نويسنده: حمیده سلطانیمقدمنَسیبه
نَسیبه، دختر یكی از یاران پیامبر، هیچگاه فكر نمیكرد در صحنه احد با شوهر و دو فرزندش دوشادوش یكدیگر بجنگند و از رسول خدا(صلّی الله علیه و آله و سلّم) دفاع كنند. او فقط مشك آبی را به دوش كشیده بود، برای آنكه در میدان جنگ به مجروحان آب برساند. او نوارهای پارچهای نیز همراه آورده بود تا زخمهای مجروحان را ببندد.
مسلمانان در آغاز مبارزه، شكست عظیمی به دشمن وارد كردند، ولي طولي نكشيد بر اثر غفلت عدهاى، دشمن بر اوضاع چیره شد و عده زیادی از مسلمانان از اطراف رسول اكرم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) پراكنده شدند. نسیبه به محض اینكه وضع را چنین دید، مَشك آب را به سویی انداخت و شمشیر به دست گرفت و گاهی نیز با تیر و كمان در كارزار میجنگید. ناگهان متوجه یكی از سپاهیان دشمن شد كه با فریاد، همرزمانش را از غیبت محمد(صلّی الله علیه و آله و سلّم) آگاه و آنها را تحریك به مبارزه میكند. نسیبه بیدرنگ خود را به او رساند و چندین ضربت بر او وارد كرد. او نیز ضربه محكمی بر شانه نسیبه زد كه تا سالها بعد نیز اثر این ضربه، او را آزار میداد. در این بین، نسبیه متوجه شد یكی از پسرانش زخم برداشته است. فوری با تكهپارچههایی كه آورده بود، زخم پسرش را بست.
رسول اكرم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) از مشاهده شهامت این زن، لبخند بر لبانش نشست. همینكه نسیبه زخم فرزند را بست، به او گفت: فرزندم! زود حركت كن و مهیای جنگیدن باش. در همین هنگام، پیامبر، ضارب فرزند را به نسیبه نشان داد و گفت: او پسرت را زخمی كرد. نسیبه با شهامتی مثالزدنی به آن مرد حمله برد و شمشیری به ساق پای او نواخت و او را نقش زمین كرد. رسول اكرم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرمود: خوب انتقام خويش را گرفتى، خدا را شكر كه به تو پیروزی بخشید و چشمت را روشن كرد.[1]