والقلم

به نام حضرت دوست

با دقت در آيه كريمه: وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُواْ اللّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ وَلَمْ يُصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَهُمْ يَعْلَمُونَ [آل عمران : 135] كه در ويژگيهاي متقين است اين نكته را مي‌آموزيم كه
" به مجرد سرزدن گناهي از شخصي اورا فاسق مطلق و خارج از دين ندانيم و نخوانيم! چرا كه خداي متعال در وصف متقين مي‌فرمايد:
" وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ " يعني اينكه از متقي نيز امكان سر زدن گناه هست " اذا فعلوا فاحشه "
البته متقي اهل گناه نيست اما ممكن است گناهي نيز از او سرزند هر چند او به سرعت از كرده‌اش پشيمان مي‌شود " ذَكَرُواْ اللّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ " و خداوند نيز مي‌بخشايد، چرا كه "وَمَن يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ " پس مواظب باشيم اولا به مجرد ديدن گناهي از دوستي او را از دايره ايمان و تقوا خارج نكنيم و ثانيا بدانيم خداي متعال راه برگشت برايش قائل است و نكند ما قائل نباشيم!! و در آخر جايگاه نهي از منكر محفوظ است و ربطي به اين مطلب ندارد. ما مي‌توانيم نهي از منكر كنيم و شخص مقابل را كافر ندانيم.