عهد آسمانى

نوشته اصلی توسط ranji

مادر پیر مرا نکته ای زیبا گفت هرچه شب بامن زیست از بد دنیا گفت
گفت پروانه مشو که به سرگردانی لای انگشت کتاب سالها می مانی
فکر طاووس مباش که به عیبت خیزند وزچه کژدم نشوی که زتو بگریزند
گرشوی شعله شمع ازتو می پرهیزند ورشوی اشک به چشم زیرپایت ریزند
زندگی آینه نیست که دراو مینگری زندگی خاک رهست که براومیگذری
گرچه غم همره توست دل به اندوه مبند همچون خم حافظ باش چون خم حافظ باش خون به دل باش وبخند
نه زمین باش نه خاک که توراخاک کنند وانگهی ذهن توراپرزمرداب کنند
آسمان باش که خلق به نگاهت بخرند وزپی دیدن توسربه بالاببرند