عهد آسمانى

مزارت آمدم دل ریش وباچشمان تر مادر
نبودی عمر دنیا کاشکی زین بیشتر مادر
تو با من همنشین بودی و چون جانم عزیز اما
بگو از من چه بد دیدی؟که خود رفتی سفر مادر
سراپای وجودت ماه من پرمهر بود اما
کنون بی مهرت ای ماهم ندارم پاوسر مادر
از ان روزی که صید دام عشقت گشته ام دانم
که آب ودانه خوش دادن ترا باشد هنر مادر
به گیسوی پریشانت چو این دل مبتلا بودست
در اندوه وغم هجرت شدم شوریده سر مادر
مرا بر بالهای خود به اوج آسمان بردی
کنون در آسمانی و شدم بی بال وپر مادر
به شوق دیدنت هرشب روم در خواب تا شاید
که ان رخسار زیبا را ببینم تا سحر مادر
بیا امشب به بالینم مرادریاب غمگینم
به آن چشمان پر مهرت مرایکدم نگر مادر
(روح همه مادران از دنیا رفته شاد)