عروج آسمانی {ویژه نامه رحلت پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله }

[یاس بهشتی* خادمه باب الحوائج جواد الائمه (ع)*]

سلام بر تو ای فرستاده خوبی‌ها، ای مهربان‌ترین فرشته خاک. تو از ملکوت آسمان به زمین فرا خوانده شدی تا انسان را با معنای واقعی‌اش آشنا کنی. تو، آفتاب روشن حقیقت بودی در شام تیره زندگی. از مشرق دل‌ها برآمدی و اکنون، آسمان تب دار غروب جانگداز توست. نامت بلند و دینت پر رهرو، ای جاری‌تر از حیات در پیکر آدمی!

28 صفر رحلت پیغام دار آخرین، خاتم نبوت را نگین، حضرت رسول واپسین، عینیت قرآن کریم، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله بر مسلمانان جهان تسلیت باد.

[یاس بهشتی* خادمه باب الحوائج جواد الائمه (ع)*]

بیت الاحزان غم

غمی به وسعت بیت الاحزان غم، آسمان و زمین را پوشانده است. بیم تنهایی، تازه ترین تصویر آغشته به اشک است؛ اشکی که ماندگارترین خاطره زمین خواهد شد.

چه زود می روید!

ای آفتابِ «سدره نشین»! با کدامین غروب؛ نجواهایم را بخوانم، که سال ها دست های خالی ام، بر آستانه نگاهتان، دخیل می بستند و شما، همان مهربان ترین بودید که همیشه، تبسّم خود را با همه تقسیم می کرد.

می گذشتید از میان کوچه ها، با هر تبسّم کوچه می شد در میانِ عطر لب های شما، گم آه ای پیغمبر ای اشراق های سبزِ باور آه از آیین و از آیینه های قلب مردم!

چشم های فقیرم هنوز از روزنه تاریخ، به دست های سخاوت مند شما، خیره مانده است، تا شاید لقمه ای معرفت، جرعه ای کمال و ذره ای عنایت بستاند!

چه زود می روید! زمینی که بار امانت را نتوانست تحمل کند، چگونه می تواند بار اندوه شما را تحمل کند؟!

آه ای همیشه عاشق، ای محبوب خدا و ای رحمت حق! چگونه می توان زهرای علیهاالسلام خسته را با بیت الاحزان و علیِ علیه السلام دل شکسته را با چاه؛ تنها گذارد!

بعد از شما از کدامین داغ، آتش به جان شویم؟ از بقیع یا کربلا؟ از لحظه های نیلیِ یاس، یا دست های حضرت عباس علیه السلام ؟

از خاطرات دردناک حضرت زینب علیهاالسلام ، یا از گلوی خسته تنهاترین سجاد علیه السلام ؟

یا سیّدی! یا رسول اللّه صلی الله علیه و آله وسلم ؛ فدایتان! فدای آن لحظه ای که آسمان سر بر داشت و قامت دلارای شما را به نظاره نشست! «لَولاکَ لَما خَلَقْتُ الاَفْلاک».

چگونه می توانم باور کنم که امروز، مدینه، سوگ شما را به مرثیه بنشیند! مگر می شود جاری ترین نور الهی، خاموشی گُزیند! مگر می شود آسمان، تمام پنجره های آبی اش را، سیاه پوش کند!

مگر می شود، بغض ها بر گلوی ابرها ببارند و پرندگان، سر به تنهایی فرو برده، مویه های غریبانه بنوازند! به خدا که امروز، روز اندوه زمین است!
اندوهی که هزاران عاشورا در وسعت آن گم می شوند! اندوهی که تمام دردها و داغ های عالم، با بیت الاحزان حضرت زهرا علیهاالسلام پیوند می خورد.

سیدعلی اصغر موسوی

[یاس بهشتی* خادمه باب الحوائج جواد الائمه (ع)*]

ملائک، بر سر و سینه زنان، در اطراف حجره محقر رسول خدا صلى الله علیه و آله طواف مى کنند و به فاطمه که غریبانه در گوشه اى اشک مى ریزد، تسلیت مى گویند.

حسن و حسین علیهماالسلام ، صورت بر سینه رسول خدا صلى الله علیه و آله گذارده، بى اختیار اشک مى ریزند.

آن سوتر، على مرتضى علیه السلام با چشمانى پر اشک، سر رسول خدا صلى الله علیه و آله را به دامن گرفته، زیر لب مى گوید: «اِنّا للّه ِ وَ اِنّا إِلَیْهِ راجِعُونَ»؛ اى حبیب قلب هاى ما! با رفتنت مصیبتى بر ما وارد شده و چه عظیم است مصیبت تو...!

کوبنده در کیست؟

عربى هستم و مى خواهم با رسول خدا صلى الله علیه و آله ملاقات کنم... و این سومین بار بود که همین جواب از پس در، در پاسخ پرسش فاطمه علیهاالسلام که با حزن مى پرسید «کیست در را مى کوبد؟» به گوش مى رسید. زهرا علیها السلام مى خواست این بار نیز بیمارى رسول خدا صلى الله علیه و آله و حال ناگوارش را یادآور شود و از باز کردن در، امتناع کند؛ صداى رسول خدا صلى الله علیه و آله ، لرزه بر اندامش افکند: «زهرا جان! این کوبنده در، برادرم عزرائیل است که براى قبض روح من آمده و او جز این خانه، بر در هیچ خانه اى اذن ورود نمى گیرد...» اشک هاى زهرا علیهاالسلام بى اختیار جارى مى شود؛ در گوشه اى مى نشیند... .

لرزش شانه هاى او کافى است تا حسن و حسین علیهماالسلام ، اندوه مادر را دریابند. خود را روى سینه پیامبر مى اندازند و سخت مى گریند.

ـ نه على جان! ایشان را از روى سینه ام برندار که با بودنشان، راحت تر کوچ خواهم کرد.
و چیزى نگذشت که دیگر کلامى از آن دردانه هستى به گوش نرسید.

روح الله حبیبیان

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تا همیشه نوای توحید تو بلند است





در انتظار رهایی، دل به موج های زمان
سپرده ای و جان به دست های خدا.

چشم هایت در ساحل ملکوت، فرود آمده اند و دریای خروشان
دنیای ما، همچنان در تکاپو است.

یوسف گمگشته قرن های تاریکی!
جهانی گرداگرد نفس های تو حلقه زده اند؛

تو هیچ گاه از ابلاغ نامه های رسالت خویش، زبان نبسته ای.
چشم های تب دارت، هنوز نگران آینده امت اند و نگران حق الناس.

چه بسیارند نام های بزرگ که به بدنامی رفته اند!
درس تو این بود که زندگی زیبا داشته باشید تا مرگ زیبا داشته باشید.

گردونه های تمدن را که در دست های جهالت بود، به دست های
اخلاق سپرده ای، و ما اگر هدایت یافته ایم، به مدد انفاس قدسی توست.

سر بر بالین نهادن ات، خاموشی نیست، فراموشی نیست،
تازه دارد ندای «لا اله الا اللّه » شنیده می شود و
فردا پشت بام های زمین را روشن خواهد ساخت


میثم امانی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

پس از تو......





چه می توان گفت از آن همه کلمه ای که در صدای
سکوت علی علیه السلام پس از تو خاموش ماندند؟

پس از تو، غیر از نفس های غمگین علی علیه السلام و
اشک های ناتمام فاطمه علیهاالسلام ، هیچ نفسی به تو
نرسید و هیچ اشکی از نام تو سرچشمه نگرفت.

بعد از تو، جز لبخندهای اندوهگین علی علیه السلام
و فاطمه علیهاالسلام ، همه لبخندها به کیسه های زر ختم شد.

چه شب ها که فاطمه علیهاالسلام به یاد تو در ماه
با گریه می نگریست و علی علیه السلام ، با بغض،
ستاره های ایوان تاریک مدینه را می شمرد.

آه، چه فرصت های عزیزی که پس از تو، بین غربت
برادرت علی علیه السلام و مسلمانان نامسلمان گم شد!

کاش سلمان ها و ابوذرها و... در باران تکثیر می شدند
تا خطبه های علی علیه السلام را عملی کنند! کاش... !

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تو پدر امت بودی




ببخش اگر نمی توانیم باری از غم هایت برداریم
و با خیال راحت، بدرقه ات کنیم!

تو وقت رفتن هم دست از رسالت برنمی داری.
دست به درگاه کبریا گشاده ای و با اشکی که پهنای صورتت
را پوشانده، شفاعت روسیاهی ما را می کنی... .

رسول خدا صلی الله علیه و آله ! ببخش!
خیلی ها مثل تو پیامبر بودند؛

اما وقتی عرصه تنگ آمد، یا امتشان را نفرین کردند
و یا ترکشان کردند؛

اما تو با تمام جهالتی که ما به خرج دادیم، پدر امت شدی
و دست از هدایتمان برنداشتی.

تنها ما نبودیم که عزیز شدیم؛
بوی هدایتت در گوش تمام تاریخ پیچیده است... .

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بی تو، مدینه، مدینه نیست





سکوت مدینه، بوی رفتن می دهد.
انگار همه دارند می روند!

پیش از تو انگار در این شهر زندگی نبود
انگار محبت و مهربانی و همدلی نبود!

تو آمدی و نزدیک خانه مستمندی خانه گزیدی؛
مسجدی ساختی برای پرستش و برای همدلی مسلمین با تو.

علی آمد، فاطمه آمد و سلمان آمد و ابوذر؛
و پس از تو، همه می روند. بی تو مدینه دیگر مدینه نیست.

چشم مبند! بگذار چشمت نگران امت بماند!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

زیارت رسول اکرم (ص) از راه دور

با صدای مهدی صدقی

[حدیث*خادمه مهدی فاطمه(س)*]

امام علی (ع) فروتنی او را چنین بازگو می‌کند :
محبوبم محمد (ص)، پای شتر را خود می‌بست، خود به حیوانات علف می‌داد،

با دستش گوسفند را می‌دوشید و بر لباس و کفش وصله می‌زد.
یارانش جلوی پایش برنمی‌خاستند؛ زیرا می‌دانستند این کار را دوست نمی‌دارد.

چیزی را که از بازار می‌خرید، خود به خانه می‌آورد.
هر گاه سواره ره می‌سپرد، اجازه نمی‌داد کسی پیاده همراهش بیاید. می‌خواست او نیز سوار شود،

اگر نمی‌پذیرفت می‌فرمود: جلوتر برو و در جایی که می‌خواهی منتظر باش. من نزد تو می‌آیم.
می‌فرمود: کسی فروتنی نکرد، جز آن که خداوند او را بالا بُرد.

همواره می‌فرمود: ای مردم! مرا برتر از مرتبه‌ام ندانید؛
پروردگار پیش از آن که مرا پیامبر قرار دهد، بنده ساخته است.

می‌فرمود: در ستودن من از اندازه تجاوز مکنید؛ آن چنان که مسیحیان در مورد عیسی (ع) کردند.
همانا که بندة خدایم. دربارة من بگویید: بنده و رسول خدا.

برگرفته از کتاب همنام گلهای بهاری
نوشته حسین سعیدی

[نرگس منتظر]

قبر پیامبر(ص) را چه کسی آماده کرد؟

قبر پیامبر اعظم(ص) را «ابو عبیده جراح» و «زید بن سهل» آماده کردند و امیرالمؤمنین(ع) مراسم تدفین را به کمک فضل و عباس انجام داد.
به گزارش مشرق به نقل از فارس، امروز سالگرد عروج آخرین فرستاده الهی روی زمین است. پیامبر اعظم(ص) در این روز نزد پروردگارش شتافت تا وحی الهی به بشر برای همیشه قطع شود.

از این رو رحلت پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و سلّم، بزرگترین مصیبت تاریخ دنیاست. بهترین مخلوق عالم امکان، از دنیا رفت تا دیگر موجودی با چشم دنیوی، فرستاده‌ای از طرف خدا را نتواند ببیند.

روح مقدس و بزرگ آن سفیر الهى، نیمروز دوشنبه،  ٢٨  ماه صفر از بدن شریفش پر کشید.
نخستین کسى که بر پیامبر گرامى نماز گزارد، امیر مؤمنان بود. سپس یاران پیامبر، دسته دسته بر پیکر پاک و مطهر ایشان، نماز گزاردند و این مراسم تا ظهر روز سه‌شنبه ادامه داشت.

سپس تصمیم بر این شد که پیکر مطهر پیامبر را در همان حجره‌‌اى که درگذشته بود، به خاک بسپارند.

قبر آن حضرت را «ابو عبیده جراح» و «زید بن سهل» آماده کردند و امیر مؤمنان مراسم تدفین را به کمک فضل و عباس انجام داد.

سرانجام، آفتاب زندگى شخصیتى که با فداکاری‌هاى خستگى‌‌ناپذیر خود، سرنوشت بشر را دگرگون ساخت و صفحات نو و درخشانى از تمدن به روى انسان‌‌ها گشود، از دنیای ظاهری غروب کرد. (فروغ ابدیت، آیت الله جعفر سبحانی، ص 940)

پس از وفات پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، فاطمه علیهاالسلام در اجتماع زنان با بیان غم آلودی فرمود:
«إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ انْقَطَعَ عَنَّا خَبَرُ السَّمَاءِ؛همه از خداییم و به سوی او باز می‌گردیم. وحی و خبر آسمانی از ما قطع شد.»

از معاذ بن جبل نقل شده است که فاطمه علیهاالسلام پس از وفات رسول خدا صلی الله علیه و آله فراوان می‌گریست و می‌فرمود:
«یَا أَبَتَاهْ إِلَی جَبْرَئِیلَ نَنْعَاهُ اِنْقَطَعَتْ عَنَّا اَخْبَارُ السَّمَاءِ یَا اَبَتَاهْ لَا یَنْزِلُ الْوَحْیُ اِلَیْنَا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ اَبَدا؛

ای پدر! پس از تو باید شکوه‌‌های دل را به جبرئیل گفت. [با وفات تو] خبرهای آسمانی قطع شد. ای پدر! دیگر برای همیشه از طرف خدا وحی فرو فرستاده نمی‌شود.»

و گاهی این اشعار را می‌خواند:

«اِذَا مَاتَ یَوْماً مَیِّتٌ قَلَّ ذِکْرُهُوَ ذِکْرُ أَبِی مُذْ مَاتَ وَ اللَّهِ أَزْیَد

تَاَمَّلْ اِذَا الْاَحْزَانُ فِیکَ تَکَاثَرَتْ اَعَاشَ رَسُولُ اللَّهِ اَمْ ضَمَّهُ الْقَبْرُ؛

هر کس بمیرد، یادش کم می‌شود، به جز پدرم که هر روز یاد او فزونی می‌گیرد.

بیندیش هنگامی که غم و اندوه در جانت فراوان می‌شود، آیا رسول خدا زنده است یا از دنیا رفته و در عالم قبر (برزخ ) است.»