ویژه نامه ولادت حضرت ابا الفضل العباس (ع) * مهتاب روی بنی هاشم*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کاش من هم شیمیایی می شدم
در هوای تو هوایی می شدم

کاش «موجی» می شدم بی ادعا
غرق اوهام خدایی می شدم

دیدگانم را به «ترکش» می زدم
لایق این روشنایی می شدم

می فتادم روی مین بی دست و پا
عاشق بی دست و پایی می شدم

می نهادم سر به پایت تا ابد
مرده بودم مومیایی می شدم

بین مرگ و زندگی پل می زدم
باعث این آشنایی می شدم

چون شهیدان در پگاهی دلنشین
من فدایی من فدایی می شدم

دل به درییای محبت می زدم
قطره قطره کربلایی می شدم

یاد آن روزی که در وادی عشق
محو مردان خدایی می شدم

بهروزساقی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حضرت عباس عليه السلام .......

زندگانى حضرت ابوالفضل(ع)

دائرة ‏المعارفى است كه چگونه زیستن

و آگاهانه رفتن را به ما مى ‏آموزد

و فرصت دستیابى به مقام آدمیت را هموار مى‏سازد.

از رهگذر تربیت حضرت عباس(ع)،

پرتوى از فروغ معنویت امام على(ع)

و جلوه‏اى از روشنى ولایت ام ‏البنین علیها السلام

در پرورش فرزند، نصیب انسان مى‏ شود

و آینه‏ اى از روشنایى فضایل حضرت ابوالفضل (ع)

دیدگان آدمى را نورانى مى ‏كند.

با هم به مدینه مى ‏رویم

تا از كوچه بنى ‏هاشم

به سراى امیرمؤمنان عليه السلام پاى دل گذاریم

و از آغازین لحظه ‏هاى زندگانى پور دلبندش

حضرت عباس عليه السلام با او همراه شویم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روز آغاز و فرجام مردانگی

از آن سو، فراتر از دیوار سپید عاطفه، پشت نخل های قد قامت بسته،
از خانه که غایت نور بود، صدایی از هستی به گوش زمان می رسید.

نوزاد آفتاب، قدم بر چشمان سیاه آن شب فراگیر ظلمانی گذاشته بود
و قداست سپیده را نوید می داد.

فرش فرش آن خانه بال و پر حضور فرشتگانی بود
که حضورش را مبارک باد می گفتند.

گوشه گوشه اش «صفا» به اعتکاف نشسته بود
و از خشت خشتش رایحه «فردوس» به مشام آسمان می رسید.

غنچه نور را به دستان گرم پدر آفتاب سپردند؛
پدر، نگاهی که حلاوت عشق در آن موج می زد، به فرزند بخشید.

با سرانگشت محبت، دستان کوچک غیورت را لمس کرد؛
ژاله اشک بر گونه اش جاری شد.

بر سیمای مادر عاطفه، موجی از اضطراب نشست؛
سبب را پرسید، و پدر چنین فرمود:

این دستان، عروج مردانگی را بر صحیفه دل های زمانیان نقش می زند
این دستان، شجاعت را به حیرت وا می دارند
این دستان، پاسبان خیمه خورشیدند و نگاهبان آستان برادر.

لبخند با لبان مادر احساس آشنا شد و برخاست،
طفل را همچون پروانه به طواف شمع وجود حسینش برد و به دستان او سپرد.

هر دو، چشم در معراج چشمان یکدیگر دوختند؛
آنان در دشت نگاهشان یکدیگر را می یافتند.

از ازل، خالق آب و آئینه آن دو را برای هم سرشته بود
و حسین علیه السلام ، این حقیقت آبی را نیک می دانست.

آری! او می دانست آن هنگام، طفلی را در آغوش سبزش دارد
که در آینده ای نزدیک، کاشف الکرب سیماش خواهد بود

می دانست، چشمانی را نظاره می کند که به انتظار نوشیدن زهر
تیر دشمنان او می درخشد و می دانست...

شکوه دیدار دو پاره نور، حاضران مجلس انس را به وجد آورده بود
و تنها زمان بود که کمال این همه دلدادگی را در ظهر عشق نظاره می کرد.
آن روز، آغاز و فرجام مردانگی رقم خورد.

ملیحه عابدینی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آسمان مدینه، در دست‏ افشانی نور و آینه غرق است.

ستاره‏ها در حوالی خانه مولا علی علیه ‏السلام ، گرد آمده ‏اند
تا از رخسار فروزان ماهِ بنی‏ هاشم، قدح ‏های نور بردارند.


اینک، زمان تولد کهکشان حماسه است و پنجره بی ‏تاب قلب‏ها،
همه بر دستان نوگل علی علیه ‏السلام دخیل بسته ‏اند.


امشب، در بوستانِ دامانِ ام ‏البنین علیهاالسلام ،
کانون تمام خوبی‏ها و مردانگی‏ ها، گل داده است
تا عالمیان، شیدا و مدهوش نسیم خوش جانبازی ‏اش شوند.


امشب، مدحِ مرامِ آسمانی عباس علیه‏ السلام ،
محفلِ شبانه قدسیان را برکت می‏دهد.


امشب، هدیه خدایِ مهربان به پسران فاطمه علیهاالسلام ،
برادری است از جنس وفای اباالفضل

برادری که شجاعت و غیرتِ علی علیه ‏السلام در چشمانش جاری است
و ارادت و محبت فرزندان زهرا علیهاالسلام ، در سینه پاکش فوران می‏کند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب است آن شب كه شادى بر در دربارعشق
حلقه مى‌كوبد كه عقل آمد پى دیدار عشق

ساقیا لبریز كن امشب ز مى پیمانه را
تا به مستى پرده بردارم من از اسرار عشق

سینه زن‌ها، سینه چاكان، سینه سرخان را بگو
دست افشانى كنید آمد سپه‌سالار عشق

تا كه سازد پرچم خودكامگى را سرنگون
زد قدم در ملك عالم میر و پرچمدار عشق

نقطه پرگار هستى گر حسین بن على است
آمد از ره پاسدار نقطه پرگار عشق

تا دهد سرمشق جانبازى به جانبازى ما
آمد آن جانبازى قطعه قطعه پیكار عشق

آن كه با تیغ كجش شد قامت اسلام راست
آمد از ره تا ببوسد سنگر ایثار عشق

تشنه لب رفت و برون شد تشنه و لب تشنه كرد
جان شیرین را نثار مقدم دلدار عشق

بر سر پیمان نشست و با عدو پیمان نبست
داد سر با سرفرازى تا كه شد سردار عشق

دست داد و دست از فرزند زهرا برنداشت
كز مقام و مرتبت شد جعفر طیار عشق

چشم داد و چشم بر خوان ستمكاران ندوخت
تا كه شد سیراب از سرچشمه سرشار عشق

می‌شود مستور زیر ابر تا روز معاد
ماه بیند روى ماهش تا كه نگردد خار عشق

از على باید چنین فرزند تا روز مصاف
همچو گل پرپر شود تا كه نگردد خار عشق

شیر حق را شرزه شیرى داد حق، كز هیبتش
روبهان را مى‌كند در دهر تار و مار عشق

اى بنازم بر چنین آزاد مردى كزشرف
گوى سبقت برده در ایثار با اقرار عشق

آفرین بر همت مردانه‌اش كز یك نگه
چون على وا مى‌كند صدها گره از كار عشق

رحمت حق باد بر شیر تو اى ام البنین
این چنین شیرى نمودى هدیه بر دادار عشق

تا كه او باب الحوائج هست دست حاجتى
شاعر ژولیده را نبود بر اغیار عشق

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از مقدم تو عشق شکرخند زند

ما را به ولایت تو پیوند زند

از یمن ولادت تو زیباست اگر

بر ام بنین فاطمه لبخند زند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عباس در لغت، به معنای شیر بیشه است!
شیری كه شیران دیگر از او بگریزند

مادرش «فاطمه كلابیه» بود كه
بعدها با كنیه «ام البنین» شهرت یافت.

امام علی - علیه السلام - پس ازشهادت فاطمه زهرا-
سلام الله علیها- با ام البنین ازدواج كرد.
عباس، ثمره این ازدواج بود.

ولادتش را در شعبان سال 26 هجری در مدینه نوشته‏اند
او بزرگترین فرزند ام البنین بود

وقتی امیرالمؤمنین شهید شد،
عباس چهارده ساله بود و در كربلا 34 سال داشت.

كنیه‏اش «ابو الفضل» و «ابو فاضل» بود
و از معروفترین لقبهایش، قمر بنی هاشم،
سقاء، صاحب لواء الحسین، علمدار، ابو القربه،
عبد صالح، باب الحوائج و ... است.

عباس با «لبابه» دختر عبید الله بن عباس ازدواج كرد
و از این ازدواج، دو پسر به نامهای عبید الله و فضل یافت.
بعضی دو پسر دیگر برای او به نامهای محمد و قاسم ذكر كرده‏اند.

آن حضرت، قامتی رشید، چهره‏ای زیبا و شجاعتی كم نظیر داشت
و به خاطر سیمای جذابش او را «قمر بنی هاشم» می‏گفتند.

در حادثه كربلا، سِمَت پرچمداری سپاه امام حسین - علیه السلام -
و سقایی خیمه‏های اطفال و اهل بیت امام را داشت

و در ركاب برادر، غیر از تهیه آب، نگهبانی خیمه‏ها
و امور مربوط به آسایش و امنیت خاندان حسین - علیه السلام - نیر
بر عهده او بود و تا زنده بود، دودمان امامت، آسایش و امنیت داشتند.

مقدمش مبارک باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ماه کوچه های بنی هاشم



تا پلک می گشایی، زندگی آغاز می شود.
هوا از نفس های تو جریان می یابد.

ابرهای همه عالم به سوی تو می آیند
تا غربتشان را مشتاقانه سر بر شانه ات بگریند.

تمام کاینات، می خواهد در دست های کوچک تو آرام بخوابد.
ماه، پشت تمام پنجره ها سرک می کشد و از سقف همه ایوان ها
آویزان می شود تا شاید یک بار برایش دستی تکان دهی.

تو ماه کوچه های دلتنگ بنی هاشمی؛ ماهی که تمام
شب ها می تابد تا هیچ سقفی، بی چراغ به خواب نرود، ماهی
که دست هایش را به آب ها می دهد تا ماهی ها در نوازش
سرانگشتانش، آرام آرام لالایی بخوانند.

من حاضرم سوگند بخورم که تمام شب هایی که تو را
دیده اند، مثل همه این ستاره ها و ابرها و درخت ها و آسمان و...
روز قیامت، نام بلندت را بر زبان خواهند آورد؛

روزی که دست های آب آور تو، همه تشنگان شفاعت
را سیراب خواهد کرد. شاید هیچ کس امروز باور نکند که فرداهایی
نه چندان دور، با همین دست های کوچک، بزرگ ترین گره ها را خواهی گشود.

هیچ کس در خواب هم نمی دید که فرداهایی زودتر از این
فرداها، دست های تو، پشت همه سقاخانه ها، چه دردها را که شفا نخواهد داد.

هیچ کس باور نخواهد کرد که این همه ستاره
از آخرین لبخند تو بر آسمان ریخته است.

تمام کوه ها، پیش پایت سر فرود خواهند آورد و هر چه
رود خروشان، سر به زیرترین آبشارها خواهد شد.

با تو، پرنده ها در جنگل ها پر خواهند زد، درخت ها
پرنده خواهند داد و آهوان، زیباتر خواهند شد.

خاک، امروز میزبان قدم های مهربان و استوار تو خواهد
بود و باد، در آغوش کوچک تو آرام خواهد گرفت و
توفان، پلک های تو به آخر خواهند رسید.

امروز، تمام آب ها به تو سلام خواهند کرد و باران ها به
خیر مقدمت خواهند آمد و همه درخت ها، پرنده هایشان
را برای تو به پرواز درخواهند آورد.

برای اولین بار که پلک می گشایی، زندگی آغاز می شود
و هوا در نفس های همیشه معطر تو جریان می یابد
و تمام رودها از شوق آمدنت گریه می کنند.

عباس محمدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عباس یعنی...

بالاترین معانی آب، به ظهور رسیده است.
از اول چنین رقم خورده بود که مردی بیاید که همان
روشنایی مصور و همان زلالیت مجسم باشد.

امروز، دامان ام البنین، پر از درخشندگی نگاهی است
که خدا را زمزمه می کند. امروز، ام البنین، نهایتی
از فتوت را تقدیم مولا علیه السلام می کند.

عباس، یعنی معرفی غیرتی که بی نظیر است با پشتوانه ای از
قدرت ذوالفقار. لشکرشکنی می آید که شکافنده صف جماعت شب آلودگان است.

عباس، یعنی بهترین یاور کربلا، با رایت تقوا و
ولایت پذیری. دلاورمرد عرصه پیکار می آید تا
تزلزلی به ارکان یلان پوشالی و طبل های توخالی بیفکند.

مولود ام البنین است و جهان، تشنه پیام تازه اش؛
پیامی که با حروف سپید حمایت و وفا آغاز می شود
و با خونی سرخ، به امضا می رسد.

عباس، یعنی خط بطلان بر اندیشه های تیره ای
که امان نامه تعارفش کردند. هر که با مضامین معطر پیامش
مأنوس شود، روشن محض است و می تواند دلش را ابوالفضلی بداند.