سیدابن طاووس رحمة الله علیه نقل میکنند: وارد سرداب مقدس امام زمان روحی فداه شدم. دیدم که حضرت در حال قنوت هستند و اینگونه با خدا مناجات میکنند :اللَّهُمَّ إِنَّ ُ شِیعَتُنَا مِنَّا خُلِقَواْ مِنْ فَاضِل طِینَتُنَا وَ عُجِنُوا بمَاءِ وَلَایَتُنَااللَّهُمَّ اغْفِر لَهُم مِنَ الذُّنُوب ما فَعَلُوهُ اتِّکَالًا عَلَىحُبُّنَا وَ ولائنا یَوْمَ الْقِیَامَة وَ لا تُؤَاخِذ هُم بِما اقْتَرَفُوه مِنَ السَّیِّئَات إِکْرَاما لَنا وَ لا تقاصهم یَوْمَ الْقِیَامَةمُقَابِل أَعْدَائِنَا فَإِن خَفَفْت مَوَازِینُهُم فثقلها بِفَاضِل حَسَنَاتِنَا (بحارالانوار جلد53 صفحه 302)
خدایا به درستی که شیعیان ما از ما هستند. از اضافهی گِل ما خلق شدند و با آب ولایت ما عجین شدهاند. خدایا آنها را بیامرز در گناهانی که به اتکاء به محبت و ولایت ما انجام میدهند. و آنها را مؤاخذه ننما به خاطر گناهانی که مرتکب شدند به واسطهی ما و آنها را روز قیامت مقابل دشمنان ما بازخواست ننما. اگر ترازوی آنها سبک بود ، آنرا با حسنات ما سنگین نما!