۩۞۩ ریشه بت پرستی در عربستان و بت های معروف جاهلیت ۩۞۩
--------------------------------------------------------------------------------
«اصنام» جمع «صنم» و در لغت به معنای مجسمه و تندیس است که اصل آن، از واژه عبری یا آرامی «صلم» گرفته شده است. صلم و «صلمن» از واژهایی هستند که در متون مسند به معنای تندیس آمدهاند. صنم در اصطلاح، به الهه های جاهلی گفته میشود که از چوب یا زر و سیم ساخته میشود و صورتی انسانی دارد. اصنام برای نزدیکی به خدایان، در معابد به آنها تقدیم میشد، این الهه ها وظیفۀ اجابت دعا و برآوردن آرزوها و شفای بیماران را بر عهده داشتند و به عنوان نذر به الهه های معبد تقدیم میشدند.
«اوثان» جمع «وثن»، بتهایی از جنس سنگ بوده اند که رمز و سمبل خدا بودهاند و برایشان قربانی هایی تقدیم میشده است.
«انصاب» نیز به سنگهای غبارآلودهای میگفتند که در جایی نصب میکردند و در اطرافشان میچرخیدند و به اینگونه، «دوار» میگفتند و نزد آنها قربانی میکردند. در ابتدا بر روی سنگها قربانی میشده است(مذبح) که به مرور زمان، مقدس شده، جانشین خدایان شدند. قرآن کریم، انصاب را «رجس»، و قربانی بر آنها را «عمل شیطانی» معرفی میکند.
نخستین پرستندگان بتها را در میان اعراب، فرزندان اسماعیل(ع) دانسته اند. زمانیکه تنگی زندگی، ایشان را به کوچ اجباری از مکه وادار ساخت، هر خانواده، سنگی را از حرم برای حرمت به آن با خود برد و در هر منزلی مانند کعبه به دور آن میچرخید. این عمل در نسلهای بعد، جای خود را به پرستش سنگهای حرم داد. نیز گفته اند که «عمرو بن ربیعۀ لحی» بعد از مسافرت به «بلقاء شام» با خود بتانی را آورده، مردم را به پرستش آنها وادار ساخت. علاقه به بت و پرستش آن، چنان در خمیره عرب سرشته شد که تا سیصد و شصت بت با اشکال و اندازه های مختلف در کعبه نگهداری میکردند؛ اما تعدادی از این بتها احترام و اهمیت بیشتری داشتند که به برخی از آنها اشاره میشود.