به خدا قسم یك روزش یك روز است ،
یك ساعتش یك ساعت است ،
یك شب را اگر به تاخیر بیندازیم اشتباه مى كنیم !
نگویید فردا شب بیست و سوم ماه رمضان است ،
یكى از لیالى قدر است و براى توبه بهتر است ،
نه همین امشب از فردا شب بهتر است ،
همین ساعت از یك ساعت بعد بهتر است ،
هر لحظه از لحظه بعدش بهتر است .
عبادت بدون توبه قبول نیست ،
اول باید توبه كرد.
گفت :
شستویى كن و آنگه به خرابات خرام اول باید شستشو كرد،
بعد وارد آن محل پاك و پاكیزه شد.
ما تا توبه نكنیم
، چه عبادتى مى كنیم ؟!
ما توبه نمى كنیم و روزه مى گیریم !
توبه نمى كنیم و نماز مى خوانیم !
توبه نمى كنیم و به حج مى رویم !
توبه نمى كنیم و قرآن مى خوانیم !
توبه نمى كنیم و ذكر مى گوییم !
توبه نمى كنیم و در مجالس ذكر شركت مى كنیم !
به خدا قسم اگر شما یك توبه بكنید تا پاك بشوید و بعد یك شبانه
روز با حالت توبه و پاكى نماز بخوانید،
همان یك شبانه روز به اندازه ده سال شما را جلو مى برد و به
مقام قرب پروردگار مى رساند.
سوراخ دعا را گم كرده ایم ،
راهش را بلد نیستیم .
شخصى آمد خدمت امیرالمومنین على علیه السلام
استغفار كرد.
او هم مثل ما خیال مى كرد توبه كردن ،
گفتن استغفار الله ربى و اتوب الیه است و اگر غین اش
را هم خیلى غلیظ بگوییم دیگر توبه ما خیلى بهتر است !
على علیه السلام فهمید این بدبخت چقدر گمراه است .
كم اتفاق مى افتد كه او این جور حدت به خرج بدهد و با لحن
تندى سخن بگوید ولى اینجا با لحن تندى سخن گفت ،
فرمود:
ثكلتك امك ، اتدرى ما الاستغفار؟
الاستغفار درجه العلیین این خدا مرگت بدهد،
اى مادرت به عزایت بنشیند!
آیا تو مى دانى استغفار چیست ؟
استغفار درجه مردان بلندمرتبه است .
استغفار، حالت توبه و یك حالت مقدس است ،
یك جو مقدس و پاك است .
شما حالت توبه را پیدا بكنید،
واقعا توبه بكنید،
بعد خودتان را در یك جو و فضاى مقدس مى بینید،
احساس مى كنید كه لطف و عنایت الهى بر روح شما سایه افكنده است ،
احساس مى كنید گروهى از فرشتگان دور شما را گرفته اند،
پاك مى شوید، چون در حالت توبه انسان خودبینى را از دست مى دهد،
خود را ملامت مى كند و گناهان خویش را در نظر مى گیرد.
در اسلام گفته اند اگر مى خواهى توبه كنى لازم نیست بروى
پیش كشیش ، پیش آخوند و گناه را به او بگویى ،
گناه را به خداى خودت بگو، چرا گناه را نزد یك بشر اقرار و
اعتراف مى كنى؟ نزد خداى غفار الذنوب خودت اقرار كن .
قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ
اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ 2
این نداى خداست ،
اى بندگان اسرافكار من ،
اى بندگان گنهكار من ،
اى بندگان معصیتكار من ،
اى بندگان من كه بر خودتان ظلم كرده اید،
از رحمت من ناامید مباشید،
بیایید به سوى من ،
من مى پذیرم ،
قبول مى كنم ،
در جو و فضاى توبه وارد بشوید.
1- نهج البلاغه فیض الاسلام ، حكمت 142.
2- زمر - 53.
منبع: آزادی معنوی، شهید مطهری