.*~.*.حضرت فاطمه معصومه (س) در آئينه شعر.*.~*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تقديم به مولاتي حضرت فاطمه معصومه سلام الله عليها

ولاى حضرت معصومه راحت جانست ----- به چشم مردم آگاه روح ايمانست
كسى به دعوى ايمان خود بود صادق ----- كه پيرو نبى و تابع امامان است
چو اهل بيت نبى گوهران بى مثلند ----- بهايشان ز شرف فوق درك انسانست
به هر گلى كه ز باغ رسالت است و على ----- هر آنكه دل ندهد خوار نزد يزدانست
چه جاى آن كه نباشد محبّ معصومه ----- كه او به چرخ ولا اختر درخشانست
به خاك پاى تو اى بنت موسى جعفر ----- كه توتياى ضيابخش اهل عرفانست
اگر حبيبه حق خوانمت از آن باشد ----- كه بر مقام تو عارف خداى سبحانست

لمعات عشق ، ص102

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نورين نيّرين

فاطمه زهرا و فاطمه معصومه عليهما السلام

نور خدا در رسول اكرم پيدا ----- كرد تجلى ز وى به حيدر صفدر
و ز وى تابان شده به حضرت زهرا ----- اينك ظاهر ز دخت موسى جعفر
گر كه نگفتى امام هستم بر خلق ----- موسى جعفر ولىّ حضرت داور
فاش بگفتم كه اين رسول خدايست ----- معجزه اش مى بود همانا دختر
دختر جز فاطمه نيايد چون اين ----- صلب پدر را وهم مشيمه مادر
دختر چون اين دو از مشيمه قدرت ----- نامد و نايد دگر هماره مقدّر
آن يك امواج علم را شد ، مبدء ----- وين يك افواج علم را شده مصدر
آن يك بر فرق انبيا شده تارك ----- وين يك اندر سرْ اوليا را مغفر
آن يك در عالم جلالت « كعبه » ----- وين يك در ملك كبريايى مشعر
آن يك خاك مدينه كرده مزيّن ----- صفحه قم را نمود اين يك انور
خاك قم اين كرده از شرافت جنّت ----- آب مدينه نموده آن يك كوثر
زيبد اگر خاك قم به«عرش»كندفخر ----- شايد گر « لوح » را بيابد همسر

گزيده اى از قصيده حضرت امام خمينى(رحمه الله) ، ديوان امام ، ص257 ـ 254

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گلِ گلشن فاطمى

ز باد حوادث گلى از پيمبر(ص) ----- در اين خاك عنبرفشان آرميده
يكى لاله از لاله زار ولايت ----- به گلزار قم بين چسان آرميده
گل گلشن فاطمى بين كه چونان ----- ز دست قضا نوجوان آرميده
در اين بارگاه رفيع دل افروز ----- نهان زيب تاج كيان آرميده
در اين ارض اقدس يكى گوهر پاك ----- به تقدير چرخ زمان آرميده
درخشان مهى دخت موسى بن جعفر ----- كزو كشورى در امان آرميده
جبين سا به خاك درش هان كه بى شك ----- در اين بقعه جان جهان آرميده

قصيده فاضل ارجمند آقاى دوانى

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دخت خورشيد

اى دختر عقل و خواهر دين ----- وى گوهر درج عزّ و تمكين
عصمت شده پاى بند مويت ----- اى علم و عمل مقيم كويت
اى ميوه شاخسار توحيد ----- همشيره ماه و دخت خورشيد
وى گوهر تاج آدميّت ----- فرخنده نگين خاتميّت
شيطان بخاطب « قم » براندند ----- پس تخت ترا بقم نشاندند
كاين خانه بهشت و جاى حوّاست ----- ناموس خداى جايش اينجاست
اندر حرم تو عقل ماتست ----- زين خاك كه چشمه حياتست
جسمى كه در اين زمين نهان است ----- جانى است كه در تن جهان است
اين ماه منير و مهر تابان ----- عكسى بود از قم و خراسان
ايران شده نوربخش ارواح ----- مشكاة صفت به اين دو مصباح
از اين دو حرم دِلا چه پرسى ----- حق داند و وصف عرش و كرسى
هر كس به درت بيك اميدى است ----- محتاج تر از همه « وحيدى » است

گنجينه دانشمندان ، ج1 ، ص19 ، قصيده از آية الله وحيدى خراسانى

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حبيبه حقّ

تو اى حبيبه حق جلوه از خدا دارى ----- كه سوى خويش همه چشم ماسوى دارى
به چرخ حشمت و اجلال بيشتر از مهر ----- به پيش ديده اهل صفا ضيا دارى
تو آشنا نشوى گر چه به كسى از قدر ----- وليك در همه عالم تو آشنا دارى
به زائرين حريم خود اى ستوده خصال ----- نظر ز راه محبّت جُدا جُدا دارى
به يك نگاه مِس قلب ما طلا سازى ----- تويى كه با نظر خويش كيميا دارى
به هر كه مى نگرم جانب تو روى آرد ----- تو خود نظر مگر از لُطف سوى ما دارى
از آن كه دختر موسى ابن جعفرى بخدا ----- كنند مدح تو گر تا به حشر جا دارى

لمعات عشق ، حيدر معجزه ، ص106

[parsa]

***** مریم آل پیمبر *****



این زن که خاک قم به وجودش معطر است
تکرار آفرینش زهرای اطهر است

***

تکرار آفرینش افلاک بر زمین
تکرار آفرینش عرش مصور است

***

این جلوه فرشته صفت، این شکوه غیب
بر خاک می نشیند و از خاک برتر است

***

دست سخاوتش پر از آمال دوستان
چشم محبتش به غریبان مضطر است

***

همشیره شقایق و همراز رازقی
با آفتاب مشرقی عشق خواهر است

***

این زن که از نیایش او مست عالم اند
معصومه است٬ مریم آل پیمبر است

***

((پروانه نجاتی))

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

بارگاه رفيع فاطمى

اين بارگه كه چرخ بر رفعتش گم است ----- فخر البقاع بقعه معصومه قم است
فخر البُقاع نيست كه فخر البَقا بود ----- اين بارگه كه چرخ بر رفعتش گم است
با خاك درگهش خضر اندر گه نماز ----- كارى كه فرض عين شمارد تيمّم است
سنگ حريم او فلك النّجم عالم است ----- ريگ سراى او مَلِك العرش انجم است
سقاى او چو آب زند گَردِ ساحتش ----- از رشك با سرشك قرين چشم قلزم است
در التماس بارقه گنبدش هنوز ----- در طور روح موسى اندر تكلّم است
از رشك خشتهاى زر اندود او مدام ----- داغى چو شمس بر دل اين هفت طارم است
هى پا نهاده زائر او بر پر ملك ----- بس از ملك به طوف حريمش تهاجم است

حق دارد اين مكان زند ار ، دم ز ، لامكان ----- كو را يگانه گوهر سلطان هفتم است
اخت رضا و دختر موسى كه حشمتش ----- مستور از عفاف ز چشم توهّم است
هم در حسب بزرگ اب اندر پى اب است ----- هم در نسب ستركْ اُم اندر پى اُم است
آن كعبه است مرقد فرقد عُلوِّ او ----- كز پيل حادثات مصون از تهدم است
يا بضعة البتول و يا مهجة الرّسول ----- اى آنكه رتبه تو وراى توهّم است
از اشتياق سجده بر خال چهر تو ----- آدم هنوز روى دلش سوى گندم است
دانند اگر ز آدم و حوا مؤخرت ----- من گويمت بر آدم و حوّا تقدّم است
زيرا كه جز ثمر نبود مقصد از درخت ----- وان شاخ و برگش ارچه بود عود و هيزم است
ابليس را كه چنگ ندامت گلو فشرد ----- بر درگهت اميد علاج تندم است

مردم زيارت تو كنند از پى بهشت ----- وين خود دليل بر عدم عقل مردم است
زيرا كه جز زيارت كويت بهشت نيست ----- ور هست درب كوى تو آن را تصمم است
با صدق تو صباح دوم را بدون كذب ----- بر خويش خنده آيد و جاى تبسّم است
كى شِبْهِ مَريمت كنم از پاك دامنى ----- كالوده اش ز نفحه روح القدس كم است
آن جا كه عصمت تو زند كوس دور باش ----- پاى وجود روح قدس در عدم گم است
گردون به پيش محمل فَرَّت جنيبتى است ----- كز آفتاب كوى زرش زيور دم است
ذلى كه از پى تو بود عين عزّت است ----- خارى كه در ره تو خلد به ز ، قا قُم است
اى بانوى حرم سوى جيحون نظاره اى ----- كز انقلاب دهر ، همى در تلاطم است
مويم اگر چه شد به معاصى سپيد ليك ----- رويم منه سياه كه دور از ترحم است

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

حريم خدا

اى خاك پاك قم چه لطيف و معطرى ----- خاكى ولى ز ذوق و صفا بند گوهرى
گوهر كجا و شأن تو نبود عجيب اگر ----- گويم ز قدر و منزلت از عرش برترى
بس باشد اين مقام ترا اى زمين قم ----- مدفن براى دختر موسى بن جعفرى
آن بانوى حريم امامت كه مام دهر ----- نازاده بعد فاطمه يك همچو دخترى
يا فاطمه ، حريم خدا ، بضعه بتول ----- محبوبه مكرمه حىّ داورى
هستى تو دخت موسى و اخت رضا يقين ----- گردون نديده همچو پدر هم برادرى
فخر امام هفتم و هشتم كه از شرف ----- وى را يگانه دختر و آن را تو خواهرى
مريم كه حق ز جمله زنهاش برگزيد ----- شايسته نيست آنكه كند با تو همسرى
از لطف خاص و عام تو اى عصمت اله ----- بر عاصيان شفيعه فرداى محشرى

صد حيف يوم طف نبودى بكربلا ----- بينى بنات فاطمه با حال مضطرى
و آن يك شكسته بازو و آن يك دريده گوش ----- و آن ديگرى به چنگ لئيم ستمگرى
زينب كشيد ناله كه يا ايها الرسول ----- بين بهر ما نمانده نه اكبر نه اصغرى
يا فاطمه بجان عزيز برادرت ----- بر « احتشام » لطف نما قصر اخضرى

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

غریبانه

گفتــه بـودن به خدا به قدری معصومه دلت
که تُو هر جای حرم انگاری معلومه دلت

گفته بـودن کـه بـاید پیش تو دل‌خسته اومد
مث مرغای غریبِ بال و پـر بـستـه اومد

گــفــتــه بــودن کــه بــیام درد دلامو رو کنم
فــقــط از تــو طــلــب عـزّت و آبــرو کنم

این منم مسافری از کوچه‌های سوت و کور
کوله‌بارم پُره از رودخـونـه‌هــای بــی‌عبور

اومـدم کــه عـصمـتـت شامل حال من بشه
اومدم که اسمت آویــز خـیــال مـن بشه

اومدم کـه با نـگات روحــمــو دلــداری بــدی
مرهمی همیشگی به زخمای کاری بکن

می‌گــن اسمــت مث بارون دلارو تر می‌کنه
می‌گن عصمت تو دل‌هـا رو کبوتر می کنه

اگـه فــرصــتـی کــنی و مـنـو قــابل بدونی
دسـت مـهـربـونـتو مهـمون این دل بدونی

با خیال تو پریشونی مـو بـیــرون می‌کـنــم
دلمـو بـه یاد خـوبـی‌هات چراغون می کنم

دسـتــای خــالــی مــن مــنـتـظــر جـوابته
دل مـن مـنـتــظـر بـــارش بــی حـسـابـتـه

قَسَمِت می خـوام بــدم بــه غربت برادرت
بــه تـــبـــر‌ّک قـــشـنــگ تــربــت بــرادرت

قَسَمِت می‌خوام بدم بــه زائــری حــرمت
به بزرگـی و صداقـتـت، بــه مِهـر و کــرمـت

قسمت می‌دم به عزّتت که دستمو بگــیر
قسمت می‌دم که دست دل خسته‌مو بگیر

[رایکا]

غرق در افکار بودم بی قرار
از دو چشمم موج می زد انتظار
با خودم گفتم عجب دنیا بد است
هر که اهل عشق باشد مر تد است
چون میسر نیست مارا کام او
تا به کی دل خوش کنم با نام او
با که حرف خویش را نجوا کنم
قبر لیلی را کجا پیدا کنم
کاش از قلبم به قبرش راه داشت
کاش زهرا هم زیارتگاه داشت
زین همه شادی وعشرت ها چه سود
کاش قبر مادرم مخفی نبود
ناگهان ازسوی حق آمد پیام
می دهم بر دردهایت التیام
قبر زهرا گر چه از دیده گم است
بارگاه با شکوهش در قم است
ای که گفتی مادرت مظلومه است
حضرت زهرا همان معصومه س است
با خودت هر گاه تنها میشوی
خسته ودلتنگ زهرا میشوی
قم برو که خانه ی عشق همه است
صاحب آن خانه بی بی فاطمه است
چون که تو عرض ارادت کرده ای
قبر زهرا را زیارت کرده ای
خاک او مانند خاک علقمه است
هم حسین وهم رضا هم فاطمه است
این مکان موعود هر هم عهدی است
زائر ثابت در اینجا مهدی است