۩ ╬♥╬ ۩ ناله ها سرميدهدناي وجودم(مرثيه شهادت غريب الغربا٬امام رضا(ع)۩ ╬♥╬ ۩

[شكوه انتظار]

كرامـت از یـم عـشقت گرفته ام همه عمرم
هر آن كه خواست بر او هم كریم دور و زمانى
حدیـث عـشـق تـو را با زبان جان بسرایم
چرا كـه خامـه عاشق شكسته است و تو دانى
ز رحمـتـت چه بگویم، ز حكمتت چه سرایم؟
تو كـان فـیـضى و حكمت، مقام بخش جنانى
هر آن كـه بـر سـر كویت سرى زند به تمنا
به عـشـق گـشـتـه منور كه شاه نوررسانى
به شـوق نـوش ز كوثر، سرود ایزدى از جان
كه مـالـكـى تو بر این یم، چرا كه وارث آنى

[شكوه انتظار]

تسبیح باران



خراسان در خراسان نور در جان تو می‌چرخد

ببین خورشید در مشرق به فرمان تو می‌چرخد

خـراسان مـُهر دریــا مــی‌شود بـا گامهای تو

بـه دسـت ابــرهــا تـسـبـیح باران تو می‌چرخد

اگر شـوق وصـالت نـیست در آیینه‌ها، دارها

چـرا آیـیـنـه در آیـیـنـه ایــوان تــو مــی‌چــرخد؟‌

به سقاخانه‌ات زیباست رقص کاسه‌های نور

در ایـن پـیـمــانه آن پـیمانه، پیمان تو می‌چرخد

بـیـابـان در بـیـابان گرگ شد،‌هر کوه صیادی

چـقدر آهوی زخمی در شبستان تو می‌چرخد

[نرگس منتظر]

حاجت سبز

آمدم تا برایت بگویم
رازهاى بزرگ دلم را
بر ضریحت دخیلى ببندم
تا كنى چاره اى مشكلم را
آمدم با دلى تنگ و خسته
تا به پاى ضریحت بمیرم
یا كه اى ضامن آهو از تو
حاجتم را اجابت بگیرم
حاجتم سبز چون روح جنگل
حاجتم پاك و ساده چو دریاست
حاجتم آرزویى بزرگ است
حاجتم مثل یك خواب زیباست
من كویرى عطشناك و خشكم
من بلد نیستم راه دریا
تو بیا و نشانم ده از لطف
سرزمینى كه سبز است و زیبا
یا شبى كه پر از غصه هستم
یك ستاره شود میهمانم
من ز دردم برایش بگویم
او شود همدم و همزبانم
آمدم با دلى تنگ و خسته
بغض هم بر گلویم نشسته
خواستم حاجتم را بگویم
حرف من در زبانم شكسته

على رضا حكمتى

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای آنکه عرش خداست زیر پای تو
باز است درب خانه حق از برای تو

این کفر نیست بوسه زدن بر ضریح تو
جبریل هم بوسه زند بر عبای تو

هر دل شکسته تکیه زند بر مرام تو
تا وصل کند پاره دل بر صفای تو

زین روی،یوسف زهراست زائرت
آنجا که تکیه زده بر عصای تو

ما راست به وزن جهان معصیت ولی
راضی شود سریع الرضا به رضای تو

گفتی که در سه گذرگه رسی به داد
ماییم و کوه گناه و وفای تو

از زهر کین جان تو شد خونبهای دین
تا روز حشر جان همه عالم فدای تو

ای کاش عندلیب هم چون کبوتری
ساکن شود مدام در صحن و سرای تو

[شكوه انتظار]

کعبه‎ی اهل ولاست صحن و سرای رضا
شهر خراسان بُوَد کرب و بلای رضا
در صف محشر خدا مشتری اشک اوست
هر که در اینجا کند گریه برای رضا
کیست پناه همه جز پسر فاطمه؟
چیست رضای خدا غیر رضای رضا؟
بر سر دستش برند هدیه برای خدا
ریزد اگر دُرّ اشک، دیده به پای رضا
زهر جفا ریخت ریخت، شعله به کانون دل
خونِ جگر بود بود، قوت و غذای رضا
نغمه¬ی قدّوسیان بود به آمین بلند
حیف که خاموش شد صوت دعای رضا
یاد کند گر دَمی ز آن جگرِ چاک چاک
خون جگر جوشد از خشت طلای رضا
از در باب الجواد می¬شنوم دم به دم
یا ابتای پسر، وا ولدای رضا
بوسه به قبرش زدم، تازه ز طوس آمدم

باز دلم در وطن کرده هوای رضا
گر برود در جنان یا برود در جحیم
بر لبِ میثم بُوَد مدح و ثنای رضا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

من كه اين صحن و سرايم را نمايان كرده‌ام
شرحِ دردِ غربتم در سينه پنهان كرده‌ام

از براي خط سرخِ شيعه‌ي بابم علي
عزم رفتن در غريبي خراسان كرده‌ام

لحظه‌اي كه از مدينه آمدم بر سوي طوس
من وداعي ديدني با نورِ چشمان كرده‌ام

آن دم آمد خاطرم پر مي‌زدم من در عطش
يادي از لب‌هاي خشكِ شاهِ عطشان كرده‌ام

منتظر بودم جوادم تا بيايد از سفر
گريه بر آن زينب زار و پريشان كرده‌ام

در ميان حجره‌ و دلخسته و زار و پريش
بهرِ فرزندم، جوادم ختم قرآن كرده‌ام

تا جوادم آمد و او را بغل كردم به آه
يادِ از آن كرب و بلا و آن يتيمان كرده‌ام

مادرم وقتي سرم را روي زانويش نهاد
دردِ دلها نزد آن زهراي نالان كرده‌ام

حسن فطرس

[مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*]

شعر «کبوتر حرم»

این حریم کیست با نور و جلال آمیخته‏
جلوه‏اش چون باغ جنت با جمال آمیخته‏
آستان زاده موساست اینجا کز ازل‏
مهر او با جان سرشته، با خیال آمیخته‏
دست و پا گم می‏کند جبریل اینجا چون نسیم‏
بوی غربت بس که با عطر وصال آمیخته‏
ضجه‏ی افلاکیان و های‏های خاکیان‏
با صدای مبهم پرواز بال آمیخته‏
از دل گلدسته‏ها تا دور دست آسمان‏
صوت داودی است با لحن بلال آمیخته‏
ای خوشا آنکس که اینجا همچو شمع چلچراغ‏
در وجودش شعله با اشک زلال آمیخته‏
رو بر این دارالامان کن از سر صدق و یقین‏
دل بگیر از باور با احتمال آمیخته‏
نور این خورشید روز افزون شد اما قرنهاست‏
دولت اقبال مأمون با زوال آمیخته‏
خشم و خشنودی او خشنودی و خشم خداست‏
چون رضایش با رضای ذوالجلال آمیخته‏
بی بهشت لطف او دانی چه باشد زندگی‏
برزخی تاریک با وزر و وبال آمیخته‏
فیض می‏بارد بر او ابر کرامت بیشتر
هر که اینجا معرفت را با کمال آمیخته‏
شاهدند اینجا کبوترها که هر شب تا سحر
اشک شوق زائران با شور و حال آمیخته‏
چشم در چشم ضریح و دست در دست دعا
گریه‏ی اهل تمنا با سؤال آمیخته‏
آنکه مجذوب تولای رضا شد، گوهرش‏
با زلال روشن زهرا و آل آمیخته‏
باب امید جهان است آستان قدس او
ناامیدی‏ها در اینجا با محال آمیخته‏
شادی بی غم ولای اوست ورنه در جهان‏
رنج با راحت، مسرت با ملال آمیخته‏
من که هستم ذره پیش مهر عالم تاب او
اشکباری‏های من با انفعال آمیخته‏
سایه پرورد خراسانم که در باغ ادب‏
سرو ناز شعر من با اعتدال آمیخته‏
خیر مقدم را «شفق» در جشن میلادش سرود
چامه‏ای شیوا که با سحر حلال آمیخته‏

[parsa]

التجا به بارگاه یار





ای مرا آرامش جان، زی تو جان آورده ام
بندگی را در حضورت ارمغان آورده ام

بار گاهت را پی تعظیم، سر بسپرده ام
آستانت را پی ِتشریف، جان آورده ام

خاک کوی مُشکبویت را به مژگان رُفته ام
محضرت را روی گرد آلود از آن آورده ام

دردمندم، سر بر این مهر آستان بنهاده ام
ریزه خوارم رو بر این گسترده خوان آورده ام

جُرم پنهان گربیابان در بیابان کرده ام
اشک پیدا کاروان در کاروان آورده ام

جسم و جانی خسته و فرسوده از بار گناه
در جوار رحمتت ای مهربان آورده ام

ذرّه ای را پای بوس مهرِتابان کرده ام
قطره ای را سوی بحر بیکران آورده ام

از بدِ ایام و از جور گروهی نابکار
با تضرّع رو بر این دارالامان آورده ام

شکوه را بستم لب و بگشادم از دل جوی خون
آنچه بودم در نهان، زی تو عیان آورده ام

جان درد آلود و آه سرد و چشمی اشکبار
این همه همراه جسمی ناتوان آورده ام

ای سراپا لطف، دریابم که افتادم ز پای
دستگیرم شو که بس بارگران آورده ام

گربگردانی تو روی از من کرا روی آورم؟
با امیدی روی بر این آستان آورده ام

آشیان در دستِ بادم، مرغ طوفان دیده ام
دل به بوی گل بسوی بوستان آورده ام

دور از این سر سبز گلشن هرگزم روزی مباد
آشیان اینجاست، برگ آشیان آورده ام

هر چه دارم از طفیل لطف بی پایان تست
گر لبی خاموش و گر طبعی روان آورده ام

گفتن و نا گفتن من با اشارات تو بود
بس خطا گفتم که این آوردم آن آورده ام

هم ترا می آورم در ساحت قدست شفیع
هم ترا در پیشگاه تو ضمان آورده ام

با کدامین آبرو از رفته ها عذر آورم
من که با سرمایه هستی، زیان آورده ام

بر قبول خواهش دل گر مرا دست تهی است
دامنی پر درّ و گوهر ارمغان آورده ام

ذرّه ام پیوندم از خورشید کی گردد جدا
نیستم، اما زهستی ها نشان آورده ام

نعمت اینم بس که در هر صبحدم چون آفتاب
رو به دربار امام راستان آورده ام

این بزرگی بس مرا کز نعمت قرب جوار
سرخط آزادگی تا جاودان آورده ام

زادگاهم توس و جان پرورد این آب و گلم
خانه زادم برتری زین خاندان آورده ام

دایه، کامم را به نام نامیّت برداشت از آنک
در نخستین حرف، نامت بر زبان آورده ام

ای خدا را حجّت و ای هشتمین حجّت به خلق
گر قبول افتد زبان مدح خوان آورده ام

خامه عمری خیره رفت و چامه هم، اینک زشوق
بی ریا در خدمتت این هردوان آورده ام

بر دهانم خاک! کی یارم ثنایت را به لفظ
بلکه این معنی برای امتحان آورده ام

گفتم از الفاظ رنگین زیوری بندم به نظم
ای دریغا کاسمان و ریسمان آورده ام

وصف ذاتت در بیان هرگز نگنجد لاجرم
از دل امیدوارم ترجمان آورده ام

اشک، یاری کرد و دل شد راهبر این چامه را
راستی را سوده دل ارمغان آورده ام

چون مرا در ساحت قدست نمی باشد "کمال"
مصرع برجسته ای را نورهان(1) آورده ام

در خراسان پیرو استاد شروانم که گفت:
"این گلاب و گل همه زین بوستان آورده ام"


"احمد کمال پور"، معاصر

-------------------------------------------------------

پی نوشت:

1-ره آورد، تحفه و سوغات.

.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خراسان، در عزاى ميهمانت سوگوارى كن
تو هم مثل مدينه، در غم او بى قرارى كن

خراسان، لاله دامان زهرا در تو پرپر شد
به داغ لاله ها سوگند، بر او سوگوارى كن

خراسان، پاره قلب پيمبر پاره شد قلبش
بنال و در غمش، خون دل از هر ديده جارى كن

خراسان، تا نگويد كس رضا را نيست غمخوارى
به جاى خواهرش معصومه بر اين كشته، زارى كن

خراسان، زهر كارى، خانه خلوت، ميهمان تنها
تو او را در كنار حجره در بسته، يارى كن

خراسان، خوب از مهمان خود كردى پذيرايى
از اين مهمان نوازى پيش زهرا شرمسارى كن

خراسان، در كنار جسم پاك يوسف زهرا
ز صورت پاك تو اشك جواد و آه و زارى كن

خراسان، تا برآيد ناله از باغ وگل و بلبل
فغان بر باغبان، در فصل گلهاى بهارى كن

خراسان، تا اميد نا اميدان در جهان باشى
چو «ميثم» بر در اين آستان، اميدوارى كن

[نرگس منتظر]

من غریبم، من شهیدم، من رضایم

من کشته ی زهر جفایم

چشم و چراغ مرتضایم

رضا غریب الغربایم

من غریبم، من شهیدم، من رضایم

شهر خراسان، کربلایم

کنار قبر با صفایم

شیعه کند گریه برایم

من غریبم، من شهیدم، من رضایم

از سینه ام خیزد شراره

گردیده قلبم پاره پاره

جواد می کند نظاره

من غریبم، من شهیدم، من رضایم

شهیدِ بی جرم و گناهم

نَفَس شده شعله ی آهم

شد قصرِ مامون قتلگاهم

من غریبم، من شهیدم، من رضایم

من آن امام مهربانم

که قاتلم شد میزبانم

مأمون زده آتش به جانم

من غریبم، من شهیدم، من رضایم

این قلب زار و خسته ی من

این ناله ی آهسته ی من

این حجره ی در بسته ی من

من غریبم، من شهیدم، من رضایم

اهل خراسان نوحه خواندند

خودرا به تابوتم رساندند

گل به روی نعشم فشاندند

من غریبم، من شهیدم، من رضایم