امام ابو منصور عبد القاهر بن طاهر، از محمد بن عبد اللّه بن على بن زياد و او از محمد بن ابراهيم بوشنجى و او از امية بن بسطام و او از يزيد بن ذريع و او از روح بن قاسم، از علاء، از پدرش، از ابو هريرة، روايتى براى ما نقل كرد و گفت:
زمانى كه بر پيغمبر (ص) آيه
«وَ إِنْ تُبْدُوا ما فِي أَنْفُسِكُمْ أَوْ تُخْفُوهُ يُحاسِبْكُمْ بِهِ اللَّهُ ... بقره/ 284»
(يعنى، و اگر آنچه در قلبها و باطن شماست ظاهر كنيد يا مخفى داريد خدا آن را از شما حساب مىكشد ...) نازل شد.
اين امر به ياران پيغمبر گران آمد و گفتند:
ما را مكلف به اعمالى كرديد كه ما طاقت آن را نداريم مانند نماز و روزه و جهاد و صدقة، حالا اين آيه بر شما نازل شده است و ما توانائى آن را نداريم.
پيغمبر (ص) فرمود: آيا شما مىخواهيد سخنى گوئيد كه اهل دو كتاب (يهوديان و مسيحيان) قبل از شما گفتند كه:
«سَمِعْنا وَ عَصَيْنا ... بقره/ 87»
(يعنى، شنيديم و نافرمانى كرديم ...)، شما بگوئيد:
«سَمِعْنا وَ أَطَعْنا غُفْرانَكَ رَبَّنا وَ إِلَيْكَ الْمَصِيرُ ... بقره/ 285»
(يعنى، شنيديم و اطاعت كرديم، ما آمرزش تو را اى پروردگار مىجوئيم و بازگشت همه ما بسوى تو است ...)
پس زمانى كه قرآن را خواندند و قرآن بر زبان آنان جارى شد، خداوند در پى آن اين آيه را نازل كرد:
«آمَنَ الرَّسُولُ بِما أُنْزِلَ إِلَيْهِ مِنْ رَبِّهِ ... الى آخر»
منبع : کتاب "شان نزول آیات"
نويسنده :محمد جعفر اسلامی