در و دیوار دلم را که گاهی سیاه و کثیف می شود، کاشی میکنم. از همان کاشی قدیمیهایی که میان هیاهوی جمعیت، آرام و متین یک گوشه نظارهگر طواف عاشقان، به دور آن ضریح بینظیرت هستند. عجب پیرغلامانی هستند این کاشیهای حرمت. چه با صبر وحوصله پابوس زائران بیپناهت میشوند. چه زیبا رنگافشانی میکنند زیر آن چلچراغهای عظیم و باشکوه. گاهی به رسم مهماننوازی از ...