ملکوت* گامی تارهایی *
16-12-2010, 19:57
چرا در حادثه کربلا برای مبارزه یاران امام تک تک به میدان می رفتند و همه یک جا به میدان نرفتند؟
برای دستیابی به پاسخ این سؤال باید درباره چگونگی آرایش نظامی، سپاه امام حسین علیه السلام، در روز عاشورا دقت کرد.
صبح عاشورا، امام علیه السلام نماز صبح را به جماعت خواند و لشکر خود را صف آرایی نمود. زهیر بن قین را فرمانده میمنه لشکر کرد، و میسره لشکرش را به حبیب بن مظاهر سپرد، حضرت عباس علیه السلام را پرچمدار خود نمود، و خیمه ها را پشت سر لشکر قرار دادند.[i] (http://www.hawzah.net/Hawzah/QandAs/QandAs.aspx?id=2571#_edn1)
با آنکه امام علیه السلام و اصحاب او می دانستند که امروز کشته می شوند و بر این انبوه لشکر غالب نخواهند شد، اما مانند کسی که خود را غالب می بینند، جنگ می کردند. این هفتاد و چند نفر در مقابل سی هزار نفر صف آرایی می کنند، و میمنه و میسره و قلب و سواره و پیاده تشکیل می دهند و سواران و پیادگان را مرتب می نمایند. و همیشه قوانین نظامی را مراعات و فنون جنگی را اعمال می کردند. از این کارها معلوم می شود که این جماعت خود را نباخته بودند، و همه فکر و همّ آنها حفظ جان امام(ع) است و در این راه نهایت تلاش خود را به خرج می دادند.[ii] (http://www.hawzah.net/Hawzah/QandAs/QandAs.aspx?id=2571#_edn2)
روز عاشورا اصحاب از یکدیگر و از امام جدا نمی شدند و تا اصحاب توانایی داشتند نمی گذاشتند دشمنان به امام(ع) برسند.
همه این امور کاشف از شجاعت و آشنا بودن اصحاب به فنون جنگ است، و از طرف دیگر، جنگ امام(ع) به همراه تعداد بسیار کم اصحابش با آن انبوه دشمن از صبح تا نزدیک عصر، بطول انجامید با اینکه دشمنان مصر بودند که هر چه زودتر کار را تمام کنند، و این خود کاشف از داشتن نهایت تدبیر جنگی و شجاعت امام(ع) و یاوران آن سرور است. دشمنان از هر راهی وارد جنگ شدند؛ هم از راه مبارزه تن به تن، هم از راه تیر اندازی، و هم از راه حمله عمومی و در هر نوبت، اصحاب جلو آنان را گرفتند و به نحو احسن دفاع نمودند.[iii] (http://www.hawzah.net/Hawzah/QandAs/QandAs.aspx?id=2571#_edn3)
در بین عرب رسم بوده است که اگر در جنگها، کسی هل من مبارز می طلبید، و خواستار جنگ تن به تن می شد، به خواسته اش احترام می گذاشتند و گروهی با وی نمی جنگیدند. امام(ع) در روز عاشورا، از این تاکتیک استفاده نموده تا با توجه به قلت و کم بودن سپاهش، مدت و زمان جنگیدن طولانی تر شود و تک تک یاران امام(ع) حماسه داشته باشند و پیام این نهضت بر قلب تاریخ با رنگ خون بهتر ثبت گردد و این با جنگ دست جمعی، دست یافتنی نبود، علاوه این قانون از طرف دشمن رعایت نشد و آنها در مواردی گروهی به جنگ یک فرد می رفتند و خود این می توانست در بیداری عده ای موثر باشد که لشکر دشمن پایبند حداقل حقوقی انسانی هم نبوده است و این خود در ظهور بیشتر جنایت لشکر دشمن، نقش بیشتری را می تواند ایفا کند.
[i] (http://www.hawzah.net/Hawzah/QandAs/QandAs.aspx?id=2571#_ednref1)تاریخ طبری، ج 5، ص 422.
[ii] (http://www.hawzah.net/Hawzah/QandAs/QandAs.aspx?id=2571#_ednref2)تاریخ سید الشهداء، عباس صفائی، ص 440.
[iii] (http://www.hawzah.net/Hawzah/QandAs/QandAs.aspx?id=2571#_ednref3)تاریخ سید الشهداء، عباس صفائی، ص 445.
برای دستیابی به پاسخ این سؤال باید درباره چگونگی آرایش نظامی، سپاه امام حسین علیه السلام، در روز عاشورا دقت کرد.
صبح عاشورا، امام علیه السلام نماز صبح را به جماعت خواند و لشکر خود را صف آرایی نمود. زهیر بن قین را فرمانده میمنه لشکر کرد، و میسره لشکرش را به حبیب بن مظاهر سپرد، حضرت عباس علیه السلام را پرچمدار خود نمود، و خیمه ها را پشت سر لشکر قرار دادند.[i] (http://www.hawzah.net/Hawzah/QandAs/QandAs.aspx?id=2571#_edn1)
با آنکه امام علیه السلام و اصحاب او می دانستند که امروز کشته می شوند و بر این انبوه لشکر غالب نخواهند شد، اما مانند کسی که خود را غالب می بینند، جنگ می کردند. این هفتاد و چند نفر در مقابل سی هزار نفر صف آرایی می کنند، و میمنه و میسره و قلب و سواره و پیاده تشکیل می دهند و سواران و پیادگان را مرتب می نمایند. و همیشه قوانین نظامی را مراعات و فنون جنگی را اعمال می کردند. از این کارها معلوم می شود که این جماعت خود را نباخته بودند، و همه فکر و همّ آنها حفظ جان امام(ع) است و در این راه نهایت تلاش خود را به خرج می دادند.[ii] (http://www.hawzah.net/Hawzah/QandAs/QandAs.aspx?id=2571#_edn2)
روز عاشورا اصحاب از یکدیگر و از امام جدا نمی شدند و تا اصحاب توانایی داشتند نمی گذاشتند دشمنان به امام(ع) برسند.
همه این امور کاشف از شجاعت و آشنا بودن اصحاب به فنون جنگ است، و از طرف دیگر، جنگ امام(ع) به همراه تعداد بسیار کم اصحابش با آن انبوه دشمن از صبح تا نزدیک عصر، بطول انجامید با اینکه دشمنان مصر بودند که هر چه زودتر کار را تمام کنند، و این خود کاشف از داشتن نهایت تدبیر جنگی و شجاعت امام(ع) و یاوران آن سرور است. دشمنان از هر راهی وارد جنگ شدند؛ هم از راه مبارزه تن به تن، هم از راه تیر اندازی، و هم از راه حمله عمومی و در هر نوبت، اصحاب جلو آنان را گرفتند و به نحو احسن دفاع نمودند.[iii] (http://www.hawzah.net/Hawzah/QandAs/QandAs.aspx?id=2571#_edn3)
در بین عرب رسم بوده است که اگر در جنگها، کسی هل من مبارز می طلبید، و خواستار جنگ تن به تن می شد، به خواسته اش احترام می گذاشتند و گروهی با وی نمی جنگیدند. امام(ع) در روز عاشورا، از این تاکتیک استفاده نموده تا با توجه به قلت و کم بودن سپاهش، مدت و زمان جنگیدن طولانی تر شود و تک تک یاران امام(ع) حماسه داشته باشند و پیام این نهضت بر قلب تاریخ با رنگ خون بهتر ثبت گردد و این با جنگ دست جمعی، دست یافتنی نبود، علاوه این قانون از طرف دشمن رعایت نشد و آنها در مواردی گروهی به جنگ یک فرد می رفتند و خود این می توانست در بیداری عده ای موثر باشد که لشکر دشمن پایبند حداقل حقوقی انسانی هم نبوده است و این خود در ظهور بیشتر جنایت لشکر دشمن، نقش بیشتری را می تواند ایفا کند.
[i] (http://www.hawzah.net/Hawzah/QandAs/QandAs.aspx?id=2571#_ednref1)تاریخ طبری، ج 5، ص 422.
[ii] (http://www.hawzah.net/Hawzah/QandAs/QandAs.aspx?id=2571#_ednref2)تاریخ سید الشهداء، عباس صفائی، ص 440.
[iii] (http://www.hawzah.net/Hawzah/QandAs/QandAs.aspx?id=2571#_ednref3)تاریخ سید الشهداء، عباس صفائی، ص 445.