آداب برخاستن از سجده
1 ـ اصبغ بن نباته: امیر مؤمنان علیه السّلام هر گاه سر از سجده بلند مى كرد، مى نشست تا آرام گیرد، سپس برمى خاست .
2 ـ امام صادق علیه السّلام : هر گاه مردى سجده كرد و خواست برخیزد، با همه دستش بر زمین تكیه نكند ، بلكه (فقط)كف دستانش را بر زمین بگسترد بى آنكه نشیمنگاهش را بر زمین نهد[1].
3 ـ امام كاظم علیه السّلام : هنگامى كه سر از سجده دومت در نماز برداشتى، پیش از برخاستن اندكى بنشین، سپس زانوانت را پیش از دستانت بر زمین بگذار و دستانت را باز كن و با تكیه به هر دو برخیز كه این وقار مرد مؤمن فروتن در برابر پروردگارش است .
4 ـ امام صادق علیه السّلام : هر گاه علىّ علیه السّلام از دو ركعت اول بر مى خاست، مى گفت: با توانایى و نیروى تو بر مى خیزم و مى نشینم[2].
5 ـ هر گاه از سجده برمى خیزى و مى ایستى ، بگو: «خدایا، پروردگارم با توانایى و نیروى تو بر مى خیزم و مى نشینم» و اگر خواستى بگو: «و ركوع و سجود مى كنم» .
6 ـ هر گاه پس از پایان ركعتى برمى خیزى ، بر كف دستانت تكیه كن و بگو: «با توانایى خداوند و نیروى او بر مى خیزم و مى نشینم»، كه علىّ علیه السّلام اینگونه مى كرد .پانوشت ها(1) یعنى چون پیران و ناتوانان برنخیزد .
(2) در «استبصار» چنین آمده است: «علىّ علیه السّلام هرگاه از سجده بر مى خاست و مى ایستاد ، مى گفت ...».
