت :
و قد قتلوا الحسين بحكم جور

و خالف حكمهم حكم الكتاب

(( حسين را به حكم حاكم جور كشتند و حكم آنها مخالف حكم خدا است . ))
خوردن غذا بر همه ناگوار شد و از آنجا كوچ كردند.(364) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 364)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/10_Untitled-7.png

[عهد آسمانى]

راهب نصرانى و سر ابى عبدالله

مـاءمـورين ابن زياد در منازل بين راه سر حسين را از صندوق بيرون مى آوردند و بر سر نيزه نصب مـى كردند و عـده اى از آن مـخـالفـت مـى نمـودند تـا آن منزل را ترك كنند، به منزلى رسيدند كه راهبى در آنجا ديرى داشت ، نيمه شب راهب متوجه شد از بيرون دير نورى از زمين تا آسمان مى درخشد، بيرون آمد مشاهده كرد كه نور از سر حسين است ، نزد ماءمورين آمد و گفت ! شما كيستيد؟
ماءمورين ابن زياد.
اين سر كيست ؟
سر حسين بن على
ـ كدام على ؟
على بن ابيطالب .
ـ مادرش كيست ؟
فاطمه دختر رسول خدا.
ـ دختر پيامبرتان ؟
بلى !
ـ واى بر شمـا چـه بد مـردمـى هستـيد. اگـر مسيح فرزندى داشت او را روى مژه چشممان نگـهدارى مـى كرديم مـمـكن است ده هزار دينار به شما بدهم اين سر را تا صبح به من بسپاريد؟
مـانعى ندارد، راهب دينار را داد و سر را تحويل گرفت و آنرا شستشو داد و معطر گردانيد و روى زانو گـذاشت و تمام شب را گريه مى كرد تا صبح سر حسين را مخاطب قرار داد و گفت : اى سر مقدس من جز اختيار خود را ندارم .و انا اشهد ان لا اله الاّ اللّه و انّ جدّك محمدا رسول اللّه و اشهد انّنى مـولاك و عبدك . (( گواهى مى دهم كه جز خداى يكتا خدائى نيست و گواهى مى دهم كه محمد جد تو رسول خدا است و من بر دين جد توام . ))
نزديك شام ماءمورين سر ابى عبدالله گفتند: بيائيد دينارها را تقسيم كنيم مبادا يزيد از مـا بستـاند، وقـتـى كيسه هاى زر را گشودند مشاهده نمودند كه دينارهاى طلا به خزف تـبديل شده بود كه يك طرف آن مـكتـوب بود:و لا تـحسبنّ اللّه غـافـلا عـمـّا يعمل الظّالمون .و در طرف ديگر:و سيعلم الّذين ظلموا اىّ منقلب ينقلبون .(365) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 365)
مشهدالراءس
ابن شهر آشوب در مـناقـب مـواضعـى را بين كوفه و شام به عنوان مشهدالراءس يعنى جائيكه سر حسين عليه السلام در آنجا قرار گرفته است نام برده كه آنها عبارت است از: موصل و نصيبين و حماة و حمص و عسقلان و شام . و اما مشهدالراءس در شام معروف است و هر كس به سوريه رفته در دمشق اسجا را زيارت كرده است .
و امـا مـشهدالراءس در مـوصل : هنگـامـى كه حامـلان سر ابى عـبدالله به مـوصل رسيدند از حاكم مـوصل وسائل و نيازمـنديهاى خـود را خـواستـند، مـردم مـوصل از ورود آنها به شهر مـانع شدند در خارج شهر سر امام عليه السلام را روى سنگـى قـرار داده بودند، يك قطره خون از سر ابى عبدالله بر سنگ چكيد و در روزهاى عاشوراى هر سال خون مى جوشيد و مردم اجتماع مى كردند و عزادارى پرشورى برپا مى نمـودند و تـا ايام عـبدالمـلك مـروان اين مـراسم هر سال برپـا مـى شد، عـبدالمـلك دستـور داد سنگ را از آنجا بردند. مـردم در محل آن قبه اى ساختند و مراسم روز عاشورا را برپا مى كردند.(366) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 366)
مشهدالسقط در جوشن
در مـعـجم البلدان حموى آمده است : جوشن كوهى است در طرف غربى شهر حلب كه از آنجا مـس استـخـراج مـى كردند زمـانيكه اسراى اهل بيت از آنجا عبور كردند يكى از زنان ابى عـبدالله در اين نقـطه بچـه سقـط كرد از كارگـران مـعدن آب و طعام خواستند در اثر تبليغات سوء بنى اميه نه تنها آب و غذا ندادند بلكه به آنها توهين هم كردند و ناسزا گفتند، همسر ابى عبدالله بر آنها نفرين كرد و از آن تاريخ ديگر معدن سوددهى نداشت و نتيجتا تعطيل شد، در قبله اين كوه بارگاهى است معروف به مشهدالسقط و بچه سقط شده امام حسين را محسن نام نهادند و مشهد دكه هم گفته مى شود.(367) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 367)

شام را زينت مى كنند

اسراى اهل بيت چـون نزديك شام رسيدند مردمشان از زن و مرد و كوچك و بزرگ براى تـمـاشاى اهل بيت و اظهار شادمـانى از پـيروزى يزيد به استـقـبال شتـافـتـند، به مـنظور تـكمـيل تـزئين شهر سه روز اهل بيت را در خـارج شهر متوقف ساختند و شهر را با انواع پارچه هاى حرير و زربفت و آئينه و جواهرات زينت كردند مردم با طبل و شيپور و ساز و ضرب و آلات لهو به رقص و پـايكوبى پرداختند، جمعيتى در خارج شهر اجتماع كرده بود كه هرگز كسى چنين جمعيتى را در يك جا نديده است .(368) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 368)
ورود اهل بيت به شام
اهل بيت پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم وارد دمشق شدند، اين روز را بنى اميه عيد مى گيرند و براى شيعيان روز عزا است چنانكه شاعر گفته است :
كانت ماَّتم بالعراق تعدّها

امويّة بالشّام من اءعيادها

(( در عـراق مـجالس عـزا برپـا مـى كنند ولى بنى امـيه در شام آن روزها را عـيد مى گيرند. ))
از ابى مـخـنف روايت شده كه از سر ابى عبدالله بوى خوشى مى وزيد كه بر هر بوى خـوشى برتـرى داشت چون اهل بيت نزديك شهر رسيدند، ام كلثوم شمر را گفت : حاجتى دارم ممكن است انجام دهى ؟ شمر پرسيد: چه مى خواهى ؟
ام كلثوم فرمود: ما را از دروازه اى وارد كنيد كه جمعيت تماشاچى كمتر باشد و به كسانى كه سرها را حمـل مـى كنند بگـو سرها را از مـحامـل زنان دور كنند كه از كثرت نظر تماشاچيان خوار شديم .
شمـر پـست فطرت دستور داد سرها را بالاى نيزه ها نصب كردند و در كنار محملهاى زنان حركت دهند و آنها را از در بزرگ شهر وارد كردند. لا حول و لا قوّة الاّ باللّه .(369) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 369)
سهل بن سعد و اهل بيت حسين
سهل بن سعد ساعدى گويد: براى زيارت بيت المقدس رفته بودم عبورم به شام افتاد شهرى آباد داراى اشجار زياد و باصفـا ديدم ولى مـشاهده كردم كه با پارچه هاى رنگارنگ شهر را آذين كرده اند و مردم غرق سرور و شادى اند، زنان را ديدم كه با ساز و آلات لعـب مـى زنند و مى رقصند، با خود گفتم آيا براى مردم شام عيدى است كه از آن بى خـبريم ، در گوشه اى عده اى را ديدم كه باهم صحبت مى كنند گفتم : براى شما در شام عيدى است كه ما خبر نداريم ؟ گفتند: پيرمرد گويا غريبى ؟
گفتم : آرى من سهل بن سعد از صحابه رسول خدايم .
گـفـتـند: سعـد! تـعـجب نمى كنى كه چرا آسمان خون نمى بارد و زمين اهلش ‍ را فرو نمى برد؟
گفتم : مگر چه شده ؟
گفتند: سر حسين فرزند پيغمبر را از عراق براى يزيد هديه مى آورند!
گفتم : اى واى سر حسين را مى آورند و مردم اين چنين خوشحالى مى كنند؟!
پرسيدم از كدام دروازه وارد مى كنند؟ به دروازه ساعات اشاره كردند.
جلوى دروازه آمدم ، پرچمها را ديدم كه رديف شده ، سوارى را ديدم كه نيزه اى در دست دارد سرى بر آن نصب است كه شبيه تـرين انسانها به رسول خدا است ، در تعقيب زنان اهل بيت را ديدم كه بر شتران بدون پوشش سوارند، نزد يكى از زنان رفتم پرسيدم : دختر تو كيستى ؟
فرمود: من سكينه دختر حسينم !
گـفـتـم : آيا حاجتـى دارى كه بتـوانم انجام دهم كه مـن سهل بن سعد از اصحاب جد شمايم .
فـرمـود: اى سهل به كسى كه اين سر را حمل مى كند بگو قدرى سر را جلوتر ببرد تا مـردان كمـتـر به مـا نگـاه كنند، به آنكه سر را حمل مى كرد گفتم : ممكن است حاجت مرا برآورى تا چهارصد دينار به تو بدهم ؟
پرسيد چه حاجتى دارى ؟
گـفـتـم : اين سر را از جلو زنها ببر تا حرم پيغمبر از نظاره گر مصون باشند، آن مرد خواسته ام را انجام داد و منهم چهارصد دينار به او دادم .(370) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 370)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/11_Untitled-6.png

[عهد آسمانى]

مرد شامى و امام سجاد عليه السلام
پـيرمـردى از مـردم شام كه تـحت تـاءثير تبليغات سوء بنى اميه قرار گرفته بود، هنگامى كه در ميان جمعيت چشمش به امام زين العابدين عليه السلام افتاد صفوف جمعيت را در هم شكافـت و خـود را به امام عليه السلام رسانيد سر را بسوى حضرت بلند كرد و گفت :الحمد لله الّذى اهلككم و امكن الامير منكم و قطع قرون الفتنه .
(( سپـاس خـداى را كه شما را هلاك كرد و امير را بر شما مسلط گردانيد و شاخ فتنه را شكست . ))
امام زين العابدين عليه السلام نظرى بر او افكند و متوجه شد كه فريب خورده و حق بر او مـشتـبه شده است ، فرمود: يا شيخ هل قراءت القرآن ؟ (( پيرمرد آيا قرآن خوانده اى ؟ ))
بلى .
ـ آيا اين آيه را خـوانده اى ؟!:قـل لا اسئلكم عليه اجرا الاّ المودّة فى القربى .(371) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 371)
(( از شما اجر و مزد رسالت نمى خواهم به جز دوستى با خويشان . ))
ـ بلى خوانده ام .
امـام فـرمـود: مـائيم خـويشانى كه دوستـى مـا اجر رسالت رسول خداست .
ـ آيا اين آيه را خـوانده اى ؟:واعـلمـوا انّمـا غـنمـتـم مـن شى ء فـانّ لله خـمـسه و للرّسول و لذى القربى .(372) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 372)
(( هر چـه غـنيمـت بدست آورديد پـس خـمـس آن براى خـدا و رسول او و خويشان رسول خدا است . ))
پيرمرد: بلى .
امام : خويشانى كه در خمس با خدا و رسولش شريكند مائيم .
ـ آيا اين آيه را خـوانده اى ؟انّمـا يريد الله ليذهب عـتـكم الرّجس اهل البيت و يطهرّكم تطهيرا.(373) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 373)
(( همانا خدا مى خواهد كه از شما اهل بيت رجس و پليدى را ببرد و شما را پاك سازد. ))
ـ گفت : بلى .
امام فرمود: مائيم اهل بيتى كه خدا آنها را پاك و منزه ساخته است .
ـ آيا اين آيه را خوانده اى ؟ و آت ذالقربى حقه . (( حق خويشان را بده .(374) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 374) ))
ـ گفت : آرى .
فرمود: مائيم كسانى كه خدا سفارش كرده كه پيغمبر حق ما را ادا كند.
پير مرد مات و مبهوت از گفته خود پشيمان شد و پرسيد: شما را بخدا قسم ذى القرباى اين آيات شمائيد؟
امـام فـرمـود: تـاللّه انّا لنحن هم من غير شكّ. (( بخدا قسم آنها مائيم بدون شك پيرمرد گـريان شد عـمـامـه از سر افـكند و سر به آسمان بلند كرد و گفت : خدايا از دشمنان آل پـيغـمـبر بيزارى مـى جويم سپـس عـرض كرد: هل لى من توبة ؟ (( آيا راهى براى توبه دارم ؟ ))
حضرت فـرمـود: بلى اگـر تـوبه كنى خداوند توبه ات را مى پذيرد و با ما محشور خواهى شد.
عرض كرد: تبت الى اللّه . (( من توبه نمودم . ))
چـون داستـان پـيرمـرد به يزيد رسيد دستـور داد او را به قتل رسانيدند!
الا لعنة اللّه على القوم الظّالمين .(375) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 375)
اهل بيت رسول خدا در مجلس يزيد
از حضرت عـلى بن الحسين عليه السلام روايت شده هنگاميكه ما را بر يزيد وارد كردند دوازده نفـر جوانان و اطفـال ذكور كه همـه را به ريسمـان بستـه بودند، چـون مـقـابل يزيد قـرار گـرفـتـيم ، گـفـتـيم :انشدك باللّه يا يزيد مـا ظنّك برسول اللّه صلى الله عـليه و آله و سلم لورانا عـلى هذه الحال . (( يزيد ترا بخدا چه فكر مى كنى اگر پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم ما را به اين حالت ببيند؟ ))
آنگاه دستور داد بند را از ما برداشتند!
فـاطمـه دخـتـر ابى عـبدالله گـفـت : يا يزيد بنات رسول اللّه سبايا. (( يزيد! دختران رسول خدا و اسيرى ؟ يزيد گفت : دختر برادرم من اين را دوست نداشتم مردم حاضر در مجلس آنچنان گريه كردند كه صداى گريه مجلس ‍ را پـر كرد زنى از بنى هاشم در خـانه يزيد بود وقـتـى كه از داستـان حسين و اهل بيتـش آگـاه گـرديد بر حسين ندبه مى كرد و فرياد مى كشيد:وا حبيباه يا سيّد اهل بيتـاه ، يابن مـحمـداه يا ربيع الارامـل و اليتـامـى ، يا قـتـيل اولاد الادعـيا. (( اى حبيبم حسين اى سيد اهل بيت رسول خـدا، اى پـسر رسول خـدا، اى پـناهگـاه ايتام و بى سرپرستان ، اى كشته اولاد زنا ))
ندبه و گريه اين زن همه اهل مجلس را گريانيد.
به نقل تاريخ ابن اثير اين زن را هند دختر عبدالله بن عامربن كرنيز ذكر مى كند. طبرى مى گويد: هنگاميكه آل اللّه بر يزيد وارد شدند زنان يزيد و دختران معاويه و همه زنان حرم يزيد فرياد زدند و گريه كردن و ولوله اى ايجاد نمودند. و تمام زنان بنى اميه به خدمت مخدرات آل اللّه مى آمدند و مجلس عزا برپا مى كردند.(376) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 376)
فاطمه دختر امام حسين و مرد شامى
مردم شام اسراى اهل بيت پيغمبر را از خوارج بحساب مى آوردند و يا اسراى رومى فكر مى كردند لذا مردى از اهل شام در مجلس يزيد فاطمه دختر امام حسين عليه السلام را ديد و از يزيد خواست كه اين دختر را به او ببخشد.
دختر ابى عبدالله عليه السلام از سخن مرد شامى لرزه بر اندامش افتاد صدا زد: عمه جان اوتمت و استخدم . (( يتيم شدم كم نبود حالا بايد كنيزى كنم . ))
زينب دخـتـر عـلى عـليه السلام به مرد شامى پرخاش كرد و فرمود: دعوى دروغ كردى و پـست تـر از آنى كه چـنين خواهشى كنى كه نه براى تو و نه براى اميرت جايز نيست يزيد از گفتار زينب به خشم آمد و گفت : ادعاى دروغ مى كنى اگر بخواهم مى توانم زينب فـرمـود: چنين نيست خدا چنين اختيارى به تو نداده است مگر آنكه از دين ما خارج شوى و به دين ديگرى در آئى .
يزيد سخت خشمگين شد و گفت : اين چنين با من سخن مى گوئى ؟ پدرت و برادرت از دين خارج شدند!
زينب فـرمـود: به دين خدا و جد و پدر و برادرم تو و پدرت و جدت هدايت شده ايد اگر مسلمان باشيد.
يزيد گفت : دروغ مى گوئى اى دشمن خدا.
زينب فـرمـود: تـو امـيرى به ظلم و ستـم دشنام مـى دهى و با قـدرتـت به طرفـت تحميل مى كنى يزيد از سخن زينب خجالت كشيد و سكوت كرد.
مرد شامى دوباره سخنش را تكرار كرد و گفت : اين دختر را به من ببخش .
يزيد گفت : خفه شو خدا مرگ حتمى به تو ببخشد.(377) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 377)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/11_Untitled-3.png

[عهد آسمانى]

يزيد و سر ابى عبدالله عليه السلام
روزى كه سرهاى شهدا را بر يزيد وارد كردند از كثرت ازدحام حدود ظهر سرها وارد مجلس يزيد شد.
كاخ يزيد در آن روز به انواع زينت آراسته بود، براى يزيد تخت مرصّعى نهاده و اطراف آنرا صندليهاى طلا و نقره چيده و شخصيتهاى داخلى و خارجى هر يك در جاى خود قـرار گـرفـتـه بودند، مـاءمـورين ابن زياد وارد شدند و فرياد كشيدند: به عزت امير سوگـند كه خاندان ابوتراب را كشتيم و آنها را ريشه كن نموديم ، شرح واقعه را بيان كردند و سرها را نزد يزيد گذاشتند.
سر حسين در طشت طلا قرار داشت ، سكينه و فاطمه دختران ابى عبدالله عليه السلام قدمى كشيدند تا سر را در داخل طشت ببينند، همينكه چشمشان به سر پدر افتاد صداى شيونشان بلند شد.
يزيد با چوب دستى بر لبهاى حسين مى زد و مى گفت : يوم بيوم بدر امروز از جنگ بدر انتقام گرفتيم و اين اشعار را مى خواند:
ليست اشياخى ببدر شهدوا

جزع الخزرج من وقع الاسل

فاهلّو واستهلّوا فرحا

ثمّ قالوا يا يزيد لا تشل

قد قتلنا القوم من ساداتهم

و عدلناه ببدر فاعتدل

لعبت هاشم بالملك فلا

خبر جا و لا وحى نزل

لست مـن خـندف ان لم انتـقـم

مـن بنى احمـد مـا كان فعل (378) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 378)

شاعر پارسى زبان ترجمه اين اشعار را به فارسى به شعر آورده :
پدرانم كه به بدر از خزرج

ناله ها ازدم شمشير شنيد

كاش بودند و بگفتندى شاد

دست تو درد مبيناد يزيد

آنقدر سرور از آنان كشتيم

تا كه با بدر برابر گرديد

بازى هاشم و ملك است و جز اين

خبرى نامد و وحيى نرسيد

نيم از خـندف اگـر نستـانم

كينه ام ز ال نبى بى ترديد

ابو برزه اسلمـى كه در مـجلس حضور داشت و رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم درك كرده بود صدا زد:
يزيد! لبهاى حسين را چوب مى زنى ؟ رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم را ديدم كه اين لبها و لبهاى برادرش حسن را مى بوسيد و مى مكيد و مى فرمود:انتما سيّد شباب اهل الخنة قتل اللّه قاتلكما و لعنه و اعدله جهنم و سائت مصيرا.
(( شمـا دو نفـر آقـاى جوانان بهشتـيد خـدا بكشد قـاتـل شمـا را و او را لعـنت كند و جهنم را برايش آمـاده سازد كه بد جايگاهى است . )) (379) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 379)
زينب در مجلس يزيد
يزيد بن مـعـاويه در اشعارش مسائلى را مطرح كرد از جمله 1 ـ آرزو مى كند حضور كشته هاى بنى اميه را كه در جنگ بدر به جهنم واصل شدند 2 ـ به كشتن فرزند پيغمبر افتخار مـى كند 3 ـ تـصور مـى كند كه حكومـتـش تـثـبيت شده و مخالفى نخواهند داشت 4 ـ منكر اصل دين و قيامت و رسالت و وحى و تمام مسائل الهى مى شود! لذا زينب مظلومانه با اينكه در دست يزيد اسير است و حامى و پشتيبانى ندارد، اما با يك شجاعت بى نظير و شهامت بى مـانند بياناتى ايراد مى فرمايد كه بينى يزيد را به خاك مى مالد تا آنجا كه مى فـرمـايد: من ترا انسانى بى قدر و بى ارزش مى دانم و سخت تو را مى كوبم و بسيار تـرا تـوبيخ و سرزنش مـى كنم ، تو هر چه تلاش كنى و مكر و حيله بكار برى نمى توانى نام ما را از سر زبانها بردارى . محبت ما را از دلها خارج كنى و احكام دين را از بين ببرى ، ليكن عار و ننگ كار تو هرگز و با هيچ آبى شسته نمى شود.
راستـى عجيب شجاعانه ، يزيد را با خاك يكسان مى كند، آرى او دختر امير مؤ منان على بن ابيطالب است لذا در برابر همه حضار مجلس بپا خواست و پس از حمد و ثناى پروردگار و درود بر پيامبر و دودمان او فرمود:اظننت يا يزيد حيث اخذت علينا اقطار الارض و آفاق اسّمـا فـاصبحنا نساق كما تساق الاسارى انّ بنا على اللّه هوانا و بك عليه كرامة ؟ و ان ذلك لعـظم خـطرك عنده ؟ فشمخت بانفك و نظرت فى عطفك جذلان مسرورا حين راءيت الدّنيا لك مـستوثقه و الامور متسقة و حين صفى لك ملكنا و سلطاننا فمهلا مهلا لا تطش جهلا انسيت قـول اللّه تـعـالى : و لا تـحسبن الّذين كفـروا انّما نملى لهم خير لانفسهم انّما نملى لهم ليزدادوا اثما و لهم عذاب اليم .
(( يزيد گـمـان مـى كنى از اينكه همه راههاى زمين و آسمان را به روى ما بستى و ما را مانند اسيران شهر به شهر مى گردانى ، نزد خدا خوار و بى مقدار مى شويم و تو مورد عـنايت الهى گرديده اى و مقاومت نزد خدا فزون گشته كه اين چنين باد به دماغ افكنده و اظهار خـوشحالى و شادمانى مى كنى ؟ چون مى بينى دنيا به كام تو است و كارها بر وفـق مرادت جريان دارد؟ و حكومت ما در دست تو قرار گرفته ؟ نه چنين نيست ، آرام باش ، به جهل و نادانى اتـكا مـكن ، مگر گفته خدا را فراموش كرده اى : كفار گمان نكنند كه مـهلت دادن به آنها به خـير آنها است بلكه به آنها مهلت مى دهيم تا بر گناهانشان بيفزايند كه براى آنان عذابى دردناك است . ))
امـن العـدل يابن الطلقـا تـخـديرك حرائرك و امـاءك و سوقـك بنات رسول اللّه سبايا.
(( اى پـسر آزاد شدگـان (380) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 380) آيا از عـدالت است كه زنان و كنيزان خود را در پس پرده نگهدارى و دختران رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم به اسارت بسر برند و پـرده حجاب آنها دريده و صورتهاشان در برابر دشمنان باز تا افراد دور و نزديك چهره آنان را بنگرند در حاليكه مرد و محرمى ندارند تا از آنها حمايت كند؟! ))
آرى چگونه انتظار حمايت داشته باشيم از كسى كه جگر پاكان (381) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 381) را به دندان مى كشد و گـوشت او از خون شهدا روئيده است ، و چگونه ممكن است از دشمنى با ما كوتاهى كند كسى كه از روى بغـض و كينه به ما نگاه مى كند و در مقام افتخار به كشتن مردان الهى مى گويد:
و اهلوا و استهلوا فرحا

ثمّ قالوا يا يزيد لا تشل

و با چـوب خـيزران بر لبان و دندان سيد جوانان اهل بهشت مـى زند چـرا چـنين نگـوئى كه به خـيال خـود فـتـنه را با كشتـن ذريه رسول خـدا و ستارگان زمين ريشه كن كرده اى ، آنگاه پدران خود را مى خوانى ، بزودى به آنان مـلحق خـواهى شد در حاليكه آرزو مـى كنى كاش فـلج بودم و لال مى شدم و چنين جملاتى را نمى گفتم و چنان كارهائى را انجام نمى دادم ، خدايا حق ما را بستان و انتقام ما را از دشمنان بگير و آنها را كه خون ما را ريختند مورد غضب خود قرار ده ...
هر چند سخن گفتن با تو مصيبتم را تشديد و اندوهم را افزون مى سازد ليكن بايد ترا از اين گردن فرازى فرود آورم و ترا كوچك سازم و بكوبم و توبيخ و ملامت بسيار گويم ، هر چند چشمها اشكبار و سينه سوزان است و چقدر شگفت آور است كه افراد حزب اللّه به دست آزاد شدگان حزب شيطان كشته شوند.
فـكد كيدك وسع سعـيك و ناصب جهدك فو اللّه لا تمحوا ذكرنا و لا تميت و حينا و لا تـرحض عـنك عـارها و هل راءيك الا فند و ايامك الا عدد و جمعك الا بدد يوم ينادى المنادى الا لعنة اللّه على الظالمين .
(( مكر خود را بكار گير و كوشش خود را انجام ده ولى بخدا قسم نمى توانى ياد ما را از مـيان مـردم مـحو و نابود كنى ، و احكام الهى را نمى توانى از بين ببرى اما عار و ننگ عـمـل زشت تـو هرگـز شسته نمى شود، زيرا راءى تو ضعيف و مدت زندگانيت كوتاه و جمعيت و همدستانت اندك و در روز قيامت منادى پروردگار ندا مى دهد: آگاه باش كه لعنت خدا بر ستمكاران محقق است .(382) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 382)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/11_Untitled-4.png

[عهد آسمانى]

يزيد مجاب مى شود
مـرحوم مـحدث نورى قـدس سره از دعـوات راوندى نقل كرده : هنگامى كه حضرت على بن الحسين عليهماالسلام را بر يزيد وارد كردند يزيد با حضرت سخـن مى گفت و در صدد بود بهانه اى به دست آورد تا او را شهيد كند امام سجاد هم پـاسخ مى داد در حاليكه تسبيح كوچكى در دست داشت و آنرا مى چرخانيد يزيد گـفـت : اين چـه كارى است كه من با تو سخن مى گويم و تو با تسبيح بازى مى كنى ؟ يعنى مى خواست بگويد: ادب مجلس و سخن را رعايت نمى كنى .
حضرت فرمود: پدرم از جدم برايم روايت كرد كه چون نماز صبح را انجام مى داد تسبيح را به دست مى گرفت و مى گفت :
اللهم انى اصبحت اسبحك و احمّدك و اهلّلك و اكبّرك و امجّدك بعدد ما ادير به سبحتى .
و تسبيح را با دست مى چرخانيد و سخن مى گفت و كارش را انجام مى داد بدون آنكه ذكرى بگويد. و مى فرمود: چرخيدن تسبيح ذكر به حساب مى آيد و آن امان است تا در رختخواب جاى گيرد، و چون در رختخواب مى رفت همين اذكار را تكرار مى كرد و تسبيح را زير سر قرار مى داد و مى فرمود تا صبح تسبيح ذكر مى كند. و من از جدم پيروى مى كنم .
يزيد گـفـت : با هر يك از شما سخن مى گويم پاسخى مى دهد كه در گفتار پيروز مى گردد.(383) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 383)
سخنرانى امام زين العابدين عليه السلام در مسجد اموى دمشق
روز جمـعـه امـام زين العـابدين در مسجد اموى شام حضور داشت يزيد به خطيب مخصوص دستور داد تا به منبر رفته از بنى اميه تعريف و از حسين عليه السلام انتقاد نمايد، خطيب يزيد نسبت به درود و ثناء بر يزيد و معاويه از حد اغراق گذشت و از امير مؤ منان و حسين عليه السلام تا توانست انتقاد و سب و لعن نمود تا جايزه بيشترى از يزيد بگيرد.
امام سجاد عليه السلام از اين همه انحراف و حق كشى و دروغ پردازى به تنگ آمد بر خطيب فـرياد زد:ويلك ايّها الخـاطب اشتريت مرضاة المخلوق بسخط الخالق فتبوّاء مقعّدك من النّار. (( واى بر تـو اى خـطيب خـشنودى مـخـلوقـى را با خـشم خـالق متعال خريدى جايگاهت پر از آتش ‍ باد. ))
سپس به يزيد توجه كرد و فرمود:
آيا اجازه مى دهى تا بر اين چوبها بالا رفته و سخنانى بگويم كه در آن رضايت خدا و اجر و ثواب براى حاضرين باشد؟
نكته : اگر سخنران همچون خطيب يزيد بر منبرى سخنرانى كند منبر نخواهد بود و اگر سخـنران در مـسير خدا و هدفش از سخنرانى تحصيل رضاى خدا و ارشاد باشد آنگاه منبر خواهد بود لذا امام سجاد مى فرمايد: بر اين چوبها و تخته پاره ها بالا روم نمى گويد: به منبر بروم زيرا منبر مسجد اموى چوب و تخته پاره است كه براى سوزانيدن شايسته است .
حضار از پـيشنهاد زين العـابدين تـعـجب كردند و در بهت فرو رفتند كه اين جوان عـليل و بيمار چه مى خواهد بگويد و چه مى تواند بكند لذا با اينكه يزيد جواب رد داد مردم اصرار كردند كه اجازه دهد تا ببينند چه خواهد كرد.
يزيد گـفـت : اگـر به مـنبر برود جز با افـتـضاح مـن و بنى اميه پائين نخواهد آمد زيراانه من اهل بيت قدزقوا العلم زقا. (( كه او از خاندانى است كه دانش با شير به آنها تعذيه شده است ))
، بالاخره با اصرار زياد مردم اجازه داد.
امـام از پـله هاى مـنبر بالا رفـت و بر عـرشه آن قـرار گـرفـت ، پـس از حمـد و ثـناى پروردگار خطبه اى ايراد فرمود كه چشمها گريان و دلها لرزان شد و از جمله فرمود:
ايّها النّاس اعطينا ستا و فضلنا بسبع ، اعطينا العلم و الحلم و السّماحة و الفصاحة و الشّجاعـة و المحبة فى قلوب المؤ منين و فضلنا بان منّا النّبى المختار محمد صلى الله عـليه و آله و سلم و مـنّا الصّديق و مـنا الطّيار و منا اسد الله و اسد رسوله و منّا سيدة نساءالعـالمـين فـاطمـة البتـول و مـنّا سبطا هذه الامـة و سيدا شباب اهل الجنة .
(( مردم خدا به ما شش امتياز داد و به هفت چيز بر سايرين برترى يافتيم .
به مـا عـلم و حلم و بزرگوارى و فصاحت و شجاعت و محبت در دلهاى مؤ منان داده است و به هفت امر به ما افتخار و فضيلت بخشيد كه از ما است محمد مصطفى صلى الله عليه و آله و سلم و از مـا است صديق اين امـت عـلى كه خـليفـه و جانشين رسول خـدا صلى الله عليه و آله و سلم است و از ما است جعفر طيار و از ما است شير خدا و رسولش حمـزه سيدالشهدا و از مـا است سيده زنان جهانيان فـاطمـه بتول و از ما است دو سبط اين امت حسن و حسين كه دو سيد جوانان بهشتند.
فـمـن عـرفـنى فقد عرفنى و من لم يعرفنى انباته بحسبى و نسبى : انا بن مكة و منى انا بن زمـزم و صفا، انا بن من حمل الركن باطراف الرداء، انا بن خير من ائتزر و ارتدى ، انا بن خير من انتعل و احتفى ، انا بن خير من طاف وسعى ، انا بن خير من حج و لبى انابن من حمـل عـلى البراق فـى الهواء، انابن من اسرى به من المسجد الحرام الى مسجد الاقصى فـسبحان مـن اسرى ، انابن من بلغ به جبرئيل الى سدرة المنتهى ، انابن من دنى فتدلّى فـكان قـاب قـوسين او ادنى انابن مـن صلّى بمـلائكة السّمـاء، انابن من اوحى اليه الجليل مـا اوحى ، انا بن محمد المصطفى ، انابن على المرتضى ، انابن من ضرب خراطيم الخـلق حتـى قـالوا لا اله الا الله ، انابن مـن ضرب بين يدى رسول اللّه بسيفين و طعن برمحين و هاجر الهجرتين و بايع البيعتين و صلّى القبلتين و قـاتـل ببدر و حنين و لم يكفر بالله طرفة عين انابن صالح المؤ منين و وارث النبيين و قاطع الملحدين و يعسوب المسلمين و نور المجاهدين و زين العابدين ، ذاك جدى على بن ابى طالب انابن فـاطمـة الزهراء، انابن سيدة النّساء، انابن الطّهر البتـول ، انابن بضعة الرّسول ، انابن المرمّل بالدماء، انابن ذبيح كربلا، انابن من بكى عليه الجنّ فى الظّلماء و ناحت عليه الطير فى الهواء.
(( هر كه مرا مى شناسد كه مى شناسد و آنكه نمى شناسد از حسب و نسبم آگاه مى كنم تا بشناسد: من فرزند مكه و منايم ، من فرزند زمزم و صفايم ، منم فرزند آنكه حجرالاسود را با گـوشه هاى عبايش بجاى خود نصب نمود، منم فرزند بهترين كسى كه حج كرد و تـلبيه گفت ، منم فرزند آنكه بر براق سوار شد و به آسمان رفت ، منم فرزند آنكه در شب او را از مسجدالحرام به مسجد اقصى بردند، پس منزه است آنكس كه او را سير داد.
منم فرزند،آنكه جبرئيلش به سدرة المنتهى رسانيد.
منم فرزند كسى كه بر فرشتگان امامت كرد.
منم فرزند آنكه خداى بزرگ به او وحى فرستاد.
منم فرزند محمد مصطفى .
منم فرزند على مرتضى .
مـنم فـرزند آنكه با دو شمشير جنگيد و با دو نيزه مبارزه كرد و دو بار هجرت نمود. و دو بار بيعـت كرد و به دو قبله نماز خواند، و در بدر و حنين با كفار جنگيد و لحظه اى به خداى متعال كافر نشد.
مـن فـرزند صالح مـؤ مـنين و وارث پيامبران و ريشه كن كننده منكران خدا و سيد و سرور مـسلمانان و رهبر مجاهدان و زينت دهنده عبادت كنندگانم اين است جدم على بن ابى طالب منم فـرزند فـاطمـه زهرا، مـنم فـرزند سيده زنان ، مـنم فـرزند پـاك بتول .
منم فرزند پاره تن رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم .
من فرزند آنم كه بخون آغشته گرديد.
من فرزند كسى هستم كه در كربلا ذبح كرديد.
من فرزند آنكسى هستم كه پريان و پرندگان هوا در سوگ او گريه كردند.
چـون سخـن امـام به اينجا رسيد مردم صدا را به گريه و ناله بلند كردند و مسجد يك پارچه ضجه و ناله شد، يزيد از ترس شورش مردم صدا زد: مؤ ذن اذان بگو.
مؤ ذن : اللّه اكبر.
زين العابدين :الله اكبر و اعلى و اجل و لا شيى ء اكبر من الله .
(( خدا بزرگ است و عزيز و برتر از هر چيز و چيزى بزرگتر از خدا نيست . ))
مؤ ذن : اشهد ان لا اله الا الله .
امام سجاد:شهدبها شعرى و بشرى و لحمى و دمى .
(( پوست و گوشت و خون و مويم شهادت به يكتائى خدا مى دهد. ))
مؤ ذن : اشهد انّ محمدا رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم
زين العـابدين عمامه از سر گرفت و فرمود: مؤ ذن ترا به حق محمد قسم مى دهم اندكى سكوت كن ، آنگاه متوجه يزيد گرديد و فرمود: يزيد! محمدى كه نامش را با اين عظمت مى بريد جد من است يا جد تو؟
اگـر بگوئى كه جد من است دروغ گفته و كافر شده اى و همه مردم مى دانند كه دروغ مى گوئى ، و اگر مى دانى كه جد من است چرا عترت و ذريه اش را كشتى و چرا پدرم را به ظلم و ستم شهيد كردى و اموالش را غارت نمودى و زنان او را به اسارت كشاندى ، آنگاه دست برد و جامه بر تن دريد و گريان شد و فرمود: بخدا قسم اگر در دنيا كسى باشد كه جد او رسول خدا است غير از من نيست ، پس چرا اين مرد پدرم را كشت و ما را اسير نمود، سپـس فـرمـود: يزيد! اين كارها را مـى كنى و باز هم مـى گـوئى : مـحمـد رسول اللّه و رو به قبله مى كنى ، واى بر تو از روز قيامت كه جد و پدرم دشمن تواند.
يزيد صدا زد: مؤ ذن اقامه نماز بگو.(384) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 384)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1_samen-_62_a.jpg

[عهد آسمانى]

اهل بيت در خرابه

در تـواريخ آمـده است كه يزيد اهل بيت پـيامـبر را در خـرابه بدون سقـفـى مـنزل داد كه از سرمـا و گـرمـا آنان را حفـظ نمـى كرد، آنقـدر بر اهل بيت سخت گذشت كه صورتشان پوست انداخت و مجروح گرديد.
مـنهال بن عمرو گويد: زين العابدين عليه السلام را ديدم تكيه بر عصا داده و پاهايش مانند دو نى خشك و خون از آنها جارى بود، رنگ شريفش زرد شده احوالش را پرسيدم : كيف امسيت يابن رسول اللّه ؟
فرمود: همانطور كه بنى اسرائيل در حكومت فرعون وقت مى گذرانيدند پسرهاشان را مى كشتـند و دخـتـرها را زنده نگـه مـى داشتـند، چـگـونه خـواهد بود حال كسى كه اسير دست يزيد بن مـعـاويه است ، زنهاى مـا تـا بحال از طعام سير نشده و سرهاشان پوشيده نگرديده است ، هرگاه يزيد ما را مى طلبد گمان مى كنم قصد كشتن ما را دارد.
مـنهال ! عرب بر عجم افتخار مى كند كه محمد صلى الله عليه و آله و سلم عربى است ، قـريش بر ساير قبايل افتخار مى كند كه محمد از ما است ، ولى ما خاندان مردانمان كشته مـى شوند و زنان و اطفـالمـان اسير مـى گـردند. مـنهال مـى گـويد: پـرسيدم به كجا مـى رويد؟ فـرمـود: جائى كه مـا را مـنزل داده اند سقف ندارد آفتاب ما را گداخته است ، جهت ضعف بدن بيرون آمده ام تا قدرى استـراحت كنم و زود برگـردم از جهت تـرس بر زنان ، در همـين حال صداى زنى بلند شد! نور ديده ام به كجا مى روى ؟ برگرد كه از دشمن بر تو مـى ترسم ؟ پرسيدم : اين زن كيست . گفتند زينب دختر على مرتضى است ، زين العابدين مرا گذاشت و به خرابه برگشت .
اين شاعر عرب چه خوب گفته است :
يعظّمون له ما اعود منبره

و تحت ارجلهم اولادهم وضعوا

باى حكم بنؤ ه يتّبعونكم

و فخركم انّكم صحب له تبع




تـعـظيم چـوب مـنبر او را كنند ليك

اولاد او فـتـاده به بين زير پايشان

اولاد او چـسان ز شمـا پـيروى كنند

فخر شما است صحبت جد گرامشان
(385) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 385) مرگ رقيه در خرابه شام
از كامل بهائى نقل شده كه اهل بيت حسين در حال اسارت از كودكانى كه پدرشان در كربلا شهيد شده بوده خبر شهادت پدر را پنهان مى داشتند، دختركى چهار ساله از حسين شبى از خـواب بيدار شد و بهانه پدر گرفت و گفت : بابايم حسين الان در كنارم بود و مرا در آغـوش خـود گـرفـتـه بود به كجا رفـت ، اهل بيت كه از خواب رقيه آگاه شدند يكباره صداى ضجه و ناله شان بلند شد، صداى شيون به خانه يزيد رسيد از خواب بيدار شد، پـرسيد در خرابه چه خبر است ؟ گفتند طفلى از حسين پدر را در خواب ديده و بهانه پدر گرفته است گفت : سر پدر را برايش ببريد، سر حسين را در طشتى نهاده و پارچه اى روى آن پـوشيدند و به خـرابه آوردند و جلو اهل بيت نهادند.
رقـيه خـاتـون بتـصور اينكه طعـام برايش آورده اند صدا زد: عمه جان ! از شما طعام نخـواستـم ، من بابايم حسين را مى خواهم ، گفتند: هر چه مى خواهى در ميان طشت است دختر ابى عـبدالله با دستهاى كوچكش روپوش را برداشت چشمش بر سر بريده پدر افتاد، سر را در آغـوش گـرفـت و با سر پـدر درد دل مـى كند كه شاعـر زبانحال او را چنين به نظم آورده است :
پدر بعد از تو محنتها كشيدم

بيابانها و صحراها دويدم

همى گفتندمان در كوفه و شام

كه اينان خارجند از دين اسلام

مرا بعد از تو اى شاه يگانه

پرستارى نَبُد جز تازيانه

ز كعب نيزه و از ضرب سيلى

تنم چون آسمان گشته است نيلى

به آن سر جمله آن جور و ستمها

بيابان گردى و درد و آلمها

بيان كرد و بگفت اى شاه محشر

تو برگو كى بريدت سر ز پيكر

مرا در خوردسالى دربدر كرد

اسير و دستگير و بى پدر كرد

همى گفت و سر شاهش در آغوش

بناگه گشت از گفتار خاموش

اهل بيت حسين ديدند كه سر به يك طرف و رقيه بطرفى بر زمين افتاد او را حركت دادند ديدند جان به جان آفرين تسليم كرده است .(386) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 386)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1_samen-_58_a.jpg

[عهد آسمانى]

تعمير قبر رقيه خاتون
عـالم جليل شيخ محمد على شامى كه از علماى نجف اشرف است براى مرحوم حاج شيخ هاشم خـراسانى نقـل كرده كه جد او مـرحوم سيد ابراهيم دمشقى كه نسبش به علم الهدى سيد مرتضى مى رسد سه دختر داشت ، شبى دختر بزرگش ، رقيه بنت الحسين را در خواب مى بيند كه فرمود: به پدرت بگو به والى بگويد: كه قبرم را آب گرفته و در اذيتم بيايد قبر مرا تعمير نمايد، دختر خواب خود را براى پدر بازگو كرد اما سيد از ترس ‍ آنكه خـواب صحيح نباشد و اهل تسنن دست بگيرند و مسخره نمايند ترتيب اثر نداد، شب دوم دخـتـر وسطى همين خواب را ديد و به پدر بازگو كرد، باز هم سيد اعتنا نكرد، شب سوم دخـتـر كوچك و شب چهارم سيد شخصا خواب ديد كه مخدره به طور عتاب آميز فرمود: چـرا والى را خـبردار نكردى ؟ سيد بيدار شد و صبح اول وقت به سراغ والى رفت و داستان را بازگو كرد.
والى امـر كرد عـلمـاء و صلحاء شام از شيعـه و سنى بروند غسل كنند و لباسهاى نظيف بپوشند و درب حرم شريف به دست هر كس باز شد همان شخص قـبر را نبش كرده و تـعـمـير نمـايد همـه غـسل كردند و نظافـت نمـودند ليكن قـفـل به دست هيچكس باز نشد مگر به دست محروم سيد، سپس ‍ همه كلنگ بدست گرفتند و لاكن كلنگ هيچيك اثر نكرد مگر معول سيد ابراهيم دمشقى ، حرم را خلوت كردند و لحد را شكافتند بدن و كفن مخدره را صحيح و سالم يافتند اما لحد را آب فرا گرفته بود، سيد بدن شريف را روى زانوى خـود گـذارد و سه روز نگهداشت و مرتب گريه مى كرد تا آنكه لحد مخدره را از بنياد تعمير نمودند، سيد در اوقات نماز بدن را روى چيز نظيفى مى گذاشت و بعد از نماز برمى داشت و روى زانوى خود قرار مى داد.
پس از سه روز لحد آماده شد و بدن شريف را در جاى خود قرار داد و در اين مدت سيد محتاج به آب و غذا و تجديد وضو نشد.
مـرحوم سيد ابراهيم اولاد ذكور نداشت هنگام دفن دعا كرد تا خدا به او فرزند ذكور عنايت فـرمـايد، با آنكه سنش از نود سال تجاوز كرده بود دعايش مستجاب شد و خداوند پسرى به او عنايت نمود كه او را سيد مصطفى نام نهادند، گويا اين قضيه در حدود سنه هزار و دويست و هشتاد قمرى بوده است .(387) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 387)

عـاشقان قبر من اين شام عبرت خانه است

مدفنم آباد و قصر دشمنم ويرانه است

دخـتـرى بودم سه ساله دستـگـير و بى پـدر

مـرغ بى بال و پرى را اين قفس كاشانه است

بود سلطانى ستمگر صاحب قدرت يزيد

فخر مى كرد او كه مستم در كفم پيمانه است

داشت او كاخـى مـجلل دستـگـاهى باشكوه

خود چه مردى كز غرور و سلطنت ديوانه است

داشتم من بسترى از خاك و بالينى ز خشت

همچو مرغى كو بسا محروم ز آب و دانه است

تـكيه مـى زد او به تـخـت سلطنت با وجد و كبر

اين تكبر ظالمانرا عادت روزانه است

مـن به ديوار خـرابه مـى نهادم روى خـود

ز آن هميشه رو سفيدم شهرتم شاهانه است

بر تـن رنجور من شد كهنه پيراين كفن

پر شكسته بلبلى را اين خرابه لانه است

مـحو شد آثـار او تـابنده شد آثار من

ذلت او عزت من هر دو جاويدانه است

گـفـت شاعـر چـشم عـبرت باز كن بيدار شو

هر كه از اسرار حق آگه نشد بيگانه است

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_58830089877959725302.jpg

[عهد آسمانى]

نصرانى در مجلس يزيد

از امام زين العابدين عليه السلام روايت شده كه فرمود: يزيد مجلس ‍ ميگسارى ترتيب مى داد و سر مـبارك پـدرم را در مـقـابل خود مى گذاشت و به ميخوارگى مى پرداخت ، روزى سفـير پادشاه در مجلس يزيد حضور داشت پرسيد: اى شاه عرب اين سر از كيست ؟ يزيد گـفـت : تـرا با اين سر چه كار، گفت : چون به نزد پادشاه روم برمى گردم از هر چه ديده ام از مـن مـى پـرسد، مـى خـواهم داستان اين سر را بيان كنم تا در شادى تو شريك باشد!
يزيد: اين سر حسين بن على بن ابى طالب است ، نصرانى گفت : مادرش ‍ كيست ؟ يزيد گـفـت : فاطمه دختر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم !! نصرانى گفت : نفرين بر تـو و بر دين تـو كه دين مـن بهتـر از دين تو است زيرا ميان من و حضرت داود پدران بسيارى فاصله است نصارى مرا بزرگ مى شمارند و خاك زير پاى مرا به تبريك مى گـيرند و شما پسر دختر پيامبر خود را مى كشيد با اينكه ميان شما و پيامبرتان بيش از يك مادر فاصله نيست سپس گفت : يزيد داستان كليساى حافر را شنيده اى ؟ گفت بگو تا بشنوم ، نصرانى گـفت در ميان دريا جزيره اى است و در آن جزيره كليسائى است بنام كليساى حافر و در محراب آن حلقه اى آويزان است و در آن حقه سم دراز گوشى در حرير پـيچـيده است كه نصارى گـمـان مـى كنند سم دراز گـوش عـيسى است و هر سال جمعيت انبوهى براى زيارت به آنجا مى روند و گرد آن حقه طواف مى كنند و آنرا مى بوسند و حاجات خود را از خدا مى خواهند، اين رفتار مسيحيان است نسبت به سم دراز گوش عيسى بن مريم ولى شما پسر دختر پيامبر خود را شهيد مى كنيد.
يزيد گـفـت اين نصرانى را بكشيد تا مرا در كشورش رسوا نسازد، وقتى كه نصرانى مـطمـئن شد كه يزيد قصد كشتن او را دارد گفت : يزيد بدان كه ديشب پيامبر شما را در خـواب ديدم و به من فرمود تو اهل بهشتى از سخن آن حضرت در شگفت شدم اكنون شهادت مـى دهم كه خدائى جز خداى يكتا وجود ندارد و محمد فرستاده او است سپس از جاى پريد و سر حسين را به سينه چسباند و مى بوسيد و گريه مى كرد تا كشته شد و به درجات رفيعه بهشت نائل آمد.(388) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 388)
خواب سكينه خاتون در خرابه شام
حضرت سكينه نقل مى كند: هنگامى كه در خرابه شام بوديم شبى در خواب ديدم پنج نفر بر مـركبهائى از نور سوارند و فرشتگان آنها را احاطه نموده و خادمى نيز با آنها است براهى مـى روند، مـركبها گذشتند ولى خادم بر طرف من آمد و چون نزديك شد فرمود: سكينه جدت رسولخدا ترا سلام مى رساند، گفتم بر رسولخدا سلام باد، تو كيستى ؟ گـفـت خادمى هستم از خدمه بهشت گفتم : اين مردانى كه بر مركبهاى نور سوارند كيستند و به كجا مـى روند؟ گـفـت : اول آدم صفـى الله ، دومـى ابراهيم خـليل الله سومـى كليم الله چـهارمـى عـيسى روح الله ، گفتم آنكه محاسنش را در دست گـرفـتـه گـاهى مى افتد و برمى خيزد كيست ؟ فرمود: او جد تو رسولخدا است ، گفتم : كجا مى روند؟ گفت : براى زيارت پدرت حسين به كربلا مى روند، همينكه نام جدم شنيدم دويدم تـا خـود را به رسولخدا برسانم و از مصائبى كه بر ما گذشته او را خبر دهم و بگـويم كه ستمگران درباره ما چه كردند كه در اين ميان ديدم پنچ هودجى از نور فرود آمـدند در هر هودجى خانمى نشسته ، پرسيدم اين خانمها كيستند؟ گفت اولى حوا ام البشر، دومى آسيه بنت مزاحم سومى مريم دختر عمران ، چهارمى خديجه خويلد، گفتم خانم پنجمى كه دست بر سر نهاده گـاهى مـى افتد و گاهى برمى خيزد كيست ؟ فرمود: او جده تو فاطمه دختر محمد رسولخدا است . گفتم : مى روم و او را از آنچه بر ما وارد كرده اند آگاه مـى سازم ، دويدم جلو فـاطمـه زهرا را گرفتم و شروع كردم به گريه كردن و گفتم :يا امـتاة جحدوا والله حقنا، يا امتاة بددوا والله شملنا يا امتاة استباحوا والله حريمنا، يا امتاة قتلوا والله الحسين ابانا.
(( مـادر مـادر بخـدا قـسم حق ما را منكر شدند، مادر، مادر بخدا جمعيت ما را پراكنده ساختند مـادر، مـادر بخـدا قـسم حريم ما را مباح ساختند، مادر، مادر بخدا قسم حسين پدرم را شهيد كردند ))
.
فـرمـود: سكينه جان ديگر بس است كه ناله ات جگرم از آتش زد و بندهاى قلبم را قطع كرد اين پـيراهن آغشته بخون پدرت حسين است كه از خود جدا نمى كنم تا خدا را ملاقات نمايم كه ناگهان از خواب بيدار شدم .(389) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 389)

محل دفن سر ابى عبدالله عليه السلام

در مـحل دفـن سر حضرت امام حسين عليه السلام اختلاف است و هفت مورد ذكر شده است كه ما بطور اجمال به آنها اشاره مى كنيم :
1 ـ برخـى از عـلمـاى شيعه به استناد اخبار و رواياتى كه از ائمه عليهم السلام رسيده گـفـتـه اند كه سر مقدس امام حسين عليه السلام را در نجف اشرف كنار مرقد مطهر امير مؤ منان عليه السلام دفن نموده اند.
2 ـ مـشهورترين اقوال علماى شيعه اين است كه سر مطهر را به كربلا آوردند و به بدن مقدسش ملحق ساختند چنانكه علامه مجلسى و سيد بن طاوس و شيخ ابن نما و سيد مرتضى و شيخ طوسى اين قول را ذكر كرده اند.
3 ـ در روايتى هم آمده كه در بيرون كوفه در غير مرقد اميرالمؤ منين دفن شده است .
4 ـ يزيد سر مـبارك را براى حاكم مدينه عمروبن سعيد بن العاص فرستاد و او را در بقيع كنار قبر مادرش زهرا سلام اللّه عليها دفن نمود.
5 ـ اخـبارى هم وجود دارد كه سر مطهر امام را در باب الفراديس دمشق بخاك سپردند جلو برج سوم . مؤ لف معظم اعيان الشيعه مى گويد: ظاهرا باب الفراديس و برج سوم كه از آن ياد شده همين مكانى است كه متصل به مسجد اموى است و مشهور به مقام راءس الحسين يا مشهدالحسين و مسجد راءس الحسين مشهور است و زيارتگاه مى باشد. نگارنده : ظاهرا اين قول به حقيقت نزديكتر و با اعتبار سازگارتر است .
6 ـ گفته شده كه يزيد سر مطهر را براى آل معيط كه در رقه بودند فرستاد و آنان سر را در يكى از منازل مسكونى دفن كردند و سپس جزء مسجد قرار گرفت كه معروف است به مسجد رقه .
7 ـ گـفـتـه شده خـلفـاى فاطمى سر مقدس را از باب الفراديس به عقلان كه بين شام و مـصر است بردند و از آنجا به مصر منتقل نمودند و در مشهدى كه معروف است دفن نمودند كه آنجا زيارتگاه است .(390) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 390)

مقبره رؤ س ساير شهدا

در باب الصغير شام كه قبرستان بسيار بزرگى است مقبره اى است معروف به مشهد رؤ س الشهداء كربلا كه نام بسيارى از شهداء در آن مقبره درج شده است .
ليكن مـؤ لف مـعـظم اعـيان الشيعـه مـى نويسد: بعـد از سال 1321 هجرى قمرى مقبره اى را ديده ام كه سنگى بالاى آن نصب و در آن نوشته شده بود: هذا مدفن راءس العباس بن على و راس على بن الحسين الاكبر و راس ‍ حبيب بن مظاهر، دو سال بعـد از آن كه آن بنا را تخريب و تجديد بنا نمودند آن سنگ را برداشتند و در ضريحى كه داخل مقبره نصب نموده اند اسامى بسيارى از شهدا كربلا را بر آن نقش كرده اند و بعـيد نيست كه اين رؤ س در آنجا دفن شده باشد زيرا وقتى كه سرها را به شام فرستادند و آنها را در خيابانها گردانيدند و يزيد قدرت خود را به نمايش گذاشت چاره اى جز دفن آنها نبود و در آن محل دفن شده اند.(391) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 391)

عزادارى حسين در مهد حكومت اموى

پـس از آنكه يزيد دريافـت برنامه قتل حسين برخلاف تصورات قبليش ‍ نتوانست محبت اهل بيت را از دلها خـارج كند و نه تـنها حكومت اموى را مستحكم نساخت بلكه با واكنش قـتـل حسين عـليه السلام مـواجه گـرديده و حكومـتـش را مـتزلزل مى بيند در مقام ترضيه خاطر اهل بيت حسين بر آمد و آنان را در مجلسى خصوصى احضار كرد و گفت : شما دوست داريد در شام بمانيد و معزز و محترم زندگى كنيد و همواره مـشمول الطاف و جوائز حكومتى باشيد يا به مدينه برگرديد و سه حاجت شما برآورده گردد؟
اهل بيت گفتند: ما براى حسين عليه السلام عزادارى نكرديم فعلا مى خواهيم عزادارى كنيم ، يزيد اجازه داد و خانه مجللى در اختيارشان قرار داد و هفت روز در دمشق پايتخت حكومت بنى امـيه به عـزادارى پرداختند، تمام زنان قريشى و هاشمى كه در شام زندگى مى كردند حتـى زنان بنى اميه و خانواده يزيد لباس سياه پوشيدند و در عزا خانه حسينى شركت كردند.(392) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 392)
نكته : آرى حقيقت آشكار مى شود و از طريق ظلم و گناه هيچكس به هدف نمى رسد.



http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam__27_.jpg

[عهد آسمانى]

مراجعت اهل بيت به مدينه

پـس از آنكه مـردم شام خـاندان رسول خـدا را شناخـتـند و مخصوصا سخنرانى امام زين العابدين در مسجد دمشق يزيد و حكومت بنى اميه را به افتضاح كشانيد و انقلاب فكرى در مـردم شام به وجود آورد، يزيد امـام سجاد را طلبيد و اظهار داشت : خدا لعنت كند پسر مـرجانه را بخـدا قـسم اگـر مـن با پـدرت روبرو مـى شدم تـمام پيشنهادات او را مى پـذيرفـتـم و با تـمام قدرت مرگ را از او دور مى ساختم ليكن مقدرات الهى است كه مى بايد انجام گيرد، اكنون هر حاجتى دارى بخواه .
امام زين العابدين فرمود: حاجت اول من آن است كه سر بابايم حسين را به من نشان دهى تا او را ديدار و با او وداع نمايم ، دوم آنكه دستور بده آنچه را كه از اموالمان غارت كردند به مـا برگـردانند، سوم آنكه اگر قصد كشتنم دارى كسى را همراه اين زنان بنما تا ايشان را به حرم جدشان برگرداند.
يزيد گـفـت : سر پـدر را هرگـز نخـواهى ديد و از قـتـل تو گذشتم تو خود آنها را به وطن مى رسانى و به جاى آنچه كه از شما گرفته اند چند برابر به شما خواهم داد.
امـام سجاد فـرمـود: چـشم داشتـى به مـال تـو نداريم بلكه در مـيان اين امـوال لباسهائى است كه جده ام فـاطمـه زهرا دخـت رسول خـدا آنرا رشتـه و بافـتـه است و مـخصوصا روسرى و پيراهن و گوشواره هاى فاطمه دختر رسولخدا در آنها است .
يزيد دستور داد آنها را برگردانند و دويست دينار بر آنها افزود كه زين العابدين آنرا ميان فقرا و مساكين تقسيم كرد.
آنگـاه يزيد نعـمـان بن بشير را كه صحابه رسول خـدا بود مـاءمـور كرد تا وسيله حركت اهل بيت را فراهم نمايد و شخص امينى همراه آنان نموده ايشان را محترمانه به مدينه برساند فرستاده يزيد همراه سى نفر نيرو با اهل بيت حسين عـليه السلام بسوى مـدينه حركت كردند و در مـسير جلودار كاروان اهل بيت بودند و در هر منزلى كه فرود مى آمدند در رفع نيازهاى آنان كوشش داشتند تا وارد مدينه شدند.
در نزديكى مـدينه فاطمه دختر على عليه السلام به خواهرش زينب عرض ‍ كرد: اين مرد به ما خدمت كرده شايسته است كه از او تقدير كنيم ؟
زينب فرمود: بخدا قسم چيزى نداريم كه به او بدهيم مگر زيور آلات خود را من دستبند و گـوشواره ام را بيرون آوردم و خواهرم زينب نيز دستبند و گوشواره خود را بيرون كرد و به نزد او فرستاديم و از كمى آن عذر خواهى نموديم .
دليل گـفـت : اگـر كارم براى دنيا بود به كمـتـر از اين خـوشحال مـى شدم ليكن جز خـدا هدفـى نداشتـم كه بخـاطر خـويشاوندى شما به رسول خدا خدمت كردم و هدايا را به ما برگردانيد.(393) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 393)
ورود اهل بيت به ميعادگاه عاشقان (كربلا)
هنگـامـى كه اهل بيت ابى عبدالله عليه السلام در مسير به سوى مدينه به سرزمين عراق رسيدند به دليل و راهنمـا گـفـتـند: مـا را از طريق كربلا ببريد كه در روز عاشورا نتوانستم عزادارى كنيم .
و چـون به قـتـلگـاه ابى عـبد الله عـليه السلام رسيدند جابر بن عبدالله انصارى و جمـاعتى از بنى هاشم و مردانى از خاندان پيامبر را ملاقات كردند كه براى زيارت حسين بن عـلى عليهماالسلام آمده بودند اين دو گروه در يك زمان وارد كربلا شدند، مردم مدينه كه چشمشان به خاندان ابى عبدالله افتاد صدا را به شيون و زارى بلند كردند، لطمه به صورت مـى زدند و عـزاى حسين را برپـا كردند و آنچـنان عـزاخـانه اى تـشكيل شد كه زنان قبايل نزديك اجتماع كردند و سه روز عزادارى ادامه داشت و پس از آن به قصد مدينه حركت كردند.(394) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 394)

يزيد از خدمات ابن زياد تقدير مى كند

بر خـلاف آنچه تصور مى شود يا برخى از نويسندگان به قلم مى آورند كه يزيد از كردار خود پشيمان گرديده ، چنين نيست ، زيرا اگر پشيمان شده بود از ابن زياد اين چنين تشكر و تقدير نمى كرد و چنين جايزه بزرگى به او و خاندانش نمى داد:
يزيد در نامـه اى كه براى ابن زياد فرستاده ، از او مى خواهد كه به شام بيايد تا جايزه خود را بستاند، و از او چنين تعريف مى كند.
تو تا بى نهايت بزرگ شدى و مقام والائى به دست آوردى و تو چنانى كه شاعر گفته است :
رفعت و جاورت السّحاب و فوقه

فمالك الا مرتقى الشّمس ‍ مقعد

(( يعـنى بالا رفتى و از ابر گذشتى و مراحل پس از ابر را پشت سر گذاشتى ديگر جائى براى بالا رفتنت نمانده مگر آنكه بر بالاى خورشيد بنشينى !! ))
همـينكه نامه ام را دريافتى سريع حركت كن و به نزد من آى تا پاداش ترا بر كارى كه انجام داده اى بدهم .
0 ابن زياد با تـمـام اعـضاء استاندارى به قصد شام حركت كرد، يزيد دستور داد تمام افراد خاندان بنى اميه از او و همراهان استقبال كنند، و چون بر يزيد وارد شد يزيد او را در آغـوش گـرفـت و سخـت فـشرده و مـيان پيشانيش ‍ را بوسيد، و در كنار خود روى تخت سلطنتـى نشانيد، به آواز خـوانان دستـور آواز و به ساقى دستور مى داد و خود با خوشحالى تمام به وجد آمده ، اين اشعار را مى خواند:
اسقـنى شربة تـروى فـواءدى

ثـمـّ صل واسق مثلها ابن زياد

موضع السرّوّ الامانة عندى

و على ثغر مغنمى و جهادى

1 ـ (( شرابى به مـن ده كه قـلبم را سيراب نمـايد و مثل آنرا به ابن زياد بخوران . ))
2 ـ (( كه او مركز اسرار و امين من در جهاد و غنائم جنگى است . ))
نكتـه : يزيد مـلعـون از كشتن امام حسين عليه السلام تعبير به جهاد مى كند كه يكى از واجبات اسلامـى است ! ابن زياد را يك مـاه پـيش خـود نگـهداشت و يك مـيليون درهم (مـعـادل شصت مـيليون تومان ) به او و همين مقدار به عمر سعد جايزه داد، و به اضافه مـاليات عراق را به ابن زياد بخشيد و در اندرون و كنار زنان و عيالاتش از او پذيرائى مى كرد.
و مـوقـعـى كه مـسلم برادر ابن زياد نزد يزيد آمد او را زياد احترام كرد و گفت : محبت و دوستى شما بر آل ابى سفيان واجب است ، و او را بر استان خراسان حكومت داد.
آرى يزيد اين چنين از قاتل پسر پيغمبر تقدير مى كند.(395) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 395)
جابر و زيارت كربلا در اربعين
عطيه عوفى كه از رواة حديث است نقل مى كند كه : با جابر بن عبدالله انصارى به قصد زيارت قـبر حسين خارج شديم چون به كربلا رسيديم روز بيستم ماه صفر بود، جابر نزديك فرات رفت و غسل كرد و با سعد خود را معطر گردانيد و به جانب قبر روان شد و قـدمـى برنمـى داشت مگر با ذكر خدا، چون در كنار قبر رسيديم گفت : دست مرا بر قبر بگذار، همينكه دستش به قبر رسيد سه بار گفت :الله اكبر، الله اكبر، الله اكبر.و بيهوش ‍ شد و روى قبر افتاد. آب به صورتش پاشيدم تا بهوش آمد، سه بار گفت : يا حسين ! يا حسين ! يا حسين ! سپس گفت : حبيب لا يجيب حبيبه . (( آيا دوست جواب دوستش را نمـى دهد؟ ))
آنگـاه گـفـت : چگونه مى توانى جواب دهى در حالى كه ميان سر و بدنت فـرسنگـها جدائى افتاده ، شهادت مى دهم كه تو پسر خاتم النبيين و فرزند سرور مؤ مـنان و هم سوگند تقوائى ، خامس اصحاب كساء و فرزند فاطمه زهرا سيده زنان ، چرا چـنين نباشى در حالى كه از انگـشتان رسول خدا تغذيه شدى و در دامن متقين پرورش ‍ يافتى و از پستان ايمان شير خوردى و با اسلام از شير بريدى ، زندگى سعادتمند و مرگ شرافتمندانه داشتى ، آنگاه زيارتى خواند كه به جهت اختصار از ذكر آن صرفنظر مى كنيم سپس فرمود: گواهى مى دهم به راهى رفتى كه برادرت يحيى بن زكريا به آن راه رفـت ، سپس زيارت ساير شهدا سلام اللّه عليهم اجمعين بجا آورده و بعد فرمود: قسم به آن كسى كه محمد را به پيامبرى برانگيخت با شما در كارى كه انجام داديد شريكيم .
عـطيه گـفت : چگونه با آنها شريكيم در حالى كه كوهى را بالا نرفتيم و به هيچ وادى فرود نيامديم و شمشيرى نزديم ؟ در حالى كه اين جماعت ميان سر و بدنشان جدائى افتاد و همـسرانشان بيوه شدند و فـرزندانشان يتـيم گـرديدند جابر فرمود: از حبيبم رسول خـدا شنيدم كه فـرمـود: مـن احب قـومـا كان مـعـهم و مـن احبّ عـمـل قـوم اشرك فى عملهم والّذى بعث محمدا بالحق نبيا انّ نيّتى و نيّة ـ اصحابى على ما مضى عليه الحسين و اصحابه . (( يعنى كسى كه قومى را دوست بدارد با آنها محشور مـى شود و هر كه عمل قومى را دوست بدارد در اجر با آنها شريك است قسم به آنكه محمد را به پـيامـبرى مـبعوث گردانيد نيت من و يارانم بر آن چيزى است كه حسين و اصحابش انجام دادند. )) (396) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 396)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_90406934534420492194.jpg

[عهد آسمانى]

ورود اهل بيت به مدينه

چـون امـام سجاد و اهل بيت ابى عبدالله عليه السلام نزديك مدينه رسيدند دستور فرمود خـيمـه ها را سرپا نمايند و زنان و اهل بيت در خيمه ها جاى گرفتند و به بشير بن جذلم كه يكى از همـراهان بود فرمود: خدا پدرت را رحمت كند مرد شاعرى بود آيا تو هم از شعر بهره اى دارى ؟ عرض كرد آرى يا بن رسول الله .
فـرمـود: بشير وارد مدينه شو و مردم را از شهادت ابى عبدالله و آمدن ما خبر كن ؟ بشير وارد مـدينه شد هر كه او را مـى ديد و خـبر مـى پـرسيد جواب مى داد: خبر در كنار قبر رسول خدا است چون وارد مسجد شد صدايش ‍ به گريه بلند شد و گفت :
يا اهل يثـرب (397) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 397) لا مـقـام لكم بها

قتل الحسين فادمعى مدرارا

الجسم منه بكر بلا مضّرج

و الرّاءس منه على القّناة يدار

يثـربيان رخـت زين ديار ببنديد

زانكه حسين كشته گشت و گريه كنم زار

پـيكر پاكش به كربلا شده در خون

بر سر نى شد سرش بكوچه و بازار

كنيزى با گـريه و شيون بشير را خطاب كرد و گفت : اى مرد اندوه ما را در ماتم ابى عـبدالله تازه كردى زخمهائى را كه هنوز بهبود نيافته بود خراشيدى كيستى ؟ خدا رحمتت كند گـفـتـم : مـن بشير بن جذلم فـرستاده امام سجاد، هان ! على بن الحسين با عمه ها و خـواهرانش بيرون دروازه مدينه اند و مرا فرستاده تا مكانش را به شما معرفى نمايم . مـردم شتـابان به خارج مدينه هجوم آوردند، زنى در مدينه نماند كه بيرون نيامده باشد همـگـى صدايشان به ناله و شيون بلند بود، مدينه يكپارچه ضجه و ناله شد كه كسى تا آن روز اين چنين گريه و زارى را نديده بود. مردم مرا گذاشتند و از من پيشى گرفتند به اسبم ركاب زدم ديدم خيابان را جمعيت پر كرده و راه عبور ندارم از اسب پياده شدم از روى دوش مردم خود را به خيمه امام زين العابدين رساندم .(398) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 398)
سخنرانى امام سجاد عليه السلام در بيرون شهر مدينه
وقـتـى مردم شهر مدينه نزديك خيمه هاى اهل بيت رسيدند امام زين العابدين از خيمه بيرون آمـد در حاليكه گريان بود و دستمالى در دست داشت كه اشكهايش را پاك مى كرد، غلامى از پـشت سر صندلى با خـود حمل مى كرد تا جلو جمعيت رسيد صداى مردم به گريه و شيون بلند شد و حضرت را تعزيت و تسليت مى گفتند.
امام روى كرسى قرار گرفت سپس با دست اشاره كرد كه ساكت شويد، خروش مردم فرو نشست امام سجاد ضمن ايراد خطبه فرمود: خدا را حمد و سپاس مى گويم كه ما را با ابتلاء به مـصيبتهاى بزرگ در معرض ‍ امتحان و آزمايش قرار دارد، مصائبى كه در برگيرنده شكست بزرگ در اسلام بود: حسين و افراد اهل بيتش را كشتند و زنان و كودكانش را اسير كردند و سر بريده اش را شهر به شهر بالاى نيزه ها گردانيدند و اين مصيبتى است كه مثل و مانند ندارد.
مـردم ! كدام يك از شما مى تواند پس از كشته شدن حسين شاد و خرم باشد و كدام قلبى است كه براى او اندوهگـين نباشد، با اينكه آسمانهاى هفتگانه براى كشته شدنش گـريستـند و درياها با امـواج و فـرشتـگـان خـدا و اهل آسمان همه و همه گريه كردند.
مـردم ! از شهر خـود رانده شديم و مـا را در بيابانها گـردانيدند كه گـويا اهل تـركستان و كابليم بدون آنكه جرمى مرتكب شده باشيم يا شكافى در اسلام پديده آورده باشيم . به خدا سوگند اگر پيغمبر به جاى سفارش به نيكى به اينان پيشنهاد جنگ با ما را مى داد بيشتر و بدتر از آنچه با ما رفتار كردند انجام نمى دادند، چه مصيبت بزرگ و جانسوز و رنج دهنده اى بود كه بما رسيد، و ما به حساب خدا مى گذاريم كه او عزيز است و انتقام گيرنده .(399) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 399)
ورود اهل بيت به مسجد رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم
طبيعتا اهل بيت رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم پس از يك سفر طولانى و پر ماجرا هنگـام ورود به شهر قـبل از رفـتـن به مـنازلشان در كنار قـبر مـطهر رسول خـدا مـى روند تـا گـزارش سفـرشان را خـدمـت رسول خـدا بدهند و مـسلمـا جناب زينب و ساير زنان حرم با رسول خدا گفتگوهائى داشتند و درد دلها نمودند اما تاريخ از بيان همه آنها ساكت است و آنچه در تاريخ آمده اين است :
زينب سلام اللّه عـليها دستـها را به دو طرف درب مـسجد قـرار داد و سر را داخـل مـسجد و صدا زد:يا جداه انى ناعـية اليك اخـى الحسين . يا جداه خـبر قـتل برادرم حسين را آورده ام ! سكينه با صداى بلند فرياد كشيد:يا جداه اليك المشتكى بما جرى علينا. (( اى جد گرامى از آنچه بر ما گذشته است شكايت پيش تو آورده ام ، به خدا قسم سنگدل تر از يزيد نديدم و كافر و مشركى بدتر از او نشنيديم و خشن تر از او سراغ ندارم ، با چـوب خـيزران بر لب و دندان پدرم حسين مى زد و مى گفت : كيف راءيت الضرب يا حسين ؟ (( حسين چوبها را چگونه مى بينى ؟ )) (400) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 400)

فرزندان ابى عبدالله عليه السلام

در تـعـداد فـرزندان حضرت ابى عـبدالله الحسين عليه السلام ميان مورخين اختلاف است مـرحوم شيخ مـفـيد و عـده اى فرزندان آن حضرت را شش ‍ نفر دانسته اند چهار پسر و دو دخـتـر، پـسران : 1 ـ حضرت عـلى بن الحسين الاكبر زين العابدين ، مادرش شاه زنان (شهربانو) دخـتـر يزد جرد آخرين پادشاه ساسانى 2 ـ على بن الحسين الاصغر، كه در كربلا همراه پدر به شهادت رسيد مادرش ليلى دختر ابين مرة بن مسعود ثقفى مى باشد 3 ـ جعـفـر بن الحسين ، كه در زمـان حيات امام حسين وفات كرد مادرش زنى از قبيله بين قـضاعـه است 4 ـ عـبدالله بن الحسين ، (عـلى اصغـر) كه در حال شير خوارگى در كربلا به شهادت رسيد.
دخـتـران : 1 ـ سكينه بنت الحسين كه مادر او و عبدالله رضيع (على اصغر) رباب دختر امرءالقيس بن عدى كلبى است كه شرح حال مادر و دختر در وقايع روز عاشورا گذشت 2 ـ فاطمه بنت الحسين ، مادرش ام اسحاق دختر طلحة بن عبيدالله تيمى است كه در روز عاشورا امام وصيتنامه خود را به او سپرد تا به على بن الحسين عليهماالسلام بسپارد.
و ديگـران مـانند كمـال الدين بن طلحه ده فـرزند براى امـام ذكر كرده كه در مقابل تفصيل از نه نفر نام برده است شش پسر 1 ـ على اكبر 2 ـ على اوسط (زين العابدين ) 3 ـ عـلى اصغـر 4 ـ مـحمد 5 ـ عبدالله 6 ـ جعفر و از دختران 1 ـ سكينه 2 ـ زينب 3 ـ فاطمه كه عـلى اكبر در كربلا جنگيد تا كشته شد على اصغر نيز در آغوش پدر بود كه با تير دشمن شهيد گرديد و گفته شده كه عبدالله نيز شهيد شده است .(401) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 401)
تـوضيح : در اينكه ميان فرزندان امام حسين سه نفر بنام على بوده اند ترديدى نيست اما اينكه آيا على اكبر شهيد است و امام زين العابدين على اوسط است چنانكه ابن طلحه گفته است يا عـلى اكبر زين العابدين است چنانكه مرحوم مفيد و بعضى ديگر گفته اند اختلاف است و چـنانكه اشاره كرديم على اكبر را از آن جهت اكبر گفته اند كه بزرگتر از على اصغر شهيد بوده است در حقيقت بين دو شهيد او اكبر است و ديگرى اصغر و اينكه در بيشتر تـواريخ نام طفـل شير خـوار را عبدالله ذكر كرده اند دليلش همين است زيرا كسانى كه براى حضرت چهار پسر نام برده اند چاره اى ندارند كه بگويند رضيع عبدالله بوده و آنها كه شش پـسر ذكر كرده اند على اصغر را شير خوار بحساب آورده اند و شهادت عـبدالله را بصورت احتـمـال بيان داشتـه اند، و محتمل است كه زينب دختر ابى عبدالله همان رقيه خاتون باشد كه در شام مدفون گرديده است .

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_43515275270049273198.jpg

[عهد آسمانى]

همسران ابى عبدالله عليه السلام

يكى از همسران عالى مقام حضرت ابى عبدالله الحسين عليه السلام شهربانو دختر يزد جرد (يزد گـرد سوم ) آخـرين پادشاه ساسانيان است كه مادر حضرت امام زين العابدين عـليه السلام مـى باشد و اين مـوضوع را عـده اى از مـورخـين نقل كرده اند:
1 ـ زمـخشرى متوفاى 538 در كتاب ربيع الابرار آورده است : هنگامى كه اسراى فارس را به مدينه نزد عمر بن الخطاب بردند در ميان ايشان سه نفر از دختران يزد جرد بودند، خليفه تصميم گرفت كه آنها را همانند ساير اسراء بفروشد، حضرت على بن ابيطالب عـليه السلام فـرمـود: با دخـتـران سلاطين مانند ساير اسيران نبايد رفتار كرد، عمر پرسيد: پس چه بايد كرد؟ على عليه السلام فرمود: بايد آنان را به قيمت رسانيد و در انتـخـاب همـسر آزاد گـذاشت هر كه را اختيار كردند آن شخص قيمت را مى پردازد، پس از تـقـويم على قيمت هر سه را پرداخت و آنان را در اختيار گرفت ، يكى از بعقد عبدالله بن عمر در آورد و سالم از او متولد گرديد دومى را به عقد محمد بن ابى بكر در آورد و قاسم از او مـتـولد شد، شهربانو را كه نام اصليش شاه زنان است با حسين عليه السلام كابين بست و از او حضرت امـام زين العـابدين متولد گرديد حضرت زين العابدين نسبت به مـادرش ‍ زياد احتـرام مـى كرد، حتى گفته شده با مادرش در يك ظرف غذا نمى خورد و مى فـرمـود: مـى تـرسم دستم به لقمه اى دراز شود كه مادرم آنرا بخواهد.(402) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 402) ليكن عـلمـاى تاريخ اتفاق دارند كه شهربانو هنگام زايمان وفات كرد و امام زين العابدين در دامـن خـاله اش پـرورش يافت ، ظاهرا نحوه رفتار حضرت با خاله اش بوده است كه او را بجاى مادر به حساب مى آورد.
2 ـ در اصول كافـى اين داستـان بدين تـرتـيب نقـل شده است : چـون دختر يزد جرد را به نزد عمر آوردند، مسجد مدينه از پرتو جمالش درخـشان شد، عـمـر خـواست صورت او را ببيند او صورت خود را پوشانيد و گفت : اف بيروج بادا هرمز، عمر گفت مرا دشنام مى دهيد؟ و در مقام تصميم گيرى براى فروش وى بر آمـد، امـيرالمـؤ مـنين فـرمـود: اين كار درباره بزرگان درست نيست بلكه او را آزاد بگذاريد يك نفر از مسلمانان را به همسرى انتخاب كند و قيمتش را از سهم او بحساب آور، عـمـر او را در انتـخـاب همسر مختار گردانيد، او دست بر سر حسين عليه السلام گذاشت ، سپس ‍ على عليه السلام فرمود: نامت چيست ؟
گـفـت : شاه زنان ، فـرمـود: نه شهربانويه است ، سپس به حسين فرمود: خدا از اين زن فـرزندى به تـو كرامـت خـواهد كرد كه بهتـرين اهل زمـين باشد حضرت عـلى بن الحسين متولد گرديد از اينرو على بن الحسين را ابن الخـيرتين مى گفتند كه چون رسول خدا فرموده است :ان للّه عباده خيرتين فخيرته منه العرب قريش و من العجم فارس .
(( خدا در ميان بندگانش دو گزيده دارد گزيده اش از عرب قريشى است و از عجم فارس . ))
روايت شده كه ابوالاسود دئلى درباره امام زين العابدين گفته است :
و ان غلاما بين كسرى و هاشم

لاكرم من نيطت عليه التمائم

(( پـسرى كه از كسرى و هاشم متولد شده گرامى ترين انسانى است كه آويزه چشم زخم بر او آويخته اند. ))
(403) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 403)
3 ـ حافظ ابونعيم متوفاى 430 در كتاب مواليدالائمه گفته است مادرش ‍ (امام سجاد) خوله دختر يزد جرد پادشاه فارس كه امير مؤ منان او را شاه زنان ناميد.(404) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 404)
4 ـ و نيز از كتـاب يواقيت ابو عمر زاهد نقل شده كه گفته است : مادرش ‍ دختر كسرى است ،(405) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 405) و در بحث اولاد حضرت از ارشاد مـفـيد نقل شد كه مادر حضرت زين العابدين عليه السلام شاه زنان دختر يزدجرد بوده است .
5 ـ ابن شهر آشوب مـتـوفـاى 588 همـانند ربيع الابرار نقـل كرده مـنتـهى با اين تـفـاوت كه عـلى عـليه السلام از رسول خدا روايت نمود:اكرموا كريم قوم و ان خالفوكم .
(( يعـنى بزرگ هر قومى را احترام كنيد هر چند در عقيده مخالف شما باشند. ))
و سپس فرمود: من سهم خود و بنى هاشم را از اسرا آزاد ساختم .
مـهاجر و انصار نيز به تبعيت از على عليه السلام از سهم خود گذشتند. آنگاه على عليه السلام پـيشنهاد پاسخ به خواستگاران فرمود، شهربانو حسين عليه السلام را انتخاب نمود.(406) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 406)
6 ـ مـرحوم شيخ مفيد متوفاى 413 در ارشاد آورده است : امام بعد از امام حسين فرزندش زين العـابدين عـليهمـاالسلام است ، مادرش شاه زنان يا شهربانو دختر يزد جرد فرزندش شهريار فرزند كسرى است ، سپس ‍ مى گويد:
امير مؤ منان حريث بن جابر حنفى را حكومت بخشى از مشرق زمين داد او دو نفر از دختران يزد جرد را براى حضرت فـرستاد، على عليه السلام شاه زنان را به حسين بخشيد كه امام زين العـابدين از او مـتـولد شد و ديگرى را به محمد بن ابى بكر بخشيد و قاسم از او مـتـولد گـرديد(407) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 407) اينها مداركى بود كه در دسترس نويسنده قرار داشت والا مدرك زياد است بنابراين در اينكه شهربانو دختر يزد جرد، همسر حضرت ابا عبدالله الحسين عليه السلام بوده است ترديدى وجود ندارد.

البكاؤ ن خمسه

از امـام صادق عـليه السلام روايت شده كه فرمود: در تاريخ آنها كه بسيار گريستند پنج نفرند: 1 ـ حضرت آدم عليه السلام 2 ـ حضرت يعقوب عليه السلام 3 ـ حضرت يوسف عليه السلام 4 ـ زهراى مرضيه (س ) 5 ـ امام زين العابدين عليه السلام ، اما حضرت آدم در فراق بهشت آنقدر گريست كه در چهره اش بر اثر سوزش اشك مانند دو نهر گود افتاد، و امـا يعـقـوب در فـراق يوسف آنقدر گريست كه چشمانش نابينا شد و خانواده اش به او اعـتـراض كردند و گـفـتـند:تـاللّه تـفـتـوا تذكر يوسف حتى تكون حرضا او تكون من الهالكين .(408) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 408) (( بخدا سوگند آنقدر يوسف يوسف مى كنى كه مى ترسيم مريض شوى مشرف به مرگ ، يا بميرى . ))
امـا يوسف در زندان آنقدر گريه كرد كه زندانيان به تنگ آمدند و گفتند: يا روز گريه كن و يا شب آرام بگير و يا شب گريه كن و روز آرم باش .
امـا حضرت زهرا (س ) آنچنان گريه كرد كه مردم مدينه به تنگ آمدند و گفتند: گريه تـو مـا را آزرده است لذا زهرا به مـقـابر شهدا مى رفت و گريه مى كرد و شب به خانه بازمـى گـشت امـا عـلى بن الحسين عـليه السلام چـهل سال در عزاى پدر گريست وقتى نبود كه غذا برايش آورند و او با ديدن غذا گريه نكند تا آنكه غلامش عرض كرد: پسر پيغمبر مى ترسم خود را هلاك كنى ؟ فرمود: هرگاه كشتار فرزندان فاطمه را به ياد مى آورم گريه گلويم را مى فشارد.(409) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 409)

گريه هاى امام سجاد در طول زندگى

امام سجاد عليه السلام پس از واقعه كربلا تا آخر عمر اشك چشمش ‍ خشك نشد. چنانكه سيد بن طاووس در لهوف آورده است : از امـام صادق عـليه السلام روايت شده است كه زين العـابدين حدود چـهل سال بر پدر بزرگوارش گريست در حالى كه روزها را روزه مى گرفت و شبها را به عبادت مى پرداخت ، هنگام افطار غلام آن حضرت غذايش را حاضر مى ساخت و عرض مى كرد: غذايتان را ميل فرمائيد.
امـام فـرمـود:قـتـل ابن رسول اللّه جائعـا قـتـل ابن رسول اللّه عطشانا.
(( پسر پيغمبر را با شكم گرسنه و لب تشنه شهيد كردند ))
آنقدر تكرار مى فرمود و گريه مى كرد تا غذا با اشك چشمش مخلوط مى گرديد.
يكى از غـلامـان حضرت گفت : امام سجاد روزى راه صحرا را پيش گرفت ، من در پى اش رفـتـم ديدم روى سنگ خشنى به سجده افتاده و صداى گريه اش بلند است ، و مكرر مى گـويد:لا اله الا اللّه حقا حقا لا اله الا الله تعبدا ورقا لا اله الا الله ايمانا و تصديقا و صدقا.
من تا هزار بار اذكار حضرت را بر شمردم !
آنگاه سر از سجده برداشت صورت و محاسن شريفش را ديدم كه گويا با آب شسته شده گـفـتم : مولاى من آيا وقت آن نرسيده كه اندوهتان تمام شود و گريه تان پايان پذيرد؟ فـرمـود: واى بر تـو يعقوب پيغمبر و پسر پيغمبر بود و دوازده پسر داشت خدا يكى از آنان را پـنهان داشت موى سرش از اندوه سفيد شد و كمرش از غم خميد و ديدگانش را به سبب گريه از دست داد در حاليكه مى دانست فرزندش زنده است ، ليكن پدر و مادر و هفده نفر از بستگانم را ديدم كه به خون آغشته به روى زمين افتاده اند چگونه اندوهم پايان يابد و گريه ام بكاهد.(410) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 410)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_moharam-aashoora__2_.jpg

[عهد آسمانى]

ثواب زيارت ابى عبدالله عليه السلام

در مورد ثواب زيارت حضرت سيدالشهدا حسين بن على عليه السلام روايات بسيار زياد است از جمله :
1 ـقال ابو جعفر عليه السلام لمحمّد بن مسلم : مروا شيعتنا بزيارة الحسين بن على عليه السلام فانّ اتيانه مفترض على كل مؤ من يقرّ للحسين بالامامه من اللّه عزّوجلّ.
(( امـام باقـر عليه السلام به محمد بن مسلم فرمود: به شيعيان ما امر كنيد حسين بن على را زيارت كنند كه زيارت او بر هر مؤ منى كه به امامت او اقرار دارد واجب است .
2 ـ امـام صادق عـليه السلام فرمود: اگر كسى در تمام عمرش هر ساله حج كند و حسين را زيارت نكند هر آينه حقى از حقوق رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم را ترك كرده زيرا رعايت حق حسين بر هر مسلمانى فريضه الهى است .
3 ـ امـام صادق به ابان بن تغلب فرمود: ابان ! كى حسين را زيارت كردى ؟ عرض كرد: يابن رسول اللّه خيلى وقت است كه حسين را زيارت نكرده ام .
امام فرمود: سبحان ربى العظيم و بحمده . شما از رؤ ساى شيعه باشيد و حسين را زيارت نمى كنيد، هر كه حسين را زيارت كند در برابر هر قدمى كه بر مى دارد خداوند حسنه اى برايش مى نويسد و گناهى از نامه عملش ‍ محو مى كند و گناهان گذشته و آينده اش را مى آمرزد.غفر له ما تقدّم من ذنبه و ما تاخر.
تـوضيح : مـقصود از آمرزش گناهان آينده آن است كه زيارت امام حسين عليه السلام موجب ترك بعضى از گناهان مى گردد و همين معنى آمرزش ‍ است كه اگر حسين را زيارت نكرده بود چه بسا گناهانى را مرتكب مى شد كه آمرزيده نمى شد.
4 ـ امـام صادق عـليه السلام فـرمـود: روزى حسين در دامـن رسول خـدا صلى الله عـليه و آله و سلم بود با او بازى مى كرد و او را مى خندانيد، عـايشه عـرض كرد:يا رسول اله مـا اشدّ اعـجابك بهذا الصبىّ.اى رسول خدا چقدر اين كودك را دوست مى دارى ؟
پـيامـبر فـرمـود: واى بر تـو چـگـونه دوست نداشتـه باشم كه او مـيوه دل و نور چشم من است .
بدان كه امت من او را مى كشند، هر كه او را پس از مرگش زيارت كند خداوند ثواب يك حج از حجهاى مرا برايش مى نويسد.
عايشه تعجب كرد و گفت : ثواب يك حج تو را؟
رسولخدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: آرى ثواب دو حج مرا به او مى دهند.
تعجب عايشه زياده شد و عرض كرد: دو حج ؟
و پيامبر همچنين زياد مى كرد و مضاعف مى گردانيد تا به نود حج و نود عمره رسانيد.
5 ـ ابن ابى يعـفـور مـى گـويد: به امـام صادق عليه السلام عرض كردم : خيلى مشتاق زيارتتان بودم ، و سخت به زحمت افتادم تا خدمت رسيدم .
حضرت فرمود لا تشك ربّك (( از خدايت شكايت مكن ))
، چرا به زيارت كسى كه حق او بزرگتر از حق من است نرفتى ؟
راوى گـويد: اين جمله حضرت : حق او از من بيشتر است ، آنچنان بر من گران آمد كه جمله : از خدا شكايت مكن ، آنقدر گران نيامد.
گفتم : كيست آنكس كه حق او بر من بيش از حق شما است ؟
فرمود: حسين عليه السلام ، چرا به حرم حسين نرفتى تا خدا را در آن مكان مقدس بخوانى و حاجات خود را از او بخواهى .(411) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 411)
6 ـ محمد بن مسلم كه از اصحاب اجماع است از امام صادق عليه السلام روايت مى كند كه مى فـرمود: بدرستيكه حسين بن على عليه السلام نزد پروردگارش قرار دارد و از آنجا به مـحل لشگرگاه خود و جايگاه فرود آمدن شهدائى كه با او بودند نظر مى كند و زائران خـود را هم مـى نگرد و آنها را با نام و نشان و اسامى پدرانشان مى شناسد و مقام و درجه ايشان را نزد خداى عزوجل مى داند و شناسائى او نسبت به آنان بيشتر از آشنائى هر يك از شما نسبت به فرزندانتان مى باشد و آن حضرت مشاهده مى كند كسانى را كه براى او گريه مى كنند پس براى آنها طلب مغفرت مى نمايد و از پدران گرامى خود اميرالمؤ منين و پـيامـبر اكرم صلى الله عـليه و آله و سلم هم مسئلت مى نمايد كه درباره آنان طلب مغفرت كنند.
سپـس امام صادق اضافه فرمود: حسين عليه السلام مى گويد: اگر زائرينم بدانند كه خـدا چـه چيزى براى آنان آماده كرده است خوشحاليشان بيش ‍ از جزع آنها خواهد بود و به تحقيق زائر او برمى گردد در حالى كه براى او گناهى باقى نخواهد ماند.(412) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 412)
7 ـ عـبدالله بن بكير هم كه از اصحاب اجماع است روايت مى كند كه با امام صادق عليه السلام به حج مشرف شده بودم و از حضرتش پرسيدم كه اگر قبر امام حسين را نبش كنند چيزى بدست مى آيد؟
امـام صادق فرمود: چه سؤ ال بزرگى نمودى حسين بن على با پدر و مادر و برادرش در مـنزل رسول خدايند و با رسول خدا روزى مى خورند و او طرف راست عرش را گرفته و مى گويد: يا رب انجزلى ما وعدتنى .
(( يعنى پروردگارم آنچه را كه وعده فرمودى به من عنايت فرما. ))
و نظر مـى كند به زائران قـبر خـود و او مـى شناسد آنانرا و مى داند نامشان و نام پـدرانشان و آنچـه را كه از زاد و تـوشه با خـود دارند حتـى بهتر از پدر نسبت به فرزندش آنها را مى شناسد.(413) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 413)
به زوار قبر حسين امان نامه از آتش مى دهند
سليمان اعمش گويد: در كوفه همسايه اى داشتم كه گاهى با او مى نشستم ، شب جمعه اى بود از او پـرسيدم : عـقـيده ات درباره زيارت قبر حسين چيست ؟ گفت :بدعة و كلّ بدعة ضلالة و كلّ ضلالة فى النّار. (( بدعت است و هر بدعتى گمراهى است و هر گمراهى در آتـش است ! ))
ناراحت شدم و خـشمـناك از نزد او خـارج گـشتـم ، و با خود گفتم : سحرگـاه مـى روم و از فـضائل اميرالمؤ منين برايش آنقدر مى گويم تا خدا چشمش را با اشك گـرم كند مـوقـع سحر رفـتـم و در را كوبيدم ، از پـشت در جواب دادند: اوائل شب به زيارت حسين بن على رفته است ، تعجب كردم و به سرعت به حرم حسينى رفـتـم ديدم در حال سجده است ، و از ركوع و سجود خـستـه نمـى شود، او را گفتم : اول شب معتقد بودى كه زيارت حسين بدعت است چه شد كه خود به زيارت آمدى ؟
گفت : سليمان مرا سرزنش مكن كه من معتقد به امامت اين خاندان نبودم ليكن ديشب خواب ديدم كه سخت مرا تكان داد.
گفتم : چه خواب ديدى ؟
گـفـت : در خـواب مـردى بسيار زيبا و با عظمت ديدم كه نمى توان حسن و زيبائى او را تـوصيف كرد، افراد زيادى اطراف او را گرفته و سوار مردى در جلو او در حركت است از يك نفـر از همـراهانش پـرسيدم : اين شخـصيت بزرگ كيست ؟ گفت : محمد بن عبدالله ، پـرسيدم : آن سوار كيست ؟ گـفـت : عـلى بن ابيطالب عـليه السلام وصى رسول خـدا است : ناگـهان متوجه شدم ناقه اى از نور ميان زمين و آسمان در حركت است و هودجى بر آن بستـه اند پـرسيدم : اين ناقـه از آن كيست ؟ گـفـتـند مـال خـديجه بنت خويلد و فاطمه دختر رسول خدا است گفتم : آن جوان كيست ؟ گفتند او حسن بن عـلى است . كجا مى روند؟ به زيارت شهيد مظلوم كربلا حسين بن على مى روند، ديدم از هودج نامه هايى بر زمين مى ريزد كه در آن نوشته بود: امانا من اللّه جلّ ذكره لزوّار الحسين بن علىّ ليلة الجمعة .سپس منادى ندا در داد: آگاه باشيد كه ما و شيعيانمان در درجات بالاى بهشتـيم ، سليمان من از اين مكان خارج نمى شوم تا روح از بدنم مفارقت كند.(414) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 414)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_31105808409588049480.jpg

[عهد آسمانى]

اولين بناء و تحولات بعدى بارگاه حسينى

اولين بناى قبر منور سيدالشهداء ابا عبداللّه الحسين عليه السلام بدست قوم بنى اسد انجام گـرفـت ، در آن هنگام كه اجساد پاك و مطهر شهدا را دفن مى كردند سپس سقيفه اى (سايبان يا اطاق كوچـك ) به آن اضافـه شد، و چـنانكه عـلى بن طاووس در اقـبال از حسين بن ابى حمزه روايت نموده است . آن اطاق داراى دربى بوده كه به باب الحائر مـعروف بوده است ، و راوى خود براى زيارت قبر امام حسين عليه السلام از آن در وارد شد. و از روايتـى كه ابن قـولويه در كامـل الزيارة نقـل نمـوده كه امام صادق عليه السلام به ابوحمزه ثمالى فرمود:فاذا اءتيت الباب الّذى يلى الشّرق فـقـف عـلى الباب و قـل ... (( هنگامى كه به درب شرقى رسيدى بايست و چنين بگو... ))
و همچنين از روايت صفوان بن مهران كه در كتاب مزار شيخ مفيد مذكور است آمده : هنگامى كه به باب حائر رسيدى بايست ... سپس وارد بارگاه مى شوى و طرف سر حضرت ابى عـبدالله بايست ... آنگاه از درى كه زير پاى على بن الحسين عليه السلام است خارج شو سپـس شهدا را زيارت مـى كنى و بعـد به زيارت قـبر حضرت ابى الفضل مى روى .
از اين روايات به خوبى مستفاد مى شود كه حرم مطهر سيدالشهدا درهاى متعددى داشته و همـچنين حرم جناب ابى الفضل العباس داراى ساختمان كوچك بوده و درى هم داشته است ، و مسجدى نيز در كنار قبر امام عليه السلام در اواخر حكومت بنى اميه احداث گرديده بود تا آنكه هارون الرشيد به خلافت رسيد، دستور داد بقعه و بارگاه امام حسين عليه السلام را خراب كردند و درخت سدرى هم آنجا بود كه آنرا نيز قطع نمودند.
دومـين بناء: وقـتـى مـاءمـون به خـلافـت رسيد دوباره تـجديد بناء نمـود، تا آنكه مـتـوكل عـباسى بر مـسند خـلافـت قـرار گـرفـت ، در سال 236 زوار را از زيارت مـنع كرد و گـنبد و بارگـاه امـام را خـراب نمـود كه تفصيل آن خواهد آمد.
سومـين بناء: منتصر پسر متوكل كه به خلافت رسيد قبر مطهر امام و حائر آن را تجديد بنا نمود و مناره اى نيز براى حرم حسينى احداث كرد و مردم را به زيارت قبر آن حضرت امر نموده و نسبت به علويين خدمت شايانى كرد.
چهارمين بناء: بين سالهاى 279 تا 289 محمد بن زيد بن حسن معروف به داعى صغير كه سلطنت طبرستـان بعـد از برادرش حسن مـلقـب به داعـى كبير به او انتـقـال يافـت ساخـتمانهائى به مشهدين (قبر منور اميرالمؤ منين و قبر مطهر سيدالشهدا) افزود و بازسازى كرد.
پـنجمـين بناء: عـضدالدوله ديلمـى (ابن بويه ) در مقام تعمير و تزئين و نوسازى و بازسازى مشهدين برآمد و موقوفاتى براى آنها قرار داد.
ششمـين بناء: حسن بن فـضل مـعـروف به ابومـحمـد رامـهرمـزى وزير سلطان آل بويه به علت آتش سوزى كه 14 ربيع الاول سال 407 در بقعه مباركه امام حسين عليه السلام رخ داده بود تجديد بنا نمود و ديوارى نيز اطراف حاير حسينى بنا كرد كه تا سال 588 وجود داشته است .
هفـتـمـين بناء: عـمـارتـى كه هم اكنون مـوجود است سلطان اويس ايلخـانى در سال 767 بنا نموده كه تاريخ آن بالاى محراب قبله موجود است و پسرش ‍ احمد بن اويس نيز تـكمـيل بنا كرده است و شاه اسمـاعـيل صفـوى در سال 930 صندوق بديعـى اهداء نمـوده و بالاخـره در سال 1048 سلطان مـراد عـثـمـانى آخـرين قـبه را بنا كرده و گـچـكارى نمـود و در سال 1135 همـسر نادرشاه افشار مبالغ هنگفتى صرف تعمير روضه مباركه نمود و در سال 1232 فتحعلى شاه قاجار بقعه شريفه را طلا كارى كرده است .(415) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 415)

متوكل و قبر امام حسين عليه السلام

مـتـوكل عـباسى در سال 236 امر كرد قبر حسين عليه السلام و ساختمانهاى اطراف آن را خراب كنند و زمين آن را شخم بزنند و بذر بكارند و مردم را از زيارت منع نمايند.
رئيس شرطه (پليس ) متوكل اعلان كرد: بعد از سه روز هر كه را در اطراف قبر بيابم او را زندانى خواهم كرد، مردم فرار كردند و اطراف حرم خالى از سكنه شد.(416) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 416)
گـفـتـه شده است سبب تـخـريب قـبر حسين عـليه السلام اين بود كه زن آوازه خوانى قـبل از خـلافـت مـتـوكل دخـتـران آوازه خـوان از شاگـردان خـود را براى مـتـوكل مـى فـرستاد، هنگام شرب خمر برايش آوازه خوانى مى كردند، پس ‍ از رسيدن به مـقام خلافت سراغ زن آوازه خوان فرستاد، خبر شد كه در شهر نيست و زن به زيارت قبر حسين عـليه السلام رفـتـه بود در كربلا به او خـبر دادند كه مـتـوكل وى را طلبيده است ، زن به بغـداد بازگـشت و يكى از دخـتـرانى كه متوكل از آوازخوانى او خوشش مى آمد نزد او فرستاد.
مـتـوكل پرسيد: در اين مدت كجا بوديد؟ دخترك گفت : استادم به حج رفته بود و ما را با خود برده بود.
ـ شما در ماه شعبان كجا حج كرديد؟
ـ در كنار قبر حسين عليه السلام .
با اين پـاسخ دود از كله مـتـوكل برآمـد كه شيعـيان ابى عـبدالله زيارت او را معادل حج مى دانند!! دستور داد آن خانم را به زندان بيفكنند و اموالش را مصادره كرد، يكى از ماءمورانش را به نام ديزج كه قبلا يهودى بود و اسلام اختيار كرده بود ماءمور كرد تا قبر را شخم زد و خانه هاى اطراف آن را خراب كرد و آب بست ، و ماءموران مسلح در اطراف گماشت تا احدى نتواند به زيارت محل قبر برود.(417) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 417)

حيوانات به قبر حسين احترام مى گذارند

عبدالله بن رابيه چنين حكايت مى كند:
در سال 247 از حج برگشتم به عراق رفتم و اميرالمؤ منين عليه السلام را زيارت نمودم و براى زيارت حسين عـليه السلام راهى كربلا شدم ، وقتى به كربلا رسيدم مشاهده كردم بارگـاه حضرت را خراب كرده اند و زمين را آبيارى نموده و گاوها را براى شخم زمـين آمـاده ساخـتـه اند، و با چـشم خـود ديدم كه گـاوها مـشغـول شخـم زمينند و چون نزديك قبر مى رسيدند هر چه بر آنها فشار مى آوردند اطاعت نمـى كردند و به طرف چپ و راست منحرف مى شدند، و چون زيارت حسين عليه السلام برايم مـقـدور نشد به بغـداد رفـتـم وقـتـى وارد شدم وضع شهر را دگرگونه ديدم پـرسيدم چـه خـبر است ؟ گـفـتـند: مـتـوكل به جهنم واصل شده ، خدا را شكر گفتم .(418) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 418)

المنتصر بالله پدرش متوكل را مى كشد

متوكل دلقكى داشت بنام عبادة المخنث كه بالشى در زير لباس بر شكم مى بست و سرش را كه طاس بود برهنه مـى كرد و در برابر مـتـوكل مـى رقـصيد و خـواننده ها مـى خـواندند:قـد اقـبل الاصلع ابطين خـليفة المسلمين .و تقليد امير مؤ منان عليه السلام را درمى آورد و مـتـوكل هم شراب مـى نوشيد و مـى خـنديد يك روز كه مـنتـصر بالله فـرزند مـتـوكل حاضر بود دلقـك كارش ‍ را شروع كرد، منتصر اشاره اى به دلقك نمود و او را تـهديد كرد، دلقـك ساكت شد، مـتـوكل دليل سكوتش را پرسيد دلقك داستان را براى متوكل بيان كرد.
مـنتـصر گفت : يا اميرالمؤ منين كسى را كه اين سگ تقليد او را درمى آورد و مردم مى خندند پـسر عـموى شما و بزرگ خاندان شما و افتخار شما به او است ، اگر تو گوشت او را مى خورى به اين سگ و امثال او مخوران .
متوكل آوازه خوانان را گفت : بگوئيد:
غار الفتى لابن عمّه

والفتى فى حرّ امّه

يعنى : (( جوان براى پسر عمويش به غيرت آمده ، جوان در فلان مادرش . ))
و اين عمل موجب شد كه منتصر پدرش متوكل را بكشد.(419) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 419)
و در نقـل ديگر آمده كه منتصر شنيد پدرش به فاطمه زهرا سلام اللّه عليها دشنام مى دهد از دانشمندى حكم قضيه را پرسيد، دانشمند گفت : كشتن اين شخص واجب است اما هر كه پدر خـود را بكشد عـمـرش كوتـاه خـواهد بود، منتصر گفت : بگذار براى اطاعت امر خدا عمرم كوتـاه گـردد، پـدر را كشت و خـود نيز هفـت مـاه بيش بعـد از متوكل زنده نماند.(420) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 420)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_36056143774670914408.jpg

[عهد آسمانى]

با اين همه تخريب چگونه قبر را يافتند؟

مـنتـصر بالله بعد از متوكل عهده دار خلافت شد و تصميم گرفت قبر را تجديد بنا كند، اما كيفيت پيدا كردن محل قبر به اين ترتيب بوده است :
مـحمدبن حسين آشنانى گويد: مدتى گذشت كه از بيم و خوف نتوانستم به زيارت حسين عـليه السلام بروم تا آنكه سرانجام خود را آماده خطر نمودم و يك نفر از عطرفروشان نيز مـوافقت كرد با من بيايد، روزها پنهان مى شديم و شبها راه مى رفتيم تا نيمه شبى به حدود غـاضريه رسيديم ، در دل شب از كمينگاه خارج شديم و از وسط دو نفر نگهبان مـسلح كه خـواب بودند گـذشتـيم تـا به حدود مـحل قـبر رسيديم ليكن نتوانستيم مـحل قـبر را تـشخـيص دهيم تـا اينكه بوسيله بوى عطر خاصى كه استشمام كرديم محل قبر را تشخيص داده خود را روى محل قبر انداختيم و زيارت كرديم ، به عطار گفتم اين بوى چيست ؟ گفت بخدا قسم هرگز چنين عطرى استشمام نكرده ام .
پـس از وداع با قـبر عـلامـاتـى چـند در اطراف قـبر قـرار داديم و چـون مـتـوكل كشتـه شد با جمـعـى از شيعـيان آمـديم و با خـارج كردن عـلائم محل و حدود قبر را مشخص كرديم .(421) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 421)
الحمد لله و به فضل پروردگار كتاب حسين نفس مطمئنه پايان يافت در اينجا مناسب مى بينيم كه شمه اى از فجايع و شرارتها و بى بند و بارى هاى يزيد و گزيده اى از تـاريخ مـخـتـار و انتـقـام گيرى از قاتلان امام حسين عليه السلام را باز گوئيم تا بر جامعيت كتاب افزوده و خوانندگان نيز تا حدودى از اين قسمت تاريخ آگاه گردند:
يزيدبن معاويه

يزيد فـرزند مـعـاوية بن ابى سفـيان در سال 25 يا 26 هجرى متولد و در 14 ربيع الاول يا 17 صفر سال 64 به هلاكت رسيد.
در مـدت سه سال و هفـت مـاه و بيست و دو روز حكومتش سه فاجعه بزرگ براى اسلام و مسلمانان آفريد:
1 ـ شهادت حضرت حسين بن على سبط رسول گرامى اسلام .
2 ـ قـتـل عـام مـدينه منوره و كشتن زن و مرد و بسيارى از اقراء و صحابه رسولخدا صلى الله عليه و آله و سلم .
3 ـ به آتش كشيدن خانه كعبه و تخريب آن .
فسق و فجور يزيد
مـسعودى مى نويسد، يزيد عياش و خوشگذران بود و همواره به لهو و لعب مى پرداخت ، او داراى پـرندگـان و سگـهاى شكارى و يوزپـلنگ و ميمونهاى بسيارى بود كه بيشتر اوقاتش را به آنها مى گذرانيد و هم نشينانى در شرابخوارى داشت .
روزى بر بساط شراب نشست در حاليكه ابن زياد در طرف راست او بود، و اين داستان پـس از شهادت امـام حسين عـليه السلام واقـع شد، در اين حال به ساقى بزم شراب رو كرد و گفت :
اسقـنى شربةّ تـروى مـشاشى

ثـمـّ مل فاسق مثلها بن زياد

صاحب السّر و الامانة عندى

و لتديد مغنمى و جهادى

شرابى به مـن بياشام كه از درون سيرابم سازد، سپـس مـثـل آنرا به ابن زياد بياشام كه او صاحب اسرار و امين من در جهاد و به دست آوردن غنائم است .
آنگاه آواز خوانان را دستور داد تا اين اشعار را با غنا بخوانند.
در حكومـت يزيد اعمال ناپسند او در ميان همه كاركنانش رواج داشت ، و غنا در مكه و مدينه رايج شد، و وسائل لهو و لعـب را همـگـان بكار گـرفـتـند و استـفاده مى كردند، مردم شرابخوارى را علنى انجام مى دادند!
او را مـيمـونى بود كه ابوقـيس نام نهاده و در مـجالس رسمـى او را در كنار رجال مـى نشانيد و برايش تخت و متكاى مخصوصى قرار داده بود، و آن ميمون خبيثى بود كه كارهاى زشت انجام مى داد، و خر وحشى را رام كرده بودند و بر آن زين و يراق نهاده و اين ميمون بر آن سوار مى شد و با اسبها مسابقه مى داد، و بر او قبايى از ابريشم سرخ و زرد مـى پوشانيد و كلاه ابريشمى بر سرش مى نهاد كه داراى رنگهاى مختلف بود، و براى الاغ نيز زين ابريشمى رنگارنگ ساخته بودند كه انسانها بر آن لباسها و زين و برگ غبطه مى خوردند.
يكى از روزها ابوقيس برنده مسابقه شد، يكى از شعراى شام چنين سرود:
تمسّك ابا قيس بفضل عنانها

فليس عليها ان سقطت ضمان

الا من راءى القردّ الّذى سبقت به

جياد اميرالمؤ منين ! اءتان

اى ابوقيس عنان مركبت را محكم نگهدار كه اگر بيفتى الاغ ضامن جان تو نيست .
چـه كسى ديده است كه ميمونى بر ماده الاغى سوار باشد و بر اسبهاى اميرالمؤ منين سبقت بگيرد.(422) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 422)
آرى از كسى كه از حكومت بر مسلمين جهان اين چنين چهره بهره بردارى مى كند كشتن فرزند پيامبر هم بعيد نيست ، شگفت تر اينكه كسى را با چنين اعمالى جانشين پيامبر معرفى كنند.

چرا با حسين عليه السلام دشمنى مى كردند؟

يكى از دلائل دشمـنى زمـامـداران عـمـوما با اولياء خدا ترس ازدست دادن حكومتشان وسيله اولياء اللّه بوده و اين معنى از اول خلقت تا امروز صادق است اما اين معنى ملازم با دشمنى درونى نيست بلكه هرگاه احساس مى كردند كه وجود كسى براى حكومت و سلطنتشان مضر است با او به ستيز بر مى خواستند.
امـا عـداوت برخـى از انسانها با اولياء خـدا ذاتـى و درونى است و اين نوع عـداوت مخصوصى افراد حرامزاده است چنانكه در روايات بسيارى آمده است ولدالزنا دوستدار على و اولادش نخواهد بود.
قال على عليه السلام لا يحبّنى كافر و لا ولدزناء
على عليه السلام فرموده : كافر و زنازاده نمى تواند مرا دوست بدارد.(423) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 423)
قـال ابو سعـيد الحدرى :كنّا نختبر اولادنا بحبّ على بن ابى طالب عليه السلام فمن احبّه عرفنا انّه منّا.(424) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 424)ابو سعيد خدرى گفت : فرزندانمان را با دوستى على بن ابيطالب عليه السلام امتحان مى كرديم ، هر يك كه على را دوست مى داشت مى دانستم كه فرزند ما است .
قـال جابر الانصارى : مـا كنّا نعـرف المـنافـقـين عـلى عـهد رسول الله الاّ ببغضهم عليّا و ولده .(425) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 425)
جابر انصارى گويد: ما در زمان رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم منافقان را با دشمنى على و اولادش مى شناختم ! و يكى از دلائل دشمنى يزيد با خاندان پيامبر همين معنى است ، كه محدث بزرگ مرحوم حاج شيخ عباس قمى در كنار كتاب تتمة المنتهى مى گويد: ميسون مادر يزيد غلام پدر خود را به خود تمكين داد و به يزيد حامله شد.(426) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 426)
بنى اميه تحملفضائل امامان را نداشتند
يكى ديگر از دلائل دشمنى بنى اميه و ساير خلفاء با امامان عليهم السلام اين بود كه امامان داراى فضائل بى شمارى بودند كه ديگران فاقد آن بودند و با وجود آنكه تمام قـدرت و امـكانات را در اخـتـيار داشتـند اما مى ديدند كه مردم علاقمند امامان اند برايشان گـران مـى آمـد و تـحمـلش را نداشتـند و برايشان حسد مـى بردند فـضائل ائمـه عـليهم السلام كتابها را پر كرده ، مخصوصا تاريخ حضرت رضا و امام جواد عـليهمـاالسلام و جلساتـى كه مـاءمـون عـباسى تـشكيل داد و اين بزرگـواران مـناظراتـى با عـلمـاى اديان داشتـند تـا حدى پرده از فضائل اهل بيت عليه السلام برمى دارد.
و در كتاب بحارالانوار مجلسى رضوان الله تعالى عليه در باب زندگى هر يك از ائمه علهيم السلام ابوابى از فضائل هر يك ديده مى شود.

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_33429820876404720852.jpg

[عهد آسمانى]

يزيد و قتل عام مردم مدينه

پـس از شهادت حضرت سيدالشهداء جمـاعـتـى از مردم مدينه از جمله عبدالله بن حنظله غسيل الملائكه به شام رفتند و با يزيد ديدار كردند، يزيد جوائز فراوان به آنها داد، چون فرستادگان به مدينه برگشتند در ميان مردم بدگوئى او را آغاز كردند، و گفتند: مـا از نزد كسى مى آئيم كه دين ندارد، شراب مى آشامد و آوازخوانان و نوازندگان همواره در مـجلس او به نواختن تار و طنبو و آوازخوانى مشغولند، او سگ باز است و آنقدر شراب مى خورد و در مستى مى گذراند كه از نماز غفلت مى ورزد، شما را گواه مى گيريم كه او را از خلافت عزل كرديم .
مـردم مـدينه حاكم يزيد را عزل نمودند و با عبدالله بن حنظله بيعت كردند، و بنى اميه را از مـدينه بيرون كردند، و آنها داستان را به يزيد نوشته و از وى استمداد نمودند، يزيد، عمروبن سعيد را خواست به او پيشنهاد رفتن به مدينه نموده عمرو گفت : همه جا در تـحت فـرمـان تـو بوده ام و همـه جا را امـن ساختم اگر بنا باشد كه خون افراد قريش ريخـتـه شود حاضر نيستم ، يزيد كه از جانب عمرو ماءيوس گرديد به سراغ عبيدالله زياد فـرستاد و به او پيشنهاد كرد كه مدينه را امن ساخته سپس به مكه رود و ابن زبير را مـحاصره نمـايد، ابن زياد گـفـت :واللّه لا جمـعـتـهمـا للفـاسق قـتـل ابن رسول اللّه و غـزو مـكه . يعـنى كشتن پسر پيغمبر و جنگ با كعبه را براى فـاسقـى تـواءمـا مرتكب نمى شوم . آخرالامر مسلم بن عقبه را خواست و با دوازده هزار نفر به طرف مـدينه فرستاد و دستور داد سه روز به آنها مهلت بده اگر مطيع نشدند با آنها بجنگ ولى متعرض على بن الحسين عليه السلام مشو كه او خاندان مروان را پناه داده است .
مـوقـعـيكه خبر حركت مسلم بن عقبه به مردم مدينه رسيد بر بنى اميه سخت گرفتند و به آنها پيشنهاد كردند كه يا با ما عهد كنيد كه بر كسى از ما ستم نكنيد و كسى را بر عليه مـا راهنمـائى نكنيد و به دشمن ما كمك ننمائيد و يا با شما مى جنگيم و شما را مى كشيم ، بنى امـيه شرايط پيشنهادى را پذيرفتند و راه شام را در پيش گرفتند، تا وقتيكه به مـسلم بن عقبه برخوردند، ابن عقبه پسر عثمان را خواست و از وضع مدينه جويا شد، ولى او بر طبق پيمانى كه سپرده بود گفت : من نمى توانم چيزى بگويم زيرا پيمان سپرده ام . مـسلم گـفـت : اگر پسر خليفه نبودى ترا گردن مى زدم ، مروان به پسرش عبدالملك گـفـت : نزد مـسلم برو شايد مرا نخواهد تا مجبور شوم برخلاف پيمان بگويم عبدالملك نزد مـسلم رفت ، پرسيد: چه خبر؟ و چه بايد كرد؟ عبدالملك گفت : مى روى تا وقتى به نخـله رسيدى در سايه درخـتـان استـراحت مـى كنى اول آفـتـاب از جانب حره طرف شرقى مدينه شروع به جنگ مى كنى تا وقتى كه آفتاب بر پـشت شما و بر صورت مردم مدينه بتابد آن وقت چشم ايشان بر اثر تابش آفتاب بر زره ها و خودها و سرنيزه ها و شمشيرهاى شما خيره خواهد شد، مسلم بن عقبه گفت : خدا پدرت را خير دهد از اين فرزندى كه دارد!
مسلم بن عقبه طبق دستور عبدالملك پيش رفت تا با مردم مدينه روبرو شد به آنها گفت كه اميرالمؤ منين ! گمان مى كند شما اصل و ريشه اسلاميد و دوست ندارد خون شما ريخته شود بنابراين سه روز به شما مهلت مى دهيم اگر توبه كرديد و تسليم شديد از شما مى پـذيرم و من هم به مكه مى روم ولى اگر سرپيچى كنيد از ما رفع عذر نموده آن وقت به حساب شما خواهم رسيد. پس از سه روز پرسيد: چه مى كنيد آيا تسليم مى شويد يا مى جنگيد؟ مردم مدينه گفتند: بلكه با شما مى جنگيم .
روز چـهارم مردم مدينه به فرماندهى عبدالله بن حنظله آماده نبرد شدند مسلم بن عقبه هم از طرف شرقـى مـدينه مهياى كارزار شد، براى مسلم كه پيرمرد و مريض بود كرسى در وسط دو جمـعـيت قـرار دادند و بر آن نشست . لشكر شام حمله را آغاز كردند تا اكثر مردم مـدينه شكست خـوردند، ولى عبدالله بن حنظله با عده قليلى كه در اطرافش بودند حمله سختى نمود و لشكر شام را به عقب نشينى مجبور ساخت تا نزديك بود خود را به كرسى مسلم برساند كه او لشكر شام را تهديد و تحريك نمود و دوباره جنگ درگير شد.
در اين مـيان فـضل بن عـباس بن ربيعة بن حارث بن عبدالمطلب با بيست نفر به كمك عـبدالله شتـافت و به او گفت : به هر طرف كه من حمله كردم شما هم به همان طرف حمله كنيد كه تصميم گرفته ام تا خود را به مسلم فرمانده شاميان نرسانم دست نكشم يا او را مـى كشم يا خـود كشتـه مـى شوم ، حمـله نمـودند تـا فـضل خـود را به پـرچـمـدار شام رسانيد و او را به خـيال مـسلم كشت و آواز برداشت كه مسلم را كشتم ، مسلم پاسخش داد كه اشتباه كردى ، مسلم خـود پـرچـم شامـيان را بدست گـرفـت و پـيش ‍ مـى رفـت تـا فـضل كشتـه شد، عـبدالله پـس از كشتـه شدن فـضل با عـده كمـى كه همـراه داشت مشغول جنگ شد و مردم را به جنگ تحريك مى نمود تا برادر مادريش محمدبن ثابت بن قيس كشته شد، هشت پسر داشت هر يك پس از ديگرى شهيد شدند و سرانجام عبدالله بن حنظله به شهادت رسيد و مدينه به تصرف مسلم و لشكر شام درآمد.
مـسلم سه روز جان و مـال و نوامـيس مـردم مـدينه را بر شامـيان حلال كرد چـه خونهائى كه نريختند و چه اموالى كه به غارت نرفت و چه نواميسى كه هتـك نشد پس از سه روز مسلم از مردم مدينه بيعت گرفت كه همگى برده زرخريد يزيدند هر كه نمى پذيرفت طعمه شمشير مى شد فقط حضرت سجاد عليه السلام محفوظ ماند و چهارصد خانواده اى كه در خانه خود پناه داده بود نيز از اين مهلكه نجات يافتند.
از ابن قتيبه در كتاب الامامة و السياسة نقل شده : كه افرادى را با سخت ترين شكنجه ها از بين بردند هزار و هفتصد نفر از بزرگان و مهاجرين و قريش و وجوه مردم كشته شد، و مـجمـوع كشتـگـان بجز زنان و كودكان به ده هزار نفـر رسيد، از ابن ابى الحديد نقل شده : كه آنچه مسلم بن عقبه در مدينه كشت از آنچه بسر بن ارطاة در سفر حجاز و يمن كه در حدود سى هزار نفر را هلاك كرد كمتر نبود.
مـردى از اهل شام بر زنى كه تـازه وضع حمـل نمـوده و بچـه اش را در بغـل گـرفـتـه شير مـى داد وارد شد، گفت : هر چه دارى براى من حاضر كن ، زن گفت : چيزى براى ما باقى نگذاشتند، شامى گفت : چيزى به من بده وگرنه بچه ترا مى كشم ، زن گـفـت : واى بر تـو اين پـسر ابى كبشه انصارى يار رسول خـدا است ، سپس گفت : فرزندم اگر چيزى داشتم فداى تو مى نمودم ، مرد شامى پـاى طفـل را گـرفـت در حالى كه پـستـان در دهن داشت چـنان به ديوار كوبيد كه مغز طفـل مـتلاشى و بر زمين پخش شد، ولى آن مرد هنوز از خانه خارج نشده بود كه صورتش سياه شد.
ابو سعـيد خـدرى در خـانه پنهان شده بود كه چند مرد شامى وارد خانه شدند و نامش را پرسيدند؟ پاسخ داد؟ من ابو سعيد خدرى يار پيامبرم ، گفتند: آرى نامت را زياد شنيده ايم خـوب كارى كردى كه در خـانه نشستـى و با مـا نجنگـيدى حال هرچه دارى بياور، گفت چيزى ندارم ، موهاى صورتش را كندند و او را چندين بار زدند و هر چه يافتند بردند حتى از سير و پياز و يكجفت كبوتر كه در خانه بود نگذشتند.
انس گـويد: در واقعه حره هفتصد نفر از قراء و حافظين قرآن كشته شدند بحدى از مردم مـدينه كشته شد كه مى توان گفت يك نفر باقى نماند، از جمله كسانيكه كشته شدند دو نفـر از پـسران زينب دخـتـر ام سلمـه همـسر مـكرمـه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم مى باشد.(427) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 427)

يزيد و سوزاندن خانه كعبه

پس از آنكه مسرف بن عقبه از سركوبى مردم مدينه فارغ شد عازم مكه مكرمه گرديد، اما چـون به قـدير رسيد جان به مالك دوزخ تسليم كرد، حصين بن نمير كه جانشين مسرف بود به فرماندهى سپاه شام وارد مكه شد.
شهر مكه را محاصره نمود، عبدالله بن زبير كه قدرت جنگيدن با وى را نداشت به خانه كعـبه پـناهنده شد، و او خود را: العائذ بالبيت مى ناميد، و به همين لقب مشهور شد حتى شعرا در اشعار او را با اين لقب نام مى بردند.
حصين بن نمير از بالاى كوههاى مسجدالحرام و دره هاى اطراف منجنيق ها نصب كردند و به وسيله آن سنگ و آتش و نفت و چيزهاى سوزنده به خانه كعبه مى ريختند تا آنكه خانه را خراب كرده و سوزانيدند.
و خـداوند بزرگ نيز قدرت نمائى كرد و در حمايت از خانه اش صاعقه اى فرستاد كه يازده نفـر از كسانيكه با منجنيق كار مى كردند طعمه حريق شدند و اين حادثه در سوم ربيع الاول يازده روز قبل از مرگ يزيد اتفاق افتاد، فشار بر مردم مكه و ابن زبير سخت شد، كه ابو وجزة مدنى در اشعارش چنين سروده است :
ابن نمير بئس ما تولى

قد احرق المقام والمصلّى

پـسر نمـير چـه كار زشتـى را مـرتـكب شد كه مـقـام ابراهيم و محل نماز را سوزانيد.(428) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 428)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_19951332031758407939.jpg

[عهد آسمانى]

بى شرمى يزيد

يزيد در زمـان معاويه به عنوان امير حاج به حج رفت ، در مراجعت به مدينه برگشت ، و در آنجا بساط شراب بگسترانيد در اين حال امام حسين عليه السلام و عبدالله بن عباس خواستند بر او وارد شوند يزيد گفت : وارد شوند، او را گفتند: ابن عباس بوى شراب را مى فهمد. گفت : حسين را اجازه دهيد و ابن عباس را اجازه ندهيد!
حسين عـليه السلام كه وارد شد بوى شراب را همراه بوى عطريات فراوان دريافت . حضرت فرمود: چه عطر خوبى ، اين عطر چيست ؟ يزيد گفت : اين عطرى است كه در شام تهيه مى شود.
آنگـاه كاسه شراب طلبيد و خود آشاميد، كاسه ديگر طلبيد، چون حاضر كردند به امام حسين عليه السلام حواله كرد!!
حضرت فـرمـود: عـليك شرابك ايّها المـرء. شرابت مال خودت اى شخص ‍ يزيد اشعارى با اين مضامين خواند:
اى رفـيق ، عـجب است كه ترا دعوت به شراب مى كنيم و تو اجابت نمى كنى و به زنان جوان و شهوات و شادى و شرابى كه بزرگان عرب بر آن نشسته اند دلت را تر و تازه مى كند.
امـام عـليه السلام برخاست و فرمود: بلكه دل ترا تر و تازه مى سازد اى پسر معاويه .(429) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 429)
اين عمل يزيد نشان مى دهد كه آنقدر شراب خورده كه عقلش را از دست داده بود وگرنه با توجه به مذاكرات او با نمايش قبل از حضور امام اين رفتار تناسب ندارد.
خـلاصه زشتـيهاى يزيد و اعـمـال ناشايست او بقدرى است كه زبان از بيان و قلم از تـحرير آن قـاصر و ناتوان است ، تاريخ ننگين زندگى كوتاه يزيد بشريت را به شرمندگى و سرافكندگى وا مى دارد.
رفـتـار مـعـاويه پـسر يزيد كه پـس از مـرگ پـدرش او را به خلافت برگزيدند، و استـعـفـايش ، واكنش رفتار يزيد است ، او انديشيد پدرش آبروى خلافت را برده و چنين خـلافـتـى باعث شرمسارى هر انسان عاقل است ، وگرنه در تاريخ سابقه ندارد كه كسى از حكومت روى گردان باشد.فعليه لعنة اللّه و الملائكة و النّاس اجمعين .

مختار بن ابى عبيد ثقفى

او فـرزند ابوعـبيد ثـقـفـى است كه از صحابه و ياران پيامبر اسلام و سرداران بنام اسلامـى بوده است ، مـادرش دومـه دخـتـر وهب بن عـمـر مـى باشد، مـخـتـار در سال اول هجرت متولد گرديد بنابراين هنگام رحلت پيامبر اسلام يازده ساله بوده است به همين مناسبت در شمار اصحاب و ياران رسول خدا صلى الله عليه و آله آمده است .
مـخـتار مردى عاق و با خرد و مدبر بود، در حاضر جوابى يد طولائى داشت و در فطانت و زيركى شهره آفاق و در حدسش خطا نمى كرد، او شجاعى بى پروا و داراى همتى عالى بود، كه همـواره به كارهاى بزرگ اقدام مى نمود، و در فنون و امور جنگى استاد، و در جوانمردى و بخشندگى بى مانند، و به دليل سياست و فطانتش بود كه در مدت كوتاه حكومـتـش كه از هجده ماه تجاوز نكرد چه موفقيتهائى نصيبش گرديد و در اين مدت كوتاه دشمـنان امـام حسين عـليه السلام را كيفـرى بسزا داد و بر زخـم دل خـاندان پـيغـمـبر صلى اللّه عـليه و آله مـرهم نهاد تـا آنكه در سال 67 در 67 سالگـى بدست مصعب بن زبير كشته شد و در طرف غربى گورستان كوفه دفن گرديد، و داراى قبه و بارگاه بوده است .
از ابن بطوطه مـتوفاى قرن هشتم نقل شده كه نزديك كوفه قبه و بارگاهى را مشاهده كردم كه گفته شد قبر مختار بن ابى عبيد ثقفى است .
چـنانكه رساله شرح الثار ابن نما متوفى 726 مى گويد: بارگاه مختار بن ابى عبيد مانند ستاره تابان مقابل باب مسلم مى درخشيد.(430) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 430)
ولادت مختار
براى پيدايش رجال بزرگ نوعا عواملى دست به هم مى دهند و مقدماتى آماده مى كرد تا يك شخـصيتـى بوجود آيد، بنابراين بعـيد نيست آنچـه را كه درباره ولادت مـختار نقل شده به وقوع پيوسته و صحت داشته باشد: مى گويند هنگاميكه ابوعبيد پدر مختار تـصمـيم گـرفـت همـسرى براى خـود انتـخـاب كند در صدد تـحقـيق از حال زنان شايستـه برآمد، دوشيزگانى از قبيله ثقف و بستگانش را يادآورى كردند او هيچيك از آنان را نپسنديد تا آنكه در خواب ديد كسى او را گفت دومه دختر زيباى وهب را به همسرى اختيار كن زيرا در زمينه او هيچكس ترا ملامت نخواهد كرد و در زندگى با او نگرانى نخواهى ديد.
خـوابش را با نزديكان در ميان گذاشت همه اين دختر را پسنديدند با دومه ازدواج كرد، چون همسر ابوعبيد به مختار حامله گرديد، در خواب ديد كسى اين اشعار را برايش سرود:
اءبشرى بالولد

اءشبه شيى ء بالاسد

اذا الرجال فى كبد

تقاتلوا على بلد

كان له الحظّ الاشد

يعـنى تـرا مـژده باد به فـرزندى كه همانند شير است ، هنگاميكه مردان سختى جنگ را تحمل مى كنند براى او بالاترين لذت است .
چـون وضع حمـل نمـود باز همـان كس بخـواب دومـه آمـد و او را گـفـت : قبل از آنكه بجنبد و بيش از آنكه كامش را برداريد او را مختار نام گزاريد و ابوجبر كنيه اش دهيد.(431) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 431) شايد مـناسبت كنيه ابوجبر با مختار از آن جهت باشد كه شكستگى دل اهل بيت پيغمبر را جبران كرد و با انتقام و خونخواهى حزن و اندوهشان را به سرور و خوشى تبديل نمود.
مختار از ديدگاه امام
از لابلاى روايات بسيارى بر ميايد كه امامان و پيشوايان مذهبى همواره نسبت به مختار اظهار علاقه فراوان مى كردند و از عمليات او و خونخواهى حسين بن عليهمالسلام مسرور بوده اند، چنانكه امام باقر عليه السلام فرمود: مختار را بد نگوئيد كه او دشمنان ما را كشت و انتـقـام خـون مـا را گـرفـت ، و زنان بيوه مان را به شوهر رسانيد در هنگام شدت احتياج اموالى در ميان ما تقسيم كرد.
و در روايات ديگـرى كه جمـاعتى خدمت امام پنجم حضرت باقر عليه السلام بودند كه مـردى از اهل كوفـه وارد شد خواست دست امام را ببوسد، امام دست خود را كشيد و مانع شد، سپس پرسيد: كيستى ؟
مـن ابوالحكم فرزند مختار بن ابوعبيد ثقفى هستم ، امام با فاصله زيادى كه با او داشت دست خـود را دراز كرد و او را نزديك خـواند انمـرد قدرى جلو آمد، فرمود پيشتر بيا با اصرار و تـاكيد امـام آنقـدر به حضرت نزديك شد مـثـل اينكه امـام مـى خـواهد او را روى زانوى خود جاى دهد، پس از تفقد و دلجوئى فراوان فرزند مختار عرض كرد:
قـربانت گردم مردم درباره پدرم مختار زياد حرف مى زنند، نظر شما درباره اش چيست ؟ كه گفتار شما را هر چه باشد درباره پدرم مى پذيرم ؟
ـ درباره مختار چه مى گويند؟
ـ مى گويند: او مردى دروغگو بوده است .
ـ سبحان الله ، چه نسبتهاى ناروا به او مى دهند، با آنكه چقدر بما خدمت كرد، از پدرم امام زين العـابدين شنيدم فرمود: صداق و مهريه مادرم از پولهائى بوده كه مختار برايش فـرستـاده بود، مـگر مختار نبود كه خانه هاى خراب ما را تجديد بنا كرد و دشمنان ما را نابود ساخت و انتقام خونهاى ما را گرفت و از كشته هامان خونخواهى كرد؟
خدا پدرت را بيامرزد، خدا پدرت را بيامرزد، خدا پدرت را بيامرزد، حق ما را از هر كه بر او حقى داشتيم گرفت .(432) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 432)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_54925949156368364688.jpg

[عهد آسمانى]

مختار و امام زين العابدين
ابوحمـزه ثـمالى گويد: هر سال كه به حج مى رفتم در مراجعت حضرت على بن الحسين عـليهمـاالسلام را زيارت مـى كردم ، در يكى از سالها كه خدمتش رسيدم او را ديدم كه كودكى را روى زانوى خود نشانيده و نوازش مى كند، كودك برخاست و رفت جلو درب اتاق بر زمين افتاد، سرش شكست و خون جارى شد، امام از جارى پريد و او را بلند كرد و خون از سرش پاك مى كرد و مى فرمود:انى اغيذك ان تكون المصلوب فى الكناسة .يعنى ترا به خدا مى سپارم از اينكه در كناسه بدار آويخته شوى .
گفتم : پدرم و مادرم به قربانت ، كدام كناسه ؟
فرمود: كناسه كوفه .
ـ آيا اين موضوع واقع خواهد شد؟
ـ آرى به خدائيكه محمد را به حق برانگيخت اگر پس از من زنده باشى خواهى ديد كه اين جوان در ناحيه اى از نواحى كوفه كشته مى شود و دفن مى گردد و سپس قبرش را مى شكافـند و جسدش را بيرون آورده در كوچه هاى كوفه بر زمين مى كشند و آنگاه به دار آويخـتـه و پـس از مدتى طولانى از دار فرود آورند و بدنش را بسوزانند و خاكسترش را بر باد دهند!!
قربانت گردم نام اين پسر چيست ؟
ـ او فرزندم زيد است . چـشمـان امـام پر از اشك شد و فرمود: پس داستان اين پسر را برايت بگويم : در يكى از شبها از كثـرت عـبادت و خسته گى خوابم ربود، در خواب ديدم كه در بهشتم و در آنجا پـيامبر و على و حسن و حسين عليهم السلام حوريه اى از حوريان بهشتى را با من تزويج كردند، در بهشت با حوريه همـبستـر شدم و در پـاى درخـت سدرة المـنتـهى غسل كردم ، همين كه از غسل فارغ شدم آوازى شنيدم كه مرا گفت : زيد برايت مبارك باشد.
از خـواب بيدار شدم وضو ساخـتـه و به نماز صبح پرداختم ، پس از نماز صداى در بگـوشم رسيد، عـقـب در رفتم مردى را ديدم كه دخترى همراه دارد كه از حيا دست ها را در آستين پنهان كرده و چادر بصورت افكنده است .
مرد را گفتم : چه مى گوئى ؟
گفت : على بن الحسين را مى خواهم .
گفتم على بن الحسين منم .
گـفـت : مـن فـرستـاده مـخـتار بن ابى عبيد ثقفى هستم ، شما را سلام رسانيد و گفت اين را براى فـروش به سرزمـين مـا آوردند او را لايق مقام شما دانستم و به ششصد اشرفى خريدم ، و اين هم ششصد اشرفى است كه براى مخارج شما فرستاده است ، نامه مختار را به من داد آنرا گشودم و خواندم و جواب او را نوشتم .
از نام كنيز پرسيدم ؟ گفت :
نامم حوراء است ، دانستم حوريه اى كه در بهشت با من تزويج كردند همين حوراء بوده است ، زنان دخـتـر را آماده زفاف كردند شب با او زفاف كردم به اين پسر آبستن گرديد، از اين جهت او را زيد نام نهادم ، به زودى خواهى ديد كه هر چه گفتم واقع خواهد شد!
ابوحمـزه ثمالى گفت : بخدا قسم تمام آنچه را كه امام فرموده بود در زندگى زيد بن على بن الحسين با چشم مشاهد كردم .
مـخـتـار از زمانيكه به حكومت رسيد نسبت به على بن الحسين عليه السلام خدمت فراوان مى كرد، از جمله يكبار بيست هزار اشرفى براى امام فرستاد كه از آن خانه هائى كه از بنى هاشم خراب شده بود از جمله خانه عقيل بن ابى طالب برادر اميرالمؤ منين عليه السلام را تجديد بنا كرد.(433) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 433)
مختار انگيزه قيام را از كجا الهام گرفت
گـاهى اوقات براى افراد بيدار و روشن از شنيدن يك جمله كوتاه و يا ديدن يك منظره اى كه به چـشم مى بينند انگيزه كارهاى شگفت و بزرگى پيدا مى شود كه همين منظره و يا اين سخن را ديگران مى بينند و مى شنوند ولى در روح آنان كوچكترين اثرى نمى گذارد.
عـمـوى مـخـتار از جانب اميرالمؤ منين عليه السلام حاكم مدائن شد، مختار همراه عموى خود به مدائن رفت ، تا اينكه مغيره بن شيعه از طرف معاويه استاندار كوفه شد، مختار به مدينه كوچ كرد و با محمد بن حنفيه مى نشست و كسب علم و حديث مى نمود.
سپـس مختار شهر كوفه را براى زندگى خود انتخاب كرد، در يكى از روزها كه باتفاق مـغـيرة استاندار كوفه از بازار كوفه عبور كردند، مغيره نظرى به بازار انداخت و گفت عـجب جمـعـيت و اتحادى است ! من يك نكته اى مى دانم كه اگر كسى با آن سخن تكلم كند و مردم را به آن بخواند تمام اين جمعيت بالاتفاق از او پيروى مى كنند خصوصا مردمان عجم كه هر چه پايشان القاء شود مى پذيرند.
مختار گفت : آن نكته چيست ؟
مـغـيرة گـفـت : آنكه مردم را بسوى خاندان پيغمبر بخوانند، ولى كسى نيست كه بان معتقد باشد.
مـخـتـار كلام مغيره را در ضمير خود ثبت كرد و در انتظار فرصت بود تا زمينه اى برايش پـيش آيد و عـقـيده اش را عـمـلى كند، و از آن پـس همـواره فـضائل خاندان پيغمبر را بر زبان مى راند و از آن تبليغ مى نمود، و مناقب و افتخارات امـام على و حسن و حسين عليه السلام را انتشار مى داد و مى گفت : ايشان به حكومت و خلافت از همـه سزاوارترند بلكه حق ثابت ايشان مى باشد و از مصائبى كه بر ايشان رسيده تاءسف مى خورد.(434) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 434)
انگيزه اش با گفتار اهل كتاب تائيد مى شود
مـثـل اينكه اهل كتاب نيز از قيام شخصى با صفات مخصوصى به خونخواهى مظلومين خبر داده اند چـنانكه نقـل شده مـخـتـار، مـعـبد بن خـالد جدلى را مـلاقـات كرد و او را گفت : اهل كتـاب مـى گـويند: در كتـابهاى خـود خوانده ايم كه مردى از قبيله ثقيف قيام مى كند ستمكاران را مى كشد و ستمديدگان را يارى مى كند و انتقام ضعفاء را از اقويا مى ستاند، و صفـات و خـصوصيات او را ذكر مى كنند و من تمام آن صفات را در خود مى يابم جز دو صفت كه در من نيست ! مى گويند آن شخص جوان است و من از شصت گذشته ام و ديگر آنكه آن مرد ديد چشمانش ضعيف است و چشمان من از عقاب تيزتر است .
مـعـبد گـفـت : تـو هم جوانى زيرا مرد شصت و هفتاد ساله در زبان كتاب هاى پيشين جوان مـحسوب مى شود، و درباره ديد چشمانت چه مى دانى كه چه مى شود شايد بعدا پيش آمدى كند و چشمانت ضعيف گردد، مختار اميدوار گرديد و گفت : ممكن است تغيير يابد.(435) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 435)
چشمان مختار آسيب مى بيند
مسلم بن عقيل كه از طرف امام حسين عليه السلام ماءموريت كوفه يافت در كوفه به خانه مختار بن ابى عبيد وارد شد و در آنجا شيعيان كوفه با او ملاقات مى كردند، پس از كشته شدن مـسلم عـبيدالله زياد مختار را طلبيد و او را گفت : اى پسر عبيد تو براى دشمنان ما بيعت مى گرفتى ؟
مـخـتار منكر شد كه به مسلم كمك كرده باشد و عمروبن حريث هم به نفع مختار گواهى داد كه او به مسلم كمك نكرده است ، عبيدالله گفت : اگر شهادت عمرو نبود ترا مى كشتم آنگاه شروع كرد به دشنام دادن به مختار، و با چوبى كه در دست داشت بر سر و صورت مـخـتـار مى زد تا آنكه صورتش را مجروح كرد و چشمانش معيوب شد و دستور داد او را به زندان ببرند.(436) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 436)
ميثم تمار هم به مختار نويد مى دهد
چون مختار به زندان عبيدالله رفت ، عبدالله بن حارث بن عبدالمطلب پسر عموى پيغمبر و امير مؤ منان نيز در زندان بود، و همچنين ميثم تمار كه از خواص شاگردان امير مؤ منان است با ايشان زندانى شد، عـبدالله از زندانيان تيغى خواست تاموى بدنش را پاك كند و همـراهان را گـفـت : مـى تـرسم ابن زياد مرا بكشد و بدنم چنين باشد، پس چه بهتر كه موهاى زيادى را از بدن پاك سازم تا اگر كشته شوم تميز باشم .
مـخـتـار او را گـفـت : به خدا قسم ترا نمى كشد و مرا نيز نخواهد كشت و به زودى متصدى حكومت بصره خواهى شد!
مـيثـم تـمـار مختار را گفت : تو نيز به خونخواهى حسين بن على عليه السلام قيام خواهى كرد، و همـين كسى را كه اراده كشتن ما را دارد خواهى كشت ، و حتى سر بريده اش را زير پـاى خـود قـرار خـواهى داد امـا شايد ميثم تمار اين موضوع را از گفتار امير مؤ منان عليه السلام كه درباره آينده سخن مى فرمود استفاده كرده باشد.(437) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 437)
مسلم بن عقيل و مختار
هنگـامـيكه حضرت امام حسن عليه السلام ضربت خورد و بساباط مدائن رفت در آنجا بر سعدبن مسعود عموى مختار كه از طرف امير مؤ منان عليه السلام حاكم مدائن بود وارد شد، مـخـتـار عـمـوى خـود را گـفت : مى خواهى پيشنهادى كنم كه تو را به ثروت بى پايان و موقعيت عالى برساند؟
سعـد گـفـت : چـيست آن پـيشنهاد؟ مـخـتـار اظهار داشت : حسن بن عـلى را دست بستـه تـحويل معاويه بدهيم ! سعد گفت : خدا تو را لعنت كند پسر دختر پيغمبر را در بند كنم ؟ چه زشت مردى بوده اى .(438) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 438)
از آن تـاريخ به بعد شيعيان مختار را لعن مى كردند و او را نكوهش ‍ مى نمودند تا آنكه مـسلم بن عـقـيل از جانب امام حسين عليه السلام ماءموريت كوفه يافت و به خانه مختار بن ابوعـبيد وارد شد، مختار با او بيعت كرد، و براى پيشرفت او فعاليت مى كرد و مردم را به بيعت با او دعوت مى نمود، مهماندارى مسلم و همكارى با او لكه پيشين را از دامن مختار زدود.(439) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 43)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_96413583550046949561.jpg

[عهد آسمانى]

مختار هنگام خروج مسلم
تـصادفـا روزى كه مـسلم قيام كرد، مختار با عده اى از بردگان به مزرعه خود به نام لقفا رفته بود زيرا قيام مسلم بى سابقه بود و هنوز با اصحاب و ياران خود وعده قيام نگذاشته بود، بلكه دستگير شدن هانى بن عروه ثقفى سبب اين قيام بى سابقه گرديد. مـوقـع ظهر بود كه مختار از قيام مسلم باخبر شد، همان ساعت با بردگان خود به كوفه برگـشت مـغرب گذشته بود كه جلو باب الفيل با قسمتى از لشكريان عمروبن حريث كه به فرمان ابن زياد شهر كوفه را حكومت نظامى اعلان كرده بود برخورد كرد، هانى ابى حيّه فـرمـانده هنگ جلو آمد و مختار را گفت : اينجا چه مى كنى ؟ وضع تو مشكوك است زيرا نه در خانه ات بسر مى بردى و نه در ميان جمعيت مخالف و موافق ؟
مختار پاسخ داد: از بزرگى خطاى شما افكارم مشوش شده : هانى گفت : حواست را جمع كن به خدا قسم با اين گفتار خورد را به كشتن مى دهى .
فرمانده سپاه وضع او را بفرمانده كل قواى انتظامى ابن زياد عمرو بن حريث گزارش داد، عـمـرو گفت : او را بگوئيد كه ابن زياد از وضع تو بى اطلاع است كارى نكن كه خود را به كشتن دهى .
زائدة بن قدامة ثقفى كه در لشكر عمرو بود اظهار داشت : اگر بيايد در امان است ؟
عـمـرو گـفـت : از ناحيه مـن در امـان است و اگر كارش به پيش عبيدالله بكشد به نفع او گواهى مى دهم ، زائده اميدوار شد و گفت : بنابراين راه نجاتى هست .
زائده با بعـضى ديگـر پـيش مـخـتـار آمـدند و گـفـتـه ها را نقل كردند و سپس او را سوگند دادند كارى نكن كه ابن زياد را بر خود تسلط دهى كه جز كشته شدن در پيش نيست .
مـختار به نزد عروبن حريث آمد و شب را در زير پرچم او صبح كرد، عماره بن عقبه وضع مـخـتـار را به ابن زياد گزارش داد، چون آفتاب بالا آمد درب دارالاماره باز شد و اذن عام داده شد مختار هم در ميان جمعيت بر ابن زياد وارد شد.
مختار بزندان ميرود
ابن زياد مـخـتـار را پـيش خـواند و او را گـفـت : تـو با جمـعـيت آمـده بودى تـا پـسر عقيل را يارى كنى ؟ مختار گفت : خير؛ چنين نيست بلكه من خارج كوفه بودم و شب وارد شدم و شب را زير پرچم عمروبن حريث بودم و اكنون هم نزد شما آمده ام .
عـمـروبن حريث نيز گفته مختار را تاييد و تصديق كرد و بر صحت گفتارش گواهى داد. با همه اينها ابن زياد با قضيبى كه در دست داشت بر سر و روى مختار نواخت آنقدر زد كه صورتـش مـجروح و چـشمش آسيب ديد و گفت : اگر شهادت عمرو نبود ترا گردن ميزدم ، سپس حكم زندانى او را صادر كرد، و مختار را به زندان بردند.(440) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 440)
مختار از زندان آزاد مى شود
از وقـتـيكه مـسلم كشته شد تا روز عاشورا كه حسين عليه السلام شهيد گرديد مختار در زندان به سر مى برد، پس از شهادت امام تصور نهضت و قيام در مخيله اش قوت گرفت زيرا زمـينه را آمـاده تـر مى ديد، لذا بفكر چاره ئى افتاد تا خود را از زندان آزاد سازد. صفيه خواهر مختار همسر عبدالله عمر بود، و از طرفى عبدالله نيز پيش امويان محترم بود و حرفهايش را مى خريدند زيرا حكومت معاويه با دست عمر خطاب پايه گزارى شده بود.
مـخـتـار به وسيله زائده بن قـدامـه نامه اى به خواهرش صفيه نوشت و از او خواست تا عبدالله را وادار نموده نامه اى به يزيد بنويسد و آزادى مختار را از او بخواهد.
صفيه كه از حبس برادر با خبر شد ناراحت گرديد بناى گريه و زارى گذاشت ، عبدالله كه چـنين ديد نامه اى همراه زائده به يزيد فرستاد و نوشت كه چون مختار با ما بستگى دارد اگر صلاح مى دانيد به ابن زياد بنويسيد تا او را از زندان آزاد كند.
زائده نامـه عـبدالله به يزيد رسانيد، يزيد نامه را خواند و لبخندى زد و گفت : شفاعت ابوعـبدالرحمان (عبدالله عمر) پذيرفته است ، نامه اى به ابن زياد نوشت و دستور داد مختار را آزاد كند.
زائده نامه يزيد را به عبدالله زياد رسانيد، عبيدالله مختار را خواست و گفت : تو آزادى به شرط آنكه بيش از سه روز در كوفه نمانى وگرنه ترا گردن خواهم زد.
مختار آزاد شد اما ابن زياد از زائده بن قدامه كه براى نجات مختار اين اندازه كوشش كرده است ناراحت گـرديد، زائده مـتوارى شد تا بالاخره قعقاع بن شور و مسلم بن عمرو باهم نزد ابن زياد شفاعت كردند تا از او در گذشت .(441) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 441)
پيشگوئى مختار از انتقام
مختار به سوى حجاز حركت كرد، در واقصه پسر زهير ازدى را ديد، از او پرسيد: چشمت را چه رسيده ؟ خدا بلا را از تو دور سازد، عبيدالله زياد چنين كرده است خدا مرا بكشد اگر او را نكشم و اعـضاء و جوارحش را قـطعـه قـطعـه نكنم ، مـن بايد در مـقـابل خـون حسين هفـتـاد هزار نفـر به شمـاره كسانيكه در مقابل خون يحيى بن زكريا كشته شدند بكشم .
سپـس گـفـت :والّذى انزل القـرآن ، و يبيّن الفرقان ، شرع الاديان ، و كره العصيان ، لاقـتـلنّ العـصاة مـن ازدعـمـّان ، و مـذحج و همـدان ، و نهد و خـولان و بكرو هزّان . و ثـعـل نبهان ، و عـبس و ذبيان ، و قبائل قيس عيلان ، غضبا لابن بنت نبى الرحمان ، نعم ! يابن زهيرة و حقّ السّمـيع العـليم ، العـلى العـظيم ، العـدل الكريم ، العـزيز الحكيم ، الرحمان الرحيم ، لاعر كن عرك الاديم ، بنى كندة و سليم ، و الاشراف مـن تـميم .يعنى سوگند بانكسيكه قرآن را فرستاد، و فرقانرا آشكار ساخـت ، و اديان را تشريع و وضع نمود، و گناه را ناخوش دارد، كه سركشان و گـناهكاران از ازدعـمـان ، و قـبيله مـذحج و همـدان ، و قـبيله نهد و خـولان ، و قـبايل بكر و هزان و ثعل و نبهان و عبس و ذبيان و قيس عيلان را مى كشم ، و اين از خشمى است كه به جهت كشتـن امـام حسين پـسر دخـتـر پـيغـمـبر خـدا در دل جاى كرده است ، آرى اى پـسر زهير، به حق خداى شنوا و دانا، خداى بلند مرتبه و بزرگ ، آن خـداى عـادل و كريم ، عزتمند با خرد، بخشنده بخشاينده طايفه بنى كنده و سليم و اشراف از تميم را به خاك و خون خواهم كشيد.(442) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 442)
اكثر مطالبى كه از زبان مختار نقل شده همانند عبارت فوق مسجع و مقفى است و اين نشان مـى دهد كه مختار از علم كهانت هم بى بهره نبوده است ، كسيكه با عبارات و سخنان كاهنان مانند شق و سطيح و امثال آنان آشنا باشد تصديق خواهد كرد مختار نيز از آنان پيروى مى كند و معلوم است كه نزد آنان تلمذ كرده است .
بنابراين بعيد نيست كه از اين راه نيز از آينده مطلع شده باشد.
چـنانكه قبلا نقل شد مختار پس از آزادى از زندان و تصميم ابن زياد به خروج از كوفه به حجاز رفت ، و با ابن زبير بيعت كرد.
مختار به كوفه برمى گردد
مـخـتار با آنكه در جنگهائيكه ميان ابن زبير و لشكريان شام رخ داد بيش از حد جانفشانى كرد ولى از طرف ابن زبير از او قدردانى نشد.
حكومت حجاز و عراق با ابن زبير بود، اما حجاز از پيش با او بيعت كرده بودند و كوفه و بصره هم پـس از مـرگ يزيد با عـامر بن مسعود بيعت كردند تا كارها يكسره شود چند روزى عـامـر بر مردم كوفه نماز مى خواند تا بالاخره خود او و مردم كوفه با ابن زبير بيعت كردند.
تـا پـنج ماه پس از مرگ يزيد مختار با ابن زبير بود و چون او به هر يك از اطرافيانش حكومت و شغلى واگذار كرد به جز مختار كه او را به كار نگماشت .
مـخـتـار در صدد برآمد از ابن زبير كناره گيرد از كسانيكه از كوفه به مكه مى آمدند از وضع كوفـه تـحقـيق مـى كرد، تـا آنكه هانى بن ابى حيه وارد مكه شد از وى جوياى حال مردم كوفه شد؟ او گفت : مردم در اطاعت عبدالله بن زبير جز يك عده بى شمار كه از نظر عـقـيده با وى مخالفند و اگر كسى هم عقيده آنها باشد و آنها را جمع كند مى تواند حكومت كره زمين را به چنگ آورد.
مـخـتـار گـفـت : مـرا ابو اسحاق مـى خـوانند و منم كه آنرا خواهم گرد آورد تا با ايشان باطل را نابود كنم و ستمكاران را ريشه كن نمايم .
از آنجا كه به خانه رفت و سوار بر مركب خود گرديد و به سوى كوفه رهسپار شد.
چـون به مـنزل قرعاء رسيد سلمة بن مرثد همدانى را ديدار كرد و او مردى عابد و اشجع مـردم عـرب بود با وى گرم گرفت و به صحبت پرداختند، مختار وضع حجاز را برايش تشريح كرد و از او وضع كوفه را جويا شد؟
سلمـه گـفـت : مردم كوفه هم چون گوسفندانى بدون شبانند، مختار گفت : من شبانى هستم كه آنها را خوب چرا خواهم داد، سلمه گفت : ولى بدان كه خواهى مرد و سپس برانگيخته شوى مسئول خواهى بود و بر طبق عمل خود چه خوب و چه بد پاداش داده مى شوى .
مـخـتـار از او گـذشت روز جمـعـه بود كه به نهر حيره رسيد در آنجا فـرود آمـد و غـسل كرد و بدن را معطر ساخت و جامه نو بر تن پوشيد و عمامه بر سر بست و شمشير حمايل نمود و سوار مركب گرديد تا وارد كوفه شد.(443) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 443)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_65265949497214163110.jpg

[عهد آسمانى]

مختار مردم كوفه را نويد مى دهد
مـخـتـار كه وارد شهر شد بهر كس و هر جمعيتى كه مى رسيد بر آنها سلام مى كرد و مژده پـيروزى به آنان مـى داد، ابتدا به مسجد سكون و ميدان كنده عبور كرد بر ايشان سلام كرد و گـفـت : شما را مژده باد به نصرت و پيروزى بر آنچه را كه دوست مى داريد، از آنجا عـبور كرد و به محله بنى ذهل دبنى حجر رسيد در آنجا كسى را نديد زيرا به نماز جمـعه رفته بودند، از آنجا كه گذشت و به محله بنى بداء رسيد در آنجا كسى را نديد زيرا به نماز جمعه رفته بودند، از آنجا كه گذشت و به محله بنى بداء رسيد در آنجا عـبيدة بن عـمـرو بدى را مـلاقـات كرد بر او سلام كرد و گفت : ترا مژده باد به كمك و پيروزى ؛ خوشا به حال تو كه عقيده خوبى دارى كه خداوند با اين عقيده ات هيچ گناهى برايت باقى نخواهد گذاشت و همه آنها را خواهد آمرزيد، از آن جهت اين جمله را به او گفت : كه او از دوستان على بن ابى طالب عليه السلام و مردى شاعر و شجاع نيز بوده است ، اما مبتلا به شرب خمر بوده است .
عبيد گفت : خدا ترا خوشحال كند، آيا ممكن است اين بشارت را برايم شرح دهى مختار گفت : آرى شب بمـنزل بيا تا برايت بگويم ، و اين مطلب را به قوم و قبيله ات نيز برسان كه خدا از ايشان پيمان گرفته او را اطاعت كنند و خون فرزندان انبياء را خونخواهى كنند.
سپس گفت : از كجا به قبيله بنى هند مى روند؟ عبيده گفت : اجازه بده تا ترا راهنمائى كنم او اسب خود را بيرون كشيد و سوار شد و با مختار به محله بنى هنه رفتند در آنجا گفت : خـانه اسمـاعـيل بن كثـير را نشانم بده ، او را جلو خـانه اسمـاعـيل بردم و اسمـاعـيل را آواز دادم از خـانه بيرون آمد، مختار او را گفت : امشب تو و برادرت و ابوعمرو مرا ملاقات كنيد كه آنچه دوست داريد برايتان آورده ام !
از آنجا گـذشت به مـسجد كوفـه رسيد جلو باب الفـيل شترش را خوابانيد و وارد مسجد شد مردم كه مختار را ديدند با يكديگر مى گفتند: مـخـتـار براى امـر مـهمى آمده است نماز جمعه را با جمعيت خواند و سپس به گوشه رفت و نمـاز عـصر را فـرادى خواند و از مسجد خارج شد. در راه به جمعيت همدان رسيد، ايشان را گفت : خبر خوشى براى شما آورده ام ، از ايشان هم گذشت تا وارد خانه خود كه به خانه سلم بن مسيب معروف بود وارد گرديد.(444) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 444)
مختار خود را نماينده مهدى مى خواند
شب فـرا رسيد جمعيت و قبايل كوفه به خانه مختار هجوم آوردند، مختار از وضع كوفه پـرسش كرد؟ گفتند: شيعيان كوفه زير پرچم سليمان بن صرد در آمده در همين نزديكى بخونخواهى امام حسين عليه السلام خروج مى كنند.
مـخـتـار برخاست و به سخنرانى پرداخت پس از حمد و ثناى پروردگار اظهار داشت مهدى فـرزند وصى پـيغـمـبر يعـنى محمد بن الحنفيه مرا به عنوان نماينده خود بسوى شما گـسيل داشتـه و به جنگ دشمنان اهل بيت و خونخواهى شهيدان راه حق و دفاع از ستمديگان ماءمورم ساخته است .
عـبيدة بن عـمـرو اسمـاعـيل بن كثير قبل از همه با مختار بيعت كردند، پس از ايشان ساير افراد براى بيعت نمودن به طرف مختار هجوم كردند.(445) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 445)
مختار دعوت و تبليغات را شروع مى كند
پس از آنكه بيعت با مختار تمام شد، مبلغين و دعوت كنندگان خود را در كوفه منتشر ساخت آنان با تـمـام قـوا و از هر وسيله اى به نفع تبليغى استفاده مى كردند حتى در مجلس سليمـان بن صرد مـى رفـتـند و كسانى را كه با سليمان وعده همكارى داشتند به بيعت مـختار دعوت مى كردند، و مخصوصا با حربه دعاوى مختار و انتقاد اينكه عليه سليمان از او آمـوخـتـه بودند شيعـيان را از گرد سليمان بسوى مختار مى كشانيدند، گاهى اوقات شخـص مـخـتار در مجلس سليمان حاضر مى شد و با افراد از نزديك تماس ‍ مى گرفت و آنان را با اين كلمات تبليغ مى نمود:
من از طرف ولى امر و معدن فضل و وصى امير مؤ منان و امام مهدى بسوى شما ماءمور شده ام ، و به امـريكه شفاء دردها و موجب اكمال نعمت و كشتن دشمنان است ماءموريت دارم ، خداوند سليمـان بن صرد را حفظ كند ولى او پيرمردى است از كار افتاده و اسقاط شده كه ديگر نيروى مـبارزه ندارد بلكه استخوانش نرم گرديده ، و باضافه بصيرت و تجربه در جنگ ندارد، او خودش و شما را بكشتن مى دهد و كارى هم از پيش ‍ نمى برد.
امـا مـن وظيفه خاصى دارم كه بر طبق آنچه ماءمورم اقدام مى كنم كه با اين وضع دوستان عـزيز، و دشمنان نابود خواهند شد، و دلهاى مجروح شيعيان درمان مى شود، بيائيد حرف مـرا بشنويد و مرا اطاعت كنيد و بى جهت خود را بكشتن ندهيد كه آنچه شما بدان اميدواريد به وسيله من انجام خواهد شد.
با اين تـبليغـات تـوانست عده از شيعيان را با خود همدست كند ولى بزرگان شيعه با سليمان بودند و كسى را با او همرديف نمى دانستند، در حقيقت وجود سليمان مانع بزرگى براى مختار بود.(446) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 446)
مختار دوباره به زندان مى رود
پس از آنكه سليمان بن صرد بسوى شام حركت كرد و كوفه را ترك نمود و قواى شيعه در كوفـه ضعـيف گرديد، عمر سعد و شبث بن ربعى و يزيد بن حارث به حاكم كوفه عـبدالله بن يزيد كه نماينده ابن زبير بود، و رئيس ‍ ماليه ابراهيم بن محمد بن طلحه گـفـتـند: حواستـان جمـع باشد كه خطر مختار براى شما از سليمان بيشتر است زيرا سليمـان از كوفه خارج شده و با دشمنان شما يعنى طرفداران بنى اميه مى جنگد ولى مـخـتـار مـى خـواهد در همـين شهر بر شما بشورد و از مردم اين شهر انتقام بگيرد تا هنوز نيروى كافى نگرفته او را بگيريد و در بندش كنيد و بزندان بيفكنيد.
عـبدالله بن يزيد پـيشنهاد عمر سعد و رفقايش را كه از سران دشمنان امام حسين عليه السلام بودند پـذيرفت و تصميم گرفت مختار را زندانى كند، با لشكرى انبوه خانه مـخـتـار را مـحاصره كرده و او را از خانه بيرون كشيدند و خواستند بطرف زندان ببرند، ابراهيم رئيس اداره دارائى گفت : مختار را با دست بند و پياده و پا برهنه بسوى زندان ببرند تا بيشتر سركوفته شود؟
عبيدالله گفت : سبحان اللّه چگونه با مردى كه هنوز عداوت و مخالفتى با ما نداشته چنين رفـتـار كنم ؟! مـا او را به اتـهام و گـمان مخالفت گرفته ايم ، استرى آوردند و او را سوار نمود و به جانب زندان بردند، ابراهيم گفت : آيا او را در قيد و بند نمى كنيد؟
عبدالله : نه ؛ همان زندان براى او قيد و بند است .(447) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 447)
در زندان هم از قيام خبر مى دهد
مختار هر چه در اين راه صدمه و شكنجه مى ديد بجاى آنكه او را سست كند و از تعقيب هدفش باز دارد او را استـوارتـر ميساخت ، چنانكه حميد بن مسلم گويد: در زندان به ديدن مختار رفتيم اين سخنان را در زندان از او شنيدم :
قـسم به پـروردگـار درياها، و قـسم به نخـل و درخـتـان ، قـسم به دشت و صحرا، و فـرشتـگـان مـقرب ، و پيامبران برگزيده كه همه ستمكاران را با نيزه و شمشير آبدار، بوسيله مـردان شريف انصار خـواهم كشت ، تا آنكه ستون و پايه هاى دينى را استوار بدارم ، و رسته هاى مختلف را متحد سازم ، و سوز دلهاى مؤ منان را در عزاى مظلومان خاموش كنم و انتقام خون شهيدان را بستانم ، پس از آن اگر دنيا پايان يابد يا مرگم فرا رسد باكى ندارم .
و هرگاه در زندان از او ملاقات مى كرديم اين چنين سخنان مى گفت و دوستان خود را با اين كلمات تشجيع مى كرد.
مختار از زندان دعوت را شروع مى كند
پس از نامه ايكه مختار به رفاعه يكى از سران توابين پس از شكست آنها نوشت تصميم گـرفـت به سران شيعه در كوفه و بصره و مدائن نامه بنويسد و ايشان را دعوت به همكارى كند، اين نامه را بوسيله سبحان بن عمرو به رؤ ساء شيعه از جمله مثنى بن مخرمة در بصره و سعد بن خديفه در مدائن و يزيد بن انس و اءحمر بن شميط و عبدالله بن شراد و عـبيدالله بن كامل نوشت خداوند در مقابل قيام و نهضتى كه نموديد پاداش بزرگ عنايت كرد و گـناهان شمـا را آمـرزيد بهر درهمـى كه در اين راه خرج كرديد و با قدمى كه برداشتـيد براى شما حسنه اى ثبت كرد و مقام و درجه اى بالا و ثوابى بى حد به شما عطا فرمود:
ولى اگر من به كمك شما قيام كنم در مشرق و مغرب دشمنانتان را از دم شمشير مى گذرانم و با خواست خدا همه را نابود مى گردانيم خدا هدايت كند آنكه به شما نزديك گردد و دور گرداند آنكه تمرد و سرپيچى كند والسلام .
سبحان نامه مختار را در ميان آستر و رويه كلاه خود پنهان كرد و از زندان خارج گرديد و به اين افراد رسانيد تا آنكه همه آنها مختار را خواندند.
بزرگـان شيعه نامه مختار را خواندند به قاصد گفتند: كه تا پاى جان با او همكارى مـى كنيم و هر چه فرمان دهد اطاعت خواهيم كرد اگر اجازه مى دهد با جمعيتى به زندان آمده او را بيرون آوريم ؟
مختار پاسخ داد: بزودى از زندان خلاص خواهم شد و محتاج بزور و اغتشاش نيست .(448) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 448)
مختار براى خلاصى از زندان مى كوشد
مـخـتـار كه آمادگى شيعيان و پشتيبانى آنان را مشاهده كرد در صدد بر آمد تدبيرى نموده تـا از زندان آزاد گردد، نامه اى به عبدالله بن عمر نوشت كه بى گناه و روى سوء ظن حكام زندانى شده ام خواهشمندم نامه ملايمى درباره من به عبدالله بن يزيد و ابراهيم بن مـحمـد حاكم و رئيس خـراج كوفـه بنويس تا شايد خداوند مرا به لطف و محبت شما از چنگال اين دو نفر ستمكار نجات بخشد والسلام .
نامـه را تـوسط غلام خود بنام زربى براى عبدالله فرستاد. عبدالله عمر براى حاكم و رئيس دارائى كوفه نوشت : شما ميدانيد كه مختار با من بستگى نزديكى دارد و از طرفى مـا و شما دوستى ديرينه داريم شما را بحق دوستى ميان ما سوگند مى دهم كه مختار را از زندان آزاد كنيد.(449) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 449)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_70588514511987174831.jpg

[عهد آسمانى]

مختار آزاد مى شود
چـون نامـه عـبدالله عـمـر به اين دو نفـر رسيد از مـخـتـار كفـيل خـواستـند تـا او را آزاد كنند، جمـعـيت بيشمـارى از شيعـيان كوفـه آمـدند تا كفـيل مختار گردند، ابراهيم رئيس دارائى به عبدالله حاكم كوفه گفت : كفالت يك جمعيت بى شمار بى فائده است ده نفر از سران كوفه را به كفالت بپذيرد و او را آزاد كن ؟ عبدالله هم نظر ابراهيم را پسنديد و همين كار را كرد.
ولى ايشان تـنها به گرفتن كفيل و ضامن اكتفا نكردند بلكه مختار را سوگند دادند تا وقتى كه اين دو نفر سر كار هستند مختار شورشى به پا نكند و بر ايشان خروج ننمايد و اگـر خـلاف كند هزار شتر در منى قربانى كند و تمام بردگانش آزاد باشند، مختار هم قسم خورد و از زندان خارج شد.
مختار با ايشان اين پيمان را بست و قسم خورد و ليكن مى گفت : خدا بكشد كه چقدر نادان و احمقند زيرا هدفى كه در نظر دارم هدف مقدسى است و قسم مانع آن نمى شود زيرا خداوند فرموده است سوگند بخدا را مانع كارهاى خير مشماريد.(450) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 450) و باضافه كفاره قسم و قـربانى كردن هزار شتـر از آب دهن انداختن برايم آسانتر است و راضى هستم بهدفم برسم و تا آخر عمر غلام و كنيز خريده اى نداشته باشم !(451) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 451)
با مختار آشكار بيعت مى كنند
مـخـتار به خانه خود رفت و شيعيان از هر طرف بسوى او كوچ مى كردند و با او بيعت مى نمـودند و در مـدتـى كه در زندان بود پنج نفر برايش از مردم بيعت مى گرفتند. روز بروز جمـعـيت افـزوده مـى شد تـا آنكه عـبدالله زبير، حاكم كوفه و رئيس دارائى را عـزل كرد عـبدالله مطيع را بجاى آنان گماشت ، با عوض شدن حاكم كوفه مختار از قيد پـيمـان و سوگندى كه خورده بود راحت شد زيرا قسم و پيمان او مقيد به مدتى بود كه اين دو نفر سر كار مى باشند.(452) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 452)
توطئه زندان مختار
پس از آنكه عبداللّه بن مطيع سر كار آمد بعضى از اطرافيان او را گفتند: مختار مريدان و سربازان زمختى دارد مى ترسيم آنكه خروج كند و بر تو بشورد صلاح آن است كه او را بخـواهى وقتيكه آمد او را به زندان بيفكن پسر مطيع دو نفر را يكى بنام زائده و ديگرى بنام حسين بن عبداللّه به سراغش فرستاد و او را احضار كرد، هنگامى كه بر مختار وارد شدند و اظهار داشتند كه امير او را طلبيده است مختار عازم شد كه نزد امير برود لباس در بر كرد و دستور داد مركبش را آماده كنند ولى زائده كه از حقيقت امر آگاه بود خواست مقصود حاكم را به مختار بفهماند اين آيه را خواند: و اذيمكربك الّذين كفروا لبثبتوك او يقتلوك او يخـرجوك و يمـكرون و يمـكرو اللّه و اللّه خـير الماكرين .يعنى هنگامى كه كفار درباره ات مكر مى كنند تا تو را زندان كنند و يا بكشند و يا تبعيد نمايند. اينان مكر مى كنند و خدا مكر مى كند و او بهترين مكر كنندگان است .(453) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 453)
مختار از آنچه زير پرده داشتند آگاه شد خود را مريض نشان داد و رختخواب طلبيد و گفت مرا لرز گرفته است حال مرا به امير بگوئيد و عذر مرا بخواهيد؟
در راه حسين به رفيقش گفت كه مقصود تو را از خواندن آيه فهميدم ، زائده اصرار داشت كه مـقـصودى نداشتـم ، حسين گفت اصرار نكن و مطمئن باش كه آنچه گذشته به امير نخواهم گفت ، و در حقيقت از آن مى ترسيد كه فردا مختار ظهور كند و در اثر اين سعايت او را هلاك و نابود سازد، فرستادگان حال مختار را گزارش كردند و حاكم هم باور كرد و خواستن و احضار دوباره منصرف گرديد.(454) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 454)
محمد حنفيه مختار را تائيد مى كند
مـخـتـار تـصمـيم داشت در مـحرم سال 66 خروج كند ولى با پيش آمد غيرمترقبه اى يكماه بتـاءخـير افـتاد و آن اين بود كه جمعى از شيعيان با هم نشستند و گفتند مختار از ما بيعت گـرفـتـه كه خـروج كند و با او بجنگيم اما چون حساب دين و آخرت در پيش است مطمئن نيستيم كه حقيقتا او از نزد محمد حنفيه ماءموريت داشته باشد صلاح آن است كه چند نفر به مدينه رفته و تحقيق كنيم .
عبدالله بن شريح و سعيد بن منقذ ثورى و سعربن ابى سعر حنفى و اسود بن جراد كندى و قـدامـة بن مـالك جشمـى عازم مدينه شدند به خدمت محمد بن حنفيه شرفياب گرديدند، عـبدالله شريح اظهار داشت : شمـا خـانواده اى هستـيد كه خـداوند شمـا را بفـضل خـود مـخـصوص گـردانيده و به نبوت مفتخر ساخته و احترام شما را بر امت واجب گـردانيده ، همـه حق شما را ميشناسند مگر آنانكه از جاده حقيقت منحرف شده اند و شما به مـصيبت حسين بن على عليه السلام مبتلا شديد كه در حقيقت مصيبتى براى تمام مسلمانان بود، و اينك مـخـتـار بن ابى عبيد مدعى است كه از طرف شما ماءموريت دارد تا قيام كند و انتـقـام خـون حسين را بگيرد و با كتاب خدا و سنت پيامبر در ميان ما رفتار كند، آمده ايم تا بپرسيم اگر امر ميفرمائيد از او پيروى نموده و اگر نه دست از او بكشيم ؟
محمد حنفيه پس از حمد و ثناى پروردگار در پاسخ ايشان گفت : اينكه گفتيد خداوند ما را مـخـصوص بفـضل خود گردانيده است ، آرى خداوند به هر كه بخواهد عطا مى كند كه خدا صاحب فضل بزرگى است .(455) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 455) و اما اينكه گفتيد: حسين عليه السلام شهيد شد اينهم از علوم غيب الهى است كه شهادت براى او نوشته شده بود و به اين وسيله عده اى را بالا برد و افرادى را خوار گردانيد.
و امـا آنچه مربوط به سؤ ال شما است از اطاعت و پيروى كسيكه بخونخواهى ما قيام كرده ، بخدا دوست دارم كه خدا از دشمنان ما انتقام بگيرد بدست هر كه بخواهد.
فـرستـادگـان از نزد مـحمـد بيرون آمـدند و با هم گـفـتـند: مـحمـد عمل مختار را تصويب كرد زيرا اگر موافق نبود مى فرمود: چنين نكنيد.(456) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 456)
كوفه در انتظار فرستادگان
پـس از آنكه اين جمعيت بسوى مدينه حركت كردند از يكطرف شيعيان و كسانيكه با مختار بيعـت كرده بودند در اضطراب و نگرانى بسر مى بردند كه اگر محمد كار مختار را امـضاء نكند چه كنند و چگونه از او كناره بگيرند و بيشتر از همه مختار در نگرانى بسر مـى برد كه اگر محمد بن حنفيه جواب منفى بدهد نقش او بر آب خواهد شد و روى اين جهت در تـرديد و دو دلى بسر مـيبرد اگـر قـبل از مـراجعت ايشان قيام كند لشكريانش ‍ قوى دل نخواهند بود بلكه با ترديد پيش خواهند رفت و اگر تاءخير بيندازد ممكن است بكلى موضوع منتفى گردد.
ولى خوشبختانه فرستادگان برگشتند و يكسر بخانه مختار رفتند، مختار پرسيد: هان چه خبر است كه شما مردم را مشكوك ساختيد؟ ايشان پاسخ دادند كه ماءمور شده ايم تا ترا كمك كنيم ! مختار گفت : الله اكبر، من ابواسحاقم ؛ اعلان كنيد شيعيان اجتماع كنند.(457) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 457)
مختار از اين موضوع بهره بردارى مى كند
پس از آنكه فرستادگان كوفه موافق با منويات مختار برگشتند اعلان داد تا شيعيان در منزل مختار اجتماع كنند، جمعيت انبوهى جمع شدند، مختار بپا خاست و براى آنان سخن گفت :
اى گـروه شيعه افرادى از شما خواستند حقيقت آنچه را كه من ادعا ميكنم بدانند لذا بسوى مـدينه و نزد امـام هدايت شدگـان و شريف و برگزيده فرزند بهترين مردمان (پس از پـيامـبر) رفتند و از او درباره من و آنچه ادعا ميكنم پرسيدند، پاسخشان را شنيدند كه من وزير و حامـى و پـشتـيبان او و فـرستـاده او و دوست او هستـم ، و شمـا را به اطاعت و فـرمـانبردارى از مـن دستـور داده است تا با مخالفين دين و دشمنان فرزندان پيامبرتان بجنگم .
عبدالرحمان مختار را تاءييد مى كند
پس از آنكه سخنان مختار به پايان رسيد عبدالرحمان رئيس هيئت اعزامى برخاست و گفته هاى مختار را تاءييد كرد و چنين گفت :
ما خواستيم برخود، و بر عموم مردم حقيقت روشن شود بمدينه نزد مهدى فرزند على عليه السلام رفـتـيم و از او راجع باين قـيام و آنچه مختار ما را به آن دعوت مى كند پرسش نمـوديم ؟ به ما فرمان داد تا او را كمك كنيم و در راه هدفى كه دارد بجنگيم و با آنچه فـرمـان مـيدهد اطاعـت كنيم ، با خـوشحالى و اطمـينان كامل برگشتيم ، شك و ترديد و دودلى از ما برطرف شد و اكنون با بصيرت و بينائى كامـل اقـدام به جهاد با دشمـنان مـيكنيم ، آنانكه حاضرند به غائبين اطلاع بدهند تا خودشانرا آماده كنند.
پـس از عـبدالرحمان يك يك آنانكه بمدينه رفته بودند سرپا ايستادند و با همين مضامين قيام و دعوت مختار را تاءييد كردند.(458) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 458)
مختار و دعوت ابراهيم
و چون قيام مختار نزديك شد سران سپاهيان مختار اظهار داشتند كه سران كوفه و رؤ ساى قـبايل با همدستى عبدالله بن مطيع با تو خواهند جنگيد اگر ابراهيم فرزند مالك اشتر با مـا همـدست مـى شد اميدواريم كه بر دشمن پيروز گرديم كه او جوانى است شجاع و دلاور فـرزند مـردى بزرگ و خاندانى اصيل آوازه اش همه جا را پر كرده و داراى قبيله اى است پرجمعيت و با موقعيت اگر او به ما به بپيوندد از مخالفت هيچكس باك نداريم .
مـخـتـار گـفـت : برويد و او را دعـوت كنيد؟ ابراهيم را دعوت كردند و ابراهيم به مختار پيوست .(459) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 459)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_bedanim.parsiblog.com_Moharam__12_.jpg

[عهد آسمانى]

نهضت شروع مى شود
پس از آنكه ابراهيم با مختار بيعت كرد هر شب با اقوام و بستگان خود بخانه مختار ميرفت و برنامه نهضت را مطرح مى ساخت تا بالاخره تصميم گرفتند شب پنجشنبه چهاردهم ماه ربيع الاول همان سال 66 قيام كنند.
شب سه شنبه دوازدهم فرا رسيد ابراهيم اول مغرب در خانه به نماز ايستاد و در حدود صد نفـر از بستگان و همسايگانش كه آماده حركت بودند به نماز او اقتدا نمودند پس از نمـاز هوا گـرگ و مـيش بود كه ابراهيم با جمعيت خود بقصد خانه مختار سوار شدند در حاليكه زره ها را در زير لباس پـوشيده و فـقـط شمـشيرى حمايل نموده بودند.
از طرفـى اياس بن مـضارب رئيس لشكر ابن مطيع استاندار كوفه متوجه شده بود كه همين امشب يا فردا شب مختار در كوفه خروج مى كند لذا تمام ميدانهاى كوفه را از سپاهيان خود پر كرده و راهها و كوچه هاى بزرگ را كنترل كرده بود.
حميد بن مسلم گويد: در آنشب همراه ابراهيم بودم در راه چون به خانه اسامه رسيدم گفتم : صلاح در آن است كه از طرف خـانه خـالد بن عرفطه به محله بجيله و از آنجا بخانه مـخـتـار برويم و اين راهى را كه شما در پيش ‍ گرفته ايد به دارالاماره و بازار منتهى ميشود و اطراف دارالاماره و بازار را سربازان گرفته اند.
ابراهيم كه جوانى دلاور بود بدش نمى آمد كه با جمعيت روبرو شود، گفت : بخدا قسم از جلو خـانه عـمـرو بن حريث بطرف قصر وسط بازار عبور ميكنم تا ترس و رعبى به دل دشمنان افكنده و بآنها بفهمانم كه در چشم ما بى ارزش و خوارند!
كوچـه ها را به پايان رسانيده تا جلو خانه عمرو بن حريث با اياس رئيس ‍ سپاه كوفه روبرو شديم كه با لشكرى انبوه غرق در صلاح راه را بر ما بسته اند.
اياس : شما كيستيد؟
ـ من ابراهيم فرزند مالك اشترم .
ـ اين جمعيت همراه تو چيست ؟ درباره تو مشكوكم زيرابه من رسيده كه هر شب از اينجا عبور ميكنى ، بنابراين بايد ترا نزد حاكم ببرم تا ببينم نظر او درباره تو چيست !
ـ بابا شوخى ميكنى ، بگذار عقب كار خود برويم .
ـ بخدا نميشه .
ابراهيم يكى از دوستانش را كه ابوقطن ناميده مى شد همراه اياس ديد، چند قدم به عقب برگـشت و رفـيق خـود را صدا زد سپـاهيان فكر مى كردند كه ابراهيم ميخواهد دوستش ابوقـطن را واسطه قـرار دهد، ابوقـطن نزديك ابراهيم آمد و نيزه بلندى در دست داشت ابراهيم نيزه او را از چنگش ‍ ربود و با نيزه بر رئيس سپاه حمله كرد و او را از پاى در آورد سپـاهيان كه ديدند رئيسشان كشته شد همه فرار كردند! ابراهيم يكى از همراهيان را گفت : سر اياس را جدا كرده با خود نزد مختار بردند.
ابراهيم بر مختار وارد شد و اظهار داشت هر چند بنا بود شب پنچشنبه قيام كنيم ولى پيش آمدى كرده كه بايد همين امشب قيام كرد! مختار پرسيد: مگر چه شده .
ابراهيم گـفـت : اياس سر راه بر من گرفت كه بعقيده خودش نگذارد بيايم ، من هم او را كشتم و سر او جلو در دست همراهان من است .
مـخـتـار از كشتـه شدن رئيس سپـاه كوفه خوشحال شد و گفت عجب مژده اى دادى خدا ترا خوشحال كند و اين اولين قدم پيروزى است .(460) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 460)
مختار فرمان قيام ميدهد
پـس از آنكه مختار از پيش آمد تازه آگاه گرديد به سعيدبن منقذ فرمان داد: برخيز و در پشت بامها آتش برافراز تا دوستان از قيام و نهضت ما آگاه گردند، و تو اى عبدالله بن شداد بپـاخـيز و در مـيان شهر نداى يا مـنصور امـت بلند كن ؟ و شمـا اى سفيان بن ليل و قـدامـه بن مـالك آواى يا لثارات الحسين در دهيد، سپس فرمان داد زره و اسلحه مرا بياوريد.
ابراهيم پـيشنهاد كرد چـون مـمكن است كسانيكه با ما بيعت كرده اند نتوانند خود را بما برسانند زيرا تمام ميدانهاى شهر را سپاه كوفه پر كرده است اگر صلاح ميدانيد من با كسانيكه همراه دارم در شهر گردش نموده و شعار دهم تا افراد را گرد آورده سپس نزد شمـا بيايم و هر كه نزد شما آمد همين جا بماند تا اگر سپاهى قصد شما را كند از شما دفـاع كنند، مختار اجازه داد كه هدفش را تعقيب كند و فرمود: مبادا بسوى اميرشان بروى و يا با او به جنگ پردازى بلكه تا ميتوانى اقدام بجنگ نكن مگر جائيكه چاره نيست و دست بردار نباشند و هر چه زودتر خود را بما برسان ؟
ابراهيم بر حسب دستـور مختار از پس كوچه ها ميرفت تا به محله خويش ‍ رسيد و تمام كسانش را كه آماده حركت بودند ولى قدرت نميكردند با خود برداشت و برگشت ، و در مراجعت نيز از شاه كوچه ها و خيابان دورى ميكرد تا پاسى از شب گذشت و چون به مسجد سكون رسيد در آنجا با يك دستـه از سپاهيان زحر بن قيس روبرو شد ولى فرمانده نداشتند، ابراهيم و همراهانش بر آنها حمله كردند و آنها را متفرق شاختند آنان بسوى ميدان كنده فـرار كردند، ابراهيم آنان را تعقيب كرد تا وارد ميدان شدند و در ميدان هم با آنها جنگـيد و سپاهيان به كوچه ها فرار ميكردند، سپس پرسيد رئيس اين سپاه كيست ؟ گفتند: زحر بن قيس است ، گفت : بنابراين ايشان را تعقيب نكنيد.
ابراهيم به راه خود ادامه داد تا بميدان اُثير رسيد در آنجا سپاهى نبود لذا مدت زيادى در آنجا تـوقـف كردند، سويد بن عـبدالله مـنقرى باخبر شد كه ايشان در اين ميدان قرار گـرفـتـه اند با خـود انديشيد اگر به اينها زخمى بزنم نزد حاكم مقامى خواهم يافت ، ابراهيم ناگـهان مـتوجه شد كه با سپاهى روبرو شده است ، ابراهيم همراهان را گفت : پـياده شويد و با اينها بجنگيد كه خدا شما را يارى خواهد كرد، يكباره بر آنها حمله كردند و در اندك زمانى متفرق ساختند، بعضى از همراهان ابراهيم پيشنهاد كردند خوب است اينها را تعقيب كنيم تا بيشتر ترس آنها را فرا گيرد؟ ابراهيم گفت : خير؛ بايد زودتر بنزد مـخـتـار برگـرديم تا رفع تنهائى و وحشت از او بشود حتى ممكن است جمعيتى با ايشان بجنگ پرداخته باشند، ابراهيم از آنجا عبور كرد و به مسجد اشعث رسيد در آنجا اندكى توقف كرد سپس بخانه مختار رفت .(461) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 461)
جلو خانه مختار ميدان جنگ
چـون ابراهيم نزديك خانه رسيد صداى جمعيت و اسلحه را احساس ‍ كرد، و چون نزديك تر شد ديد شبث بن ربعى از يكطرف بجنگ پرداخته و مختار يزيد بن انس را ماءمور جنگ با او ساخـتـه است ، و از طرف ديگـر حجار بن ابجر بجنگ مختار آمده و احمر بن شميط در مـقـابلش صف آرائى كرده است ، از دو جانب خانه مختار جنگ درگير شده است . ابراهيم از پـشت سر حجار بر آمد، ولى قبل از رسيدن او حجار فهميد لذا فرار را بر قرار ترجيح داد و از پس كوچه ها فرار را پيش گرفتند، و از طرف ديگر قيس بن طهفه با صد سوار بكمك مختار آمد و با كمك يزيد بن انس ‍ با شبث بن ربعى بجنگ پرداخته آنان كه خود را از جلو و عـقـب در مـحاصره لشكريان مختار ديدند متوارى شدند و شبث خود را در دارالاماره به ابن مـطيع رسانيد و به استاندار گفت : مختار قوى گشته و يارانش زياد شده اند صلاح در اين است لشكريانى كه در ميدانهاى شهر پراكنده همه را بخوانى و يك سپاه مـنظم تـشكيل داده از يكسو با مـخـتـار به جنگ بپردازى شايد نتيجه بگيرى و در غير اينصورت تلاش بى ثمر است .
چـون مـذاكره شبث با ابن مـطيع بگـوش مـخـتـار رسيد خوشحال گرديد و نيرو گرفت با جمعيتى كه داشت از خانه بيرون آمد و خود را پشت دير هند رسانيد، و از آنجا ابو عثمان نهدى را به محله شاكر فرستاد تا آنهائى را كه از ترس كعب كه در ميدان بشر قرار داشتند جرئت نمى كردند از خانه ها خارج شوند با خود به سپـاه مختار برساند، ابو نهد در ميان محله شاكر فرياد كرد يالثارات الحسين ، يا منصور اءمت ؛ بدانيد كه امير خاندان پيامبر به دير هند آمده مرا فرستاده تا شما را نزد او ببرم خدا شما را بيامرزد از خانه ها بيرون بيائيد؟
كعـب از تـصمـيم قبيله شاكر آگاه شد به ميدان بشر آمد و سر راه برايشان گرفت آنان شعـار خـود را با صداى بلند مـيخـواندند و بر او حمـله كردند، كعـب چـون ديد در مـقـابل حمـله آنان نمـيتـواند مـقـاومـت كند لذا راه آنان را آزاد گذاشت تا ايشان به مختار پيوستند.
عبدالله بن قراد خثعمى نيز وقتيكه شنيد مختار به دير هند آمده با دويست نفر از بستگانش آهنگ مـخـتـار نمود ايشان نيز در راه با سپاه كعب برخوردند ابتداء از دو طرف صف بندى كردند ولى چـون كعب فهميد اينها از افراد قبيله اويند از جلو راهشان كنار رفتند و ايشان توانستند بدون جنگ به مختار بپيوندند.
در اواخـر شب قـبيله شام از خانه بيرون آمدند و در ميدان مراد اجتماع كردند خبر ايشان به عـبدالله الرحمان بن سعيد كه از طرف ابن مطيع ماءمور ميدان سبيع بود رسيد به ايشان پيام فرستاد: اگر مى خواهيد به مختار ملحق گرديد از ميدان سبيع عبور نكنيد! آنها هم به مـختار پيوستند، بالاخره تا صبح سه هزار و هشتصد نفر از دوازده هزار نفريكه با مختار بيعـت كرده بودند به او مـلحق شده و اجتـمـاع كردند اول طلوع صبح لشكريان مختار مجهز و آماده بودند.(462) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 462)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_bedanim.parsiblog.com_Moharam__2_.jpg

[عهد آسمانى]

نماز صبح
اول طلوع صبح مـخـتـار با اصحاب خـود نمـاز را خـواند در ركعـت اول پس ‍ از حمد سوره و النازعات و در ركعت دوم عبس و تولى را قرائت كرد.
راوى گـويد: تـا امروز امامى را نديدم كه در قرائت و نماز از مختار فصيحتر باشد. پس از نمـاز صبح به مختار خبر دادند كه سعر بن ابى سعر كه يكى از بيعت كنندگان با مـخـتـار بود با جمعيت و افراد قبيله اش بسوى شما مى آمدند و راشد بن اياس سر راه بر آنها گرفته و مانع شده است .
مختار دو تيپ از سپاه را بكمك ايشان فرستاد: ششصد سوار و ششصد پياده بسركردگى ابرهيم و سيصد سوار و ششصد پياده بفرماندهى نعيم بن هبيره اين دو دسته از سپاه به سعـر و همراهانش پيوستند، نعيم كه فرمانده نهصد نفر سپاه بود سعر بن ابى سعر را فـرمـانده سواره قرار داد و خود با دسته پياده مانده . اين دو دسته با سپاهيان كوفه تا اول آفتاب جنگيدند تا آنكه آنها را وارد خانه هاشان نمودند، سپاهيان مختار با خاطرجمعى مـتـفـرق شدند، ولى شبث بن ربعى سپاهيانش را فرياد زد و گفت : اى سست عنصران از غـلامـان و بردگـان خـودتـان فـرار مـيكنيد؟ با اين تهديد و توبيخ دوباره سپاه شبث تشكيل بخود گرفت و بر سپاه مختار حمله كردند، سربازان كه آماده نبودند فرار كردند و نعيم بن هبيره مقاومت كرد و كشته شد و سعر بن ابى سعر نيز با او بود اسير گرديد، دو نفر ديگر از سربازان اسير شدند شبث بن ربعى سعر و يكى از سربازان كه عرب بودند آزادشان نمـود و ديگرى را كه غير عرب بود فرمان قتلش را صادر كرد و او را كشتند.(463) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 463)
كشته شدن سردار ابن مطيع
عـبداللّه بن مـطيع دو دسته از سربازان را از دو سو بجنگ مختار فرستاد 1 ـ يزيد بن الحارث 2 ـ شبث بن ربعـى ، مـخـتـار يزيد بن انس را در مقابل آنها فرستاد سپاه مختار در مقابل دو حمله سخت كوفيان مقاومت كردند از جاى خود تكان نخـوردند ولى سردار سپاه ، يزيد بن انس انديشيد كه اگر حمله دشمن با همين شدت و سختى باشد ممكن است سربازان مقاومت نكنند لذا بايستى اينها را با نيروى روانى تقويت كرد از اين رو براى آنان چنين سخنرانى كرد:
اى شيعـيان شمـا در وقتيكه ملازم خانه خود بوديد و كارى با اينها نداشتيد دست و پاى شمـا را مى بريدند و چشمان شما را بيرون مى آوردند و شما را بدار مى آويختند كه چرا دوستـداران خاندان پيغمبريد؟ پس امروز با ايشان مى جنگيد اگر بر شما چيره شوند با شما چه خواهند كرد؟ بخدا قسم نميگذارند چشم بهم بگيريد كه شما را با سختى ميكشند، و با زنان و فرزندانتان در مقابل چشمانتان بدترين معامله را خواهند كرد كه مرگ بهتر از ديدن چنين منظره ها است ، و بدانيد كه شما را از اين مهالك جز استقامت و بردبارى و صبر در مقابل دشمن نجات نمى دهد.
اينوقـت ابراهيم نيز بكمـك سربازان مـخـتـار مـاءمـوريت يافـت تـا با راشد رئيس كل قواى ابن مطيع بجنگد، در محله مراد با او روبرو شد مشاهده كرد كه چهار هزار سرباز در اخـتـيار دارد سربازان خود را گفت : از زيادى سپاه نهراسيد كه خدا وعده نصرت داده و چـه بسيار جمـعـيت كم بر جمعيتهاى انبوه پيروز گشته اند، سپس به خزيمة بن نصر فـرمـان داد تـو با سواران بجنگ و مـن با پيادگان مصاف ميدهم ، جمعيت زيادى از سپاه كوفـه را كشتـند، خـزيمـه در مـيان سپـاه چـشمـش به راشد رئيس كل قـوا افـتاد بر او حمله كرد و با نيزه ضربه اى بر او زد و او را كشت ، با آواز بلند فـرياد كشيد: بخداى كعبه راشد را كشتم ! سربازان كوفه فرار كردند و سربازان مـخـتـار خـوشوقـت گـرديدند و نيرو گـرفـتند، چون مژده كشته شدن راشد به مختار و همراهانش رسيد همگى صدا را به الله اكبر بلند كردند و نيروى تازه اى در وجود ايشان دميد.(464) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 464)
سردار جديد كوفه
ابن مـطيع حسان بن قـائد را بجاى راشد مـنصوب كرده ، حسان در مـقـابل ابراهيم صف آرئى نمـود، ولى در اين بار با اولين حمـله سربازان مـخـتار قبل از آنكه نيزه و شمشيرى بكار ببرند سربازان حسان فرار كردند حسان فرمانده سپاه عـقـب افـتـاد، خـزيمه او را گفت : اگر خويشاوندى ميان ما نبود الان به زندگيت خاتمه مى دادم ولى اكنون در امـان مـنى و خود را نجات بده ، بدبختى كه رو مى كند تصادفا اسب حسان لغزيد حسان بر زمين افتاد اگر خزيمه نرسيده بود سپاهيان قطعه قطعه اش كرده بودند ولى خزيمه رسيد و او را بر اسب خود سوار كرد و روانه خانه اش ‍ نمود.(465) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 465)
ابراهيم به كمك مختار مى رود
ابراهيم از آنجا متوجه به سمت سبخه گرديد كه مختار و يزيد بن انس در آنجا با شبث بن ربعى و يزيد بن حارث در نبرد بودند، چون ابراهيم از دور رسيد مشاهده كرد كه شبث مـخـتـار و همراهان او را سخت محاصره كرده است ، ابراهيم به سرعت به طرف آنان رفت ، يزيد بن حارث كه متوجه آمدن ابراهيم گرديد با سپاهش بسوى او رفت تا او را نگهدارد و شبث كار مختار را يكسره كند، ابراهيم ، خزيمه را با جمعى از سپاهيانش ‍ بسوى يزيد بن حارث فـرستاد و خود به كمك مختار شتافت ، همينكه ابراهيم به سپاهيان شبث نزديك شد، سربازان شبث كم كم به عقب برگشتند ابراهيم از يك طرف و يزيد بن انس كه همـراه مـخـتار بود از جانب ديگر بر شبث و سپاهيانش حمله كردند تا آنها را وارد خانه هاى كوفه نمودند، خزيمه نيز يزيد بن حارث را شكست داد تا وارد كوچه هاى كوفه شدند، يزيد بن حارث كه نمى توانست كارى از پيش ببرد تيراندازانرا فرمان داد تا بر بام خـانه ها برآيند تا با تيراندازى نگذارند مختار و سپاهيانش از سبخه كه بيرون شهر بود وارد شهر شوند، اما مختار راه را عوض كرد و از راه ديگر وارد شد، ولى ابن مطيع با كشته شدن راشد و فرار سپاهيان خود را باخته بود.(466) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 466)
ابن مطيع مردم كوفه را توبيخ مى كند
عـبدالله بن مـطيع كه به دست و پا افتاده بود و نمى دانست چه كند در فكر عميقى فرو رفت ، عمروبن حجاج زبيدى گفت : امير چرا سستى مى كنى و شوخى گرفته اى اين جمعيت نيرومند شده اند، رؤ ساء قبائل ، جمعيت خود را بخوانند و شما هم مردم را تحريك كنيد هر يك از رؤ ساء مى توانند جمعيتى با خود بياورند تا با اينها بجنگيم ؟
ابن مـطيع در مـيان جمعيت به سخنرانى پرداخت و گفت : مردم از تمام شگفتيها شگفت تر اينكه شما از جمعيت قليلى از خودتان عاجز بشويد، در حاليكه دينشان دينى گمراه كننده است !! و افرادشان پستند زيرا شنيده ام پانصد نفر از غلامان و آزاد شدگان شمايند كه حتى امير و فرمانده اين جمعيت نيز غلام آزاد شده ايست ، حريم خود را از آنها نگهداريد و در راه حفظ شهرتان بكوشيد و دست بيگانگان را از شهر كوتاه كنيد كه فردا اينهائيكه هيچ سهمـى ندارند در غنائم و بهره هاى شهر شما شركت خواهند كرد بلكه دست شما را از آن كوتـاه مـى كنند، و اگـر آنها نيرو بگيرند عزت و آبرو و شرف و حيثيت شما بر باد رفته است .(467) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 467)
ابن مطيع محاصره مى شود
پس از آنكه تيراندازان از پشت بامها مانع ورود مختار به كوفه شدند مختار دور زد و از طرف قـبرستـان مـحله مزينه در آمد، خانه هاى اين قبيله از خانه هاى شهر مجزا بود، مردم مـزينه فـهمـيدند كه آنان تـشنه اند با آب ايشان را استقبال كردند، همه سپاهيان آب آشاميدند به جز مختار كه از آشاميدن آب امتناع كرد، احمر بن هديج به پسر كامل گفت : مثل اينكه امير روزه است او پاسخ مثبت داد، دوباره گفت : اگر افطار مى كرد بهتر مى توانست بجنگد؟
پـسر كامل گفت او معصوم است و خود تكليفش را بهتر مى داند، احمر از گفته خود پشيمان شد و استـغفار كرد! (آرى مردم عوام چنينند كه اگر فردى يك قدم در اجتماع جلو افتاد همه گـونه فـضائل و كرامـات درباره اش ‍ قـائل مـى شوند و اگر يك قدم عقب بماند نمى توانند هيچ گونه فضيلتى درباره اش بپذيرند!)
مختار گفت : اينجا براى ميدان جنگ خيلى مناسب است ، ابراهيم گفت : اكنون كه خدا دشمنان ما را مـغـلوب ساخـتـه و تـرس در دلشان جاى كرده است اينجا بايستيم تا آنها به سراغ ما بيايند؟! نه ، بايد رفت و قصر ابن مطيع و دارالاماره را محاصره نمود!
مـخـتـار كه منتظر چنين موقعيتى بود خوشحال شد و ابراهيم را نوازش كرد و او را تصديق كرد، سپـس دستـور داد پـيرمردان در اين ميدان بمانند بارهاى سنگين را اينجا بگذاريم و سربازان جوان و جنگـجو وارد شهر شوند، افراد ضعيف و زخمى و پيرمردان را آنجا گذاشتند و ابو عثمان نهدى را بر آنان گماشت و لشكريان وارد شهر شدند.
چـون جلو كوچـه ثـوريها رسيدند عمرو بن حجاج با دو هزار سوار جلويشان سبز شدند ابراهيم با جمـعـيتـى كه زير پـرچـم او بودند خـواست در مـقـابل ايشان صف آرائى كند ولى مختار برايش پيام فرستاد كه تو به همان مقصدى كه در نظر دارى برو و ما اينها را كفايت مى كنيم ، سپس ‍ يزيد بن انس را فرمان داد كه تو با سربازانى كه زير پرچم دارى با عمرو به نبرد بپرداز؟
مـخـتار نيز پشت سر ابراهيم راه قصر را پيش گرفت ، چون به كوچه ابن محرز رسيدند شمـر بن ذى الجوشن با دو هزار سوار سر راه بر ايشان بست ، مختار سعيد بن منقذ را ماءمور جنگ با ايشان نمود و ابراهيم را فرمان داد در تعقيب مقصد خود بكوشد.


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_bedanim.parsiblog.com_Moharam__8_.jpg

[عهد آسمانى]

و چـون به مـحله شبث بن ربعى رسيدند نوفل با پنج هزار سوار جلو ايشان در آمدند و باضافـه كه ابن مـطيع در شهر اعـلان كرده بود كه تـمـام افـراد بايد به سپاه نوفل بپيوندند.
ابراهيم كه در مـقـابل چنين سپاه عظيمى قرار گرفت دستور داد: سربازان از اسب پياده شوند و اسبان را در كنار يكديگر نگاه دارند و سربازان پياده با شمشير با دشمن بجنگـند، سپـس افـراد سپاهش را سفارش كرد: اگر اعلان كردند افراد قبيله شبث آمدند، افراد قبيله عتيبه آمدند، فاميل اشعث آمدند نهراسيد زيرا وقتيكه حرارت و سوزش شمشير را چشيدند از اطراف ابن مطيع فرار مى كنند چنانكه گوسفندان از گرگ فرار مى كنند.
ابراهيم دامن قبا را به كمر بست و به سربازان خطاب كرد من به قربان شما، حمله كنيد؟ ابراهيم به نوفـل رسيد و دهنه اسبش را گرفت و شمشير بلند كرد كه او را بكشد، نوفـل التـمـاس كرد و ابراهيم او را رها كرد و گفت ولى يادت باشد؟ روى همين حساب نوفل تا آخر عمر خود را مرهون مى ديد و زندگى خود را از او مى دانست .
ابن مطيع در سه روز محاصره
ابراهيم از سه جهت قصر ابن مطيع را محاصره كرد: از طرف بازار، ميدان و مسجد.(468) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 468)
ابن مطيع با تمام اشراف كوفه در قصر محاصره شدند فقط عمرو بن حريث از اشراف كوفه در خانه اش به سر مى برد سه روز اين جمعيت در حصار به سر بردند و جز آرد، آذوقـه ديگرى نداشتند، ابراهيم و يزيد بن انس و احمر بن شميط دارالاماره را در محاصره گرفته بودند، ابراهيم از جانب مسجد و در قصر، يزيد از جانب محله بنى خديفه و كوچه روميها، احمر از ناحيه خانه عمار و خانه ابوموسى .
و چـون مـحاصره قـصر به طول انجاميد، ابن مطيع با اشراف در ميان گذاشت كه مصلحت چـيست و چـه بايد كرد؟ شبث گفت : اين جمعيتى كه در قصر هستند نمى توانند براى شما كارى انجام بدهند و حتى براى خودشان هم نمى توانند مؤ ثر باشند و بى جهت خود را به كشتن نده بلكه براى خود و ما از اين مرد امان بگير؟
ابن مـطيع گـفـت : خـوش ندارم امـان بخـواهم با آنكه تمام حجاز و بصره در تحت حكومت اميرالمؤ منين عبدالله بن زبير است .
شبث گـفـت : پـس مـمـكن است از قـصر خارج شده و به خانه هر كه مورد اطمينان شما است برويد و سپـس از آنجا به حجاز نزد اميرالمؤ منين كوچ كنيد، اين پيشنهاد پسند آمد، نيمه شب از قـصر خـارج شده و به خـانه ابومـوسى منتقل گرديد.
پـس از آنكه ابن مطيع قصر را ترك كرد، كسانيكه در قصر بودند به ابراهيم پيشنهاد كردند كه اگـر تـسليم شويم در امانيم ؟ ابراهيم ايشان را امان داد همگى از قصر خارج شدند و با مختار بيعت كردند.(469) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 469)
مختار در قصر مستقر مى شود
مختار وارد قصر مى گردد، شب را در قصر بسر برد و صبح به مسجد رفت در حالى كه تـمـام اشراف كوفه در مسجد اجتماع كرده بودند پس از اداء نماز به منبر رفت سخنرانى مـفـصلى ايراد كرد و از جمله گفت : مردم پس ‍ از على بن ابى طالب و خاندان او بيعتى كه به رشد و هدايت نزديكتر از اين بيعت باشد انجام نشده است .
سپس از منبر فرود آمد و مردم براى بيعت كردن پشت سر مختار وارد قصر شدند اشراف و رجال كوفـه براى بيعت نمودن بر يكديگر سبقت مى گرفتند، مختار با اين شرايط از مردم بيعت مى گرفت :
شما با من به شرط عمل به كتاب خدا و سنت پيامبر و خونخواهى خاندان پيغمبر و جهاد با بى دينان و دفاع از ستمديدگان بيعت مى كنيد كه با كسى كه با مادر جنگ است بجنگيد و با كسانى كه با ما آشتى هستند آشتى كنيد، و نسبت به بيعت خود وفادار باشيد كه نه من اجازه نقض بدهم و نه شما نقض بيعت نمائيد، هر كه تمام اين شرائط را مى پذيرفت از او بيعت مى گرفت .(470) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 470)
رفتار مختار با ابن مطيع
پـس از آنكه تـمام كارها بر وفق ميل مختار انجام شد يكى از بادنجان دور قاب چينها و از همـانهائيكه تا يك ساعت قبل به نفع ابن مطيع شمشير مى زد براى خوش آمد مختار نزد او آمـد و اظهار داشت : امير ميدانى كه ابن مطيع در خانه ابوموسى است ؟ مختار پاسخى نداد، انديشيد كه مـختار متوجه سخن او نشده ، دوباره گفت : امير بداند كه ابن مطيع در خانه ابومـوسى است ، باز هم مـخـتـار با سكوت گـذرانيد، اين بار هم احتـمـال داد شايد متوجه نشده است ! براى سومين بار گفت : ابن مطيع در خانه ابوموسى است ، ديد مختار توجه نمى كند فهميد كه مايل نيست كه مطلب آفتابى شود.
ولى چـون شب فرا رسيد مختار به پاس دوستى سابق كه با ابن مطيع داشت ، صد هزار درهم برايش فـرستـاد و پـيام داد، كه جاى ترا دانستم و فهميدم كه مانع حركت شما از كوفـه نداشتـن وسائل بوده است ، لذا با اين مـبلغ وسائل رفتن خود را تهيه و بهر كجا كه مى خواهى بروى آزادى .(471) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 471)
رفتار مختار با مردم
پس از آنكه مختار بر اوضاع مسلط شد، از خزينه بازديد نمود نه ميليون درهم در خزينه مـوجود بود، بهر يك از سه هزار و هشتصد نفرى كه تا هنگام محاصره قصر با او بودند پـانصد درهم داد، و به شش هزار نفر كه پس از محاصره بايشان ملحق شدند بهر يك دويست درهم داد.
و با عـمـوم مـردم با خـوشروئى مـواجه مـى شد و به همه وعده عدالت مى داد، اشراف و بزرگـان را نزديك خـواند و با آنها مـلاطفـت مـى فـرمـود، عـبدالله بن كامل شاكرى را رئيس شهربانى و كيسان آزاد شده عرينه را رئيس گارد خود قرار داد.
يكى از روزها كه مختار با اشراف كوفه گرم گرفته بود و تمام توجهش بآنها بود يكى از افـراد گـارد به رئيس خود گفت ، مى بينى مختار چه توجهى به اشراف دارد و مـاها را فـرامـوش كرده است ؟ مختار كه مرد زيركى بود دريافت كه درباره او صحبت مى كنند.
كيسان را خـواست و گـفت : چه صحبت مى كرديد؟ كيسان در گوش مختار گفت : افراد غير عـرب از تـوجه شمـا به اشراف عرب ناراحت شده اند، مختار گفت : بايشان بگو ناراحت نباشيد كه مـن از شمـا و شمـا از مـنيد، پس ‍ از سكوت طولانى گفت : (( انّا من المجرمين مـنتـقـمـون ))
يعـنى از ستـمـكاران انتقام خواهم گرفت ، موالى كه اين جمله را شنيدند خوشحال شدند و به يكديگر مژده مى دادند كه اشراف كشته مى شوند.(472) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 472)
مختار فرماندار خود را اعزام مى كند
پـس از آنكه مختار از وضع كوفه مطمئن شد، افرادى را به فرماندارى و حكومت قسمتهاى وسيعى كه از استاندارى كوفه ماءموريت مى يافتند منصوب گردانيد، و اولين حكمى كه نوشت و پـرچـمـى را كه برافـراشت براى عبدالله بن حارث برادر مالك اشتر عموى ابراهيم بود كه او را حكومـت ارمـنيه بداد، و محمد بن عمير را به آذربايجان فرستاد، عـبدالرحمـان بن سعيد را به حكومت موصل منصوب فرمود: اسحاق بن مسعود را به مدائن وارض جوخـى فـرستاد، سعيد بن خديفه را ماءمور حلوان نمود كه در حلوان دو هزار سوار در اخـتـيار داشت ، و هر مـاه هزار درهم برايش حقوق تعيين كرد و او را به جهاد با اكراد مـاءمـور ساخـت و دستـور داد راهها را كاملا كنترل كند و به تمام حكام آن ناحيه دستور داد خراج شهرى را كه در اختيار دارند بحلوان پيش سعد بن حذيفه بفرستند.(473) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 473)
مختار و جنگ با ابن زياد
پس از آنكه يزيد هلاك شد و مردم شام با مروان حكم بيعت كردند.
مـروان دو سپـاه تـرتـيب داد يكى را به حجاز به جنگ ابن زبير و ديگـرى را به سركردگى عبيدالله زياد بسمت عراق روانه ساخت ، عبيدالله در جزيره با قيس عيلان كه دست نشانده ابن زبير بود به جنگ پرداخت ، و اين سرگرمى ، او را از عراق مانع و جلوگـير شد، ولى پس از آنكه از گير و دار با قيس عيلان فارغ گرديد آهنگ عراق كرد تـا به مـوصل رسيد، عـبدالرحمـان بن سعـيد كه عـامـل مـخـتـار بر مـوصل بود، به مـخـتـار نوشت : عـبيدالله بن زياد وارد سرزمـين موصل گرديده و من آنجا را ترك گفته در تكريت منتظر فرمان شمايم .
مـختار كه تازه از زد و خورد با ابن مطيع فارغ شده بود با اين صحنه روبرو گرديد، يزيد بن انس را كه مردى با تدبير، كار كشته و پخته و شجاع بود خواست و گفت : ترا براى چـنين ميدانى انتخاب مى كنم كه به جز تو از هيچكس ساخته نيست هر چه از سپاهيان خواهى با خود ببر و مرتب برايت كمك مى فرستم .
يزيد بن انس گفت : من با سه هزار سوار كه خودم آنها را انتخاب كنم مى روم و ديگر كمك نخـواهم ؟ مختار موافقت كرد و گفت : تو سپاهيانرا برگزين ولى باز هم برايت سپاه مى فـرستم هر چند تو هم نخواسته باشى تا پشت سپاهيان محكم گردد و دشمنان را مرعوب سازد.
يزيد بن انس از مـيان سپـاهيان سه هزار نفـر انتـخـاب كرد و عـازم مـوصل گرديد مختار و مردم كوفه تا دير ابوموسى او را بدرقه كردند و در آنجا با او خداحافظى نموده مراجعت كردند.(474) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 474)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_125428C6E5DA9325508A84F22A561FC5.jpg

[عهد آسمانى]

ميدان جنگ با ابن زياد
يزيد بن انس با سپـاهيان به سرعـت تـمـام به طرف مـوصل حركت كرد تا به سرزمين موصل رسيد، ابن زياد كه از آمدن سپاهيان كوفه آگاه شد جاسوسى فرستاد تا از مقدار سپاهيان تحقيق كند، جاسوس ابن زياد اظهار داشت كه در حدود سه هزار سوار بيش نيستـند، ابن زياد شش هزار سرباز در مـقـابل ايشان فرستاد تصادفا يزيد فرمانده سپاه مختار مريض ‍ گرديد و حالش سخت شد سوار بر الاغى شد و افرادى او را نگه داشتند و در ميان سپاه سير مى كرد و سپاهيان را به استـقـامـت و پايدارى سفارش ‍ مى كرد و گفت : اگر من مُردم ورقاء بن عازب اسدى فـرمانده سپاه است و اگر او نيز آسيبى ديد عبدالله بن ضمره رئيس لشكر خواهد بود، و پس از او سعر بن ابى سعر فرمانده قشون است .
يزيد قـبل از آفـتـاب در مـقـابل سپـاه ابن زياد صف آرائى كرد، و خود روى تختى قرار گـرفـت و چـند نفـر تـخـت او را در وسط پـياده نظام حمل مى كردند و با صداى ضعيف سپاهيان را تحريك مى كرد، هنوز آفتاب بالا نيامده بود كه سپـاه شامـيان در هم شكسته شد و فرار كردند و فرمانده آنها ربيعة بن مخارق تنها ماند هر چه سربازان را صدا زد كه برگردند گوششان بدهكار نبود، عبدالله بن ورقاء اسدى و عـبدالله ضمـره بر او حمـله كردند و او را كشتـند و محل سپاهشان را متصرف گشتند و آنچه بجاى گذاشته بودند سپاه عراق غارت كردند.
روز دوم ابن زياد بجاى ربيعه ، عبدالله بن حمله را به فرماندهى سپاه برگزيد، او با سپاه مختار بجنگ پرداخت در اين روز شكست سختى خوردند و رئيس سپاه كشته شد و سيصد نفر از آنان اسير عراقيان شدند، هنگاميكه اسيرانشان را پيش يزيد بن انس آوردند مرضش سخـت شده بود آخـرين لحظات زندگى را مى پيمود، با دست اشاره كرد همه را گردن بزنند تمام اسيران را از دم شمشير گذرانيدند!
يزيد بن انس گفت : پس از من ورقاء بن عازب امير و فرمانده شما است اين جمله را گفت و جان به جان آفـرين تـسليم كرد، سپاهيان از مرگ فرمانده خود ناراحت گشته و خود را باختند او را غسل داده ، ورقاء بر او نماز خواند به خاك سپردند پس از دفن يزيد، ورقاء فـرمـانده جديد با ياران خود به مشورت پرداخت و اظهار داشت براى من انديشه اى پيدا شده مرا راهنمائى كنيد همه مى دانيد كه ابن زياد با سپاه سنگين شام عازم جنگ با ما است و مـا جمعيت اندك قدرت مقاومت با او را نداريم اگر بسوى كوفه برگرديم خواهند انديشيد كه چـون فـرمـانده نداريم برگشته ايم و با اينكه ما دو نفر از فرماندهان آنها را كشته ايم همـيشه از ما ترسان خواهند بود اما اگر مقاومت نموده و سپس شكست بخوريم پيشروى ديروز ما خنثى شده و از ميان خواهد رفت ، همه پيشنهاد ورقاء را پسنديدند و راه كوفه را پيش گرفتند!(475) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 475)
ابراهيم نامزد جنگ با ابن زياد مى شود
پس از آنكه سپاهيان مختار ميدان جنگ را ترك كردند، حاكم مدائن سعدبن حذيفه قاصدى به كوفـه فـرستـاد مـخـتار را از مراجعت سپاه باخبر كرد، مختار ناراحت گرديد و ابراهيم را بسركردگى هفت هزار نفر روانه موصل كرد و دستور داد به سرعت بشتاب و هر كجا به سپـاهيان رسيدى ايشان را با خـود به مـيدان جنگ ببر ابراهيم روانه موصل گرديد.(476) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 476)
كوفيان بر مختار خروج مى كنند
پـس از آنكه خـبر مـرگ يزيدبن انس در كوفـه پـيچـيد بزرگـان و رجال كوفـه در خانه شبث بن ربعى كه در جاهليت و اسلام عظمت داشت اجتماع نمودند و از مـختار انتقاد مى كردند كه او يزيد را به كشتن داد، و او بردگان ما را بر ما چيره ساخت و غنائمى كه تنها سهم عرب بود در ميان بردگان قسمت كرد و ما را از آن بى بهره ساخت ، و او بدون رضايت ما بر ما حكومت مى كند، و آنكه از هر چيز آنان را ناراحت كرده بود اينكه براى افـراد غـير عرب و موالى سهمى از غنائم داده بود! شبث گفت : پس اجازه بدهيد با مختار ملاقات كنم .
شبث پيش مختار رفت و اعتراضات افراد را تذكر داد هر چه مى گفت ، مختار پاسخ مى داد اين جهت را اصلاح مى كنم و آنان را راضى مى گردانيم ، تا آنكه موضوع بردگان را گوشزد كرد، مختار گفت : بردگان را به شما برمى گردانم ، شبث اظهار داشت غنائمى كه مـخـصوص مـا بود مـوالى را با مـا شريك نمودى ، آيا بس نبود كه به جهت رضاى پروردگار آنها را آزاد كرديم كه حالا بايد در غنائم شريك ما بشوند؟
مختار گفت : اگر غنائم را به شما برگردانم و دست آنان را كوتاه سازم آيا با من شرط مى كنيد كه با بنى اميه بجنگيد و سوگند ياد مى كنيد كه با اين پيمان وفادار باشيد؟ تـا با آن مـطمئن گردم ؟ شبث گفت : نمى دانم ، من بايد با اشراف صحبت كنم ، شبث رفت كه خبر بياورد ولى ديگر نزد مختار برنگشت !
اشراف كوفه تصميم گرفتند كه با مختار بجنگند، به اين منظور شبث ربعى و شمربن ذى الجوشن و مـحمد بن اشعث و عبدالرحمان بن سعيد نزد كعب خثعمى و عبدالرحمن بن مخنف آمـدند تا آنان را نيز در اين زمينه با خود همدست گردانند، شبث به سخن پرداخت و گفت : مـختار بدون رضايت ما بر ما حكومت مى كند، او مى گويد كه محمدبن حنفيه مرا فرستاده و حال آنكه مـى دانيم مـحمد به او ماءموريت نداده است ، سهم غنائم ما را به موالى ميدهد و بردگان مان را بدون اجازه ما به ميدان جنگ فرستاده است ، كعب با ايشان موافقت كرد، اما عـبدالرحمان اظهار داشت ، اگر تصميم قطعى بر مخالفت گرفته ايد من هم شما را تنها نمى گذارم ولى اگر حرف مرا بپذيريد و سكوت كنيد بهتر است .
گـفـتـند چـرا و به چـه دليل ؟ گـفـت : مـى تـرسم با هم اختلاف كنيد و از هم بپاشيد، و باضافـه شجاعـان و يكه تازان جمعيت عرب با اويند مگر فلان و فلان با او نيستند، بردگـان همـه با اويند، مواليان با او همدستند و آنها همه متفقند و شما مخالف يكديگر زيرا بردگـان و موالى دلشان از دست شما خون است و در صددند از شما انتقام بگيرند پـس مـخـتار با شجاعت عرب و عداوت عجم با شما مى جنگد، ولى اگر صبر كنيد و سكوت نمـائيد سپـاه شام و بصره شما را از جنگيدن با او بى نياز مى كنند و از گير و دار او خلاص شده ايد بدون آنكه خون خود و همشهريان را بريزيد.
گـفـت : اينك كه همه تصميم گرفته اند تو با ما مخالفت مكن ؟ عبدالرحمان گفت : اكنون كه نصيحت مرا نمى پذيريد منهم با شما هستم هرگاه مى خواهيد خروج كنيد؟ گفتند: صبر كنيد ابراهيم بطرف موصل حركت كند و برود آنگاه قيام خواهيم كرد، و چون ابراهيم به ساباط مدائن رسيد كوفيان بر مختار شوريدند.(477) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 477)
كوفيان صف آرائى مى كنند
هر يك از قـبائل كوفـه در مـحله و يا مـيدان مـخـصوص بخـودشان صف آرائى كردند، عـبدالرحمان بن سعد بن قيس با قبيله همدان در ميدان سبيع ، زحر بن قيس و محمد بن اشعث در مـيدان كنده ولى جبيربن محمد حضرمى آنها را از توقف در اين ميدان مانع شد و گفت : از مـيدان مـا خـارج شويد كه مـى تـرسم در اثر اجتماع شما به جمعيت ما آسيبى برسد لذا ايشان هم به ميدان سبيع رفتند.
كعب بن ابى كعب خثمعى در ميدان بشر، عبدالرحمان بن مخنف و بجيله و خثعم نيز در محله مخنف صف آرائى كردند.
شمر بن ذى الجوشن در محله بنى سلول .
شبث و حسان بن فائد در كناسه كوفه .
حجار بن ابجر و يزيدبن حارث و قبيله ربيعه در فاصله بازار خرمافروشان و سبخه عمروبن حجاج زبيدى در ميدان مراد.
و كسانيكه در ميدان سبيع بودند خبر شدند كه مختار سپاهى آماده كرده تا با آنها بجنگد لذا افـرادى را پـيش قبائل از دو خثعم و بجيله كه از تيره هاى ايشان بودند فرستادند و ايشان را به خدا و خويشاوندى قسم دادند كه به كمك ايشان بيايند، اين سه قبيله هم به مـيدان سبيع مـنتـقـل شدند، و مـخـتـار از اين اجتـمـاعـشان خوشحال شد كه بهتر مى تواند با آنها مبارزه كند.(478) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 478)
مختار تظاهر به سازش مى كند
مـخـتـار كه وضع كوفه را چنين درهم و آشوب ديد قاصدى بسوى ابراهيم فرستاد و به وى نوشت كه چـون نامـه ام به شمـار رسيد بر زمين مگذار و خود را به من برسان ؟ ابراهيم سپـاهيانرا را اعلام كرد به كوفه برگرديد سپاهيان با سرعت تمام و بدون تـوقـف در بين راه شب و روز در حركت بودند تا وارد كوفه شدند، او روز سوم حركت از كوفـه دوباره وارد كوفـه شد. مـخـتـار با كوفيان دفع الوقت مى كرد و با مراسله و فرستادن سفير سرشان را گرم مى داشت تا ابراهيم برگردد، براى آنها پيام فرستاد كه اعتراض شما چيست ؟
كوفـيان پـاسخ دادند: خواسته ما آن است كه از كار بر كنار شوى زيرا تو مدعى هستى كه محمد حنفيه ترا فرستاده با آنكه او ترا نفرستاده است ؟
مختار گفت : اگر مشكوكيد چند نفر از شما و چند نفر از طرف من به مدينه مى فرستيم تا حقيقت امر روشن شود؟ كوفيان اين پيشنهاد را نپذيرفتند و چند مرحله ميان ايشان و سپاهيان مـخـتـار زد و خـوردى دست داد تـا صبح روز سوم ابراهيم وارد شد و مختار نيرو گرفت و كوفيان سست و ضعيف شدند.
قـبيله همدان در ميدان سبيع اجتماع كرده بودند و چون وقت نماز شد هر تيره اى مى گفتند: امـام جمـاعـت مـى بايد از مـا باشد، برخـى گـفـتـند: هر كه با جمعيت خود نماز بخواند عـبدالرحمان بن مخنف اظهار داشت : نگفتم : كه شما با هم اختلاف مى كنيد؟ اين اولين مرحله اختلاف است ، ولى دست برداريد در ميان شما قاريان قرآن و بزرگانيكه مورد علاقه همه باشند وجود دارد يكى از ايشان را انتخاب كنيد، رفاعة بن شداد فتيانى رئيس قراء در ميان شما است با او نماز بخوانيد؟ آنان هم پذيرفتند.(479) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 479)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_bedanim.parsiblog.com_Moharam__3_.jpg

[عهد آسمانى]

مختار صف آرائى مى كند
مـخـتار صفوف سپاه را منظم كرد، و عمده سپاه كوفه در دو نقطه اجتماع كرده بودند، قبيله همـدان يمـن در سبيع و مـضر در كناسه ، مختار ابراهيم را گفت : با كدام يك از دو گروه مايلى بجنگى ؟ ابراهيم گفت : با هر دسته ايكه شما بگوئيد مختار انديشيد كه ممكن است ابراهيم با مـردم يمـن كه قـبيله اوست خوب نجنگد، لذا گفت : توبه كناسه برو من با جمـعـيتـى كه در مـيدان سبيع هستند مى جنگم ، ابراهيم روانه كناسه شد و مختار به ميدان سبيع رفت و جلو خانه عمر بن سعد بن ابى و قاص ايستاد و احمر بن شميط و عبدالله بن كامـل را برگـزيد و هر يك را موكل كوچه اى نمود و گفت از اين كوچه پيش برويد تا از مـيدان سبيع خارج شويد و ايشان را گفت : جمعيت شبام وعده داده اند كه از پشت سر ايشان حمله كنند و قطعا حمله مى كنند.
طولى نكشيد كه سربازان شكست خورده به نزد مختار برگشتند، مختار از فرماندهشان پـرسيد گفتند: او مشغول جنگ بود، سپس عبدالله قراد خثعمى را كه فرمانده چهارصد نفر سپـاهى بود ماءمور كرد به كمك آنان بشتابد و دستور داد سيصد نفر را با عبدالله بن كامل واگذارد و خود با صد نفر ديگر به ميدان سبيع رفته و در آنجا به جنگ پرداخت .
ابراهيم با شبث بن ربعى روبرو شد جمعى از قبيله مضر با وى بودند به ايشان فرمان داد كه برگرديد زيرا دوست ندارم يك نفر از قبيله مضر بدست من كشته شود آنان گوش نكردند و جنگ را شروع نمودند طولى نكشيد كه آنانرا شكست داد و حسان بن قائد كه يكى از سران سپاه كوفه بود مجروح گرديد، او را بخانه اش بردند و در خانه بمرد.
خبر پيروزى ابراهيم به مختار رسيد، خوشحال شد و براى احمر بن شميط و عبدالله بن كامل كه در سبيع مى جنگيدند مژده پيروزى ابراهيم را بردند تا پشتشان گرم شده و با قوت قلب پيشروى نمايند.
قبيله شبام بسركردگى ابى القلوص از عقب جعيت بر آمد از سه طرف كوفيان را در ميدان سبيع مـحاصره كردند و بزودى با گـرفـتـن پـانصد نفر اسير بر مخلفين پيروز شدند.(480) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 480)
مختار قاتلين حسين عليه السلام را مى كشد
چـون اسيران را پيش مختار آوردند يكى از فرماندهان سپاه مختار از قبيله بنى نهد در ميان اسرا به گردش پرداخت و هر اسيرى را كه از عرب بود بند از او مى گرفت و آزادش مى نمود، درهم كه يكى از مواليان قبيله بنى نهد بود اين موضوع را به مختار گزارش داد، مـختار اسيران را طلبيد و دستور داد يك يك آنانرا از پيش من عبور دهيد، سپس گفت هر يك از اينها كه در خون حسين بن على عليه السلام شركت داشته به من تذكر دهيد؟ هر كه را كه مـى گـفـتـند: از قـتـله امـام است دستور مى داد همانجا او را گردن بزنند، بالاخره دويست و چهل و هشت نفر از اين جمعيت طعمه شمشير شدند.
البتـه در اين ميان اصحاب مختار با هر كه خورده حسابى داشتند او را به كنارى برده و گـردن مـى زدند كه مختار پس از انجام كار خبردار شد، و از بقيه نيز پيمان مى گرفتند آزاد مـى كردند، سپس منادى مختار در مسجد اعلان كرد هر كه بخانه اش رود و در را ببندد ايمن است مگر كسى كه در خون خاندان پيامبر شركت كرده باشد.
با خـروج كوفيان بهانه خوبى براى كشتن و خونخواهى از دشمنان امام حسين پيدا كرد، لذا عده اى فرار مى كردند از جمله عمروبن حجاج زبيدى سوار بر مركب خود گرديد و از كوفه خارج گرديد معلوم نشد كجا رفت و چه شد آيا زمين او را بلعيد يا به آسمان رفت .(481) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 481)
مختار و شمربن ذى الجوشن
پـس از آنكه كوفيان مغلوب شدند و منادى مختار اعلان كرد كه كشندگان خاندان پيغمبر امـان ندارند، شمر بن ذى الجوشن از كوفه خارج شد، مختار غلام خود زربى را در تعقيب شمر فرستاد، چون به شمر و همراهانش كه از جمله مسلم بن عبدالله ضبابى بود رسيد، شمـر احساس ‍ كرد كه در تـعـقـيب او آمـده است همراهانش را گفت : از من دور شويد، شمر بطرفى حركت كرد كه غلام را از همراهان و سپاهيانى كه همراهش هستند جدا كند، همينكه به او نزديك شد ناگهان بر او حمله كرد و چيزى بسويش ‍ پرت كرد كه كمر او را شكست و او را كشت ، چـون خـبر كشته شدن غلام به مختار رسيد گفت : مرگ بر زربى اگر با من مشورت كرده بود مى گفتم : تنها به آن ملعون نزديك نشود.
شمـر به قريه كلتانيه رسيد يكى از دهقانان اين قريه را كتك مفصلى زد و سپس گفت ! اگر مى خواهى از چنگ من جان به در برى نامه مرا در بصره پيش مصعب بن زبير برده و جواب آن را بگير و بياور؟
مـرد دهقـان نامه را گرفت و بطرف بصره روان شد تا به قريه اى رسيد كه ابوعمره با جمعيتى از طرف مختار در آنجا اوضاع بصره را بررسى مى كردند، در اينجا بيكى از دوستـانش برخورد و سرگذشت خود را برايش تعريف مى كرد كه شمر مرا چنين شكنجه داده تـا نامـه اش را به مـصعب برسانم ، تصادفا يكى از سربازان ابوعمره گفتگوى آنان را شنيد و به ابوعمره گزارش داد، ابوعمره آن مرد دهقان را خواست و از جاى شمر تـحقـيق نمـود مـعـلوم شد بيش از سه فـرسخ مـيان ايشان و مـحل شمـر فـاصله نيست ، ابوعـمـره به قـصد كشتـن وى با سرعـت بسوى محل ايشان حركت كرد.
مسلم ضبابى گويد به شمر گفتم : خوب است جاى خود را عوض كنيم و مخصوصا شب را در اينجا نخوابيم ؟ گفت : آيا از اين مرد دروغگو ترس ‍ دارى بخدا قسم سه شبانه روز شما را از اينجا حركت نمى دهيم تا آنكه دلهاى شما از ترس پر شود، نيمه شبى بود كه مـن مـيان خـواب و بيدارى متوجه صداى پاى اسبان شدم با خود گفتم : صداى پرواز ملخ است زيرا در آن سرزمـين ملخ فروانى وجود داشت ، سپس ديدم صدا شديدتر شد گفتم : صداى مـلخ نيست بيدار شدم و چشمانم را ماليدم كه متوجه شدم سوارانى هستند كه خانه هاى ما را محاصره مى كنند.
از جا برخاستم كه لباس بپوشم شمر را ديدم برخاسته و مى خواهد لباس ‍ جنگ دربر كند پهلوى او را ديدم كه سفيدى برص پوشانيده است ما كناره گرفتيم و شمر با ايشان به نبرد پرداخت طولى نكشيد كه صداى الله اكبر بلند شد و يكى از سواران ابوعمره فرياد كشيد: خداوند خبيث را كشت .(482) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 482)
مختار تصميمش را تعقيب مى كند
مـخـتـار متوجه شد كه قاتلان امام به بصره مى روند و به مصعب بن زبير مى پيوندند، تصميم گرفت كه در كشتن آنها سرعت كند و اظهار داشت :
روش مـا ايجاب نمـى كند جمعيتى را كه امام را مى كشند واگذاريم تا در روى زمين زنده باشند و در امان زيست كنند، در اين صورت به دروغ دعوى خونخواهى كرده و بد ناصرى براى خـاندان پـيغـمـبر خـواهم بود، از خـدا استمداد مى كنم و او را سپاسگزارم كه مرا شمـشيرى قرار داده كه بدن آنها را قطعه قطعه مى كند و از من تيرى ساخته كه آنها را به آن مـجروح مـى سازد، و مـرا طالب خـون ايشان گردانيده و بوسيله من حقشان را مى ستاند.
از اين وقـت مـخـتـار در نابود ساخـتـن دشمـنان امام پشتكار عجيبى بخرج داد اما عده اى از كسانيكه اراده كشتنشان را داشت از كوفه فرار كردند و در بصره پيش مصعب رفتند مانند عـبدالله بن دباس كه محمد پسر عمار ياسر را بجرم اينكه كشندگان امام را پيش مختار معرفى مى كند، كشت و از كوفه بسوى بصره فرار كرد.(483) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 483)
سه نفر از قاتلان امام
مـخـتـار از همراهان خواست كه قاتلان امام را معرفى كنند تا زمين را از وجود نحس آنها پاك ساخته و شهر را از آنها تخليه نمايد هر كه از آنها نشانى داشت براى مختار تعريف مى كرد، از جمـله مـالك بن نسير بدى و عـبدالله بن اسيد جُهمـنى و حمـل بن مـالك را مـعرفى كردند، مختار در قادسيه تعقيب ايشان فرستاد و آنان را احضار كرد، و چـون وارد شدند مـخـتـار به ايشان گـفت : اى دشمنان خدا و قرآن و پيامبر و اى دشمـنان خـاندان پـيامـبر، حسين بن عـلى عـليهمـاالسلام كجا است ؟ او را تـحويل مـن بدهيد؟ كسى را كه ماءمور بوديد بر او درود بفرستيد كشتيد؟ اظهار داشتند قـربان ؛ مـا را به اجبار به جنگ او فـرستـادند و طبعـا مايل نبوديم بر ما منت گزار و ما را به بخش ؟
ـ چـرا بر حسين فـرزند پـيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم منت ننهاديد و از كشتن وى صرفـنظر نكرديد؟ سپس مالك بن نسير را گفت : تو همان كسى نيستى كه كلاه امام را بغارت برد؟ عبداللّه بن كامل گفت : آرى همين او است .
فـرمـان داد: بنابراين دست و پايش را قطع كنيد و بگذاريد آنقدر دست و پا بزند تا بمـيرد، دست و پـايش را بريدند، در خون غلطيد تا جان داد، سپس ‍ دو نفر ديگر را پيش خواند و گردن زدند.
مـالك بن نسير به اندازه اى نانجيب بود كه چون امام آخرين لحظات حيات را مى گذرانيد هر كه نزديك حضرت مى آمد تا او را شهيد كند دلش ‍ راضى نمى شد و برمى گشت ، تا اينكه مالك آمد و شمشير بر سر امام وارد ساخت كه كلاه را شكافت و سر حضرت را زخمى كرد و خـون جارى گـرديد، امـام آنرا از سرگرفت و انداخت (و فرمود:لا اكلت بها و لا شربت حشرك اللّه مع الظّالمين !يعنى با اين دست نخورى و نياشامى و خداوند ترا با ستمكاران محشور فرمايد.)(484) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 484)
چـون كلاه امـام از خز بود و قيمتى ، مالك آنرا برداشت و بكوفه برد و چون خواست آنرا بشويد همسرش گفت : واى بر تو لباس پسر پيغمبر را غارت كرده و بخانه من آوردى آنرا از خـانه بيرون ببر؟ در اثـر نفـرين امـام اين مـرد تـا آخـر عمر فقير و بدبخت بود.(485) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 485)
مـالك بن نسير همان كسى است كه نامه ابن زياد را به حر رسانيد كه در آن دستور داده بود: بر حسين سخت بگير و او را جز در بيابان بى آب و علف فرود مياور؟ بعضى از افراد او را از جهت رساندن نامه ابن زياد ملامت و سرزنش كرد، مالك اظهار داشت كه از امام و امـير خـود اطاعت كردم ! او را گفت : آرى نافرمانى خدا را نموده و از امير و فرمانده خود اطاعت كرده اى .(486) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 486)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_2_00.jpg

[عهد آسمانى]

چهار نفر از قتله امام
مـختار عبدالله بن كامل را با راهنمائى ، به قبيله بنى ضبيعه فرستاد و از اين قبيله زياد بن مالك را دستگير كردند، و از آنجا به محله عنزه رفتند و عمران بن خالد را گرفتند، و جمـعـيتـى را فـرستاد تا عبدالرحمان بن ابى خشكاره بجلى و عبدالله بن قيس خولانى را دستگير كنند.
پـس از آنكه اين چهار نفر را پيش مختار آوردند، مختار آنان را گفت : اى كشندگان نيكان و اى قـاتـلان سيد جوانان بهشتى ؛ هيچ فكر مى كرديد كه خدا از شما انتقام بگيرد؟ اما امـواليكه از آن حضرت به غارت برديد شما را به اينجا كشانيد، اين چهار نفر را به بازار بردند و در بازار ايشان را گردن زدند.(487) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 487)
حميد بن مسلم نجات مى يابد
حمـيد بن مـسلم از خـبرنگـاران كربلاء است كه جزء لشكريان عمر سعد بود ولى چون بدطينت و ناپـاك نبود مـعـلوم نيست كه دست به جنايتى زده باشد بلكه مانع خيلى از جنايات مى شد مخصوصا بيشتر با شمر ملعون همراهى مى كرد تا شايد مانع برخى از ستـمـكاريهايش بشود، از جمله گويد: هنگاميكه شمر جلو خيمه گاه آمد و خيمه ها را غارت كردند چـشمـش به عـلى بن الحسين عليهماالسلام (امام سجاد) افتاد، گفت آيا اين جوان را نكشيم ؟ حميد گفت سبحان الله اين پسر مريض را مى خواهى بكشى ؟ كه او كودكى بيش نيست ، به اين وسيله شمر را از كشتن او منصرف نمودم ، و هر كه مى خواست مزاحم او شود مانع مى شدم تا آنكه عمر سعد آمد و گفت هيچكس وارد خيمه اين زنها نشود و هر كه چيزى از ايشان گـرفـتـه است به ايشان برگرداند، ولى بخدا قسم هيچكس ‍ چيزى به ايشان برنگردانيد.
سپـس عـلى بن الحسين فـرمود: خدا خيرت دهد كه خدا با گفتار تو بلائى را از من دفع كرد.(488) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 488)
و شايد روى همين دعاى امام بود كه از كشته شدن نجات يافت چنان كه گويد: مختار سائب بن مـالك را بسوى مـا فرستاد، من از محله خودمان بطرف محله عبد قيس فرار كردم ، پشت سرم دو نفـر ديگـر حركت كردند، فـرستادگان مختار با ايشان سرگرم شدند و تا خواستند آنها را دستگير كنند من نجات يافتم .(489) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 489)
حرملة بن كاهل اسدى
در ضبط آن حرملة بن كاهن نيز گفته اند و عقيده برخى آن است كه صحيحش با نون است نه لام ، در هر حال حرمـله در كربلا جنايتـهاى بزرگـى انجام داده است از جمـله بنقل ابى محنف كه حضرت على اصغر را او شهيد كرده است .(490) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 490)
ولى طبرى گويد او را هانى بن ثبيت حضرمى شهيد كرد، و حرمله عبدالله بن حسن را شهيد كرد.(491) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 491) و در جاى ديگر گويد: حرمله مردى از خاندان حسين را كشته است .(492) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 492)
مـنهال بن عـمـرو گـويد: در بازگشت از مكه معظمه در مدينه خدمت امام سجاد حضرت زين العـابدين عـلى بن الحسين عـليهمـاالسلام شرفـياب شدم ، امـام فـرمـود: مـنهال حرمـله چه شد؟ گفتم وقتيكه از كوفه بيرون آمدم زنده بود، امام دو دست را بسوى آسمـان بلند كرد و فرمود:اللهمّ اذقه حرّ الحديد، اللّهم اذقه حرّ الحديد، اللّهم اذقه حرّ النّار!دوبار فـرمـود: خـدايا گـداز آهن را بر او بچشان و يك بار فرمود: خدايا حرارت آتش را به او بچشان !
مـدينه را تـرك گـفته و وارد كوفه شدم ، ورود من مقارن با خروج مختار بود، و او با من دوست بود، پـس از برگـزار كردن ديد و باز ديد سوار شده و براى ديدن مختار به منزلش رفتم در بيرون منزل با او برخورد كردم .
مـخـتـار گـفـت : مـنهال از وقتيكه حكومت كوفه در اختيار ما است به ديدن ما نيامدى و تبريك نگفتى و ما را كمك نكردى ؟ گفتم : در اين مدت در مكه بودم و همين اكنون آمده ام ، كه با هم به صحبت پـرداخته و به راه ادامه داديم تا به كناسه كوفه رسيديم ، مختار در آنجا تـوقـف كرد مـثـل اينكه انتظار كسى را مى برد، طولى نكشيد كه جمعى دوان دوان آمدند و گفتند: البشاره كه حرملة بن كاهل دستگير شد.
چـون حرمله را آوردند مختار گفت : الحمد للّه كه مرا بر تو مسلط گردانيد، جلاد را خواست ، او را فـرمـان داد: كه دستهاى حرمله را قطع كند؟ دستهايش را بريد، سپس گفت : پاهايش را نيز قـطع كن ؟ پـاهايش را نيز بريد، پس از آن گفت آتش بياوريد؟ دسته هاى نى آوردند و آتش زدند و او را كه هنوز زنده بود در آتش افكندند.
مـنهال گـويد: فرمايش امام سجاد به خاطرم افتاد بى اختيار گفتم : سبحان الله ، مختار گفت : تسبيح خدا همه وقت خوب است امام مثل اينكه اين بار از روى تعجب بود؟
گـفـتـم : امـير در بازگـشت از مـكه نزد عـلى بن الحسين عـليهمـاالسلام رفـتـم از حال حرمله پرسيد، گفتم زنده است دست بدعا برداشت و فرمود: اللّهمّ اذقه حرّ الحديد، اللّهم اذقـه حرّ الحديد، اللّهم اذقه حرّ النّار،و چون دعاى امام را به دست شما مستجاب شده ديدم تعجب نموده و اين جمله بر زبانم جارى شد.
مـخـتـار گـفت : راستى از على بن الحسين عليهماالسلام شنيدى ؟ به خدا شنيدم كه اين چنين دعـا كرد، مـخـتـار بسجده افـتـاد و سجده طولانى انجام داد سپس برخاست و سوار شد برگشتيم و چون جلو منزلم رسيديم گفتم : امير اگر صلاح بداند خانه مرا مزين كرده و افـتـخـارى به مـا بدهد در خـانه مـا غـذا تـناول فـرمـائيد؟ گـفـت : منهال ؛ تو خود مرا خبر دادى كه على بن الحسين چهار دعا كرد كه به دست من مستجاب شده و اكنون مـرا به غـذا دعـوت مـى كنى امروز به شكرانه اين سعادت كه دعاى امام بدست من مستجاب شده روزه ام .(493) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 493)
كشندگان عبدالرحمان فرزند عقيل
در روز عاشورا عبدالرحمان فرزند عقيل برادر مسلم به ميدان آمد و اين رجز را مى خواند:
ابى عقيل فاعرفوا مكانى

من هاشم و هاشم اخوانى

پدرم عقيل است و موقعيت مرا در ميان بنى هاشم بشناسيد.
به جنگ پـرداخـت و هفده نفر را بخاك و خون كشيد تا عثمان بن خالد و بشربن حوط او را شهيد كردند.(494) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 494)
مـخـتـار عبدالله بن كامل را به سراغ ايشان فرستاد، هنگام عصر بود كه مسجد بنى دهمان قـبيله ايشان را محاصره كردند، به جمعيت اعلان كرد گناه اين قبيله بگردن من باشد اگر تـمـام شمـا را نكشم مـگـر آنكه عـثـمـان بن خـالد و بشر بن حوط را تحويل من بدهيد.
قـبيله دهمان مهلت خواستند تا آنها را پيدا كنند، جمعيتى در تعقيب ايشان حركت كردند تا در مـيدان ايشان را يافـتـند كه تـصمـيم دارند به جزيره فرار كنند، آنها را گرفتند و تـحويل عبدالله بن كامل دادند، ايشان را در كنار چاه جعد گردن زد و چون خبرشان را به مـخـتـار ابلاغ كرد، مـخـتـار دستـور داد برگـرد و بدنشان را آتـش بزن تـا خـاكستر شوند.(495) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 495)
خولى بن يزيد اءصبحى
خـولى در كربلا كارهائى انجام داد از جمله به عثمان فرزند اميرالمؤ منان عليه السلام تيراندازى كرد، و نيز هنگاميكه خواستند سر امام را جدا كنند سنان بن انس خولى را گفت : سر امـام را جدا كن خـولى كه جلو رفـت تـرس ‍ او را فـرا گـرفـت و بر خود لرزيد و برگـشت ، سنان گفت خدا بازويت را خشك كند و دستت را قطع كند چرا بر خود مى لرزى سپس خود آمد و سر امام را قطع كرد.
سپس عصر روز عاشورا عمر سعد سر امام را به خولى سپرد تا نزد عبيدالله ببرد، چون خـولى وارد شهر شد و جلو قصر آمد در قصر بسته شده بود، لذا به خانه خود رفت و سر را زير طشت نهاد او را دو زن بود يكى از طايفه بنى اسد و ديگر از قبيله حضرمى و اين شب نوبت زن حضرميه بود، زن پرسيد چه خبر آوردى ؟ خولى گفت : ثروت روزگار را برايت آورده ام ، اين سر حسين بن على است كه در خانه ما است ، زن گفت : واى بر تو مردم با طلا و نقره مى آيند و تو سر پسر پيغمبر را به خانه مى آورى بخدا قسم سر من و تـو هرگز در يك رختخواب قرار نخواهد گرفت ، زن از جا برخواست و از خانه بيرون آمـد، جلو طشت مـشاهده كرد كه نور از زير طشت تـا آسمـان مـتـصل است ، مى گويد بخدا قسم مرغان سفيدى را ديدم كه اطراف طشت در پروازند، چون صبح شد خولى سر امام را نزد ابن زياد برد.(496) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 496)
مـخـتـار ابو عـمره رئيس گارد خود را با جمعيتى ماءمور كرد تا خولى دستگير كنند ايشان خـانه خـولى را مـحاصره كردند، ابوعمره وارد خانه شد و از زواياى خانه بازرسى مى كرد همان زن حضرميه اش از اطاق بيرون آمد، از او پرسيدند: خولى كجا است او با زبان گـفـت نمـى دانم و با دست و سر بطرف مستراح اشاره نمود، وارد مستراح شدند و او را بيرون كشيدند در حاليكه زنبيلى بجاى كلاه بر سرنهاده بود، ابوعمره به سراغ مختار فـرستـاد و درباره وى كسب تكليفى نمود، مختار خود آمد و دستور داد جلو خانه اش او را بكشند و سپـس جسدش را آتـش زدند، مـخـتـار ايستـاد تـا تـمـام جسد به خـاكستـر تبديل شد.(497) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 497)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1_Moharram_1432-8.jpg

[عهد آسمانى]

مختار و عمر سعد
پـس از آنكه مختار دست به كشتن و نابود ساختن كشندگان امام ابى عبدالله الحسين عليه السلام زد، عبدالله فرزند جعده خواهرزاده اميرالمؤ منين از عمر سعد پيش مختار وساطت نمود تـا به وى امـان بدهد، مختار نيز به خاطر انتساب عبدالله به اميرالمؤ منان وساطتش را پذيرفت و امان نامه اى براى عمر به اين مضمون نوشت :
بسم الله الرحمن الرحيم اين نامه ايست از مختار بن ابى عبيد براى عمر بن سعد تو ايمن هستـى بامـان خـدائى نسبت به جان و مال و خاندان و فرزندانت كه نسبت به عملى كه در گـذشتـه انجام داده اى مـؤ اخذه نشوى تا وقتيكه مطيع و فرمانبر بوده و ملازم خانه خود باشى و از شهر خارج نشوى حدثى از تو سر نزند، هر كه از سربازان خدا و شيعيان خـاندان پـيامـبر و ساير مردم عمر سعد را ملاقات كرد جز با خوبى با او رفتار نكند. و جمعى بر اين امان نامه گواهى دادند.
از امـام باقـر عليه السلام روايت شده است كه مقصود مختار از جمله : حدثى از او سر نزد اين بود كارى كه وضو را باطل مى كند انجام ندهد.
مـخـتـار روى اين امـانيكه به عـمـر سعـد داده بود نمـى تـوانست نسبت به او اقدامى بعـمـل آورد تا اينكه يزيد بن شراحيل انصارى پيش محمد بن حنفيه رفت و با او بمذاكره پرداخت از هر درى سخنى گفته شد تا صحبت از قيام مختار و خونخواهى خاندان پيامبر به مـيان آمـد و اينكه مختار خود را از دوستان و خونخواه ايشان گمان مى كند، محمد حنفيه اظهار داشت : چـگـونه او خـود را شيعـه مـا مـى داند با آنكه قاتل امام حسين عليه السلام همنشين او است و آنها را روى تخت در كنار خود مى نشاند.
يزيد بن شراحيل بكوفـه برگشت به ديدن مختار رفت ، مختار جوياى سفرش شد و پـرسيد آيا مهدى را ملاقات كردى ؟ گفت : آرى : پرسيد: چه گفت : يزيد آنچه ميان او و مـحمـد مـذاكره شده بود تـعـريف كرد، مـخـتـار از آن مـوقـع تـصمـيم قـتـل او را گرفت منتهى با امانيكه به او داده بود لازم بود بهانه اى داشته باشد لذا در حضور جمعى اظهار داشت : فردا مردى را كه داراى پاهاى بزرگ و چشمانى فرورفته ، و ابروانى پـيوست دارد خـواهم كشت كه با كشتـه شدن او مـؤ مـنان در زمـين خوشحال مى شوند و فرشتگان مقرب الهى در آسمان مسرور مى گردند.
مـخـتـار خواست با اين جملات عمر سعد را وادار كند تا دست به فعاليتى بزند كه خلاف شروط عهدنامه باشد كه تا به اين بهانه او را بكشد.
مـيثـم بن اسود نخعى در حضور مختار بود از اين جملات فهميد كه مقصود مختار عمر سعد است ، فـورى به خـانه آمـد و پسرش را به سراغ ابن سعد فرستاد و گفت : مختار چنين تصميمى گرفته به فكر خود باش .
عـمـر سعـد تـصميم گرفت شبانه از كوفه خارج شود حركت كرد تا جلو حمامى كه خود ساخـته بود و كنار نهر عبدالرحمان رسيد، اينجا كسى كه ، همراهش بود او را فريب داد و اظهار داشت مختار خيلى كوچكتر از آن است كه بتواند ترا بكشد ولى اگر فرار كنى خانه ات را خراب و عيال ترا اسير مى كند لذا برگشت .
ولى مـخـتـار از اين داستـان باخـبر شد و به سكوت گذرانيد، فرداى آن روز عمر سعد پـسرش حفض را پيش مختار فرستاد تا ببيند اوضاع چگونه است ، و هيچگاه عمر سعد با پـسرش با هم پـيش مـختار نمى رفتند زيرا مى ترسيد كه اگر با هم باشند ممكن است ايشان را بكشد، حفض پرسيد: آيا نسبت به امانى كه به پدرم داده اى وفا مى كنيد؟ مختار گـفـت : بنشين . در همـين حال مختار ابوعمره را فرستاد تا عمر سعد را بكشد، ابو عمره بخانه عمر سعد رفت و گفت : امير ترا مى طلبد، عمر آماده حركت شد، هنگاميكه لباس خود را مـى پـوشيد ابوعمره با شمشير سرش را از تن جدا كرد و سر او را پيش مختار آورد، مختار از حفض فرزند عمر سعد پرسيد: آيا او را مى شناسى ؟
حفض گفت : در زندگى پس از او خيرى نيست .
مختار گفت : پس از او زندگى نخواهى كرد، سپس دستور داد او را نيز گردن بزنند، پس از آنكه پـسر عـمـر هم كشتـه شد اظهار داشت : يكى در مـقـابل خـون حسين عيه السلام و ديگرى در قبال على اكبر حسين ولى يكسان نيستند، بخدا قـسم اگـر سه چهارم قريش را بكشم تلافى يك بند انگشت حسين عليه السلام نشده است .(498) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 498)
سر عمر نزد محمد حنفيه
مختار سر عمر سعد و فرزندش را همراه مسافرين سعيد و ظبيان بن عماره براى محمد حنفيه فرستاد و نامه اى هم به اين مضمون به وى نگاشت :
بسم الله الرحمـن الرحيم نامه اى است به مهدى امت محمد بن على از طرف مختار بن ابى عـبيد: درود بر تـو اى مهدى ، خدائى را سپاسگزارم كه جز او خدائى نيست كه مرا براى شكنجه دادن به دشمنان آماده ساخت ، آنها را كشته و يا اسير و در بدر ساختم ، خدا را شكر مـى كنم كه كشندگان شما را كشت و ياور شما را يارى كرد، سر عمر سعد و فرزندش را بسوى شما فرستادم و هر كه را كه در خون شما شركت داشته و بر او دست يافته ايم و تـا وقـتـى كه نفـس كشى از ايشان در روى زمين باشند دست نخواهم كشيد، خواهش مى كنم نظريه خودتان را برايم بنويسيد، درود بر شما اى مهدى .
تـصادفـا در وقـتـيكه محمد حنفيه با كسانيكه با او بودند از مختار صحبت مى كرد و از او انتـقـاد مى نمود سرها را وارد كردند، همينكه چشم محمد به سر عمر افتاد سجده شكر بجا آورد و سپـس دست به دعا گشود و عرض ‍ كرد: پروردگارا اين روز را از مختار فراموش مـكن ، و از طرف خـاندان پيامبرت بهترين پاداش به او عطا فرما؟ بخدا قسم از اين پس لغزشى براى مختار نيست !(499) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 499)
حكيم بن طفيل قاتل حضرت ابى الفضل
حكيم بن طفيل از كسانى بود كه امام حسين عليه السلام را تيرباران نمود و حضرت ابى الفـضل را شهيد كرد و لباس و اسلحه او را غـارت نمـود، مـخـتـار عـبدالله بن كامـل را بسراغـش فـرستـاد و او را دستـگـير نمـوده بطرف مـخـتـار مـى آوردند فـامـيل حكيم دست به دامـن عـدى بن حاتـم زدند تـا پـيش ‍ مختار شفاعت كند، عدى ، ابن كامـل را گـفـت : دست از وى بدار؟ او گفت اختيار اين كار با امير است و بمن ربطى ندارد، عـدى گـفـت : پس مختار را خواهم ديد، او بسوى مختار روانه شد شيعيان گفتند: مى ترسيم مختار شفاعت او را بپذيرد با آنكه ميدانى چه جرم بزرگى مرتكب شده است ، بگذار او را بكشيم گفت : مختاريد.
حكيم را كه شانه هايش بسته بود در كنارى نگهداشتند و او را گفتند: تو بودى كه لباسهاى عـباس بن على را غارت كردى ؟ اكنون لباسهاى ترا در زندگى بيرون مى آوريم او را برهنه كردند و آنگاه گفتند: تو بودى كه تير بطرف حسين عليه السلام پـرتـاب نمودى و مى گوئى كه تير من به جامه امام رسيد و او را آزار نرسانيد؟ بخدا قسم ترا تيرباران مى كنيم چنانكه امام را هدف تير قرار دادى .
از سه طرف تيرها بسويش پرتاپ گرديد و او را بر زمين افكند، آنقدر تير بر بدنش زدند كه مانند خار پشت گرديد.
عـدى بن حاتـم پـيش مـختار آمد، او را در كنار خود نشانيد و احترام كرد و قبلا شفاعت او را درباره عـده اى از افـراد قـبيله اش كه در كربلا بودند ولى كارى انجام نداده بودند پذيرفته بود، عدى مقصود خود را بيان كرد، مختار گفت : براى خود جايز مى شمارى كه درباره قـاتـل حسين عليه السلام شفاعت كنى ؟ عدى گفت : بر او دروغ بسته اند وگرنه كارى نكرده است ، مختار گفت : اگر چنين است او را به تو بخشيديم .
ابن كامـل و همـراهانش وارد شدند مختار پرسيد اين مرد چه شد؟ گفت شيعيان او را كشتند، پرسيد: چرا شتاب كرديد؟ ما شفاعت عدى را درباره اش پذيرفته بوديم ، شيعيان بسخن مـن گـوش ندادند، عـدى ناراحت گـرديد و گفت : دروغ مى گوئى بلكه دانستى كه امير شفـاعـت مـرا مـى پـذيرد از اين جهت در كشتـن او شتـاب نمـودى ، نزديك بود ميان ابن كامـل و عـدى نزاعـى رخ دهد ولى مـخـتـار عـبدالله كامل را امر به سكوت نمود و غائله پايان يافت .(500) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 500)
منقذ بن مره عبدى
مـخـتـار عـبدالله بن كامـل را به سراغ مـنقـذبن مـره عـبدى قـائل حضرت عـلى اكبر عليه السلام فرستاد، خانه اش را محاصره كردند او كه مردى شجاع و دلير بود مسلح سوار بر اسب كوه پيكر خود گرديد و از خانه بيرون آمد، با نيزه بيكى از سربازان مختار حمله كرد و او را از اسب انداخت ولى آسيبى بوى نرسيد، ابن كامـل با شمشير بر او حمله كرد و چند ضربت شمشير بر او وارد ساخت و او با دست جلو شمـشير مـيداد ولى چـون زره اش قـوى بود در او اثـر نكرد جز آنكه بعدا آن دست شل شد بالاخره نهيب سختى بر اسب زد كه از چنگ سربازان فرار كرده و در بصره به مصعب بن عمير پيوست .(501) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 501)
قاتل عبدالله فرزند مسلم
از تـواريخ بر مـى آيد كه فـرزندانى از مـسلم بن عقيل در كربلا بودند غير از دو طفلان معروف كه در زندان ابن زياد بوده اند، و ايشان در كربلا جنگيده اند از جمله عبدالله است كه زيد بن رقاده ملعون با دو تير او را شهيد كرد، تـير اول بسويش پـرتـاپ نمـود و عـبدالله دست خـود را حمـايل قرار داد كه تير دست را به صورتش دوخت و هنگاميكه اين تير به او اصابت كرد چنين گفت : بار خدايا اينان ما را كم شمردند و خوار ساختند خداوندا اينها را بكش چنانكه ما را كشتند، و آنان را خوار كن چنانكه ما را خوار كردند؟
همـين مـلعـون تير ديگرى بر او زد كه او را شهيد كرد، سپس ببالين جوان آمد و با حركت دادن تير را از پيشانى او بيرون كشيد ولى پيكان تير كه از آهن بود در پيشانيش باقى ماند و نتوانست آن را بيرون بكشد.
مختار عبدالله كامل را براى دستگيريش ماءمور ساخت ، خانه اش را محاصره كردند، زيد با شمـشير كشيده بيرون آمـد، و چـون مـرد شجاعـى بود ابن كامل دستور داد هيچكس با نيزه و شمشير كشيده به او نزديك نشود بلكه او را تيرباران و سنگـباران كنيد، به اين وسيله او را كشتند، چون احساس كردند هنوز رمقى در بدن دارد فرمان داد تا آتش آورند و او را كه هنوز زنده بود آتش زدند.(502) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 502)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1_moharam-8.jpg

[عهد آسمانى]

مختار و سنان بن انس
سنان بن انس يكى از سران سپاه عمر سعد بود و از كسى است كه بدن امام را هدف تير قـرار داد و سر امام را نيز او از تن جدا كرد مختار كه در مقام جستجوى از وى بر آمد متوجه شد كه به بصره فـرار كرده است ، دستور داد خانه اش را خراب كنند و هم چنين افراد زيادى بودند كه فرار كرده بودند و مختار خانه هاى آنها را خراب كرد مانند عبدالله بن عـُقـبه غنوى كه پسرى را در كربلا كشته بود، به جزيره فرار كرد، مختار خانه اش را خراب نمود.
و مـانند عـبدالله بن عروه خثعمى كه مى گفت : در كربلا دوازده تير بكار بردم كه او هم فرار كرد و به بصره رفت و به مصعب بن زبير ملحق گرديد.(503) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 503)
عمر بن صُبَيْح
عمرو بن صبيح گفته است كه در كربلا بعضى را با نيزه و برخى را با شمشير زخمى كرده ام اما كسى را نكشته ام ، ولى در بعضى از روايات آمده است كه عبدالله بن مسلم را او كشتـه است .(504) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 504) بلكه عـبدالله بن عـقـيل برادر حضرت مسلم را نيز او كشته است .(505) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 505)
مـخـتـار جمـعى را ماءمور دستگير كردن او نمود، نيمه هاى شب كه همه چشمها بخواب رفته بود در پـشت بام خـانه اش گرد بالينش رفته و او را دستگير كرده و شمشيرش را كه زير سر نهاده بود گـرفـتـند عمرو گفت : چه زشت شمشيرى بوده اى او را پيش مختار آوردند و دستـور داد زندانيش ‍ كنند، اول وقـت روز آينده مـخـتـار اذن عـام داد مـردم داخل قصر را پر كردند و عمرو را دست بسته آوردند.
تـعـجب اينجا است كه امام را مى كشد مع ذالك خود را مسلمان مى داند اما كسانى را كه به خونخواهى امام قيام كرده اند كافر مى داند زيرا وقتيكه احساس كرد مى خواهند او را بكشند اظهار داشت : اى كافران دور از خدا اگر شمشير در دستم بود مى فهميديد كه با شما چه مـعـامـله اى مـى كردم ولى اكنون كه بنا است كشته شوم خوشوقتم كه بدست شما كه بدتـرين خـلق خدائيد كشته مى شوم جز اينكه دوست داشتم شمشير در دستم بود و مدتى با شما مى جنگيدم آنگاه كشته مى شدم !
عـبدالله بن كامل گفت : او معتقد است كه بعضى را با نيزه و بعضى را با شمشير مجروح ساخـتـه است چـه دستور مى دهيد؟ مختار گفت : تيراندازان را بخواهيد؟ دستور تيراندازى صادر شد چندان تير بر او زدند تا جان داد.(506) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 506)
محمد حنفيه از مختار كمك مى خواهد
عـبداللّه زبير مـحمـد حنفـيه و عـده اى از خـاندانش را كه با او بودند و هفده نفر از رجال كوفه را كه از محمد شنوائى داشتند طلبيد تا با او بيعت كنند، محمد از بيعت با ابن زبير سرپيچى مى كرد و مى گفت : تا وقتى كه تمام ملت اسلامى در بيعت كسى اتفاق نكرده اند من بيعت نمى كنم ، در اين گفتگو ميان طرفين سر و صدائى شد و ابن زبير هم خـيلى اصرار نورزيد، امـا پـس از آنكه مختار بر كوفه مستولى شد و مردم را به محمد حنفـيه دعوت مى كرد، عبدالله ترسيد كه مبادا كار ايشان بالا بگيرد و مردم را به بيعت ابن حنفـيه بخـوانند و در نتـيجه رياست ابن زبير پايمال گردد، از اين وقت براى بيعت گرفتن از ايشان اصرار مى ورزيد، همه آنها را در زمـزم حبس كرد و قسم خورد اگر تا موعد مقرر بيعت نكنيد شما را آتش مى زنم و حتى هيزم فـراوانى براى آتـش زدن ايشان اطراف محبسشان جمع كرده بود، محمد و همراهانش روز شمـارى مـى كردند و مـطمـئن بودند كه عـبدالله بگـفـتـه اش جامـه عمل مى پوشد.(507) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 507)
بعـضى از همراهان ابن حنفيه پيشنهاد كرد: چطور است كه نامه اى به مختار و مردم كوفه بنويسى و حال خود و همراهان را شرح دهى و از ايشان استمداد كنى ؟
محمد حنفيه نيمه شبى كه پاسبانان جلو در زندان در خواب بودند سه نفر از همراهانش را كه اهل كوفه بودند با نامه اى روانه كوفه نمود و از مردم كوفه خواست تا ايشان را يارى كنند و خوار نسازند چنانكه با حسين عليه السلام نمودند.
مـخـتـار نامـه ابن حنفـيه را براى مـردم كوفـه خـواند و اظهار داشت : اين مهدى شما و نسل پيامبر شما است كه او و همراهانش را در حبس نگه داشته اند و مانند گوسفند آن به آن در انتـظار قتل به سر مى برند و ابواسحاق نيستم اگر ايشان را كمك نكنم ، سپاه پشت سر سپاه مانند سيل بسوى ايشان روانه مى كنم .
ابو عـبدالله جدلى را با هفتاد سوار روانه مكه نمود، پشت سر او ظبيان بن عثمان را با چـهار صد نفـر اعـزام داشت و چهار صد هزار درهم نيز همراه او براى محمد فرستاد، سپس ابو مـعـتـبر را با صد نفـر و هانى بن قـيس را با صد نفـر، عـمـير بن طارق را با چهل نفر، يونس بن عمران با چهل نفر، مرتب سپاهيان را اعزام مى داشت .
در ذات عـرق ابوعـبدالله جدلى و عـمـير بن طارق و يونس بهم پيوسته و ايشان اولين جمـعيتى بودند كه وارد مسجد الحرام شدند، نداى (( يا لثارات الحسين ))
در دادند تا به زمـزم رسيدند و اگر دو روز ديگر نرسيده بودند، ابن زبير با هيزمهائى كه تهيه ديده بود ايشان را آتش مى زد، آنها را از زندان خارج كردند و به محمد بن حنفيه پيشنهاد كردند اجازه بده حساب ابن زبير را برسيم ؟ گـفـت : جنگ در خـانه خـدا را حلال نمى شمارم .
ابن زبير اظهار داشت تـصور مـى كنيد بدون اينكه بيعت كنند از ايشان دست مى كشم ابوعبدالله جدلى گفت : به پروردگار كعبه ايشان را آزاد كن وگرنه چنان شمشيرها را به حركت در آوريم كه دمار از روزگار مخالفين برآورد؟
ابن زبير: تـو مـرا از اين جمـعيت مى ترسانى بخدا قسم اگر به يارانم اجازه دهم يك ساعت طول نمى كشد كه سر اينها را برمى دارند.
بگـو مـگـوى ابن زبير و كوفيان داشت بالا مى گرفت كه محمد حنفيه ايشان را از ايجاد فتنه و آشوب مانع گرديد.
با همـه اينها ابن زبير از حرف خود برنگشته بود كه ابو معتمر با صد سوار و هانى بن قـيس با صد سوار و ظبيان با چهار صد نفر وارد شدند، ابن زبير كه ديد پشت سر هم جمعيت وارد مى شوند ترسيد و سكوت كرد.
مـحمـد بن حنفـيه و همـراهان از زندان به شعـب ابى طالب مـنتقل شدند، در مدت كوتاهى چهار هزار نفر براى محافظت محمد گرد آمدند، و محمد اموالى را كه مختار فرستاده بود ميان سپاهيان تقسيم كرد.
اين جمعيت را كه از كوفه آمدند خشبيه مى گويند براى آنكه هنگام ورود به مكه به احترام خـانه خدا عوض شمشير چوب دست گرفتند و يا براى آنكه چوب و هيزم را كه ابن زبير براى سوزاندن محمد و يارانش تهيه كرده بود گرفتند آنها را خشبيه مى گويند.(508) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 508)
كرسى چيست ؟
بنى اسرائيل داراى تـابوتـى بودند كه فـرشتـگـان آنرا جلو سپـاه حمـل مـى كردند و اين تـابوت طلسم پـيشرفـت بنى اسرائيل بود و پس از حضرت موسى تابوت ناپديد شد و كسى از آن خبرى نداشت تا وقتى كه خداوند طالوت را سلطان بنى اسرائيل قرار داد براى نشان دادن حقيقت سلطنت وى تـابوت را به ايشان برگردانيد و در جنگى كه ميان طالوت و جالوت رخ داد تابوت جلو سپاه طالوت حركت مى كرد. (سوره بقره آيه 248.)
مختار هم براى آنكه روحيه سپاهيان را تقويت كند از ارائه دادن نمونه اى از تابوت بنى اسرائيل استـفـاده كرد هر چـند در پـيدايش اين فـكر دو جور نقل شده است :
1 ـ طفـيل فـرزند جعده خواهر زاده اميرالمؤ منين مى گويد: در زمان مختار وضعم بد بود و مـدتـى پـولى به دستم نيامد در انديشه بودم چه كنم تا اينكه يك روز از خانه بيرون آمـدم همـسايه خود را كه مردى عصار بود و روغن زيتون مى گرفت ديدم روى يك صندلى نشستـه كه از بس روغن روى آن ريخته تغيير رنگ داده است ، ناگهان اين فكر به مغزم خطور كرد اين صندلى را مى شود وسيله قرار داد تا پولى به دست آورم ، نزد مرد عصار رفته صندلى را از او گرفتم به خانه برده و آن را كاملا شستم تصادفا چيز خوبى از آب در آمد چون چوبش عالى بود و روغن خورده بود خيلى چشم گير شد.
از آنجا پـيش مـختار رفتم و آهسته او را گرفتم : مطلبى است كه مى خواستم با شما در ميان بگذارم ولى تاكنون نشده است و آن اينكه از پدرم جعده يك صندلى به من رسيده است كه پـدرم نقل مى كرد اين صندلى از على عليه السلام به ما رسيده و در آن نشانه اى از عـلى عـليه السلام مـى باشد مختار گفت : چرا تاكنون پنهان داشته اى زود آن را نزد من بفرست ، پارچه اى روى آن پوشانيده پيش مختار بردم ، او دوازده هزار درهم به من داد.
مختار اعلان عمومى كرد و مردم در مسجد اجتماع كردند، سپس به منبر رفت و ضمن سخنرانى اظهار داشت : هر چه در امتان پيشين رخ داد، نظير آن در اين امت نيز واقع شده است ، خداوند به بنى اسرائيل تـابوت داد و اين كرسى نظير تـابوت بنى اسرائيل است روپـوش را برداريد، همـينكه روپـوش را برداشتـند مـردمـان جاهل و نادان و يك عده بادنجان دور قاب چينها صدا را به الله اكبر و هلهله بلند كردند و اظهار خوشوقتى نمودند.
و چـون سپـاه كوفـه زير فـرمـاندهى ابراهيم عازم جنگ با ابن زياد شد كرسى را روى استـرى سوار كردند و از هر طرف هفت نفر آنرا با سلام و صلوات نگهبانى مى كردند و چـون جمـعيت بسيارى از شاميان در اين جنگ كشته شدند عراقيان را به اين كرسى عقيدتى پـيدا شد، اينجا بود كه طفيل مى گويد: از كرده خود پشيمان شدم ولى طولى نكشيد كه صندلى ناپديد گرديد.
طريقه ديگر در پيدايش كرسى اين است كه مختار به خاندان جعده گفت : كرسى على بن ابى طالب را كه بر آن مى نشست نزد من بياوريد؟ آنها هر چه قسم ياد كردند چنين چيزى پيش ما نيست مختار نپذيرفت و گفت : چقدر نادانيد برويد و كرسى على بن ابى طالب را حاضر كنيد؟
آنها چـنين فـهمـيدند كه هر جور تختى بياورند مختار آنرا مى پذيرد، لذا رفتند اين صندلى را آوردند مـخـتـار نيز آنرا اين چـنين بجاى تـابوت بنى اسرائيل قالب كرد.(509) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 509)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1_hosain_20_1_.jpg

[عهد آسمانى]

فرشتگان بكمك مختار مى جنگند
چـنانكه گفته شد مختار براى پيشبرد هدفى كه داشت از هر طريقى كه پيش ‍ مى آمد حتى از افكار و انديشه هاى موهوم استفاده مى كرد، مثلا در جنگى كه با شورشيان كوفه نمود و افـراد زيادى از جمـله سراقـه بن مـرداس را اسير كردند چون او را نزد مختار آورند اشعارى در مدح و ثناى مختار سرود و تا آنجا او را بلند كرد كه همپايه پيغمبرش نمود، سپـس گـفـت : امـير؛ خـدا سايه ات را پايدار بدارد خدا شما را به نيروى غيبى مدد كرد. سراقـه بن مـرداس به خـدائيكه جز او خدائى نيست سوگند ياد مى كند كه به چشم خود ديدم فرشتگان الهى بر اسبهاى ابلق به كمك شما مى جنگيدند.
مـخـتـار گـفـت : بايد در مسجد به منبر رفته مشاهدات خود را به مسلمانان ابلاغ كنى سپس سراقـه در منبر با سوگندهاى شديد مطلب را بازگو كرد، سپس مختار گفت : گرچه مى دانم به دروغ سخن گفتى و فرشتگان را نديده اى بلكه خواسته اى به اين وسيله آزادت كنم ، برو در پناه خدا اما ديگر در كوفه نمانى تا اصحاب مرا تباه سازى .(510) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 510)
ابراهيم به جنگ ابن زياد مى رود
پـس از آنكه مـخـتـار از طرف شورشيان كوفه آسوده خاطر شد و آنان را سر جاى خود نشانيد ابراهيم را ماءمور جنگ با ابن زياد نمود يعنى دو روز پس از شكست شورشيان و هشت روز به آخر ماه ذيحجه مانده بود كه ابراهيم عازم جنگ با ابن زياد شد.
روز شنبه از كوفـه خـارج شد مـخـتـار و جمـعـى از رجال دربار مـخـتـار او را تا دير عبدالرحمان بدرقه كردند ابراهيم متوجه شد كه جمعى كرسى را روى استرى حمل مى كنند و سر و صدائى به راه انداخته اند و از خدا يارى مى طلبند، ابراهيم گفت : خدايا ما را به كردار نادانانمان مگير كه روش ‍ گوساله پرستى بنى اسرائيل را زنده كرده اند.
چـون مـخـتـار خـواست با ابراهيم خداحافظى كند فرمود: سه وصيت را از من بخاطر داشته باش : 1 ـ خـدا را در آشكار و پـنهان فراموش مكن . 2 ـ بسرعت پيش برو. 3 ـ هرگاه به دشمن رسيدى آنان را مهلت نده حتى اگر شب وارد شدى و ممكن بود، جنگ را شروع كن و به فردا تاءخير نينداز؟
چـون ابراهيم با مختار خداحافظى كرد مختار برگشت و او به راه خود ادامه داد تا آنكه از پل عبور كردند كسانى كه موكل و حامل كرسى بودند نيز بكوفه برگشتند.(511) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 511)
ابراهيم در برابر ابن زياد
براى اينكه قـبل از وارد شدن ابن زياد به خاك عراق ابراهيم او را درك كند با شتاب و عجله تمام به راه خود ادامه مى داد.
تا آنكه در سرزمين موصل در كنار نهر خازر جنب قريه بارشيا در فاصله پنج فرسخى مـوصل فـرود آمـدند ابراهيم در تـمـام مـسير خود لشكر را منظم و در صف سير مى داد و طفـيل بن لقـيط نخعى را كه از شجاعان بنام بود پيشاپيش سپاه مى فرستاد تا هرگاه دشمن نزديك شود فرمانده سپاه را باخبر سازد، و چون به سپاه ابن زياد نزديك شد حميد بن حريث را نيز همراه او فرستاد، ابن زياد نيز با سپاه خود در نزديكى ايشان كنار نهر فرود آمد.
عـمـيربن حباب سلمى كه يكى از فرماندهان سپاه ابن زياد و رئيس ميسره سپاه شام بود پـيامـى به ابراهيم فـرستـاد كه امشب مى خواهم با تو ملاقات كنم ، نيمه هاى شب با ابراهيم مـلاقـات كرد و با او بيعت نمود و وعده داد كه چپ لشكر ابن زياد را فرارى مى سازم .
ابراهيم خواست او را بيازمايد كه در وعده هايش راست مى گويد با حيله اى در كار است ، او را گـفـت : صلاح مى دانى كه دو سه روزى تاءمل كرده دست بجنگ نزنم ؟ عمير گفت : اين مـنتـهى آرزوى ايشان است زيرا جمعيت آنها چند برابر شما است و هر چه جنگ به تاءخير بيافتد به نفع آنها است زيرا الان ترس و رعب شما دلهاى آنان را پر كرده است و هر چه تـاءخـير افـتـد آنها با شما انس مى گيرند و هيبت شما از ديدگان آنان خارج مى گردد بلكه فردا صبح جنگ را شروع كن و لحظه اى تاءخير نينداز؟
ابراهيم گفت : اكنون فهميدم كه تو خيرخواه مائى زيرا امير من نيز مرا بهمين فرمان داده است .
عمير: ـ فرمان او را اطاعت كن و دستورش را بكار ببند كه او در ميدان جنگ پير شده و هيچكس به اندازه او تجربه نياموخته است .
ابراهيم اشتـر تـا صبح نخوابيد و در ميان سپاهيان قدم مى زد و آنها را منظم مى ساخت اول فجر در تاريكى نماز صبح را بجا آورد و صفوف سپاه را منظم نموده و دستور حركت داد، سپاه آرام آرام پيش رفت تا به تل بزرگى رسيدند و از آنجا مشاهده كرد كه هنوز يك نفـر از سپاهيان شام بر نخواسته اند، سپس عبدالله بن زبير سلولى را فرستاد تا از جمعيت دشمن خبر آورد.
عـبدالله برگشت و گفت : جمعيت در يك اضطراب و وحشت عجيبى به سر مى برند يك نفر از آنان مـرا ديد و گـفـت : اى پـيروان ابوتـراب شما بدون امام و پيشوا مى جنگيد ما را بسوى كه دعوت مى كنيد؟ گفتم : فعلا ما با دشمنان و قاتلان فرزندان پيامبر مى جنگيم ابن زياد را به ما بسپاريد تا از او انتقام گرفته سپس شما را به كتاب خدا مى سپاريم .
ابراهيم سوار اسب خود گرديد و در مقابل هر يك از پرچمهاى سپاه كه مى رسيد توقف مى كرد و آنان را تشويق و تحريص مى نمود و چنين مى گفت :
اى ياران دين و شيعـيان و پـيروان حق و حقـيقـت ؛ اين عـبدالله بن زياد است كه قـاتـل حسين بن عـلى فـرزند فاطمه دختر رسول خدا است كه ميان او و اهلبيتش و ميان آب فـرات مـانع شد، و نگـذاشت كه به وطن خود برگردد، و زمين را بر او تنگ گرفت تا اينكه او را شهيد كرد، از راست به چپ و از چپ به راست مى رفت و سپاهيان را تحريص مى كرد.(512) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 512)
ابن زياد كشته مى شود
چـون دو لشكر در مـقـابل يكديگر صف آرائى نمودند، حصين بن نمير كه در ميمنه شاميان قرار داشت بر على بن مالك جشمى كه رئيس ميسره سپاه عراق بود حمله كرد و او را كشت و لشگـريانش فـرار كردند، پرچم را قرة بن على برداشت و جنگيد تا او نيز كشته شد، سپـس پـرچـم را عـلى بن ورقـاء برداشت و فرياد كشيد اى سربازان خدا بسوى من آئيد، سربازان مـيسره كه تاكنون خود را بدون فرمانده مى ديدند به سوى على بن ورقاء برگـشتـند و دوباره ميسره سپاه نيز منظم گرديد، على گفت : امير شما ابراهيم در قلب سپاه دشمن مى جنگد مسيرتان را به سمت او برگردانيد تا به كمك وى بجنگيم .
ابراهيم سر را برهنه كرده بود و فرياد مى كشيد: سربازان خدا بسوى من آئيد كه فـرزند مالك اشترم ، از فرار خود شرمنده نباشيد آن را با حمله سخت جبران كنيد ابراهيم قاصدى به سفيان بن يزيد فرمانده ميمنه سپاه خود فرستاد كه بر ميسره سپاه شام حمله كند، او انتظار داشت عمير بن حباب طبق وعده اى كه داده است عقب نشينى كند اما او نتوانست اين وعده را عملى سازد.
ابراهيم كه از فـرار و شكست ميسره ابن زياد ماءيوس شد فرياد كشيد كه حمله تان را متوجه قلب سپاه كنيد كه اگر قلب سپاه از هم بپاشد از اطراف مانند مرغان هوا پرواز مى كنند و متفرق مى شوند؟
سربازان ابراهيم دستجمعى خود را به قلب سپاه زدند مدتى با نيزه و پس ‍ از آن دست به شمـشير بردند تا نزديك ظهر جنگ سختى نمودند كه صداى ضربات شمشير ميدان جنگ را مانند بازار مسگران ساخته بود كه صدائى جز صداى نيزه و شمشير بگوش نمى رسيد بيشتر سپاه شام عقب نشينى كردند و جمعى نيز اسير شدند.
ابراهيم پـرچـم دار خود را فرمان داد تا به قلب سپاه برود، پرچمدار اظهار داشت فكر نمى كنيم سربازان همراهى كنند؟ ابراهيم پاسخ داد چرا همگى مقاومت مى كنند و كسى فرار نخواهد كرد.
پـرچـمـدار به پيش مى رفت و ابراهيم به هر طرف حمله مى كرد و جمعيت مانند گوسفندان فرار مى كردند، سپاه عراق همگى پشت سر پرچم پشت در پشت ايستادند و پيش مى رفتند تـا آنكه تمام سپاه فرار كردند و عراقيان آنان را تعقيب مى كردند كسانيكه در اين فرار در آب غرق شدند بيش از كسانى بودند كه در ميدان كشته شدند.
ابراهيم پـس از خـاتـمـه جنگ اظهار داشت در كنار نهر كسى را كشتم كه بوى مشك از او استـشمـام مـى شد فـكر مـى كنم ابن زياد باشد علامتش آنكه او را از كمر دو نيمه كردم دستهايش به طرف مشرق و پاهايش بسوى مغرب افتاد.
چون تحقيق كردند حدس ابراهيم را درست يافتند و بحمدالله ابن زياد كشته شده است سر او را از تـن جدا كردند و با سرهاى عـده اى از رجال شام براى مختار فرستادند الحمد لله .(513) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 513)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1_moharram-3-askquran.jpg

[عهد آسمانى]

مختار پيش بينى مى كرد
مـختار تصميم گرفت از كوفه به مدائن رفته وضع آنجا را از نزديك ببيند سائب پسر مـالك اشعـرى را در كوفـه بجاى خـود گـذاشت و بطرف مـدائن حركت كرد، قـبل از حركت از كوفه مردم را گفت همين روزها خبر فتح و پيروزى بزرگى به شما مى رسد.
از كوفـه خـارج شد و چـون به ساباط رسيد همراهان را گفت : همين امروز يا فردا خبر شكست ابن زياد و پيروزى ابراهيم به شما مى رسد، سربازان خدا از صبح تا غروب در نصيبين تا نزديك خانه هاى نصيبين به جنگ پرداخته اند.
مـخـتـار وارد مـدائن شد و در مـسجد منبر رفت و براى مردم سخنرانى مى كرد و آنان را به اطاعـت و فـرمـانبردارى سفـارش مى كرد و مسلمانان را به خونخواهى حسين عليه السلام دعـوت مـى نمـود كه قـاصدان خـبر قـتـل ابن زياد يكى پس از ديگرى وارد شدند و مژده آوردند: ابن زياد كشته شد، و سپاهيانش متوارى شدند و آنچه داشتند به دست سپاه عراق افتاد.
مـخـتار متوجه همراهان خود گرديد و گفت : سربازان خدا؛ آيا پيش از آنكه خبر برسد به شما مژده ندادم ؟ همه گفتند: آرى .
شعبى گويد: شخصى از همدانيان مرا گفت : حالا ديگر ايمان آوردى ؟
گـفـتـم : بچه ايمان بياورم ؟ ايمان بياورم كه مختار علم غيب مى داند؟ هرگز چنين عقيده اى ندارم زيرا او گـفـت : كه در نصيبين جنگ شده است و حال آنكه در كنار نهر خارز رخ داده .
ـ تو ايمان نمى آورى تا آنكه عذاب را مشاهده كنى !!(514) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 514)
ابراهيم موصل را تصرف مى كند
پـس از آنكه ابراهيم از گـيرودار جنگ فـارغ گـرديد وارد شهر مـوصل شد و عـمـال و فـرمـاندارانى به تـوابع موصل فرستاد از جمله برادر مادريش ‍ عبدالرحمان را والى نصيبين نمود و سنجار و دارا را نيز جزء نصيبين قرار داد، و زفربن حارث را حكومت قرقيسا داد، حران و رها و شميساط و حومـه اش را به حاتـم بن نعـمـان باهلى سپـرد، و ابراهيم در موصل بماند.(515) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 515)
داستان سر ابن زياد
ابراهيم سر ابن زياد را در كوفه پيش مختار فرستاد، سر ابن زياد را در گوشه قصر نهادند مارى باريك پيدا شد و ميان سرها گردش مى كرد تا به سر عبيدالله رسيد وارد دهان او شد و از بينيش خارج گرديد، و از بينى وارد مى شد و از دهنش خارج مى گرديد، و مكرر اين عمل را انجام مى داد.
نقل شده اول كسيكه در اسلام سكه زد و منتشر ساخت عبيدالله بن زياد است .
مـرجانه مـادر عـبيدالله پس از شهادت امام حسين عليه السلام او را گفت : اى خبيث فرزند پيامبر را كشتى ؟ هرگز روى بهشت را نخواهى ديد.(516) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 516)
امام سجاد عليه السلام و سر ابن زياد
پـس از آنكه ابراهيم بن مالك اشتر سر ابن زياد را براى مختار فرستاد، مختار نيز سر ابن زياد و سر حصين بن نمير و شرحبيل و سر عده اى از فرماندهان شام را با سى هزار دينار براى محمد بن حنفيه فرستاد و اين نامه را نيز با سرها فرستاد:
همـانا جمـعـى از ياران و شيعـيان شمـا را بسوى دشمـن شمـا عـبيدالله بن زياد گـسيل داشتـم تـا انتـقام خون برادرت حسين عليه السلام را بستاند، ايشان با خشم بر دشمـنان و تـاءثـر و تاءسف فراوان بر مظلوميت آن جناب از شهر و وطن خود خارج شدند نزديك نصيبين با آنها روبرو شدند و خداى بزرگ آنها را مغلوب ساخت و با دست دوستـانش دمـار از روزگـارشان برگـرفـت ، خدا را شكر مى كنم كه انتقام خون شما را گـرفـت و ستـمـكاران را در دشت و صحرا و دريا هلاك نمـود، و به اين وسيله دردهاى دل مؤ منان را شفا بخشيد و خشمشان را فرو نشانيد.
نامـه ها و سرها را پيش محمد بن حنفيه بردند، چون چشم محمد بر سر ابن زياد افتاد به سجده رفـت و خـدا را شكر كرد و براى مـختار دعا فرمود: خدا او را بهترين پاداش عطا فرمايد كه انتقام خون ما را گرفت و به اين جهت او را بر تمام فرزندان عبدالمطلب حقى است واجب ، خدايا اين خدمت را از ابراهيم اشتر، بپذير و او را بر دشمنان نصرت ده و به هر چه كه رضا و خوشنودى تو در آن است او را موفق بدار.
و در دنيا و آخرت از او بگذر و او را بيامرز؟
سپس محمد بن حنفيه سرها را خدمت امام زين العابدين عليه السلام فرستاد، در وقتى سرها را نزد امـام بردند كه حضرت مشغول تناول غذا بود، امام سجده شكر بجا آورد و آنگاه فرمود: خدا را شكر مى كنم كه انتقام خون مرا گرفت ، خداوند به مختار پاداش نيكى بده كه چـون مـرا بر ابن زياد وارد كردند مـشغـول غـذا بود و سر پدرم را در پيش رويش گـذاشتـه بود، در آنجا از خدا خواستم كه مرا نميراند تا آنكه سر ابن زياد را در كنار سفره ام به بينم خدا را حمد مى كنم كه دعايم را مستجاب گردانيد.
مـحمـد حنفيه پولهائى را كه مختار فرستاده بود ميان بستگان و شيعيان و اولاد مهاجرين و انصار تقسيم كرد.(517) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 517)
مختار خاندان پيامبر را از عزا بيرون آورد
از امـام جعـفـر صادق عـليه السلام رسيده است كه فـرمـود: زنان بنى هاشم تا پنج سال سرمـه به چشم نكشيدند و دست به حنا نيالودند، و در اين مدت دود از مطبخ و خانه هاى بنى هاشم بالا نرفت تا آنكه ابن زياد كشته شد و سر او را به مدينه فرستادند.
فـاطمـه دختر اميرالمؤ منين عليه السلام فرمود: هيچ يك از زنان ما حنا بر دست و سرشان نديدند، و ميل سرمه در چشمانشان نگرديد و موهاشان را شانه نكردند تا آنكه مختار سر ابن زياد را براى ايشان فرستاد.
مختار در مدت هجده ماه حكومتش هجده هزار از قاتلان امام را كشت .(518) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 518)
مصعب و مختار
پـس از آنكه اكثر بزرگان كوفه در بصره به مصعب برادر عبدالله زبير كه از طرف او استاندار بصره بود پيوستند و همه در آنجا گرد آمدند با شور و مشورت يكديگر بنا گذاشتند تا مصعب را عليه مختار تحريك كنند.
شبث بن ربعـى سوار استرى شد، دم قاطر را بريد و گوشش را چاك زد و صدا را به واغوثاه بلند كرد و جلو خانه مصعب آمد، دربان مصعب را گفت شخصى با چنين وضعى جلو در آمـده و اجازه مـى خـواهد، مصعب گفت : اين عمل جز از شبث از كسى سر نمى زند، شبث وارد شد، پشت سرش رجال كوفه وارد شدند و او را تحريك مى كردند كه بر مختار حمله كند و كوفه را متصرف گردد. مصعب پاسخ نمى داد تا اينكه محمد بن اشعث بن قيس وارد شد، مـصعـب او را در كنار خـود نشانيد و احتـرام شايانى نمود، او نيز تقاضاى كوفيان را درخواست كرد.
مـصعب گفت : اگر مهلب بن ابى صفره ببصره بيايد و با ما موافقت كند من اقدام مى كنم ، مـهلب از طرف مـصعـب حاكم فارس بود نامه اى به او نوشت و او را طلبيد تا با مختار بجنگد، مهلب خوش نداشت كه با مختار جنگ كند لذا از رفتن به بصره عذر خواست .
مـصعـب بن اشعـث را گـفت : بايد به فارس رفته و او را حركت دهى ؟ محمد بن اشعث به فارس رفت و پيام مصعب را رسانيد و او را به قيام دعوت و تحريك كرد.
مهلب گفت : مگر قاصدى كوچكتر از تو نداشت كه تو را فرستاده است ؟
ـ من قاصد كسى نيستم جز اينكه بردگان ما بر ما چيره شده اند و بر زن و فرزند و حرم ما مسلط گرديده اند از اين رو مجبوريم براى پيشرفت كار خودمان فعاليت كنيم .
مهلب با جمعيت انبوه و اموال بسيارى حركت كرد و وارد بصره شد. پس ‍ از ورود مهلب مصعب جسر بزرگ را لشگـرگـاه قـرار داد و دستور داد سپاهيان در آنجا اجتماع كنند، و ضمنا عـبدالرحمـان بن مـخنف را به كوفه فرستاد و گفت : هر چه مى توانى از مردم كوفه را وادار كن تا به سپاه ما ملحق گردند و از اطراف مختار بپاشند، عبدالرحمان به كوفه رفت و در پنهان كار خود را انجام مى داد.
مـخـتـار از شورش و قـيام مـصعـب آگـاه شد در مـسجد به سخنرانى پرداخت و گفت : اى اهل كوفه كه شما پشتيبان دين و ياران حق و كمك كار ستمديدگانيد شمائيد شيعيان خاندان پيامبر، بدانيد آنانكه بر شما ستم كردند و فرار نمودند، نزد همنوعان خود اجتماع كرده و افـراد فـاسقـى نظير خـودشان را تـحريك كردند تـا حق را بكوبند و باطل را رواج دهند.
اگـر كشتـه شويد در روى زمين كسى خدا را نمى پرستد مگر به دروغ و آن وقت است كه اهل بيت پـيغـمـبر را لعـن مـى كنند، پس براى خدا قيام كنيد وزير پرچم احمر بن شميط بجنگـيد و بدانيد كه چون با ايشان روبرو شويد آنها را مانند جمعيت عاد و ثمود خواهيد كشت .(519) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 519)


http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1_Moharram_1432-3.jpg

[عهد آسمانى]

دو لشگر صف آرائى مى كنند
مختار سران كوفه را كه قبلا با ابراهيم بودند زير پرچم احمر بن شميط كه از موالى بود فرستاد، در مذار دو لشگر در مقابل هم صف آرائى كردند، رئيس قواى مختار سپاهيان خود را تقسيم بندى نمود، چون مردم بومى كوفه در قيام مختار از موالى زياد صدمه ديده بودند لذا در صدد انتقام بودند، عبدالله بن وهب كه فرمانده ميسره سپاه مختار بود پيش فرمانده قوا احمر بن شميط آمد اظهار داشت جمعيت فراوانى از موالى را ديدم كه سواره اند و عده اى پياده و شما نيز پياده ايد، ممكن است جنگ سخت شود آنگاه سواران فرار كنند و عده پـياده شكست بخورند خوب است دستور بدهى كه همه پياده جنگ كنند تا اگر زمينه فرار پيش آيد مجبور باشند به مقاومت و يكديگر را بپايند؟
ابن شمـيط فكر كرد كه عبدالله براى او خير خواهى مى كند كه بهتر بجنگند ولى هدف عبدالله اين بود كه تمام موالى پياده باشند تا اگر شكستى رخ بدهد همه تلف شوند و چنين هم شد!
مصعب ، عباد بن حصين را كه فرمانده سواره نظام بود بسوى احمر بن شميط روانه كرد و جنگ سختى نمودند ولى يك نفر از ايشان از جاى خود حركت نكرد، او برگشت .
سپـس مـهلب كه فـرمـانده مـيسره سپـاه مـصعـب بود بر عـبدالله بن كامـل فرمانده ميمنه مختار حمله كرد و مدتى جنگيدند، و مهلب بجاى خود برگشت ، دوباره دستـور حمـله داد، در اين حمـله بيشتـر سربازان ابن كامـل فـرار كردند ولى خود او با جمعيتى از قبيله همدان مقاومت كرد ولى طولى نكشيد كه آنها نيز شكست خورده و فرار كردند.
در همـين اوقات عمر بن عبيدالله بن معمر فرمانده ميمنه مصعب بر عبدالله بن انس فرمانده ميسره سپاه كوفه حمله كرد و ساعتى جنگيد و بجاى خود برگشت .
در مـرحله چـهارم تمام سپاه مصعب حمله شان را متوجه احمر بن شميط نمودند و او جنگيد تا كشته شد، سپاهيانش يكديگر را به استقامت و پايدارى تشويق مى كردند اما مهلب فرياد كشيد چرا خود را به كشتن مى دهيد فرار كنيد؟
تـمـام سربازان ابن شمـيط كه پياده بودند در صحرا پراكنده شدند، مصعب ، عباد بن حصين را به تـعقيب فراريان فرستاد و سفارش كرد هر كه را دستگير كرديد بكشيد و اسير نياوريد، سپاهيان مصعب بى رحمى را از حد گذرانيدند از اين سپاه جز عده قليلى جان در نبردند و اعمال وحشيانه اى انجام دادند.
يكى از سربازان مصعب مى گويد سرنيزه ام را بچشم يكى از آنها فرو بردم و به اين اكتفا نكردم بلكه در ميان چشمش مى چرخانيدم !
وقـتـيكه خـبر شكست سپاه به مختار رسيد سر در گوش عبدالرحمان بن ابى عمير نهاد و گـفـت : به خـدا سوگـند بردگـان و مـوالى به اندازه اى كشته شدند كه هيچ سابقه نداشتـه است سپـس گـفـت : ابن شمـيط كشتـه شد، و ابن كامل كشته شد، فلان و فلان ... كشته شدند.
افرادى را نام برد كه يك نفر از آنها در ميدان جنگ از يك لشگر بهتر بودند!!
عبدالرحمان گفت : در حقيقت مصيبت بزرگى است ؛ مختار پاسخ داد: از مرگ چاره نيست ، خيلى دلم مى خواهد مانند ابن شميط بميرم .
اين وقت فهميدم اگر مختار پيشرفت نكند آنقدر مى جنگد تا كشته شود!(520) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 520)
مختار وارد جنگ مى شود
مختار خبر شد كه مصعب و سپاهيانش از طريق شط به طرف كوفه مى آيند با جمعى رفت و آب شط را در نهرهاى فـرعـى انداخـت تـا آنكه آب شط قطع شد و كشتيهاى ايشان به گل نشست ، ايشان از كشتى خارج شدند و بر اسبها سوار و عازم كوفه گرديدند.
مختار كه ديد از اين نقشه هم نتيجه اى نگرفت در حروراء سر راه مصعب توقف كرد و آن جا را لشگرگاه قرار داد مصعب رسيد و در مقابل مختار صف آرايى نمود.
مـخـتـار در مقابل هر يك از قبائل پنجگانه بصره مردى از ياران خود را فرستاد، سعيد بن مـنقـذ كه رئيس مـيسره سپـاه مـخـتـار بود در مـقـابل قـبيله بكر بن وائل فرستاد كه رئيس ايشان مالك بن مسمع بكرى بود.
عـبدالرحمـان بن شريح شبامـى را كه رئيس بيت المـال مـخـتـار بود بسوى مـالك بن مـنذر رئيس قـبيله عـبد قـيس گسيل داشت .
عبدالله بن جعده را براى قيس بن هيثم رئيس قبيله عاليه تعيين كرد.
مـسافـربن سعـيدبن نمران را بسوى زياد بن عمرو عتكى رئيس ازد روانه كرد سليم بن يزيد كندى كه فرمانده ميمنه سپاه بود با احنف بن قيس ‍ رئيس بنى تميم روبرو شد.
و سائب بن مـالك اشعـرى را در مـقابل محمدبن اشعث كه رئيس كوفيان بود كه به مصعب پيوسته بودند، قرار داد.
و خود مختار در ميان بقيه اصحاب و سپاهيان كوفه قرار گرفت .
جنگ شروع شد و هر كس با رقـيب و شخـص مـخـالف و مقابل خود به جنگ پرداخت .
عبدالرحمان بن شريح و سعيد بن منقذ كه فرمانده ميسره مختار بودند با سپاهيان خود به دو قبيله عبد قيس و بكر بن وائل حمله كردند و جنگ سختى نمودند، و عبدالرحمان و سعيد دو فـرمـانده مـخـتـار گـاهى با هم مـى جنگيدند و گاهى يكى به جنگ مى پرداخت و ديگرى استراحت مى كرد تا آنها برمى گشتند دسته ديگر حمله مى كردند.
مصعب ديد كه قبيله هاى عبد قيس و بكر بن وائل سخت به زحمت افتاده اند.
مـهلب را گفت : چه انتظار مى كشى مگر نمى بينى كه اين دو قبيله چه مى كشند؟ با ياران خود حمله كن ، مهلب گفت : در انتظار فرصت هستم .
مـخـتـار عـبدالله بن جعده را فرمان داد تا به جمعيتى كه روبرويش قرار دارند حمله كند عـبدالله حمله سختى نمود دو لشگريان مصعب و قبيله عاليه را چنان مجبور به عقب نشينى كرد كه تـا جايگاه مصعب تبديل به ميدان جنگ شد، مصعب كه مرد شجاعى بود و از فرار ننگ داشت زانو بر زمين نهاد و شروع به تيراندازى نمود و سپاهيان نيز همراه وى ساعتى جنگيدند تا آنكه عبدالله و سپاهيانش بجاى خود برگشتند.
اين وقـت مـصعـب به سراغ مهلب كه رياست دو خمس از اخماس بصره را به عهده داشت كه پـرجمعيت ترين و مجهزترين اخماس و قبايل بصره بودند فرستاد و گفت : بى پدر تا كى انتظار مى كشى ؟
مـهلب اندكى تاءمل كرد و آنگاه به سپاهيان خود گفت : تمام سپاهيان امروز مى جنگيدند و شما استراحت كرديد و آنها هم خوب به ميدان آمدند اكنون نوبت شما است حمله كنيد و صبر را پـيشه نمائيد؟ حمله سختى بر سپاه مختار كردند و آنان را سخت در منگنه گذاشتند، اين وقت كسانيكه واقعا به خونخواهى امام عليه السلام مى جنگيدند تحريك شدند!
عبدالله بن عمرو نهدى كه از ياران على عليه السلام بود و در صفين در ركاب آن حضرت شركت داشت ، سر به آسمان نمود و گفت : پروردگار امروز به همان نيت مى جنگم كه در ليله خـمـيس در صفين جنگيدم ، خدايا از كردار مردم بصره بيزارم ، سپس حمله كرد و آنقدر جنگيد تا كشته گرديد.
مـالك بن عمرو كه فرمانده پيادگان بود مشغول جنگ شد اسبش را آوردند سوار شد و به جنگ پرداخت ، تا آنكه سپاه مختار سخت از هم پاشيدند به خود گفت : سوارى را مى خواهم چـه كنم ، به خـدا قـسم در اينجا كشته شوم بهتر از آن است كه در خانه ام كشته گردم فـرياد كشيد: صاحبان بصيرت كجايند، آنانكه صبر و تحمل را پيشه نمودند كجايند؟ با اين اعلان در حدود پنجاه نفر گردش جمع شدند، نزديك غـروب بود كه بر سپـاه مـحمد اشعث حمله كردند، دو نيرو با تمام قوا مى كوشيدند تا آنكه شب فـرا رسيد و جنگ متاركه گرديد محمد اشعث و مالك را در يك جا كشته يافتند، سپس چهار نفر را احتمال دادند كه محمد اشعث را كشته باشد.
سعيد بن منقذ با جمعى از قبيله اش كه در حدود هفتاد نفر بودند شروع به جنگ نمودند تا همه كشته شدند.
سليم بن يزيد كندى با نود نفر از بستگانش به جنگ پرداختند و آنقدر جنگيدند تا سليم كشته شد و يارانش پراكنده شدند.
مختار خود در جلو كوچه شبث مشغول جنگ شد و تصميم گرفت از آن نقطه حركت نكند تا جنگ به نفع يك طرف پايان پذيرد تمام شب را تا صبح جنگيدند و افراد زيادى از يارانش كشته شدند مخصوصا افراد بسيارى از حافظان و قاريان قرآن در آن شب كشته شدند و اكثـر سپـاهيانش ‍ از اطرافش پراكنده گرديدند، مخصوصا قبيله همدان سخت پافشارى كردند تـا بالاخـره ديدند كارى از پيش نمى برند به مختار پيشنهاد كردند كه جمعيت رفته اند چه خوب است شما هم به قصر پناه ببريد.
به ناچار از جنگ دست كشيده و وارد قصر حكومتى شدند.(521) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 521)
مختار در قصر محصور مى گردد
چون روز بر آمد مصعب با بصريان و كوفيان كه به او پيوسته بودند به طرف سبخه رفـتـند، مهلب را در آنجا بديد مهلب گفت : چه پيروزى شيرينى است اگر محمد بن اشعث كشتـه نشده بود، مصعب گفت : راست است ، همينطور است كه مى گوئى ، چون به سنجه رسيدند راهها را بستند و از رسيدن آب و طعام به قصر جلوگيرى كردند.
مـصعـب سران سپـاه خود را در ميادين و كوچه هاى كوفه پخش و هر نقطه اى را به يكنفر سپرد، مختار و كسانى كه با او در قصر بودند گاهگاهى بيرون مى آمدند و مختصر جنگى مـى كردند ولى چـون بسيار ضعيف شده بودند دوباره بقصر برمى گشتند بعضى از زنانيكه شوهرانشان با مختار در قصر بسر مى بردند به بهانه رفتن مسجد و يا ديدار دوستـانشان مختصر آب و نانى به ايشان مى رسانيدند تا آنكه مهلب كه مرد كار آزموده اى بود از حيله آنان آگاه شد و زنان را نيز مانع گرديد.
مـخـتـار دستـور داد مـقـدارى عـسل در چـاهيكه در مـيان قـصر بود بريزند تـا آب چـاه قابل آشاميدن گردد.
مختار با كسانى كه در قصر بودند به مشورت پرداخت كه چه مى توان كرد؟ آنان نظر دادند كه از مـصعـب براى خود امان بگيريم به سپاهيان پيشنهاد كردند كه اگر تسليم بشويم به مـا امـان مى دهيد؟ آنها گفتند: تسليم بشويد تا نظر خودمان را درباره شما پياده كنيم .
مختار گفت : هرگز بحكم ايشان راضى نمى شوم و هر يك از شما كه به حكم آنان تن در دهد او را بخـوارى مـى كشند، ولى اگر بجنگيم تا كشته شويم مرگ با افتخار را درك كرده ايم و اگر شما هم جز اين را اختيار كنيد پشيمان مى شويد زيرا پس از آنكه بر شما دست يافتند هر يك از شما را به عنوان اينكه كسى را كشته ايد صاحبان خون از شما انتقام خـواهند گـرفـت و پـيش بينى مختار كاملا درست از آب در آمد زيرا تمام كسانيكه تسليم بحكم سپاه بصره شدند دست بسته كشته شدند و يك نفر از ايشان جان در نبرد.(522) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 522)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1_moharram-6-askquran1.jpg

[عهد آسمانى]

مختار كشته مى شود
مختار كه از همراهيان خود احساس ضعف و زبونى نمود شخصا تصميم بر خروج گرفت ، نزد همسرش ام ثابت فرستاد تا مقدارى عطريات برايش ‍ بفرستد، طيب فراوانى برايش فـرستـاد، مـخـتـار غـسل كرد و حنوط نمود و سپس طيب را بر سر و صورت خود، ماليد با نوزده نفر از قصر خارج شد كه از جمله سائب بن مالك بود كه هنگام مسافرت او را بجاى خود حكومت مى داد.
سائب را گفت : نظر تو درباره ما چيست ؟ سائب گفت : راءى شما چيست ؟
مـخـتـار اظهار داشت : من يكى از رجال عربم ، ابن زبير حجاز را متصرف شده ، و ابن نجده يمامه و مروان شام را در اختيار گرفت و من اين شهرها را به چنگ آوردم جز اينكه من در مقام انتـقـام و خـونخـواهى خـاندان پـيغـمـبر بر آمـدم عـده اى را به جرم قتل آنجناب كشتم لذا بر من شوريدند وگرنه از ايشان كمتر نبودم ، لذا اگر نيّت پاكى ندارى از حيثيت و شرافت خود دفاع كن و در اين راه بجنگ ؟ سائب گفت : انا للّه و انا اليه راجعون چرا در راه پيشرفت همين هدف نجنگم و در راه حيثيتم بجنگم .
مـخـتار از قصر خارج شد و به سپاه مصعب پيشنهاد كرد آيا به ما امان مى دهيد؟ گفتند امان مـى دهيم تـا مـا هر چه صلاح ديديم با شما رفتار كنيم ، مختار گفت : هرگز راضى به حكم شما نخواهم شد، شروع به جنگ نمود آنقدر جنگيد تا كشته شد.
مـى گـويند مـخـتـار در مـحل زيتـونيها كشته شد و دو برادر بنام طرفه و طراف او را كشتند.(523) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 523)
رفتار مصعب با تسليم شدگان
چـون كسانى را كه در قصر متحصن بودند بر مصعب عرضه شدند عبدالرحمان پسر محمد اشعـث و ديگـران پـيشنهاد كردند كه تمام آنها را كه جمعيت زيادى بودند از دم شمشير بگـذرانند، بجيربن عبدالله مسلمى كه از جمله مواليان بود مصعب را گفت : خدا ما را به اسارت و تـو را به عفو و گذشت امتحان مى كند كه در يكى خوشنودى و در ديگرى خشم پروردگار است ، هر كه عفو كند خدا نيز از او در گذرد، و هر كه عقوبت كند ايمن نيست كه از او قـصاص كنند، سپـس گـفـت : پـسر زبير؛ مـا اهل قبله شما و همكيش شمائيم ترك و ديلم نيستيم ، مخالفت ما با همشهريانمان خارج از يكى از دو صورت نيست يا مـا اشتـباه كرده ايم يا ايشان ، و در هر حال وضع ما مانند مردم بصره است كه مدتى با هم جنگيدند و سپس ‍ متحد شدند شما هم كه اكنون پيروز شده ايد گذشت كنيد و جوانمردى نشان دهيد؟ بجير باندازه اى از اين سخنان گفت : كه مصعب و همراهانش ‍ نرم شدند و تصميم بر گذشت گرفت .
ولى عبدالرحمان اشعث گفت : مصعب ؛ اگر مى خواهى ايشان را آزاد كنى پس از ما دست بكش و انتظار نداشته باش يا ما را بايد داشته باشى يا آنان را وگرنه ميان ما و آنها آشتى پـذير نيست . مـحمد بن عبدالرحمان بن سعيد همدانى گفت : پدرم و پانصد نفر از قبيله همـدان كشتـه شده اند كه همه آنها بزرگان شهر و قبيله بودند، آنها را آزاد مى كنى و حال آنكه هنوز خونهاى ما در درون ما مى جوشد، يا ما يا آنها!
بلكه هر قبيله و خاندانى كه در مبارزات با مختار كشته داده بودند سخنانى از اين مقوله گـفـتـند و تقاضاى كشتن آنها را كردند، مصعب كه چنين ديد دستور كشتن آنها را داد و گفت : تمام آن جمعيت را گردن بزنند.
ايشان دستـجمـعـى فرياد كشيدند كه پسر زبير ما را مكش كه به ما احتياج خواهى داشت فـردا كه لشگـر شام به جنگ شما آيند ما را پيشاپيش سپاه بفرست اگر كشته شويم مـقـصودت حاصل شده و علاوه كه ما كشته نشويم مگر آنكه جمعيت ايشان را در هم بشكنيم و اگر پيروز شويم باز هم به نفع تو و همراهان تو است .
ليكن مصعب بجهت رضايت و خوشنودى ديگران همه را از دم شمشير گذرانيد!
و چـون خـواستـند بجير را بكشند گفت : پس اين خواهش مرا بپذيريد كه مرا در كنار اين افـراد نكشيد زيرا به ايشان پيشنهاد كردم تسليم نشويد بلكه مردانه بجنگيد تا كشته شويد آنها پـيشنهاد مـرا نپـذيرفـتـند لذا نمـى خـواهم خـون مـن داخل خون چنين افراد بى اراده اى گردد.
مـسافر پسر سعيد بن نمران گفت : مصعب ؛ جواب خدا را چه خواهى گفت هنگامى كه بر او وارد گـردى كه يك جمـعـيت انبوهى كه اختيار خود را بدست تو سپردند كشتى با اينكه فرموده است جز در مقام انتقام و قصاص ‍ كسى را نكشيد، اگر يك عده از ما جنگيده و افرادى را كشتـه اند ليكن يك عـده ديگـرى هستند كه در هيچ جنگى شركت نداشته اند بلكه در كوهپـايه و دهات بوده اند كه مشغول جمع آورى ماليات بودند و راهها را امن مى كردند، بسخنان مسافر هم گوش ندادند.
سپـس گفت : خوار و زشت كند روى كسانى را كه با ايشان گفتم : از يكى از كوچه ها حمله كنيم و جمعيت را متفرق ساخته و بقوم و قبيله خود ملحق گرديم حرف مرا نشنيدند.
رفتار مصعب با زنان مختار
پـس از آنكه مـصعـب از كشتن اسيران فارغ شد، زنان مختار را احضار كرد، ام ثابت دختر سمرة بن جندب را گفت : عقيده ات درباره مختار چيست ؟ ام ثابت گفت : من آنچه را مى گويم كه تو بگوئى . مصعب او را آزاد كرد.
عمره دختر نعمان بن بشير انصارى را گفت : تو چه ميگوئى ؟ عمره گفت : او بنده صالح خـدا بود، مـصعب اين زن را زندان كرد و به برادرش عبدالله زبير به دروغ نوشت ، اين زن را عقيده آنست كه مختار پيغمبر بوده است .
عـبدالله در پـاسخش نوشت : كه او را بكش ، مصعب اين زن را به شخصى بنام مطر سپرد تـا او را بكشد اين نانجيب با سه ضربت شمشير او را كشت ، كشته شدن اين زن عاطفه افـراد را تـحريك كرد و زبان به اعـتـراض بر مصعب گشودند و شعراء در اين زمينه اشعـارى سرودند كه از جمله عمربن ابى ربيعه قرشى اشعارى گفت كه از آنها ابيات زير است :
انّ من اعجب العجائب عندى

قتل بيضاء حرّة عطبول

قتلت هكذا على غير جرم

انّ للّه درّها من قنيل

كتب القتل و القتال علينا

و على المحصنات جرّ الذيول

همانا شگفترين شگفتيها نزد من كشتن زن سفيد چهره آزاده زيباى گردن كشيده است كه بدون گناه كشته شد و خدا او را از ميان كشته ها خيرش ‍ دهد.
همانا كشتنت و كشته شدن بر ما و بر زنان پاك دامن واجب گشته است .(524) (http://www.islamicecenter.com/ketaabkhaaneh/IMAM_HOSSEIN/aancheh_karbalaa_aalemi_peyneveshthaa_02.html#link 524)

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_1_Moharram_1432-7.jpg

[عهد آسمانى]

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_46128623795336616023.jpg

[عهد آسمانى]

http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_75102828425225228896.jpg



http://www.askquran.ir/gallery/images/5405/1_701a.jpg